Blind + Silent = ???

เนื้อเรื่อง

Blind + Silence =????

                                                                                                            แต่งโดย  T.T

………………………………………….

ตั้งแต่ผมเกิดมาผม สงสัยเสมอว่า ทำไมบรรพบุรุษเราถึงทำอย่างนี้กับเรา

ทำไห้เรา ตาบอด + หูหนวก

ผมลองถามพ่อแม่ ผมดู พ่อแม่ก็บอกผมว่า

“พ่อกับแม่ ก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าบรรพบุรุษเมื่อ หลาย 1000 ปีก่อน ได้เริ่มทำกับเราอย่างนี้”

อ๊ะ.........พวกคุณคงสงสัยว่า ถ้าพวกผมเป็นใบ้ แล้วพ่อแม่ผมจะคุยกับผมได้ไงสินะ เหตุผลก็เพราะ คุณบรรพบุรุษอีกนะแหละครับ เขาทำไห้พวกเรา เป็นใบ้ และตาบอด ก็จริง แต่เขาทำไห้พวกผม

ส่งกระแสจิตกันได้

มันก็สะดวกดีนะครับไม่เมื่อยปากดี แต่ข้อเสียนี่สิครับ ยอดแย่ เลยขอบอก เพราะคนอื่นจะได้ยินเสียงที่เราคิด ถ้าเรากำลังคิดคำโกหกอยู่ หล่ะก็ อึ๋ย..... ไม่ต้องบอกก็รู้นะครับว่าจะเกิดอะไร

อ๊ะๆๆๆ......อย่าพึ่งคิดไปไกลนะครับว่าพวกผมจะใช้พลังจิตได้นะ พวกบรรพบุรุษเขาไม่ได้ให้มานะครับ......ชิ......

ไม่ว่าผมลองถาม ใครก็ตาม ทุกคนก็ตอบเหมือนกัน หมด...เอ๊ย ไม่ใช่สิคิดเหมือนกันหมด

...........ทำไมน่า ทำอย่างนี้มันมีดีอะไร..........

“อืม.....ฉันว่า เขาคงมีเหตุผลส่วนตัวนั้นแหละ”คนที่มีความคิดอัน แสนหวานนี่ แฟนผมเองนะครับ นี่อาจเป็นข้อดีของการเป็น ใบ้ และ หูหนวกก็ได้มั่ง

ขอแค่ความคิดตรงกัน ก็เป็นแฟนกันได้แล้ว

“ก็อาจจะใช่อ่ะนะ......แต่ว่าพวกเขาก็ไม่ควรทำอย่างนี้นี่ พวกเขาไม่รู้หรือไงว่าทำไห้เราอด เห็นโลกที่สวยงามใบนี้และฉันก็อดได้เห็นหน้าเธอ........”หน้าผมร้อนผ่าว แต่ไม่รู้ว่าแดงรึป่าว เอ่อ.....สีแดงนี่มันเป็นไงหรอ

“บ้า........”ผมคิดว่าเธอคงจะอายเหมือนกัน

“แต่ฉันรู้นะเหตุผลส่วนใหญ่ เป็นเพราะที่เธอถูกลงโทษเมื่อวันก่อนใช่ไหมหละ” อึ๋ย......เธอรู้ใจผมอีกแล้ว ก็ใช่นะสิถ้าพูดได้ผมก็โกหก จนพ่อแม่จับไม่ได้แล้ว

“ฉันสัญญา........สักวันฉันต้องทำไห้ได้ ฉันจะต้องลบคำสาปนี้ให้ได้คอย ดูสิไอบรรพบุรุษบ้าเอ๊ย”ผมคิดออกมาด้วยเสียงดัง และผมก็จับมือแฟนของผมและกุมเอาไว้

“เธอจะคอยช่วยเหลือฉันได้ไหม……”

“ฉันคงไม่.......อาจปฏิเสธคุณได้หรอกคะ.......ก็เราสัญญาแล้วนี้ว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”ไม่รู้ทำไมแต่ผมคิดว่าตอนนี้เธอต้องยิ้มอยู่แน่ๆ แย่จริงๆเลยถ้าผมเห็นได้ละก็ผมคงรู้ว่าเธอยิ้มสวยแค่ไหน เอ.......ว่าแต่สวยนี้เป็นไงหรอ

“ขอบคุณนะ.....”ผมบอกเธอพร้อมกับจูบลงไปบนริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของเธอ

“ไม่เป็นไรค่ะ”

10 ปีหลังจากนั้น

 .........สำเร็จแล้วในที่สุดผมก็ทำสำเร็จ.......

