คนนี้ของผม{เอกเบส ออยคิว}

ลำดับตอนที่ #2 : เอาจริง

[Aek’side]

2.34 A.M. @Aek'home

                “เหี้ยเอ้ยยยยยยยยย อะไรกันวะทำไมติดต่อไม่ได้สักที เป็นห่าไรอีกปิดเครื่องทำไมวะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”  ผมตะคอกใส่โทรศัพท์ตัวเองอย่างหัวเสียเมื่อติดต่อเบสไม่ได้

                “ใจเย็นดิเอก คุณไปทำไรเบสมันล่ะ” หนุ่มผมทองถาม แน่นอนเขาคนนี้คือออย LawBreaker

                “ไม่รู้ดิ อยู่ดีๆก็งอนไปดื้อๆ ช่างมันเดียวก็คงหายเองมั้ง ถ้าคืนนี้ไม่กลับมาค่อยไปบุกที่บ้าน” ผมตอบไปด้วยอารมณ์หงุดหงิดและไม่อยากคิดถึงอีกฝ่ายมากเพราะจู่ๆก็งอนแบบไม่มีเหตุผล เหมือนผมทำอะไรผิดงั้นแหละ

                “กูว่ามึงสงบสติแล้วนึกดูตัวเองหน่อยดีกว่าทำอะไรผิดเพราะปกติเบสก็ไม่เคยงอนแบบไม่มีเหตุผลนี่ กูกลับบ้านก่อนนะ”

                “อืม” ผมตอบรับอืมอีกฝ่ายและได้แต่มองแผ่นหลังที่เดินออกจากห้องผมอย่างเดียว ให้คิดผมจะคิดอะไรก็เบสมันไม่มีเหตุผลเอง

[Oil’side]

                ผมเดินออกจากห้องเอกเพราะว่าขืนอยู่ต่อไป มันต้องโวยวายเรื่องเบสใส่ผมเป็นแน่ ก็แน่ล่ะเมียงอนทั้งทีจะนิ่งได้ไง แถมไม่ยอมกลับบ้านติดต่อก็ไม่ได้ แต่ปกติเบสก็ไม่เคยเป็นแบบนี้นี่นา เอกไปทำไรไว้ล่ะนี่ เห้อ เลิกสนใจมันดีกว่ามาสนใจเรื่องของตัวเองของจะดีกว่า

แกร๊ก

                ผมเปิดประตูบ้านเข้ามาพยามทำตัวให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้และดิ่งตรงเข้าไปในห้องตัวเองทันที ผมแทบชะงักฝีเท้าไม่ทันหลังจากพุ่งตัวเข้ามาในห้องตัวเองอย่างเร็ว เมื่อเห็นเด็กหนุ่มหน้าหวาน นอนหลับพริ้มอยู่บนเตียงของผม ผมเดินไปชำเลืองมองร่างบางที่หลับสบายและดูเหมือนจะนอนยั่วผมอยู่บนเตียง ผมใช้นิ้วจิ้มสัมผัสตัวร่างบาง เชี่ยผิวนุ่มมากครับ เพื่อพิสูจน์อีกครั้งผมจึงก้มลงไปใกล้ไอ้เด็กนี่และพยามกลั้นหายใจไม่ให้เจ้าตัวรู้เรื่อง ก่อนที่ริมฝีปากของผมจะจรดบนผิวนวลนุ่ม แถมยังหอมอีกต่างหาก แต่ผมก็ควรจะให้เกียรติไอ้เจ้าเด็กนี่โดยการหยุดการกระทำไว้แต่เพียงเท่านี้ ไม่งั้นผมจะโดนไอ้เด็กนี่หาว่า ผมลักหลับเด็ก

                เรื่องของผมกับน้องเขามันเกิดขึ้นเมื่อ 3 วันก่อน ระหว่างที่ผมกำลังเดินออกจากมหาวิทยาลัย ผมก็เจอเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงิน ดวงตาสีแดง ยืนดักผมอยู่ ไม่ว่าผมจะหลบเอียงไปทางซ้ายหรือทางขวา ไอ้เด็กนี่ก็มักจะทำตามตลอด

                “เห้ย!มีไรยืนเกะกะอยู่ได้” ผมตัดสินใจถามไอ้เด็กตรงหน้าผมไปด้วยอารมณ์หงุดหงิด

                “ ค...คือ...เอ่อ” ไอ้เจ้าเด็กเหลือขอตรงหน้าสั่นระริกๆแฝงด้วบใบหน้าเขินอายแบบประหลาด

                “มีไร?”

