~สะดุดใจ...นายสุดเฮี้ยว~

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7:นัดเปิดตัว

"มาเข้าห้องน้ำเหรอ ^_^  ทำไมจู่ๆก็วิ่งออกมาล่ะ"

"เอ่อ...ค่ะ  คือว่ามัน....ปวดกะทันหันน่ะค่ะ  //^_^//"

                จ๊ากกก! นี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย  มันชั่งน่าอายและน่าอายจริงๆๆ //-_-//  ส่วนรุ่นพี่คีเทคก็ได้แต่รับคำตอบฉันไปแบบขำๆ  นะ...นี่เขาหัวเราะฉันเหรอ  ฉันจะทำยังไงดีล่ะ –O-

"เธอนี่น่ารักดีนะ  ชื่อซูยองใช่มั๊ย"

                ฉันพยักหน้านิดๆอย่างประหลาด + ปลื้มใจสุดๆ  นี่รุ่นพี่ที่ป๊อบที่สุดในโรงเรียนปริปากชมฉันเหรอเนี่ย  ฉะ...ฉันจะทำยังไงดีล่ะ  จะทำยังงายยย ( ไม่ต้องทำ'ไรแหละดีสุด -.,- )

"//-.,-// คะ...คือ"

"เอ๊ O_o? เธอหน้าแดงนี่  ไม่สบายรึเปล่า  หรือว่าเธอต้องไปนอนห้องพยาบาล  ฉันจะพาไปเอง ป่ะ"

"อะ...เอ่อ  ฉันไม่เป็นอะไร  ไม่เป็นอะไรจริงๆ"

                ฉันรีบปฏิเสธเป็นพัลวันเมื่อรุ่นพี่ทำท่าจะลากฉันไปห้องพยาบาล  ปัดโธ่! ทำไมฉันไม่บอกจะล่ะว่า 'ค่ะ...พอดีว่าเมื่อคืนนอนตากแอร์ทั้งคืนเลย  ซูยองไม่ค่อยสบายน่ะค่า -O-' แล้วปั้นเสียงสำออยเล็กๆ  เห้อออ  หน้าเสียดายจัง  ( โธ่! ไม่หน้าเป็นนางเอกเล้ยย - -" ) ...แต่ดูเหมือนฉันก็ปวดหัวนิดๆจริงๆแฮะ  แถมยังมีน้ำมูกนิดๆด้วย  ฮัดชิ้ว!  แต่ไอ้สาเหตุที่มันหน้าแดงเนี่ย  รับประกันได้เลยว่าฉัน...อายยยย ( อายเป็นด้วย  ไม่อยากเชื่อ )

"นั้น...ฉันกลับห้องก่อนนะคะ  เดี๋ยวอาจารย์เข้าแล้ว ^_^;;"

"อื้ม...นั้นคืนนี้เจอกันนะ"

                'คืนนี้เหรอ?' นะ...นี่เขาหมายความว่าไงนะ  อย่าบอกนะว่าเขาเห็นฉันเป็นพวก...  แล้วเขาจะ...  อ๊ายยย >o< ( จะบ้าเหรอ  เขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น  -*- [อ่าวเหรอ - -~] )  ถ้าอย่างนั้นหมายความว่าไงล่ะ...แต่เอาเถอะ  ตอนนี้คงต้องไปนอนหลับในห้องเรียนก่อน ( เรียนโว้ยเรียน -*- ) ...zzZzz –O-~

4 โมงเย็น  เวลาเลิกเรียน...

