คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : {SF} . . :: FADE . . . {taec x jaebeom} Part 2. 100 %
Story : my heart draw my dream [fade. . .part 2.]
Cast ; taec x jaebeom
Talk : อ่า~ พาร์ท 2 ของ FADE น้ะ มาดูกันว่า . . .
แทคยอน ฝันอะไร ถึงได้ต้องตกใจตื่นซะขนาดนั้น -*-
แล้วจะมีไรเกิดขึ้นบ้างไป อ่านกันเลย ย ย ~!
GO !!!
* เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นเท่านั้น ไม่สามารถนำไปอ้างกับเรื่องจริงได้ *
เสียงฝีเท้าย่ำลงบนแอ่งน้ำที่เจิ่งนองไปทั่วบริเวณพื้นสีขาว...
เด็กหนุ่มหันซ้ายหันขวา ไม่มีสิ่งมีชีวิต...ไม่มีตึกรามบ้านช่อง มีเพียงที่กว้างเวิ้งว้าง มองไปทางไหนก็เห็นแต่สีขาวโพลนทั่วไปหมด . . .
นี่เค้าอยู่ที่ไหน? . . . .
“มีใครอยู่บ้าง ! . . . ”
ตัดสินใจตะโกนเรียกใครสักคนที่เขาหวังว่าจะผ่านมาได้ยิน แต่ก็ศูนย์เปล่า ...
เขาเดินอยู่เพียงลำพังบนพื้นที่สีขาวโพลนนี้มาเป็นเวลานานแล้ว . . .
น้ำที่เริ่มซึมเข้ารองเท้าของเขาจนชุ่มแฉะ มันคงจะ มีเพียงเสียงของเขาเองที่สะท้อนกลับมาบางเบา. . .
หยาดฝนเทกระหน่ำลงมาไม่ทันตั้งตัว ทำให้เขาต้องรีบวิ่งหาที่กำบัง
....แต่จะที่ไหนล่ะ ? เด็กหนุ่มวิ่งอย่างไร้จุดหมายฝ่าม่านฝนเย็นเยียบจนกายสะท้าน
ไม่เกิดผล...เด็กหนุ่มหยุดวิ่งพร้อมหยาดน้ำตาที่เริ่มเอ่อล้น . . .
แขนยาวของเสื้อขาวที่เปียกชุ่มถูกยกขึ้นบดบังน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เพียงเพราะเขาไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร วิ่งไปที่ไหน เรียกหาใคร...เขาไม่รู้อะไรเลย
อยู่ไหนกันหมด ? แจบอมหล่ะ นายอยู่ไหน? หายไปไหนกันน้ะ ? . . . . .
“แทคยอน”
“แทคยอน”
เค้าหันไปหาต้นเสียงที่เรียกชื่อเค้าทันที ใช่! แจบอมอาจจะเรียกเค้า . . .
“แทคยอน”
“แทคยอน”
เสียงเรียกยังไม่หยุด แต่หันกลับไปมา หลายต่อหลายครั้ง เค้ายังไม่เจอใครเลยสักคน
พร่ำเรียกแต่ชื่อของเค้า . . . แทคยอน
หยุดได้แล้ว! หยุดเรียกชื่อเค้า แล้วพาเค้าออกไปจากที่นี้เสียที
ในที่แบบนี้เค้าไม่ชอบเลย มันว่างเปล่า และดูเหงาเกินไป . . . . ใครก็ได้พาเค้าออกไปที
เอี๊ยด ด ด ด ด ด !!!!. ..
โครม ม !
ดวงตาเบิกกว้าง รูม่านตาขยายกว้างขึ้นจนโลกทั้งโลกเป็นสีขาวฉับพลัน อีกที
ร่างสูง หันรีหันขวางก็ไม่พบสิ่งอื่นใดนอกจากความเวิ้งว้างสีขาว เขาหลับตาเตรียมใจกับสิ่งเดิมๆที่ตัวเขาเรียกว่า ฝัน ...คงจะเป็นเพียงจินตนาการที่เกิดจากการนอนหลับของตัวเอง เป็นแน่
ลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ปลายเท้าข้างหนึ่งจะยกขึ้นและพร้อมจะก้าวออกไปข้างหน้า. . .
