คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Scene: 5
ยุนอามองร่างสูงของยูริที่กำลังก้มๆเงยๆอยู่ตรงหน้าตู้เสื้อผ้า “จะเลือกอีกนานไหมพี่ยูล”
ยูริเหลือบมองยุนอาเล็กน้อย พ่นลมหายใจออกมาทางจมูกอย่างเหนื่อยหน่าย เธอไม่ใช่คนยุ่งยากเรื่องเสื้อผ้าเพราะเธอไม่ค่อยได้ออกไปในมาไหนบ่อยๆนอกจากร้านกาแฟกับสวนสาธารณะ แต่เวลานี้สิ ทางบริษัท M BoX ที่เธอทำหน้าที่ทดสอบเกม ขอร้องมาให้เธอเป็นคนคัดเลือกผู้สมัครรอบแรก 700 กว่า!! ให้เหลือ 2 คน ยุ่งตรงนี้แหละ..
ครั้นจะปฏิเสธก็ไม่ได้...เธอปฏิเสธคนเป็น แต่บังเอิญว่าปฏิเสธไม่เก่ง
“ยุนพี่ยืมชุดทำงานหน่อยสิ” ยุนอาคิดไม่ผิด ยูริจะต้องมาขอยืมชุดเธอเป็นแน่ และเธอก็ไม่มีปัญหา เมื่อเธอกับพี่สาวหุ่นประมาณกันอยู่แล้ว
ยุนอาเดินนำยูริมาที่ห้องของตัวเองก่อนจะเปิดประตูออกเผยให้เห็นห้องนอนที่คล้ายห้องสมุดย่อมๆ หนังสือกองโตหลายกองถูกวางรวมกันไว้ตรงมุมห้อง ยูริเบือนสายตาไปยังเตียงของยุนอามีหนังสือหลายเล่มวางอยู่บนนั้น
‘นี่ถึงขนาดนอนกับหนังสือเลยเหรอ’
“พี่ยูลตัวนี่เหมาะกับพี่ เอาไปใส่ซะ” ยุนอาพูดกับยูริก่อนจะยื่นเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าอ่อน กับกางกางสแล็กพร้อมเข็มขัดเสร็จสรรพ ยูริคิดในใจอยู่สักพักกับชุดตรงหน้าก่อนจะหยิบมาแล้วเดินกลับไปที่ห้อง
ผ่านไปสักพักยูริก็กลับมายืนอยู่หน้าห้องของยุนอาอีกครั้ง เปิดประตูเข้าไปเห็นน้องสาวยื่นรองเท้าหนังหุ้มข้อสีน้ำตาลแก่ที่ขัดจนเงาวับมาให้
“มันไม่แมนไปหน่อยหรอยุน” ยูริขมวดคิ้วถามยุนอา ก้มมองดูการเปลี่ยนแปลงของตัวเอง ยุนอาหรี่ตาเล็กน้อยก่อนจะดีดนิ้วด้วยคิดอะไรออก รีบเดินไปยังตู้เสื้อผ้าหยิบเอาเนคไทเส้นหนึ่งออกมาผูกให้ยูริ กอดอกยืนมองผลงานด้วยความภูมิใจ
“พี่เท่มากเลยพี่ยูล..ยุนมีเสื้อสูทจะเอาเปล่า / ไม่เอา!!” ยูริรีบตัดประโยคทันที แค่นี้ก็อึดอัดจะแย่ ขืนใส่สูทเข้าไปอีกมีหวังขาดอากาศตาย ไปคัดคนจะเอาอะไรมากมาย