"ฮ่า...ในที่สุดก็เลิกเรียน ^O^"

"ซูยอง...วันนี้แกกลับไปก่อนนะ....ก็....ฉันจะไปโนแรปังกับพวกจียอนน่ะ ^_^++ ( ตาเพ้อฝันนั่นอีกแล้ว )"

"เอ๋ O_o? มีอะไรรึเปล่า  แกถึงได้ดูตื่นเต้นขนาดนั้น  ซึ้ดดด ( สูดน้ำมูกนิดหน่อย -.,- )"

"ไม่มีอะไรมาก  ก็แค่พวกจียอนเขานัดนักเรียนโรงเรียนแชอุลไว้น่ะ…ฉันว่าแกเช็ดน้ำมูกหน่อยเหอะ"

"เออ  ซึ้ดดด  ที่แท้ก็จะไปหลีผู้ชาย  เห้อออ  ฉันไปด้วยดิ  ฉันไม่อยากกลับบ้านคนเดียว...มันเหงาน่ะ –O-"

"ใครว่าเธอจะได้กลับบ้านคนเดียวล่ะ  กลับกับฉันก็ได้นี่  เอามะ ^_^"

                จู่ๆเสียงตาชอย วูฮูคก็ดังขัดความสุข ( ที่มีน้อยนิด ) ของฉันขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มเผยให้เห็นเขี้ยวรำไร  อ๊ากกก! ใจจะละลาย  อุบ! ฉันปฏิญาณตนไว้แล้วนี่ว่าจะไม่ชมนายนี่  เหอะ! ใครว่านายหล่อกันเล่า ( ก็เอ็งแหละ  เหอะๆๆ )  ซึ้ดดด! น้ำมูกไหลอีกและ

"ให้ฉันไปฟังเสียงยัยมินอาหอนที่โนแรปังยังดีซะกว่ากลับบ้านกับนายซะอีก -*-"

"อ่าวพูดงี้ก็หาเรื่องดิ / อ่าวยัยซูยองแกหลอกด่ากันนี่หว่า"

"เออๆชั่งมันเถอะ  ป่ะไปโนแรปังกัน  ฉันเห็นจียอนรออยู่หน้าห้องนู่นนานแล้ว  ซึ้ดดด!"

                ขณะที่ฉันกำลังใช้ช่วงวิกฤตในการเช็ดน้ำมูก  จะบ้าเหรอ!!  ลากยัยมินอาชิ่งหนีไปต่างหากล่ะ  มีแต่นายวูฮูคที่ไวกว่าฉัน  ตานั่นคว้าแขนฉันไปอย่างรวดเร็วก่อนจะ...อุ้มเหรอ? ไม่ซิจูงมือเหรอ?  ก็ไม่ใช่อีกแหละ  เพราะตาบ้าเถื่อนนี่กำลังลากฉ้านนนน –O-^^

"ไปก่อนนะมินอา  กลับบ้านไวๆล่ะ ^O^"

                โธ่! ตาบ้าเอ๊ย  มันเจ็บนะเว้ย  -_-^^ โอ๊ย! โอยยย  TOT ฉันยังไม่คิดบัญชีนายเรื่องที่ทำให้ฉันขายขี้หน้าขี้ตาเพื่อนทั้งห้อง ( มีขี้ตาด้วย -.,- ) เลยนะ! ซึ้ดดด...

"นี่นายจะพาฉันไปไหนกันแน่น่ะ  ปล่อยก่อนซิโว้ยยย ซึ้ดดดด! ( ไหลให้มันถูกกาละเทศะหน่อยซิฟะ -.,- )"

"นี่เธอจะหยุดดิ้นซักทีได้มั๊ย...แล้วก็เช็ดน้ำมูกนั่นด้วยเห็นแล้วอุจาดตา -*-"

"ไม่! ได้! ขืนนายยังจะจับแขนฉันอยู่อย่างนี้น่ะ!…แล้วอีกอย่างมันจะหนักส่วนไหนของนายถ้าน้ำมูกฉันจะไหล  นายนั่นแหละเป็นคนผิดที่ทำห้องให้ฉันเป็นคิตตี้ซะอย่างนั้น  ฉันเลยต้องนอนขดอยู่บนโซฟา...แต่ดีที่มินอาเอาผ้าห่มมาให้  ซึ้ดดด!"

