ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [SF]Stay In my heart ...Cloning my love♥..KM..III END!!
Topic :: S t a y I n m y h e a r t . . . C l o n i n g m y l o v e ♥
Couple :: K y u h y u n x S u n g m i n
Intro :: เจ้านายครับ~ผะ ผมอึดอัดTT’
Rate :: PG-18,NC-15
TaLk :: เรื่องนี้คยูกี้ออกแนวซื่อ(บื้อ) มินนี่ออกแนว...???
_______________________________
วันเวลาเลยผ่านไป...หลายสิ่งหลายอย่างก่อตัวขึ้น รวมถึง’ความรัก’ด้วยรึเปล่านะ??
.
.
.
.
.
“คยูฮยอนนนนนนนนนนนนน!!!!!”
เสียงหวานของซองมินตะโกนออกไปในยามเช้าที่แสนสงบ...แต่มันไม่สงบสำหรับเจ้าคยูฮยอนซะแล้วสิ
“นายเอากางเกงในมาพาดบนอ่างล้างหน้าทำไมหา!!”
ซองมินเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างขึงขัง...ก่อนวัตถุในมือจะถูกปาใส่หัว(?)คนที่สะลึมสะลืออยู่บนเตียง
“ขะ ขอโทษครับ-///-”
“นายเนี่ยนะ...ซกมกชะมัดเลย- -”
หลังจากคนตัวเล็กเทศนาจนจบก็หันหลังเดินเข้าห้องน้ำไป…กิจวัตรประจำวันถูกดำเนินไปเรื่อยๆจนถึงเวลากลางวัน...โซฟากว้างถูกจับจองโดยร่างอวบที่นอนตีตัวตามความยาวของโซฟาพร้อมกับมีตักอุ่นๆของคยูฮยอนเป็นหมอนชั้นดีทีเดียว
“คู้~ไม่เมื่อยหรอนั้น- -*”
ชายผู้เป็นพ่อเอ่ยถามขึ้นเมื่อพบกับลูกชายตัวน้อย(?)ของตนหนุนตักเจ้าโคลนนิ่งที่เอาแต่ฉวยโอกาสจ้องใบหน้าหวานนั้นตลอดเวลา
“ไม่ครับ~”
ริมฝีปากหนากรีดยิ้มพร้อมกับมืออุ่นๆของตนที่ลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ…ดวงตาคมที่ทอดมองแฝงด้วยความอบอุ่นเต็มไปหมด
“เอ่อ...คยูฮยอน”
“ครับ!?”
“เธอกับซองมิน...ไม่ได้เป็นอะไรกันใช่ไหม?”
“อะ เออ ทะ ทำไมถามอย่างนั้นหละครับ”
“ฉันอยากรู้”
“คะ ครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรกับเจ้านาย...”
“เฮ้อ~โล่งอกไป...ฉันไปซื้อของแปบนะเดี๋ยวกลับมา...ดูแลซองมินด้วย”
“ครับ”
ร่างโปร่งเดินออกนอกบ้านของตนไปทิ้งเพียงเด็กหนุ่มที่สับสนมากมายอยู่กับคนตัวเล็กที่ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นสักที
.
.
.
.
.
.
.
.
หรือสิ่งที่เป็นอยู่...มันคือความรัก♥
“หาวววว~ววว”
มือเล็กถูกยกขึ้นขยี้ตาปรับแสงให้เขากับภาพตรงหน้า...คนตัวเล็กอ้าปากหาวก่อนจะดันตัวลุกขึ้นจากหมอนใบนุ่ม
“คยูฮยอน!”
คนตัวเล็กหลุดคำอุทานออกมาเมื่อมือแกร่งโอบกอดร่างเล็กไว้พร้อมกับใบหน้าคมที่ซุกลงบนบ่าเล็ก
“เจ้านายครับ...ขออยู่แบบนี้แปบนึงนะครับ”
“อ๊ะ อืม...-////-”
คยูฮยอนสูดความหอมจากกายเล็กก่อนวงแขนที่โอบกอดคนตัวเล็กจะแน่นขึ้นเรื่อยๆราวกับว่ากลัวคนตรงหน้าจะหายไป
“เป็นอะไรรึเปล่า คยู...”
“มะ ไม่รู้สิ...ผมกลัวเจ้านายหายไปTT”
“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นเล่า!?”
“ฮึก ไม่รู้ TT”
“ฉันไม่ไปไหนหลอกน่า...นายขี้แยขนาดนี้ฉันจะทิ้งนายไปได้ไงหึ??”