“อย่า .. . .น้ะ แทคยอน ”
“อย่าก้าวออกไปน้ะ ! ”
เสียงก้องเสียจนปวดหู เสียงที่ทำให้เขาต้องชะงักปลายเท้าแทบจะทันที หันมองหาต้นเสียง แต่ก็ไม่พบอะไรนอกจาก ความขาวโล่ง ทั่วไปหมด
“อย่า เดิน ออก ไป ! แทคยอน ฟังชั้น ! . . ”
เสียงที่ดังขึ้นซ้ำไปซ้ำมา แทคยอนตัดสินใจไม่ฟัง และ ยกมือขึ้นมาปิดหูไว้ราวกับกั้นให้พ้นๆจากเสียงบ้าๆนี่
เสียงที่เข้ามารบกวนหัวใจให้ทำงานหนัก
“ม่าย ย . . ไม่ ! ”
“แทค ! แทคยอน ! ”
แจบอม เขย่าตัวแทคยอนให้รู้สึกตัวให้ตื่น มาจากฝันร้าย
“แจบอม” ลืมตาขึ้นได้ก็สวมกอดเข้ากับคนรัก ทันที เอาอีกแล้วมันเกิดขึ้นมาซ้ำๆ
“เอาล้ะ . . . ชั้นว่า ถึงเวลาแล้วน้ะแทค นายจะต้องเล่าให้ฉันฟังได้แล้ว !” ในน้ำเสียงนั้น เจือไปด้วยความห่วงใย แม้มันจะปนคำสั่งไปบ้าง
แต่จะทำยังไงหล่ะ ถ้าเค้าไม่บอก แบบนี่ คนตัวโตตรงหน้า จะมีหรอ? จะยอมบอกมาเอง
“.........” แทคยอนยังคงเงียบอยู่ นั่งหายใจหหอบถี่หลายครั้งอยู่
“ค่อยๆ เล่ามันมาให้ฉันน้ะ พูดมันออกมา ซะ . . . นายจะได้สบายใจขึ้นบ้าง”
“แจบอม . . ในฝันชั้น น ชั้น. . .เห็น . . .”
“เห็นอะไร แทค . . . นายเห็นอะไรในนั้น?”
“ชั้น . . . เห็น นาย แจบอม ”
“^^ เห็นชั้นหรอ? . . . คิดถึงชั้นขนาดนั้นหรอ? ฮ่าๆ ” แจบอมพยามพูดให้บรรยากาศดีขึ้นมาบ้าง ด้วยล้อนิดๆหน่อยๆ แต่มันไม่ได้ช่วยเลย
แทคยอนยังสีหน้าไม่ค่อยดีอยู่
“ไม่ . . แจบอม ชั้นฝันมันมากกว่านั้น ! ชั้นฝันว่า. . . นาย ‘ถูกรถชน!’ ชั้นกลัวน้ะถ้ามันจะเป็นแบบนั้น . .. มันไม่ควรจะเกิดขึ้นอีก แต่นี่ .. . ”
“.......”
“ชั้นฝันอย่างนี้ มาหลายครั้งแล้ว นายก็รู้นี่ . .. ในนั้นมีเสียงเรียกชื่อชั้นให้ดังไปหมด ดังจนปวดหัว ! เสียงนั่น . . นายได้ยินมันบ้างไหม? แจบอม เสียงที่มันเรียกชื่อแต่ชั้น ”
“อ่า ~ ใจเย็นๆ น้ะ . . . แทคยอน มันไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ! มันอาจเกิดเพราะความคิดมากของนาย หรือไม่ นายก็อาจ เหนื่อยเกินไป แหละ ”
ต้องฝืนพูด ออกไป แม้ว่าเรื่องที่ได้ฟังมานั้นมันจะน่าตกใจก็จริงอยู่
แต่เค้าก็ไม่อยากให้แทคยอน คิดมากไปอีก . . .แต่ก็เพียงแค่คำพูดเท่านั้นที่พอจะทำได้ในตอนนี้
“. . . . . . ”
“ไม่เป็นไรน้ะ . . ชั้นยังอยู่ตรงนี้ ที่รักของนาย ชั้นจะอยู่กับนาย น้ะ”
พูดพร้อมกับรั้งร่างสูงเข้ามาในออมกอดเค้า มือบางลูบเบาๆที่ใบหน้าหล่อ และแผ่นหลังของเขา . . . เผื่อว่า จะช่วยคลายความกลัวลงไปได้บ้าง
แทคยอนในตอนนี้เค้ารู้สึกลัวเหลือเกิน เกินไปด้วยซ้ำ ได้แต่ซุกหน้าเข้ากับแผ่นออกของ แจบอม ดูเหมือนจะเป็นทีพึ่งที่ดีที่สุด สูดเอากลิ่นกายที่คุ้นเคยเข้าไปให้เต็มปอด
แจบอมใช้มือของเขา ลูบผมแทคยอน ไปๆมาๆ นานอยู่ทีเดียวกว่า แทคยอนจะหลับลงไป
ระหว่านั้นเค้าเลยคิดอะไรไปพลางๆ ก็นึถึง . . . .
