รักนะ คุณชายเอาแต่ใจ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

  

             ทำไมฉันต้องทำอะไรอย่างนี้ด้วยนะ ทำไมน้าต้องให้ฉันเก็บอึแมวด้วยนะ แถมยังมาอึในบ้านอีก จะตายอยู่แล้ว แต่จะว่าไป ทำไมน้าไปตลาดนานจังนะ ไปตั้งแต่ตอนเที่ยงนู้น แต่ตอนนี้ยังไม่กลับมาอีก ตอนนี้หิวข้าวมาก ใครก็ได้ซื้อข้าวมาให้หน่อย

ออด!

          เอ๊ะ!ใครมากดออดหน้าบ้านฉันน่ะ ออกไปดูดีกว่า

อ้าว! ยายข้าวปั้นนิ มาบ้านฉันทำไมนะ หรือว่าจะมาถามการบ้านหรอ ไปถามดีกว่า

         “ข้าวปั้น มาหาฉันจะถามการบ้านใช่ไมจ๊ะ”

         “ไม่ใช่ เมื่อตอนเที่ยง ฉันไปส่งพี่ที่สนามบิน พอดีพี่ฉันกับน้าเธอ ไปประเทศอังกฤษเหมือนกันพอดี และตอนนั้นฉันกำลังจะส่งพี่ขึ้นเครื่อง น้าเธอก็ขึ้นไปพอดี ฉันว่าจะทักนะแต่ไม่ทันซะแล้ว น้าเธอขึ้นไปแล้ว แต่ตอนนั้นน้าเธอรีบมากนะ ไม่รู้จะรีบไปทำไม ฉันไม่เห็นเธอไปกับน้า ฉันก็เลยมาหา” เรื่องที่ข้าวปั้นพูดทำให้ฉันรู้ว่า น้าโกหกฉัน เรื่องที่น้าจะไปตลาด ตอนนี้ฉันคิดว่า น้ากำลังหนีอะไรบางอย่าง แต่ฉันไม่รู้เลย ไม่รู้จริงๆ

         “ขอบใจนะที่มาบอก”

         “ไม่เป็นไรจ้า ว่าแต่เธอไม่เป็นไรนะ เธออยู่คนเดียวได้แน่นะ”

         “ได้อยู่แล้ว ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”

         “เธอนี่เก่งจังเลยนะอยู่คนเดียวได้ด้วย แต่ถ้ามีอะไรก็โทรหาฉันได้นะ”

         “OK ขอบคุณมากๆนะที่หวังดีกับฉัน”

         “ไม่เป็นไร เราเป็นเพื่อนกันนะ งั้นฉันกับก่อนนะ”

         “จ้า เดินทางปลอดภัยนะ” ฉันพูดพร้อมกับโบกมือลายัยข้าวปั้น

ฉันเดินเข้าไปในบ้าน และกำลังจะนั่ง

    ออด!

เอ่อ……..คือให้นั่งสักนิดหน่อยได้ไหม คนนู่นไป คนนี้มา จะอะไรกันนักกันหนาเนี่ย (ผมนี่เหนื่อยเลย) ฉันรีบเดินออกไป แต่พบกับหนุ่มชุดสูทสีดำยืนอยู่หน้าบ้าน รูปร่างสูง หน้าตาเคร่งขรึม น่ากลัว

           “คือ……คุณมาหาใครค่ะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงกลัวๆ

           “เจ้านายของผมส่งผมมายึดบ้านและทรัพย์สินทั้งหมดครับ และคุณใช่คุณเนยรึป่าวครับ”

           “คุณจะมายึดทรัพย์สินของฉันไม่ได้นะ คุณเป็นใคร ฉันไปทำอะไรให้คุณค่ะ และใช่ค่ะ ฉันชื่อเนย” (ไปบอกชื่อทำไมค่ะ)

          “น้าคุณไปยืมเงินเจ้านายผม และบอกอีกด้วยว่า ถ้าฉันหาเงินมาไม่ได้ ยึดทุกสิ่งทุกอย่างไปเลย แต่ช่วยรับหลานสาวฉันไปทำงานที่บ้านหลังนั้นด้วย ซึ่งเจ้านายของผมก็ตกลงเพราะด้วยความสงสารคุณด้วย และวันนี้ผมก็จะมายึดบ้านและทรัพย์สินทั้งหมด และก็จะรับตัวคุณไปด้วย” ฉันถูกพาขึ้นรถลีมูซีนสีดำ อย่างกับคุณหนูอย่างนั้นแหละ และรถก็เคลื่อนที่ออกไปตามถนนใหญ่

       ซึ่งตอนนี้ฉันไม่รู้เลยว่าจะใช้ชีวิตยังไงต่อไป  

(โปรดติดตามตอนต่อไป)