                “ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องแปลก ถ้าผมจะมาบอกพี่ เอ่อ...แต่ว่า..คือ....ผม”

                “มีไรก็รีบๆพูดมาสิวะ!!!!!!!” ผมกระชากคอเสื้อไอ้เด็กเวรนี่ขึ้นมาพร้อมกับมองมันด้วยแววตาที่โคตรไม่พอใจใส่มัน

                “คือผมชอบพี่ครับ ชอบพี่มานานแล้ว ได้โปรดคบกับผมด้วยครับ” ไอ้เด็กนี่ตะโกนขึ้น มันจะเอาให้ได้ยินทั่วมหาลัยเลยสินะ ไอ้บ้านี่ ผมเลยฉุดกระชากมันมาที่มุมตึกของมหาลัยที่คิดว่าน่าจะหลบสายตาคนอื่นได้ดี

                “มึงบ้ารึเปล่า มึงมาชอบกูเนี่ย” ผมรวบข้อมือบางทั้งสองข้างของไอเด็กเวรนี่ไม่ให้มันหนีไปไหน และตะคอกถามถามใส่มันไปแบบไม่เกรงใจใคร จู่ๆมาบอกชอบแล้วขอให้คบนี่ใครทำแบบนี้มันก็บ้าไปแล้ว

                “ไม่บ้าหรอกครับ ถ้าเป็นรุ่นพี่น่ะจะอะไรก็ได้แหละ”

                “งั้นหรอ” กูจะให้มึงได้รู้จักของจริง มึงบอกว่าจะอะไรก็ได้ใช่ไหม ผมเริ่มบีบข้อมือมันจนมันร้องออกมา ชั่ววินาทีที่มันอ้าปากผมก็ประกบจูบมันโดยทันที ผมค่อยๆสอดลิ้นเข้าไปอย่างชำนาญ และได้ไล่ต้อนมันอยู่ในโพรงปาก ตอนแรกลิ้นเล็กๆของมันพยามจะหนี แต่ในที่สุดก็เริ่มโต้ตอบผมเล็กน้อย มือซนของผมค่อยๆล้วงเข้าไปใต้กางเกงของอีกฝ่าย ก่อนจะเริ่มเล่นกับส่วนอ่อนไหว ร่างบางตรงหน้าพยามจะหนีจากพันธนาการนี้แต่อย่างมันน่ะหรอจะหลุดไปได้ สักพักอีกฝ่ายเริ่มหลั่งน้ำตาผมจึงยอมหยุดการกระทำทุกสิ่งและแสยะยิ้มอย่างมีชัย ไอ้เด็กนี่คงกลัวขึ้นมาบ้างแล้วสินะ

                “เป็นไงนี่แหละตัวกูจริงๆล่ะ ถ้ามึงชอบกูจากเปลือกนอกล่ะก็นะเลิกความคิดนั้นซะเถอะ อย่างน้อยไอ้เด็กเวอร์จิ้นอย่างแกคงจะมีประสบการณ์ครั้งแรกกับผู้ชายแล้วล่ะนะ ขอบคุณกูด้วยล่ะ ฮ่าๆ” ผมผลักร่างไอ้เด็กนี่ออกห่างและเดินหนีออกจากบริเวณนั้น แต่สิ่งที่ผมคาดไม่ถึงก็คือมันดึงตัวผมไว้และมันก็ประกบริมฝีปากกับผมก่อนจะค่อยๆถอนออก ใบหน้าของมันแดงจนถึงขีดสุด และยืนสันระริกๆตรงหน้าผม แต่เมื่อมองลึกลงไปในดวงตาสีแดงของมันนั้นมีความตั้งใจซ่อนอยู่