“พี่ไปแล้วนะ เราก็รีบไปได้แล้ว ต้องไปเปลี่ยนเวรไม่ใช่หรอ” พูดจบก็หยิบแว่นกรอบดำไร้เลนส์ขึ้นมาใส่ ยุนอามองอย่างขัดใจแต่ก็ไม่ว่าอะไรเนื่องจากยูริจะใส่แบบไหนก็ดูดีหมดนั่นแหละ
เสือแห่งสหราชอาณาจักรลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากถูกขังอยู่แต่ในโรงรถไม่ได้ออกวิ่งมานาน เสียงคำรามของเครื่องยนต์ดังขึ้นเมื่อยูริทำการสตาร์ทรถ ก่อนจะเริ่มเคลื่อนตัวออกไปอย่างเงียบๆ
ห้อง XXX
ผู้สมัครเลขที่ 306
“คุณชื่ออะไร” เสียงทุ้มๆดังขึ้นถามชายวัยสามสิบต้นๆ มือถือปากกาเตรียมทำเครื่องหมายถูกในช่อง ผ่าน กับ ไม่ผ่าน
“ชื่อ.....ครับ”
“เอาเกมของคุณมาสิ”
ชายคนนั้นรีบยื่นแผ่นเกมมาให้ เหงื่อก็ไหลซึมลงมาตามแก้ม ยูริได้แต่สายหัวไปมานี่เธอน่ากลัวหรือแอร์มันไม่เย็นกัน
“คุณเคยเล่นเกมของคุณหรือยัง”
“ย..ยังไม่จบครับ เวลามันใกล้มากก็เลย...”
“งั้นออกไปเถอะ คุณไม่ผ่าน” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“ทำไมล่ะ คุณยังไม่ได้ลองเล่นเลยนะ !! ตัดสินแบบนี้ผมไม่ยอม !!” ยูริมองชายตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา ค่อยๆเอ่ยประโยคต่อ
ไปอย่างช้า แต่ก็ทำให้ชายผู้นี้ชะงักไปได้ไม่น้อย
“แล้วทำไม...ฉันจะต้องเล่นเกม...ที่ขนาดคนทำยังเล่นไม่จบด้วยล่ะ”
...ถ้าเกมมันดีจริง มันคงจะดึงดูดผู้คนให้เล่นจนจบ
ผู้สมัครเลขที่ 557
“คุณคิดว่าเกมของคุณเจ๋งขนาดเป็นที่นิยมของคนกันทั่วโลก...ไม่สิ แค่ในเอเชียก็พอ อย่างไฟนอลแฟนตาซีหรือเปล่า”
“ผมคิดว่า...น่าจะพอสู้ได้ครับ”
“งั้นเชิญคนต่อไป”
...น่าจะเท่ากับอาจจะ ไม่ใช่ได้ที่แปลว่าทำได้
ผู้สมัครเลขที่ 699
“ทำไมถึงอยากได้ตำแหน่งหน้าใหม่ของบริษัท”
“เพราะเป็นโอกาสได้พัฒนาฝีมือให้เก่งขึ้นครับ”
“อยากได้เงินดีก็บอกมาเถอะ”
…พัฒนาฝีมือ...ใครๆก็อยากพัฒนาขึ้นทั้งนั้นแหละ
“คนสุดท้าย เข้ามาได้” ยูริถอนหายใจเฮือกใหญ่ ปีนี้เหมือนเช่นทุกปี มีแต่ของเล่นน่าเบื่อ เลือก2คนจาก700คนนั่นหรือ ทางบริษัทคงหวังมากไป ที่เข้ามาเธอยังไม่เจอสักคน
