ลำดับตอนที่ #118
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #118 : [Kim Donghan & Kim Donghyun] Sunflower in July
#เรื่อสั้นอไ่าว
Pairing : Donghan & Donghyun
By Mr. Staregg
"ฮัน นายรู้ไหม ว่าอทานะวันมัะหันหน้าเ้าหาวอาทิย์เสมอ"
"็้อรู้สิ" ผมอบ
"แล้วนายิบ้ามั้ยว่าถ้ามันเป็นอนลาืน มันะมีอทานะวันอไหนหันหน้าามพระันทร์บ้า?"
"ไม่เยิหรอ" ผมอบไปามร ใรมันะไปิันล่ะว่าอทานะวันะ้อหันหน้าเ้าหาวันทร์
"ถ้าอทานะวันอนั้นหันหน้าเ้าหาวันทร์ มัน็เป็นอทานะวันที่พิเศษมาๆแน่ๆ"
ย้อนไปประมาสิบปีไ้ บทสนทนานี้เป็นำถามที่ฮยอนเยเอ่ยถามผมอนที่พวเราพึ่ะอายุประมาสิบปี ในเย็นวันนั้นที่ท้อฟ้าเป็นสีส้มเหลือาแสวอาทิย์ที่ใล้ิน ผมับฮยอนำลัเินทาลับบ้านผ่านทุ่อทานะวันที่หันหน้าเ้าหาวอาทิย์สีส้มสใส
ฮยอนเป็นเพื่อนสนิทอผมที่ย้ายมาอยู่แถวบ้านผมที่แู เนื่อาว่าทาบ้านอฮยอนะ้อย้ายมาาแอนเพื่อทำานแถวๆนี้ เลยทำให้้อย้ายรอบรัวมาลหลัปัานที่นี่
ฮยอนเป็นนที่่อน้าเียบในสายาผม ในวันแรอารเปิเทอม่วประถมปลาย ผม่อน้าะำเาไ้ีเป็นพิเศษ เ็ผู้ายเียบๆผู้มาพร้อมับรอยยิ้มสใสที่ทำให้่วเวลาหนึ่อผมหยุลเพื่อ้อรอยยิ้มสใสที่เปื้อนใบหน้าเา
ฮยอนในุเสื้อยืสีเหลือับาเวอร์มาสั้นสีาวเป็นวามทรำแรที่ผมำไ้ เาแนะนำัวอย่า อายๆ ่อนะเินรมานั่รเ้าอี้ว่า้าๆผม
"หวัี เราฮยอนนะ" เ้าัวแนะนำัวแล้วโบมือให้ผม
น่ารั... เาน่ารัริๆ
"เราฮันนะ" ผมยิ้มอบแล้วโบมือให้เาลับ ในวามรู้สึเินอายอเามันลับมีวามน่ารัอเาอบอวลอยู่เ็มไปหม
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้ผมับฮยอนสนิทันไ้เร็วมาๆ ไม่รู้ว่าเพราะผมับฮยอนนัู่่ัน หรือเพราะว่าผมับฮยอนอยู่บ้านใล้ๆัน หรือเพราะเวลาว่าๆ เราสอนมัะอบไปหาหนัสือาร์ูนในห้อสมุอ่าน้วยันพร้อมับแบ่ปันวามรู้่าๆในห้อสมุเอามมาว่า
และยิ่ผ่านไปนานเท่าไหร่ วามสัมพันธ์ระหว่าเราสอน็ูเหมือนะแน่นแฟ้นึ้นเรื่อยมา ลายเป็นว่าเพื่อนสนิทนเียวอผมในอนนี้ลายเป็นเ็ผู้ายหน้าาน่ารันนี้นี่แหละ ที่อยู่้วยันมาั้แ่อายุสิบวบนถึ่วเรียมเ้ามหาวิทยาลัย
ผ่านมาอีแปปี พวเราอายุสิบเ็ย่าเ้าสิบแป ่วอายุที่ะ้อเริ่ม้นในทาเลืออัวเอ วันแรอารศึษาอั้นมัธยมปลายปีที่สาม อาารย์ให้ารบ้านพวเรา้วยารไปหาำอบับัวเอว่าอะไรือสิ่ที่เราอบ อะไรือสิ่ที่เราอยาเป็น อะไรือสิ่ที่เราใฝ่ฝัน
"ฮยอน" ผมสะิเ้าัวที่นั่้าๆผม "นายะเอาไ่ออ่ะ"
"ไม่รู้สิ..." ฮยอนอบแบบลัเล "แ่เราอยาเรียนนรีนะ"
ำอบอฮยอนทำให้ผมอิามไม่ไ้ ฮยอนเป็นนที่เล่นีาร์เ่มาๆนหนึ่ที่ผมรู้ั เป็นผู้ายที่เ็มไป้วยหัวใที่รัเสียนรี เป็นนที่มีรอยยิ้มเมื่อไ้ยินเสียเพล ทุๆรั้ที่โรเรียนเปิเพลอะไร็แล้วแ่ ฮยอนะพยายามฝึแยแยะประเภทอเพลเสมอว่าเป็นเพลแบบไหน ัหวะแบบไหน ึ่เือบร้อยทั้ร้อยือเาร้อไ้เือบะหมแล้วทั้นั้น
"แล้วนายอ่ะ?" ฮยอนถามผมลับ
"ไม่รู้สิ... ยัไม่ไ้ิอะไรเลย" ็ไม่แปลหรอ ที่เ็อย่าผมะิอะไรไม่ออ วันๆ็เอาแ่เรียนๆเล่นๆ ไม่ไ้ิเลยว่าัวนอัวเอะทำอะไร่อไป
ระหว่าทาลับบ้านอพวเราในวันนี้ ผมลับรู้สึว่าวันนี้เริ่มแปลไปว่าทุรั้
ท้อฟ้ายามเย็นหลายเสีูอ่อนโยนว่าทุวัน ้อนเมูนุ่มฟูและลอยัวสูว่าทุวัน แสอาทิย์ยามเย็นทามทับใบหน้า้าวาอผมเหมือนับะบ่บออะไรสัอย่า
"ูนู่นสิ!"