“ที่รักเราทำสำเร็จแล้ว” ผมบอกพร้อมกับกอดเธอ

“นั้นสิคะ 10 ปี ที่เราพยายามมาในที่สุดก็สำเร็จ”เธอบอกแล้วกอดผมตอบ ผมช่างดีใจจริงๆ

“แต่ถ้าเกิดว่า.......มีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นละคะ”เธอถามผม

“ไม่ต้องห่วงหรอกที่รัก ผมได้เตรียมทางแก้ไว้แล้วแต่เชื่อผมเถอะเรื่องนั้นไม่เกิดขึ้นหรอก” ใช่มันไม่เกิดขึ้นหรอกเรื่องเลวร้ายนะ

“ไปกันเถอะที่รักไปบอกไห้ทุกคนรู้กัน”

ช่วงเวลาต่อมา

“ขอบคุณมากครับที่ทุกคนมาในวันนี้”

“ในตอนนี้ เป็นช่วงเวลาสำคัญแล้วที่เราจะได้รู้ว่า ทำไมผู้สร้างถึงทำไห้เราเป็นอย่างนี้”ผมพูดพร้อมกุม มือ คนรักของผมเอาไว้

“นั้นสิคะเราจะได้รู้ซะที”เธอผู้ตอบผมกลับมา.....ไม่ใช่สิ แต่ต่อจากนี้ไปผมจะได้รู้แล้วว่าเสียงเธอไพเราะเพียงใด

“ขอเพียงแค่กดปุ่มนี้เท่านั้น สิ่งที่เราหวังก็จะเป็นจริง ถึงแม้บรรพบุรุษเราจะมีเหตุผลอะไรก็ตาม ที่ทำไห้พวกเราเป็นอย่างนี้”ผมพูดพร้อมหายใจลึกๆเพราะสิ่งที่ผมกำลังจะทำนี้ กำลังจะเปลี่ยนแปลงผู้คนทั้งโลก และพวกเราจะ

ได้หลุดพ้นจากคำสาป นี้ซะที

“เอาละนะ..........”

“ค่ะ...........”

“ไม่ว่าคุณจะเป็นยังไงผมก็จะรักคุณตลอดไป”และผมเชื่อว่าทุกคนจะเป็นเหมือนผมเช่นกัน…………..

((((( กริ๊ก )))))

.......................วี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...................

................................................บึ้ม...................................................

“แสบ....แสบตาจัง”

“เอ๊ะ....เดี๋ยวก่อน”

“นี่ผมพูดได้แล้วนี่ ผมพูดได้แล้วที่รักๆๆๆผมพูดได้ ยะฮู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”ผมตะโกนออกมา

“...แสบตา...แสบตาจังเลยค่ะ.......”ผมหันไปมองตามเสียงที่พูด แล้วในที่สุดผมก็ได้เห็น........หน้าของเธอ......

“นั่นคุณหรอคะ........”เธอกับผมสบตากัน

ผมขอบอกกับคุณว่า เธอผิดจากสิ่งที่ผมคิด เธอไม่ได้สวย อย่างที่ผมคิด ผม ของเธอไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิด รูปร่างของเธอไม่ได้เป็นไปอย่างที่ผมคิด

...........แล้วไงละ……..

...............ไม่ว่ายังไงเธอก็เป็นคนที่ผมรัก สิ่งนี้จะไม่มีวันเปลี่ยนไปตลอดการ.............

“คุณสวยเหลือเกินถึงแม้จะไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิดก็เถอะ”ผมบอกกับเธอ

“ฉันเองก็เหมือนกัน......ถึงแม้คุณจะไม่ได้หล่อเข้มก็เถอะ”เธอพูดพร้อมกับยิ้ม รอยยิ้มของเธอช่าง งดงามเหลือเกิน

.........ผมเชื่อว่าทุกคนก็คงเป็นเหมือนผมเหมือนกัน..........