ผ่านไปสิบนาทีหลังจากยูริบอกให้ผู้สมัครเลขที่ 699 ออกไป ยังไม่ปรากฏวี่แววของผู้สมัครคนสุดท้าย นี่ก็เย็นแล้วยังจะไปไหนอีก
ปัง! เสียงประตูเปิดพร้อมกับคนตัวเล็กๆคนหนึ่งที่เดินหอบเข้ามา ก้มหน้าขอโทษขอโพยที่ตนเองมาสาย ยูริยิ้มให้เล็กน้อยผายมือ
ให้อีกคนนั่งลง แปลกใจเล็กน้อยที่อีกคนเป็นผู้หญิง
“คุณชื่ออะไร”
“คิม แทยอน ค่ะ” แทยอนตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“แทยอน คุณไปทำอะไรมาถึงมาสาย” แม้ประโยคจะดูคล้ายการสอบสวน แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นไร้แววตำหนิ มีเพียงความอยากรู้เท่านั้น
“เล่นเกมเพลินไปหน่อยค่ะ แหะๆ” เกาท้ายทอยพร้อมก้มหัวลงเล็กน้อย
ยูริเลิกคิ้วสูงสายตามองผ่านแว่นของตัวเอง ที่แท้ก็เล่นเกมมานี่เอง
“เกมอะไรล่ะ ที่ทำให้คุณเล่นเพลินจนมาสาย” แทยอนนิ่งไปสักพักก่อนจะควานหาของในกระเป๋า
“เอ่อ เกมนี้ค่ะ เป็นเกมที่ฉันสร้างเอง” แผ่นเกมถูกวางลงตรงหน้า ก่อนที่ยูริจะหยิบมันมาดูสักพักก็นำแล็ปท็อปของตนขึ้นมาลองเล่นเกมของแทยอน แต่ก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อมันใช้เวลาติดตั้งนานเหลือเกิน มองไปที่แทยอนก่อนจะถาม “ในแล็ปท็อปของคุณมีเกมนี้หรือเปล่า”
“มีค่ะ” แทยอนเหมือนจะรู้หน้าที่ รีบเปิดแล็ปท็อปของตัวเองหันมันไปหายูริ
ภาพกราฟฟิคคมชัดฉายมาสะกดยูริ หุ่นยนต์ตัวเล็กปรากฏขึ้นพูดภาษอังกฤษให้ฟัง ยูริรีบหันหน้าจอกลับทันที ท่ามกลางสายตาไม่เข้าใจของแทยอน
“นี่ก็เย็นแล้ว ไปทานข้าวร้านเปิดใหม่กัน” ยูริลุกขึ้นเดินไปยังประตู
“เอ่อ..” แทยอนยังอ้ำๆอึ้งๆ ไม่รู้ว่าจะตามไปดีหรือเปล่า แต่ก็ต้องชะงักเมื่อยูริหันกลับมา
“แทยอน รู้ไหมว่าคุณกำลังเหยียบหัวคน 699 คน” แทยอนที่ได้ฟังก็อ้าปากค้าง ตบหน้าตัวเองสองสามทีก่อนจะรีบใช้ขาสั้นๆวิ่งไปถามยูริที่เดินนำหน้าไปไกล
“คุณ คุณ!”
“ควอน ยูริ เรียกยูลก็ได้”ยูริหันกลับมาอีกครั้ง
“คุณยูล ที่พูดเมื่อกี๊หมายความว่า..”
