ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : [SF]Learn swim or Love??...YR(Feat.KM)... Part VI ...END!!
Topic :: Learn swim…or…Love?? Part VI
Couple :: Y e s u n g x R y e o w o o k [feat.KyuMin]
Intro :: ครูเยซอง~อุคไม่เอาแล้วTT...
Rate :: PG-18
TaLk :: โทษทีที่หายไปนาน- - เปิดเทอมแล้ว-0- การบ้านเยอะชิบ!~
______________________________________
การเวลาล่วงเลย...หลายๆอย่างทำให้ใครบางคนเปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อ!~
7 ปีผ่านไป~
.
.
.
.
.
.
“นายทำให้ฉันเกลียดนาย ฉันเกลียดนาย!”
“ฉันเกลียดนาย!”
“ฉันเกลียดนาย!”
“ฉันเกลียดนาย!”
“อึก!”
ชายหนุ่มวัย 16 ปีที่นอนอยู่บนเตียงกว้างสะดุ้งตื่นขึ้นจากฝันร้ายนั้น...มือหนาปาดน้ำตาจากใบหน้าตนเบาๆก่อนจะลุกขึ้นเข้าห้องน้ำไป
ดวงตาคมเหม่อลอยไปเรื่อยๆปล่อยให้สายน้ำเย็นๆไหลลงมากระทบร่างของตน...นี่มันก็หลายปีแล้วนะ ทำไมเธอถึงยังหลอกหลอนฉันอยู่ได้
“คยูฮยอน!”
เสียงทุ้มดังมาจากด้านล่าง...ร่างสูงไม่ได้สนใจอะไรก่อนจะแต่งตัวไปโรงเรียนตามปกติ
“อ่า...ฉันนึกว่านายยังไม่ตื่นซะอีก”
“.....”
ขาแกร่งพาร่างของตนออกจากบ้านไปโดยไม่ลืมหยิบกระเป๋าตังที่วางไว้บนโต๊ะมาด้วย...เยซองมองตามหลังกว้างนั้นไป ตั้งแต่วันนั้นเขาก็เปลี่ยนไป...น้องชายที่ชอบกวนเขาอยู่เสมอ ตอนนี้กลายเป็นชายหนุ่มที่แสนเย็นชาไปแล้ว
“เฮ้อ!~”
เยซองถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะรู้สึกว่าโดนกอดจากด้านหลัง
“พี่เยซอง~”
เสียงหวานเอ่ยเรียกพร้อมฉีกยิ้มกว้าง...คำเรียกขานถูกเปลี่ยนไปตามวัยที่โตขึ้น
“เจ้าตัวเล็ก-0-ตื่นแล้วหรอเนี่ย”
“แง่ง!~อุคโตแล้วน้า~แล้วหมายความว่าไงกัน คำว่าตื่นแล้วหรอเนี่ย!~”
“ก็~ปกติอยู่กับฉันไม่เคยตื่นเช้าสักครั้ง- -+”
“ถ้าอุคตื่นสายก็ถูกขังไว้ในบ้านนะสิ- -”
“อ้าว!~ป๋าเธอไม่อยู่หรือไง”
“ใช่!~ไปไหนก็ไม่รู้- -”
“อ้าว!~จะไม่รู้ได้ไงกัน...แล้วสองคนนั้น- - ทิ้งลูกอีกแล้วรึ!~”
“โฮ~ขี้บ่นชะมัด!อุคหิวแล้วน้า~”
“หิว?- -+”
“ใช่!~หิว^^”
“อยากกินก็ทำเอง”
“ได้ยังไงกัน!!!~พี่ต้องดูแลอุคสิ-3-”
“นี่ เธอไม่ใช่เด็กแล้วนะ ไม่ต้องมาอ้อนเลย- -+”
“ชิส์!~งั้นอุคจะฟ้องม๊าจองซูว่าพี่เยซองปล่อยให้อุคหิวตาย~”
“เออๆๆๆ ก็ได้วะ- -”
“พี่พูดจาไม่สุภาพเอาซะเลย~”
“ว้อย!!~ครับ!~โอเคไหม- -เจ้าเด็กบ้า”
“เฮ้!~อุคไม่ได้บ้านะ”
“อ่าๆๆๆ ไปและๆๆๆเดี๋ยวทำมาให้รอตรงนี้นะ”
.