“นี่........จำฉันไม่ได้แล้วหรอค่ะฉันคนรักคุณไง”

“ขอโทษนะครับคุณไม่ได้เป็นเหมือนอย่างที่ผมคิดไว้เลย”

“คะ.....คุ....คุณสวยมากเลยครับ.....แฮะๆๆ (คนหรืออะไรวะเนี่ย)”

“โกหก ทำไมคุณต้องโกหกฉันด้วย ฉันรู้นะว่าคุณคิดตรงข้าม”

“ยัยอัปลักษ์เอ้ย......ถอยไปห่างๆๆฉันนะเว้ย”

“ไหนคุณบอกว่าไม่ว่าฉันเป็นไงคุณก็จะรักไง”

“นี่จะไปไหน นะที่รักนี่......ผมเองไงคุณจำไม่ได้หรอ”

“ขอโทษนะคะคุณนะเป็นคนดีมากแต่ฉันคงไม่เหมาะกับคุณหรอกคะ (ไอ้ทุเรศเอ้ย) คุณคงเข้าใจนะคะ”

“ทำไม....ทำไม...หละ...ฮือๆๆๆๆๆ”

“ว้าย.....หน้าตาดีจังเลยมีแฟนหรือยังคะ”

“เอ่อขอโทษ นะครับนี่แฟนผมเองครับ”

“ว้ายยัยเสร่อนี่หรอคะอย่าไปคบกับมันเลยคะ คบกับฉันดีกว่า”

“เฮ้น้องสาวมีแฟนหรือยังจ๊ะ”

“นี่นาย อย่ามายุ่งกับแฟนผมนะ”

“ทำไมวะฮะ หรืออยากมีเรื่องหรือไง”

“ว้าย....ช่วยด้วยปล่อยฉันนะ......ไม่”

 ..........อะไรกัน..........นี่......นี่มัน........นรกชัดๆ.....ทำไมละทุกคนทำไมถึงเปลี่ยนกันไปได้ขนาดนี้.......แค่เรามองเห็นและพูดได้ทำไมถึงเปลี่ยนกันไปขนาดนี้........ทำไม....ทำไมกัน.......คุณพ่อคุณแม่.......คุณพ่อคุณแม่ละ.....

ไม่นะแม้แต่พวกท่าน.......ไม่นะ.....นี่เราทำอะไรลงไป......ผมเริ่มร้องไห้ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้รู้ว่า......แท้จริงพวกเราเป็นยังไง......ทำไมละ........

“ที่รัก......ไม่เป็นอะไรนะคะ”เธอพูดกับผมด้วยเสียงที่อ่อนโยนและโอบกอดผมไว้

“ทำไมละ......ทำไมทุกคนถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้...ทำไม......ผมทำอะไรลงไป......”

“นี่อาจจะเป็นคำตอบของบรรพบุรุษก็ได้นะคะว่า ทำไมพวกเขาต้องทำไห้เราหูหนวกและตาบอด”

“เอาสิ่งนั้นออกมาใช้สิคะ สิ่งที่คุณเตรียมไว้นะ”

…….ใช่แล้วสิ่งนี้ไง......แค่กด ปุ่มนี้ทุกอย่างก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม.....และทุกคนจะลืมสิ่งนี้....

.....ทุกอย่างจะเป็นไปดั่ง ฝันร้าย.......

“ที่รัก.......ผมจะไม่มีวันลืมรอยยิ้มคุณเลย”ผมกุมมือเธอไว้

“ฉันก็เหมือนกันค่ะ.......”เธอยิ้มตอบผม

“ผมรักคุณ”

“ฉันเองก็รักคุณ”

((((( กริ๊ก )))))

.......................วี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...................

................................................บึ้ม...................................................

.......หลายปีต่อมา........

“พ่อครับ....แม่ครับ........ทำไมบรรพบุรุษเราต้องทำไห้เราตาบอดและหูหนวกด้วยครับ”

“อืม เขาคงมีเหตุผลของเขาแหละจ๊ะแม่ว่า”

“เรื่องนั้นช่างมันเหอะ ลูกพ่อ ว่าแต่ลูกรู้ไหมว่าใครทำเก้าอี้พ่อหัก”

“อึ๋ย.......ผ......ผม......เองครับ.......”

“ถ้างั้นลูกคงรู้แล้วสินะว่าจะเกิดอะไร.......”

(((((ผมขอสัญญา ว่าซักวันผมต้องลบคำสาปนี้ไปให้ได้))))))
((((((โอ๊ย......เจ็บใจนัก))))))

จบ