ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : [SF][สามีคิมฮีl&ลีมิน*::Author]TAEKWONDO___MINKYUo[ ]O!___[END OF PART!]
Topic :: TAEKWONDO
Couple :: S u n g m I n X K y u h y u n
Intro :: มินคยูตามกระแส(หรือสวนหว่า?)
Rate :: NC -17
TaLk :: ฟิคเพื่อนไรเตอร์กลับมาอีกครั้ง...ด้วยเหตุไรเตอร์ขี้เกียจ- - 5 5 5*
______________________________________
หญิงสาวหน้าตาดีถึงดีมาก(ๆๆ)ยืนมองป้ายชื่อสถานที่ และหันไปมองหน้าน้องชายหน้าตาดีถึงดีมาก(ๆๆ)ที่แสดงใบหน้าเรียบเฉยเพราะ...โดนบังคับมา ( - -) ที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างช่างใจ....รู้สึกว่ามันเงียบๆก็ปกติต้องวีนๆหน่อยๆดิ...
ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงว่า ...ให้เดินตามพี่สาวคนนี้เข้าไปข้างในนะ... ผู้เป็นน้องพยักหน้าช้าๆรู้สึกหน่ายๆกับผู้เป็นพี่สาว...ก็จะพยักหน้าทำไมจะเดินก็เดินสิ แล้วจะมาช่างใจไรอีกวีนไปก็เท่านั้น เคยขัดพี่แกได้ที่ไหนกันเหอะ...
ขาเรียวยาวสวยของหญิงสาวก้าวเดินเข้าประตูทางเข้าของสถานที่ ตามมาด้วยขาเรียวยาวของน้องชายที่เดินตามหลังพี่สาวมาไม่ห่างด้วยเหตุที่ว่า .....ไม่คุ้นชินกับสถานที่แห่งนี้ และอีกอย่างสถานที่แห่งนี้ก็กว้างใหญ่เสียจริงๆ ถ้าเดินหลงไปนี่คงลำบากน่าดูที่จะหาทางออกด้วยตัวเอง
เมื่อเดินเข้ามาข้างในก็เห็นกับบรรยากาศที่คราคร่ำไปด้วยคนหลายคน ไม่ว่าจะเป็นเด็กตัวเล็กอายุราวหกถึงเจ็ดขวบ ไปจนถึงผู้ใหญ่ที่มองดูแล้วอายุอานามก็น่าจะเยอะพอสมควร ต่างแต่งกายด้วยชุดยูโดบ้าง เทควันโดบ้างและอื่นๆอีกมากมายสารพัดของกีฬาประเภทศิลปะป้องกันตัว ทั้งสองพี่น้องตกเป็นเป้าสายตาเพราะมีหน้าตาที่ดีถึงดีมากกันทั้งพี่ทั้งน้อง เดินไม่นานผู้เป็นพี่สาวก็พาน้องชายเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องห้องหนึ่ง ....
หญิงสาวเคาะไปที่ประตูเพียงแค่สองสามครั้งพอเป็นมารยาทแล้วบิดลูกบิดเปิดประตูเข้าไปข้างในอย่างคุ้นเคย เมื่อเข้ามาในห้องที่ไม่ใหญ่ไม่เล็กเกินไปก็พบกับชายหนุ่มหน้าตาดีสองคนที่แต่งกายด้วยชุดเทควันโดคาดสายดำเตรียมที่จะไปสอนเต็มที่ คนนึงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงโต๊ะทำงาน อีกคนนึงนั่งอยู่ที่โซฟาสีขาวสะอาดด้วยท่าทีสบายๆ
“หวัดดีครับพี่อาราให้พวกผมมานั่งรอพี่ พี่มีอะไรหรือเปล่า”
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงโต๊ะทำงานเชิญให้สองพี่น้องนั่งที่โซฟาตัวตรงข้ามกับชายหนุ่มอีกคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว แล้วทักทายหญิงสาวอย่างสนิทสนม
“โทษทีนะที่ให้พวกนายมารอแทนที่พวกนายจะได้ไปสอน อืม...ซีวอน ฉันเอาน้องชายของฉันมาฝากพวกนายให้สอนเทควันโดหน่อย เพราะอยู่บ้านเอาแต่เล่นเกมส์เลยอยากให้ทำไรที่มันมีประโยชน์มากกว่านี้น่ะ”
อารา โจว อารา ตอบซีวอนรุ่นน้องคนสนิท ที่อยู่ชมรมเทควันโดเหมือนกันตั้งแต่มัธยมแล้วก็มาถึงมหาวิทมยาลัย
“อ่าว แล้วทำไมพี่ไม่สอนน้องชายพี่เองล่ะ”
“ถ้าฉันมีเวลาฉันจะเอามาให้พวกนายสอนหรอ” …ถามแปลกๆ
“คร๊าบบบพี่ คร๊าบบบพี่ แล้วผมจะสอนให้นะ”
“งั้นฉันไปทำงานก่อนนะ บายซีวอน บายซองมิน”
บอกลาชายหนุ่มที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงโต๊ะทำงาน แล้วบอกลาชายหนุ่มรุ่นน้องอีกคนที่นั่งอยู่ที่โซฟา และหันไปบอกลาน้องบังเกิดเกล้าที่ติดเกมส์จนต้องหาอะไรให้ไอ้น้องคนนี้ทำบ้างในช่วงปิดเทอม ชีวิตนี้จะได้ดูไม่ไร้ค่า วันๆเอาแต่เล่นเกมส์ กิน นอนอยู่แต่ในบ้าน
“ คยูฮยอนพี่คนสวยคนนี้ไปล่ะนะ ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ ถ้าฉันรู้ว่าแกไม่ตั้งใจเรียนนะ หึๆ”
ประโยคแรกยิ้มหวานให้ผู้เป็นน้องชาย แต่ประโยคหลังๆเปลี่ยนมาเป็นรอยยิ้มที่ใครเห็นแล้วต้องขนลุกกันทั่วหน้า ก็มีแต่น้องชายคนนี้แหละที่ไม่ขนลุก แต่ก็ไม่อยากที่จะเสี่ยงเพราะรู้ฤทธิ์พี่สาวแสนสวยคนนี้ดี
“ฮะพี่ พี่ไม่ต้องห่วง ผมจะตั้งใจเรียนถ้าผมไม่ตั้งใจเรียนผมคงไม่รอดผมรู้ดี บายนะครับพี่”
บอกลาพี่สาวพร้อมกับโบกมือบ๊ายบาย ผู้เป็นพี่ก็เดินออกจากห้องไปเพื่อไปทำงานของตนต่อ
“ซองมินนายสอนคยูฮยอนนะ”
ซีวอนโบ้ยงานไปให้ซองมินผู้เป็นลูกพี่ลูกน้อง แล้วก็ควบตำแหน่งเพื่อนสนิทไปด้วย
“ชิส์ แกก็เงี้ยล่ะนะ เออๆ เดี๋ยวฉันสอนคยูฮยอนเอง”
“อืม...งั้นฉันไปสอนนักเรียนตัวแสบของฉันก่อนนะ ไม่รู้ว่านักเรียนตัวแสบหน้าไก่นิสัยลิงของฉันจะฝึกซ้อมตามที่ฉันบอกก่อนที่จะมาห้องนี้หรือเปล่า ครั้งที่แล้วที่พี่คังอินไม่อยู่แล้วฉันก็ต้องดูแลทั้งยูโดทั้งเทควันโด แล้วก่อนที่ฉันจะไปห้องสอนยูโดนะฉันก็สั่งให้ไก่น้อยฮยอกแจของฉัน (ฮยอกเป็นของนายตอนไหนเนี่ยซีวอน) ซ้อมรอไปก่อน แต่แทนที่จะซ้อมกับตีปีกพั่บๆไปแกล้งคนอื่นเขา ฮึ ถ้าคราวนี้ไม่ซ้อมนะจะทำโทษซะให้เข็ดเลย หึๆ” (ทำไมต้องมี ‘หึๆ’ด้วยอ่ะ)
บ่นๆนิดๆหน่อยๆ (?) ถึงนักเรียนตัวแสบของตน ส่วนลูกพี่ลูกน้องที่ควบตำแหน่งเพื่อนก็นั่งมึนๆกระพริบตาปริบๆ....มันจะมาบ่นให้ฟังทำไมว่ะ แล้วซีวอนก็เดินออกจากห้องไป…เออดีบ่นเสร็จจนพอใจก็เดินออกไปเลยเหอะไอ้นี่
พอประตูห้องปิดลงห้องทั้งห้องก็อยู่ในความเงียบไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมา ทั้งซองมินและคยูฮยอนนั่งจ้องหน้ากัน(เพื่อ ?) และก็เป็นซองมินที่ต้องหันหน้าหนีสายตาคมของอีกคนแล้วพูดทำลายบรรยากาศแห่งความเงียบนี้
“พี่ชื่อซองมินนะ แล้วพร้อมที่จะเรียนหรือยัง”
เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ พร้อมกับเหล่ตามองเด็กหนุ่มที่มีอายุห่างจากตนเพียงไม่กี่ปี
“ครับ ผมคยูฮยอนครับ ผมพร้อมที่จะเรียนแล้ว”
คนที่เหมือนจะถูกลืมไปนิดหน่อยเอ่ยตอบออกมาเรียบๆเช่นกัน
“งั้นพี่พานายไปเปลี่ยนชุดนะ”
พูดจบซองมินก็ลุกจากโซฟาตัวนุ่ม มายืนเต็มความสูง ฝ่ายคนที่มีอายุน้อยกว่าก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วหยิบกระเป๋าเป้สีดำที่ข้างในนั้นมีชุดเทควันโดอยู่มาสะพาย ซองมินเดินนำคยูฮยอนออกจากห้อง
“พี่ซองมินๆ”
เสียงหวานใสของใครซักคนตะโกนเรียก เจ้าของชื่อหันไปตามทิศทางของเสียงใสๆนั่น
“อะไรห๊ะ ไอ้หมวยกล้ามปู”
เมื่อหันมาก็รู้ว่าเป็นทงเฮน้องชายหน้าหวานของตน ก็ถามออกไปพร้อมกับกัดไปนิดหน่อย....ก็ใครใช้ให้ไอ้หมวยเฮมันไปฟิตกล้ามมาล่ะนั่น มีแขนเรียวไม่ชอบอยากมีกล้ามชิส์ สรุปจะเมะหรือเคะกันแน่ไอ้นี่
“หึย อย่ามาพูดอย่างนี้อีกนะพี่ อ่า... แล้วพี่เห็นคิบอมบ้างเปล่าเนี่ย”
ได้ยินพี่ชายของตนพูดงั้นก็ส่งสายตาไม่พอใจไปให้......ก็แค่อยากให้มันมีกล้ามนิดๆหน่อยๆแต่แบบมันเกิดผิดพลาดไปนิด นิดเดี๋ยวจริงๆนะ (เหรอเท่าที่ดูนี่ไม่นิดเลยนะ - -)เลยมีเยอะเลยเหอะๆ (หมวยไม่น่าเลย T^T) แล้ววกเข้าจุดประสงค์ที่ตนเรียกพี่ชาย
“ยังไม่เห็นเลย นายก็ไปรออยู่ที่ห้องเถอะ เดี๋ยวยังไงพวกนายก็เจอกันอยู่ดี”
“อืมๆ ....แล้ว....นี่ใครหรอพี่”
“อืม...นี่โจว คยูฮยอนน้องพี่อารา พี่อาราฝากให้สอนเทควันโดให้อ่ะ คยูฮยอนนี่ทงเฮน้องชายฉัน”
ซองมินแนะนำให้ทั้งคู่รู้จักกัน คยูฮยอนโค้งให้ทงเฮเล็กน้อย
“อ่าว...แล้วทำไมเจ๊อาราไม่สอนเองอ่ะพี่”
หนุ่มหน้าหวานถามอย่างสงสัย ก็...เจ๊อาราก็เก่งแล้วทำไมไม่สอนเองอ่ะ
“ก็ไม่ว่างไง นายก็กลับห้องไปได้แล้ว ป่านนี้นักเรียนคงเข้าแล้วล่ะ”
บอกน้องชายที่หน้าหวานไม่แพ้ตน ผู้เป็นน้องชายพยักหน้าเข้าใจแล้วเดินกลับห้องไป
ซองมินและคยูฮยอนเดินมาถึงห้องเปลี่ยนชุด ร่างสูงเข้าไปเปลี่ยนชุดไม่นานก็ออกมา เสื้อแขนยาวสีขาวสะอาดกับกางเกงขายาวสีขาวสายคาดเอวสีแดงคาดอยู่ที่เอวเรียบร้อย
เพราะพี่สาวแสนสวยโจว อาราเคยสอนเทควันโดให้กับคยูฮยอนก่อนแล้วตั้งแต่ประถม และก็เลิกเรียนไปด้วยเหตุผลง่ายๆ...ขี้เกียจ ( เหตุผลของนายช่าง..... - - )ตอนประถมหก ทำให้คยูฮยอนได้สายแดงมา ซองมินมองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า....ทำไมผมไม่เท่อย่างงี้บ้างว่ะ
“เอ่อ พี่ซองมินครับ เอ่อ ผมผูกสายผิดหรอ”
คยูฮยอนถามขึ้นเมื่อเห็นคนตรงหน้ามองตนไม่ละสายตา.....เอ๋ หรือผมจะใส่เสื้อกลับด้าน เอ๊ะ ผมก็ใส่ถูกด้านแล้วนิ่ สายก็...ผมคิดว่าผมผูกถูกแล้วนะ หรือ ผมจะลืมใส่กางเกงใน (มินมินไม่มองลึกขนาดนั้นหรอกคยู) ก็ไม่นะผมก็ใส่กางเกงในนิ่ ถึงบางครั้งผมจะไม่ค่อยใส่ก็เถอะแต่ครั้งนี้ผมใส่มานะ ( - -) หรือผมจะใส่กางเกงเทควันโดผิดด้าน เอ๊ะแต่ก็ไม่ผิดนิ่ แล้วพี่ซองมินมองทำไมล่ะ(แต่ละอย่างที่คิดช่าง...จริงๆเลย)
“อะ เอ่อ เปล่าหรอกนายผูกสายถูกแล้ว”ซองมินพูดพร้อมกับส่งยิ้มบางๆไปให้
“แล้วพี่ทำไมมองผมนานจัง”
“กะ ก็คยูฮยอนใส่ชุดเทควันโด ละ แล้วเท่อ่ะ”
พูดไปก็เขิลไป ที่ดวงหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อด้วยความเขิล ส่วนคนถูกชมมุมปากยกขึ้นเล็กน้อยมองคนตัวเล็กข้างหน้าตนที่หน้าแดงระเรื่อ...พี่ซองมินน่ารักจัง
“อืม...ผมว่าพี่ใส่ชุดเทควันโดพี่ก็...”
