น.ส.หน้าใสกับคุณชายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #2 : เธอที่รัก

เธอที่รัก

~ในห้อง A6.1 (ม. 6 / 1) ~

“เอาล่ะไหนๆก็ท้ายชั่วโมงแล้ว ครูจะบอกคะแนนการสอบครั้งที่แล้วล่ะกันนะคะแนนเต็ม 40 ถ้าเพื่อนไม่มาก็จดคะแนนให้เพื่อนด้วย” โฮ้ยคะแนนสอบวิชาคณิตศาสตร์ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไอ้ไผ่ได้เต็มอีกเหมือนเดิม ไม่รู้เหมือนกันมันไปกินอะไรมาถึงได้ฉลาดอัจฉริยะซะเหลือเกิน คิดเลขก็เก่ง เป็นเด็กเรียนอีกต่างหากอิจฉามันจริงๆ แต่เด็กเรียนต้องเครียดคิ้วขมวดแต่ไอ้ไผ่ไม่เลย สบายๆแถมหน้าตาก็หล่อ (หล่อขนาดไหนก็สู้ผมไม่ได้หรอกครับพี่น้อง) สาวๆงี้กรี๊ดตรึม แต่ถ้านับๆดูแล้วก็สู้ผมไม่ได้อีกนั่นแหละ (ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยนะเนี่ย -.,-)

“คนที่ได้คะแนนสูงที่สุด 40 คะแนน นายพิริยะ อ้าวนายพิริยะไปไหนล่ะ นายเจตดนัย”

“วันนี้พิริยะไม่มาโรงเรียนครับ สงสัยไม่สบายมั้งครับ”

“อ้าวงั้นจดคะแนนไว้ให้เค้าด้วยล่ะ” ผมว่าไม่ต้องจดมันก็คงรู้ตัวล่ะครับว่ามันได้คะแนนเต็มก็ทุกครั้งที่สอบข้อเดียวมันก็ไม่เคยผิดไม่รู้มันเป็นทายาทของอัลเบิร์ต ไอสไตน์รึเปล่าทำไมมันถึงได้อัจฉริยะโค-ตะ-ระอย่างงี้

“นายธนัย ได้ 38 นายพิรัช 35 นายเจตดนัยได้ 36 นายวีรพัทธได้ 39 .........”แล้วเจ๊อ้อแกก็ร่ายคะแนนของเด็กห้อง 1 (ห้องเด็กเก่ง) จนหมดคาบเรียน

“เฮ้ย  วันนี้ท่าทางไอ้ไผ่มันคงจะอาการไม่ค่อยดี สงสัยเมื่อคืนมันดื่มหนักหน่อย ไปดูมันหน่อยมั้ย” นี่ล่ะครับพวกเพื่อนๆของผม ความจริงไอ้ไผ่น่ะ มันไม่ค่อยจะได้กินเหล้า  เที่ยวกลางคืนหรอก ครับแต่พวกผมดันพามันไปเสียคน ( เลวนะเนี่ย ) สงสัยจะน๊อคครับ

“ก็ดี มันคงจะดีใจน่าดู ว่าพวกเราพามันเมาแล้วยังไปเยาะเย้ยมันถึงที่บ้าน”

“อ้าว ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่ามันคออ่อนขนาดนี้ ดื่มไม่กี่แก้วแฮงค์เลย”

“ก็แกนั่นแหละไอ้วี แกล้งมันมันบอกว่าดื่มไม่เก่งก็ดันหาว่ามันไม่รักเพื่อนไม่กินกับเพื่อน เป็นไงมันไม่น่ารักเพื่อนอย่างแกเลยว่ะไอ้วีเอ้ย”

“เฮ้ย พอเถอะทั้งไอ้เจ ไอ้วีนั่นแหละฉันชวนไปดูมัน ไม่ใช่ชวนให้พวกแกทะเลาะกัน”

“ไปเย็นนี้เลยหรอแล้วใครจะไปส่งน้องส้มของข้าล่ะ”

“ก็ไปส่งสาวๆก่อนแล้วค่อยไปเจอกันที่บ้านไอ้ไผ่ แล้วเย็นนี้ก็รีบไปรีบมาเลยนะเว้ยอย่าช้านะ”

“เออ” เสียงตอบตบท้ายของผม หลังจากที่นัดเพื่อนจะไปเยี่ยมคนดีของสังคมที่ไม่ค่อยชอบดื่มเหล้า  เที่ยวกลางคืน เท่าไหร่ ( แล้วแกล่ะคนดีรึป่าว ) เจอไม่กี่แก้วถึงกับน๊อคครับ คออ่อนจริง ไอ้คนดีของพ่อแม่ ( ผมไม่ใช่คนดีของพ่อแม่ครับ แค่เปนคนไม่ดีนิ๊สนึง )

~ใกล้ๆบ้านของไผ่~

หลังจากส่งพวกสาวๆเสร็จผมก็ตรงดิ่ง รีบบึ่งรถมาบ้านไอ้ไผ่ครับ พอถึงหมู่บ้านอันสวยหรู “ ลัดดาวัลย์ ” หมู่บ้านที่คนรวยๆ หรือมีอันจะกินอยู่กัน ผมแวะซื้อของที่หน้าหมู่บ้านเพื่อที่จะไปเยี่ยมนายคนดีของชาติ ....

