คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : in the past 2
“มาริสา”ชั้นหันไปตามเสียงเรียกและพบกับข้าวราดแกงเขียวหวานพุ่งตรงเข้ามาที่ใบหน้าของชั้น
“อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”ชั้นกรี้ดออกมา ตอนนี้คนทั้งโรงอาหารคงจะมองชั้นเป็นตาเดียว แต่ ณ. จุดนี้ใครจะสนล่ะ
“อร่อยรึเปล่า”ยัยแตมหมูดถามชั้นด้วยเสียงเรียบๆ ชั้นปาดข้าวเปียกๆที่อยู่บนหัวและใบหน้าของชั้นไว้ในมือ
“ก็ลองชิมดูซะสิ”ชั้นยัดข้าวแกงเขียวหวานเข้าไปในปากยัยแตมหมูด แล้วก่อนเช็ดมือบนหน้าของยัยนั่นเสียด้วยเลย
“หวังว่าคงชอบนะ”ชั้นพูดแล้วเดินหันหลังจะออกจากโรงอาหาร และทันใดนั้นนางยักษ์ขมูขีเพื่อซี้ของยัยแตมหมูดก็เข้ามากระชากหัวของชั้น แม้เพื่อนๆของชั้นจะรีบกรูเข้ามาช่วย แต่จะมีใครสู้แรงมหาศาลของยัยนี่ได้ล่ะเพื่อนๆของฉันจึงพากันไปรุมตบตียัยแตมหมูดมีแค่มิ้นกับแบมเท่านั้นที่พยายามเอาชั้นออกจากการถูกกระชากหนังหัวในครั้งนี้ เกิดการตะลุมบอลกันเกิดขึ้น หลังจากเพื่อนรักทั้งสองสามารถดึงชั้นออกมาจากการถูกกระชากหัวได้แล้วด้วยความโกรธที่มีมากฉันก็เลยเอาจานตบหน้านางยักษ์ไปทีหนึ่ง ซะใจเป็นบ้า ยัยนั่นล้มลงเป็นปลาวาฬเกยตื้นชั้นต้องไปตบซ้ำให้คุ้ม แต่ชั้นยังไม่ทันตบมันเลยชั้นก็เจอเข้ากับ กำปั้นอันเท่าลูกบอลฟีฟ่าอัดเข้าที่หน้า หลังจากนั้นชั้นก็ไม่รู้อะไรอีกเลย
โอ้ย..มึนหัวจังเลย แล้วไฟที่ไหนมันส่องตาขนาดนี้เนี่ย
“มาร์ช ลูก” ชั้นเห็นหน้าของแม่ลางๆแล้วก็ค่อยๆชัดขึ้นเรื่อยๆ
“อีนางยักษ์ขมูขีมันต่อยหนูค่ะแม่”ชั้นรีบฟ้อง
“แม่รู้แล้วแหละ เบ้าตาเราเขียวขนาดนี้ไม่ต้องบอกก็ได้”
“เบ้าตาหนูเขียวหรอแม่” แม่ไม่ตอบแค่พยักหน้า
“เอากระจกมา กระจก กระจก”ชั้นร้องหากระจก ตายซะดีกว่า เสียโฉม แม่ส่งกระจกมาให้ชั้น
“อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ผีหลอก อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”ชั้นกรี๊ดออกมาอย่างรับไม่ได้ ปีศาจที่ไหนอ่ะ ตาข้างหนึ่งทั้งเขียวทั้งปูดออกมาที่แก้มมีพลาสเตอร์ยาแปะไว้ แถมที่คอมีรอยเล็บข่วนยาวเป็นทางสีแดงเรื่อ
“ไม่ต้องมาทำเป็นตกใจเลยนะ ก่อนจะตบกันไม่รู้จักคิด”แม่ว่า
“ตายซะเถอะอีนางยักษ์”ชั้นพุดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือที่หัวเตียงผู้ป่วยมาโทรหาแบม