หยุดพูดแล้วมองคนตัวเล็กตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วพูดออกมาต่อจากประโยคที่พูดค้างเอาไว้
“พี่ใส่ชุดเทควันโดแล้วน่ารักนะครับ”
ฟู่~พอฟังคำพูดของคยูฮยอนแล้วซองมินก็ต้องหน้าแดงอีกครั้ง
“เอ่อ...พี่ว่าไปเรียนกันดีกว่านะ” คนตัวเล็กพูดจบก็เดินนำร่างสูง
สองร่างเดินมาถึงห้องห้องหนึ่งซองมินเลื่อนบานประตู ทำให้เห็นขนาดของห้องที่มีขนาดใหญ่พอสมควรที่จะสามารถบรรจุคนกว่ายี่สิบถึงสามสิบคนได้อย่างสบายๆโดยไม่อึดอัดเพราะเวลาที่วอมร่างกายต้องใช้พื้นที่เยอะ
ในตอนที่ตั้งแถวเพื่อวอมก็จะมีท่าเตะถ้ามีพื้นที่เยอะจะไม่เตะโดนกันให้เจ็บตัว ทั้งสองเดินเข้ามาในห้องที่ใหญ่แสนใหญ่นี่คยูฮยอนสะกิดคนที่เดินนำหน้าตนให้หันมาหาตน
“เอ่อ พี่ซองมินครับทำไมไม่มีนักเรียนคนอื่นเลยล่ะครับ”
ถามออกไปอย่างสงสัยเพราะเดินเข้ามาไม่เห็นใครสักคนเลย
“อ้อ ก็สอนแบบตัวต่อตัวไง”
“แล้วทำไมต้องสอนแบบตัวต่อตัวด้วยล่ะครับทำไมไม่ให้ผมไปเรียนรวมกับคนอื่นล่ะ”
“ก็พี่อาราให้นายเรียนกับฉันแบบตัวต่อตัวไง มีปัญหาอะไรจะได้ดูแลง่ายๆไง ดูแลแบบทั่วถึงง่ะเข้าใจนะ” คนตัวสูงกว่าพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“อ่า...งั้นเรามาวอมร่างกายกันนะ”
ทั้งคุณครูสอนเทควันโดหน้าตาน่ารักกับนักเรียนหน้าตาหล่อเหลาวอมร่างกายไปพร้อมๆกัน เสียงนับเลขดังออกมาจากปากของทั้งสองคน เพื่อนับว่าท่าวอมนี้ทำกี่ครั้งนานเท่าไหร่
ฮานา
ทูล
เซด
เนด
ทาซ็อด
ยอซ็อด
อิลกบ
ยอดอล
อาฮบ
ยอล
“คยูฮยอนนายจำท่าประจำสายของนายได้บ้างหรือเปล่า”
ถามออกไปเผื่อจำไม่ได้จะได้สอนให้ใหม่หมด ถ้าพอจำได้บ้างจะได้ทวนให้นิดๆหน่อยๆ
“ง่ะ...ผมจำไม่ได้เลยอ่ะ ก็มันนานหลายปีแล้ว”ยอมรับออกมาตรงๆ แล้วยิ้มออกมาแห้งๆ
“หรอ~”
ครางออกมาเบาๆแววตาที่ดูสดใสตอนนี้กลับแลดูเศร้า แต่คนที่อายุน้อยกว่าไม่ทันสังเกตุเห็นเพราะสายตาที่ดูเศร้าๆนั้นได้กลับมาเป็นแววตาที่สดใสอย่างรวดเร็ว แต่ก็มีความรู้สึกว่าหัวใจเต้นช้าลง...นายก็คงจะจำพี่มินมินคนนี้ของนายไม่ได้ด้วยสินะเฮ้ออ
“อ่า...งั้นเดี๋ยวพี่สอนให้ใหม่ก็แล้วกันนะ”ส่งยิ้มบางๆมาให้คยูฮยอน ร่างสูงพยักหน้าตอบ
เวลาได้ล่วงเลยมาจนถึงเวลาที่หมดเวลาแห่งการเรียนการสอน คยูฮยอนและซองมินเดินไปที่ห้องเปลี่ยนชุด เพื่อเปลี่ยนชุดกลับบ้าน เป็นซองมินที่เปลี่ยนชุดเสร็จก่อนคยูฮยอน ร่างบางยืนรอร่างสูงที่เปลี่ยนชุดยังไม่เสร็จ
ในชุดเสื้อยืดคอกลมสีชมพูกางเกงยีนสีซีดดูๆไปก็ธรรมดาๆแต่เมื่อมาอยู่บนเรือนร่างของซองมินแล้วมันช่างดูดีดูน่ารักมากๆ สะพายกระเป๋าเป้สีชมพูที่มีขนาดพอเหมาะใบไม่ใหญ่ไม่เล็กเกินไป ไม่นานคนที่ร่างเล็กรอก็เดินออกมาจากห้องเปลี่ยนชุด
เสื้อเชิ้ตสีดำกางเกงยีนที่อยู่บนร่างกายของคยูฮยอนทั้งๆที่ก็ไม่ได้มีอะไรมากแต่เมื่อมาอยู่บนตัวคนๆนี้แล้ว ทำเอาคนที่ยืนรออยู่เมื่อเห็นต้องสบถคำๆนี้ออกมา...หล่อชิบ ทำไมซองมินคนนี้ไม่หล่อไม่เท่ห์เหมือนคยูฮยอนบ้างว่ะ อิจฉาโว้ย
“คยูฮยอนเดี๋ยวพี่ไปส่งนายนะพอดีพี่เอารถมา”
“เอ่อเดี๋ยวผมกลับเองก็ได้ครับ”ปฏิเสธออกไปอย่างเกรงใจ
“พี่บอกว่าพี่จะไปส่งไงไม่ต้องเกรงใจ ทางผ่านพี่อยู่แล้ว” ....ทางผ่านซะที่ไหนกันก็แค่อยากไปส่งแค่นั้นเอง
“งั้นก็ได้ครับ”
เมื่อไปส่งคยูฮยอนเรียบร้อยแล้ว ซองมินก็ขับรถกับบ้านทันที ร่างบางก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน มุ่งหน้าขึ้นห้องของตนที่อยู่ชั้นสอง แต่ยังไม่ทันขึ้นก็ถูกเสียงหวานของน้องชายตนขัดขึ้นทำให้ต้องหมุนตัวไปทางทิศทางที่น้องชายเรียก
“มีไรทงเฮ”พูดพลางเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย...จะเรียกทำไม
“คยูฮยอนคนที่เจอเมื่อตอนบ่ายใช่เด็กคยูฮยอนเมื่อหลายปีก่อนที่พี่เล่าให้ฟังว่าพี่ไปเป็นพี่เลี้ยงให้ตอนแข่งเทควันโด แล้วก็มีเป็นพี่เลี้ยงนอกรอบพาไปเที่ยวหลังแข่งเสร็จ แล้วก็เสียจุ๊บแรกให้ด้วยใช่ป่ะ คึคึ” ทงเฮถาม พร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่มๆส่งมาให้
“อะ อะไรกันทงเฮพี่ยังไม่เคยเล่าว่าพี่เสียจุ๊บแรกให้คยูฮยอนเลย เอามาจากไหนกันห๊ะ”
พูดออกมาอย่างตะกุกตะกักใบหน้าหวานแต่งแต้มไปด้วยสีแดงเต็มสองแก้มใสๆด้วยความเขิล...ยังไม่เคยเล่าให้ฟังสักหน่อยว่าเคยเสียจุ๊บแรกให้คยูฮยอนแล้วทงเฮรู้ได้ไงง่ะ
“คึคึ ผมรู้ก็แล้วกัน โฮะๆ”
น้องชายพูดออกมาแค่นั้นแล้วก็เดินหัวเราะอย่างอารมณ์ดีไปที่ห้องนั่งเล่น ปล่อยให้พี่ชายที่แก้มยังไม่หายแดงมองตามไป...อ่าทงเฮรู้ได้ไงเนี่ย ร่างบางเดินขึ้นมาบนห้องนอนของตนทิ้งตัวลงบนเตียงที่แสนนุ่ม นึกถึงวันนั้นแล้วก็ทำให้ต้องนอนยิ้มอยู่คนเดียวราวกับคนบ้า
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
.....ใบหน้าที่แสนบูดบึ้งปรากฏบนใบหน้าใสๆของเด็กชายอายุราวๆสิบขวบในขณะที่นั่งรอคิวที่จะแข่งขันเทควันโดคู่ต่อไปอยู่ที่เก้าอี้สำหรับเตรียมตัวนักกีฬา เหล่ตามองคู่แข่งปากอวบอิ่มขั้นสุดท้าย(ห้อย)หัวเถิกนิดๆแต่อีกไม่นานคงไม่นิด อายุพอๆกับเขาที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวข้างๆอย่างอิจฉาที่มีทั้งโค้ชหน้าหมีปากห้อย พี่เลี้ยงคนสวยราวกับนางฟ้า
เด็กผู้ชายหน้าหวานพันธุ์ปลาโลมาอายุก็ประมาณเท่าๆกับเขาคอยดูแล คอยให้กำลังใจ คอยถามไถ่ว่าตื่นเต้นไหม อะไรไหม และสุดท้ายเด็กชายที่ดูจะตัวสูงกว่าเด็กชายปากอวบอิ่มขั้นสุดท้ายกับเด็กผู้ชายหน้าหวานพันธุ์ปลาโลมา ที่มือข้างนึงถือถุงขนม อีกมือนึงก็หยิบขนมเข้าปาก มากันเป็นครอบครัวเลยนะ หึ
แล้วกับมาดูตัวเองที่ไม่มีทั้งโค้ช ทั้งพี่เลี้ยงคอยมาให้กำลังใจ คอยถามไถ่ว่าตื่นเต้นไหม ชิส์ อิจฉาไอ้เด็กปากอวบอิ่มขั้นสุดท้ายนั่นวุ้ย
แต่แล้วก็เหมือนฟ้าจะเห็นใจจึงส่งกระต่ายอย่าง ซองมิน มาเป็นพี่เลี้ยงให้หมาป่าตัวน้อยจอมขี้อิจฉาอย่าง คยูฮยอน จะได้ไม่ต้องไปอิจฉาคนอื่นเขาอีก คยูฮยอนสะดุ้งเล็กน้อยที่มีใบหน้าหวานของใครบางคนมาแทนที่ใบหน้าของคู่แข่งที่ตนอิจฉานักหนา
ก้มมาอยู่ในระดับเดียวกับใบหน้าของเขาดวงตาคมของเด็กชายมองใบหน้าหวานตรงหน้าอย่างงงๆ ซองมินยิ้มออกมาน้อยๆให้กับเด็กชายตรงหน้าที่ดูแล้วอายุน่าจะห่างจากตนประมาณหกปี และรอยยิ้มบางๆนั้นมันก็ทำให้คยูฮยอนเคลิ้มไปกับรอยยิ้มนั้นอย่างง่ายดาย...
