คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เศษดินก้อนที่ ๑ .
๑
ค.ศ. ๑๑๒๗
สายลมเย็นพัดตามทิศทางของมัน ทำให้ใบไม้ที่หล่นร่วงจากต้นบัดปลิวออกไปด้วย พื้นหน้าคฤหาสน์หลังโตโดนชโลมไปด้วยสีแดงฉานของใบเมเปิ้ลที่ผลิตกลงมา แต่ถึงแม้ลมจะเย็นแค่ไหนก็ไม่เคยจะดับอารมณ์ที่บันดาลโทสะของคุณชายตระกูลเชวได้เลยแม้แต่นิด
“อีจินกิหายไปไหน!!!”
น้ำเสียงเกรี้ยวกราดตวาดดังไปทั่วห้องโถง เหล่าบุคลากรคนรับใช้ในบ้านต่างกระวีกระวาดถามหาตัวจินกิผู้ซึ่งเป็นบุคคลรับใช้ใต้คำสั่งของคุณชาย ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสงบได้ยินแม้แต่เสียงสะอื้นของหญิงสาวทั้งหลายที่กลัวกับเสียงตวาดที่เสียงดังของคุณชาย
เสียงจอแจจากการพูดคุยเงียบหายไปในทันที เพราะทุกคนต่างรู้ว่าถ้าท่านชายมีโทสะขึ้นมาแล้วคงยากที่จะห้าม คงต้องปล่อยให้มันเป็นไป แล้วถ้าใครพูดจาไม่เข้าหูแม้แต่นิดเดียว อาจจะไม่มีที่ซุกหัวนอนอีกตลอดไป
“ข้าให้เวลา 30 นาที ถ้าพวกเจ้าไม่รู้ก็ไสหัวออกไปให้หมด!” สิ้นคำประกาศิต ต่างคนต่างออกหาตัวจินกิให้วุ่นวายกันไปหมด เจ้าของคำสั่งกระตุกยิ้มเหี้ยมเล็กน้อย
“จินกิ เจ้าคิดว่าจะหนีข้าพ้นหรือ .. ถึงจะหนีไปไหน ข้าก็จะตามเจ้า ไปจนวันตาย .. เพราะข้า ..”
ร่างบางนอนทอดกายลงไปกับพื้นหญ้านุ่ม ลมเย็นพัดผ่านทำให้ต้องกระชับเสื้อโค้ทให้แน่นขึ้นกว่าเดิม ตาหยีขึ้นมองแสงอาทิตย์และผืนนภากว้าง
ทำไม .. เจ้าไม่เคยใจกว้างเหมือนผืนนภาเลยนะ เชวมินโฮ
ยิ่งเหม่อมองไปนานยิ่งขึ้นถึงคนที่อยู่บนนั้น ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ หรือน้องชายที่เขารักมากสุดหัวใจ มากจนยอมตายแทนได้ แต่ถึงเขาจะพูดไปแบบนั้น เขาก็เป็นพี่ที่ไม่เอาไหน ไม่เคยจะปกป้องน้องชายจาก ‘ผู้ชายชั่ว ๆ’ ได้เลย
อีแทมินได้หลงผิดไปรักผู้ชายชั่ว ๆ ที่เห็นว่าฐานะเป็นตัวแบ่งชนชั้นและกีดกั้นความรัก ผู้ชายที่เห็นแค่คนจนเป็นแค่เศษดินธรรมดา ผู้ชายที่คิดว่าตัวเองดีเลิศ ผู้ชายที่พูดจาทำร้ายจิตใจคนได้ให้เหมือนตายทั้งเป็น ผู้ชายที่มีความเห็นแก่ตัวเองเป็นที่หนึ่ง
ผู้ชายห่วย ๆ ..
