คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : CHANGE : CHAPTERS 15
Chapters 15
ฉันนั่งกินข้าวอยู่คนเดียวในโรงอาหาร ลู่หานบอกว่าจะมาช้าหน่อย และฉันเห็นว่าเขามาแล้ว เขายกมือทักฉันก่อนจะไปซื้อข้าว แต่แล้วจู่ๆบนโต๊ะที่มีเพียงฉันก็มีจานข้าวมาวางอยู่ฝั่งตรงข้าม เมื่อเงยหน้ามองก็เห็นหน้าเนือยๆของมยองซู
“ไง”
“อือ”เขาตอบฉันเพียงแค่นั้น นั่งกินข้าวไปเงียบๆจนฉันไม่กล้าพูดอะไรต่อ จนกระทั่งที่นั่งข้างฉันไม่ว่างอีกต่อไป ตอนแรกก็นึกว่าเป็นลู่หาน แต่เปล่าเลย เพราะคนๆนี้คือ..
“เซฮุน”
“นั่งกินข้าวกับผู้ชาย โกรธ”เขาพูดพร้อมกับทำแก้มป่อง
ฉันจิ้มแก้มเขาอย่างหมั่นไส้ “ไม่ง้อหรอกย่ะ”
“เช๊อะ”
“โอ๊ยๆๆๆ จะทำอะไรก็เกรงใจกันบ้างเหอะว่ะ หมั่นไส้ชิบ”ลู่หานที่เพิ่งเดินมาถึงโวยวาย เขานั่งลงข้างมยองซุก่อนจะเหล่มองฉัน “เกรงใจซอฮยอนบ้างงงงงงงงง”
ฉันรู้นะว่าเขาแอบแขวะฉันน่ะ เพราะซอฮยอนไม่ชอบเซฮุนไง อย่างที่รู้ๆกันอยู่ ฉันแลบลิ้นใส่เขาก่อนจะกินข้าวเงียบๆ
ซอฮยอนไม่ได้ชอบเขา ..แต่จูฮยอนคนนี้ชอบเขา จะให้ทำยังไงล่ะยะ เสี่ยวลู่หาน
“เฮ้ย ไม่อยากเชื่อเลย สามหนุ่มของฉันนั่งกินข้าวร่วมโต๊ะกันอ่ะแก”
“พอมาอยู่รวมกันแบบนี้ ความหล่อกินกันไม่ลงเลยอ่ะ”
“ช่าย อิจฉา อยากสิงร่างเจ้าแม่จัง”
“เจ็บตัวทุกวันน่ะ เธออยากเหรอยะ”
“อ่า จริงด้วยสิ งั้นอย่าดีกว่า ขอปลื้มอยู่ห่างๆพอ”
ฉันหลุดขำออกมานิดหน่อยเมื่อได้ยินบทสนทนาจากรอบๆข้าง แอบเห็นด้วยนะ อยากเป็นเหรอซอฮยอนน่ะ เจ็บตัวได้ตลอดเวลาขนาดนี้
“เออไอ้มยองซู แกได้ไปเจอรุ่นพี่มินฮวานปะวะ”
“..ไม่อ่ะ ไม่ได้เจอ”มยองซูตอบลู่หานพร้อมกับเกาหัว “เขามาเมื่อไหร่”
“มาตั้งนานแล้ว ตอนนี้ก็อยู่ในห้องคิงแหละมั้ง อีกสองอาทิตย์กว่าๆเองนี่หว่า”
“เหอะๆ ฉันว่ารุ่นพี่กลับมาตื้บแกแหงๆ ปีที่แล้วเล่นพี่เขาซะน่วมเลย”เซฮุนพูดเสริมลู่หาน ก่อนที่พวกเขาจะคุยกันโดยไม่มีฉันอยู่ในบทสนทนา เพราะไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย
“ทำไมเงียบไปเลยล่ะ”มยองซูเงยหน้ามาถามฉัน
“เอ่อ..”