                ได้ผล! เขาหยุดในฉับพลันทันใด  อูยยย  เจ็บชะมัดเลย  แขนฉันแดงหมดแล้วเนี่ย -_-^^

"ถามหน่อยเหอะ  นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย –O-^^"

"ไปเปิดตัว...ให้เพื่อนๆฉันได้รู้จักเธอน่ะ  เผื่อว่ามันจะทำให้เธอได้รู้จักใครมากขึ้นกว่านี้น่ะ  ^_^ ( นายจะไม่ยิ้มได้มั๊ย  เอ่อ...คือแบบว่าฉันรำคาญน่ะ [ปากแข็งจริ๊งงง] )"

"เปิดตัว!!O_O!! นี่นายจะบ้าเหรอ! ฉันไม่ได้เต็มใจเป็นอะไรกับนายซักหน่อย  จะมาเปิดตัวฉันในฐานะอะไรยะ  ซึ้ดดดด!"

"ก็...( ทำท่าครุ่นคิด )  เอาน่า...อย่างน้อยเธอก็เป็นเพื่อนของน้องสาวฉัน  แค่ไปกับฉันคงไม่ตายหรอก"

"ตาย!! ตายเพราะเฉาหน้านายตายนั่นแหละ  ฉันล่ะเบื่อหน้านายเต็มทนและ -_-^^"

"คิดว่าฉันไม่เบื่อหน้าเธองั้นเหรอ  ทั้งหัวเหม็น  ทั้งมือเหม็น  แต่ถ้าเธอไม่ไปก็เรื่องของเธอแล้วกัน...ฉันจะได้ไปหาเพื่อนๆ  ป่านนี้รุ่นพี่คีเทครอแย่แล้ว  เห้อออ"

                รุ่นพี่คีเทคงั้นเหรอ  ก็แสดงว่าที่พี่เค้าบอกเมื่อตอนอยู่หน้าห้องน้ำ  ก็แสดงว่า...รุ่นพี่รอฉันอยู่งั้นซิ ^O^  อ๊ายยย! อย่างนี้ต้องไปให้ได้ >o<

"เดี๋ยวก่อน! คือฉัน...ไปด้วยซิ"

"เห้อออ  มาก็มาซิ  -_-++ ( ชิ้งๆ )…แต่มันจะเป็นการดีถแธอจะเช็ดน้ำมูกที่กำลังจะย้อยลงมานั่นก่อน"

                มันเรื่องอะไรของนายเล่า!! -_-^^  ฉันวิ่งไปเดินข้างๆนายวูฮูค  แต่ในช่วงวินาทีนั้นเองที่คนที่เดินอยู่ข้างๆฉันเอาแขนมาพาดไหล่ฉันทั้งๆที่ยังไม่ได้รับความเต็มใจจากฉันซักนิด  -_-^^ ขอด่าอีกทีเหอะ  นายบ้าเอ๊ย!! ฉันหันหน้าไปมองวูฮูคเชิงถามว่า 'กล้าดียังไงเอาแขนมาพาดไหล่ฉันย่ะ'  แต่ดูตานี่ก็ยังทำหน้ากวนบาทาไม่เลิก

"ดูเธอหน้าเหมือนไม่พอใจแฮะ  มีอะไรรึเปล่า ^O^ ( ปัดโธ่! ฉันรู้น่าว่านายแกล้งโง่ )"

"นายไม่รู้เหรอ  -O-"ฉันก็เลยเล่นมุขเดียวกับนายนั่นบ้าง

"(^ ^  ) (  ^ ^)"

                ในเมื่อนายไม่รู้เรื่องก็เอาเถอะ  ฉันจะสังเคราะห์ให้!! นี่แน่ะ!!  ฉันชกเข้าเบ้าตาตาวูฮูคนั่นพอดีเป๊ะๆ  ฝีมือไม่ตกแฮะ  นายนี่หงายตึงลงพื้นไปเลย  โฮะๆๆ ^O^

"โอ๊ย! เธอจะต่อยฉันทำไมเนี่ย -_-^^  โอยยย"

"ก็นายอยากกวนฉันก่อนทำไมล่ะ...ฉันไปล่ะ  บ๊ายบาย ^O^  ซึ้ดดดด!"

