Chapters 11
ฉันอาบน้ำแล้วแต่งตัวสบายๆเนื่องจากวันนี้เป็นวันเสาร์ หลังจากก้าวออกมาจากห้องก็พอดีกับที่เสียงกริ่งหน้าบ้านดัง ฉันเลยกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่ประตูบ้าน เปิดต้อนรับผู้ที่มาเยือนตั้งแต่เช้าในวันหยุด
“ไง มาซะเช้าเลย”
“เห็นว่าวันนี้วันหยุดน่ะ ว่าจะพาไปเที่ยว”ลู่หานตอบ ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านของฉัน “เฮ้ย!!”
“อะไรเหรอลู่หาน อะไรๆๆๆๆ”ฉันถามเขาอย่างตื่นๆเมื่อจู่ๆเขาก็ร้องลั่น
“ไอ้บ้านั่นมานอนอืดอะไรอยู่ที่นี่เนี่ย”
ฉันโผล่หน้าเข้าไปในบ้าน เบิกตามองมยองซูที่นอนอยู่บนโซฟาบ้านฉัน จริงด้วย!! ฉันลืมไปเลยว่าเมื่อคืนฉันให้เขานอนที่บ้าน ถ้าลู่หานไม่ทัก ฉันคงไม่เห็นแล้วล่ะ
“เอ่อคือ..”
“นี่เธอ แอบพาผู้ชายเข้ามานอนในบ้านเร๊อะ ยัยเด็กบ้า”
“เด็ก? เด็กอะไรไม่ทราบ ฉันกับนายเราก็รุ่นเดียวกันนั่นแหละ”ฉันโวยกลับ “คือเมื่อวานน่ะ ตอนที่ฉันเดินกลับ มีคนตามฉันมา”
“ใคร ใครตามเธอ”
“เห็นมยองซูบอกว่าพวกมินฮวาน่ะ”
“แล้วทำไมไม่โทรบอกฉัน จะได้เดินออกไปรับ”
“โทรไม่ทันน่ะสิ โชคดีที่มยองซูมาเจอ เขาก็เลยพาฉันมาส่งบ้าน แต่ฉันเห็นว่ามันดึกแล้ว อีกอย่างก็ไม่รู้ว่ามีคนซุ่มอยู่อีกไหม เลยให้เขานอนที่นี่”
“-_- ฟังแล้ว หงุดหงิดยังไงไม่รู้แฮะ”ลู่หานพูด หรี่ตามองหน้าฉัน “แล้วทำไมไม่ให้ไอ้เซฮุนมันมาส่ง”
“ก็เขาหลับอยู่อ่ะ ฉันไม่อยากรบกวนเขา นายก็รู้นี่ว่าเขาป่วย”
“เพราะงั้นฉันถึงได้โกรธมากๆยังไงล่ะ”
ฉันหันไปมองด้านหลังเมื่อได้ยินเสียงบุคคลที่สาม และบุคคลนั้นก็คือคนที่เรากำลังพูดถึงกันอยู่ด้วย “เซฮุน”
“รู้ไหมว่าตกใจแค่ไหนที่ตื่นมาแล้วเห็นแต่ไอ้กระดาษโน้ตนี่แปะอยู่บนหน้าผากน่ะ”เขาพูดหน้ามุ่ย พร้อมกับชูกระดาษโพสอิทที่ฉันเขียนแปะหน้าผากเขาขึ้นมา มันก็แค่ข้อความสั้นๆนั่นแหละว่าฉันกลับก่อนนะ จะโกรธทำไมกัน
“ก็ฉันไม่อยากรบกวนนายนี่”
“สำหรับปริ๊นเซส ฉันเต็มใจทำทุกอย่างอยู่แล้ว”พูดจบเขาก็แทรกตัวเข้ามาในบ้านของฉันอย่างถือวิสาสะ แล้วก็อีหรอบเดียวกับลู่หานเป๊ะ “ไอ้บ้านี่มันมานอนอยู่ที่นี่ได้ไงปริ๊นเซส”
“-_- คือว่า จะมีใครมาถามอีกไหมอ่ะ ฉันจะได้ตอบทีเดียว”