ฉันมองไปยังลู่หานอย่างขอความช่วยเหลือ “ซอฮยอนกินข้าวอยู่ แกจะให้พูดมากได้ไงวะ”
“เห๊อะ ก็จริง”น่าดีใจที่เขาเออออไปกับลู่หาน “แปลกนะเนี่ย เมื่อก่อน แกกันเซฮุนออกห่างจากซอฮยอนจะตาย ดูครั้งนี้เหมือนจะเชียร์ออกนอกหน้าซะ”
“ก็มันรู้ตัวไง ว่ามันหล่อสู้ฉันไม่ได้”เซฮุนพูดพร้อมกับหัวเราะลั่น เป็นคนอื่นคงโดนด่าไปแล้ว แต่นี่คือปริ๊นซ์ของโรงเรียนนะ ไม่ว่าเขาจะทำอะไร สาวๆก็ปลื้มกันจะตาย ตอนหัวเราะแบบนี้ ฉันเห็นพวกเธอรีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปไว้ด้วยซ้ำ
“เออ ไอ้หล่อ แกมันหล่อ หล่อเหลือเกิน คนอะไร หน้าเหมือนหมาผสมหมี”
“เฮ้ย ถ้าฉันเป็นงั้น แกก็กวางผสมแมวล่ะวะ”
ฉันสตากับมยองซุ ก่อนที่เราจะส่ายหัวพร้อมกัน เมื่อสองคนนี้เริ่มเข้าสู่การฉะกันอีกแล้ว ถึงจะเอือมๆ แต่มันก็สนุกดีนะ ฉันเองก็เพิ่งรู้ตัวเหมือนกัน ว่ามาอยู่ที่นี่ ฉันยิ้ม ฉันหัวเราะ ฉันร้องไห้มากกว่าตอนอยู่ที่อเมริกาซะอีก
ถ้าเป็นไปได้.. ฉันก็อยากอยู่ที่นี่นะ
วันนี้เลิกเรียนฉันไปเที่ยวกับเซฮุนมา เราไปเดินเล่น ดูหนังกันแล้วเขาก็มาส่งฉันที่บ้าน จะว่าไปความสัมพันธ์ของเราสองคนก็แปลกดี เพราะฉันไม่ได้บอกว่าเราคบกัน เราแค่กำลังดูๆกันอยู่ แม้ว่าเราจะรู้สึกตรงกันแล้วก็ตาม แต่เพราะฉันรู้ดี เรื่องของเรามันอาจจะเป็นไปไม่ได้ เพราะเมื่อไหร่ที่ซอฮยอนกลับมา
ฉันก็ต้องไปอยู่ดี
TRU TRU TRU
ฉันเอี้ยวตัวไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงมาถือเอาไว้ ก่อนจะเด้งตัวขึ้นอย่างดีใจที่เห็นว่าเป็นเบอร์บ้านที่อเมริกาโทรเข้ามา
“สวัสดีค่ะแม่”
(...)
“ฮัลโหล แม่คะ ได้ยินหรือเปล่า”
(...)
“แม่..”
(..ฉันเอง)
โทรศัพท์เกือบจะหลุดจากมือฉัน แต่ยังดีที่เกร็งเอาไว้ได้ทัน แต่มือข้างที่ว่างของฉันกลับสั่น จู่ๆทุกความรู้สึกก็พุ่งเข้ามาพร้อมๆกัน น้ำตาเอ่อคลอที่รอบดวงตาของฉัน จนที่สุด มันก็ร่วงเผาะลงบนหลังมือ
(..ฉันตื่นแล้วนะ)
“...”
(จูฮยอนฉันมาแล้วนะ..)
บอกที ..ว่าฉันกำลังรู้สึกอะไรอยู่
ฉันดีใจ แน่นอน ฉันดีใจในที่สุดซอฮยอนก็ตื่น
ฉันตื่นเต้น ใช่ ตื่นเต้นมากที่เรากำลังจะได้เจอกัน
และฉันใจหาย..