“ ว๊ายยย !!!!! อย่าตามฉันมานะ ฉันไปทำอะไรให้แกย่ะ ToT ” เสียงตะโกนมาจากไหนไม่รู้ แต่ผมรู้สึกว่าเหมือนผู้หญิงกำลังตกใจเพราะมีคนไล่ตามมา  เป๊ะ...ครับ เหมือนที่ผมพูดไว้ไม่มีผิดเลยครับ มีเด็กผู้หญิงคนนึง(ไม่แน่ใจว่าเด็กรึป่าว วิ่งไวสุดๆ) เหมือนเธอจะโดนผู้ชายไล่ตามมาแต่ไกล  เสียงเจ๊แกนี้ดังใช่ได้เลยนะเนี่ยอยู่ไกลจากตัวผมเกือบ 300 เมตร ผมยังได้ยินเลย

“ โอ้ยยยย.....นี่..คนเค้ารีบแล้วยังจะขวางอีก ” เจ๊คนที่ผมเพิ่งนินทาเมื่อกี้ พี่แกวิ่งหน้าตาตื่นมาชนผม แล้วพูดกับผมอย่างไพเราะ (ตรงไหนว่ะ )  เห็นว่าน่ารักนะเนี่ยเลยไม่เอาเรื่อง แล้วเธอก็วิ่งหนีไป

~ไม่นาน ฟิ้วววว......~  มีผู้ชายคนนึงกำลังวิ่งไล่เจ๊คนเมื่อกี้อย่างตามติดทุกฝีเท้า ( อี้ย์.. ฝีก้าวย่ะ ไม่ใช่ฝีเท้า ไอ่บ้า ) ใครว่ะ O.o

~ณ ซอกตึกอันคับแคบและลับตาคน~

อุ๊บ.... “อายเอนใอเอี่ย” ( นายเป็นใครเนี่ย ) เสียงพูดไม่เป็นคำของหญิงสาวที่ถูกปิดปากอยู่ แต่เธอก็พยายามจะแหกปาก ทั้งๆที่ถูกมือของชายแปลกหน้าคนนึงปิดปากของเธอไว้

“เอาน่าเงียบๆไว้ก่อน” เสียงชายคนดังกล่าวที่กำลังเอามืออันนุ่มนวล แนบติดกับปากของหญิงสาวที่พยายามจะพูดและดิ้นให้หลุดจากมือของชายคนนี้

“ไปไหนแล้วว่ะ กูกะว่าจะแอ้มสักหน่อยเลยไม่ได้แอ้มเล้ย แม่งวิ่งไวชิบหาย” เสียงของคนหื่นกามที่กำลังวิ่งตามเหยื่อของกามารมณ์แต่เหยื่อกลับหนีหายไปในซอยข้างๆหมู่บ้านลัดดาวัลย์ ซึ่งมีแต่ตึกที่ตั้งเบียดเสียดกันอยู่มากมาย

“ อ่อยไอ้แอ้ว อันไอแอ้วอั้ง” ( ปล่อยได้แล้ว มันไปแล้วมั้ง ) คำพูดของเธอที่พยายามจะดิ้นให้ตัวเองหลุดจากมือชายแปลกหน้าคนนี้

“ นี่ๆเธอถ้าอยากจะไปนักก็เชิญออกไปให้มันจับไปปล้ำเลยไป” รู้สึกว่าชายคนที่กำลังพูดอยู่นี้เป็นผมนะ ก็ตอนนี้น่ะสิ ผมกำลังช่วยผู้หญิงคนนึงอยู่ ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหนคนที่วิ่งชนผมเมื่อตะกี้นั่นล่ะ

“ถ้าอยากรอดก็เงียบๆ” ผมบอกเธอ พร้อมกับเอามืออีกข้างหนึ่งที่ไม่ได้ปิดปากเธอ ขึ้นมาเอานิ้วชี้นิ้วเดียวแนบปากที่กำลังทำปากจู๋อยู่ “ชู่ววว” แน่นอนเสียงนี้เป็นคำพูดที่มักจะประกอบกับการทำท่าแบบนี้

เราทั้งสองคนก็เงียบอยู่ได้สักครู่หนึ่ง เธอก็ทำท่าเหนื่อยอ่อนหายใจไม่ทัน ผมใกล้ชิดกับเธอมากชนิดที่เรียกว่าอกแนบอกเลยล่ะ เธอยืนอยู่ประมาณอกของผมเพราะเธอไม่ค่อยสูงเท่าไหร่นัก สักพักเธอและผมก็อยู่ในซอกนั้นก่อนที่ชายบ้ากามจะไปจากที่นั่น ผมจ้องหน้าของเธอแล้วก็ทำให้ผมเกิดความหลงใหลในใบหน้าอันน่ารักของเธอ ดวงของเธอกลมโต ขนตาของเธองอนและเรียวยาวเข้ากับดวงตาที่เต็มไปด้วยความไร้เดียงสาคู่นั้น  แก้มที่มีเลือดฝาด ดูแดงระเรื่อ จมูกโด่งเข้ากับ ริมฝีปากที่เป็นสีชมพูอ่อนๆ และนุ่มนวล ผมค่อยๆก้มหน้าลงจะประทับปากของผมไว้ที่เธอ

“มันคงไปแล้วล่ะ ขอบคุณนะค่ะที่ช่วย” เสียงเจ้าของใบหน้าที่ผมกำลังจะประทับรอยจูบลงขัดขึ้นมา ( เสีย Feel หมดเลย ) แล้วเธอก็วิ่งจากไปปล่อยให้ผมยืนงง อยู่ตรงซอกนั้นสักครู่ เธอเป็นคนแรกที่ผมชมเธอได้มากขนาดนี้ เธอเป็นคนน่ารักจริงๆ เฮ้อ...เธอเป็นใครผมอยากรู้จักจังเลย “เธอที่รักของผม”