เมื่อไม่ได้รับคำตอบจากสองหนุ่มฉันก็เลยอธิบายอีกรอบ “เมื่อวานมีพวกมินฮวาตามฉันมา มยองซูมาเจอ เขาก็เลยมาส่งบ้าน แต่มันดึก แล้วฉันกลัวอันตายเลยให้เขานอนที่นี่ จบนะ”
“ก็เธอไม่ยอมปลุกให้ฉันมาส่งอ่ะ”เซฮุนพูด กอดอกเหมือนเด็กๆอีกครั้ง
“เห๊อะ แต่พักนี้ทำไมไอ้มยองซูมันมาป้วนเปี้ยนแถวนี้บ่อยจังวะ”ลู่หานพูด “ครั้งที่แล้วก็รอบนึงละ บ้านมันไม่ได้อยู่แถวนี้สักหน่อย”
“จะทำไมไม่รู้ด้วยหรอก แต่แกดูดิไอ้กวาง ขนาดเราคุยกันเสียงดังขนาดนี้ มันยังไม่ยอมตื่นเลย”
เราทั้งสามคนพร้อมใจกันหันไปมองที่โซฟา จริงอย่างเซฮุนพูดแหละ มยองซูยังนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนโซฟาอยู่เลย ทั้งๆที่เสียงของเราสามคนนี่ก็ไม่ได้เบาเลยนะ
เขานี่มันรักการนอนจริงๆเลย
“แล้วนี่ นายมาทำอะไรที่นี่แต่เช้าน่ะเซฮุน”ฉันหันมาถามเซฮุนอย่างแปลกใจ “นี่คงไม่ได้มาชวนฉันเที่ยวเหมือนกันใช่ไหม”
“เหมือนกันใช่ไหม? หมายความว่าไอ้กวางนี่มันชวนตัดหน้าแล้วสินะ”
“-_- ช่วยไม่ได้นะไอ้หมา แกช้าเอง”
“ว่าใครหมาวะ”
“ก็คนที่มันถามนี่แหละ”
“เอ่อ พวกนาย..”ฉันพยายามจะร้องห้ามไม่ให้พวกเขาทะเลาะกัน แต่ไม่เป็นผลเพราะพวกเขายังคงเถียงกันจนกระทั่ง..
“เฮ้ออออออออ พวกแกนี่มันตามหลอกหลอนฉันแม้แต่ในฝันเลยจริงๆ”
ฉันมองมยองซูที่ลุกขึ้นจากโซฟา หน้าเขายังดูง่วงอยู่เลย ..นะ น่ารักจัง เหมือนลูกแมวเลยแหละ
“ตื่นซะทีนะไอ้กร๊วก”ลู่หานเอ่ยทัก
เอิ่ม.. ทำไมฉันชักจะรู้สึกว่าในผู้ชายสามคนนี้ ลู่หานดูหยาบคายกว่าใครเลยล่ะเนี่ย อ้อ! มันคือสไตล์ซังนัมจาสินะ สมแล้วล่ะ ที่เป็นเพื่อนสนิทกับซอฮยอนได้ ดูแล้วยัยนั่นก็คงจะห่ามๆเหมือนกันล่ะมั้ง
“-_-“มยองซูมองพวกเราสามคนนิ่งๆ ก่อนที่เขาจะคว้าเสื้อสูทของตัวเองมาพาดที่ไหล่แล้วเดินมาอยู่ตรงหน้าฉัน “ขอบคุณสำหรับที่นอนนะ”
“อ่า มะ ไม่เป็นไร”
“ฉันไม่มีเงินอ่ะ”
“หืม..”ฉันมองเขาอย่างสงสัย แต่แล้วจู่ๆมยองซูก็ทำในสิ่งที่ทุกคนรวมทั้งฉันคาดไม่ถึง “มีให้แค่นี้แหละ ไปแล้วนะ”
“OoO”
มะ เมื่อกี้.. มันเกิดขึ้นอย่างเร็วจริงๆ จู่ๆเขาก็คว้าฉันเข้าไปกอด ไม่ถึงห้าวิ เขาก็ผละออกแล้วเดินจากไปอย่างพระเอก มันเกิดขึ้นเร็วมากจริงๆนะ เร็วขนาดที่ลู่หานกับเซฮุนยืนอ้าปากค้างเลยทีเดียว
