คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 ใต้แสงจันทร์
พระจันทร์เต็มดวงส่องแสงแวววับกระทบพื้นน้ำส่องแสงไปทั่วพื้นที่รอบด้านช่างเป็นภาพที่สวยงามเกินคำบรรยาย
ทันใดนั้นกลางแม่น้ำก็มีฟองอากาศขึ้นมาเหมือนกับเป็นสัญญาณบอกว่ามีสิ่งมีชีวิตบางอย่างอยู่ใต้น้ำ
“ซ่า”
จู่ๆก็มีร่างของเด็กคนหนึ่งโผล่ขึ้นมาเรือนผมสีเงินที่เปียกลู่ถูกแสงจันทร์ส่องกระทบบวกกับดวงตาต่างสีที่ดูเลื่อนลอยเพราะขึ้นจากน้ำชุดที่สวมใส่นั้นแนบติดกับร่างกายจนเห็นทุกสัดส่วนแน่นอนว่าจะเป็นใครไม่ได้นอกจาก หนูน้อย คาเงะ เด็กหนุ่มค่อยๆเดินขึ้นจากน้ำอย่างช้าๆ
/เฮ้อ.....เอาไงดีหว่าเช่าห้องไว้แล้ว แต่ ถ้ากลับไป........เจอกันอีกแน่ๆเลย/
“แครก”
/ปัทโธ่เอ้ย....อะไรจะโผล่อีกละนี่/
คิดอย่างเซ็งๆก่อนจะหันไปดูในทิศทางที่ได้ยินเสียง
สัตว์เลื้อยคลานชนิดหนึ่งที่ทุกท่านน่าจะเคยเห็นมันคือ
คือ..............
คือ.....
คือ.
งูน้อย(ที่ไม่น้อยนั่นเอง) ?
/งู หรือว่า....../
“อา......สวัสดี......ฉันคงจะโผล่มาผิดจังหวะมั้งนี่”
ชายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีดำสนิทเอ่ยอย่างตกใจเล็กน้อยดวงตาสีเหลืองดั่งดวงตาของงูมองมาทางคาเงะด้วยสายตาที่บอกไม่ถูก ข้างๆมีเด็กหนุ่มที่อายุน่าจะมากกว่าคาเงะเล็กน้อยเรือนผมสีเงินถูกมัดรวบไว้อย่างเรียบร้อยสวมแว่นตาทรงกลมทำให้ดูเหมือนเป็นคนที่เคร่งเครียดและดูรอบรู้เสียด้วย
/โอโรจิมารุ คาบูโตะ/
เนื่องจากเข็ดหลาบที่เผลอพูดชื่อคนอื่นออกมาทั้งที่ไม่เคยเจอกันจนเจอแบบนั้นเลยเปลี่ยนจากพูดเป็นคิดแทน (เข็ดจริงๆครับ-คาเงะ)
/ไอ้พวกนี้มันยังไม่ตายอีกรึไง แต่หยั่งว่าตัวร้ายมันถึก/
น้องหนูคาเงะเกิดอาการอยากแช่งคนขึ้นมา
“ไม่หรอกครับ เผอิญผมเองก็กำลังจะไป”
คาเงะพูดตัดบทเอาดื้อๆเพราะขี้เกียจพูดให้ยืดยาว
“จะไปทั้งสภาพหยั่งงั้นหรือครับ”
ชายผู้รอบรู้เอ่ยดักทางไว้
“อืม.....ก็ทำไงได้ละไม่มีชุดให้เปลี่ยนนี่นาก็ไปทั้งอย่างนี้แหละ”
“ถ้างั้น........”
.......................................................
“เปรี้ยะ เปรี้ยะ”
เสียงจากกองไฟที่ถูกก่อขึ้นเพื่อให้มีแสงสว่างและช่วยให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายของบุคคลทั้ง 3
/ไอ้พวกนี้มันจะมาไม้ไหนฟะ เอาเสื้อผ้ามาให้เราเปลี่ยนซะงั้น/
(เขากลัวหนูจะถูกฉุดไงละจ้ะ อิอิ-oni-chan)
“อะนี่ครับ เสื้อผ้าของคุณแห้งแล้ว”
คาบูโตะเอ่ยพลางยื่นเสื้อผ้าที่เคยเปียกปอนแต่ตอนนี้กลับแห้งสนิทมาให้กับเด็กหนุ่ม
“ขอบคุณครับ”
คาเงะพูดขอบคุณอย่างมีมารยาท
“แล้วนี่เธอจะไปที่ไหนต่อละ” ชายผู้เจ้าเล่ห์ถามอย่างใคร่รู้
“ก็ไปเรื่อยๆไม่มีจุดหมาย หนะครับ”
“ไม่มีสถานที่ที่อยากไปเลยเหรอไง”
“ก็มีครับแต่ไม่รู้ทางไป”
“ที่ไหนละ”
“แคว้นโคโนฮะ ครับ”
“หึ หึ”
“รู้จักเหรอครับ”
“อืม.....รู้จักดีเลยละ” อีกฝ่ายตอบอย่างนึกสนุก
/แหง ละไม่รู้จักก็โคตรความจำเสื่อมเลยละ/
“ถ้างั้นก็..................”
.................................................................
มาต่อแล้วคะสดๆร้อน เม้นหน่อยนะคะ ขอร้อง จะได้รู้ว่าแต่งได้ดีอะเปล่า
ความคิดเห็น