“ฮึก”
เสียงสะอื้นยังคงดังต่อไปเรื่อยๆมือเล็กยกขึ้นลูบหัวคยูฮยอนเบาๆ...ถ้าวันนึงฉันต้องอยู่โดยไม่มีคยูฮยอนจริงๆ...ถึงวันนั้นฉันคงต้องตายแน่ๆ
“เลิกร้องได้แล้วน่า”
มือเล็กประคองใบหน้าคมไว้ก่อนคนตัวเล็กจะค่อยๆทาบริมฝีปากลงบนบนปากหนา...ลิ้นเล็กค่อยๆแทรกเข้าไปที่ละนิดก่อนจะไล่เลียไปทั่วโพรงปากใหญ่...ลิ้นหนาเริ่มตอบสนองโดยลุกล้ำกลับเข้าไป ทำเอาคนตัวเล็กเบิกตากว้าง มือเรียวกำชายเสื้อของคยูแน่นก่อนจะเคลิบเคลิ้มไปตามรสจูบของสิ่งทดลองตัวนี้…ลิ้นทั้งสองเกี่ยวตวัดแลกความหวาน ก่อนคนตัวเล็กจะส่งเสียงอู้อี้ในลำคอเมื่อหมดอากาศหายใจ
“อ่า~”
ริมฝีปากหนาผละออกอย่างน่าเสียดาย...พร้อมกับมือแกร่งที่ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเล็ก ริมฝีปากที่ละออกถูกเลื่อนมาที่ซอกคอขาวแทน...
“คะ คยูฮยอน~”
ดวงตากลมสบกับร่างสูงเมื่ออยู่ๆคยูฮยอนก็กดคนตัวเล็กลงกับโซฟานุ่ม…ริมฝีปากถูกประกบลงอีกครั้งท่ามกลางความตกตะลึงของคนตัวเล็ก...ลิ้นหนาสอดเข้าโพรงปากอุ่นพร้อมกับมือหนาที่ลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างเล็ก
“ดะ เดี๋ยว คยูฮยอน...นะ นายจะทำอะไร”
“เอ่อ...ผะ ผมไม่รู้ มือมันไปเองอ๊ะTT”
“ตาบ้า~นายมันทะลึ่งชะมัดเลย>///<”
“เอ่อ....-///-”
ยิ่งเห็นใบหน้าหวานนั่นขึ้นรอยแดงจางๆคยูฮยอนก็อดไม่ได้ที่จะซุกแก้มแดงๆนั่น...ใบหน้าหวานยิ่งแดงหนักเข้าไปอีกก่อนจะเคลิ้มกับสัมผัสอุ่นๆของคยูฮยอน....มือเล็กยกขึ้นโอบคอแกร่งไว้
“อื้อ~คะ คยูฮยอน”
ริมฝีปากหนากดรอยแดงลงบนผิวขาวสะอาด...ก่อนจะค่อยๆเลิกเสื้อคอกลมสีชมพูให้หลุดพ้นทางไป...คยูฮยอนไล่ปากอุ่นมาที่ยอดอกสีสวยพร้อมกับลิ้นหนาที่ดูดตวัดกับเม็ดเล็กๆนั่นตามสัญชาตญาณของตน
“อ๊า~ คะ คยู”
อกเล็กแอ่นขึ้นรับสัมผัสจากร่างสูงโดยตรงพร้อมกับมือเล็กที่ขยุ้มกลุ้มผมสีดำเพื่อระบายความเสียวซ่านที่ได้รับ...มือหนาค่อยๆเลื่อนลงไปที่ขอบกางเกงตัวบางเข็มขัดสีชมพูอ่อนถูกปลดออกช้าๆก่อนบุคคลที่สามจะเดินเข้ามาเมื่อได้ยินเสียงแปลกๆของลูกชายตน
“ซะ ซองมิน...คะ คยูฮยอน”
ผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นอย่างตกตะลึงกับภาพตรงหน้า...สิ่งประดิษฐ์สุดป่วนของตนกำลังคร่อมร่างเล็กของซองมินไว้...ไหนจะเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยนั้น บวกกับรอยแดงที่ประดับอยู่บนอกเล็กนั้นอีก
“อะ เอ่อ...คุณพ่อ”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นก่อนจะหยุดการกระทำทุกอย่างลง
“ซองมิน...ป๋าขอคุยกับหนูหน่อย...ป๋าอยู่ห้องทดลองนะ”
ผู้เป็นพ่อเดินออกไปด้วยอารมณ์ที่ซองมินไม่เคยเจอมาก่อน...ไม่เคยเห็นพ่อของตนโกรธขนานนี้ เพราะอะไรกัน?
“เจ้านาย...ผมขอโทษ”
“นายไม่ผิดหรอกเจ้าทึ่ม...ไปรอในห้องก่อนเดี๋ยวฉันไปหา”
“แต่...”
