เจ้าชายนิทรา[Yaoi]

ลำดับตอนที่ #2 : จุดเริ่มต้น

                " เห้อ~ " เสียงถอนหายใจของราชาสเตฟานทำให้บุคคลที่ได้ยินถึงกับเป็นห่วง
                " เป็นอะไรไป สเตฟาน " อีกฝ่ายเอ่ยอย่างเป็นห่วง
                " ข้าต้องเสียลูกชายไปน่ะสิ ลูกข้าโดนคำสาป "
                " คำสาปอันใดสเตฟาน "
                " ช่างมันเถอะ "
                " เจ้าแน่ใจนะ ให้ข้าช่....อุ๊บส์! " ริมฝีปากของอีกฝ่ายหรือที่เรารู้กันดีคือราชาฮิวเบิร์ดถูกประกบอยีางร้อนแรงจากราชาสเตฟาน
                " ฮิวเบิร์ด ข้าต้องการท่านตอนนี้และตลอดไป " สเตฟานโผเข้ากอดฮิวเบิร์ดไว้แน่นราวกับของสำคัญ ทั้งความรู้สึกหวงแหนต่างๆนานาบนกันไปหมด น้ำตาของสเตฟานหลั่งริน
                " ต้องขออภัยที่ไม่สามารถทำตามความปราถนาของท่านได้ สเตฟานที่รักเจ้ามีองค์ราชินีผู้เลอโฉมอยู่เคียงกาย ท่านไม่ต้องให้ข้าอยู่ด้วยหรอก " ฮิวเบิร์ดพูดก่อนจะใช้ริมฝีปากจูบซับน้ำตาของราชาสเตฟานและกอดเขาอย่างอ่อนโยน
                " ข้าต้องการท่าน ได้โปรดอย่า..อะ.อ๊า... " สเตฟานกรีดร้องด้วยน้ำเสียงยั่วประสาทความอยากแกล้งของอีกฝ่ายยิ่งนัก ทำให้ทั้งคู่อยู่ร่วมกับความสุขสมในชั่วราตรีสีชมพู

                เที่ยงคืนพลันถึงเป็นเวลาที่เหล่าเทวดาทูญหัวทั้งสามพาองค์ชายออกจากวังอย่างเงียบสงบโดยมีแค่ราชินีมาดูภาพลูกชายตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย

.
.
.
.
.
.
.

.
.

16 ปีหลังจากนั้น

“ อรุณสวัสดิ์ครับ คุณนก ” เด็กหนุ่มกล่าวระหว่างที่เอื้อมมือไปตากผ้า ผมสีสั้นสีทองประดุจแสงตะวันยามรุ่งอรุณ ดวงตากลมโตสวยสีฟ้า ผิวขาวนวลสวย ริมฝีปากสีเชอร์รี่จนใครก็ต้องอิจฉาในความงาม

“  อเล็กซ์... ” เสียงทุ้มดังออกมาจากบ้านกระท่อมหลังเล็ก ที่อยู่กันแค่สี่คนคือชายวัยกลางคนสามคนกลับเด็กหนุ่มคนนึง

“ คร้าบ วันนี้จะให้ผมไปเก็บอะไรล่ะครับ ” อเล็กซ์เดินตรงไปหยิบตะกร้าเหมือนรู้หน้าที่

“ วันนี้ช่วยไปเก็บผลไม้มาให้หน่อยสิ จะทำสลัดผลไม้น่ะ ” ชายชุดเขียวบอกเสียงหวานก่อนจะรีบเดินกลับเข้าไปทำงานต่อ

“ ครับ ” อเล็กซ์ตอบรับแล้วเดินลั้ลลาออกจากบ้านไป

                หลังจากที่อเล็กซ์เดินเท้าเข้ามาในป่าลึกแล้ว เขาก็วางตะกร้าไว้เดินไปเก็บผลไม้ตามปกติ แต่วันนี้มันน่าระหลาดเพราะผลไม้ที่เคยเก็บนั้นหายสาบสูญ เหลือแต่ต้นไม้เหี่ยวแห้งเต็มทาง อเล็กซ์ตัดสินใจเดินไปดูต้นตอสาเหตุ อเล็กซ์เดินไปตามทาง เขาพบกับชายหนุ่มรูปงามผมสีดำสั้นตัดสไลด์เข้ากับรูปหน้าหล่อราวกับเทพได้เลยทีเดียว ดวงตาเรียวสีรัตติกาลคมสวย ผิวสีซีดตัดกับผ้าคลุมสีดำนั่นได้ดีนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้แห้ง

แกร๊ก!   

อเล็กซ์เผลอไปเหยียบกิ่งไม้แห้งจนทำให้อีกฝ่ายรู้ตัวว่ามีคนมองเขาอยู่ เขาเดินตรงมาหาอเล็กซ์พร้อมกับรังสีอัมหิตรอบๆ อเล็กซ์วิ่งหนีสุดชีวิตด้วยความกลัวและความตกใจ แต่อีกฝ่ายเดินตามมาเรื่อยๆ รอบตัวอเล็กซ์ต้นไม้ที่เคยเขียวชะอุ่มกลับแห้งเหี่ยวไปในชั่วพริบตา

“ เจ้าเป็นใคร บังอาจบุกรุกเข้าไปในถิ่นของข้า ”