คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 สลบ
ดวงตาสองคู่จ้องมองกันอย่างไม่ยอมใคร ถึงแม้จะดูเหมือนเป็นการจ้องตากันแบบธรรมดาๆ แต่มันก็ดุเดือดสำหรับทั้งสอง แต่แล้ว ดวงตาสีทองกลับสั่นไหวเมื่อรู้สึกเจ็บที่ไหล่จึงรีบหันไปมองโดยอัตโนมัติก็พบกับเข็มฉีดยาที่ปักอยู่ตรงไหล่พอดี
เธอ...."
"...
พูดได้เพียงแค่นั้นก็ล้มลงไปนอนกับพื้นในทันที ดวงตาสีโลหิตหันไปมองหญิงสาวทันที
ก็ชั้นเห็นว่าคงอีกนานกว่าจะพาไปได้....ก็เลย......."ฉีดยาสลบ" ซุยเก็ตซึพูดต่อ
"
"
"ก็......ก็ได้ๆๆๆ ฉันผิดเอง"
"ช่างเถอะแล้วยาออกฤทธิ์นานเท่าไหร่" ซาซึเกะถามอย่างใจเย็น
"ประมาณ....10......ชั่วโมง"
"โห ยายบ้านั่นคนนะไม่ใช่สัตว์ประหลาด ตั้ง 10 ชั่วโมง" คนชอบพูดกวนบาทาเอ่ยอย่างเหน็บ
"ก็มันเผลอ"หญิงสาวตอบเสียงอ่อย
"เผลอ.....ถ้าไม่เผลอชั้นว่าหมอนี่หลับเป็นชาติแน่ๆ 5555555"
หน้าคาริน
-_- * <<<
"ประมาณ 4 ทุ่ม สินะถึงจะฟื้น หาโรงแรมพักก่อนละกันตอนนี้" พูดแกมสั่งนิดๆ
.......................................................................
"ซาซึเกะคุงทำไมต้องนอนกับหมอนั่นด้วยละ~~~~~~~~~~~~~~~" คารินเอ่ยถาม(ด้วยความอิจฉา)
ตอนนี้กลุ่มเฮบิอยู่ในห้องของโรงแรมที่พึ่งเช่ามาเมื่อกี้ซึ่งตอนนี้ก็ใกล้ค่ำแล้วที่หาช้านั่นก็เพราะทางหมู่บ้านนั้นมีงานเทศกาลและแน่นอนว่าทุกโรงแรมห้องเต็มทั้งนั้นแต่ก็ยังโชคดีที่หาที่พักได้
"หมอนี่ท่าทางเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวเหลือเกินฝีมือก็ต้องไม่ธรรมดาแน่นอน"
"แล้วทำไมต้องนอนด้วยกันละ"
"กันหมอนี่หนีไง" พูดจบก็ล้มตัวลงนอนโดยมีคนหน้าหวานที่สลบไม่รู้เรื่องนอนอยู่ข้างกาย
"อิจฉาเขาละสิ เธอนี่กระทั่งผู้ชายยังอิจฉาได้นะ" ซุยเก็ตซึพูดแทงใจดำหญิงสาวเข้าเต็มเปา
"เงียบเลยนะยะ" ( -_-** )
................................................................................................