.
.
.
.
ระหว่างที่ร่างสูงทำอาหารก็มีสายตาเล็กๆคอยจ้องมองก่อนจะวิ่งให้วุ่นวายไปทั่วบริเวณ
“เรียวอุคอยู่นิ่งๆได้ไหม?”
“ทำไมหละ...อุคกำลังช่วยนะ”
“ช่วยอย่างนี้ไปนั่งรอดีกว่า”
“เอามะเขือเทศเยอะๆ^O^”
“รู้แล้วๆๆๆ ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลยไปนั่งรอไป”
“ชิส์!~ไปก็ได้”
ร่างเล็กกระโดดออกจากห้องครัวไป...ก่อนจะไปนั่งจุมปุ๊กอยู่ที่โซฟานุ่มมือเล็กหยิบรีโมทมาเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆก่อนจะอ้าปากหาวเบาๆ...มือเล็กยกขึ้นขยี้ตาก่อนจะล้มตัวลงนอนพร้อมกับดวงตาที่หลับพริ้มจากการที่ตื่นเช้าเกินไป
“เรียวอุค”
เสียงทุ้มเอ่ยเรียกร่างเล็กเบาๆพร้อมกับมือหนาที่เขย่าร่างเล็กอย่างอ่อนโยน
“อื้ม~”
“ข้าวเสร็จแล้ว...ตื่นมากินก่อนเร็ว”
“อื้ม...”
เสียงเล็กงึมงำเบาๆพร้อมกับคิ้วที่ขมวดเป็นปม เมื่อถูกรบกวนการนอน...เยซองยกยิ้มเบาๆก่อนจะประทับจูบลงบนปากเล็กนั้น ลิ้นหนาสอดเข้าโพรงปากเล็กเบาๆก่อนจะไล่เลียไปทั่วๆ...ลิ้นเล็กเริ่มตอบสนองสัมผัสเริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ มือเล็กดันอกกว้างออกก่อนจะนั่งลงบนตักอุ่น
“ทำต่อไหม?”
เสียงทุ้มเอ่ยถามร่างที่อยู่บนตักตน ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อพร้อมกับพยักหน้าตอบรับเบาๆ
“อื้ม~”
ริมฝีปากถูกปิดอีกครั้งก่อนจะไล่ลงมาที่ซอกคออุ่นแทน ริมฝีปากหนาสร้างรอยแดงจางๆไว้พร้อมกับมือหนาที่ริดกระดุมเสื้อตัวบางออกไปเรื่อยๆ
“อ๊ะ!”
เสียงเล็กครางออกมาเบาๆเมื่อนิ้วแกร่งกดลงบนยอดอกสีสวยเบาๆก่อนจะกลายเป็นลิ้นชื้นแทน...มือเล็กโอบคอแกร่งไว้แน่นเมื่อแรงที่มีเริ่มหายไป
“อ๊า~อ๊ะ อ่า อืม”
ร่างเล็กครางออกมาไม่เป็นภาษา...เยซองเลื่อนมือไปปลดกางเกงบางออกพร้อมกับชั้นในสีขาวสะอาด...มือหนารูดแท่งเนื้อสีหวานขึ้นลงเบาๆยิ่งเรียกเสียงหวานๆนั่นได้เป็นอย่างดี
“อื้อ พี่เยซอง~ เร็วๆ อ่า”
มือหนาเร่งจังหวะขึ้นก่อนจะดึงร่างเล็กมาจูบเบาๆ มืออีกข้างประคองร่างเล็กไว้ในอ้อมกอด
“พี่เย อ่า ไม่ไหว อ๊ะ อ๊า”
มือเล็กกระชับร่างแกร่งไว้แน่นก่อนเยซองจะวางร่างเล็กให้นอนราบกับโซฟานุ่ม...มือหนาผละออกจากแท่งเนื้อสีสวยที่มีน้ำขาวขุ่นปริ่มออกมา
“อื้อๆ อื้ม~”
ร่างกายบิดเร่าด้วยความอึดอัดที่โถมเข้าใส่...หางตามีน้ำใสๆคลออยู่เต็มไปหมด ร่างสูงประทับจูบลงบนแก้มใสเบาๆก่อนจะทาบตัวลงบนกายเล็ก...เสื้อยืดตัวหนาถูกถอดรั้งออกด้วยฝีมือคนด้านล่าง
“อื้ม~”
เสียงทุ้มหลุดออกมาเบาๆเมื่อมือนุ่มเลื่อนไปที่ยอดอกสีเข้มที่แข็งชันขึ้น...ร่างเล็กหยุดยิ้มออกมาก่อนจะสะดุ้งวูบเมื่อลิ้นหนาไล่เลียที่ยอดอกตน