นางฟ้า คำเดียวที่อยู่ในสมองของคยูฮยอนในตอนนี้ แต่สติก็กลับมาเมื่อคนที่ตนคิดว่าเป็นนางฟ้าเปร่งเสียงหวานๆออกมาจากริมฝีปากน่าจุ๊บนั่น
“อ่า...น้องใช่คยูฮยอนใช่ไหมครับ”
ซองมินหรือนางฟ้าของคยูฮยอนเอ่ยถามขึ้นเพื่อความแน่ใจว่าตัวไม่ได้ทักผิดคน แล้วก็เป็นอย่างที่หวังเมื่อเด็กชายพยักหน้า
“อืม...คยูฮยอนพี่ชื่อซองมินนะ เรียกพี่ว่าพี่มินมินก็ได้นะ พี่จะมาเป็นพี่เลี้ยงให้นะเพราะพี่อาราเขาต้องแข่งอีกสนามนึงเวลาเดียวกับคยูฮยอนเลย พี่อาราก็เลยมาดูแลคยูฮยอนไม่ได้ เดี๋ยวพี่จะดูแลคยูฮยอนเองนะ” พูดแล้วก็ส่งยิ้มหวานๆให้เด็กชายตรงหน้าอีกครั้ง
“พี่นางฟ้าจะมาเป็นพี่เลี้ยงให้ผมจริงๆหรอ”
ถามออกไปเพื่อความแน่ใจ จะได้ไม่ต้องคอยอิจฉาคู่แข่งปากอวบอิ่มขั้นสุดท้าย(ห้อย) หัวเถิกนั่น
“อ่า...ใช่ครับ แต่ว่าคยูฮยอนพี่เป็นผู้ชายนะอย่าเรียกพี่ว่านางฟ้าเลยนะ เรียกพี่ว่าพี่มินมินดีกว่านะครับ”
ส่งยิ้มแห้งๆไปให้เด็กชายตรงหน้า...ผมหน้าเหมือนผู้หญิงขนาดนั้นเลยหรอเนี่ยเฮ้ออ
“ครับพี่มินมิน”
“แล้วคยูฮยอนตื่นเต้นไหม ชิงที่หนึ่งเลยนะ”
เด็กชายพยักหน้างึกงักๆพี่เลี้ยงสุดน่ารักเลยต้องพูดให้เด็กชายตรงหน้าคลายความตื่นเต้นลงบ้าง
“ง่า...ไม่ต้องตื่นเต้นนะ แค่สู้ให้เต็มที่นะ ถ้าไม่ได้ที่หนึ่งก็ไม่เป็นไรนะ”
คุณพี่เลี้ยงสุดน่ารักว่าแล้วก็ยิ้มหวานส่งให้เด็กชายตรงหน้า
“ครับ พี่มินมินจะเป็นกำลังใจให้ผมใช่ไหมครับ”
เด็กชายถามด้วยสีหน้าจริงจัง พี่เลี้ยงที่น่ารักก็พยักหน้าตอบ แล้วเด็กชายอายุราวสิบขวบก็กดยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยเพื่อที่พี่เลี้ยงสุดน่ารักจะได้ไม่เห็น(ไอ้เจ้าเล่ห์ ชิส์) ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำเอาพี่เลี้ยงสุดน่ารัก ต้องหน้าขึ้นสีแดงอ่อนๆ
“งั้นพี่มินมินช่วยให้พลังผมด้วยการหอมแก้มผมหน่อยนะ”
คยูฮยอนเอ่ยออกมาด้วยนำเสียงออดอ้อน เมื่อเห็นซองมินยังไม่หอมแก้มตนก็ทำเสียงอ้อนอีก
“นะคร๊าบบบ นะ นะ” ... ง่ะซองมินโดนเด็กอ้อนทำไงดีจะหอมดีไหมนะ อ่า คยูฮยอนบอกว่าหอมแล้วจะมีพลังงั้น...
ใบหน้าหวานเคลื่อนเข้ามาใกล้ใบหน้าของเด็กชาย ส่วยเด็กชายก็หลับตาพริ้มรอที่จมูกสวยๆของคุณพี่เลี้ยงจะจรดลงบนแก้มใสๆของตน และแล้วจมูกสวยๆของคุณพี่เลี้ยงก็กดลงบนแก้มใสๆข้างขวาของเด็กชายไปฟอดนึง แล้วย้ายมากดจมูกลงบนแก้มใสข้างซ้ายของเด็กชายไปอีกฟอดนึง ( โฮกกกก ฉันอิจฉาแกจังคยูกี้ อยากให้มินหอมแก้มบ้างง่างือๆๆ (ดิ้นแด่วๆอยู่ที่พื้น) ) คยูฮยอนยิ้มแก้มปริตาหายด้วยความพอใจ...โฮะๆพี่มินมินหอมแก้มผม ฮิจฉาล่ะสิ คึคึ ^ ^ ( ชิส์ - -+)
“อ่า...คยูฮยอนพี่ให้พลังแล้วนะ ทำให้เต็มที่ล่ะ สู้ๆ”
“ครับ ผมได้พลังจากพี่มินมินแล้ว ผมจะทำให้เต็มที่ ผมจะสู้ๆ”
คยูฮยอนยกกำปั้นเล็กๆนั่นขึ้นมาทำแบบสู้ๆ แล้วซองมินก็ทำตาม ทั้งคู่ยิ้มให้กัน สักพักก็มีเสียงกรรมการประกาศเรียกตัวนักกีฬา
ฝ่ายสีแดง ปาร์ค ยูชอน
ฝ่ายสีน้ำเงิน โจว คยูฮยอน
ซองมินตรวจดูว่าคยูฮยอนใส่ที่ป้องกันทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือยัง *เฮดกราด *เกราะใส่ด้านสีน้ำเงิน *สนับแขน *สนับขา เมื่อตรวจดูว่าคยูฮยอนใส่ที่ป้องกันเรียบร้อยหมดแล้ว แล้วเด็กชายก็เดินเข้าไปในสนามแข่ง
คยูฮยอนเดินเข้าไปในสนามแข่งอย่างอารมณ์ดี...ก็พี่มินมินหอมแก้มให้พลังแล้วก็เลยอารมณ์ดีไงล่ะจะห่วงไรโฮะๆ (อิจฉาโว้ยย ทำไมตอนฉันแข่งไม่มีมินมินไปหอมแก้มบ้างวะ)
ส่วนซองมินก็เดินมาที่เก้าอี้ที่อยู่ข้างสนามแข่งที่เตรียมไว้สำหรับนักกีฬาพักตอนหมดยก ซึ่งฝั่งนี้เป็นของฝ่ายน้ำเงิน วางขวดน้ำกับผ้าขนหนูไว้บนเก้าอี้แล้วตนก็นั่งบนเก้าอี้อีกตัวนึงที่อยู่ข้างๆกัน
กรรมการให้ทั้งสองฝ่ายทำความเคารพกันก่อนที่จะเริ่มการแข่งขัน แล้วการแข่งขันก็ได้เริ่มขึ้นเสียงเท้ากระทบกับเกราะของคู่ต่อสู้ เสียงผู้คนที่อยู่รอบสนามส่งเสียงเชียร์ผู้ที่แข่งกันอยู่ในสนามเสียงดังเซ็งแซ่จนฟังไม่ได้ศัพท์
ด้วยความสามารถที่พอๆกันทำให้ทั้งสองฝ่ายทำคะแนนได้อย่างสูสีกัน การแข่งขันดำเนินต่อไปอย่างเมามันส์ ชั้นเชิงท่าเตะทุกอย่างที่ได้ฝึกซ่อมก่อนมาแข่งทั้งคู่ได้งัดเอามาใช้ในการแข่งขันกันอย่างเต็มที่ การแข่งขันได้ผ่านยกที่หนึ่งไปแล้วต่อด้วยยกที่สอง ทั้งคู่แข่งกันอย่างเต็มที่
คะแนนก็ยังคงสูสีกัน แล้วก็หมดยกที่สอง นักกีฬาเดินเข้าฝั่งของตนเอง คยูฮยอนนั่งลงที่เก้าอี้อย่างเหนื่อยหอบ พี่เลี้ยงอย่างซองมินส่งขวดน้ำให้เด็กชาย พร้อมกับลงไปนั่งยองๆตรงหน้าของเด็กชาย
“คยูฮยอนครับเหนื่อยใช่ไหม อดทนนะต่อไปเป็นยกสุดท้ายแล้ว ทำให้เต็มที่นะครับ”
พูดพลางเอาผ้าขนหนูมาซับหน้าซับคอของคยูฮยอนที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ
“ครับพี่ซองมิน”^ ^
“สู้ๆนะครับ” ซองมินยกกำปั้นขึ้นลงเล็กน้อยประมาณว่าสู้ๆ คยูฮยอนพยักหน้าพร้อมกับยกกำปั้นน้อยๆนั่นขึ้นมา ทำแบบพี่เลี้ยงที่น่ารักของตน ปรี๊ดดดดดดดดด เสียงนกหวีดดังลั่นเป็นสัญญาณให้รู้ว่าหมดเวลาพัก นักกีฬาเดินเข้าสนาม
การแข่งขันได้เริ่มขึ้นอีกครั้งในยกที่สาม ในยกนี้นักกีฬาต้องเร่งทำคะแนนเพื่อที่จะได้ชนะที่หนึ่ง เสียง พลั่กๆ ดังอยู่เลยๆเมื่อนักกีฬาในสนามฟาดเท้าฟาดแข้งไปกระทบกับเกราะของคู่ต่อสู้
เวลาเดินไปเรื่อยๆ และคะแนนของแต่ละฝั่งที่เพิ่มขึ้น เวลาใกล้จะหมดลง ทั้งคู่ดูชั้นเชิงกัน แล้วก็เป็นเด็กชายปากอวบอิ่มขั้นสุดท้ายเตะเข้าที่กลางลำตัวของคยูฮยอน แต่คยูฮยอนก็บล็อคออกไปได้แล้วเตะเข้าที่กลางลำตัวของอีกฝ่าย ต่อด้วยเตะเข้าไปที่หัวของเด็กปากอวบอิ่มขั้นสุดท้ายเข้าไปทีนึงส่งผลให้เกิดการเซเล็กน้อย และ
ปรี๊ดดดด!~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงเป่านกหวีดบอกให้รู้ว่าหมดเวลาแห่งการแข่งขัน ซองมินมองไปที่คะแนนแล้วฉีกยิ้มกว้างออกมา
นักกีฬาทั้งสองทำความเคารพกัน ทั้งนักกีฬาและกรรมการก็หันหน้าไปทางผู้ชมการแข่งขัน โดยกรรมการยืนคั่นกลางระหว่างฝ่ายแดง ปาร์ค ยูชอน และฝ่ายน้ำเงิน โจว คยูฮยอน แล้วทำการประกาศผลการแข่งขัน โดยยกแขนฝั่งคยูฮยอนเป็นสัญลักษ์ว่าคยูฮยอนเป็นฝ่ายชนะ