และฉันที่เหมือนถูกสตาฟอยู่กับที่ไปเรียบร้อยแล้ว
“ไอ้ ไอ้เวรรรรรรรรรรรรรรร แกทำอะไร๊ ทำต่อหน้าฉันเนี่ยน้าาาาาาาา”เหมือนเซฮุนจะได้สติแล้ว เพราะเขาโวยวายลั่น
“เห๊อะ เชื่อเลย ไอ้นี่..”ในขณะที่ลู่หานบ่นพึมพำ พร้อมกับหันมาขยี้หัวฉัน “เก็บอาการหน่อยแม่คุณ หน้าฟินเชียว”
“ฟะ ฟินบ้าอะไรล่ะ .//////. “ฉันก้มหน้างุด “ฉันตกใจต่างหาก”
“ปริ๊นเซส ทำไมเมื่อกี้ไม่เตะตัดขามัน ทำไมไม่จับมันทุ่มไปเลยล่ะ”เซฮุนพูด เขย่าฉันไปมา “อย่าเคลิ้มนะ อย่าไปหลงมันเชียวนะ”
“อะ อื้อ รู้แล้ว”
ฉันจะไปคิดอะไรเล่า ก็มยองซูคือคนที่พี่สาวฝาแฝดฉันชอบนะ สาบานได้ว่าเมื่อกี้แค่ตกใจจริงๆ
กลิ่นเขา.. หอมจัง
เอ้ยยยยยยยยยยยย จูฮยอนอ่า สติ ตั้งสติหน่อยเซ่!!!
“แล้วนี่ตกลงแกมาทำอะไรไอ้หมา”
ฉันถูกลู่หานดึงกลับเข้าสติเมื่อเขาถามเซฮุนในคำถามเดียวกันกับฉัน และยังไม่ได้รับคำตอบด้วย
“แค่มาดูเฉยๆว่าปริ๊นเซสกลับถึงบ้านปลอดภัยแล้ว”เซฮุนตอบเขาหันมายิ้มหวานให้ฉันขณะที่มือก็วางบนหัวฉัน ทำเหมือนฉันเป็นเด็กๆงั้นแหละ “วันนี้เที่ยวให้สนุกนะครับ”
“-o- อะ อืม”
“นี่ ไอ้กวางหน้าแมว ฉันแค่ฝากนะเว้ย ไม่ได้ยกให้”เขาชี้หน้าลู่หานก่อนจะหันมายิ้มให้ฉันอีกครั้ง “ฉันไปก่อนนะ บายยยยยย”
แล้วเซฮุนก็เดินไปอีกคน ฉันมองแผ่นหลังของเขา แต่หน้าของฉันกลับถูกจับให้หันอีกทางด้วยฝีมือของลู่หานนี่แหละ แถมเขายังบีบแก้มฉันอีกต่างหาก
“ย๊า ทำอะไรเนี่ย”ฉันถามเสียงอู้อี้
“เธอนี่บ้าผู้ชายชะมัดเลย”
“-*- เปล่าซะหน่อย”ฉันตอบ ตีมือเขาที่ไม่ยอมปล่อยหน้าฉันสักที “ปล่อยได้แล้ววววววววว”
“หึๆๆๆ”เขาหัวเราะร่วน ยอมปล่อยมือจากหน้าฉันแต่โดยดี “ตอนแรกซอฮยอนก็มีเสน่ห์ดึงดูดอยู่นะ พอมาเป็นเธอแล้ว มันมากกว่าเดิมซะอีก”
“-o-“
“ฉันได้ยินพวกเพื่อนในห้องมันบอกว่าซอฮยอนน่ารักขึ้น เห็นว่าพี่แทยอนเขาสำรวจโพลใหม่ เธอติดอันดับด้วยเฉยเลย”
“-o- มะ ไม่หรอกมั้ง”ฉันพูด แม้จะแอบเขินก็ตาม จะว่าไปแล้ว ลู่หานเป็นเพื่อนสนิทซอฮยอนนี่นา เขาจะรู้เรื่องคนที่ซอฮยอนชอบไหมนะ ลองถามดูดีกว่า “นี่ลู่หาน”
“ฮะ?”