“ไปสิ~....แล้วก็ อย่าร้องไห้หละ”
“ฮึกTT”
“บอกว่าอย่าร้องไงเล่า...ไปเลยเจ้าทึ่มเอ๊ย~”
มือเล็กดันหัวคยูฮยอนเบาๆก่อนจะหันหลังเดินตรงเข้าห้องทดลองไป...ดวงตาหวานเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา...
...กลัว?...กลัวว่าคยูฮยอนจะหายไป...
.
.
.
.
ถ้าหากว่าเรา...ต้องจากกันTT
“เอ่อ...”
ขาเรียวพาร่างของตนเดินเข้าสู่ห้องทดลองกว้าง...ผู้เป็นพ่อจ้องมองคนตัวเล็กที่บัดนี้ก้มหน้างุดๆเหมือนกลัวความผิดบางอย่าง
“ซองมิน...”
“คะ ครับ”
กลัว...กลัวน้ำเสียงและสายตาอย่างนี้เป็นที่สุด...สิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิด ตอนนี้มันเกิดขึ้นแล้ว...พ่อกำลังโกรธ...
“ลืมคยูฮยอนซะ...”
“ป๋า!”
“ถ้าไม่อยากเสียใจก็ลืมมันซะ!”
“ฮึก ทำไม...ทำไมหละ”
“ก็เพราะเจ้านั่นไม่ใช่คน...เป็นแค่สิ่งทดลอง ลูกรักมันไม่ได้”
“ฮึก ไม่เห็นเกี่ยวเลย!...ก็ป๋าเองไม่ใช่หรอที่สร้างเค้าขึ้นมา...ป๋าทำให้มินรักเค้าเอง...แล้วมาพูดอย่างนี้เนี่ยนะ ฮือๆ”
“ฟังนะซองมิน...คยูฮยอนเป็นแค่สิ่งทดลอง...มันยังไม่สมบูรณ์ เข้าใจไหม...ทุกสิ่งต้องการ การพัฒนา”
“ไม่เข้าใจ! ฮือๆ ทำไม...ฮึก ทำไมต้องเป็นคยูด้วยหละ”
“ไม่เอาน่ามิน...อย่าดื้อสิ เดี๋ยวพ่อสร้างให้ใหม่หลายๆตัวเลย”
“แต่มันก็ไม่ใช่คยู!!”
“เดี๋ยวหนูก็ลืมได้เอง...บางทีเจออะไรใหม่ๆ...เดี๋ยวก็ลืมสิ่งเก่าๆไปเองแหละ”
“ฮึก ไม่! มินจะไม่ลืมคยู ไม่มีทาง ฮือๆ ป๋าใจร้าย”
“ถ้าหนูดื้ออย่างนี้...ป๋าจะทำลายคยูวันนี้เลย”
“ฮึกๆ ฮือๆ ป๋าใจร้าย ป๋าไม่รักมินแล้ว ฮึก”
“ซองมินฟังป๋าก่อน...”
“ฮึก ไม่ฟัง! ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นแล้ว ... มินรักเค้า ฮึก ถ้าป๋าทำลายคยูมินจะฆ่าตัวตาย!!”
“เดี๋ยวนี้หนูเป็นแบบนี้แล้วหรอ?...แค่ผู้ชายคนเดียวนะซองมิน”
“ฮึกๆ เค้า...เค้าก็ดีกว่าป๋าละกัน”
...เพี๊ยะ!!...
ใบหน้าหวานสะบัดตามแรงที่โถมเข้าใส่...รอยแดงถูกประดับบนใบหน้าอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมทอดมองผู้เป็นพ่อก่อนจะวิ่งหนีไป
“ซองมิน...ป๋าขอโทษ”
เสียงแหบพร่าหลุดออกไปพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลออกมาช้าๆ...มือหนากำหมัดแน่น ทำได้เพียงมองหลังเล็กๆนั่นห่างไกลไปทุกที
.
.
.
“ฮึก ฮือๆๆๆ”
“จะ เจ้านาย”
มือแกร่งดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดเมื่อเห็นหน้าหวานของซองมินเต็มไปด้วยคราบน้ำตา...หัวกลมซุกลงบนอกแกร่งก่อนจะปล่อยโฮออกมาหนักกว่าเดิม
“เจ้านายครับ...”
“ฮึกๆ ไม่ให้ไป...อย่าไปไหนนะ ฮือๆ อย่าทิ้งฉัน... ฮือๆ”
“คะ ครับ...ผมไม่ไปไหน ผมจะอยู่กับเจ้านายนะฮะ”
“ฮึกๆ ฉันรักนายนะ...คยูฮยอนฉันรักนาย...”
