คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : HE 1
บทที่ 1
HE
เรื่องของเขา
"ท่าน ประธานคะ"หญิงสาวที่ดูเหมือนเป็นเลขากล่าวกับชายที่นั่งอยู่ในห้องซึ่งแยกจากห้องที่มีผู้คนจำนวนมากทำงานอยู่
"หึ คุณพูดผิดแล้วหละ ผมไม่ใช่ประธาน นะครับเป็นแค่ รอง"ชายหนุ่มที่นั่งอยู่กล่าว
"แหม แต่อีกไม่นาน คุณอรุณก็ได้ขึ้นเป็นประธานแทนพ่อแล้วล่ะคะ ใครๆเขาก็รู้กันเพราะประธานเขากำหนดไว้ตั้งแต่ต้นแล้ว"
"หึๆๆ นั้นสินะ" มันถูก(กำหนด)ไว้หมดแล้วพ่อแม่เรากำหนดไว้ทุกสิ่งทุกอย่างตั้งแต่เราเกิด ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นการกินหรือการนอน โรงเรียนที่ควรเรียนเพื่อนที่ควรคบหนังสือที่ควรอ่าน ทุกสิ่งทุกอย่าง ถูกกำหนดไว้หมดแล้ว
"เอ่อ ท่านรอง คะ ท่านประธานเรียกพบคะ เอ่อ ท่านรองเป็นอะไรรึป่าวคะ" เลขาถามเพราะเห็นสีหน้าของอรุณหม่นหมองอย่างเห็นได้ชัด
"ไม่เป็นไรหรอกบอกประธานนะว่าผมจะตามไป"
"คะ ถ้างั้นฉันไปก่อนนะคะ"
กริ๊ก เสียงปิดประตูดังอย่างแผ่วเบาทำไห้ห้องเงียบลง ประดุจว่าห้องนั้นไม่มีคนอยู่
อรุณลุกขึ้นอย่างช้าๆจากที่นั่ง ที่พ่อเขายกไห้ ไนฐานะ รองประธานและเขาหันไปมองที่นอกหน้าต่างซึ่งถ้ามองลงไปจะเห็นบ้านเมืองเล็กลงไปถนัดตา เพราะห้องที่เขาอยู่นั้นอยู่ชั้นที่ 29 และตึกที่เขาอยู่นั้น เป็นหนึ่งในบริษัท ที่พ่อเขามี ในสายตาของคนอื่นที่มองเขาอยู่ในขณะนี้ อาจจะคิดว่าเขากำลังดูความ ยิ่งใหญ่และร่ำรวยของตนเอง แต่สิ่งที่เขาคิดนั้นคือ
"ฉันมี ตัวตนอยู่บนโลกนี้รึป่าว"
ตั้งแต่อรุณเกิด เขาก็ถูกกำหนดชีวิตไว้หมดแล้ว ว่าต้องทำสิ่งได หรือไม่ควรทำสิ่งได
ในตอนที่เขาเรียนอยู่ชั้นอนุบาล เขาถูกบังคับไห้เรียนที่โรงเรียนซื่อ ดังและไห้เรียนพิเศษ กับครูซื่อดังที่บ้านด้วย ซึ่งในตอนนั้นเขาก็รู้สึกเศร้าและเหงาเพราะเขาอยากจะเล่นเหมือนเด็กอื่นๆ ที่เล่นกันที่สวนสาธารณะหรือที่โรงเรียน แต่เขาก็ไม่มีโอกาสได้เล่นเลยแม้แต่ครั้งเดียวเพราะเวลาที่เขาจะเล่นทีไร ก็จะมีผู้ใหญ่มาห้ามและแยกเขาออกมาเสมอ เพราะฉะนั้นเขาจึงได้แต่มอง เท่านั้น
จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาได้ถามแม่ของเขาว่าทำไมเขาถึงเล่นกับเด็กคนอื่นไม่ได้
"เพราะลูก ไม่เหมือนเด็กคนอื่นลูกเป็นเด็กที่พิเศษกว่าเพราะฉะนั้นลูกจึงต้องขยันเรียน"
"แต่..."
"ไม่มีแต่ จ๊ะลูกต้องเชื่อฟังพ่อกับแม่นะ เพราะลูกเป็นเด็กดีใช่ไหมจ๊ะ"
"ครับ..."
"ดี มากจ๊ะอรุณเด็กดีของแม่"แม่ของอรุณกล่าวและสวมกอดเขาและหอมแก้มเขาเบาๆซึ่งนั้นทำไห้อรุณหมดความสงสัยไปเพราะขอไห้ พ่อกับแม่มีความสุขก็พอแล้วเขาคิดอย่างนั้น ในตอนที่เขาเป็นเด็ก
และหลังจากนั้นอรุณก็ขยันเรียน จนสอบได้ที่ 1 ตลอดและทุกครั้งที่เขาทำได้ แม่เขาก็จะชมเขาและพ่อของเขาก็จะส่งของเล่นมาไห้ทุกครั้ง แต่ถึงแม้เขาจะมีของเล่นเต็มห้องก็ตาม แต่เขาก็ยังรู้สึกเหงาอยู่ดีเพราะว่าเขาไม่มีเพื่อนเลยสักคน แต่เขาก็ปลอบใจตนเองว่า
"ฉันทนได้ ขอแค่ไห้พ่อแม่มีความสุขก็พอแล้ว"
พอเขาได้ขึ้นชั้นประถม 3 พ่อกับแม่ของเขามักจะไม่อยู่บ้าน พ่อของเขานั้นทำงานหามรุ่งหามค่ำ ส่วนแม่ของเขานั้น เอาแต่เข้าสังคม แต่ในตอนนั้นอรุณก็เข้าใจในตัวพวกท่านว่านั้นคืองาน นั้นคือสิ่งที่พวกเขาต้องทำ เขาควรมีเวลาเป็นของตัวเองบ้าง ไม่ใช่ว่าเอาเวลาส่วนใหญ่ มาอยู่กับเขา ในตอนนั้นเขาคิดอย่างนั้น ....
ผมลืมกล่าวไปเลยอรุณมีน้องชาย อยู่ 1 คนเขามีนิสัย ที่แตกต่างจากอรุณโดยสิ้นเชิง เขาชื่อว่า เอก ตัวเอกนั้นมีนิสัยรักอิสระ ชอบทำอะไรตามใจตนเอง และหัวเขาไม่ค่อยดี พ่อแม่เขาจึงไม่ค่อยสนใจ จนเรียกได้ว่าเมินเลยด้วยซ้ำ แต่อรุณกับ สนิทกับเอกมาก ไม่ใช่เพราะเอกเป็นน้องของเขา แต่เพราะว่าเอก เป็นเพื่อนคนเดียวที่เขามี
ตอนที่เขาอยู่ ม.3 นั้นถือว่าเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิต ของเขา เพราะเขาได้รู้ว่าตัวเขาสำหรับ พ่อแม่นั้น คือ "สิ่งใด"
ความคิดเห็น