เด็กชายแกะเฮดกราดออกแล้วถือไว้ที่มือก่อนจะวิ่งไปหาพี่เลี้ยงคนสวยแล้วโถมตัวกอดพี่เลี้ยง จนซองมินเซเล็กน้อย ทั้งคู่กอดกันด้วยความดีใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สดใสของคุณพี่เลี้ยงสุดน่ารักและนักกีฬาตัวเล็ก
“พี่มินมินผมชนะแล้ว ผมดีใจจังเลยครับ แล้วพี่มินมินดีใจไหมที่ผมชนะ”
พูดออกไปด้วยใบหน้าที่เต้มไปด้วยรอยยิ้ม ซองมินก้มหน้าลงไปเล็กน้อยให้อยู่ในระดับเดียวกับคยูฮยอนที่ตัวเล็กกว่าเขาเล็กน้อยประมาณสิบยี่สิบเซนต์กว่าๆ (พยายามจินตนาการให้ออกว่าคยูตัวเล็กว่ามินเพราะคยูเพิ่งสิบขวบยังสูงไม่เต็มที่) แล้วใช้มือนุ่มๆนั่นขยี้ผมนุ่มที่ชุ่มเหงื่อเบาๆแล้วตอบเสียงใส
“พี่ก็ต้องดีใจสิ คยูฮยอนเก่งมากๆเลย”
แถมหอมแก้มของคยูฮยอนไปอีกฟอดเป็นรางวัล ทำเอาคยูฮยอนยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียม แล้วจมูกของเด็กชายก็กดลงบนแก้มนิ่มของคุณพี่เลี้ยงบ้าง (ฉันอิจฉานายอ่ะคยูกี้งือๆๆ) ทำเอาแก้มของคุณพี่เลี้ยงขึ้นสีแดงระเรื่อ…แค่เด็กหอมแก้มจะเขิลไรนักหนาวะซองมิน
“เอ่อคยูฮยอนเดี๋ยวคยูฮยอนต้องขึ้นรับเหรียญนะ เอ่อ เดี๋ยวพี่ถอดที่ป้องกันให้นะ”คยูฮยอนพยักหน้าเล็กน้อย แล้วซองมินก็ถอดที่ป้องกันที่อยู่บนตัวของคยูฮยอนออกจนหมดแล้วยัดใส่กระเป๋าเป้ใบใหญ่
“อ้า...ใช่สิเมื่อกี้พี่อาราโทรมาบอกว่าถ้าคยูฮยอนรับเหรียญเสร็จแล้วให้พี่พากลับบ้าน เพราะพี่อาราต้องไปเป็นโค้ชให้กลับคนอื่นอีกน่ะ”
“พี่มินมินครับผมยังไม่อยากกลับบ้านน่ะ”
บอกน้ำเสียงออดอ้อน....ก็ผมยังไม่อยากกลับบ้านน่ะอยากอยู่กับพี่มินมินอีกนานๆ
“ง่าแล้วคยูฮยอนจะไปไหนล่ะครับ หรือจะไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆนี่ก่อนล่ะ”
ซองมินลองถามและลองเสนอสถานที่ดู แล้วเขาก็ว่างด้วยเพราะตัวเองก็แข่งเสร็จไปแล้วรับเหรียญแล้ว
“ครับๆ ไปห้างสรรพสินค้าก็ได้”....ตามจริงผมไปไหนก็ได้ ถ้าพี่มินมินไปกับผมด้วยน่ะ
“งั้นไปรอรับเหรียญนะ อ่า...คยูฮยอนเหงื่อออกเยอะขนาดนี้พี่ว่าถ้ารับเหรียญเสร็จแล้วก็ไปอาบน้ำที่ห้องอาบน้ำนักกีฬาด้วยก็ดีนะ เพราะถ้าไม่อาบน้ำอาจจะทำให้ไม่สบายตัวนะ”
คยูฮยอนพยักหน้างึกงักเห็นด้วยกับที่ซองมินพูด
เมื่อคยูฮยอนรับเหรียญรางวัลเรียบร้อย และอาบน้ำเปลี่ยนเสื่อผ้าจากชุดเทควันโดมาเป็นชุดเสื้อผ้าสบายๆ แล้วซองมินก็โทรบอกพี่อาราแล้วว่าจะพาคยูฮยอนไปเดินห้างสรรพสินค้าใกล้ๆนี้
เพราะคยูฮยอนยังไม่อยากกลับบ้าน ทั้งคู่ก็ออกมาจากสถานที่จัดการแข่งขันแล้วนั่งรถประจำทางไปห้างสรรพสินค้า (ที่นั่งรถประจำทางเพราะมินอายุยังน้อยขับรถเองมิได้)
ในที่สุดก็มาถึงห้างสรรพสินค้าทั้งคู่ก้าวเข้ามาในตัวอาคารที่ใหญ่กว้าง เดินดูโน่นดูนี่ไปสักพักคยูฮยอนก็สะกิดซองมินเบาๆให้หันมาสนใจตน ใบหน้าหวานก็หันไปสนใจคนที่สะกิดตัวเองเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
“พี่มินมินไปเล่นเกมส์กันเถอะ”ทำเสียงอ้อนๆทำหน้าอ้อนๆให้พี่เลี้ยงที่น่ารักคนนี้พาไปโซนเกมส์ แล้วมันก็ได้ผลเพราะซองมินคนนี้แพ้ลูกอ้อนทุกคนที่มาอ้อนเขา มืออวบนุ่มนิ่มคว้ามือของเด็กชายให้เดินไปโซนเกมส์ด้วยกัน ทั้งคู่เล่นเกมส์กันอย่างสนุกสนาน
รอยยิ้มแต้มบนใบหน้าของทั้งสองคนเมื่อเล่นเกมส์ชนะ เมื่อเบื่อที่จะเล่นเกมส์แล้ว ทั้งคู่ก็เดินดูของต่างๆโดยไม่ได้สังเกตุเลยว่ามือของทั้งคู่นั้นกอบกุมกันอยู่ตลอดเวลา แล้วก็เป็นคยูฮยอนที่สะกิดซองมินอีกครั้ง ส่วนคนที่โดนสะกิดก็หันใบหน้าหวานๆนั้นไปทางคนที่สะกิดตนแล้วเลิกคิ้วถาม
“พี่มินมินผมหิวแล้วอ่ะ”บอกพลางเอามือข้างที่ว่างลูบท้องตนเองที่ตอนนี้มันเรียกร้องหาอาหารสักเพียงใด
“งั้นไปกินข้าวกันนะ^^”
ทั้งคู่พากันเดินเข้าร้านอาหาร เมื่อกินอาหารคาวแล้วก็ต้องต่อด้วยของหวานนั่นก็คือไอศกรีมแสนอร่อยของร้านชื่อดังที่มาเปิดภายในห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ ไอศกรีมแสนอร่อยถูกนำมาเสริฟให้กับซองมินและคยูฮยอน ทั้งคู่นั่งกินไอศกรีมแสนอร่อยนั่นไปสักพักแล้วเสียงโทรศัพท์ของซองมินก็แผดเสียงออกมาให้รู้ว่า มีคนโทรมา
~Shining Star !! like a little diamond , makes me love เน เกน กุม กยอล กา ทึน ทัล คม ฮัน มี โซ โร นัล พา รา โบ มยอ ซก ซา กยอ ชวอ ฮัง ซัง ฮัม เก ฮัล กอ รา till the end of time~
มือบางหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ากางเกง เมื่อรู้ว่าใครเป็นผู้โทรมาก็กดรับสาย แล้วกรอกเสียงหวานๆของตนผ่านเครื่องมือสื่อสาร ไปยังบุคคลที่โทรมาหาตน
“ยอโบเซโย......ครับพี่......ผมอยู่ชั้นเจ็ดครับ......ครับ”สนทนากับปลายสายเพียงไม่กี่คำก็วางสาย แล้วหันมาพูดกับคยูฮยอนที่กินไอศกรีมจนใกล้จะหมดแล้วว่า
“คยูฮยอน พี่อาราจะมารับนะรีบกินหน่อยนะ ^ ^”
“ครับ พี่มินมิน ^ ^”รับคำแล้วยิ้มออกมาบางๆ ส่วนในใจก็รู้สึกเสียดาย....อ่า...จะไม่ได้อยู่กับพี่มินมินแล้วหรองือๆ เมื่อทั้งคู่กินไอศกรีมแสนอร่อยนั่นหมดก็เดินออกจากร้าน แล้วพากันเดินมายังที่จอดรถเพื่อรอโจว อาราพี่สาวคนสวยของโจว คยูฮยอน พี่เลี้ยงหน้าหวานกับเด็กชาย พากันมานั่งรอพี่สาวที่เก้าอี้ภายในตัวห้างใกล้ประตูทางออกไปยังที่จอดรถของห้าง
“พี่มินมินครับ ถ้าผมลงแข่งอีกพี่มาเป็นโค้ชให้ผมอีกนะ นะครับ นะ”
“ครับ ถ้าคยูฮยอนแข่งอีกพี่จะมาเป็นโค้ชให้อีกครับ”
“สัญญานะครับพี่มินมิน”พูดพร้อมกับยื่อนิ้วก้อยออกไปให้ซองมินเกี่ยว นิ้วก้อยเรียวเกี่ยวกันเป็นการสัญญา
“ครับ พี่สัญญา”ตอบด้วยรอยยิ้มหวาน
ซองมินกับคยูฮยอนเดินมาหาอาราเมื่อเห็นรถยนต์จอดเทียบตรงประตูห้าง คยูฮยอนหันไปหาซองมินอีกครั้งเมื่อเดินมายืนอยู่ข้างรถ
“พี่มินมินครับอย่าลืมที่สัญญากันนะครับ”ย้ำเรื่องที่สัญญากันไว้ก่อนหน้านี้ เมื่อเห็นซองมินพยักหน้าว่าจะไม่ลืมก็พูดต่อ
“แล้วก็ พี่ซองมินอย่าพึ่งมีแฟนนะครับ รอให้ผมโตก่อนแล้วเราจะเป็นแฟนกัน แล้วเราก็จะแต่งงานกันด้วยสัญญานะครับ จุ๊บ~”
ซองมินยังไม่ทันตอบ คยูฮยอนก็เขย่งขึ้นมาจุ๊บปากของคนที่ตนสั่งไม่ไห้มีแฟน แล้วเดินขึ้นรถไป ปล่อยให้คนโดนขโมยจุ๊บแรกยืนเอ๋อทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ เมื่อได้สติ ปากบางขยับออกเสียงแผ่วเบา
“พี่สัญญาครับ”
