Bellum Orbis Terrarum Online

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 7 ศึกเล็กๆหน้าบ้าน

ตอนที่ 7

 

ระหว่างทางที่เดินนั้นคาวีรู้สึกเหมือนมีคนกำลังจ้องมองพวกเขาอยู่ แต่ไม่ว่าจะหันซ้ายหันขวา หน้าหรือหลังก็ไม่เห็นใครคาวีเดินตามทางไปเรื่อยๆแมกไม้บดบังแสงจนทำให้ป่าดูสลัวๆมองวิสัยทัศน์ไม่ค่อยไกลเท่าไหร่ ส่วนกลุ่มห้าสหายนายบ่าวกำลังทำหน้าที่บอดี้การ์ดอย่างดีเยี่ยม ระหว่างทางที่เดินเจ้าสโนว์เกิดอยากเก่งขึ้นมั้งเลยคุยกับไลรี่ ดูเหมือนพอคุยกันไปคุยกันเจ้าสองตัวนี้สนิทกันเฉยเลยทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังคอยกัดกันอยู่มันทำให้คาวีไม่เข้าใจพวกมันจริงๆ บทจะดีก็ดีกัน บทจะร้ายก็ร้ายกันจริงๆ นี่ล่ะนะนักแสดงมืออาชีพ คาวีและพ้องเพื่อนเดินทางเข้าไปเรื่อย ก็เห็นควันไฟลอยขึ้นที่สูงเหมือนเกิดเหตุอะไรกันขึ้นคาวีและพ้องเพื่อนจึงรีบวิ่งไปดูพบว่าเป็นหมู่บ้านของคนแคระที่โดนพวกก็อบลินโจมตี ไฟโหมไหม้อย่างรุนแรง บ้านเรือนเสียหายหนักพอสมควร แต่พวกคนแคระยังกัดฟันสู้อย่างไม่ย่อท้อ

 

“สโนว์ไปจัดการพวกก็อบลินที”

 

“ขอรับนายท่าน เจ้ากับข้าคอยบุกทะลวงเจ้ากับเจ้าคอยตั้งรับและเจ้าคอยสนับสนุน” สโนว์สั่งการทันทีทำให้คาวีมองว่าเจ้าสโนว์ดูสมกับการที่มันได้รับเป็นราชาจริงๆ

 

“ไลรี่คอยร่ายเวทสนับสนุนพวกสโนว์ล่ะกันนะ”

 

“ขอรับนายท่าน” ไลรี่ค้อมตัวเสร็จก็ตามพวกสโนว์ไป

 

“ส่วนเราก็ไปช่วยพวกคนแคระล่ะกัน” คาวีวิ่งเข้าไปช่วยพวกคนแคระที่ติดอยู่ในกองเพลิง และช่วยขนของที่ยังพอใช้ได้ออกมา

 

ศึกครั้งนี้ใช้เวลานานพอสมควรแต่ฝ่ายคนแคระก็ได้รับชัยชนะมาเสียงระบบเป็นเครื่องยืนยันเป็นอย่างดี

 

“พวกมันตายเรียบแล้วขอรับนายท่าน” สโนว์กลับมารายงานกับคาวีทันทีที่จบศึก พวกลูกน้องของสโนว์กับไลรี่ก็ตามกันมาติดๆ

 

“ไลรี่ไปดูคนเจ็บ สโนว์เฝ้าระวังหากมีอะไรน่าสงสัยก็กลับรายงานอย่าผลีผลามไปคนเดียวจำไว้ ส่วนฉันจะไปหาหัวหน้าหมู่บ้านเอง”

 

“ขอรับ” ทั้งหมดก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนทันที

 

“ไม่ทราบว่าใครเป็นหัวหน้าเหรอครับ” คาวีเดินเข้าไปถามพวกคนแคระที่รวมกลุ่มกันอยู่

 

“ข้าเองพ่อหนุ่ม ขอบคุณเจ้ามากเลยนะที่ช่วยจัดการพวกมัน” ชายหนวกเครายาวใส่ชุดเกราะสีทองเปื้อนเหลือดที่แสดงถึงการต่อสู้มาเป็นอย่างดี

 

“งั้นขอถามนะครับทำไมพวกก็อบลินถึงโจมตีล่ะครับ”

 