“ยินดีด้วยว่าที่หน้าใหม่ของปี คุณคิม แทยอน” ยูริยกยิ้มขึ้นอีกครั้ง
เจสสิก้านั่งมองอาหารตรงหน้าที่ถูกเสิร์ฟวางเต็มโต๊ะ แทคยอนคอยทำหน้าที่ตักนู่นคักนี่มาให้อย่างเอาใจ วันนี้เธอมาทานอาหารเย็นกับแทคยอน ด้วยว่าชายหนุ่มมายืนรออยู่หน้าที่ทำงานตั้งนานสองนาน ไม่มาด้วยก็ดูใจร้ายไปหน่อย
สายตาของเจสสิก้าดูตกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นใครบางคนก้าวเข้ามาในร้านวันนี้เขาต่างไปจากทุกครั้งที่เจอกัน ยูริอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวดูดี เนคไทเส้นเล็กที่ใส่ถูกดึงไว้หลวมๆ มือขวาล้วงกระเป๋ากางเกง ขณะที่มือซ้ายก็ถือแล็ปท็อปประจำตัวมาด้วย ใบหน้าสวยคมหันไปยิ้มให้พนักงานต้อนรับอย่างเป็นกันเอง สร้างปมที่คิ้วเรียวสวยของเจสสิก้า ยังไม่นับผู้หญิงตัวเล็ก ผิวขาว หน้าเด็กเหมือนทารกนั่นอีก
เจสสิก้าประจักษ์แล้วว่ายูริมีแรงดึงดูดต่อเพศเดียวกันสูง…
“มีอะไรหรอสิก้า” แทคยอนถามอย่างสงสัยมองตามสายตาของเจสสิก้าไป
“เพื่อนหรอ”
“ค่ะ” เจสสิก้าตอบสั้นๆ
ยูริเดินเข้ามาพร้อมแทยอน สายตาเหลือบไปเห็นเจสสิก้านั่งอยู่กับหนุ่มคนเดิมกับที่ร้านกาแฟ ยกยิ้มเล็กที่มุมปาก หากแต่แววตาที่มองมากลับเรียบเฉยอย่างอยากจะคาดเดา เดินผ่านโต๊ะของเจสสิก้าไปก่อนจะนั่งลงโต๊ะถัดไปหนึ่งโต๊ะ
“คุณสั่งได้เลยฉันเลี้ยง” จงใจพูดเสียงดังให้อีกคนได้ยิน และดูเหมือนก็จะเป็นเช่นนั้น เจสสิก้าทำท่าฮึดฮัดแก้มป่องๆช่างน่าหยิกเล่นเสียจริง
“คุณยูลใจดีจริงๆเลยน้า นี่สนใจฉันปะเนี่ย ฮ่า ฮ่า” แทยอนแซวยูริเล่นๆซึ่งยูริก็ได้แต่ส่งยิ้มบางๆมาให้ ตรงข้ามกับสาวผมบรอนด์ที่กำส้อมในมือแน่น
“ถือซะว่าเลี้ยงต้อนรับไง แล้วก็ไม่ต้องเรียกว่าคุณหรอกเรียกยูลเฉยๆพอ” แทยอนพยักหน้าเล็กน้อย
“ได้ยินว่ายูลอายุ23 เรียกฉันว่าพี่แทก็ได้นะ ฉัน26แล้วนะ”ประโยคสุดท้ายทำท่ากระซิบอย่างฮาๆ เรียกเสียงหัวเราะได้เป็นอย่างดี
“หึหึ แล้วพี่แทรู้ได้ไงว่ายูลอายุ23” เลิกคิ้วอย่างสงสัย
เจสสิก้าที่ได้ยินสรรพนามของยูริแทบอยากจะกรี๊ดดังๆ ‘พี่แทรู้ได้ไงว่ายูล23 หมั่นไส้’
“วงการเกมไม่รู้จักเทพควอนก็แย่แล้ว ใช่มั้ยล่ะ” แทยอนยิ้มอย่างขี้เล่น คุยกับยูริด้วยความสนุกสนานทำเอาเจสสิก้าที่มองดูอยู่นานทนไม่ไหว
“แทคคะสิก้าขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”
ยูริที่เห็นเจสสิก้าเดินไปเข้าห้องน้ำก็รีบขอตัวไปเข้าห้องน้ำบ้าง มือเรียวถอดแว่นแฟชั่นของตนออกเผยให้เห็นใบหน้าคมอย่างชัดเจน
“ตามบายยูริ” แทยอนเคี้ยวอาหารตุ้ยๆด้วยความเอร็ดอร่อยไม่รับรู้เรื่องราวใดๆ
มนุษย์เจ้าชู้ปรับปรุงตัว กับ มนุษย์ฟีโรโมนเดินได้..คงจะเป็นอะไรที่น่าสนุกน่าดู
..............................................................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น