กลางดึก
/ อืมเราอยู่ที่ไหนกัน ปวดหัวชะมัด ยายนั่นทำแสบนักอย่าเผลอละกันจะเอาคืนให้แสบกว่าที่ทำกับฉันอีก /
(ขนาดพึ่งตื่นยังอุตส่าห์คิดอะไรชั่วๆอีก-oni-chan)
ดวงตาต่างสีมองสำรวจภายในห้อง
-มองไปบนหัวตัวเองก็พบกับซุยเก็ตซึและจูโกะที่นั่งพิงผนังทั้งๆที่หลับอยู่
-มองไปทางซ้ายพบยายตัวแสบกำลังนอนหลับอยู่บนฟูก
-มองไปข้างๆตัวเองพบซาซึเกะนอนข้างๆ
/เดี๋ยว............ซาซึเกะ.............มันมานอนกับช้านได้ยังไงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง/
หลังจากที่แอบโวยวายในใจแล้วก็แอบคิดเล็กๆว่าทำไมพวกนี้ถึงไม่ตื่น
/เอ้ เป็นถึงนินจาที่มีความสามารถสูงทำไมถึงไม่ตื่น.....นินจาเป็นพวกที่ระวังตัวอยู่ตลอดเวลาไม่ใช่รึไง.......รึว่าแกล้งหลับ/
/น่าจะใช่นะนี่/
/ถ้างั้นยัยนั่นก็ต้องตื่นอยู่แน่ๆเลย/ พูดพลางชายตามองไปทางหญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในกลุ่มเฮบิ
/ หึ หึ ได้เวลาเอาคืนแล้ว /
อา....จริงสิยายนี่ชอบซาซึเกะนี่นา/ คิดพลางเหลือบมองคนข้างกาย
/
มือเรียวที่แสนจะขาวซีดลูบตามใบหน้าคม
/ ขนาดแตะตัวแล้วยังไม่ยอมเลิกแกล้งหลับอีก /
"แซก"
คาเงะหันไปตามเสียงก็พบว่าหญิงสาวที่ต้องการแก้เผ็ดนั้นขยับตัวเล็กน้อย
/ ใกล้จะทนไม่ไหวแล้วละสิ 55555 /
ร่างบอบบางค่อยๆโน้มใบหน้าลงก่อนที่ริมฝีปากบางราวหญิงสาวจะ.......หอมแก้มอีกฝ่าย
.................................................
........................
........
...
.
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กะ แก๊ ออกห่างซาซึเกะคุงเดี๋ยวนี้นะยะ"
จู่ๆคนที่(แกล้ง)หลับก็ลุกพรวดพราดขึ้นมาอย่างรวดเร็วพร้อมเสียง 18 หลอด พร้อมวิ่งเข้ามาหมายจะผลักคาเงะให้ออกห่างซาซึเกะ แต่คาเงะไวพอที่จะหลบก่อนวิ่งไปนั่งบนฟูกของคารินแทน เท่านั้นแหละคนทั้งห้องตื่นทันที
"ซาซึเกะคุงไปยอมให้ไอ้บ้านี่หอมแก้มทำไม ทีฉันยังไม่ยอมเลยนะ"
(อ้าววว...ที่แท้ก็อิจฉา-oni-chan)
"เงียบน่า คาริน" ซาซึเกะเอ่ยปรามหญิงสาว
" 555555555 คารินจังเป็นไงละ เอาเป็นว่าหายกันเรื่องเธอวางยาสลบฉันละกัน ที่จริงฉันก็อยากวางยาเธอคืนอะนะ แต่ ฉันว่าวิธีนี้น่าจะดีกว่า เป็นไงละจ้ะคงรู้สึกปวดจี๊ดที่ใจมากกว่าร่างกายสินะ 555555555555"
"กะ...แก๊..............." คารินลุกขึ้นหมายจะไปตั้นหน้าคนสวยสักที แต่โดนซุยเก็ตซึกับจูโกะจับไว้ไม่ให้ก่อเรื่องมากกว่านี้
"แหมๆๆๆๆ...ดีนะนี่ที่ฉันไม่จูบ" คนสวยยังไม่เลิกยั่วโมโหอีกฝ่าย
"ชั้นไม่ยอมให้นายทำหรอกยะ ยังไง first kiss ของซาซึเกะต้องเป็นของฉันยะ" คารินรีบเถียงทันที
"แต่น่าเสียดายหน่อยนะที่ first kiss ของเจ้าชายของเธอโดนเอาไปตั้งนานแล้ว" คาเงะยังไม่ยอมหยุดพูด
"ใครยะ ใครๆๆๆๆๆๆๆ ใครบังอาจทำแบบนั้น" เมื่อได้ยินดังนั้นคนฟังก็รีบสบัดหนอน (?) ที่เกาะแกะตัวออกด้วยแรงอันมหาศาลหมายจะเข้าไปกระชากคนปากดีหมายเลข 2 มาถามให้รู้เรื่องรู้ราว แต่ คาเงะก็ยังไวกว่าอยู่ดีรีบวิ่งไปหลบหลังซาซึเกะ
"ก็ลองถามพ่อยอดชายของเธอดูสิ 5555555" คาเงะพูดพลางนึกถึงอุบัติเหตุที่นารุโตะดันไปจูบซาซึเกะ
"ซาซึเกะคุงไอ้บ้านี่พูดจริงรึเปล่าอะ บอกฉันหน่อยสิ"
"........จริง........"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
"โครม" หลังจากได้ยินคำตอบที่ไม่อยากจะเชื่อก็กรี๊ดจนสลบไปเลย
"ตายแล้วสลบไปเลยเหรอนี่ 5555555555" (น้ำเสียงกับคำพูดขัดกันอย่างแรง)
"นายนี่เจ๋งจริงๆทำยายคารินสลบได้ 55555" (แหมๆ สนิทกันเร็วจริงๆไอ้สองคนนี้)
/ ว่าแต่นารุโตะจะเป็นยังไงบ้างนะ/
...........................................................................................................................................................
"หาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา พี่คาเงะหายไปงั้นเหรอ" เจ้าของเสียง 50 หลอด (มีด้วยรึ) นี้จะเป็นใครไม่ได้นอกจากจอมขี้โวยวายอย่างนารุโตะ
"นายดูยังไงนี่หะ คิบะ"
"แล้วชั้นจะไปรู้รึไงฟะ ก็พี่แกบ่นหิวชั้นชั้นก็ไปหามาให้"
"แล้วแกก็เลยทิ้งพี่ชั้นไว้คนเดียว"
"ชั้นให้อากามารุเฝ้าไว้เฟ้ย"
"แล้วเฝ้ายังไงพี่ชั้นถึงหายไปฟะ"
ตอนนี้ทุกๆคนกำลังมองภาพที่เห็นอยู่แทบทุกวันอย่างเอือมระอา
"แล้วตกลงคาเงะหายไปได้ไง" ซากุระเริ่มตั้งคำถาม
"ไปเดินเล่นมั้งครับ" ซาอิพูดติดตลกเลยโดนหมัดของซากุระเสยไปเต็มๆ
"ฟุดฟิด"
"ได้กลิ่นอะไรเหรอปั๊กคุง" คาคาชิเอ่ยถามด้วยท่าทีเหนื่อยหนาย
"....กลิ่นกลุ่มคนประมาณ 3-4 คน หนึ่งในนั้นมีซาซึเกะด้วย" จบคำพูดของหมาน้อยน่ารัก (?) ทุกสรรพสิ่งหยุดนิ่งนารุโตะที่ทะเลาะกับคิบะก็เงียบทันที
"อะไรนะ....ซาซึเกะ.....เหรอ แล้วหมอนั่นจะเอาตัวพี่คาเงะไปทำไมหมอนั่นไม่รู้จักพี่ไม่ใช่เหรอไง"
"อันนั้นไม่มีใครรู้หรอกนารุโตะ" ครูยามาโตะเอ่ยปรามนารุโตะเพื่อไม่ให้เจ้าตัวตื่นตูมไปมากกว่านี้อีก
"........"
"เอาละๆๆๆๆ ในเมื่อชั้นเป็นคนผิดที่ทำให้พี่นายหายไปชั้นขอรับผิดชอบเรื่องนี้เอง"
"แล้วนายจะทำยังไงละ"
"นารุโตะ นายคิดว่าตลอด 3 ปีที่ผ่านมามีนายพัฒนาฝีมืออยู่คนเดียวรึไง"
......................................................................................................................................
ขอโทษที่หายไปนานคะ
แบบคอมไวรัสเข้าเลยตั้งโปรแกรมใหม่
แล้วจะมาอัพอีกนะ
บะบาย
ปล. เม้นหน่อยก็ดีนะตัวเอง อ่านแล้วเม้นให้ด้วยเตอะ
ความคิดเห็น