ฮยอนี้ไปที่ไร่ทานะวันที่อยู่รหน้า อทานะวันนับพันนับหมื่น่าหันหน้าเ้าหาวอาทิย์อย่าพร้อมเพียัน ฮยอนรีบวิ่แ้นรไปยัริมทุ่อทานะวันแล้วหันหน้าเ้าหาวอาทิย์ยามเย็นวนั้น
"สวยั"
ภาพรหน้าอผม็ือ ทุ่อทานะวันที่ไลออไปสัระยะหนึ่ ไลไปอีเป็นทุ่ห้าและอ้นอีเล็น้อย แม้น้ำสายเล็ๆสะท้อนแสวอาทิย์เป็นริ้วๆ สายลมอ่อนๆพัพาลิ่นหอมและวามอบอุ่นอธรรมาิพัพาและโอบอพวผมเอาไว้
"ีั"
ฮยอนว่าแล้วาแนออหลับาน้อมรับสายลมอ่อนๆเอาไว้ ผมไม่รู้หรอว่าเาะทำแบบนี้ไปทำไม
แ่ในวันนี้ ผมไ้รู้ว่าวามรู้สึอผมมันเริ่มะเปลี่ยนไป
ผมในวัยสิบแปปีับรั้าเียวอเา มัน้อารที่ะเปิเผยออมา
และนที่สมวรไ้รับวามรัาผม... ็อยู่้าๆผมนี่แหละ เพียแ่ว่านี่ไม่ใ่เวลาอผมที่ะทำอะไรแบบนั้น
ผมปิเสธไม่ไ้เลยว่าเาน่ารัในทุารระทำ ทำอะไร็น่ารัไปหม เาน่ารัมาลอในวามิอผม
ทุๆรั้ที่ผม้อมอเาในทุๆมุม ผม็มัะนึถึำถามที่เาเยถามผมในวัยเ็ึ้นมาทันที
.
.
"แล้วนายิบ้ามั้ยว่าถ้ามันเป็นอนลาืน มันะมีอทานะวันอไหนหันหน้าามพระันทร์บ้า?"
.
.
อทานะวันทุอย่อมหันหน้าเ้าหาวอาทิย์อมันเสมอ ผมรู้ี
.
.
และเาไม่ิที่ะมาให้วามสนใับวันทร์อย่าผมหรอ...
เพราะวันทร์ไม่ไ้ทำให้อทานะวันไ้แบ่บานเลย...
ระหว่าทาลับบ้าน พวเรา็ไม่ไ้พูุยอะไรันมานระทั่ผมส่เาเ้าบ้าน่อน ทุๆรั้ที่ลับบ้าน บ้านอ ฮยอนะถึ่อนผมเสมอ พวเรามันะแยันรนี้ แล้วผม็ะเินทาลับไปที่บ้าน่อ แล้ว็นั่ิเรื่อารบ้านออาารย์ประำั้นที่ให้หาำอบับีวิในอนาอัวเอ
ผมมอไม่เห็นอะไรเลย ผมไม่เยิว่าัวเอะ้อเป็นอะไรในอนาเลย ผมมัวแ่ิแ่เรื่อปัุบันอนเอไปวันๆ ิแ่เรื่อที่ะออไปเรียนเ้า ลับมาที่บ้านอนเย็น เ้า-ลาวัน-เย็น นี้ะินอะไร ะนอนี่โม ะุยับฮยอนเรื่ออะไรี ะไปหาฮยอนอนไหน ฮยอนะเป็นอย่าไรบ้าอนนี้
ผมหาำอบไม่ไ้เลย... เ่นเียวับารมอัวผมเอว่าผมะเป็นยัไเมื่อผมไม่มีฮยอนแบบที่เยเป็น
***
หนึ่ภาารศึษาผ่านไป ภาารศึษาสุท้าย็ไ้เ้ามา ผมไม่ไ้สนใระานเรียนเลยแม้แ่น้อย สายาอผมมัวแ่้อออไปนอหน้า่าห้อเรียนใน่วเวลาสิบเอ็โม ผมมอเ็ๆมรมเบสบอล้อมีฬาลาแ้ลาแแรๆไปพลา
เสียอล์บนระานทำให้ผมรู้สึเหม่อไ้ีึ้นทุๆรั้ไป ผมไม่รู้ัวเลย้วย้ำว่ารอบ้าผใเิอะไรึ้นบ้า ผมปล่อยเวลาทิ้ไปอย่าสูเปล่า แ่่วเวลาที่ผมปล่อยไปลับเป็นเสี้ยววินาทีที่ผมรู้สึมีวามสุเหลือเิน...
"เห้" เสียอฮยอนสะิให้ผมลับมาอยู่ในสิอีรั้ "เป็นอะไรไป"
"อ๋อ..." ผมะพริบาสอสามรั้แล้วปิเสธลับไป "ไม่มีอะไรหรอ"
ผมหยิบปาาเียนาม้อวามที่อยู่บนระาน่อหลัาที่เหม่อลอยไปไล มันเป็น่วเวลาที่ไม่ยาวนานเลยสำหรับผม เพียแ่ผมนึอะไรไปเรื่อยเี่ยวับฮยอน พอลับเ้ามาในโลแห่วามริมัน็เป็นเพียเสี้ยววินาทีทุรั้ไป
.
.