“อ๊ะ อ๊า”
ริมฝีปากหนาสร้างรอยรักไว้ทั่วอกบางๆก่อนจะไล่ไปที่หน้าท้องแบนราบ...มือหนาลูบแท่งเนื้อเล็กเบาๆ ก่อนจะใช้ปากลงมาครอบคลุมมันแทน
“อื้อ อ๊ะ อ๊า อ๊ะ”
ริมฝีปากหนารูดขึ้นลงช้าๆก่อนจะจังหวะจะถูกเร่งขึ้นเรื่อยๆ...ลิ้นร้อนไล่เลียวนไปที่ส่วนฐานแล้วค่อยๆไล่มาถึงส่วนปลายพร้อมดูดเบาๆทำเอาแท่งเนื้อสั่นน้อยๆก่อนที่สะโพกมนจะกระตุกเกร็งแล้วปลดปล่อยออกมา
“อื้อ~อ๊า~”
ร่างสูงกลืนน้ำคาวเข้าไปจนหมดก่อนจะใส่กางเกงให้ร่างเล็กดังเดิม...มือหนาประคองใบหน้ามนเข้ามาใกล้ตนก่อนจะกดจูบลงบนริมฝีปากนุ่ม
“กินข้าวได้แล้วเจ้าเด็กน้อย”
“ไม่ทำต่อหรอ?”
ใบหน้าคมส่ายเบาๆก่อนจะมอบรอยยิ้มให้คนตรงหน้า...ดวงตากลมไล่มองตามร่างกายแกร่ง ยอดอกสีเข้มยังคงแข็งชันด้วยอารมณ์ที่ถูกปลุกขึ้นพร้อมกับแท่งเนื้อใหญ่ที่ดุนดันกางเกงอย่างเห็นได้ชัด
“อุคอยากทำต่อ”
“ไม่เอาหน่า...”
“พี่เยซอง!~อุคอายุ16แล้วนะ”
“เพราะว่าเธออายุ16นั่นแหละ”
“ทำไมหละ...ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ววันเกิดอุค...อยู่ๆพี่ก็ไม่กอดอุค แล้วก็ห้ามอุคกอดพี่อีกต่างหาก”
“ก็นั่น...เธออายุ16แล้ว โตแล้วจะมากอดกันกลางที่สาธารณะได้ไงเล่า”
“อึก เพราะอุคโตแล้วใช่ไหม? ฮึก ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้...อุคไม่โตดีกว่า”
“เอ่อ....ฉันขอโทษ”
เสียงทุ้มตอบเบาๆก่อนจะดึงร่างตรงหน้าเบามากอดไว้...รอยยิ้มเกิดบนใบหน้าหวานน้อยๆก่อนมือเล็กจะพุ่งตรงเข้าใส่เป้ากางเกงร่างสูงทันที
“อ๊ะ เรียวอุค! อ๊ะ อ๊า”
เสียงครางหลุดออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่เมื่อมือเล็กซุกซนล้วงเข้าไปในกางเกงตัวหนา...มือเล็กลูบไล้ไปทั่วแท่งเนื้อใหญ่ ก่อนจะดึงรั้งกางเกงหนาลงไปปลายเท้าพร้อมกับชั้นในสีเข้ม
“อ๊า~เรียว อ๊ะ เร็วหน่อย อ๊า~”
ใบหน้าคมเชิดขึ้นพร้อมกับสะโพกหน้าที่ขยับขึ้นลงตามมือเล็กที่รูดรั้งแกนกายตนอยู่...ริมฝีปากเล็กครอบคลุมส่วนปลายเข้าไปในโพรงปากตนก่อนจะดูดเบาๆพร้อมกับลิ้นเล็กที่ไล่เกี่ยวตวัดไปทั่วบริเวณ
“อ๊ะ อ๊า แบบนั้น อื้ม~”
มือหนาขยำกลุ่มผมสีดำสนิทเพื่อระบายความเสียวซ่านที่คนตรงหน้ามอบให้
“อืม~ เรียวอุค อ๊า จะถึง อ๊ะ อ๊า”
สะโพกหน้าขยับรัวยิ่งขึ้นรับกับโพรงปากเล็กที่ยังคงทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี…น้ำขาวขุ่นเริ่มไหลเยิ้มออกมาเรื่อยๆลิ้นเล็กไล่เลียมันไว้หมดก่อนสะโพกหนาจะกระตุกเกร็งพร้อมกับปลดปล่อยธารอุ่นเข้าไปในโพรงปากเล็ก...คนตัวเล็กกลืนกินมันเข้าไปทุกหยาดอย่างไม่รังเกียจ
“อ๊า...”