“รัก!?....มันคืออะไร?”
“ฮึกๆ นายทึ่ม!”
รอยยิ้มผุดขึ้นที่ใบหน้าหวานน้อยๆ...ก่อนมือเล็กจะยกขึ้นเขกหัวของคยูฮยอนเบาๆ
“(?-?)”
“คิก คิก...หน้านายตลกจัง 55+”
“เจ้านาย~”
“คิกๆ โอเคๆ ความรักนะ...คือ”
“คือ??”
“การที่เราอยากอยู่เคียงข้างใครบางคน...
อยากกอดเค้าไว้ตลอดเวลา
อยากคอยปลอบเวลาเค้าเสียใจ
อยากปกป้องเวลาเกิดอันตราย
แล้วก็...อยากให้เค้าคิดถึงเราคนเดียว~ ประมาณนั้นละมั้ง?”
“อ๋อ!”
“แล้วที่สำคัญนะ...~”
“หืม??”
“เวลาอยู่ใกล้คนๆนั้น...หัวใจจะเต้นแรงมากเลย>w<”
“หัวใจ....เต้นแรง??”
“ตรงนี้ไง!”
มือเล็กทาบลงบนอกแกร่งช้าก่อนจะสบดวงตาคมนั้น...แรงสั่นสะเทือนจากก้อนเนื้อถูกส่งถึงคนตัวเล็ก...ใบหน้าหวานเลื่อนเข้าหาคยูฮยอนช้าๆ...ก้อนเนื้อทางอกซ้ายทำปฏิกิริยาเข้าไปอีก
“คิก มันเต้นแรงมากๆเลย”
“อ๊ะ...>////<”
“คยูฮยอน...ฉันขอจูบนายได้ไหม?”
“อะ เอ่อ...ครับ>-<”
ดวงตาคมหลับลงช้าพร้อมๆกับริมฝีปากเล็กที่ประกบปากหนา...ลิ้นเล็กไล่เลียอย่างอ่อนโยนความรู้สึกหลายอย่างถูกส่งผ่าน...น้ำตาใสๆเริ่มไหลรินออกจากดวงตาคู่สวย...
“จะ เจ้านายอย่าร้องไห้สิครับ”
“ฮึกๆ คยูฮยอน...พรุ่งนี้นายต้องไปจากฉันจริงๆแล้ว”
“เอ๋!?~”
“ฮึกๆ นายต้องไม่ขี้แยแล้วนะ ฮือๆ”
“เอ่อ เจ้านายTT”
“ฮึก บอกว่าอย่าร้องไงเล่า”
“ฮือ ผมไม่เห็นเข้าใจTT’ผม ฮึก ไม่ไปไหนทั้งนั้น”
“นายต้องไป...ยังไงนายก็ต้องไป ฮือๆ”
ใบหน้าหวานซุกลงบนอกแกร่งก่อนจะรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนของคนที่กอดตนไว้
“ฮึก! ฉันจะไม่ร้องไห้แล้ว...นาย ก็ห้ามร้องไห้นะ”
มือเล็กปาดน้ำตาออกจากใบหน้าคมเบาๆก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนปากของคยูฮยอนเบาๆ
“คยูฮยอน...ฉันรักนายนะ”
“ผมก็รักเจ้านาย>..<”
“นาย...จะไม่ลืมฉันใช่ไหม!?”
“ผมไม่ลืมหรอก...ไม่มีวันลืมเด็ดขาดเลย”
“ฉันก็ไม่มีทางลืมนาย”
คนตัวเล็กทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม...พร้อมกับดึงคยูฮยอนมาคร่อมทับตน
“อะ เอ่อ...จะ เจ้านาย”
“หืม??”
“จะ จะทำอะไรครับ”
“เล่นหนังไง!โอเคไหม?”
“หนังO[ ]O!!”
“อืม!”
“มะ มันจะดีหรอฮะ”
“ดีสิ...นายจะได้รีบกลับมาหาของๆนายไง”
“เอ่อ...”