แ่ทุเสี้ยววินาทีที่เสียไป ผมรู้สึยินีับมันเหลือเิน
หลัาเลิเรียนเสร็ ผม็ลับพร้อมับฮยอนเหมือนเิมแบบที่เป็นมาทุรั้ ลับมา็โยนระเป๋านัเรียนเ้าไปอาบน้ำแบบที่เยเป็น นั่ิับัวเออีรั้ในอ่าน้ำอุ่นไปเรื่อย
ผมวาภาพอัวเอที่ยื่นอยู่รทุ่อทานะวันที่่วหนึ่ผมับฮยอนะเสียเวลาในารื่นมมันมาลอ่วหนึ่ ในวามิอผมมัน็เพ้อฝันเหมือนที่ผมเยินนาารมาลอ
ผมินนาารไปว่าผมบอรัฮยอน ยามเย็นวันนั้น ในเย็นวันที่ผมเอ่ยื่ออฮยอนแล้ว้อเ้าไปภายในวาน่ารัู่นั้น แล้วริมฝีปาเรา็สัมผัสันอย่าแผ่วเบาท่าใลาอทานะวันและวอาทิย์ที่เป็นพยานให้เรา
"ฮยอน..." ผมเอ่ยื่อเ้าัวเบาๆในห้อน้ำอผมแล้วนึเินไปมา วามสุอผมวันหนึ่็หมไปับอะไรแบบนี้นี่แหละ
หลัาอาบน้ำเสร็ ผม็ลมาทาน้าวับที่บ้าน พ่อ แม่ พี่าย ผม ่านั่ินเาวพร้อมหน้าพร้อมาัน
"สรุปแะเรียนอะไรล่ะ?" พ่อผมเปิหัว้อึ้นมาทันที
"ผมยัไม่แน่ใเลยพ่อ" ผมอบไปามริ เพราะผมเอ็ยัไม่เยิเลยว่าัวเอะทำานอะไรหลัานี้
"ันว่าแเหมาะะเรียนอะไรเี่ยวับาน่าวนะ" พี่ายผมเสริมึ้นมา ผม็พยัหน้ารับฟัเา
นั่าวหรอ... อนนั้นผมเอ็ิว่ามันน่าสนใีนะ แ่พอิว่ามันน่าสนใ ผม็รู้สึหหู่ึ้นมายัไ็ไม่รู้ มันยิ่อย้ำผมว่าผมับฮยอนอาะ้อแยันริๆหลัานี้
"เื่อพี่แเถอะ พ่อว่ามัน็น่าสนใอยู่หรอ" พ่อผมเสริม่อทันที แม่ผม็เห็น้วย ผมเอ็ไม่ไ้ิอะไรหรอ
ลาึืนนั้นผมนอนึว่าปิที่เย ในหัวผมมีแ่อะไร่าๆนาๆที่ยุ่เหยิไปหม ผมิถึภาพำในอีอผมับฮยอนในวันแรที่เรารู้ััน ผมิถึรอยยิ้มอเา ผมิถึ่วเวลา่าๆที่เราอยู่้วยันมา
น้ำาผมเอ่อออมา้าๆโนที่ผมไม่ไ้บีบมันออมา ผมปาน้ำาอัวเอรั้หนึ่่อนที่ผมะเริ่มสะอื้นับมันเบาๆ
ผมรู้สึว่าัวผมเอ่อยๆที่ะหมหนทาทุรั้ ยิ่นับถอยหลัเท่าไหร่ ็ยิ่หมหวัมาเท่านั้น
***
ในวันประาศผลเ้ามหาวิทยาลัย ผมับฮยอน่าเฝ้ารอหมายอย่าใใ่อ และวินาทีผมรู้ว่าผมสอบิมหาวิทยาลัยแห่หนึ่ในทาอนเหนืออเาหลีนั้นทำให้ผมรู้สึลืนไม่เ้าายไม่ออเสียเท่าไหร่ ผมรู้ีว่าฮยอนะ้อไป่อที่วิทยาลัยนรีในอีฟาหนึ่อทาอนใ้อเาหลี ถามว่าผมีใไหมที่สอบิ ผมีใ แ่ถามว่าผมเสียใไหม ผมเสียใยิ่ว่า
ผมรู้สึว่าหัวใอผมมันระุวูบไปเมื่อรู้ว่าเรา้อห่าันไปริๆ ผมไม่เยิเลยว่าหลัานี้เราะเป็นยัไัน่อ
และยิ่ไปว่านั้น... ผมยัไม่ไ้สารภาพวามรู้สึอผม่อเาเลย
ผมปล่อยมันล่วเลยมาถึอนนี้ไ้ยัไันนะ ผมนึในใับัวเอ ว่าทำไมแ่ารบอวามรู้สึอผมน่อนที่อบมันแสนะยาลำบาเหลือเิน และผม็ไ้ำอบลับมาาห้ววามิอผมเอว่า ผมวรรัษาเาเอาไว้
.
.
เ็บรัษาเา้วยำว่า "เพื่อนสนิท"
ผมโยนหมายลบนโ๊ะอัวเอ่อนะเินออมาูวิว้านอหน้า่าห้อนอน ท้อฟ้าใสยัูอ่อนโยนเหมือนเิม แ่้อนเมับเทารึ้มนทำให้ผมหหู่
ผมเ็บัวอยู่ในห้อนไม่ไ้สนใแม่ระทั่เมล์ในโทรศัพท์อผมเลยแม้แ่น้อย ผมโยนโทรศัพท์อผมไปอีมุมอห้อ่อนะหาอย่าอื่นทำ
ไม่ี่วัน่อมา ผมเินออมาที่ทุ่อทานะวันที่เิม อทานะวันแ่ละอเริ่มเหี่ยวเาามฤูาลอมัน ผมรู้สึหหู่เล็น้อยยามที่เห็นว่ามันเริ่มห่อเหี่ยว ผมัสินใหั้านทานะวัน(ที่ิว่าสวยที่สุ)ออมาอหนึ่ิมือมาเพราะิว่าอยาะเอาไปให้ใรบาน
ระหว่าทาลับบ้านผมเินผ่านบ้านอฮยอน ผมริ่บ้านอเา้วยวามรู้สึที่ื่นเ้นเินว่าที่เยเป็น
"เอ้า ฮัน มีอะไรลู" ุแม่อเาน่ารัับผมเสมอ ผมรู้สึื่นมุแม่อเาเหลือเิน ผมรู้สึอบุุแม่อเาเหลือเินที่ให้ำเนิฮยอนมา
"สวัสีรับุน้า" ผมโ้ทัทายุแม่ "ฮยอนอยู่มั้ยรับ?"