ร่างเล็กซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดอุ่น...มือหนาคว้าร่างเล็กมากอดไว้
“ฉันขอโทษนะ”
“หืม?”
“ฉันไม่ควรทำแบบนี้กับเธอ”
“ทำแบบนี้ดีแล้ว^^พี่จะได้รู้ว่าพี่เป็นของอุคไง”
“เจ้าเด็กบ๋อง”
รอยยิ้มมอบให้ร่างเล็กบางๆก่อนจะหอมแก้มนุ่มไปฟอดใหญ่...และจะพาร่างเล็กไปทานข้าวที่เตรียมไว้
.
.
.
.
.
.
กิจวัติประจำวันถูกปฏิบัติไปเรื่อยๆ...จนเวลาล่วงเลยมาถึงช่วงเย็นของวันที่สดใส
กริ๊งงงงงงงง~
“มาแล้วฮะ”
เสียงเล็กเอ่ยขึ้นพร้อมกับวิ่งตรงไปยังประตู...สงสัยม๊ากับป๋าจะกลับมาแล้ว
“เอ่อ...สวัสดี”
“สวัสดี...มาหาใครครับ”
เสียงเล็กเอ่ยถามชายหนุ่มหน้าหวานตรงหน้า...ดวงตากลมที่ดูคุ้นชินเป็นพิเศษรวมกับรูปหน้าที่ไม่ค่อยเปลี่ยนไปนั่น
“ซองมิน!!!”
“เอ๋?”
ใบหน้าหวานเกิดอาการสงสัยขึ้นมาทันที...ทำไมคนๆนี้รู้จักเขา...แล้วพี่เยซองหละ หายไปไหนกัน
“มินๆจำฉันได้ไหม?”
“เอ่อ...มินๆ เอ๋!? ระ เรียวจังหรอ”
“อื้ม~นึกว่าลืมซะแล้ว”
ร่างสองร่างกระโดดกอดกันแน่นก่อนเยซองจะเดินมาดูร่างเล็กของเขาที่หายไปนานเกิน
“อ่าว...นั่นใครอ๊ะ เรียวอุค”
“ซองมินไง!~”
“ซองมิน...โตขึ้นซะจำไม่ได้เลยแฮะ”
“สวัสดีฮะ พี่เยซอง”
“เข้ามาก่อนสิ...กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?”
“อ่อ..มินพึ่งกลับมาเมื่อบ่าย”
“อืม...อยู่ที่นู่นสบายดีไหม?”
“ก็โอเคฮะ”
“เรียวอุค!~”
“หืม?”
ใบหน้าหวานหันไปหาร่างที่ตนนั่งทับอยู่
“ลงไปก่อนน่า...จะคุยกับซองมิน”
“อะไรกันเล่า...อุคไม่ได้ส่งเสียงรบกวนซะหน่อย-3-”
“บอกแล้วไงว่าอย่าทำแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น- -”
“ซองมินไม่ใช่คนอื่นซะหน่อย”
“เรียวอุค...ถ้าเธอดื้อฉันจะไม่ให้มานอนด้วยแล้วนะ”
“ชิส์!~ก็ได้อุคไปนอนรอด้านบนนะ~”
“อืม”
เสียงทุ้มตอบเบาๆให้กับร่างเล็กที่เดินงอนขึ้นไปด้านบน
“เรียวอุคเขาไม่กลับบ้านหรอ?”