“ทำซิ”
“อ่า ครับ”
สิ้นสุดคำตอบของร่างสูงริมฝีปากหนาก็กดลงบนปากเล็กเบาๆก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปช้าๆ...มือหนาลูบไล้ไปทั่วลำตัวเล็กก่อนที่จะสอดเข้าไปใต้เสื้อตัวเล็กและถอดมันออกอย่างง่ายดาย
“อ่า~”
คยูฮยอนผละริมฝีปากออกแล้วเลื่อนมาที่ซอกคอขาวแทน...จมูกคมซุกไซร้หาความหอมจากคนด้านล่างก่อนจะกดริมฝีปากสร้างรอยรักสีกุหลาบไว้ทั่วบริเวณ
“อื้ม~อ๊ะ”
เสียงหวานหลุดครางออกมาเมื่อริมฝีปากอุ่นครอบครองยอดอกสีสวย...มือหนาดึงรั้งกางเกงขาสั้นตัวจิ๋วออกพร้อมกับชั้นในสีขาวสะอาด
“อ๊า อ๊ะ คยู~”
นิ้วแกร่งถูกสอดแทรกเข้าไปในช่องแคบที่โดนรุกล้ำเป็นครั้งแรก...ผนังสีชมพูตอดรัดนิ้วแกร่งแน่นจนแทบขยับไม่ได้
“อื้ม~ จะ เจ็บจัง”
“จะ เจ้านาย...ไหวไหมครับ”
“อ๊ะ อึก อ๊ะ อ๊า ไหว~ อ๊า...มะ ไม่เอานิ้วแล้ว อ๊า คยู”
ร่างสูงชักนิ้วเข้าออกก่อนจะเพิ่มจำนวนเข้าไปเรื่อยๆจนครบสามนิ้ว...ร่างสูงถอดอาภรณ์ของตนออกจนหมดพร้อมกับจับแก่นกายที่ตั้งผงาดขึ้นไปจ่อที่ช่องทางสีชมพูนั้นก่อนจะชักนิ้วออกมาพร้อมกับสอดแทรกความเป็นชายเข้าไปแทน
“อ๊ะ คยู อ๊า~ เจ็บ อึก! อ๊ะ”
ดวงตากลมเริ่มมีน้ำคลออยู่เต็มเบ้าก่อนจะค่อยๆไหลหยดลง...ร่างสูงจูบซับน้ำตาที่ไหลออกมา
“พอแค่นี้นะครับ...ผมเอาออกนะ”
“ไม่!...ฉันไหว...ทำต่อเลย”
คยูฮยอนค่อยๆดันแกนกายของตนเข้าไปจนสุดก่อนคิ้วหนาจะขมวดเป็นปมเมื่อความรัดแน่นถาโถมเข้าใส่
“ซี้ด~ อ๊า...มะ มันแน่นจัง อ๊า”
“อื้อ~คะ คยู...ขยับสิ อ๊ะ อื้ม~”
ร่างสูงค่อยๆขยับอย่างช้าๆ...ก่อนจะเร่งจังหวะเร็วขึ้น
“อ๊ะ อ๊า คยู อึก อ๊า”
ร่างสูงกระแทกแก่นกายเข้าไปในช่องทางรัดอย่างไม่ยั้งยิ่งมันรัดมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้ร่างสูงอยากรุกล้ำไปให้ถึงที่สุด…เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นไปทั่วห้องพอๆกับเสียงครางอย่างสุขสมของทั้งสองฝ่าย
“อึกๆ อ๊ะ อ๊า คะ คยู อ๊า ละ ลึกอีก อ๊ะ อ๊า”
“อ๊ะ จะ เจ้านาย อ๊า”
“อึก อ๊า อ๊ะ อึก มะ ไม่ไหวว วละ แล้ว คะ คยู อ๊า”
ร่างบางครางไม่เป็นภาษาเมื่อใกล้จะถึงจุดนั้นเต็มที...มือเล็กจิกลงบนแผ่นหลังเพื่อระบายความเจ็บปวด...ที่บัดนี้กลับกลายเป็นความสุขแทน
“อึก เจ้านาย อึก จะออกแล้ว อ๊ะ อ๊าาา~าาาาาา”
มือหนาเลื่อนไปกอบกุมแท่งเนื้อเล็กก่อนจะรูดขึ้นลงตามจังหวะช่วงร่างที่โถมเข้าใส่อย่างรุนแรง...จนซองมินปลดปล่อยออกมา
“อ๊าาาาาาาา!!”
ของเหลวสีขาวขุ่นถูกฉีดเขาช่องทางอุ่นทันที...พร้อมกับใบหน้าคมที่เชิดขึ้นและคิ้วหนาที่ขมวดอยู่อย่างนั้นเมื่อรู้สึกแปลกอย่างบอกไม่ถูก
“เจ้านาย~”
“หืม??”
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นก่อนจะถอนตัวออกมา...ริมฝีปากหนากดจูบลงบนปากเล็กเบาๆ ร่างสูงทิ้งตัวนอนลงข้างๆพร้อมกับดึงร่างเล็กเข้ามากอดไว้
“สบายมาก^ ^”
ริมฝีปากสวยยกยิ้มก่อนจะซุกเข้าหาอ้อมกอดอุ่น...พร้อมกับเข้าสู่ห้วงนิทราไป ปล่อยให้เจ้าโคลนนิ่งจ้องมองคนตัวเล็กอยู่อย่างนั้น
.
