รักนะ คุณชายเอาแต่ใจ

ลำดับตอนที่ #2 : ชีวิตไหม่

                    กรี๊ด! นี่มันบ้านหรือคฤหาสน์เนี้ย สวยมากอ่ะ เจ้าของบ้านน่าจะรวยมหาศาลมากเลย นี่เราได้มาเห็นอะไรสวยๆแบบนี้ด้วยหรอนะ และก็เปิดประตูรถและก้าวขาลงมาจากรถ

             “ตามผมมาเลยครับ”

             ฉันเดินตามนายเสื้อสูท นี่ฉันไปตั้งชื่อให้ให้นายนั้นตอนไหนเนี้ย เอาเป็นว่าเรียกว่านายเสื้อสูทละกันนะ ฉันเดินมาถึงหน้าประตู และประตูก็ถูกเปิดออก

เอ่อ… คือ บ้าน (ขอเรียกว่าบ้านละกัน) จะสวยไปถึงไหนค่ะ ข้างนอกนี่ว่าสวยแล้วนะแต่ในบ้านนี่ยิ่งสวยมากเบย

             “ให้ป้าเอากระเป๋าไปเก็บให้นะจ๊ะ” อึก! ตกใจหมด ป้ามาแต่ไหนเนี่ยไม่ให้สุ่มให้เสียงเบย

            “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูไปเก็บเองก็ได้ค่ะ”

            “งั้นตามป้ามาเลยนะ”

            “ค่ะ” ฉันพูดพร้อมกับเดินตามป้าไป

          ในที่สุด ก็ถึงห้องของฉันพอดี และป้าก็เปิดประตูให้ ฉันก้าวเท้าเข้าไปในห้องรู้สึกได้เลยว่าบรรยากาศในห้องแบบหรูหรามาก นี่แค่ห้องคนใช้นะเนี่ย (คือฉันมาในถานะคนใช้น่ะ)

             “หนูชื่อว่าอะไรจ๊ะ”

             “หนูชื่อเนยค่ะ”

             “ป้าชื่อป้าจิตนะจ๊ะ”

             “ค่ะ”

             “อ้อ! หนูจ๊ะรีบจัดของเข้าที่เร็วๆนะ ป้าจะได้พาหนูลงไปข้างล่างเพื่อจะได้แนะนำตัว”

           “ค่ะ” ฉันพูดพร้อมกับรีบเดินไปจัดของ

  5 นาที่ผ่านไป

           เวลาผ่านไปอย่างกับโกหก เสื้อผ้าฉันไม่ค่อยเยอะน่ะเลยจัดเสร็จเร็ว T _ T

ร้องไห้แปบ ฉันเดินไปหาป้าที่ยืนรอที่หน้าประตู

             “ป้าค่ะ หนูจัดของเสร็จแล้วค่ะ”

             “ทำไมจัดของเสร็จเร็วจังล่ะจ๊ะ”

             “คือ…หนูไม่ค่อยมีเสื้อผ้าเยอะค่ะ เลยจัดเสร็จเร็วค่ะ”

           “งั้นไปแนะนำตัวกันเลย จะได้ไม่เสียเวลา”

             “ค่ะ ป้าจิต”

  ตึกๆ!

           ฉันเดินตามป้าลงไปติดๆ และพบกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งฉันคิดว่าจะต้องเป็นเจ้าของบ้านนี้แน่ๆ และอีกอย่างฉันก็เห็นกับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งนางแต่งตัวเปรี้ยวมาก

ฉันไม่รู้หรอกว่าเธอเป็นใคร

             “หนูจ๊ะแนะนำตัวเลย คุณหนูรออยู่นะจ๊ะ”

            อึก! ตกใจหมดเลย นี่เราคิดอะไรอยู่นะ ตอนนี้รู้สึกตื่นเต้นมาก พูดอะไรไม่ออกเลย ทำยังไงเนี้ย

             “นี่หนู เป็นอะไรไหมจ๊ะ ทำไมไม่แนะนำตัวล่ะจ๊ะ” ป้าจิตถามฉันที่ยืนอยู่นิ่ง และเขย่าแขนฉันเบาๆ ทำให้ฉันสะดุ้ง

             “ คะ..ค่ะ”

             “เป็นอะไรรึป่าว ทำไมไม่แนะนำตัวล่ะจ๊ะ”

             “หนูไม่ได้เป็นอะไรค่ะ”

             “ไม่ได้เป็นไรก็พูดเร็วเข้าสิ ฉันไม่มีเวลาว่างขนาดนั้นนะ รีบแนะนำเร็วๆสิ” ยัยนั้นปากเสียซะจริง จะแนะนำตัวเดี๋ยวนี้แหละ

             “ค่ะ ฉันชื่อ เนย นะค่ะ (ชื่อจริงและนามสกุลไม่เอานะ กลัวไปซ้ำกับชื่อใคร)อายุ 18 ปี กำลังศึกษาอยู่ ม.6 ค่ะ และ”

             “พอแค่นี้แหละไม่ต้องพูดอะไรอีก ฉันไม่มีเวลาแล้ว ไปกันเถอะแบล็ก”

             “อืม และวันนี้จะไปไหนดีล่ะบิวตี้” ยัยนี่ชื่อบิวตี้หรอ ไม่น่าเชื่อ ชื่อก็เพราะมาก แต่ยัยนี่ปากเสียมาก ไม่สมกับชื่อเลย

             “ป้าจิตครับ วันนี้ไม่ต้องเตรียมอาหารเย็นให้นะครับ พอดีคุณพ่อโทรมาหาผมบอกว่าวันนี้ไม่ว่าง เลยจะไม่กลับมา จะกลับมาก็คงจะต้องเป็นพรุ่งนี้ครับ”

             “ได้ค่ะ คุณหนู”

             “ไปดีกว่าแบล็ก เดี๋ยวจะไม่มีเวลาสวีตกัน”

             “ครับ บิวตี้”

             ฉันมองสองคนนั่นจนพวกเขาลับสายตาฉันไป ฉันได้แต่ยืนนิ่ง ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อ

             “หนูจ๊ะไปผักผ่อนก่อนเถอะนะ พรุ่งนี้หนูก็ไปโรงเรียนแล้วไม่ใช่หรอ ไปผักผ่อนก่อนสิจ๊ะ อ้อ! ป้าลืมบอกไปต่อไปนี้หนูจะได้เรียนโรงเรียนเดียวกันกับคุณหนู เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าป้าจะเอาชุดไปให้นะจ๊ะ และเวลาอาหารเช้าของบ้านหลังนี้ เวลา 7.00 น. นะจ๊ะ”

            “ค่ะ” ไม่จริงฉันได้เรียนโรงเรียนเดียวกับหมอนั่นหรอ ไม่อยากเชื่อเลย และฉันก็เดินขึ้นบันได และไปห้องของตัวเอง ฉันเปิดประตูออก แล้วเอนตัวลงบนเตียงนุ่มๆ นี่คงเป็นแค่การเริ่มต้นสินะ ตอนนี้ฉันมีชีวิตไหม่แล้วล่ะ วันนี้เหนื่อยมามากพอแล้ว นอนดีกว่า

  (โปรดติดตามตอนต่อไป)