“อ่อ...เจ้านั่นย้ายบ้านมาอยู่ข้างๆเนี่ยแหละ...แต่วันนี้พ่อเจ้านั่นไม่อยู่”
“อ่อ...แล้ว...”
“หืม?”
“คะ คยูฮยอน...”
“อ่อ...เจ้าคยูนะหรอ เปลี่ยนไปมาก จะว่างั้นก็ได้ ตั้งแต่วันที่เธอไป มันไม่เคยคุยกับฉันเกินสามคำเลย”
“เอ่อ...ขอโทษ”
“หืม?”
“ที่ทำให้พี่เลิกกับเขา...”
“เลิก??”
“.....”
“เธอพูดอะไรซองมิน...ฉันกับไอ่คยู เลิกงั้นหรอ?”
“ก็เพราะมินใช่ไหม?”
“บ้าเรอะ...ฉันจะเลิกกับมันทำไม...ไม่ได้เป็นไรกันสักหน่อย”
“เอ๋? ก็พี่กับคยูเป็น...”
“เป็น?”
“เป็นแฟนกันไม่ใช่หรอ?”
“บ้า!!ฉันกับคยูเนี่ยนะ บรึ๊ย~น่ากลัวชะมัด”
“อ่าว...ก็ตอนนั้นพี่...จูบเขา”
“จูบ? อ่อ...ฉันพอจะเข้าใจแล้ว”
“หืม?”
“คืนนั้นหนะ...ฉันแค่สอนมันจูบเฉยๆ เข้าใจไหม?สอนๆ”
“สอน?”
“ก็มันอยากทำแบบนั้นกับเธอ...แต่พอเช้ามาเธอก็ชิ่งไปซะก่อน”
“กลับมาแล้ว”
เสียงเข้มดังขึ้นจากด้านหลังพร้อมกับร่างสูงโปร่งของตน...ดวงตาคมหันมามองคนแปลกหน้า ก่อนจะฉายแววเศร้าออกมาชั่วครู่...ไม่ทันให้ร่างบางได้ทัก ขาแกร่งก็พาร่างของตนขึ้นด้านบนทันที
“เขา...คงเกลียดมินมาก”
“เอ่อ...ไม่หรอกม๊าง~อย่าเศร้าไปน่า...ขึ้นไปเคลียร์กับมันไป...เดี๋ยวพี่ต้องจับเรียวอุคนอนอีก”
“ครับ...”
เสียงหวานตอบรับอย่างแผ่วเบาก่อนจะพาร่างของตนขึ้นไปยังห้องที่แสนจะคุ้นเคย...ดวงตากลมกวาดมองไปรอบๆพร้อมกับภาพความทรงจำมากมายที่ผุดขึ้นมา ขาเล็กก้าวเข้าห้องอย่างถือวิสาสะก่อนจะหยุดที่ปลายเตียงกว้างที่มีร่างสูงนั่งหันหลังให้ตนอยู่
“คะ คยูฮยอน”
“ออกไป!”
คำพูดห้วนๆหลุดออกมาอย่างอย่างลำบากดวงตาคมพยายามกดกั้นน้ำตาไว้ให้ถึงที่สุด...ใบหน้าหวานหลุบต่ำลงก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเรื่อยๆ...ทุกอย่างมันผิดที่เขาเอง
“ฉะ ฉันมา...ขอโทษนาย”
มือเล็กปาดน้ำตาออกจากหน้าหวานรวกๆก่อนจะก้าวเดินเข้าหาคนตรงหน้า...คยูฮยอนหันหน้าหนีร่างเล็กที่เดินเข้ามาใกล้ตน
“ฉันบอกให้ออกไป!!”
ใบหน้าคมหันมาตะคอกร่างเล็กก่อนเสียงทุกอย่างจะกลืนหายไปเมื่อดวงตาคมปะทะกับใบหน้าหวานที่มีคราบน้ำตาเต็มไปหมด
“ฉันขอโทษ อึก ฉัน...ฉันไม่ได้เกลียดนายนะ ฮึกๆ”
“.....”