.
.
“อื้ม~”
ซองมินบิดตัวไปมาเมื่อได้รับการพักผ่อนที่เพียงพอ...ดวงตากลมค่อยๆลืมขึ้นก่อนจะสบกับใบหน้าคมที่ตอนนี้หลับพริ้มเหมือนเด็กๆ
“อ๊ะ เจ้านายตื่นแล้วหรอฮะ> <ผมหลับไปตอนไหนเนี่ย”
“^---^”
“ลุกไหวไหมครับ??”
“น่าจะไหวนะ>..<”
“งั้น...ผมช่วยนะฮะ”
คยูฮยอนดันตัวลุกขึ้นก่อนจะดึงผ้าห่มออกจากกายเล็ก...สายตาคมปะทะเข้ากับท่อนเนื้อเล็กที่ตั้งขึ้นตามธรรมชาติคนพึ่งตื่นนอน
“เอ๋?เจ้านาย...”
“อะไรหรอ??”
ดวงตาเล็กก้มมองตามร่างสูงก่อนจะเงยหน้ามองร่างสูงด้วยความสงสัย
“หืม??”
“ผมทำให้!”
“ดะ เดี๋ยว คยูฮยอน....จะทำอะไร”
“ก็ช่วยเจ้านายไงฮะ”
“เดี๋ยวมันไม่ใช่ อ๊ะ คะ คยูฮยอน อ๊า”
ดูเหมือนคนตัวเล็กจะห้ามไม่ทันซะแล้วเพราะตอนนี้คยูฮยอนใช้โพรงปากอุ่นของตนครอบครองแกนกายเล็กไว้
“อ๊ะ อ๊า~”
ร่างสูงขยับปากขึ้นลงช้าๆลิ้นชื้นไล่เลียส่วนปลายไปทั่วก่อนจะกดฟันคมลงบนแท่งเนื้อสีหวานทำเอาคนตัวเล็กครางกระเส่า
“อ๊ะ คยู มะ ไม่ไหว วว แล้ว อ๊า~าาาาาาา”
ร่างเล็กกระตุกเกร็งก่อนจะปลดปล่อยน้ำกามสีขาวขุ่นเข้าโพรงปากอุ่นไป...คยูฮยอนกลืมมันลงคอไปอย่างไม่รังเกียจ
“เฮ้!กลืมมันทำไม?”
“อ่า...กินไม่ได้หรอ?”
“ดะ ได้...แต่มันสกปรก นายทึ่ม> <”
มือเล็กเขกลงบนหัวทุยเบาๆก่อนจะค่อยๆยันตัวลุกขึ้น...แต่ดูเหมือนจะลุกไม่ไหวแฮะ
“ผมอุ้มดีกว่า!...ไปอาบน้ำกัน^ ^”
“ไม่ใช่ กัน .... ฉันอาบคนเดียว...นายไปนั่งรอก่อน”
“ไม่เอาอ๊ะ...ผมอาบด้วยจะได้เร็วๆไง”
“ชิส์!ใครเป็นเจ้านายกันแน่-3-”
“คิก ตอนนี้เป็นเมียผมแล้วไม่ใช่เจ้านาย”
“กรี๊ดดดดดดดดดด~ ไปฝึกคำพูดแบบนี้มาจากไหนหา!!”
“ทำไมหรอครับ??”
“ไม่สุภาพ!....ต้องพูดว่าภรรยาต่างหาก”
“คิก ครับ~คุณภรรยา^ ^”
“นี่!ลามปาม....ใครบอกฉันเป็นภรรยานายกันหา!!>////<”
“อ่า~แล้วเมื่อคืน!?”
“กรี๊ดดดดดดดดดดด~ ไม่ต้องพูดเลย....ฉันจะอาบน้ำๆๆๆ”
“ครับๆ”
คยูฮยอนช้อนตัวร่างเล็กไว้ในอ้อมแขนก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป(อาบน้ำ-แค่อาบน้ำ คึคึ>.,<)
.
.
.
.
เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป>///<
“คุณพ่อครับ~”
“คยูฮยอน...”
“ผมพร้อมแล้วฮะ^ ^”
“ซองมินหละ!”
“มินพร้อม!-3-”
ใบหน้าหวานเชิดหลบก่อนจะตอบเสียงห้วน...ทำเอาผู้เป็นพ่อเริ่มหนักใจ
“คู้!”
“ครับ!”