.
.
.
“แทคยอน. .. ถ้า . .สักวันเราจะต้องแยกกันหล่ะ? นายจะอยู่ได้ไหม ! ”
“ถ้า สักวันหรอ . . . ไม่ล่ะ ถ้าขาดนายไปแค่คนเดียวชั้นคงจะอยู่ต่อไปไม่ได้หรอก . . .”
“.......”
“แต่. . . สำหรับนาย แจบอม ชั้นอยากที่จะให้นายอยู่ต่อไป นายต้องมีชีวิตที่ดีต่อไปนะ . . . เพื่อ ชั้นไง ^^”
พูดพร้อมกับยิ้มกว้างไปตาม แบบ ของ อ๊คแทคยอน
หึ ! ~ เห็นคนรักยิ้มเกินไป ก็อดจะหมั่นใส่ไม่ได้ -*-
“นี่ ! แหน่ะ . .. . ฮ่าๆๆ ” แจบอมเอื้อมมือไปด้วนหลัง นิ้วดีดเข้าไปที่หน้าผากของคนช่างพูด ที่กอดเค้าอยู่
“ฮิฮิ เป็นไงหล่ะ นี้แหละ ค่าตอบแทนที่ชั้นอยู่เพื่อนาย ฮ่าๆ : P . . . ”
“นายสัญญา กับชั้นก่อน . . . แจบอม ว่านายจะต้องอยู่ต่อไปเพื่อชั้น ” แทคยอนขอความมั่นใจ เขายื่นนิ้วก้อย ออกไปหาแจบอม เหมือนเด็กๆ
“’ง่ะ. . . เรื่องมากจิง-*- โตๆแล้วน่ะแทคยอน .. . . ชั้นจะอยุ่ต่อไปเพื่อนาย อ๊คแทคยอน”
ว่าไปอย่างงั้นเองแต่ แจบอมก็ยอมยื่มือมาเกี่ยวก้อยจนได้
น่ารักแบบนี้ แทคยอนเลยก้มลงไปหอมแก้มคนในอ้อมกอด ให้ชื่นใจหน่อย
.
.
.
.
ในเช้าวันต่อมา
แทคยอน คลำไปที่นอนข้างๆตัว เพื่อหาเจ้าของเตียงที่นอนอยู่ด้วยกันเมื่อคืน
แต่ก็ไม่พบใคร มีเหลือแต่เพียงที่อุ่นๆ บอกให้รู้ว่าคน ตัวเล็กที่นอนข้างเค้าเพิ่งจะลุกออกไป
“แจบอม”
“แจบอม”
หายไปไหน?แล้ว แทคยอนเดินเข้าไปดูในห้องน้ำเพื่อจะพบ แต่ไม่มี
คราวนี้เค้าเริ่มใจไม่ดี
“แจบอม !” เค้ามองออกไปที่ ระเบียงซึ่งเป็นเหมือนที่รับลม และแสงแดดที่ส่องมาในตอนเช้า แล้วก็เป็นเหมือนที่ที่เค้าและ แจบอม ชอบจะมานั่งดูดาวยามค่ำคืน
แทคยอนไม่ได้นึกว่าแจบอมจะออกมายืนรับลมแบบนี้ เพราะนี่ก็เริ่มเข้าในหน้าหนาวแล้ว
อากาศจะเริ่มเย็นขึ้นในตอนเช้า เมื่อเห็นอย่างนั้น เลยเดินไปหยิบเสื้อโค้ต ของตัวเองเอามาให้ คนตัวเล็กที่ทไม่กลัวหนาวนี่
พร้อมกับเดินเข้าไปหวังจะให้คนตรงหน้าตกใจเล่น : )
“อ่า . . . นายตื่นแล้วหรอ? แทค”
ไม่เป็นผล คนตรงหน้าดันมารู้ทันเค้าซะนี่ -*- เชอะ ! -3-
“ก็ตื่นมาซักพักแหละ . . . แล้วนายมายื่นตากลมอะไรตอนนี้ มันหนาวแล้วน้ะ ไม่เป็นห่วงตัวเองบ้างหรอ? ” เค้าคลุมเสื้อให้บนไหล่ของแจบอม เพื่อจะช่วยกันลมหนาว เดี๋ยวจะพากันเป็นหวัดไปซะก่อนไม่ได้เล่น หิมะ อย่างที่ได้พูดกันเอาไว้หลายวันก่อน