“พวกมันกับพวกเราเป็นศัตรูกันมานานแล้วพวกมันคอนดักปล้นเราตลอดเราก็ไม่ค่อยจะมีอาวุธป้องกันตัวเหล็กดีๆที่หาได้ก็เอาไปทำอาวุธได้ไม่กี่ชิ้น เราเลยได้แต่คอยปกป้องเมืองของเราเอาไว้ แต่วันนี้มันบุกหนักข้อขึ้นเรื่อยทำให้หมู่ที่เป็นปากทางของเมืองเราเสียหายยับเยินเลยล่ะ” พอหัวหน้าคนแคระเล่าให้ฟังก็ทำให้คาวีนึกสงสัยอยู่พอสมควรแต่ก็ลบความคิดไปก่อน

 

“งั้นเอาอาวุธผมไปแล้วกันครับพอดีระหว่างทางจัดการอสูรไปนิดหน่อย อ่อมีของกระต่ายด้วยเหรออะผมให้ครับ” จากนั้นคาวีก็หยิบกระเป๋าทั้งสามใบขึ้นมาเท ของพูนขึ้นมาเกือบท้วมเลยทีเดียว ไม่ว่าจะเสื้อเกราะ ดาบ หอก มีด อีกสารพัดจะบรรยาย

 

“โหพ่อหนุ่มนี่มันไม่นิดแล้วนะ นี่เรียกว่ามหาศาลเลยก็ว่าได้แต่เหล็กคุณภาพยังพอใช้ได้อยู่ขอบคุณมากพ่อหนุ่มขอบคุณจริงๆ พวกเจ้าช่วยกันขนไปไว้ที่คลังอาวุธในเมืองก่อน” พวกทหารคนแคระจึงเดินถือเสลียงแล้วช่วยกันโกยสารพัดสิ่งที่อยู่ตรงนี้ขึ้นเสลียงแบกกลับเข้าเมือง คาวีมองไปยังทางที่ทหารแบกเสลียงไปก็เห็นต้นไม้ที่ใหญ่มากหลายคนโอบได้ มีประตูขนาดมหึมาสำหรับคนแคระเปิดรับเอาไว้

 

“ผู้มีพระคุณเขาไปข้างในเมืองกันดีกว่าข้าขอเลี้ยงขอบคุณท่านส่วนทหารเฝ้ายามข้าเตรียมไว้แล้วพวกมันคงยังไม่บุกมาในตอนนี้หรอกท่าน ส่วนข้าจะให้คนไปตามพวกของท่าน” หัวหน้าคนแคระกล่าว

 

“เรียกผมว่าคาวีก็พอครับ เรียกผู้มีพระคุณมันทำให้ผมเขินนะครับ”

 

“งั้นเรียกว่าท่านคาวีแล้วกันครับ” หัวหน้าคนแคระกล่าวแล้วเดินนำคาวีเข้าเมืองไป ไม่นานพวกไลรี่และสโนว์ก็ตามมาทัน

 

ในตอนแรกคาวีคิดว่าตอนไม้เป็นเมืองของพวกเขาแต่ที่จริงแล้วไม่ใช่ต้นไม้เป็นเพียงปราการป้องกันเท่านั้นส่วนเมืองที่แท้จริงอยู่ใต้ต้นไม้ ลึกลงไปเป็นถ้ำที่กว้างมากๆ มีเสาหินต้นใหญ่คอยค้ำถ้ำเอาไว้ห้าต้นและต้นที่ใหญ่ที่สุดมีปราสาทหินอ่อนสวยงามตั้งอยู่

 

“ยินดีต้อนรับกลับฝ่าบาท” พวกข้าราชบริพารออกมาต้อนรับหัวหน้าคนแคระทำให้เขารู้ว่าคนที่เขาคุยด้วยอยู่นั้นเป็นราชาคนแคระ

 

“เชิญข้างในท่านคาวี” คาวีและสหายเดินเข้าไปนั่งยังตะรับรองที่ราชาคนเคระเตรียมไว้

 

“ไม่ทราบว่าท่านผ่านทางนี้มา ด้วยจุดประสงค์อันใดหรือ” ราชาคนแคระถาม

 

“ผมกำลังจะไปเมืองเก่าน่ะครับ แล้วมันต้องผ่านป่านี้ทะลุถึงชายป่าเลยล่ะครับ”

 