“นายรักซองมินจริงๆใช่ไหม”
“รักสิฮะ!ทำไมครับ?”
“งั้น....ฉันไม่ทำลายนายก็ได้”
“เอ๋?”
“แต่นายต้องตรวจร่างกาย”
“ตรวจอะไร!?”
เสียงหวานเอ่ยถามผู้เป็นพ่อของตน
“ก็ป๋าบอกแล้วว่าคู้มันไม่สมบูรณ์...ป๋าหาสิ่งที่ขาดหายไปได้แล้ว...แต่ไม่แน่ใจว่ามันใช้ได้รึเปล่า”
“แล้วต้องทำยังไง”
“ป๋าจะตรวจดูก่อนว่าคยูฮยอนสมบูรณ์รึยัง...แต่มันไม่น่าสมบูรณ์นะ เพราะสารที่ทำให้ร่างกายสมบูรณ์ต้องกินเข้าไปแล้วฉีดยาภายใน 2 ชั่วโมง”
“งั้นก็...ลองฉีดให้คยูสิ”
“ก็ต้องตรวจร่างกายก่อนไง...ว่ากินสารชนิดนั้นลงไปบ้างรึเปล่า”
“งั้นตรวจเลย”
“แต่...”
“มีแต่อีกหรอ??”
“ถ้าผิดพลาด...ต้องทำลายคยูทิ้ง...งั้นจะกลายเป็นแหล่งของโรคระบาด”
“ทะ ทำลายอีกแล้ว”
“คู้..ตามานี่”
“เดี๋ยว...งั้น...ไม่ตรวจได้ไหม”
“ก็ได้นะ....แต่คงต้องทำลายคยูทิ้งภายในเที่ยงนี้”
“ทำไม??”
“ก็หมดอายุนะสิ!”
“อะไรกัน!....คนนะไม่ใช่นมสดมีหมดอายุด้วยหรอ”
“ก็สิ่งที่ขาดหายไปทันทำให้คยูฮยอนมีอายุเหมือนคนทั่วไปไง”
“โธ่!ไรนักหนาเนี่ย- -+”
“เจ้านาย....ผมไปตรวจก็ได้...ดีกว่าต้องหายไปเฉยๆนะครับ”
“เอางั้นหรอTT”
“ครับ!....อย่าร้องไห้สิฮะ”
“ฮึก นายต้องกลับมานะ...อย่าทิ้งฉันนะคยูฮยอน”
“ครับผม!^ ^”
รอยยิ้มของคยูฮยอนเป็นตัวช่วยสำหรับภาวะจิตใจของซองมินตอนนี้...ริมฝีปากเล็กยกยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับดวงตากลมที่ทอดมองร่างสูงเดินเข้าไปในห้องกระจกสำหรับการทดลองโดยเฉพาะ
“นอนบนนี้คู้!”
“ครับ”
ร่างสูงทิ้งตัวนอนลงบนเตียงๆหนึ่งก่อนจะมีโหลแก้วมาคลุมตัว(เหมือนสโนไวท์ 5 55 +)...ดวงตาคมหันมามองคนตัวเล็กที่ยืนเกาะกระจก(?)ร้องไห้อยู่...คยูฮยอนยิ้มให้น้อยๆก่อนจะหลับตาลงพยายามข่มน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา
“THREE – TWO – ONE”
แสงสีเขียวอ่อนๆลากผ่านตัวคยูฮยอนไป....หน้าจอคอมพิวเตอร์ค่อยๆแสดงผลสภาพร่างกาย
“...COMPLETE!!...”
“เป็นไปได้ไงเนี่ย”
ผู้เป็นพ่อตกตะลึงกับภาพที่แสดงตรงหน้า....สมบูรณ์งั้นหรอ
“ป๋า!”
ฝาแก้วถูกเปิดออกช้าๆ....ก่อนที่ร่างสูงจะค่อยๆลุกขึ้น
“ไม่เป็นไรแล้วคู้...นายสมบูรณ์แล้ว...แต่ต้องฉีดยาก่อน ออกไปด้านนอกได้แล้ว”
“ครับ”
คยูฮยอนเดินออกมาจากห้องกระจกพร้อมกับสวมกอดกันคนตัวเล็กทีรออย่างใจจดใจจ่อ...
“นายไม่ไปไหนแล้วใช่ไหม? ฮือๆ คยูฮยอน”
“ไม่ไปไหนแล้ว....ผมไม่ไปไหนทั้งนั้นTT”
“นี่!ถ้าไม่ฉีดยาภายใน 2 ชั่วโมงต้องไปหาสารนั้นมากินใหม่นะ- -+”
“ครับๆๆๆ”
คยูฮยอนเดินไปนั่งที่เก้าอีกก่อนผู้เป็นพ่อจะหยิบเข็มฉีดยาขึ้นมา
“ป๋า....ถามไรหน่อยสิ”
“หืม?”