“นายรู้หรือเปล่า ว่าซอฮยอนมีคนที่ชอบ”
“...”เขาเงียบ ไม่ได้ตอบอะไร คิ้วของเขาค่อยๆขมวดเข้าหากันจนแทบจะผูกเป็นโบว์ได้อยู่แล้ว
“ว่าไง”ฉันถามย้ำ เพราะเขาเงียบนานเกินไปแล้ว
“จะไปรู้ได้ไง ไม่เห็นจะเคยรู้ว่ายัยนั่นมีคนที่ชอบอยู่ด้วย”เขาตอบด้วยใบหน้ายุ่งๆ หันมาจ้องหน้าฉัน “ตกลงจะไปเที่ยวกันหรือเปล่า”
“ไปสิ”
“อยากไปไหนเป็นพิเศษไหม”
“อื้ม”
ฉันอยากไปที่นี่มาตลอดเลย ดูซิ ว่าจะเด็ดเท่าที่อเมริกาหรือเปล่า >,<
“ให้ตายเถอะ ไม่อยากเชื่อ ไม่อยากจะเชื่อ เธอสองคนพี่น้องนี่เหมือนกันเป๊ะ”
“เอาน่า เข้ามาเถอะ ฉันอยากเล่นอ่ะ”ฉันพูดพร้อมกับลากลู่หานที่ขืนตัวสุดฤทธิ์ “ลู่หาน ไหนบอกว่าจะพาไปทุกที่ไงเล่า มาเร็วๆ”
ฉันออกแรงสุดตัว ลากเขาเข้ามาด้านในสำเร็จ ลู่หานทำหน้าแหยงๆ มองไปรอบตัว “ฉันเกลียดเธอ”
“แต่ฉันรักนายม๊ากมาก”ฉันพูด กระโดดกอดแขนเขา “ฉันอยากมาเล่นรถไฟเหาะที่นี่ตั้งนานแล้วอ่ะ ดูในทีวีน่าเล่นจะตาย”
ใช่แล้วล่ะ ตอนนี้เราอยู่ที่สวนสนุกชื่อดังของเกาหลี ฉันเป็นคนชอบเล่นเครื่องเล่นนะ ตอนอยู่อเมริกา พวกเพื่อนๆก็พากันเล่นเป็นประจำเลย แรกๆฉันก็กลัวแหละ แต่พอเล่นบ่อยๆเข้ากลับติดใจ กลายเป็นคนรักเครื่องเล่นขึ้นมาซะอย่างนั้น แต่ดูเหมือนผู้ชายข้างตัวฉันนี่ไม่ใช่แบบนั้นเลยนะ เพราะเขายืนตัวแข็งทื่ออยู่หน้ารถไฟเหาะที่สูงสุดๆ
“เล่นนี่กันเถอะ”
“ไม่”
“นะๆๆๆๆๆ เล่นกันเถอะนะ”ฉันกอดแขนเขา เอาหน้าถูอย่างอ้อนๆ แต่ลู่หานกลับจิ้มหน้าผากฉันซะเซ
“เล่นคนเดียวเถอะ ขืนฉันขึ้นไปเล่น มีหวังหัวใจวายพอดี”
“ง่า”
“เธอนี่นะ ฉันก็นึกว่าจะอยากไปเดินห้าง ดูหนังสือ แต่ไหงดันชวนมานี่”
“ก็ฉันอยากเล่นนี่นา”ฉันพูด ทำแก้มป่องอย่างขัดใจ “แค่เล่นด้วยกันแค่นี้ไม่ได้เหรอ นายมันใจร้าย”
“-*- จะด่าก็ด่าเถอะ ให้ตายฉันก็ไม่เล่น”
“ไอ้ใจดำ”
“เชิญตามสบาย”
“ไอ้คนไร้น้ำใจ ไอ้ ไอ้กวางหน้าแมว!!”