"เอ้า! ฮยอนไม่ไ้บอลูหรอลู?"
"รับ?" ผมเิสสัยึ้นมา เพราะผมไม่ไ้รับ่าวอะไราเาเลย
"ฮยอนพึ่ะย้ายไปอยู่หอเมื่อวานนี้นี่เอ"
ำอบอุน้าทำให้ผมใสลายทันที เป็นวามรู้สึทีุ่แน่นไปหม ลืนไม่เ้า ายไม่ออ และที่แน่ๆือ ผมที่ยิ้มอยู่เมื่อรู่นี้ลับหุบยิ้มลทันที
"ม- ไม่ทราบเลยรับ" ผมอบะุะั
"ายริ แม่ิว่าลูแม่ส่เมล์ไปบอลูแล้วนะ"
เมล์หรอ... เมล์... ริสิ ผมยัไม่ไ้อ่านเมล์อเาเลยนี่นา
"เอ้อ ลูรอแม่่อนนะ เหมือนฮยอนะฝาหมายถึลู้วย รอแม่่อนนะ" ุน้าว่าแล้วึ่เินึ่สิ่เ้าไปในบ้านอนู่พัหนึ่่อนะออมาพร้อมับอระาษสีรีมเอาไว้ให้ผม "ลูแม่บอว่าเผื่อลูไม่ไ้เมล์ ็เลยฝานี่เอาไว้ให้น่ะ"
"รับ..." ผมพลิอหมายที่ไม่ไ้ผนึเอาเอาไว้ ผมอบุุน้า่อนะเินออมา
ผมรู้สึว่าระหว่าทาที่ผมเินเริ่มมืลอีรั้ วาวที่พร่าพราวในท้อฟ้าใล้มืเ็มที่แบบนี้ทำให้ผมรู้สึเหมือนถูท้อฟ้าลั่นแล้ ท้อฟ้าที่สวยามลับหัหลัผม หัวใอผมร้อไห้ออไม่หยุเลย ผมรู้สึโมโหัวเอเหลือเินที่ไม่บอฮยอนออไปเลยสัรั้
ผมลับมาบ้าน้วยสภาพเหมือนนไม่มีีวิีวา ผมโยน้านอทานะวันไว้บนโ๊ะแล้วทิ้ัวนั่ลอ่านหมายอฮยอน
ถึ ิมฮัน
อโทษนะที่เรามาบอนาย้าไป เผื่อนายะไม่ไ้อ่านเมล์อเรา เราเลยฝาหมายเอาไว้ให้แม่่อน เราอาะย้ายออไปแล้วอนนายเห็นหมายแผ่นนี้ ริๆหมายบับนี้็เียนเหมือนในเมล์นั่นแหละ ไม่้ออ่านในเมล์หรอ
เราะย้ายไปอยู่หอทันทีหลัาที่รู้ผละแนน อโทษที่ไม่ไ้บอนาย่อน อโทษที่ไม่ไ้ไปบอลานาย หวัว่านายะให้อภัยันนะ
หลัานี้ เราสอนอาะไ้เอันน้อยล แ่ันสัา ันะเียนหมายถึนายทันทีที่ันถึที่นั่น ไม่้อเป็นห่วันนะ
สำหรับ่วเวลาที่ผ่านมา ันมีวามสุมาๆเลยล่ะ นายือเพื่อนสนิทนเียวอันเลยนะ ิมฮัน ันรู้สึอบุนายเหลือเินลอแปปีที่ผ่านมา
อย่าพึ่หนีันไปไหนนะ รอัน่อน รอวันที่เราสอนเอันนะ แล้วะิ่อลับไป
รั
ิมฮยอน
หลัาที่ผมอ่านบ หยาน้ำาอผม็ร่วหล่นทับำลท้ายอเาพอี ผมรู้สึเ็บใและเสียใไม่น้อยที่ไม่มีโอาสไปบอเารๆ แ่ถึมีโอาส ผมเอ็ไม่ล้าเสี่ยพอที่ะบอเาออไปรๆหรอ
ว่าเพื่อนสนิทนนี้ รัเาเินเพื่อนมาั้แ่ไหนแ่ไรแล้ว...