ส่วนพี่สาวสุดสวยโจว อาราที่นั่งรออยู่ในรถเห็นเหตุการณ์ก็อึ้งๆ....น้องฉันส่อแต่เด็กเลยหรอเนี่ย แม่เจ้า ! แล้วก็ออกรถเมื่อน้องชายที่พึ่งไปขโมยจุ๊บคนที่รู้จักกันแค่วันเดียวขึ้นรถ .....เดี๋ยวค่อยไปถามต่อที่บ้านว่ามันยังไงกัน
และอีกด้านหนึ่ง เด็กชายใส่ชุดมัธยมต้นสองคนที่แอบอยู่ตรงเสาก็เห็นเหตุการณ์เมื่อกี้…เต็มๆสองตา
“คิบอม !”สะกิดเรียกเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆตน
“นายเห็นอย่างที่ฉันเห็นไหม” ถามออกไป ส่วนคนที่ถูกถามก็ทำหน้าเอือม ก่อนจะตอบว่า
“เห็นสิ ก็ยืนอยู่ด้วยกันทำไมฉันจะไม่เห็นล่ะทงเฮ”
“คึคึ ฉันอารมณ์ดีจังคิบอม คึคึ แค่จะมาเดินห้างให้หายเซ็งแต่ไม่นึกว่าจะมาเห็นฉากนี้เลย คิบอมเราไปเดินห้างดูของกันเถอะป่ะ”ว่าแล้วก็กอดแขนเด็กชายที่ตัวสูงกว่าตนแล้วพาเดินดูของอย่างที่ตนบอก
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
ศูนย์ศิลปะป้องกันตัว Super Jr. ~ Sapphire Blue
ร่างเล็กของโค้ชผู้น่ารักกำลังนั่งดูเอกสารการแข่งขันเทควันโด พลางนั่งรอลูกศิษย์ร่างสูงที่ตอนนี้ยังไม่มาสักที อยู่ตรงมุมห้องสอนเทควันโดห้องเดียวกับเมื่อวาน ใบหน้าหวานหันไปมองนาฬิกาที่อยู่ด้านหลังตน...นี่มันเลยเวลาเรียนมาหลายนาทีแล้วนะ
ทำไมคยูฮยอนยังไม่มาอีกนะ เป็นอะไรหรือเปล่านะลองโทรไปหาดีกว่า มือบางเปิดกระเป๋าเป้ที่วางอยู่ข้างๆตัวเพื่อเอาโทรศัพท์มือถือออกมา นิ้วเรียวกำลังจะกดปุ่มโทรออกแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงคนเปิดประตู ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองผู้ที่เปิดประตูเข้ามาว่าเป็นใคร
“อ้า...คยูฮยอนทำไมพึ่งมาล่ะ”เสียงหวานถามออกมาพร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาคนที่ตนถามเมื่อกี้
“อ้อ...คือว่าผมหลงทางน่ะครับ ก็ที่นี่ออกจะกว้างแล้วผมก็มาที่นี่เพียงแค่วันเดียวจะให้จำทางได้ยังไงล่ะครับ ผมไม่ใช่พี่มินมินนิ่”
ตอบสาเหตุของการมาสายเสียงอ่อย แล้วก็บ่นถึงสถานที่แห่งนี้ที่ไม่รู้จะกว้างใหญ่ไปไหน ส่วนท้ายประโยคพึมพำกับตัวเองเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน และซองมินก็ไม่ได้สนใจคิดว่าคงจะบ่นเกี่ยวกับสถานที่อย่างประโยคแรกๆล่ะมั้ง
“หึๆ แล้วทำไมคยูฮยอนไม่โทรมาหาพี่ล่ะ พี่จะได้ออกไปรับ จะได้ไม่ต้องเดินหลงจนมาสายอย่างนี้” ยิ้มขำๆให้คนตรงหน้า...เมื่อวานก็ให้เบอร์ไปแล้วนิ่ ให้ไปเพื่อจะได้โทรหาได้ ไม่ใช่ให้ไปเพื่อไปดองใว้ในเครื่องสักหน่อย
“ง่ะ...คือผมลืมไปเลย ผมขอโทษนะครับ”บอกสาเหตุที่ไม่ได้โทรแล้วโค้งให้โค้ชผู้น่ารักเล็กน้อย
“ คยูฮยอนยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลยนิ่”พูดออกมาเพราะเพิ่งสังเกตุเห็น
“อ๊ะ จริงด้วยเดี๋ยวผมไปเปลี่ยนชุดที่ห้องเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ”พูดจบก็หันหลังเตรียมจะก้าวขาเดิน แต่ก็ต้องชะงักเพราะมีมือบางๆจับหมับเข้าที่ข้อมือ คยูฮยอนหันหน้ามาแล้วเลิกคิ้วถาม
“ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวก็หลงอีกเปลี่ยนที่ห้องนี้ก็ได้ ผู้ชายเหมือนกันไม่เป็นไรหรอก แล้วอีกอย่างถ้าเดินไปเปลี่ยนที่ห้องเปลี่ยนชุดแล้วก็ต้องเดินกลับมาใหม่มันก็จะเสียเวลานะ เปลี่ยนห้องนี้ก็ได้”
“จะดีหรอครับ”
“อืม เปลี่ยนที่นี่แหละถ้ากลัวพี่ไม่มองก็ได้” ร่างสูงพยักหน้าแล้วเดินไปมุมห้องมุมหนึ่งเพื่อเปลี่ยนชุด ส่วนซองมินก็ไปนั่งที่มุมเดิมซึ่งคนละมุมกับคยูฮยอน ร่างสูงถอดเสื้อยืดที่ใส่มาออกแล้วสวมเสื้อเทควันโดแทน แล้วถอดกางเกงยีนสีซีดออก ดีที่วันนี้ใส่กางเกงขาสั้นไว้ข้างในแล้วหยิบกางเกงเทควันโดสีขาวสะอาดมาใส่
ส่วนอีกคนก็นั่งดูเอกสารการแข่งขันเทควันโดต่อไป แต่...ก็แอบหันมามองคนที่เปลี่ยนชุดบ้าง(ไหนบอกว่าจะไม่มองไงมินเป็นสาว(?)เป็นนาง(?)-ไรเตอร์ ไม่ได้มองเต็มตาไงแค่มองผ่านๆ-มินมิน ) .....คยูฮยอนขาวอ่ะ อ๊ะเพิ่งสังเกตุนะเนี่ยว่าก้นใหญ่ด้วย (มีแอบดูก้นคยูอีกนะมินมิน) สงสัยจะมัวนั่งเล่นแต่เกมส์อย่างที่พี่อาราบอกล่ะสิ หึๆ แล้วคนบอกว่าจะไม่มองก็หันมาสนใจเอกสารต่อ...เดี๋ยวคยูฮยอนจับได้ว่าแอบดู
“พี่ครับ นี่มันเอกสารอะไรหรอครับ”เมื่อคยูฮยอนเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วก็เดินมาหาซองมิน เมื่อเห็นซองมินเอาแต่สนใจเอกสารตรงหน้าก็ถามออกมาด้วยความสงสัย
“อ้อ...เป็นเอกสารเกี่ยวกับการแข่งขันเทควันโดน่ะ เหลืออีกสามสัปดาห์ที่จะแข่ง คยูฮยอนสนใจที่จะลงแข่งไหมพี่จะได้ส่งชื่อ แล้วพี่ก็จะได้ซ้อมให้”พูดออกมายิ้มๆ
“ครับผมอยากแข่ง ซ้อมวันนี้เลยนะครับ”ตอบออกมาอย่างไม่ลังเล
“จะซ้อมวันนี้เลยหรอ”
“ก็พี่บอกว่าอีกสามสัปดาห์จะแข่งแล้ว เพราะฉะนั้นซ้อมวันนี้เลยไงครับ”
“อ่ะได้สิเริ่มซ้อมวันนี้เลยก็ได้^ ^”
ภายในสามสัปดาห์ ซองมินก็เป็นโค้ชฝึกซ้อมให้คยูฮยอน สอนชั้นเชิงต่างๆให้เพื่อที่จะได้นำไปใช้ในการแข่งขันที่กำลังจะมาถึงภายในไม่กี่วัน และคยูฮยอนเองก็ตั้งใจซ้อมเป็นอย่างดี บางครั้งซองมินก็พาคยูฮยอนไปจับคู่แข่งกันกับนักกีฬาคนอื่นบ้าง หรือจับคู่แข่งกับตนบ้าง ในการซ้อมบางครั้งคยูฮยอนก็ได้รับบาดเจ็บบ้างแต่ก็ไม่ได้ร้ายแรงเท่าไร แล้วในบางครั้งซองมินก็ยุ่งๆอยู่กับเรื่องการแข่งครั้งนี้จนไม่สามารถมาซ้อมให้คยูฮยอนอย่างสะดวกได้ จึงต้องบอกให้คยูฮยอนซ้อมเองบ้าง
.
.
.
.
.
.
.
.
วันแข่งขันเทควันโด
ร่างสูงของคยูฮยอนนั่งลงที่เก้าอี้เตรียมตัวนักกีฬา และเหมือนเหตุการณ์จะคล้ายๆกับเมื่อหลายปีก่อนที่เขาแข่งเทควันโด เพราะตอนนี้ใบหน้าหล่อเหลาได้บูดบึ้งเหมือนเมื่อหกปีก่อน ด้วยเหตุที่ว่าไม่มีโค้ชอย่างคนอื่นเขา....ก็พี่มินมินไปเป็นโค้ชให้คนอื่นอยู่น่ะสิไม่รู้ว่าจะทันมาเป็นโค้ชให้เขาหรือเปล่า ตอนแข่งรอบแรกพี่มินมินก็ไม่ได้มาเป็นโค้ชให้เขา เขาจะต้องมานั่งอิจฉาคู่แข่งอีกแล้วเฮ้อออ หรือพี่มินมินจะลืมสัญญานะ เฮ้อออ
นั่งถอนหายใจทิ้งถอนหายใจขว้าง พลางยกน้ำขึ้นดื่มอย่างเซ็งๆ....โอ้ยยย เมื่อไหร่พี่มินมินจะมาสักทีเนี่ย ถ้าพี่มาไม่ทันผมจะเป่าปี่ตรงนี้เลยนะ ฮึ่ยยยย บ่นๆกับตัวเองในใจแล้วก็ยกน้ำขึ้นมาดื่มอีกที่จนน้ำเกือบจะหมดขวด แล้วก็ชะเง้อมองหาว่าเมื่อไหร่ซองมินจะมาพอเหมื่อยคอก็กลับมานั่งกอดอกยกน้ำขึ้นดื่มจนหมดขวด....