“ย๊า เธอกล้าด่าฉันเหมือนที่ไอ้เวรปริ๊นซ์มันด่าเหรอวะ”
“ก็ใช่น่ะสิ นายมันใจร้าย ใจร้ายที่สุดในโลกเลยยยยยยยยยยยยย”
“เชิญด่าให้เมื่อยปากไปเถอะ ให้ ตาย ฉัน ก็ ไม่ เล่น เว้ย!!!!!!!”
“อ่อก”
ฉันกลั้นขำสุดฤทธิ์ ขณะที่มือก็ลูบหลังพ่อซังนัมจาไปด้วย สุดท้ายเขาก็ยอมขึ้นไปเล่นกับฉัน จนสุดท้ายก็เป็นแบบนี้ แอบรู้สึกผิดแฮะ แต่ก็ตลกดี นานๆทีจะเห็นคนฟอร์มเยอะเป็นแบบนี้
“เธอนี่มันน่า..”ยังด่าฉันไม่ทันจบ เขาก็หันไปโก่งคออาเขียนอีกรอบ
“เอ้าๆ ตัวเองก็จะไม่ไหว ยังจะมาด่าอีก”ฉันพูดกลั้วหัวเราะ “เดี๋ยวนะ เอาน้ำล้างปากก่อน”
ฉันเปิดน้ำที่ซื้อมาหลังลงจากเครื่องเล่น ส่งให้เขา ลู่หานรับไปล้างปาก ก่อนจะกระดกส่วนที่เหลือจนหมดขวด สุดท้ายเขาก็พาร่างไร้เรี่ยวแรงของตัวเองไปนั่งที่ม้านั่ง
“นี่ถ้าคนที่โรงเรียนมาเห็นนายสภาพนี้ คงฮาน่าดูนะ”
“-_-“
“ท่านอัศวินที่ปกป้องทุกคน พ่ายแพ้ต่อเครื่องเล่นในสวนสนุก”
“หึ”ลู่หานหัวเราะในลำคอ ชี้หน้าฉันอย่างคาดโทษ “เธอกับซอฮยอนไม่ได้เหมือนกันแค่หน้าตาจริงๆด้วย”
“ทำไม”
“ยัยนั่นก็พูดแบบนี้เป๊ะเลย ฉันไม่ได้พ่ายแพ้ให้กับไอ้เครื่องเล่นง่อยๆพวกนี้นะ”
“เหรอ”ฉันลากเสียงยาวล้อเลียนเขา แต่ก็เดินไปนั่งพัดๆให้เขาที่หน้าซีดเป็นไก่ต้ม จู่ๆไหล่ของฉันก็หนักขึ้นมาเมื่อเขาเอนหัวลงมาซบฉัน “อ๊ะ”
“หมดแรงแล้วเนี่ย”
“โอ๋ๆๆๆๆ ฉันขอโทษ”ฉันพูดพร้อมกับยกมือลูบหัวเขา
ลู่หานหัวเราะ แกล้งกดหัวตัวเองมาที่ไหล่ของฉัน ฉันเลยแกล้งยักไหล่ให้หัวเขาเด้งขึ้นเด้งลง เราแกล้งกันไปมาสักพัก หัวเราะกันอย่างเฮฮา แต่จู่ๆลู่หานก็ลุกพรวดขึ้นมา
“นะ นาย มีอะไรเหรอ”
“ฉันเห็นโดยอน”
“หืม?”