“^^ . ห่วงชั้นล่ะซี้ ! . . . ”
“แน่ซิ. . . เตี้ยๆ เล็กๆแบบนายเนี่ย มันหายากน้ะ ชั้นขี้เกียจไปนั่งหาใหม่ ฮ่าๆ”
“-*- โห่ ไอแมวยักษ์นี่ เดี๋ยวเหอะ -3-”
“แจบอม ชั้น ! ขั้น . . . ว่าตัวนี้มันสั้นสุดแล้วน้ะเนี่ย ทำไมนายถึงได้ใส่มันยาวลากพื้นแบบนี้ ! ดูดิ เสื้อชั้นต้องเช็ดพื้นเลยอ่า ฮ่าๆ ”
แทคยอนแหย่คนตรงหน้าเล่น พูดพลางก็หมุนตัวแจบอมไปๆมาๆให้ได้เวียหัวกันเล่นๆ
เค้าชอบจะเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าน่ารักนี้ มันดูมีเสน่ห์ เหมือนมันช่วยทำให้
ชีวิตเค้ายังจะสามารถอยู่ได้ต่อไปนานๆ
“นี่ ! ไม่ต้องทำมากอดเอาใจเลย -*- เล่นว่ากันซะ จะบอกให้น้ะ คนแบบชั้นน้ะ เค้าเรียกว่า สมส่วนเว้ย แล้วส่วนนายอ่ะ ? ”
“ชั้นอ่ะน้ะ? . . . ก็หล่อน้ะสิ ฮ่าๆ ขอบคุณ แจบอม ชมกันแบบนี้ เค้าเขิล น้ะๆ -///-. . บ้าหรอ?”
อ่า สาบานเลย วันนี้ พัค แจบอมต้องหูไม่ดีแน่ๆ หรือไม่ก็ เป็นเพราะฝันบ้าๆ นั่น ทำให้ไอคนตัวใหญ่ที่กอดเค้าอยู่มัน เพ้อเจ้อ ได้ขนาดนี้ -*-
“หึหึ . . . นายอ่ะน้ะ เค้าเรียกว่า ไม่ใช่คน ! เข้าใจป่ะ? ฮ่าๆ คนบ้าไร สูงขนาดนี้ - -“ ”
สงสัยเพราะพระเจ้าเห็นว่ามัน 'ไม่มีไรดี' เลยต้องให้ส่วนสูงมาชดเชยแน่ๆ
น่าสงสาน -*-?? (เอิ่ม ม?)
“อย่างผมน้ะ! เรียกว่า หุ่นนายแบบ ครับ ! จำไว้ๆดีๆน้ะ พัคแจบอม จะได้ไม่เรียกผิด ^^ . . เอ๊ะๆ หรอว่า เดี๊ยวนี้ เลอะเลือน ชั้นช่วยแตนความจำเอาไม๊ที่รัก คิคิ ^^ ”
พูดไปก็ยิ้มโชว์ฟันไป ซ้ำยังยื่นหน้าเข้าไปจะขโมยจูบ คนตัวเล็ก แต่แจบอมดันหลบทัน - - เห้อ อ อ เชอะ !
ไม่ได้จูบ แค่หอมแก้มก็ยังดี -*- . . . .
เค้าอยากจะมีช่วงเวลาแบบนี้ไปนานๆ ฝันอะไรนั้นขอให้มันเป็นเพียงแค่จิตนาการ ของเค้าที่คิดไปเองเท่านั้นพอ . .. . .
แล้ววันนี้พึ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น จะมีอะไรเกิดขึ้นต่อไปก็ยังไม่รู้ . . . .
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบ ตอน2 แล้วจ้า ไม่รู้จะพอถูกใจกันบ้างไหม ฮ่าๆ อุส่าให้ แมวแทคหวาน? กับหลีดจา -//-
เม้นๆๆๆ สาธุ < 3 3 ยาวไปไม๊อ่า กะไม่ถูก แหะๆ - -"
ขอบคุณทุกคอมเม้น จ้า :) เม้นเรื่อยๆ แทค รักแทคหลง น้ะ ^^
เจอกันตอนหน้า น้ะ ;)
ความคิดเห็น