***
ผ่านมาอีสอสัปาห์ ่อนที่ผมะย้ายไปอยู่ที่หอใล้ับมหาวิทยาลัยอผม ผมบอลาพ่อแม่และพี่ายอผม่อนะเินออาบ้านไป
พอผมเินออมาาบ้านไ้ไม่ทันพ้นประูบ้าน บุรุษไปรษีย์็ยื่นอหมายเ้าล่อรับหมายพอิบพอี ผมัสินใหยิบหมายในนั้นที่่าหน้าอถึใร
หมายบับัล่าว่าหน้าอถึผม ผมรีบเปิออ่าน่อนที่ผมะยยิ้มึ้นมา
ผมำลายมือนี้ไ้ี ลานมือน่ารัๆอนที่ผมิถึมาลอ
ถึ ิมฮัน
อโทษที่ไม่ไ้ส่หมายมาเลยนะ อโทษที่หายไปเลยหลัาถึหอพั แ่ย้ายอมา็เหนื่อยพอแล้ว ยั้อทำเอสาร ทำเรื่ออะไร่าๆมามายอี อโทษริๆนะ ที่หอพัอเราไม่่อยมีเรือ่ายสัาอินเอร์เน็เลย ้ออโทษ้วยริๆ
หวัว่านายะสบายีนะฮัน ส่วนัวเรา เราสบายี อยู่ีไเรา็รู้สึถึวันเ่าๆเนอะ วันที่ไ้ไปไหนมาไหนับนาย นึถึวันที่ไ้เินไปเรียนและเินลับบ้านพร้อมๆัน ิถึ่วเวลาที่เราัวิันั
มาอยู่ที่นี่มัน็ีหรอ ไ้เออะไรใหม่ๆ เพื่อนใหม่ ีวิใหม่ สัมใหม่ แ่ันลับิถึนายทุรั้ที่เอเรื่อราวใหม่ๆัเลย ันอยาให้นายมาเออะไรแบบที่ันเอบ้าั
ิถึนายเสมอเลยนะ ถ้านายย้ายไปอยู่หอแล้ว ิ่อลับมาหาัน้วยนะ ันะรอหมายานาย
รั
ิมฮยอน
อยู่ีๆผม็รู้สึอบอุ่นหัวใึ้นมาเสียอย่านั้นรู้สึอบอุ่นไปทั้ร่าายในวันที่มีสายลมพัผ่าน แม้วันนี้ท้อฟ้าะรึ้ม แม้้อนเมหม่นหมอ แ่หัวใอผมับยิ้มแย้มสใสึ้นมา โยเพาะำลท้ายื่ออเาที่ทำให้ผมรู้สึื่นเ้นทุรั้ที่ไ้อ่าน
ิมฮยอนือนที่ทำให้หัวใอผมอบอุ่น...
.
.
ิมฮยอนทำให้ผมรู้ัำว่าิถึ...
.
.
ิมฮยอนทำให้ผมรู้ัำว่ารั...
ผ่านไปเือบสัปาห์ ผม็ไ้เียนหมายลับไปหาเาทันทีหลัาที่ผมทำเอสารอะไร่าๆเสร็็พึ่มาไ้พัหายใยาว็อนนี้
ผ่านไปอีสอสัปาห์ หลัาที่ผมไ้เป็นนัศึษาเ็มัวผม็เริ่มรับรู้ไ้เลยว่าีวิอเ็มหาลัยมัน็่อย้าหนัพอสมวร ผมไ้รับหมายมาาฮยอนบ้าว่า้อมเยอะมา เรียน็หนั ้อม็หนั ส่วนผม็ไม่่อยว่าเพราะเรียนเสร็็แทบแย่แล้ว ไหนะ้อทำโปรเ ทำานลุ่มอะไรันอี
เย็นวันหนึ่หลัาที่ผมเลิเรียนผม็ไ้รับหมายาฮยอนอีรั้หนึ่ เป็นหมายในอสีรีมแบบเิมที่ผมเยเห็นทั่วๆไปเนื้อหาใวามบอว่าเาะมี่ววันหยุยาวั้แ่วันที่1-5 รามนี้ แล้วฮยอนบอว่าเาอาะลับมาที่2 เลยนัับผมว่าอยาะเอผมในวันเิอผม เวลานัอเราือหนึ่ทุ่มในืนวันเิผม ที่ทุ่ทานะวันที่ผมับฮยอนอบเินผ่านเวลาลับบ้าน ึ่ผม็โีที่วันหยุอผมับฮยอนรันพอี
ผมรู้สึื่นเ้นัเลย ผมไม่ไ้ื่นเ้นที่ฮยอนำวันเิผมไ้นะ แ่ผมื่นเ้นที่ะไ้เอฮยอนอีรั้หลัาที่ไม่ไ้เอมานานพอสมวร
ถึแม้ว่ามันะไม่ไ้ยาวนานนั แ่ผมเอ็อใรอให้ถึวันนั้นไม่ไ้เลย
ผมรีมมุัวเ้าใ้ผ้าห่มแล้วหวีร้อไปามประสานแอบรัเพื่อนนหนึ่
และ่อนะถึวันนั้น ผมอยาเรียมัวเรียมใให้ไ้มาที่สุ
เพราะผมอยาะสารภาพทุวามรู้สึที่มี่อเา... ทุๆวามรู้สึ... ทุๆวามริ
***
เวลาผ่านล่วเลยมานถึเือนใหม่ หลายๆนมีวามิอยาเริ่ม้นใหม่ับรึ่ปีหลั ผมเอเอ็เหมือนัน
ผมเอ็ไ้แ่หวัว่ารึ่ปีหลัะไม่ใร้ายับผมเหมือน่วรึ่ปีแรที่ผ่านมา็พอ
ผม้อมอัวเอในระ้วยสภาพเปลือยท่อนบนับเสื้อเิ้สีาวลายทาในบ่ายวันเิอผม ผมรวูทุอย่าอผมว่าผมอยู่ในสภาพที่พร้อมและูี ทรผมเ็ เสื้อเิ้ าเยีน รอเท้าผ้าใบ นาฬิา้อมือ แบะ ั๋วรถไฟ
ระหว่าทาลับบ้านใน่วบ่ายอวัน ผมามหาร้านายอไม้ที่อยู่ทั่วามถนนเพื่อะเรียมไว้ให้ฮยอน แ่สิ่ที่ผม้อารมาที่สุืออทานะวันสำหรับวอาทิย์วน้อยๆอผม
"เอ่อ อโทษนะรับ พอะมีอทานะวันายไหมรับ?"