                “มะ..มันยังไม่จบแค่นี้หรอกฮะ พะ..พี่ออย  ระ...เราไปต่อกันที่ห้องเถอะ” ไอ้เด็กบ้าพูดเสียงสั่นทั้งที่ผมเพิ่งทำเรื่องที่คิดว่าน่าจะเลวร้ายที่สุดสำหรับมันแล้วนะ เชี่ยเอ้ย เวรแล้วไงกู ไอ้เด็กเวรนี่มันเอาจริง ผมแทบคลั่งเมื่อไอ้เด็กบ้าที่ผมยังไม่รู้จักแม้แต่ชื่อมาขอเป็นแฟน แต่ก็ช่างเถอะ ไอ้เด็กแบบนี้เดี๋ยวฟันแล้วทิ้งก็ได้ไม่เป็นไรหรอก หึ

                มันคือจุดเริ่มต้นของการที่ผมพบไอ้เด็กนี่ มันชื่อ คิว มันไม่ได้หล่อเลยแม้แต่น้อย ไม่ตรงสเป็คผมเลยสักนิด ก็แค่มันน่ารัก(?)น่ากอด(?)แค่นั้น เลี้ยงไว้เล่นๆเบื่อค่อยทิ้งละกัน หึๆ

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

                “เฮ้ย!จะนอนเตียงกูอีกนานไหม” ผมตื่นเช้ามาด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่เมื่อคืนต้องออกไปนอนนอกห้องแถมโดนยุงกัด แต่คนที่นอนบนเตียงผมนี่กลับไม่รับรู้อะไรเลย ผมจึงกระชากตัวอีกฝ่ายลงจากเตียงด้วยความเหลืออด ถ้าไม่ได้อยู่ในฐานะแฟนผมจะกระทืบซ้ำด้วยซ้ำไป

                “อือ...พี่ออย กลับมาแล้วหรอฮะ กลับมาเมื่อไหร่หิวรึยัง” อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใดแถมยังทำท่าเป็นลูกแมวขี้อ้อนอีกต่างหาก ก่อนที่มันจะค่อยๆบรือตามองผมด้วยแววตาแอ๊บแบ๊ว(มั้ง)

                “ไปทำข้าวให้กูกินเดี๋ยวนี้เลย กูหงุดหงิด” ผมตะคอกใส่อีกฝ่ายด้วยความหงุดหงิดและไม่คำนึงถึงอีกฝ่ายด้วยว่าจะรู้สึกยังไง มันตอบรับอือในลำคอและวิ่งออกจากห้องไปทำข้าวให้ผมทันที

                ระหว่างรอคิวทำกับข้าวผมล้มตัวลงนอนบนเตียง สูดหายใจเข้าลึกๆกับกลิ่นที่คุ้นเคย แต่มันไม่ใช่กลิ่นเดิม มันเป็นกลิ่นของไอ้คิว กลิ่นมันหอมเป็นบ้า อะ..อึก ชิบหายละ กูมีอารมณ์กับเด็กผู้ชายยยยยยยยย ใช่ที่ไหนก็แค่ความคิดฟุ้งซ่านอยากลองของแปลกล่ะมั้ง แต่อย่างน้อยก็คงต้องจัดการกับไอ้นั่นก่อนล่ะนะ

                “พี่ออยครับ ข้าวเสร็จแล้วครับ” คิวเปิดประตูเข้ามาโดยไม่มีการเคาะให้สัญญาณแม้แต่น้อย ผมรีบหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวโดยทันที ไอ้เด็กเวรนี่หัดมาให้ถูกจังหวะได้ไหม “พะ..พี่ออยครับ”

                “ออกไป!!!!!!!!!” ผมตะโกนลั่นแบบไม่เกรงใจคนข้างห้อง ไอ้ความรู้สึกปวดหนึบตรงระหว่างขานี่มันทำให้ผมแทบคลั่ง คิวมองหน้าผมสักพักก่อนที่ผมจะส่งสายตาอัมหิตใส่ มันจึงจะยอมออกไป...