อ๊า น้ำหมดขวดแล้วหรอเนี่ยซวยแล้ว ถ้าตอนแข่งจะเอาน้ำไหนดื่มเนี่ย กรรมการก็ไม่ให้ลุกไปไหนด้วย โฮฮฮ พี่มินมินมาสักทีสิ ผมงอนแล้วนะ จะร้องไห้แล้วด้วย (แกเมะนะกี้)
“โอ๊ะ”ร้องออกมา พร้อมกับสะดุ้งเฮือกเมื่อมีอะไรเย็นๆมาทาบลงที่แก้มของตน แล้วหันไปมองก็เห็นโค้ชที่ตนคิดถึงอยู่ยืนฉีกยิ้มกว้างส่งมาให้ในมือถือขวดน้ำเปล่า...พี่มินมินคนนี้มาเป็นโค้ชให้คยูฮยอนตามสัญญาที่เคยสัญญากันไว้แล้วนะ
คยูฮยอนฉีกยิ้มออกมาอย่างดีใจแต่ก็ต้องหุบยิ้มแล้วสะบัดหน้าหนี เชิดหน้า ทำปากยื่น เพราะพึ่งนึกได้ว่างอนซองมินไปเมื่อไม่กี่นาทีนี้ (แกเมะนะกี้ช่วยงอนด้วยท่าทางที่เมะเขาทำหน่อยสิ เฮ้ออ)
“อา...คยูฮยอนอา~เป็นไรล่ะ”ซองมินที่เห็นคยูฮยอนทำท่าทีงอนตนอย่างนั่นก็นั่งยองๆตรงหน้าและเอ่ยปากถามทันที…
“พี่มินมิน”เรียกคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ซองมินเบิกตาโตเมื่อได้ยินคำที่ออกมาจากปากของคนตรงหน้า...คยูฮยอนยังจำเขาได้งั้นหรอ
“ผมนึกว่าพี่จะผิดสัญญาซะแล้ว ผมกลัวมากเลยนะ ผมกลัวว่าพี่จะไม่มาเป็นโค้ชให้ผมน่ะ”
พูดออกมาแล้วก้มมองคนที่นั่งยองๆอยู่ตรงหน้าตน....ตัวก็ไม่ได้สูงยังจะนั่งยองๆให้ตัวดูเตี้ยเข้าไปอีกนะพี่มินมิน เหอะ
“พี่ไม่เคยลืมสัญญาที่คยูฮยอนจะให้พี่เป็นโค้ชให้เลยนะคยูฮยอน”พูดออกมายิ้มๆ
“คยูฮยอนนี่ก็ใกล้ถึงเวลาที่จะแข่งแล้วนะ ยังอยากได้พลังเหมือนเมื่อก่อนอยู่หรือเปล่า”
คนถูกถามพยักหน้าน้อยๆ แล้วหลับตาพริ้มรอให้ซองมินกดจมูกลงบนแก้มของตน....คยูฮยอนตอนนี้เหมือนคยูฮยอนตอนนั้นเลยนะ ใบหน้าหวานของโค้ชเคลื่อนไปใกล้ใบหน้าของอีกคนแล้วกดจมูกลงบนะแก้มขาวด้านขวาไปฟอดนึง และย้ายไปหอมแก้มขาวด้านซ้ายอีกฟอดนึง เหมือนดั่งเช่นตอนที่เขาเป็นพี่เลี้ยงให้คยูฮยอนเมื่อตอนประมาณหกปีที่แล้ว
ใบหน้าหวานเคลื่อนออกมามองหน้าคนตรงหน้า ไม่มีใครพูดอะไรออกมาทั้งสองเพียงแค่มองหน้ากันและฉีกยิ้มให้กันและกันจน ปรี๊ดดดดดดดดดด เสียงเป่านกหวีดของกรรมการหมดเวลาการแข่งขัน และประกาศเรียกนักกีฬาเทควันโดคู่ต่อไป นั่นก็คือคู่ของคยูฮยอน
การแข่งขันได้เริ่มขึ้นเมื่อกรรมการให้นักกีฬาทำความเคารพกันเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองฝ่ายดูชั้นเชิงกันก่อนจะมีเสียง พลั่ก ที่เกิดจากการเตะเข้าที่กลางลำตัว การแข่งขันครั้งนี้ก็ดูจะเมามันส์เพราะนักกีฬาทั้งสองก็ต่างมีฝีมือ ใกล้เคียงกัน คยูฮยอนที่ซ้อมเพียงไม่กี่สัปดาห์ก็ทำได้ดีเทคนิคต่างๆที่ซองมินสอนก็ได้นำออกมาใช่ เสียงเชียร์ของคนที่อยู่บริเวณขอบสนามส่งเสียงเชียร์กันดังไปทั่วบริเวณนั้น
เวลาแห่งการแข่งขันผ่านไปอย่างรวดเร็ว(เพราะไรเตอร์มันเร่งจะได้จบไวๆ)จนจะใกล้หมดเวลาของยกที่สาม คะแนนของนักกีฬาของทั้งสองต่างกันเพียงไม่กี่คะแนน ทั้งสองเร่งทำคะแนนเพื่อที่จะได้ชนะเลิศ เสียงเชียร์ก็ยังดังอยู่เช่นเดิน
ปรี๊ดดดดดดดด!!!!~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงนกหวีดบอกรู้ว่าหมดยกที่สาม นักกีฬาทั้งสองเดินมาอยู่กลางสนามเพื่อทำความเคารพกัน กรรมการยืนคั่นกลางระหว่างคยูฮยอนกับนักกีฬาที่แข่งกับคยูฮยอน และยกแขนฝั่งคยูฮยอนเพื่อให้รู้ว่า ร่างสูงเป็นผู้ชนะ ผู้คนที่อยู่รอบๆสนามการแข่งขันตบมือเพื่อแสดงความยินดีให้กับผู้ชนะ
“พี่มินมินผมเก่งหรือเปล่า”ถามคนที่ช่วยถอดเกราะให้ พลางถอดเฮดกราดกับสนับแขน สนับขา
“คยูฮยอนเก่งมากเลย” ตอบผู้ที่ถามตนเมื่อกี้พร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ร่างสูง แล้วจัดการยัด เกราะ เฮดกราด สนับแขน สนับขา ใส่กระเป๋าเป้ใบใหญ่ของคยูฮยอน
“เดี๋ยวคยูฮยอนต้องไปรับเหรียญนะ รับเสร็จแล้วเดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน โอเคนะ”คยูฮยอนพยักหน้างึกงักรับรู้
เมื่อรับเหรียญรางวัลเรียบร้อยแล้วซองมินก็ขับรถพาคยูฮยอนกลับบ้าน เพราะตอนนี้ก็เย็นแล้ว รถยนต์จอดเทียบหน้าบ้านของนักกีฬาคนเก่ง
“พี่มินมินเข้าบ้านผมไปอยู่กินข้าวเย็นกับผมนะ”
นักกีฬาคนเก่งหันมาเอ่ยชวนอย่างอ้อนๆกับโค้ชผู้น่ารัก ซองมินพยักหน้าเบาๆ....ผมเคยบอกแล้วว่าผมเป็นคนแพ้ลูกอ้อนของทุกคนที่อ้อนผม เมื่อเห็นคนตรงหน้าพยักหน้าตอบรับออกมาก็ยิ้มแฉ่ง แล้วถือกระเป๋าของตนออกจารถ พร้อมกับอีกคนที่ลงจากรถแล้วเดินตามเจ้าของบ้านเข้าไป
“คยูฮยอนแล้วพี่อาราล่ะยังไม่กลับมาหรอ”ถามถึงพี่สาวของร่างสูงที่เดินนำอยู่ข้างหน้า
“อืม...คงกลับมาแล้วล่ะครับ สงสัยอยู่ชั้นบนน่ะ พี่มินมินนั่งรอผมในห้องนั่งเล่นไปก่อนนะ เดี๋ยวผมเอากระเป๋าไปเก็บก่อนนะ ผมขออาบน้ำก่อนด้วยนะพี่มินมินเหงื่อเต็มตัวเลย รอผมแปปเดียวอาบไม่นานหรอก ในระหว่างที่รอพี่ก็ดูทีวีไปพลางๆก็ได้นะ อ๊ะ...ใช่สิเดี๋ยวผมให้แม่บ้านเอาน้ำมาให้นะ”
เมื่อเห็นซองมินพยักหน้าก็เดินออกจากห้องนั่งเล่น สั่งให้แม่บ้านเอาน้ำมาให้ซองมิน แล้วขึ้นไปชั้นสองของบ้านไป
ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นเมื่อทำภารกิจของตนเสร็จแล้ว แล้วหย่อนก้นลงบนโซฟาตรงข้ามกับตัวที่ซองมินนั่ง เมื่อรู้สึกว่ามีคนเข้ามานั่งในห้องนั่งเล่นด้วยอีกคนก็เงยหน้าจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือของตนที่หยิบออกมาเล่นเกมส์รอคยูฮยอน
“อ่า...อาบน้ำหรือวิ่งผ่านน้ำมาน่ะคยูฮยอนทำไมเร็วจัง” เมื่อรู้ว่าคนที่มานั่งอยู่ตรงหน้าตนเป็นใครก็ถามออกไปอย่างขำๆ....ก็เพิ่งผ่านไปแค่สิบกว่านาทีเองนะ อาบน้ำเร็วจัง
“ผมก็อาบน้ำสิพี่มินมิน”ตอบออกไปอย่างไม่พอใจ....ก็เขาอาบน้ำแล้วมาหาว่าเขาวิ่งผ่านน้ำได้ไงพี่มินมินนิ่
“อ่า...ครับ อาบน้ำครับๆ”
“ใช่สิ ไปทานข้าวกันเถอะพี่มินมินแม่บ้านจัดโต๊ะเรียบร้อยแล้ว”ไม่รอช้าก็จับหมับเข้าที่มือนิ่มๆของคนตัวเล็กกว่าแล้วพาไปห้องทานข้าว เมื่อซองมินเห็นอาราพี่สาวของคยูฮยอนก็กล่าวทักทายพร้อมกับโค้งให้นิดหน่อยตามมารยาท
“สวัสดีครับพี่อารา ^ ^ สบายดีนะครับพี่”
“อ่า...สวัสดีซองมิน ฉันสบายดี นั่งก่อนสิ” ซองมินเดินมานั่งข้างๆกับคยูฮยอน ทั้งสามนั่งทานอาหารกันบางครั้งก็เงยหน้าขึ้นมาคุยกันบ้างเล็กน้อย
“เดี๋ยวพี่ไปดูทีวีที่ห้องนั่งเล่นก่อนนะ”อาราพูดขึ้นเมื่อกินข้าวเสร็จแล้ว พูดจบก็เดินไปยังห้องนั่งเล่นอย่างที่ตนบอก
“พี่มินมินพี่จะกลับบ้านเลยหรือเปล่า เอ๋...แต่ผมว่าอย่าพึ่งกลับเลยนะ ผมพึ่งซื้อเกมส์มาใหม่พี่เล่นเป็นเพื่อนผมหน่อยนะ”
พูดเองเออเอง แล้วคยูฮยอนคว้าหมับเข้าที่มือนิ่มแล้วพาเดินขึ้นชั้นสองไปห้องของตนเพื่อไปเล่นเกมส์ที่ตนซื้อมาใหม่เมื่อไม่กี่วันนี้ ส่วนคนที่โดนอีกคนพาขึ้นมาก็มองคนที่เดินจับมือเข้าอยู่ข้างหน้าอย่างงง....แล้วจะถามเขาทำไมเนี่ย เล่นถามเองตอบเอง
เมื่อเข้ามาในห้องแล้วคยูฮยอนก็พาซองมินมานั่งบนที่นอน ส่วนตัวเองก็ต่อเครื่องเล่นเกมส์ ทั้งคู่นั่งเล่นเกมส์กันไปสักพักซองมินก็พูดออกมา โดยที่ตาก็จับจ้องอยู่ที่เกมส์
“คยูฮยอน ยังจำสัญญาอีกสัญญาได้หรือเปล่า”
“ครับ”ตอบออกไปอย่างไม่ได้ใส่ใจนักเพราะมุ่งความสนใจไปที่เกมส์มากกว่า
