คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 พบเจอ (100)
ภายในห้องพักโรงแรม
/เอ้ว่าแต่เราเข้ามาที่นี่ได้ไงหว่า ก็จำได้ว่าเราอยู่ในห้องนี่นา แล้วก็กำลังนั่งดูการ์ตูนเรื่อง นารุโตะ แล้วก็มีแสงสว่างออกมาจากโทรทัศน์ พอลืมตาอีกทีก็มาอยู่ที่นี่ เฮ้อ คิดแล้วกลุ้ม แต่ก็คุ้มที่ได้เห็น....อิทาจิ.......เย็นชาจริงๆนั่นแหละ/
“...........”
/เงียบจัง......เทศกาลงั้นเหรอไปดูหน่อยดีกว่า/
ว่าแล้วด้วยความเบื่อเจ้าตัวก็เดินออกจากโรงแรมไปเที่ยวในงานเทศกาล
...........................................................
ภายในงานเทศกาลบุคคลกลุ่มหนึ่งสวมเสื้อคลุมเหมือนกันทุกคน หนึ่งในนั้นมีผู้หญิงซึ่งดูท่าทางตอนนี้อารมณ์เสียมากเลยละ
“ซุยเงซึ เพราะนายคนเดียวทำให้มาถึงช้า”
“เอาน่าคารินอย่าบ่นให้มากน่า เดี๋ยวก็แก่เร็วหรอก แต่ตอนนี้ก็แก่อยู่แล้วนี่นา”
“นาย........”
.............................................................
/ อืมเทศกาลของคนญี่ปุ่นนี่สนุกดีเหมือนกันนะนี่ /
ขณะที่เจ้าตัวกำลังเดินดูงานนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
“นาย........”
เพราะเสียงมันดังคาเงะจึงหันไปมอง ก่อนจะเบิกตากว้าง
“คาริน จูโกะ ซุยเงซึ ซาซึเกะ”
เจ้าของชื่อคนสุดท้ายหันมามองทางเด็กหนุ่มทันที
/อะไรกัน เมื่อกี้เราก็พูดเบานี่นา สามคนนั้นก็ไม่เห็นได้ยินนี่ แต่ทำไมซาซึเกะถึงได้ยิน/
คาเงะมองไปทางซาซึเกะสักครู่ก่อนจะ.......ก่อนจะหันหลังวิ่งไปทันที......ซึ่งเป็นที่แน่นอนว่าซาซึเกะจะต้องวิ่งตามไป ! คาเงะวิ่งแบบไม่เหลียวหลังมองเพราะรู้แน่ๆว่าซาซึเกะต้องตามมา
/แล้วชั้นจะวิ่งทำไม ในเรื่องซาซึเกะยิ่งไวๆอยู่ด้วยคำนวณเปอร์เซ็นแล้วโดนจำได้แน่เลย/
และแล้วความคิดแปลกๆก็แล่นเข้า
/แม่น้ำ แม่น้ำอยู่ไหน อ๊ะ เจอแล้ว/
.............................................................
“ซาซึเกะคุงวิ่งทำไมเหรอ”
คารินที่มัวแต่ทะเลาะอยู่เมื่อหันกลับมาก็ไม่เจอซาซึเกะจึงวิ่งตามมา
“ก็แค่สนใจ”
“สนใจ.......ผู้หญิงคนที่วิ่งอยู่เหรอ”
พูดพลางเขม้นไปทางคนที่ถูกกล่าวถึงที่ตอนนี้กำลังวิ่งนำหน้าอยู่
ในใจคาริน /กรี๊ดดดดดดดดดทำไมซาซึเกะคุงถึงต้องสนใจยัยคนนั้นด้วย/
หารู้ไม่ว่าไอ้คนที่วิ่งอยู่หนะ มันผู้ชายต่างหากไม่ใช่ผู้หญิง
...............................................................
/น้ำจ๋า น้ำแม่มาแล้ว/
“ตูม”
เรือนร่างผอมบางของคาเงะกระโดดลงไปในแม่น้ำที่คาดว่าจะเป็นน้ำลึก ทันใดนั้นขาสองข้างก็กลายเป็น หางปลา !
..............................................................
“ลงน้ำรึ ซุยเงซึ”
“รู้แล้วน่า”
“ตูม”
..................................................................
/อะ....ฮ้า......ซุยเงซึ ลงมาจริงๆด้วย/ คาเงะคิดในใจขณะที่หันหลังให้
“นี่เธอ”
คาเงะหันหลังกลับไปด้วยท่าทีที่(แกล้ง)ตกใจ
“เธอเป็นเงือกรึไง” ซุยเงซึ ถามด้วยท่าทีที่กวนประสาทนิดๆ
“คำก็เธอ สองคำก็เธอ นี่โทษทีนะฉันเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง”
“อ้าวเหรอเห็นสวยกว่ายัยคารินนึกว่าผู้หญิง”
คาเงะทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
“ชั้นไม่รู้นะว่าทำไมซาซึเกะถึงสนใจนายแต่ยังไงชั้นก็ต้องจับนายไป”
“ถ้าคิดว่าจับง่ายก็เชิญ”
“เฮ้ยๆๆๆๆ นี่มันอะไร”
ในขณะที่ซุยเงซึ เตรียมตัวจะไปจับตัวแม่ปลา(?) ก็มีอะไรก็ไม่รู้มาจับตัวไว้
“คิดว่าของแค่นี้จะจับชั้นได้รึ”
ซุยเงซึ พยายามที่ดิ้นให้หลุดแต่ดูเหมือนดิ้นไปก็เปล่าประโยชน์นอกจากไม่มีท่าทีว่าจะหลุดแล้วยังรัดแน่นกว่าเดิมอีก
“ดิ้นไปก็เปล่าประโยชน์ฉันลงจักระไว้ที่เชือกพวกนั้น” คาเงะบอกพลางยิ้มอย่างสนุก
“ฉันชื่อ อุซึมากิ คาเงะ ยินดีที่รู้จักนะ ซุยเงซึ บาย” พูดก่อนจะส่งจูบให้ก่อนจะหายตัวไป
..............................................................
“ซ่า......”
“เป็นไง” ซาซึเกะเริ่มถามก่อนเป็นคนแรก
“หนีไปได้”
“ไร้ความสามารถ ผู้หญิงคนเดียวยังจับไม่ได้” คารินพูดเยาะเย้ย
“ผู้ชายต่างหาก ยัยตาถั่ว”
0o0 <<<หน้าคาริน
“ผู้ชาย ?” จูโกะพูดทวนเบาๆเพราะที่เห็นเมื่อกี้นึกว่าผู้หญิงซะอีก
“รู้ชื่อไหม” ซาซึเกะยังคงถามต่อ
“รู้.....อุซึมากิ...คาเงะ......หมอนั่นบอกเองแหละ” ซุยเงซึ พูดพลางสลัดน้ำออกจากตัว
เมื่อได้ยินนามสกุล....อุซึมากิ.....ซาซึเกะถึงกลับกระตุกนิดๆ
/หมอนั่นไม่มีญาติแล้วทำไมถึง........./
.....................................................................
เต็มร้อยของแท้ อ่านแล้วเม้นด้วยนะคะ สุดหล่อและสุดสวย
ความคิดเห็น