...
ใจหายเหลือเกิน ที่เวลาที่เกาหลีของฉันกำลังจะหมดลง
ไม่ควรมีซอฮยอนอยู่ที่นี่สองคน ไม่ควรให้ใครรู้ว่าเราต่างก็มีแฝด เมื่อซอฮยอนกลับมา
..จูฮยอนก็ต้องไป
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองอยู่นานก่อนจะตัดสินใจโทรหาเขา.. ซอฮยอนฟื้นแล้ว แต่คงยังไม่กลับมาเพราะร่างกายยังไม่แข็งแรงพอ แม่เลยยังไม่อยากให้กลับ เราได้คุยกันนิดเดียว แค่นิดเดียวเท่านั้น หลังจากนั้นฉันก็มานั่งเหม่ออยู่บนเตียงนอน
(ไงปริ๊นเซส)
“..ขอโทษที่โทรมารบกวนตอนดึกๆนะ”
(ขอโทษทำไม ฉันดีใจจะตายที่เธอโทรมาคุยด้วย)
“...”
(มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า บอกฉันได้นะ)
“ฉันถามอะไรหน่อยสิเซฮุน”
(อื้ม ถามมาได้เลย ทุกอย่าง ถ้าตอบได้ฉันก็จะตอบ ถ้าตอบไม่ได้ก็จะพยายามหาคำตอบมาให้เธอนะ โอเคไหม)
ฉันยิ้มบางๆ ..เพราะเขาเป็นแบบนี้ไง เพราะเขาทำเพื่อซอฮยอนได้ทุกอย่าง
“..ถ้าเกิดว่าวันนึง ฉันเกิดกลับไปเป็นซอฮยอนคนเดิม หมายถึง ซอฮยอนที่ด่านาย ไล่นาย ตบนาย เป็นยัยเจ้าแม่จอมโหดคนนั้นน่ะ นาย.. จะยังรักฉันหรือเปล่า”
(ถามแปลกๆนะ)
เขาตอบพร้อมกับหัวเราะร่วน (อืม จะตอบยังไงดีล่ะ ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไงฉันก็รักเธออยู่ดี)
“...”
(อย่าลืมสิซอฮยอน ก่อนหน้านั้นเธอเป็นแบบนั้น ฉันยังรักเธอเลย ถึงแม้ว่าฉันจะชอบในแบบที่เธอเป็นคนอ่อนโยนแบบนี้มากกว่าก็เถอะ แต่ไม่ว่าเธอจะกลับไปเป็นคนเดิม ฉันก็รัก รักอยู่ดีนั่นแหละ)
“...”
(พอมาลองคิดๆดู ถ้าจู่ๆซอฮยอนคนเดิมของฉันกลับมา ฉันคงคิดถึงซอฮยอนที่แสนดีคนนี้แย่เลยนะ)
“..อื้ม”ฉันตอบ ใช้อีกมือเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาออก “ฉัน.. ก็คงคิดถึงนายเหมือนกัน”
(ไม่ต้องห่วงน่า ฉันไม่ไปไหนหรอก ถึงเธอจะเป็นแบบนั้น แต่อย่างน้อยเธอก็ยังไม่ไล่ฉันไป เอาเป็นว่าถ้าเธอไม่ไล่ ฉันจะไม่ไปไหนนะ ฉันสัญญา)
“ขอบคุณนะเซฮุน”
(...)
“ฉันไปนอนก่อนล่ะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ”
(ครับ ฝันดีนะ ปริ๊นเซสของฉัน)
“ฝันดีนะ.. ปริ๊นซ์”
ของฉัน..
ฉันเองก็สัญญาเหมือนกัน ว่าเมื่อฉันไป เมื่อเราไม่เจอกันอีก..