"นี่! เธอจะไปไหนน่ะ –O-^^"

"ก็...ไปหาจินฮีที่ยืนโบกมืออยู่ตรงนั้นไงล่ะ  ไปก่อนล่ะ...แล้วถ้านายอยากตามมาก็ช่วยเหลือตัวเองก็แล้วกันนะ  บ๊ายบาย ^O^"

                โฮะๆๆ ^_^ ^O^ ^_^  สะใจเป็นบ้าเลยแฮะ ซึ้ดดดด! ฉันเดินมาหาจินฮีตามคำเรียก  ที่แท้นายนี่ก็จะพาฉันมาที่  เอ...มันเป็นโนแรปังก็ไม่เชิง  ร้านอาหารก็ไม่ใช่  เพราะจากที่สังเกตแล้วไม่ยักมีลูกค้าเลยสักคนที่จะเห็นก็แต่จะมีพวกหนุ่มๆประมาณ  4-5คน ที่ฉันเดาว่าคงจะเป็นเพื่อนที่นายวูฮูคนัดไว้...ลาบปาก  หุหุ  ไม่รู้ว่าพวกโรงเรียนแชอุลที่ยัยมินอาไปพบจะสู้หน้าตาเข้าขั้นอย่างพวกเพื่อนๆวูฮูคได้รึเปล่า ^O^…และหนึ่งในนั้นก็คงจะหนีไม่พ้น...รุ่นพี่คีเทค  อ๊ายย! >o< ฉันเริ่มทำตัวไม่ถูกอีกแล้วซิ //^_^//

"หวัดดี  ซูยอง  แล้วไอ้วูฮูคล่ะ  ไม่ได้มาด้วยกันเหรอ"แหมๆไม่คิดจะถามฉันว่า 'อ่าวซูยองเหนื่อยรึเปล่า  น้ำมั้ย?' เลยเหรอรุ่นพี่คีเทค –O-

"นอนแอ้งแม้งอยู่นะ..."

"อยู่นี้ไง  เธอนี่มันร้ายกาจจริงๆนะยัยซูยอง -_-^^"

"- -""

                ซวยแล้วซิ  ดูเหมือนเขาจะโกรธมากซะด้วยซิ  ดูเส้นเลือดที่ปูดอยู่ที่หัวตานี่ซิ  อ๊ากกกก! อยู่ไม่ได้แล้ว  พระเจ้าช่วยกล้วยน้ำว้าทอด  ยังโชคดีที่บุรุษสุดหล่อช่วยนางฟ้าสุดสวยอย่างฉันไว้ก่อน  เดี๋ยวปัด! จูบให้รางวัลเลย

( เอ่อ ~…นั้นไม่ต้องดีกว่า -.,- ) ซึ้ดดดด!...-.,-

"นี่! อย่ามัวแต่ทะเลาะกันเลย  สั่งอาหารดีกว่า  จริงมั๊ย! วูฮูค ^_^  ซูยองนั่งลงซิ  ไม่สบายเหรอ  น้ำมูกไหลเชียว"อ๊ากกก! ฉันจะให้อากัปกิริยาที่อุจาดของฉันปรากฏแก่สายตาของรุ่นพี่ได้  ซึ้ดดดด! -.,-

"(^ ^;) (_ _;) (^ ^;) (_ _;)ครับ"

                ก้ากๆๆ ^O^  ^_^  ^O^  ^_^   สมน้ำหน้าตานั่นจริงจริ๊ง  หงอยไปเลยซิ  ซึ้ดดดด!  รุ่นพี่สั่งอาหารมาหลายอย่างจนฉันเดาไม่ออกแล้วซิว่าตัวเองจะกินหมดรึเปล่า ( แต่ฉันว่ายังไงก็หมด )  แต่ดูเหมือนต่อมความสงสัยฉันมันจะเริ่มทำงานแล้วซิ  ที่นี่ที่ไหนกันแน่นะ  แล้วผู้ชายอีก 2 คนที่เหลือชื่ออะไรกันแน่  แล้วนายนี่มีจุดประสงค์อื่นรึเปล่าที่พาฉันมาที่นี่  แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้กิน!! –O- ดูเหมือนเวลาจะไม่ปล่อยโอกาสให้ฉันกินเลยเพราะในเมื่อพวกผู้ชายทั้ง 5 คนก็ยังคงจับจ้องมาทางฉัน  ฉันเลยได้กินแค่ขนมต๊อกโบกี้ธรรมดาๆ ( ชีวิตช่างน่ารันทด TOT )...แล้วนี่มันก็เลยมาสองชั่วโมงแล้วนะยะ ^O^ (เร็วปานอพอลโล่ที่ 13 -.,- )