“อืองั้นนี้เอง แต่ท่านนี่กล้าเสี่ยงดีนะ ป่ามืดด้านหลังได้ชื่อว่าป่ามรณะ ไม่เคยมีใครเดินฝ่าออกไปได้ซักราย” พอราคาคนแคระกล่าวถึงตรงนี้คาวีถึงกลับกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่

 

“เพราะในป่ามืดด้สนหลังมีพวกศัตรอสูรชั้นราชาเยอะยิ่งกว่ายุงซะอีกแน่ะ พวกข้าก็เคยส่งคนเขาไปเพราะมันเป็นทางลัดที่จะเดินทางไปเมืองของพวกเอลฟ์ได้น่ะ แต่ก็ไม่เคยรอดกลับมาเราจึงใช้เส้นทางอื่นแทน ดูจากเสื้อที่ท่านใส่กับอาวุธที่ท่านถือข้าว่าท่านยังไม่ท่านไปถึงกลางป่าดำด้านหลังคงโดนส่งไปเฝ้าท่านยมก่อนแน่ๆล่ะนะ ฮ่าๆ” ราชาคนแคระพูดเหมือนเป็นเรื่องตลกแต่คาวีนี่สิขำไม่ออกเลย

 

“ข้าว่าท่านเดินทางไปเมืองเอลฟ์กับพวกทหารของข้าดีกว่า แล้วอีกอย่างข้าอยากให้ท่านนำของสิ่งนี้ไปมอบให้ราชาเอล์ฟด้วย” ราคนแคระยื่นกล้องที่ห้อผ้าพร้อมกับจดหมายแนบไว้ คืนนี่ท่านก็นอนค้างที่นี้สักคืนแล้วกันข้าจะเตรียมห้องไว้ให้ระหว่างนี้ก็เดินชมเมืองข้าไปพลางๆก่อน”

 

“ขอบคุณมากเลยครับนี่ถ้าผมไม่เจอท่านก่อนมีหวังคงได้กลับบ้านเก่าแน่เลยครับ” คาวีพูดพลางหันไปขอบคุณ

 

“ไม่ต้องๆท่านสิที่ช่วยเราเอาไว้ไม่งั้นมีหวังหมู่บ้านเราคงโดนโจมตีเละแน่ๆ”

 

“งั้นผมขอตัวไปเดินเล่นก่อนนะครับ ไลรี่สโนว์ป่ะ” เจ้านายและสัตว์สหายค้อมตัวทำความเคารพราชาคนแคระแล้วเดินออกจากห้องไป ภายในห้องก็เหลือเพียงราชาคนแคระกับข้าราชบิรพารสองสามคน

 

“เด็กคนนี้นิสัยดีจริง” ราชาคนแคระกล่าวชมพลางลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องทำงาน

เจ็ดสหายเดินออกมาจากวังก็เดินชมเมืองไปเมืองนั้นแบงออกเป็นสองส่วน ได้แก่ที่อยู่อาศัยจะอยู่รอบๆปราสาท ถัดประตูถึงเขตอาศัยเป็นที่ทำสวน โดยมีแสงจากโคมไฟเวทมนตร์ที่คาวีได้ถามคนแคระแถวนั้นทำให้ทราบว่าเป็นของขวัญที่ได้มาจากพวกเอลฟ์ ส่วนเหมืองของพวกคนแคระนั้นอยู่นอกเมืองอยู่ในเส้นทางที่คาวีกับพวกของคนแคระผ่านไปพอดี คาวีเดินดูรอบเมืองแล้วตัวเมืองนั้นมีระบบป้องกันที่ดีมาก หากบุกเข้ามาก็ต้องเจอกับก้อนหินยักษ์ปิดทางเข้าทันที โดยคนแคระได้เตรียมทางออกไว้มากมาย แถมรอบถ้ำยังมีรูเล็กพอให้นักธนูคอยสุ่มยิงผู้บุกรุกอีก คาวีเดินชมเดินชมอีกสักพักก็กลับปราสาท ข้าราชก็เตรียมห้องเสร็จเรียบร้อยแล้วก็พาคาวีเดินขึ้นห้องไปพัก คาวีจึงค้างที่เมืองคนแคระหนึ่งคืน....

---------------------------------------------------

ผิดตรงไหนบอกด้วยนะครับ

เม้นไปกำลังใจหน่อยนะครับ ไรเตอร์จะพยายามคิดให้มันสนุกยิ่งขึ้นครับ