ฉันก็จะคิดถึงนาย
“เรียกมามีอะไรเหรอปริ๊นเซส”
ฉันปิดหนังสือ เงยหน้ามองเซฮุนที่เดินเข้ามาในห้องชมรมวารสาร ฉันมองสบตากับเขานิ่งๆ ในขณะที่เขายิ้มกว้างราวกับว่าดีใจมากมายที่ได้เจอฉัน
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
“..อืม ฉันอยากคุยกับนาย”ฉันพูดเสียงเรียบ หันหลังเพื่อทำเป็นวางหนังสือในมือ แต่เปล่าเลย ที่ต้องหันมาเพราะน้ำตาฉันมันจะไหลออกมาอีกแล้วน่ะสิ
“เป็นอะไรเนี่ย ไม่สบายหรือเปล่า”เขาถามพร้อมกับวางมือบนไหล่ของฉัน
“เปล่า”
“อ่า ถ้างั้นวันนี้เลิกเรียนเราไปดูหนังกันไหม”
“ไม่ ฉันอยากกลับบ้าน”
“งั้น ..ไปหาอะไรกินกันก่อนแล้วค่อยกลับก็ได้ วันนั้นเธอบ่นอยากกินอาหารญี่ปุ่นนี่นา”
“วันนี้ไม่อยากแล้ว”
“อืม งั้นเอางี้ เราไปเดิน..”
“พอทีเถอะ!!!!!!!!!”
“..ปริ๊นเซส”
ฉันมองหน้าเขา (แสร้ง)รำคาญเต็มทีแล้ว เซฮุนหน้าเจื่อนไปเล็กน้อยแต่เขาก็ยังคงยิ้มอยู่
“ปะ เป็นอะไรเนี่ย วันนั้นของผู้หญิงเหรอ”
“...”
“...”
“..เลิกยุ่งกับฉันสักที”
“...”
“ขอร้องล่ะ”
เขามองฉันอย่างตกใจ แต่ริมฝีปากยังคงยิ้มอยู่ “ละ เล่นอะไรของเธออีกล่ะเนี่ย ไม่ตลกหรอกนะ”
“ใช่ มันไม่ตลกเลยนะเซฮุน”
“...”
“ฉันพยายามแล้ว พยายามที่จะเปิดใจให้นายแล้ว พยายามจะมองนายใหม่ แต่มันไม่ใช่เลย นายยังคงน่ารำคาญอยู่ตลอด จนสุดท้าย ความอดทนของฉันมันก็หมดลงแล้ว”
“ปะ ปริ๊น..”
“แล้วก็ไอ้ปริ๊นเซสอะไรเนี่ย เลิกยัดเยียดมันมาให้ฉันได้แล้ว ฉันไม่ชอบ น่ารำคาญ!!!”
“..ซอฮยอน เธอ”เขาพูดเสียงแผ่ว น้ำตาคลอ “พูด..อะไรออกมา..รู้ตัว ไหม”
“ฉันรู้ตัวสิ รู้ตัวอยู่ตลอดว่ากำลังพูด กำลังทำอะไร”
“...”
“ออกไปจากชีวิตฉันทีเถอะนะ”
“...”
“ไม่ว่านายจะพยายามแค่ไหน ฉันก็เกลียดนายอยู่ดี”
“...”
“..ขอร้องล่ะ ออกไปจากชีวิตของฉันที”
เขาเม้มปากแน่น น้ำตาล่วงเผาะลงมาจนฉันเกือบจะใจอ่อน แต่ก็ต้องทำเป็นไม่สนใจ
รีบไปสิเซฮุน ..ฉันเอง ก็จะกลั้นไม่ไหวแล้วเหมือนกันนะ
“..หลายวันที่ผ่านมาฉันมีความสุขมากเลยรู้ไหม”
“...”