“ฉันนึกว่า อึก นายกับพี่เยซอง ฮึก ฮือๆ ขอโทษ ฉันขอโทษ”
ร่างเล็กพุ่งตัวเข้ากอดร่างสูงไว้...ใบหน้าหวานปล่อยให้น้ำตาไหลลงบนอกแกร่ง ริมฝีปากเล็กเอ่ยแต่คำขอโทษไปเรื่อยๆ มือหนาดันหัวกลมออกจากอกของตน
“เกลียดฉันไม่ใช่หรือไง?”
ถามขึ้นลอยๆดวงตากลมสบกับสายตาคู่คมที่ดูเย็นชา...ดวงตาที่เขาไม่รู้จัก
“ฮึกๆ”
ร่างเล็กปาดน้ำตาออกเบาๆก่อนจะดันตัวออกจากอกแกร่ง...ขาเล็กทรุดลงข้างๆเตียงก่อนจะก้มหน้าร้องไห้เบาๆ
“เธอพูดเองไม่ใช่หรือไงว่าเธอเกลียดฉัน”
“ฮึกๆ นาย อึก อย่าเกลียดฉันได้ไหม?”
“แล้วเธอหละ...เคยฟังฉันพูดคำนั้นบ้างรึเปล่า?”
“อึกๆ”
ใบหน้าหวานเงยขึ้นสบกับดวงตาคม...น้ำตาไหลตามโครงหน้าสวยไม่หยุดหย่อน
“จริงด้วย...ฉัน ไม่ควรได้โอกาสอะไรทั้งนั้น ฮึก ลาก่อน”
รอยยิ้มถูกมอบให้ร่างสูงเบาๆรอยยิ้มที่ฝืนแบบไม่เคยเป็นมาก่อน...ร่างเล็กหันหลังให้ร่างสูงพร้อมกับเดินตรงไปที่ประตูห้อง...ก่อนจะถูกอ้อมกอดอุ่นๆกอดจากด้านหลัง
“ไม่ง้อฉันหน่อยหรือไงหืม? ยัยอ้วน~เธอมันไม่โรแมนติกเอาซะเลย”
คำเรียกที่แสนคุ้นเคยกลับมาเหมือนเดิม...มันยิ่งทำให้ร่างเล็กร้องไห้หนักขึ้น คยูฮยอนพลิกตัวร่างเล็กให้หันหน้าเข้าหาตน...ก่อนจะโอบกอดไว้แน่น
“หยุดร้องไห้ได้แล้ว~เอาไขมันร้องออกมาหรือไงเนี่ย หืม?”
“ขอโทษ ฮึก ฉันขอโทษ”
ใบหน้าหวานซุกเข้ากับอกแกร่ง...มือหนาจับคางร่างเล็กเชิดขึ้นก่อนจะประทับจูบลงบนริมฝีปากนุ่มเบาๆ ลิ้นหนาสอดแทรกเข้าโพรงปากอุ่นเบาๆ...ลิ้นเล็กตอบสนองอย่างไม่รู้ความ ทำเอาอารมณ์ของร่างสูงเริ่มเตลิดไปเรื่อยๆ มือหนาแทรกเข้าไปภายใต้เสื้อนุ่มพร้อมกับลูบไปตามแผ่นหลังบาง
“อ๊า คะ คยูฮยอน ”
“เอ่อ...โทษที”
คยูฮยอนผละออกจากซองมินก่อนจะยิ้มแก้เขิน...ร่างเล็กเข้าไปกอดร่างสูงไว้ก่อนจะไล่เมือไปทั่วๆกางเกงสีเข้ม
“อื้ม~”
เสียงทุ้มหลุดครางออกมาเบาๆเมื่อมือเล็กลากผ่านจุดโป่งนูนด้านหน้าไป...รอยยิ้มบางๆเกิดบนริมฝีปากสวย ก่อนมือนิ่มจะหายเข้าไปในกางเกงสีเข้ม
“อ๊า ซองมิน...ไม่เอาหน่า~”
มือหนาพยายามจับข้อมือเล็กไว้แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล...นิ้วเล็กไล่วนส่วนปลายผ่านผ้าบางๆอีกชั้นที่ยังคงกันสิ่งนั้นไว้
“อ๊ะ อึก”
ฟันคมกันริมฝีปากหนาไว้แน่นเพื่อไม่ให้เสียงเล็ดรอดออกมาได้...ซองมินเลื่อนมือออกพร้อมกับดึงกางเกงตัวหนาลงไปด้วย
“เฮ้!~ถะ ถอดกางเกงทำไม?”