“คิมโดยอน น้องสาวเธอไงล่ะ”
ฉันลุกขึ้นยืนตามลู่หาน มองตามสายตาของเขาไป โดยอน ลูกแม่เลี้ยงของฉันน่ะเหรอ
“ทำไมมากับพวกมินฮวาวะ”ลู่หานพึมพำเบาๆ
ฉันเพ่งมองอีกครั้ง ก็เห็นว่ามีผู้หญิงคนนึงยืนอยู่ท่ามกลางผู้ชายสามสี่คน ถ้าจำไม่ผิด เหมือนพวกนั้นจะเป็นพวกที่ฉันเจอบนรถเมล์นะ ที่ตามฉันวันนั้นน่ะ ในตอนที่เรากำลังจ้องๆอยู่ โดยอนก็หันมาเห็น เธอดูตกใจนิดหน่อยที่เห็นพวกเรา ฉันกับลู่หานเลยนั่งลงที่ม้านั่งตามเดิม ทำเป็นไม่สนใจ แต่ไม่นาน โดยอนก็มายืนอยู่ตรงหน้าพวกเรา
“..ฉันไม่คิดว่าจะเจอพี่ที่นี่”
“อ่า..”ฉันมองหน้าเธอ หันไปหาลู่หานอย่างขอความช่วยเหลือ อย่าลืมสิ ฉันคือจูฮยอนนะ แล้วฉันก็เพิ่งเคยเจอเธอครั้งแรกด้วย
“พวกเราก็ไม่นึกเหมือนกันว่าจะมาเจอเธอโดยอน แถมยังเจอเธออยู่กับพวกมินฮวาด้วย”
“ระ เรื่องนั้นฉันอธิบายได้นะลู่หาน”
“...”
“ฉันถูกพวกนั้นบังคับให้มา พวกมันบอกว่าถ้าฉันไม่มาด้วย มันจะซ้อมฉัน”เธอพูด น้ำตาคลออย่างน่าสงสาร “เชื่อฉันนะพี่ พวกมันน่ากลัวมากเลย พวกมันบอกว่าจะจัดการพี่กับไฟท์เตอร์ด้วย”
ฉันมองหน้าเธอสลับกับมองหน้าลู่หาน เหมือนโดยอนจะกลัวจริงๆนะ เธอไม่น่าจะโกหกได้เนียนขนาดนี้ แต่ยังไม่ทันที่จะพูดอะไร พวกมินฮวาก็เดินมาแล้วดึงโดยอนกลับเข้าไปในกลุ่ม ลู่หานลุกขึ้นยืน บังฉันไว้จากพวกนั้น
“แหม ทำหน้าที่ไม่มีขาดตกบกพร่องเลยนะ ท่านไนต์”
“-_- วันนี้วันหยุดนะ อยากพักผ่อน”ลู่หานตอบกลับเสียงเรียบ เขาดึงฉันให้ลุกขึ้นยืน กุมมือฉันไว้แน่น
ฉันมองมือของเรา เผลอบีบมือเขาแน่นเพราะกลัว ก็พวกมินฮวามีกันตั้งหลายคน
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรเลย”คนที่น่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มพูด ปรายตามองฉัน “ไงเจ้าแม่ ใกล้แล้วสินะ วันชำระแค้นของเรา”
“ยัยนี่ไม่มีแค้นอะไรให้ต้องชำระ ขอโทษด้วย ถ้ายังมีความเป็นคนอยู่ อยากชิงตำแหน่งนัก ก็ไปแย่งจากไอ้มยองซูตรงๆ อย่ามาเล่นจุดอ่อนมันแบบนี้”
ฉันมองลู่หานอย่างไม่เข้าใจสถานการณ์นัก ..หมายความว่ายังไง จุดอ่อนของมยองซู
“อ้อ! แล้วถ้าฉันรู้ว่าแกแอบลอบกัด ทำอะไรเด็กฮยอนอินอีกล่ะก็ ฉันคงไม่ทำแค่เบาๆเหมือนคราวที่แล้ว”
“...”