:แบมนี่แกอยู่ไหนเนี่ย อียักษ์นั่นมันทำชั้นเสียโฉมแกไปจัดการให้ทีสิ
: มาร์ชคงไม่ได้อ่ะ
: ทำไมล่ะ แกไม่แค้นเลยรึไงชั้นเจ็บจนเข้าโรงพยาบาลเลยนะ
:แค้นก็ แค้นนะมาร์ช แต่แกรู้มั้ย ชั้นก็อยู่โรงพยาบาลเหมือนกัน แก้มชั้นยังมียี่ห้อรองเท้านักเรียนของมันติดอยู่
เลย
:จริงหรอแก
:ก็เอออ่ะสิ
:งั้นแกก็หายไวไวแล้วกันนะ
:แกด้วยมาร์ช หายไวไว
“ยังจะซ่าอีกนะ”แม่พูดขณะนั่งดูทีวี
“เจ็บจังเลยแม่”ชั้นอ้อนแม่
“ดีเจ็บให้ตายไปเลย ซ่านัก อยู่ดีไม่ว่าดีชอบนักนะเรื่องตบตีเนี่ย”
-ก๊อก ๆๆๆๆๆ –
เสียงเคาะประตู
“ใครมาล่ะเนี่ย”แม่เดินไปเปิดประตู
“อ้าวทัพนี่เอง รู้ได้ไงเนี่ยว่ามาร์ชอยู่ที่นี่” หา!! จอมทัพงั้นหรอ ตายล่ะ ภาพลักษณ์ดูแย่ชะมัด ทำไงดีๆๆ คลุมโปงล่ะกัน
“มาร์ชมีหนุ่มมาหาเน่ะ อ้าวคลุมโปงทำไมล่ะ”แม่พูด
มาทำไมตอนนี้พ่อคุณ แล้วทันใดนั้นผ้าห่มก็ถูกดึงออกโดยคุณแม่บังเกิดเกล้านั่นเอง
“มาร์ช เป็นไงบ้าง”จอมทัพถาม
“ก็เจ็บนิดหน่อยอ่ะ”ชั้นตอบด้วยเสียงเบา
“คือ ลูกตาล เป็นญาติชั้นเองน่ะ ชั้นก็เลยรู้ว่าเธออยู่ที่นี่”จอมทัพบอก หนอยยัยยักษ์ขมูขียังมีหน้ามาเล่าให้คนอื่นฟังอีกนะ แต่ที่สำคัญกว่าคือ จอมทัพ กับลูกตาลเนี่ยนะเป็นญาติกันต่างกันอย่างกับสวรรค์กับนรกเลย
“คุณแม่ครับผมต้องขอโทษแทนญาติผมด้วยแล้วกันนะครับ”จอมทัพหันไปพูดกับแม่ของชั้น
“มาร์ชซ่าเองมากกว่าก็เป็นธรรมดาแหละที่ต้องโดนบ้าง” โห คุณแม่พูดขนาดนี้เลยหรอเนี่ย โหดร้ายที่สุด
“มาร์ชเราขอโทษนะ”จอมทัพพูดพร้อมกับยิ้มหวานให้ชั้น
“เธอไม่ได้ผิดสักนิดช่างมันเหอะเรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นกับชั้นอยู่บ่อยๆนั่นแหละ”
“เห็นลูกตาลเล่าว่า พวกเธอไม่ถูกกันมาตั้งแต่มอต้นแล้ว มันเป็นเรื่องอะไรหรอ”ทัพถาม
“คือเมื่อก่อนชั้นกับยัยแตมหมูดน่ะเป็นเพื่อนสนิทกันมาแล้วพอมอสองเราก็ไปชอบรุ่นพี่คนนึงถึงว่าสุดท้ายพี่คนนั้นก็ไม่เอาทั้งชั้นแล้วก็ยัยนั่นแต่เราก็ชิงดีชิงเด่นกันตั้งแต่นั้นมา คิดแล้วมันก็ไร้สาระนะ ไม่รู้สิแต่ไปๆมาๆชั้นก็เกลียดยัยนั่นไปจนเข้าไส้ทะเลาะตบตีกันแบบไม่มีเหตุผลก็หลายครั้ง อย่างครั้งนี้ แค่เรื่องโต๊ะกินข้าวเท่านั้นเอง”
“อย่างงั้นหรอ”ทัพถามพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างกับว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องตลกอย่างนั้นแหละ
“มันไม่ขำนะ”
ความคิดเห็น