“ป๋าโกรธมินไหม?”
“โกรธเรื่อง...”
“ที่มินบอกว่าคยูดีกว่าป๋าอ๊ะ....มินขอโทษ”
“ป๋าต้องถามมินมากกว่า”
“มินไม่โกรธป๋าหรอก> <”
“จริงหรอ?”
“อืม> <”
“5 5 5 + เจ้าคู้เห็นไหมมินไม่โกรธฉัน~”
“เอ่อ ครับ- -”
คู้หนักใจกับความบ้าบอของคุณพ่อจริงๆเลย= =
“มาเดี๋ยวฉันจะฉีดยาให้แก~OK!!”
“ครับๆ”
ผู้เป็นพ่อหันไปบรรจุยาใส่เข็ม...ของเหลวสีฟ้าๆถูกฉีดเข้าร่างกายของคยูฮยอนก่อนจะหันมายิ้มให้กับซองมินเมื่อนึกเรื่องบางอย่างออก
“อะไรป๋า....เสร็จแล้วใช่ไหม?? ยิ้มทำไมหละนั้น”
“มินนี่ของป๋า”
“อะไร?? เรียกแบบนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ”
“เอ่อ...คือยาที่ต้องฉีดให้คู้อ๊ะ> <”
“ทำไม??”
“มันต้องเป็นสีเขียวTT”
“เห! แล้วเมื่อกี้มันสีฟ้าหนิ!!!!”
“ชะ ใช่สีฟ้า”
“อะไรของป๋าเนี่ย....แล้วนั่นมันยาอะไรหละ??”
“มันยากระตุ้นหนะ...”
“มันคือ??”
“มะ มันคือยาปลุกเซ็กดีๆนี่เอง 5 5 5 +”
“ป๋า!! มินไม่ขำนะ- -แล้วนี่จะทำยังไง”
“ก็ทำแบบเมื่อคืนนั้นแหละ”
“ปะ ป๋า >/////<”
“เอาหน่าเดี๋ยวป๋าฉีดยาให้ก่อน.....แล้วไปจัดการกันเองละกัน”
แล้วยาที่ถูกต้อง(สีเขียว)....ที่คยูควรได้รับตั้งแต่แรก....ก็ได้รับสักที มือหนาฉุดคยูฮยอนขึ้นก่อนจะดันให้ไปหาซองมิน
“ยาออกฤทธิ์อีก 10 นาทีนะมิน ^ ^”
“ยา??”
ดูเหมือนมีคยูฮยอนคนเดียวสินะที่ไม่รู้อะไรกับเค้าเลย- -+
“ชะ ช่างเถอะ....กลับห้องกัน>////<”
ซองมินจูงมือคยูฮยอนออกไปจากห้องทดลอง...ปล่อยให้ผู้เป็นพ่อยกยิ้มกับแผนการของตัวเอง
“5 5 5 + ศึกหนักหน่อยนะคยูฮยอน...ว่าแต่ซองมินให้อะไรคยูฮยอนกินนะ??เจ้านั่นถึงสมบูรณ์ได้...เอ๊ะ!ข้าวเช้าก็ไม่ได้ทำหนิ??”
และเที่ยงวันในฤดูหนาวแห่งนี้ก็มีเพียงเสียงครางหวานๆดังไปทั่วบ้านเล็กที่มีส่วนเกินอยู่อีกคนที่นั่งดูหนังพร้อมกับเปิดเสียงดังลั่นเพื่อนกลบเสียงครางหวานๆของลูกชายตน
สรุปแล้วอะไรกันที่คยูฮยอนกินเข้าไปแล้วสมบูรณ์...
ไปหาคำตอบในเนื้อเรื่องด้านบนแล้วเม้นบอกกันบ้างนะ หึหึ>.,<
.
.
.
.
.
.
THE END.
_______________________________________
Talk >> ใครสอบบ้างยกมือขึ้น~(- -)/ <<แล้วยังมาแต่งฟิค- -+
5 5 5 5 + รอนานไหมทุกคน....อัพทีอัพยาวเลย> <
เม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ 5 5 5 +
ปล. มอเตอร์โชว์จะครบ 13 ไหมละเนี่ย^ ^(ต้องครบสิ...I BELIEVE!)
ปล.>>>> NC คลุมเอานะ > < (เหมือนมีคนจะไม่รู้)
ปล.>>>> NC คลุมเอานะ > < (เหมือนมีคนจะไม่รู้)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น