“เป็นแฟนกันไหม”ถามออกไปอีกครั้ง และสายตาก็ยังจับจ้องอยู่ที่เกมส์
“พะ...พี่มินมิน”คราวนี้คนถูกถามหันมามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เอ่ยชื่อออกมาด้วยเสียงตะกุกตะกัก
“เป็นแฟนกันนะคยูฮยอน พี่รอนายมานานแล้วนะ”คราวนี้หันหน้ามาหาคยูฮยอน แล้ววางเกมส์ไว้บนเตียงข้างๆตน
“พี่มินมิน เอ่อ....คือ”
“พี่รักนายนะคยูฮยอนหรือนายไม่รักพี่”ซองมินคว้าตัวคยูฮยอนมากอดไว้แล้วซบหน้าลงบนไหล่
“เอ่อ...คือ”....ผมเขิลอ่ะ ไม่คิดว่าพี่มินมินจะถามตอนนี้อ่ะ
“คือ..ผมก็รักพี่นะพี่อย่าคิดว่าผมไม่รักพี่สิ”ตอบออกมาเสียงเบา
“งั้นก็เป็นแฟนกันนะคยูฮยอน^ ^”ผละออกมามองหน้า แล้วฉีกยิ้มให้
“ครับ >////<”
อ๊ายยยยย ผมเขิลอ่า >/////< <<<< คยูฮยอน
คยูฮยอนเขิลน่ารักจัง ^ ^ <<<<ซองมิน
“อ่า....ใช่สิพี่ยังไม่ได้ให้รางวัลที่คยูอยอนแข่งชนะเลย คยูฮยอนอยากได้รางวัลของพี่หรือเปล่า” ถามออกไปเมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ให้รางวัลกับคนที่เป็นแฟนหมาดๆของตน
“อยากได้สิครับ พี่จะซื้อเกมส์ให้ผมใช่มะ มีอีกตั้งหลายเกมส์ที่ผมยังไม่ได้ซื้อ พี่จะซื้อให้ใช่มะ ^^” ตอบออกไปแล้วทำหน้าเพ้อฝันถึงเกมส์ที่ตนอยากได้มาครอบครอง โดยที่ไม่รู้สึกตัวเลยว่าตัวเองถูกแฟนหมาดๆกดร่างของตนราบไปกับที่นอนเรียบร้อยแล้ว และมารู้สึกอีกที่เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะ หึๆ ของแฟนหมาดๆ แล้วก็ต้องเบิกตาโตเมื่อเห็นว่าอยู่ในท่าที่พาให้เสียตัวเสียจริงๆ
“หึๆ ของรางวัลของพี่ไม่ใช่เกมส์หรอกคยูฮยอน แต่ของรางวัลของพี่ก็คือจะมอบความสุขให้คยูฮยอนไง หึๆ” บอกถึงรางวัลที่ตนจะมอบให้คนที่นอนอยู่ใต้ร่างของตน พร้อมกับกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้อีก มือนิ่มๆนั่นก็ลูบแก้มของคยูฮยอนแล้วเลื่อนลงมาเลยๆบีบสะโพกของคนใต้ร่าง
“พี่มินมินอย่าเลยครับ”โวยวายเสียงไม่เบานัก
“นายรังเกียจพี่หรอคยูฮยอน”
“เปล่าครับ” พอคยูฮยอนตอบออกมาแบบนั้น มือนิ่มของซองมินก็สอดเข้าไปใต้เสื้อยืดสีขาวของคยูฮอน มือนิ่มลูบผิวเนียนลื่นมือที่อยู่ภายใต้เสื้อยืดสีขาวนั่น
“ทำไมล่ะ”เลิกคิ้วถามอย่างสงสัย เมื่อมือของคนใต้ร่างของตนนั้นจับมือของตนไว้
“ก็ผมเกรงใจพี่อาราน่ะถ้าพี่เขาได้ยินผมกลัวว่าเขาจะว่าน่ะ”
อาราที่เดินมาได้ยินเสียงโวยวายก็หยุดฟังอยู่ที่หน้าประตูห้องของน้องชายและเมื่อได้ยินประโยคของน้องชายเมื่อสักครู่ก็ตะโกนบอกคนข้างใน
“ไม่ต้องเกรงใจฉันหรอกพวกนายจะทำไรก็ทำไปเถอะ ซองมินถนอมน้องฉันด้วยนะ ” พูดเสร็จก็เตรียมจะเดินกลับห้องของตนไป แต่ซองมินก็ตะโกนออกมาว่า
“ครับผมจะถนอมน้องชายของพี่ครับ”
“เออ”แล้วอาราก็เดินกลับห้องไป
กลับเข้ามาในห้องนอนของ โจว คยูฮยอนผู้ที่กำลังจะเสียจิ้น
“คยูฮยอนพี่นายบอกแล้วว่าไม่ต้องเกรงใจ”
“งั้น พี่มินมินก็ถนอมผมด้วยนะครับ”
พูดออกมาแค่นั้น แล้วใช้แขนคล้องคอคนบนร่างมาประกบจูบ ลิ้นเรียวของซองมินไล่เลียริมฝีปากสวยของคยูฮยอนก่อนจะส่งลิ้นเข้าสู่โพรงปากของคนข้างใต้ เพื่อเก็บเกี่ยวความหอมหวานจากโพรงปากนั้น สองลิ้นเกี่ยวกวัดกันแลกเปลี่ยนความหอมหวานที่ค้นหามานาน มันหอมหวานยิ่งกว่าขนมหวานทั้งหลายแหล่ที่คนทั้งคู่เคยลิ้มลองมา จากความนุ่มนวลกลายเป็นความร้อนแรงขึ้น เสียงครางฮึมในลำคอที่พอใจกับรสจูบนี้
ซองมินผละออกจากปากของคนรักเมื่อคนรักทุบเบาๆที่หลังเมื่อขาดอากาศหายใจ แต่ผละออกมาไม่นานก็ประกบจูบต่อ น้ำใสไหลออกมาจากมุมปากแต่ทั้งคู่ก็ไม่สนใจยังคงแลกเปลี่ยนความหอมหวานกันอยู่อย่างนั้นจนพอใจ คนหน้าหวานก็หันมาซุกไซร้ซอกคอขาวที่หอมกลิ่นสบู่ที่คนข้างใต้ได้ใช่มันตอนชำระร่างกายเมื่อไม่นานมานี้
ส่วนคยูฮยอนนั้นก็เชิดคอให้อีกคนซุกไซร้ได้อย่างสะดวก ส่วนมือนิ่มก็จักการริดกระดุมเสื้อของคนใต้ร่างออกแล้วจัดการโยนมันออกไปให้พ้นทาง ซองมินขบเม้มจนคอขาวนั่นมีรอยแดงแต่งแต้มเป็นจ้ำๆเพื่อแสดงให้รู้ว่า โจว คยูฮยอนคนนี้เป็นของ อี ซองมิน
ลิ้นเรียวของซองมินลากมาแถวปุ่มนูนของคนรักไล่เลียหยอกล้อกับมัน เรียกเสียงครางจากคยูฮยอนได้เป็นอย่างดี มือเรียวก็บดขยี้ปุ่มนูนนั่น จนคนข้างใต้ครางออกมาไม่เป็นศัพท์ด้วยความเสียวซ่านที่คนที่คร่อมทับนั้นปรนเปรอให้ตน ลิ้นร้อนลากมายังท้องของคนรักไล่เลียขบเม้มมันจนเกิดสีแดง ไล่เลียให้ท้องแบนของคนรักต้องหดเกร็จเพราะความเสียว
เสียงครางก็ยังคงดังอยู่เลยๆ มือเรียวของซองมินก็ทำการปลดกางเกงนอนของคนรักให้ไปกองอยู่ที่ปลายเท้า แล้วใช้นิ้วเรียวของตนเกี่ยวกางเกงในตามลงไปเผยให้เห็นแก่นกายที่พองพร้อมที่จะปลดปล่อยในอีกไม่ช้านี้ ในขณะที่ลิ้นก็ยังทำการไล่เลียหน้าท้องแบนของคนรักอยู่อย่างนั้น
ลิ้นร้อนลากมาจนถึงแก่นกายของคนรักไล่เลียรอบแก่นกายบ้างตรงขาอ่อนของคนรักบ้าง มือเรียวของคนใต้ร่างก็ขยุ้มเส้นผมนิ่มของคนที่คร่อมทับร่างของเขาเอาไว้เพื่อระบายอารมณ์ที่เสียวซ่านของตน ปากเล็กของคนหน้าหวานรับเอาแก่นกายของคนรักเข้าไปในโพรงปาก ดูดกลืนมันอย่างกับว่ามันเป็นอมยิ้มแสนอร่อย
“อ่า า า พะ พี่ มะ มิน มิน ผะ ผม รู้สึก ดะ ดี จัง อ่า..~”ครางบอกคนที่กำลังปรนเปรอตนอยู่มือเรียวก็กดหัวของคนที่ซุกอยู่ตรงหว่างขาของตน ให้รับแก่นกายเข้าไปในโพรงปากให้ลึกขึ้น ลิ้นเรียวเลียแก่นกายของคนรักดูดดุนจนเริ่มมีน้ำปริ่มออกมา ปากเล็กนั่นก็ยังดูดแก่นกายต่อไปเรื่อยๆ
“อา า า พะ พี่ มิน มิน ผะ ผม ไม่ หะ ไหว แล้ว อา า า า า”
ว่าแล้วน้ำขาวขุ่นก็ฉีดพุ่งออกมาจากแก่นกายของคยูฮยอน น้ำสีขุ่นพุ่งเข้าสู่ปากของซองมินเต็มๆจนมันไหลออกมาที่มุมปาก ซองมินกลืนน้ำขาวขุ่นนั่นลงไปก่อนที่ลิ้นเรียวจะเลียเอาน้ำขาวขุ่นที่ไหลออกมาตรงมุมปากเข้าไปชิมอีก ลิ้นเรียวเลียเก็บมันทุกหยดหยาดจนหมด แล้วเงยหน้าขึ้นมามองคนรักของตนที่นอนหอบโกยอากาศเข้าปอด ก่อนจะพูดว่า
“นายนี่หวานจริงๆเลยนะคยูฮยอน”
พูดจบก็เลียริมฝีปากของตน คนที่หน้าแดงอยู่แล้วเพราะความเหนื่อยก็ยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่เมื่อได้ยินคำพูดของคนที่คร่อมทับตนอยู่ ซองมินกดจมูกได้รูปของตนลงบนแก้มขาวใสของคยูฮยอนด้วยความหมั่นเขี้ยวเมื่อเห็นแก้มที่แดงระเรื่อของคนรัก
มือบางปัดไรผมออกจากใบหน้าที่ราวกับภาพวาดชิ้นเอกของจิตกรชื่อดัง ซองมินพรมจูบทั่วใบหน้าของคนรัก จนมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากสวยสีสวย ที่ตนจำได้ว่ามันหวานยิ่งกว่าขนมหวานทั้งหลาย ริมฝีปากบางกดจูบริมฝีปากของคนรักของตน
ทั้งคู่หลับตาพริ้มเพื่อดื่มด่ำกับรสจูบของกันและกัน บ้างก็ผละออกจากกันเพื่อรับออกซิเจนเข้าไปในปอดบ้าง แต่ผละจากกันไม่นานก็กลับมาชิมรสหวานของกันและกันต่อ มือบางก็ไม่ปล่อยให้มันว่างงาน ลูบไล้ไปตามผิวเนียนที่มีรอยรักประทับไว้ทั่ว แค่นี้มันก็ทำให้คนใต้ร่างของตนครางออกมา
นิ้วเรียวของซองมินจ่อตรงช่องทางรักของคยูฮยอน ก่อนจะแทรกมันเข้าไปในช่องทางรักที่ไม่เคยมีใครบุกรุกเข้ามา คยูฮยอนสะดุ้งเฮือกกอดคนรักของตนแน่นเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาในร่างกายของตน