ผมถามำถามประโยนี้้ำแล้ว้ำเล่าหลาย่อหลายรั้ามร้านายอไม้ แ่ำอบที่ผมไ้ลับมาือไม่มีทุร้าน ผมเินามหาอทานะวันไปทั่วนระทั่ผมยอมัใเพื่อไปึ้นรถไฟรอลับบ้าน
ถึแม้ว่าระยะทาาอินอนไปแูไม่่อนานนั แ่าระยะทาและเวลาเินทาอผมที่ผมวาเอาไว้ ผมิว่ายัไผม็ไปเอนัฮยอนทันแน่นอน
ในระหว่าทาที่ผมนั่รถไฟลับบ้าน ผมไ้แ่ินนาารไปเรื่อยว่าว่าารเอฮยอนในรั้นี้ะเป็นอย่าไรบ้า ผมรู้สึื่นเ้นและาหวัับารพบเอรั้นี้เป็นพิเศษ
ระหว่าทา ผมมัะมอึราบ้าน่อและทุ่ห้าธรรมาิ่าๆไป้วย ท้อฟ้ายัสใสและเป็นใให้ผม ้อนเมูนุ่มฟูเป็นปุยนุ่นอย่าที่เยเป็น ลิ่นหอมไอห้าสทำให้ผมิถึนที่ผมอยาเอมาที่สุ
ผมปล่อยเวลาให้ล่วเลยไปับินนาารอผม ปล่อยให้เวลาสูเปล่าไปับวามสุเพียเสี้ยววินาทีที่ผมื่นอบ
แล้วอยู่ีๆผม็เผลอหลับไปั้แ่เมื่อไหร่ไม่รู้ นระทั่ผมรู้ัวอีที็ือบวนรถไฟอผมหยุลระหว่าทา พร้อมับเสียประาศานุมรถไฟหัวบวน
"ะมี้นไม้โ้นล้มทับรารถไฟ หาใรที่มีธุระ่วน้อออภัย้วย แ่ในอนนี้เราไม่สามารถเินทา่อไ้"
หัวใที่มีวามหวัอผมเริ่มห่อัวลเล็น้อย้วยวามัวล นาฬิาอผมบอเวลาเ้าใล้หโมเย็นเ้าไปทุที แถมระยะทา็เลยมารึ่ทาแล้ว ผมิว่าอีไม่นานนัผมน่าะถึแูบ้านเิอผมแล้ว
หลัาที่บวนรถไฟหยุนิ่ไปนาน รถไฟ็เริ่มเลื่อนัวอีรั้ในเวลาเือบหนึ่ทุ่ม ผมเริ่มอยู่ไม่สุเมื่อแผนารอผมไม่เป็นไปามที่ผมาหวัเอาไว้ ระยะทาพึ่ะเลยรึ่ทามาไม่เท่าไหร่ ั้น่ำอารเินทา็ือสอั่วโม และาสถานีรถไฟถึโรเรียนอผม็้อเินอีรึ่ั่วโม ถ้ารวมระยะเวลาทั้หม ผมะถึที่นัหมายในเวลาสามทุ่มรึ่พอี
ะที่ผมนั่ิเรื่อฮยอนที่ะนั่รอผมอยู่ อยู่ีๆท้อฟ้ามืรึ้ม็เริ่มไม่เป็นใับผมเสียแล้วเมื่ผมเห็นแสฟ้าแลบอยู่รอบหน้า่า วามรู้สึอโทษเริ่มเ้าัินหัวใอผมทันที
ใน่ำืนที่ไร้ึ่วันทร์ หัวใอผม็เหมือนาึ่วามหวัไปแล้วรึ่หนึ่แม้ว่าะมีวาวส่อแสประายพร่าพรายเป็นเหมือนวามหวัที่ริบหรี่ แ่มัน็ไม่สุสว่าเทียบเท่าืนที่มีพระันทร์เ็มวสีเินยวเป็นวามหวัที่ยิ่ให่ แถมเม็ฝนที่ลมามัน็ยอ่ทำให้ผมรู้สึว่าท้อฟ้าำลัร้อไห้ให้ผม
ผมนั่ถอนหายใแล้วเปิโทรศัพท์รุ่น่อน้าเ่าอผม ในยุสมัยที่ไม่มีสัาอินเอร์เน็ีๆนี่มัน็แย่เหมือนันนะ
อยู่ีๆผม็นึอะไรไม่ออ ผมเ้าเมล์อัวเอแล้วเลื่อนไปเรื่อยๆ เมล์ยะบับหนึ่อผมแ้เือนผมไว้เมื่อสามเือน่อนหน้านี้ ผมำไม่ไ้เลยว่า อนนั้นใระส่เมล์ให้ผม
ผมู้อวามในนั้นแล้วเริ่มอ่าน
เมล์บับนี้เป็นอฮยอน
06/04/1997 15:26
ิมฮยอน
สวัสี อโทษนะที่ไม่ไ้บอลานาย่อน ันัสินใแล้วว่าะย้ายออไปอยู่หอในวันนี้
อนนี้ อนที่ันส่้อวามให้นาย ันอยาบอนายมาลอั้แ่เราเอนายรั้แร ลอเวลา8-9ปีที่ผ่านมา นายือนที่ทำให้ันมีวามสุๆมาเลยนะ
ไม่รู้ว่ามันะเร็วเินไปหรือสายเินไป แ่ันอยาบอนายว่า ันรันายนะ รันายในแบบที่ไม่ใ่เพื่อน
.
.
