ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter:1 เรื่องราวที่จบลง (Intro)
"เราจบกันเถอะ"ระวีเอ่ยเดี้ยงเสียงอันเรียบเฉย
"งั้น...เหรอ"เนตรดาราเอ่ยด้วยเสียงอันสั่นเครือ
ใช่แล้ว เนตรดารารู้มานานแล้วว่าชายหนุ่มตรงหน้านั้นหมดใจกับเธอมานานแล้ว เหลือแค่ความสัมพันธ์ที่ขึ้นบน Timeline ของ Facebook เท่านั้นที่ยังคงอยู่
"เธอก็น่าจะรู้นะเนตร ว่าเราต่างก็ไม่เหมือนเดิม ผมต้องไปอเมริกาในอีก1อาทิตย์ เพื่อไปเรียนต่อ นั่นจะทำให้...."
"พอแล้วระวี ฉันไม่อยากฟังอีกแล้ว!"น้ำตาของเนตรดาราไหลรินลงบนแก้มนวล
"ก็ได้ ถ้างั้น ผมขอให้เธอโชคดี"ระวีก้าวเท้าออกไปก่อนจะปิดประตูอย่างนุ่มนวล
ใช่แล้ว ฉัน"เนตรดารา"เป็นแฟนของระวีผู้บริหารระดับสูงของบริษัทรวมถึงเป็นบุตรชายคนโตของประธานบริษัทที่มีบทบาทอย่างยิ่งในวงการธุรกิจของประเทศไทย ซึ่งฉันก็เป็นศาสตราจารย์ที่สอนระดับปริญญาเอกของมหาลัยชั้นนำ และครอบครัวของฉันเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของบริษัท แน่นอนฐานะของเราทั้งคู่ต่างไม่เป็นปัญหา ซึ่งการคบกันครั้งนี้เป็นเพียง"ความเหมาะสมทางฐานะ" แต่ฉันก็รักเขามาก
แต่เขาไม่ได้รักฉันเลย เขาเฉยชาตลอดเวลาอยู่กับฉัน เขาจะดีกับฉันเพียงตอนที่เราต้องออกสังคมเท่านั้น และเนื่องจากเขาต้องสืบทอดหน้าที่ประธานบริษัทต่อไป เขาจึงต้องไปเรียนการบริหารต่อที่อเมริกา เพื่อความเหมาะสม และเราก็จำเป็นต้องเลิกกัน
"ทำไม ทำไมฉันต้องรักเธอด้วยระวิ ทั้งๆที่มันก็เป็นเพียงการคบกันหลอกๆ"เนตรดาราฟูมฟายคนเดียวในห้อง
.
.
.
.
.
นอกห้อง
ระวิซึ่งแอบฟังเนตรดาราอยู่เดินออกมา
"แล้วเธอไม่คิดบ้างเหรอว่าฉันก็เจ็บเหมือนกัน"ระวิตัดพ้อกับตัวเองก่อนที่น้ำตาลูกผู้ชายของเขาจะไหลริน
ผมพยายามแล้ว
.
ตั้งแต่วันแรกที่ผมรู้จักเธอ
.
ผมก็ปิดบังความรู้สึกที่ผมมีให้เธอมาตลอด
.
เช่นเดียวกับวันนี้ ผมต้องพยายามอย่างมากในการปิดบังความรู้สึกที่มีต่อเธอ
.
ตั้งแต่ที่ผมรู้เรื่องในวันนั้น
1เดือนก่อน หลังการประชุมผู้บริหาร
"ระวิ รอพ่อก่อน"ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งหันกลับไปเมื่อได้ยินเสียงของบิดา
"มีอะไรเหรอครับ คุณพ่อ"ชายหนุ่มถาม"ฐากูร"ผู้เป็นพ่อ
"พ่อว่า ลูกควรจะไปเรียนปริญญาเอกนะ คุณไรท์บอกว่า เกียรตินิยมแบบลูกต่อที่อเมริกาได้สบาย
"แล้วเรื่องเนตรดาราละครับ"ชายหนุ่มถามเสียงเรียบ
"ลูกไม่ได้ชอบพอเธออยู่แล้ว ก็เลิกๆกันไปก็ได้นี่ ไม่เสียหายหรอก พ่อจะคุยกับหุ้นส่วนของเราให้เอง ตอนแรกๆเขาอาจจะไม่พอใจ แต่รับรอง เขาไม่ถอนหุ้นเราหรอก"ผู้เป็นพ่อพูดสบายๆ
"อะ....ครับ"
"พ่อไปก่อนนะ เดี๋ยวจะได้หาที่อยู่ที่อเมริกาให้ลูกด้วย"
ขณะที่พ่อเดินตรงออกไปชายหนุ่มก็ยืนอยู่กับที่เพื่อครุ่นคิด ก่อนจะหลับตาลงเพื่อปิดบังความเศร้าในดวงตา
"เราไม่ได้รักเธอ"
"เราไม่ได้รักเธอ"
"ฉนั้น เราต้องไปเพื่ออนาคต"
เขาลืมตาขึ้น สะบัดเอาความคิดฟุ้งซ่านออก ก่อนจะมุ่งตรงไปที่บ้าน
ย้อนกลับมาปัจจุบัน
ชายหนุ่มเช็ดน้ำตาออก จัดชุดสูตรและเน็กไทให้เรียบร้อยก่อนจะเดินตรงไป
คนเรานั้นใช้"สมอง"ใตร่ตรองเรื่องราว แต่ใช้"หัวใจ"ในการทำงาน บางครั้งการไม่ซื่อตรงกับหัวใจนั้นก็จะพบกับอาการ"เจ็บ"ที่สมองก็ไม่อาจบอกได้
พวกคุณว่าจริงไหมครับ ?