“ฉันทำให้”
ริมฝีปากเรียวตอบเบาๆก่อนจะจับที่ขอบกางเกงในสีเข้ม
“บ้าหน่า…”
“งั้นนายจะให้ฉันทำอะไร?”
“หืม?”
“ให้ฉันชดใช้นายไง...ฉันทำให้นายเสียใจ”
“เรื่องนั้น...ช่างมันเถอะ เธอรักฉันก็พอแล้วไม่ใช่หรอ?”
“....”
ใบหน้าหวานยิ้มเบาๆก่อนจะริดกระดุมเสื้อของตนออก...เสื้อตัวบางลงไปกองบนพื้นอย่างไร้เยื่อใย ดวงตาคมเบิกกว้าง สายตาโลมเลียไปทั่วร่างเล็กๆ...เขาไม่สามารถละสายตาได้เลย
“อึก!”
คยูฮยอนกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่...มือเล็กเลื่อนไปปลดกางเกงตัวบางออกพร้อมกับชั้นในสีหวาน แกนกายเล็กชันขึ้นเล็กน้อยตามอารมณ์...มือหนาล้วงเข้าไปในชั้นในตัวเองก่อนจะรูดรั้งแท่งเนื้อใหญ่ที่เก็บกั้นอารมณ์ไม่อยู่
“อ๊ะ อ๊า ซะ ซองมิน อ๊ะ อื้อ”
ใบหน้าหวานขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด...แขนขาชาไปหมดเขาไม่กล้าขยับไปไหน ได้แต่มองสิ่งที่คนตรงหน้าทำอยู่...จังหวะถูกเร่งให้เร็วขึ้นเรื่อยๆน้ำสีขาวขุ่นไหลเยิ้มเต็มไปหมด นิ้วแกร่งกดลงปนส่วยปลายที่เบ่งบาน ก่อนสะโพกจะกระตุกเกร็งพร้อมกับปล่อยของเหลวออกมา
“อ๊ะ อ๊า~าาาาาาาา”
ใบหน้าคมเชิดขึ้นก่อนจะรูดรั้งแกนกายเบาๆเพื่อปรับสภาพ...ร่างเล็กเดินเข้าไปซุกอกแกร่งพร้อมกับกอดไว้แน่น
“คยูฮยอน...ฉันต้องการนาย”
เสียงหวานเอ่ยอย่างเอียงอาย...ดวงตาคมเบิกกว้างอีกครั้งอารมณ์ที่พึ่งหมดไปถูกปลุกขึ้นอีกครั้ง
พลั่ก!~
มือหนาผลักร่างเล็กลงบนเตียงนุ่มก่อนจะขึ้นคร่อมร่างนั้นไว้ด้วยอารมณ์ที่พุ่งสูง...ดวงตาคมจ้องมองลงไปในตากลมที่ปรือน้อยๆ
“ฉันจะดูแลเธอ...เป็นของฉันนะ”
เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆใบหน้าหวานขึ้นสีจากๆก่อนจะพยักหน้าเบาๆ...เสียงเนื้อกระทบกันดังไปทั่วห้องกว้าง ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศไม่ทำให้ร่างกายทั้งคู่เย็นลงสักนิด จังหวะถูกเร่งไปเรื่อยก่อนจะหยุดลงเมื่อธารสีขาวขุ่นถูกฉีดเข้าช่องทางแคบ...ร่างสองร่างนอนกอดกันแนบแน่น...ริมฝีปากหนาประทับลงบนหน้าผากมนเบาๆ
“ฉันรักเธอนะ...ซองมิน”
รอยยิ้มหวานเกิดขึ้นก่อนจะหลับตาพริ้มแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราด้วยความเหนื่อยอ่อน
ความรักก่อตัวขึ้นอีกครั้ง...และมันจะอยู่อย่างนี้ตลอดไป
.
.
.
.
.
THE END.
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
กลับมาแล้วเน้อว~
อัพช้าหน่อยนะ- -
ทำไม ม.3 การบ้านมันเยอะอย่างนี้ T T’
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น