คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เขาคนนั้น
Alex’side
“เจ้าเป็นใครบังอาจบุกรุกเข้ามาในถิ่นของข้า” อีกฝ่ายตะโกนเสียงดังก้องกังวานไปทั่วป่า ก่อนจะค่อยแผ่รังสีอัมหิตออกมาอย่างน่ากลัว จนผมต้องวิ่งหนีทันที
ผมคือชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้า ผมสีทองสั้นสลวย(?) ดวงตากลมโตสีฟ้า หญิงใดเห็นเป็นอันต้องอิจฉา ชื่อว่า อเล็กซ์ แต่ตอนนี้ผมกำลังวิ่งหนี หนุ่มหล่อปาดใจตรงหน้าอย่างไม่ทราบสาเหตุ
โครม!
ผมล้มลงกระแทกพื้น เข่าถลอกเป็นแผลยาว แต่ชายคนนั้นยังเดินมาพร้อมกระแสจิตสังหารอยู่เลย ไม่...ผมยังไม่อยากตาย ขอมีแฟนก่อนแล้วค่อยตายได้ไหม
“นี่เจ้าเลือดออกหนิ” อีกฝ่ายหยุดแผ่รังสีอันน่ากลัวก่อนจะนั่งลงข้างกายผม ก่อนจะฉีกแขนเสื้อตัวเองมาทำแผลให้ผม
“เอ่อ...ขอบคุณครับ” ผมเอ่ยก่อนจะเผลอสบตาเข้ากับดวงตาสีรัตติกาลคู่สวยนั่นโดยตรง เฮือก! จู่ๆใจผมก็เต้นไม่เป็นส่ำอย่างรุนแรง
“เป็นอะไรไปน่ะ หน้าแดงนะ” เขาพูดก่อนจะเอื้อมมือหนามาแตะหน้าผากผม ทำเอาผมรู้สึกถึงความร้อนบนใบหน้า อาการนี้มันคืออะไรกันน่ะ ผมบัดมือเขาออก อีกฝ่ายมองผมอย่างประหลาดใจ
“รังเกียจหรอ” เขาถามคำถามสั้นๆ
“ไม่ได้รังเกียจหรอก ผมชื่อ...”
“อเล็กซ์สินะ ข้า เมเลฟ ยินดีที่ได้รู้จัก” เขาเผยยิ้มบางๆบนใบหน้าหล่อ
“นายรู้ได้ยังไง” ผมเอ่ยถามอย่างไม่ไว้ใจ ก็แน่นอนสิใครจะไปไว้ใจคนแปลกหน้ากันเล่า เขาฉีกยิ้มอย่างมีเลศนัย
“ก็ข้าอ่านใจเจ้าได้ยังไงล่ะ” เขาพูดก่อนจะพยุงตัวเองขึ้นและยื่นมือมาทางผม “ยืนไหวไหม”
“ไหวน่า...” ผมตอบและปัดมือเขาไปและพยามสั่งให้ร่างกายลุกขึ้นแต่ร่างกายกลับปฏิเสธ ผมจึงต้องพยุงตัวเองขึ้นช้าๆเพราะแผลที่เข่าทำให้ผมลุกไม่ถนัด ผมค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นราวกับเด็กน้อยหัดยืนเซไปเซมา ก่อนที่ผมจะล้มทับหมอนั่นไปเพราะเข่าที่ไม่สามารถเหยียดตึงได้
“เป็นอะไรไหม” เขาพูดข้างหูผม ทำให้ผมรู้สึกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก(?)