“ฉันคิดไปถึงอนาคต วาดฝันเกี่ยวกับความรักของเราสองคน แต่สุดท้ายมันก็พังจนได้สินะ ไม่ว่าฉันจะพยายามแค่ไหน มันก็ไม่สามารถเข้าไปในใจของเธอได้เลยใช่ไหมซอฮยอน”
“..ใช่ เพราะงั้น ต่อไปก็ช่วย ยะ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก”
เขาใช้หลังมือเช็ดน้ำตาของตัวเอง พยักหน้ารัวๆ ก่อนจะจ้องฉันด้วยสายตาที่แสนเจ็บปวด
“ใช่ เธอไม่เคยไล่ฉัน ที่ผ่านมาฉันยอม เธอจะว่า จะด่า จะตบ จะตี จะทำอะไรก็ได้ ฉันยอมเสมอขอแค่ได้อยู่ใกล้ แต่สุดท้ายมันก็ถึงวันที่เธอไล่ฉันจนได้สินะ”
“...”
“ฉันจะไป.. ไม่ต้องห่วง”
“...”
“ฉันจะไม่กวนใจเธออีก”
“...”
“ตลอดไป”
พูดจบเขาก็เดินออกไปจากห้อง ฉันทรุดตัวนั่งลงกับพื้นก่อนจะปล่อยโฮออกมา “ฮึก ..ฮือ”
ที่จริงไม่ได้อยากไล่นายเลยนะเซฮุน
..แต่เวลาของฉันมันจะหมดแล้ว ฉันต้องไป ไม่ใช่ฉันไม่รักนายนะ
เพราะว่าฉันรักนายมากต่างหาก ฉันถึงอยากให้นายตัดใจ
“..ทำแบบนั้นถูกแล้วเหรอ”
ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูดังจากทางด้านหลัง พอหันไปมองก็เห็นว่าเป้นมยองซู ที่ผงกหัวขึ้นมาจากโซฟา “นะ นาย..”
“ฉันนอนอยู่ในนี้ก่อนนะ แล้วพวกเธอก็เข้ามา”
“..ฮึก”ฉันปาดน้ำตาทิ้งลวกๆ พยักหน้าเบาๆ “อืม ไม่เป็นไรหรอก”
เขามองฉันด้วยสายตาที่อ่านไม่ออกว่ากำลังคิดอะไร ก่อนที่จะเดินมานั่งยองๆข้างฉันพร้อมกับส่งผ้าเช็ดหน้าให้
“..ต่อให้มันรู้ว่าเธอเป็นใคร มันก็ไม่โกรธเธอหรอกนะ”
“...”ฉันมองเขาที่พูดแปลกๆ “นาย ..พูดอะไร”
“ฉันรู้”
“...”
“ว่าเธอไม่ใช่ซอฮยอน”
T^T ขออภัยจริงๆ
ใจจริงอยากแต่งให้ทั้งสามคนเป็นพระเอกของจูฮยอน แต่มันเป็นไปไม่ได้
จะรับฟังทุกความคิดเห็นค่ะ แต่คงไม่เปลี่ยนพระเอกแล้วในเรื่องนี้ เพราะวางพล็อตจบเรียบร้อย
อย่างที่บอกว่าตั้งแต่แรก แต่งไปเรื่อยๆโดยไร้พล็อต ระหว่างแต่งก็จินตนาการว่าตัวเองเป็นจูฮยอน
แล้วก็ลองดู ว่าถ้ามีผู้ชายทั้งสามคนนี้เข้ามา จะรู้สึกไปทางใครมากกว่ากัน หากไม่เป็นคนที่เชียร์อยู่ ก็ต้องขอโทษจริงๆ
เราไม่สามารถทำให้ทุกคนคิดแบบเราได้.. แต่อยากให้เชื่อ ว่าทุกอย่างมีเหตุผลของมัน
อย่าดราม่าเรื่องคู่กันเลยนะ ทั้งสามคนมีดีกันคนละแบบ และต่างคนต่างก็มีนางเอกเป็นของตัวเอง
ความคิดเห็น