แ่เป็นวามรัที่ผู้ายนหนึ่ที่แอบรัเพื่อนสนิทอยาเรารั
ันไม่ไ้เอันสัพัเลยแหละ แ่ันอยาบอนายไว้ ว่าเวลาที่อยู่ับนาย ันมีวามสุริๆ ันไม่ิเสี่ยที่ะบอนายั้แ่แรเพราะันลัวว่าถ้าันบอนายไป เราสอนไม่มีวันลับไปเป็นเหมือนเิม แ่ในเมื่อมันมาถึุุนี้แล้ว ันิว่าารบอวามริออไปมันมันเป็นอะไรที่ีเหมือนัน
แล้วเอันถ้ามีโอาส แล้วถ้านายะเปลี่ยนไปลัาไ้อ่าน้อวามนี้ ันเ้าใีว่าเพราะอะไรนายถึเปลี่ยนไป
รัเสมอ
หลัาที่ผมอ่าน้อวามทั้หม ผม็รู้สึัวื่นึ้นทันที ผมรู้สึใไม่น้อนที่ฮยอนล้าที่ะสารภาพรัับผมผ่านทาเมล์ ถึแม้ว่าะไม่ใ่ารสารภาพแบบ่อหน้า็เถอะ แ่ผมรู้สึประหลาใับ้อวามอฮยอนมาๆ
ที่ผ่านมาลอเือบสิบปี เราสอน่ารั้าเียวในันและันมาลอ
หัวใผมเ้นไม่เป็นัหวะเลย แถมเ้นแรนผมรู้สึว่ามันะหลุออมาาหน้าอผมแล้วล่อลอยไปหาฮยอนที่เฝ้ารอผมอยู่ ผมรู้สึมีวามหวัึ้นมาทันทีหลัาอ่านเมล์อฮยอน
รอ่อนนะ ฮยอน อีไม่นานันะรีบไปหา อทนหน่อยนะ
***
หลัาที่รถไฟเ้าเทียบานลาในเวลาสอทุ่มห้าสิบ ผมรีบหยิบ้าวออผมแล้วรีบวิ่ออไปาานะลาอย่าเร็วที่สุโนมีุหมายอยู่ที่นที่รอผมอยู่ที่ทุ่ทานะวันในอนนี้
ถึแม้ว่าท้อฟ้าะยัมีฝนลมา แ่ผมยัเื่อว่าฮยอนะ้อรอผมอยู่ที่นั่นแน่ๆ แม้ว่าฝนะลมาเรื่อยๆนัวผมะเปียุ่ม ผมผมับัวเป็นลุ่ม้อน เสื้อเิ้ลู่แนบเนื้อัวผม รอเท้าะเปียมาน้อยแ่ไหน็าม แ่ผมั้ใเอาไว้แล้วว่าผมะ้อไปหาฮยอนให้ไ้
เพราะผมะไม่ปล่อยให้ฮยอนรอนานไปมาว่านี้แล้ว
วิ่มาไ้ระยะให่ ผมไม่สนใเลยว่าผมะหอบนาไหน ไม่สนใผู้นที่มอผมไปมาระหว่าทา เมื่อผมถึโรเรียนมัธยมที่ผมเรียนแล้ว็เริ่มรู้สึเหนื่อย ผม่อยๆลวามเร็วแล้วมอหาฮยอน
พอเริ่มถึทาเลี้ยวโ้ที่เป็นทุ่ทานะวันเ่า ผม็เริ่มลวามเร็วแล้ว่อยๆเินๆ ผมเห็นใรนหนึ่ยื่นอยู่ใ้เสาไฟถนน้วยสภาพที่เปียุ่มไม่่าาผมในระยะสามสิบเมรไ้ เ้าัวยืน้มหน้าราวับว่าำลัเฝ้ารอใรบานอยู่
ผม่อยๆเินไปใล้ึ้นเรื่อยๆนอยู่ในระยะห้าเมร
เาือฮยอนริๆ
ฮยอนเยหน้ามอผม้วยสภาพที่เปียไปทั้ัว เสื้อเิ้สีน้ำาลัวโร่ลู่ลแนบเนื้อนผมอแปลใไม่ไ้ ว่าทำไมนที่น่ารัเวลาเปียนานี้ถึไ้น่ารันานี้
ผมับฮยอน้อหน้าันและันอยู่รู่หนึ่ ผมไม่เยิเลยว่าเวลาที่เรา้อาใรสันมันลับรู้สึว่าเวลาบนโลนี้หยุล นาที่ว่าเม็ฝนรอบๆ้วเราที่เลื่อนที่้วยวามเร็วห้าเมร่อวินาที็หยุลไ้
"-ฮัน..."
ผมรีบเินเ้าไปอฮยอนอย่าเร็ว ฮยอน็อผมอบเหมือนัน ผมไม่ไ้พูอะไรออไปนอาำว่าอโทษที่ระิบล้าใบหูน่ารัอเา
"อโทษนะ อโทษริๆ" ผมว่าแล้วบแผ่นหลับาเบาๆ ผมไม่รู้หรอว่าฮยอนะ้อรอผมนานนาไหน แ่ผมเอ็รู้สึผิไม่ใ่
"ไม่เป็นไร ันไม่โรธหรอ" ฮยอนอบแล้วบหลัผมเบาๆ เราสอนผละออาัน่อนะมอหน้าันอยู่รู่หนึ่
"เอ่อ... ันอ่านเมล์ที่นายส่มาเมื่อสามเือน่อนแล้วนะ"
ผมอบอย่ายิ้มๆนฮยอนถึับทำหน้าแปลใ เาไม่อยาให้ผมอ่าย้อวามในนั้นเพราะเารู้ีว่าเาะไ้รับำอบในแบบที่เาไม่ไ้้อารเอาไว้
"อา อโทษนะ..."
ผมไม่ไ้อบอะไรลับไปนอาเินเ้าไปใล้ๆเ้าัวที่ยืนพิเสาไฟอยู่แล้วริมฝีปาลเบาๆที่อวัยวะเียวัน ริมฝีปาสีหวานหอมลิ่นพีทำให้ผมสื่นึ้นมาแปลๆ เวลาที่ไหลผ่านไม่รอใรหยุลอีรั้้วยริมฝีปาอเราสอนสัมผัสันเบาๆ สายฝนที่สัมผัสัวผมทำให้ผมรู้สึ้านาเพราะมัวแ่สนใริมฝีปารหน้า ลิ่นื้นอน้ำฝน็ไม่หอมหวานเทียบเท่าริมฝีปาลิ่นพีเลย
ผมเป็นฝ่ายผละออมา่อนเพื่อ้อาระพูอะไรับฮยอนออมา
"อโทษที่ไม่ไ้บอนายมาลอเลยนะ" ผมพู้วยน้ำเสียสั่นเทาเพราะเริ่มรู้สึเย็นาวามื้น "ันเอ็ไม่เยบอนายเหมือนัน ว่าันเอ็อบนายมาลอ"
"..."