“ไม่ ผมโอเค ผมจะลองอีกครั้ง” ผมพยามดันตัวขึ้นอีกครั้งแต่ก็ยังคงล้มทับหมอนั่น
“เดี๋ยวข้าอุ้มละกัน” เมเลฟบอก เป็นครั้งแรกที่ผมเรียกชื่อเขามั้งเนี่ย ฮ่าๆ ก่อนที่เขาจะโยนผมขึ้นกลางอากาศแล้วใช้มือลองรับร่างผมที่ล่วงลงมาตามแรงดึงดูดของโลกแบบง่ายๆ ผมรู้ว่าเขาไม่ใช่คนปกตินะแต่ช่วยทำกับผมแบบคนปกติได้ไหม “งั้นคราวหน้าข้าจะไม่ทำอีกแล้ว อเล็กซ์” เห้ย!! ลืมว่าหมอนี่อ่านใจได้ โธ่...อเล็กซ์เจอบุคคลรับมือยากซะแล้ววว
“ผมต้องไปเก็บผลไม้ก่อนนะ” ผมบอกแล้วพยามดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนของเมเลฟแต่แน่นอนไร้ผล เมเลฟยังคงเดินต่อไปแบบไม่แคร์
เมเลฟเดินมาสักพัก ก่อนจะค่อยๆวางผมลงที่ก้อนหินก้อนหนึ่งแล้วหายตัวไปทันที ผมถือจังหวะนี้หลบหนีเขาแต่เพราะไอ้แผลบ้านี่มันทำให้ผมอยากจะบ้าตาย
“จะไปไหน...” น้ำเสียงทุ้มต่ำดังก้องมาจากด้านหลัง ผมรู้สึกเสียวสันหลังทันทีที่ได้ยิน ผมค่อยๆหันหน้ามาเผชิญกับเจ้าของเสียงที่ดูท่าทางจะโกรธแต่ไม่แสดงอาการใดๆเลย ใบหน้ายังคงนิ่งเฉยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรือผมเดาผิดวะ เขาไม่ได้โกรธแต่แค่ถาม
“จะกลับบ้านครับ” ผมตอบก่อนจะพยามเดินต่อไป เมเลฟวิ่งมาประชิดตัวผมด้วยความเร็วเหนือมนุษย์ แล้วก็อุ้มผมอีกตามเคยเดินไปต่อ
เมเลฟเดินมาสักพักเขาก็หยุดชะงักทันที เขาปล่อยผมลงและมองสำรวจรอบด้าน ก่อนที่เขาจะยื่นแอปเปิ้ลถุงโต(จนล้น)มาให้ผม
“ข้าเดินไปต่อจากนี้ไม่ได้แล้วล่ะ ข้าส่งเจ้าแค่นี้นะ” เขาพูดด้วยใบหน้านิ่งเฉยก่อนจะหายวาร์ปไปกับตาผม ผมขยี้ตาสองสามทีเพื่อให้แน่ใจว่าภาพตรงหน้าไม่ได้โกหกผม แต่จริงเมเลฟไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา แต่ถึงอย่างงั้นก็หล่อปาดใจเลยล่ะ อ้าก...ถ้าผมได้เป็นแฟนคงปลื้มน่าดูเลย กรี๊สๆ เห้ย!นี่ผมเป็นอะไรเนี่ย คิดบ้าอะไรอยู่ อีกฝ่ายเป็นผู้ชายนะ ผมสะบัดความคิดบ้าๆออกจากหัวตัวเอง ก่อนจะรีบตัดสินใจเดินกลับบ้านโดยเร็ว
**************************
กลับมาแล้วครับหลังจากที่เผลอดองเรื่องนี้ไว้นาน ฮ่าๆ ต้องขอโทษด้วยครับ
เรื่องนี้ดัดแปลงและอ้างอิงตัวละครจากเจ้าหญิงนิทราแต่เนื้อหาใช่เหมือนไม่ หากทำร้ายตัวละครสมัยเด็กของทุกท่านอย่างไรต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ ฝากติดตามด้วยครับ
จะด่าจะว่าอะไรออสก็ได้ครับ หรือจะทำทารุณเล่นSMใส่ ออสก็ไม่ว่าเพราะออสรักความซาดิส(?)
เอาล่ะครับไปละครับ ตามไปต่อกันที่ฟิคเรื่องนี้ได้นะครับ
http://my.dek-d.com/onlystar-hoshina/writer/view.php?id=1087745
เจอกันครับ^^
ความคิดเห็น