"งั้น...เหรอ"เนตรดาราเอ่ยด้วยเสียงอันสั่นเครือ
ใช่แล้ว เนตรดารารู้มานานแล้วว่าชายหนุ่มตรงหน้านั้นหมดใจกับเธอมานานแล้ว เหลือแค่ความสัมพันธ์ที่ขึ้นบน Timeline ของ Facebook เท่านั้นที่ยังคงอยู่
"เธอก็น่าจะรู้นะเนตร ว่าเราต่างก็ไม่เหมือนเดิม ผมต้องไปอเมริกาในอีก1อาทิตย์ เพื่อไปเรียนต่อ นั่นจะทำให้...."
"พอแล้วระวี ฉันไม่อยากฟังอีกแล้ว!"น้ำตาของเนตรดาราไหลรินลงบนแก้มนวล
"ก็ได้ ถ้างั้น ผมขอให้เธอโชคดี"ระวีก้าวเท้าออกไปก่อนจะปิดประตูอย่างนุ่มนวล
ใช่แล้ว ฉัน"เนตรดารา"เป็นแฟนของระวีผู้บริหารระดับสูงของบริษัทรวมถึงเป็นบุตรชายคนโตของประธานบริษัทที่มีบทบาทอย่างยิ่งในวงการธุรกิจของประเทศไทย ซึ่งฉันก็เป็นศาสตราจารย์ที่สอนระดับปริญญาเอกของมหาลัยชั้นนำ และครอบครัวของฉันเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของบริษัท แน่นอนฐานะของเราทั้งคู่ต่างไม่เป็นปัญหา ซึ่งการคบกันครั้งนี้เป็นเพียง"ความเหมาะสมทางฐานะ" แต่ฉันก็รักเขามาก
แต่เขาไม่ได้รักฉันเลย เขาเฉยชาตลอดเวลาอยู่กับฉัน เขาจะดีกับฉันเพียงตอนที่เราต้องออกสังคมเท่านั้น และเนื่องจากเขาต้องสืบทอดหน้าที่ประธานบริษัทต่อไป เขาจึงต้องไปเรียนการบริหารต่อที่อเมริกา เพื่อความเหมาะสม และเราก็จำเป็นต้องเลิกกัน
"ทำไม ทำไมฉันต้องรักเธอด้วยระวิ ทั้งๆที่มันก็เป็นเพียงการคบกันหลอกๆ"เนตรดาราฟูมฟายคนเดียวในห้อง
.
.
.
.
.
นอกห้อง
ระวิซึ่งแอบฟังเนตรดาราอยู่เดินออกมา
"แล้วเธอไม่คิดบ้างเหรอว่าฉันก็เจ็บเหมือนกัน"ระวิตัดพ้อกับตัวเองก่อนที่น้ำตาลูกผู้ชายของเขาจะไหลริน
ผมพยายามแล้ว
.
ตั้งแต่วันแรกที่ผมรู้จักเธอ
.
ผมก็ปิดบังความรู้สึกที่ผมมีให้เธอมาตลอด
.
เช่นเดียวกับวันนี้ ผมต้องพยายามอย่างมากในการปิดบังความรู้สึกที่มีต่อเธอ
.
ตั้งแต่ที่ผมรู้เรื่องในวันนั้น
1เดือนก่อน หลังการประชุมผู้บริหาร
"ระวิ รอพ่อก่อน"ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งหันกลับไปเมื่อได้ยินเสียงของบิดา
"มีอะไรเหรอครับ คุณพ่อ"ชายหนุ่มถาม"ฐากูร"ผู้เป็นพ่อ
"พ่อว่า ลูกควรจะไปเรียนปริญญาเอกนะ คุณไรท์บอกว่า เกียรตินิยมแบบลูกต่อที่อเมริกาได้สบาย
"แล้วเรื่องเนตรดาราละครับ"ชายหนุ่มถามเสียงเรียบ
"ลูกไม่ได้ชอบพอเธออยู่แล้ว ก็เลิกๆกันไปก็ได้นี่ ไม่เสียหายหรอก พ่อจะคุยกับหุ้นส่วนของเราให้เอง ตอนแรกๆเขาอาจจะไม่พอใจ แต่รับรอง เขาไม่ถอนหุ้นเราหรอก"ผู้เป็นพ่อพูดสบายๆ
"อะ....ครับ"
"พ่อไปก่อนนะ เดี๋ยวจะได้หาที่อยู่ที่อเมริกาให้ลูกด้วย"
ขณะที่พ่อเดินตรงออกไปชายหนุ่มก็ยืนอยู่กับที่เพื่อครุ่นคิด ก่อนจะหลับตาลงเพื่อปิดบังความเศร้าในดวงตา
"เราไม่ได้รักเธอ"
"เราไม่ได้รักเธอ"
"ฉนั้น เราต้องไปเพื่ออนาคต"
เขาลืมตาขึ้น สะบัดเอาความคิดฟุ้งซ่านออก ก่อนจะมุ่งตรงไปที่บ้าน
ย้อนกลับมาปัจจุบัน
ชายหนุ่มเช็ดน้ำตาออก จัดชุดสูตรและเน็กไทให้เรียบร้อยก่อนจะเดินตรงไป
คนเรานั้นใช้"สมอง"ใตร่ตรองเรื่องราว แต่ใช้"หัวใจ"ในการทำงาน บางครั้งการไม่ซื่อตรงกับหัวใจนั้นก็จะพบกับอาการ"เจ็บ"ที่สมองก็ไม่อาจบอกได้
พวกคุณว่าจริงไหมครับ ?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น