“จะ....เจ็บ พะ พี่ .....มิน มิน ผะ...ผม เจ็บ”ร้องบอกคนรักของตน ส่วนซองมินที่รู้ว่ายังไงคนรักก็ต้องพูดออกมาอย่างนี้ก็ใช่มืออีกข้างที่ยังว่างอยู่ลูบผมนุ่มของคนรักพร้อมกับพูดปลอบโยน
“ไม่เกร็งนะคนดี เดี๋ยวก็หายเจ็บนะ”
แล้วประกบจูบคนรักของตนเพื่อให้ลืมความเจ็บ ในระหว่างนั้นก็สอดนิ้วเพิ่มไปอีกนิ้วและอีกนิ้วชักเข้าชักออกในตอนแรกก็ช้าๆและเริ่มปรับเป็นจังหวะที่เร็วขึ้นๆ เรียกเสียงครางจากคยูฮยอนได้อย่างดี เมื่อคิดว่าช่องทางรักของคนรักที่ตนได้ทำการเบิกทางแล้วว่ามันน่าจะรับของที่ใหญ่กว่านิ้วของตนได้ก็ชักนิ้วออก ทำเอาคนที่กำลังได้อารมณ์มองตนอย่างงงๆ แต่เมื่อเห็นซองมินถอดเสื้อผ้าก็เข้าใจขึ้นมาทันที
เรือนร่างขาวปรากฏแก่สายตาของคยูฮยอนเมื่อซองมินถอดเสื้อยืดของตนออก แล้วปลดกางเกงให้ลงไปกองที่เท้า ตามด้วยถอดกางเกงชั้นในเผยให้เห็นแก่นกายที่ตั้งผงาดเตรียมที่จะเข้าไปปลดปล่อยของเหลวใส่ในกายของผู้เป็นที่รัก
มือนิ่มจับให้ขาเรียวของผู้เป็นที่รักของตนชันเข่าขึ้นเพื่อเตรียมการเอาแก่นกายของตนสอดแทรกมันเข้าไปในช่องทางรักที่เต้นตุบๆรอแก่นกายของเขาอยู่ มือบางจับแก่นกายของตนแล้วสอดมันเข้าไปในช่องทางรักของคนรัก คยูฮยอนผวาเข้ามากอดซองมินอีกครั้งเมื่อมีของที่ใหญ่กว่านิ้วเข้ามาในร่างกายของตน
“อึก .....พี่ .....มิน มิน.....ผะ ผม เฮ่อ จะ....เจ็บ ฮึก”
ร้องบอกพร้อมกับสะอื้นออกมาน้อย นิ้วเรียวของคนที่คร่อมทับปราดน้ำใสที่ไหลออกมาจากหางตา แล้วจูบเข้าที่หน้าผากเนียนของคนรักเพื่อปลอบโยน
“ทนหน่อยนะคยูฮยอนเดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้วเชื่อพี่นะ”
ปากบางบดเบียดลงบนปากสีสวยของคยูฮยอนอีกครั้งให้คนที่ตนรักลืมความเจ็บปวด ส่วนช่วงร่างก็สอดแทรกเข้าไปจนมิดแช่ค้างไว้อยู่อย่างนั้นในคนที่อายุน้อยกว่าได้ปรับตัวกับมันก่อนจะขยับเข้าออกอย่างนุ่มนวล เพื่อที่จะได้ไม่เจ็บไปมากกว่านี้
มือเรียวข้างนึงก็ทำการขยำก้นนิ่มๆเพื่อที่จะได้ลดอาการเกร็งของคนรัก ส่วนอีกข้างก็กอกุมแก่นกายของคนรักรูดขึ้นรูดลงตามความยาวของมันเพื่อที่จะได้ปลดปล่อยไปพร้อมๆกัน เมื่อคนข้างใต้เริ่มชินกับมันก็ขยับเข้าออกเป็นจังหวะที่เร็วขึ้นๆ
เสียงเตียงที่ดังเอี๊ยดอ๊าดสลับกับเสียงครางของคนทั้งคู่ที่ดังอย่างสุขสม กับความสุขครั้งนี้ถึงแม้จะเจ็บบ้างแต่มันก็ดีเมื่อทั้งคู่ได้รับความสุขเป็นการตอยแทน มือเรียวของคยูฮยอนขยำที่นอนจนมันยับยู่เพื่อระบายความเสียว ตัวก็ขยับตามแรงจังหวะของคนข้างบนที่เป็นฝ่ายนำ ใบหน้าส่ายไปมาเพราะความเสียวซ่าน ร่างทั้งร่างกระตุกเกร็งเมื่อมาถึงจุดสูงสุด เสียงครางดังออกมาเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อของเหลวสีขุ่นของทั้งคู่ไหลออกมาจากส่วนปลายของแก่นกาย
“อา า ....อ า า า า า”
“อ่า า า า ....อา า า า า”
น้ำขาวขุ่นของคยูฮยอนฉีดพุ่งเต็มมือของซองมิน ซองมินยกมือของตนขึ้นมาไล่เลียของหวานที่ออกมาจากกายของคนรัก ส่วนน้ำขาวขุ่นของซองมินก็ฉีดพุ่งเข้าสู่ช่องทางรักของคยูฮยอนแล้วดึงเอาแก่นกายของตนออกจากช่องทางรักสีสวยที่ตอนนี้มีน้ำขาวขุ่นของซองมินผสมเลือดสีข้นของคยูฮยอนเพราะช่องทางรักนี้ยังไม่มีใครผู้ใดได้เข้าไปบุกรุก น้ำขาวขุ่นที่ผสมเลือดสีสดไหลทะลักออกมาจนเปรอะต้นขาขาวของคยูฮยอนและเปรอะที่นอนเต็มไปหมด
ซองมินทิ้งตัวลงนอนข้างๆคยูฮยอนที่นอนหอบโกยอากาศเข้าปอดเพราะเหนื่อยจากกิจกรรมเมื่อกี้ มือบางของซองมินคว้าเอวของคนรักมากอดเอาไว้ไม่ให้ห่างจากตน จุมพิตที่หน้าผากเนียน แล้วมากดจมูกลงที่แก้มขาวๆของคนรัก
“พี่รักคยูฮยอนนะ”เอ่ยปากบอกรักกับคนที่ตนนอนกอดอยู่
“ผมก็รักพี่ครับ”เมื่อหายเหนื่อแล้วก็เอ่ยบอกรักตอบกลับคนที่นอนกอดตน แล้วตวัดแขนกอดตอบคนรักบ้าง
“พี่มินมินช่วงหกปีที่ผ่านมาน่ะ ผมคิดถึงพี่มากเลยรู้ไหม ทำไมพี่ไม่มาหาผมบ้างล่ะ”
เอ่ยถามถึงเรื่องที่ตนไม่ได้เจอซองมินมาตลอดหกปี เจอครั้งสุดท้ายก็ตอนที่ซองมินไปเป็นพี่เลี้ยงให้แล้วก็หายหน้าหายตาไปไม่มาเยี่ยมเขาบ้างเลย
“อืม...พี่ไปเรียนที่ญี่ปุ่นน่ะ แต่ก่อนไปพี่ก็มาหาคยูฮยอนนะแต่คยูฮยอนไม่อยู่บ้าน แล้วพอพี่กลับมาเกาหลีก็มาหาคยูฮยอนอีกแต่ก็ไม่เจออีกนั่นล่ะ แล้วพี่ก็ต้องซ้อมเทควันโดเกือบทุกวันแล้วเรื่องเรียนอีกเยอะแยะ แล้วก็ไปแข่งบ่อยด้วยเลยไม่มีเวลามาหาน่ะ พอจบมหาลัยพี่ก็มาหาอีกนะแล้วก็ไม่เจออีกพี่ก็เลยบอกพี่อาราว่าถ้าคยูฮยอนปิดเทอมก็ให้ไปเรียนเทควันโดที่ศูนย์เลย เพราะพี่จะได้เห็นหน้าคยูฮยอนทุกวัน แล้วเวลาพี่มาหาทำไมเราไม่ค่อยอยู่บ้านเลยห๊ะ”
ตอบออกมาอย่างยืดยาว แล้วถามถึงสาเหตุที่คยูฮยอนไม่ค่อยอยู่บ้าน
“ก็ผมต้องไปเรียนพิเศษไง เรียนหนักชะมัดเลยเหนื่อยมากกกกเลยพี่มินมิน แล้วที่ผมต้องไปเรียนเทควันโดก็เพราะพี่หรอกหรอ รู้ไหมผมอดเล่นเกมส์เลยนะ”
“ก็พี่อาราก็เห็นดีด้วยไง แล้วคยูฮยอนน่ะนั่งเล่นเกมส์จนก้นใหญ่หมดแล้วเนี่”ไม่พูดเปล่ายังเอามือไปบีบก้นของคยูฮยอนอีก จนคยูฮยอนต้องตีเข้าที่มือของซองมินอย่างแรง จนคนที่ถูกตีต้องร้องซี๊ดออกมา
“พี่มาว่าผมก้นใหญ่ได้ไงห๊ะ”
“อ่า....ไม่ใหญ่ก็ไม่ใหญ่”เอ่ยอย่างยอมแพ้เพราะตนนั้นมีเหตุผลอะไรบ้างอย่างที่เราก็รู้กันดีว่าเหตุผลนั้นมันคืออะไร
“คยูฮยอนอา~อย่างอลๆนะ”เอ่ยง้อคนตรงหน้าที่ทำหน้างอลตน
“พี่ห้ามมาล้อผมเรื่องนี้อีกนะผมไม่ชอบเข้าใจไหม”
“คร๊าบๆไม่ล้อแล้ว แล้วคยูฮยอนหายเหนื่อยแล้วใช่ไหม”
“ก็หายเหนื่อยนิดหน่อยน่ะ”เอ่ยตอบออกไปอย่างไม่ได้คิดอะไร ส่วนคนฟังก็ยิ้มในใจเมื่อได้ยินคำตอบนั้น
“งั้น......”ลากเสียงยาวแล้วขึ้นมาคร่อมทับคนรักก่อนจะเอ่ยหระโยคที่ทำเอาคนฟังต้องเบิกตาให้กว้างขึ้น “พี่ขอ ‘รัก’คยูฮยอนอีกรอบนะ”
“พี่ซองมิน อะ อุ๊บ”เอ่ยออกมาแค่นั้นคนที่คร่อมทับตนอยู่ก็บดจูบเพื่อไม่ให้คนใต้ร่างเอ่ยคำพูดใดๆออกมาอีก สุดท้ายแล้วก็ตามด้วยเสียงซดความหวานของกันและกัน
ราตรีนี้กระต่ายซองมินจะไม่กินฟักทองแต่กระต่ายซองมินจะกิน.....หมาป่าคยูฮยอนทั้งคืน หึๆๆๆ
*เฮดกราด (เขียนถูกเปล่าหว่า) - ใส่ไว้ที่หัวเวลาโดนเตะหัวจะได้ไม่เจ็บ แต่แค่มึนๆ - _ -
*เกราะ -ใส่ไว้ที่ลำตัว เวลาฝ่ายตรงข้ามเตะที่ท้องจะได้ไม่จุก มีสองด้าน ด้านนึงสีแดงอีกด้านนึงสีน้ำเงิน
*สนับแขน – ใส่ไว้ที่แขนสองข้าง เพื่อใช้ป้องกันเวลาเอาแขนบล็อคจะได้ไม่เจ็บ ใส่ในระดับตั้งแต่ข้อมือจนเกือบถึงศอก
*สนับขา – ใส่ไว้ที่ขาทั้งสองข้าง อยู่ในระดับหน้าแข้ง
….THE END….
*/กลับมาอีกครั้งกับฟิคของ ‘สามีคิมฮีl&ลีมิน*’
[เจ้าของSFเรื่อง’The nude of passion….ภาพเปลือยแห่งตัณหา(ฮีเกิง)’]
V
V
V
V
V
V
|  | Name : zzzzza1< My.iD >  [ IP : 125.24.51.232 ] Email / Msn: -  ส่งข้อความลับวันที่: 1 พฤษภาคม 2553 / 16:44 |
*/กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~!มินคยูT T
*/เพื่อน(ที่รัก)ของไรเตอร์ทำร้ายจิตใจ T T
*/อ่านแล้วไม่เม้น หึหึ!~เดี๋ยวได้รู้กัน!~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น