“แล้วยิ่งถ้าแกแตะต้องซฮฮยอนแม้แต่ปลายเส้นผมของยัยนี่ ..ฉันสาบาน ว่าฉันจะเหยียบแกให้หน้าจมดินเลยล่ะ”
พูดจบเขาก็จูงมือฉันออกมาจากต้นนั้น ฉันหันกลับไปมอง เห็นว่าพวกนั้นฟึดฟัดกันใหญ่ แล้ว..
“นี่นาย ไม่ช่วยโดยอนเหรอ”
“สิ่งที่ซอฮยอนไม่ไว้ใจที่สุดคืออะไรรู้ไหม”
“??”
“แววตา คำพูด และทุกๆอย่างที่มาจากโดยอนยังไงล่ะ”
ฉันไม่ค่อยเข้าใจลู่หานนะ ขนาดว่าเจอศัตรูอยู่ในสวนสนุกแล้วแท้ๆ แต่เขากลับยืนยันที่จะอยู่ที่นี่ต่อ ในขณะที่ฉันกลับเล่นอะไรไม่สนุกแล้ว มันระแวงไปหมด สังหรณ์ใจว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นด้วยน่ะสิ
“เรา กลับกันไหม นี่ก็เย็นมากแล้วนะ”
ฉันพูด หลังมองนาฬิกาของสวนสนุกที่ตอนนี้หกโมงครึ่งเข้าไปแล้ว
“เธอจะกลัวอะไรนักหนาเนี่ย ป่านนี้ไอ้พวกนั้นมันกลับบ้านกันหมดแล้ว”
ฉันย่นจมูก ส่ายหน้าไปมา “ก็อดกลัวไม่ได้อยู่ดี เกิดพวกนั้นเรียกพวกมาเพิ่มล่ะ”
ลู่หานยักไหล่เหมือนไม่ใส่ใจ ก่อนจะชูมือที่เขาจับมือฉันเอาไว้ขึ้นกลางอากาศ “ฉันจับมือเธออยู่แบบนี้ คิดว่าใครจะทำอะไรเธอได้อีกเหรอ”
“...”
“วางใจเถอะน่า ฉันเป็นใคร ลืมไปแล้วหรือไง”
ฉันยิ้มบางๆ พยักหน้าแรงๆ “อื้ม เข้าใจแล้ว ฉันอยู่กับไนต์นี่เน๊อะ”
“อือ..”
“ฉันมาอยู่ที่นี่ เดือนนึงแล้วเน๊อะ มันเร็วจัง”
“...”
“..ฉันได้รู้จักเพื่อนดีๆตั้งเยอะ ดีใจนะที่ได้กลับมาเจอกับนายอีกน่ะ”
“...”
“ฉันมาที่นี่เพื่อสืบหาคนที่ทำร้ายซอฮยอนจนเป็นแบบนั้น แต่ฉันกลับยังไม่ได้อะไรเลยสักอย่าง ฉันมัวแต่เล่นสนุก มีความสุขไปวันๆ โดยที่ซอฮยอนยังคงนอนหลับอยู่แบบนั้น”
“...”
“ฮัมอึนจอง คยองอิล หรือพวกมินฮวานะที่ทำร้ายเธอ..”
“..รู้ไปก็ไม่ช่วยอะไรหรอกน่า”
“อย่างน้อย ฉันก็ได้รู้ แล้วก็จะได้จัดการได้ถูกไง”
“เธอจะจัดการยังไง”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ”ฉันพูด ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ฉันนี่มันไม่ได้เรื่องเลย ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง”
ลู่หานหันมามองหน้าฉัน เขายิ้มอย่างอ่อนโยน “เธอทำตั้งหลายอย่างนะ”
“...”