“เจ้าคิดถึงพ่อแม่ของเจ้าบ้างหรือเปล่าเจ้านกน้อย”
เสียงหวานคราเครือสั่น เมื่อคิดถึงบุพการีผู้เป็นที่รัก ดวงตาเรียวเล็กเหม่อลอยออกไปไกลถึงฟากฟ้า ภายในใจยังคิดโกรธาบุคคลผู้เป็นเจ้าของบ้านที่ตนเองอยู่ไม่ได้ เมื่อเขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาจากพ่อแม่มาห่างไกลถึงเพียงนี้
“เจ้าคงคิดถึงสินะ .. ใครจะไม่คิดถึงพ่อแม่บ้างเล่า”
ถอนหายใจยาวอีกครั้ง ก่อนที่จะสะดุ้งเฮือกเพราะเสียงที่เอ่ยชื่อเขาดังก้องมาเข้าหู ถ้าเดาไม่ผิดก็คงจะเป็นคนรับใช้ของคุณชาย
แล้วก็ไม่เคยเดาผิดเลยซักครั้ง เมื่อซองกุกเพื่อนสนิทของเขาวิ่งออกมาหน้าตาตื่น
“คุณชายอาละวาดใหญ่แล้ว แถมยังบอกอีกว่าถ้าเจ้ายังไม่กลับไปใน 30 นาที จะโดนไล่ออกกันหมด”
“อย่างนั้นหรือ” ปมคิ้วขมวดแน่น “ก่อเรื่องอีกแล้วนะ คุณชายเชวมินโฮ”
“เจ้ามีอะไรกับข้างั้นหรือท่านชาย”
แขนเรียวกอดหมับเข้ากับเอวคอดทันทีเมื่อจินกิเดินเข้าไปหา เสียงถอนหายใจออกมายาวอย่างเหนื่อยหน่ายของบุคคลในห้องโถงที่หอบกับเป็นแถว
“เจ้าจะหนีข้างั้นหรือ”
คนที่โดนกล่าวหาพยายามขืนตัวออกจากอ้อมแขนแกร่ง แต่ยิ่งดิ้นเหมือนยิ่งโดนกอดรัด
“ข้าจำเป็นต้องหนีท่านชายด้วยหรือไร”
“แต่เจ้าก็รู้ว่าข้าอาจจะขาดใจ ถ้าไม่มีเจ้า”
“ข้าก็แค่บุตรบุญธรรมของนายท่าน จะลดตัวลงมาเกลือกกลั้วกับเศษดินกับข้าทำไมล่ะท่านชาย เจ้าเป็นนภาที่อยู่สูงสุดฟ้ามิใช่หรือ สูงสุด จนข้ามิอาจจะเอื้อมถึง”
น้ำเสียงตัดพ้อเอ่ยออกจากริมฝีปากรูปกระจับสีชมพูสวย แต่ถ้ามองลงไปลึก ๆ ในแววตาจะพบความแข็งกร้าว และกระด้างกระเดื่องอยู่ข้างใน
เสียงซุบซิบด้วยความอิจฉาในตัวจินกิดังออกจากปากหญิงสาวรับใช้อย่างไม่ขาดสาย ใครจะไม่หลงชายหนุ่มผู้เป็นใหญ่ในบ้านหลังนี้รองจากนายท่าน ทั้งรูปหล่อดุจปติมากรรมชั้นเอก ดวงตากลมแต่กลับคมเข้ม ปลายจมูกแหลมเชิดรั้น ริมฝีปากรูปกระจับ สูงและรวย
ถึงจะนิสัยก้าวร้าวไปหน่อยก็ตามที
“เจ้ายังไม่หายเคืองโกรธข้าเรื่องนี้อีกหรือไร จินกิ”
“ข้าไม่ได้เคืองโกรธท่านหรอก ท่านชาย” สลัดอ้อมกอดออก ก่อนที่จะยิ้มบาง ๆ “ข้าไม่มีแม้แต่สิทธิที่จะเคืองโกรธท่านเลยแม้แต่นิด เพราะอะไรน่ะหรือ .. ท่านรู้มั้ยล่ะ เพราะข้าไม่กล้าไง”
“จินกิ ..”
“ครับท่านชาย” เพียงเอ่ยรับเบา ๆ เท่านั้น “ถ้าไม่มีอะไรข้าขอตัวขึ้นห้องก่อนแล้วกัน ซองกุก ขึ้นไปหาข้าด้วยข้างบน”
ยังไม่ทันที่ร่างบางจะก้าวออกไปจากที่ตรงนั้น เสียงประกาศดังขึ้นลั่นห้องโถงอีกครา
“ซองกุก ข้าไล่เจ้าออก!!!”