"แ่ที่ันไม่บอเพราะันเอ็ลัวว่านายะเปลี่ยนไป..."
ไม่ทันที่ผมะพูบ มือบาอฮยอน็ว้าอผมไปูบทันที ราวนี้พวเราสอนไม่ไ้ทำเพียแ่ริมฝีปาแะันแบบ่อนหน้านี้เลย แ่เป็นารูบันอายหนุ่มสอนที่โหยหาันและันมาลอหลายปี
อยู่ีๆในหัวผม็นึถึำถามในวันวาน ำถามที่ผุึ้นในหัวผมึ้นมา้วยวามไม่ั้ใ เป็นำถามที่รู้ำอบี แ่ลับลายเป็นว่าำอบอมันในวันนี้ไ้เปลี่ยนไปแล้ว
แม้ว่าอทานะวันะไม่หันหน้าหาวันทร์เลย
.
.
แ่อทานะวันรหน้าผมืออทานะวันที่เฝ้ารอเพียวันทร์อมันเท่านั้น
ฮยอนไม่เยเป็นวอาทิย์อผมเลย แ่เป็นอทานะวันที่เฝ้ารอวันทร์อมันมาลอเือบสิบปี
าที่เริ่มรู้สึหนาวสั่นเพราะวามื้นและวาระแสลมที่พัปะทะร่าอพวเรา ลับลายเป็นว่าเราสอำลั่อสู้ับวามหนาวเย็น้วยารยืนูบันใ้เสาไฟถนนท่ามลาสายฝน
"ฮยอน..." ผมพูพร้อมับนัวเนียามใบหน้าน่ารัไป้วย ผมไม่เยรู้สึหิวระหายในัวฮยอนนานี้มา่อนเลย "บันันนะ..."
"อืม..." ฮยอนอบพร้อมับูบผมเน้นๆรั้หนึ่ "ันรอำถามนี้านายมานานละ"
เราสอนยิ้มและหัวเราะให้ันพร้อมับเินลับบ้าน้วยันสอน ผมัสินใ้าที่บ้านฮยอนเพราะว่ามันึมาแล้ว พอเ้าบ้านมาุแม่อฮยอนทั้ใและเป็นห่วไปพร้อมๆัน ุแม่บอให้พวเราสอนไปแ่น้ำร้อน่อนที่ะเป็นไ้ แล้วเี๋ยวท่านะเรียมอาหารเอาไว้ให้
เมื่อพวเราสอนึ้นไปถึห้ออฮยอน เราสอน็ยัูบันเป็นพัลวัน ่าน่าปลเปลื้อเสื้อผ้าอัวเอโยนออไปอย่าไร้ทิศทานเหลือเพียแ่าเั้นใน ผม่อยๆ้อนฮยอนเ้าไปในห้อน้ำทั้ๆทีู่บันอยู่
ถึแม้ว่าพวเราะมีอารม์มาแ่ไหน็าม ฮยอน็เป็นฝ่ายร้ออเอาไว้ว่าเายัไม่พร้อมที่ะมีอะไร ึ่ผมเ้าใและยินีที่ะไม่ทำอะไรฮยอนนอานั่แ่น้ำอุ่น้วยัน โนที่ผมนอนพิอ่า และฮยอนพิทับัวผมอีที
หลัาอาบน้ำเสร็ ผมับฮยอน็ลไปทานมื้อ่ำ้วยุนอนที่ผมยืมฮยอน เรา่าน่าิน้าวไปำันไปเพราะมีวามสุ ่อนะบล้วยทั้ผมและฮยอนเ้านอน้วยัน
แม้เียอฮยอนะเป็นเียเี่ยว แ่พื้นที่็ว้าพอที่ะนอนไ้สอน ผมับฮยอนนอน้อหน้าันอยู่รู่หนึ่่อนะทาบทับริมฝีปาอย่าแผ่วเบาให้ัน่อนเ้านอน
"ฮัน" ฮยอนเอ่ยเสีย่อยนผมแทบไม่ไ้ยิน
"ฮื้ม?"
"ารบอฝันีถือว่าเป็นารบอรัรึเปล่าอ่ะ?"
"อา...ิว่านะ" ผมอบามที่ผมเ้าใ เพราะผมมอว่าารบอใันีให้ใรสัน นนนั้นย่อมเป็นนที่เรารัและห่วใยอยู่แล้ว "ทำไมหรอ?"
"เปล่าหรอ" ฮยอนมอผมแล้วยิ้ม
ผมมอหน้าฮยอนแล้วยิ้มาม ผมไม่รู้ัวเลยว่าผมิถึรอยยิ้มที่สใสแบบนี้มานานมาแ่ไหนแล้ว แ่ผมรู้สึหลุมรัรอยยิ้มนี้นโหัวไม่ึ้นแล้ว
"ฝันีนะ/ฝันีนะ"
เรา่าน่าบอฝันีให้ันและัน ผมโอยอฮยอนให้เ้ามาอยู่ในอ้อมแนผม แม้ว่าเราสอนะสูไล่เลี่ยัน แ่ผม็อยาให้ฮยอนอยู่ภายใ้อ้อมอที่พร้อมะปป้อเาเอาไว้
แม้อทานะวันะไม่เหลียวและวันทร์ แ่อทานะวันรหน้าผมืออทานะวันอเียวที่พร้อมะแบ่บานให้ผมในยาม่ำืน
.
.
อทานะวันรหน้าผม... ืออทานะวันที่แสนวิเศษ
END
Talk
อนแรว่าะพัเพราะรุ้สึมือ เลยมาแ้ัวับฟินี้ในวันเิน้อฮันแทน ไม่รู้ะีไหมนะ แ่เรา็าว่าภาษาเราอาะีึ้นบ้า (แม้ว่าะพิมพ์ผิเยอะเหมือนเิม็าม)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น