“อย่างน้อยเธอก็ทำให้ซอฮยอนกลายเป็นคนที่มีเพื่อนคบน่ะ”เขาพูด หัวเราะแล้วมองไปข้างหน้า “เมื่อก่อน ซอฮยอนไม่ค่อยมีใครกล้าเข้าใกล้หรอก แถมการเรียนยัยนั่นก็ต่ำลงเรื่อยๆจนเกือบโดนไล่ออกตั้งหลายครั้ง ถ้าไม่ได้ควีนไปขอร้องให้คิงช่วยน่ะ”
“...”
“แต่พอเธอมาเป็นซอฮยอน ผลการเรียนยัยนั่นก็ดีขึ้น มีคนกล้าเข้าไปคุย แล้วก็มีเพื่อนมากขึ้นด้วย ที่เธอกำลังทำ เธอทำเพื่อซอฮยอนอยู่นี่ ไม่ได้ทำเพื่อตัวเองอย่างเดียวสักหน่อย”
ฉันพยักหน้า เขย่ามือเขาเบาๆ “ขอบใจนะลู่หาน ถ้าไม่ได้นายฉันคงแย่ ดีจัง ที่อย่างน้อยก็มีนาย ที่รู้ว่าฉันคือฉัน ไม่ใช่ซอฮยอน”
เขายิ้ม เอามือวางบนหัวฉันก่อนจะขยี้เบาๆ “ก็เธอเป็นเพื่อนฉันนี่”
“^^”
“พาเหรดจะเริ่มแล้ว ไปดูกันเถอะ”
“อื้อ”
ขอบคุณนะลู่หาน ..ขอบคุณจริงๆที่อยู่ข้างๆกันอย่างที่เคยสัญญา
ณ เวลานี้ ฟิค Change เดินทางมาถึงครึ่งเรื่องแล้วววววววววววว และในที่สุด พระเอก ก็ถูกวางตัวเป็นที่เรียบร้อย
คิดว่าหลังจากนี้ อาจจะเริ่มๆรู้กันแล้วว่าใครคือพระเอกของ ซอจูฮยอน
หากไม่ใช่คนที่เชียร์ ก็ขออภัยด้วยจริงๆ ไม่สามารถแต่งให้พระเอกสามคนเป็นของซอจูฮยอนได้ทั้งหมด
ตอนนี้พล็อตในหัวมันดำเนินไปถึงตอนจบแล้ว
ไม่ได้เลือกพระเอกจากเสียงเชียร์ที่ว่าเยอะไม่เยอะ แต่เลือกเพราะมันมีเหตุผลเป็นของมัน หากอ่านไปเรื่อยๆจะเข้าใจ
แต่ไม่ต้องห่วง ในเรื่องนี้จะมีหนึ่งหนุ่มที่สุขสมหวังไป แต่อีกสองหนุ่มจะไปไฟว้กันต่อในเรื่องของ คิมซอฮยอน
เค้าไม่ใจร้ายขนาดที่จะให้นางนอนเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่แบบนั้นแน่นอน
รับรองได้ว่านางจะฟื้น และเรื่องของนางจะแซ่บมากกกกกกกก(มั้ง)
ยังไงก็ขอให้เป็นกำลังใจกันต่อไปด้วยนะ จะดีมาก ถ้าคอมเม้นท์มีมากกว่านี้ แอดเฟบใกล้ร้อยแล้วนะเออ แต่ทำไม
คอมเม้นท์แต่ละตอน ไม่มีถึงสามสิบสักตอน อย่าใจดำเลย
มันเหนื่อย มันท้อ มันจะหมดแรงเอานะเออ เดี๋ยวก็แขวนเลย ปล่อยให้เรื่องค้างเติ่งซะเลยดีไหม
จะนอยด์ จะติสแตกแล้วนะ >,,,,,<
ความคิดเห็น