“ถ้าซองกุกออก ข้าออกด้วย”
“เจ้าจะทรมานข้าไปถึงไหนหรือจินกิ .. เจ้าใจร้ายเหลือเกิน”
“ข้าไม่ได้ทรมานท่าน คนอย่างท่านน่ะหรือจะก้มลงมาเชยชมเศษดินอย่างข้า .. น่าภูมิใจเหลือเกิน อีจินกิ”
“อย่าเอื้อนเอ่ยวาจาประชดข้าแบบนั้น ข้าขอโทษ”
“ท่านคิดว่าคำขอโทษที่ออกมาจากปากของท่านจะฟื้นชีวิตของพ่อแม่ข้า และน้องชายอันเป็นที่รักของข้าแบบนั้นหรือ” ฝ่ามือเรียวฟาดลงบนหน้าคมเข้มเต็มแรง จนเกิดรอยแดงเป็นปื้น ร่างบางเอ่ยถ้อยคำอย่างมีจริต “ข้าขอโทษแล้วกันนะท่าน หึ”
การกระทำของจินกิทำให้ทุกคนอึ้งไปเป็นแถบ ไม่มีใครที่กล้าจะตบหน้า .. ไม่สิ อย่าว่าแต่ตบหน้าเลย ยังไม่มีใครที่จะกล้าแตะเลยแม้แต่นิด ดวงตานับห้าสิบคู่ปิดสนิทเพราะคิดว่าจะต้องเกิดอะไรกับตัวร่างบางเป็นแน่
แต่เหมือนจะเดาได้ผิด มีเพียงแต่ความเงียบกับดวงตาปวดร้าวของร่างสูงเท่านั้น
“จินกิ ข้าทำอะไรผิดงั้นหรือ เจ้าถึงทำกับข้าเหมือนต้องการจะฆ่าข้าให้ตายทั้งเป็นแบบนี้”
“ท่านก็เป็นถึงนักเรียนนอก สมองก็ดูท่าทางจะมี ก็คิดเองสิครับ”
“จินกิ ..”
“อย่าพยายามเลย จำไว้ว่า ข้าเกลียดผืนนภาเป็นที่สุด เศษดินอย่างข้า ไม่คิดจะปรองดองและภักดีกับผืนนภา ไม่มีทางและไม่มีวันจะเป็นไปได้ด้วย”
“แต่ข้าจะพยายาม” เสียงทุ้มเน้นหนักแน่น “ไม่ว่าเจ้าจะเป็นเศษดินหรืออะไรข้าก็รักเจ้า ข้ารักเจ้ามากจนเกิดที่ข้าจะถอนตัวและถอนใจออกไปหาคนอื่นที่ไม่ใช่เจ้าจินกิ ต่อให้เจ้าจะเอานางในหอมามอบให้ข้ามาเพียงใด ข้าก็จะเลือกแต่เจ้า”
เสียงหัวเราะเย้ยหยั่นดังออกมาจากริมฝีปากสวยอีกครา
“ท่านคิดว่าข้าจะทุ่มทุนเชิญนางในหอมามอบให้ท่านงั้นรือ ? สำคัญตัวผิดไปหน่อยมั้ยครับท่านชาย”
“ท่านทำร้ายข้าอีกแล้ว .. ข้าเหมือนจะขาดใจตายเลยจินกิ ข้าเป็นอะไร ช่วยบอกข้าทีได้ไหม”
“คงเหมือนคนใกล้ตายกระมั้งครับ ตายเมื่อไหรบอกผมด้วยแล้วกันล่ะครับ บางทีผมอาจจะยอมคุยกับท่านชายดี ๆ เพื่อสั่งเสีย”
เสียงฮือฮาดังขึ้นอีกครั้ง รอยยิ้มสวยผุดขึ้นมุมปากบาง ๆ ก่อนที่จะเดินหนีไปอย่างไม่หยี่ระว่าคนเบื้อหลังที่เดินหนีออกมาจะเป็นอย่างไร
ก็แค่ลมปาก
ก็แค่โกหกหลอกลวง
ก็แค่อยากหลอกให้รักแล้วทิ้ง
ก็แค่เห็นข้าเป็นคนโง่
ก็แค่ไม่จริงใจ
แต่ข้าก็แค่ .. มาแก้แค้นท่านเท่านั้น ท่านชาย ..
จินกิ เจ้าคิดว่าจะหนีข้าพ้นหรือ .. ถึงจะหนีไปไหน ข้าก็จะตามเจ้า ไปจนวันตาย .. เพราะข้า .. รักเจ้ามากเหลือเกิน ..
คุยกันซักนิด : มันสั้นไปไหม ? เอ่อ .. แต่ช่างมันเถอะ เราคิดว่าจะแต่งให้มินโฮน่าสงสาร
ให้จินกิออกแนวเลว ๆ แต่ยังไงก็มีคนเกลียดมินโฮมากกว่าจินกิมากกว่าแน่นอน เชื่อปะละะะะ 55
เพราะว่ามินโฮมันน่าหมั่นไส้มาหลายเรื่องและ จะพยายามแต่งเรื่องนี้ให้จบ (? ) นะฮับบบบ !
ขอบคุณและขอให้มีความสุขกับการอ่านทุกคนจ้ะะะะะ :-)
ความคิดเห็น