"นี่! วูฮูค  ซึ้ดดดด! ....นายไม่คิดจะบอกฉันหน่อยเหรอว่าที่นี่มันที่ไหน  แล้วนายจะพาฉันมานั่งแทะขนมต๊อกแล้วดูพวกนายดื่มแต่โซจูเนี่ยนะ –O-^^"

"เธอ...อึก  อยากรู้เหรอ  ^O^;; อึก...ทำมายยเธอม่ายยถาม  อึก...รุ่นพี่คีเทคเองล่าาาา...อึก"รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าสวยใสของฉัน

"อ๋อ! ที่แท้นายเองก็หึงฉันล่ะซิ  โฮะๆๆ  ^O^ ในที่สุดฉันก็ชนะนาย...นายหลงเสน่ห์ฉันแล้วล่ะซิ ซึ้ดดดด!"

"จะบ้าเหรอ! ครายยจาไปหลงเสน่ห์เธอกันล่าาาาา  ฉ้านนนก็แค่ขี้เกียจตอบ -_-;; จาบอกห้ายยยก็ด้ายยย  ที่นี่ก็คือ...ร้านอาหารร้านแรกที่พ่อกับแม่ของฉันสร้างขึ้น อึก...ก่อนที่จาาาา ปายยยร่วมหุ้น  อึก...กับพ่อแม่ของเธอออ...พ่อยกมานนนให้ฉ้านนน...ตอนที่พ่อรวยเละแล้ววว...เซอร์ไพร์สมั๊ยล่าาาา ^_^;;"

"แล้วที่นายบอกว่าจะพาฉันมาเปิดตัวล่ะ  อย่าบอกนะว่ามันหมายความว่าต้องให้ฉันมานั่งหงอดูพวกนายเนี่ย -_-^^"

"อ้อ! ฉันลืมปายยย  นี่ทุกโคนนน!! ( ทุกสายตาหันมามองที่วูฮูค ) นี่ก็คือ...อึก  ฮัน ซูยอง  เธอเป็น....อึก"

                นายจะบอกว่า 'ว่าที่คู่หมั้น' เหรอ...คงเป็นเพราะนายเมา  แต่บางทีฉันอาจจะรู้สึกว่า...เมื่อนายพูดคำนั้น  ปัดโธ่! อย่าคิดมากเซ่! คือฉันหมายถึงรู้สึกอับอายขายขี้หน้าที่ต้องลดระดับมาเป็นถึงว่าที่คู่หมั่นตานี่ ( ไม่ค่อยเล้ยยย  -*- )  หรือนายจะบอกว่ายัยนี่ก็เป็นแค่ 'เพื่อนของน้องสาวฉัน' แต่ฉันขอใช้คำนี้แทนคำว่าว่าที่คู่หมั้นนายดีกว่านะ  เพราะที่ฉันสนก็จะมีแต่...รุ่นพี่วูฮูค >.<  ซึ้ดดดด!

"ยัยนี่เป็น...( แต่ไม่เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้เลยด้วยซ้ำ  ดูคำตอบนายนี่ซิ... ) ผู้หญิงที่มือเหม็น  หัวเหม็นที่สุดเท่าที่ฉันจำความได้  ฮ่าๆๆ ^O^"

                เท่านั้นแหละเสียงเฮก็ลั่นไปทั่วโต๊ะอาหาร  แต่สิ่งที่ทำให้ฉันเจ็บแปล๊บไปทุกขั้วหัวใจก็คือ...เสียงหัวเราะของรุ่นพี่คีเทค!! ซึ้ดดดด! โอ้ววว ไม่น้าาาา  TOT  คืนนี้ฉันต้องคิดบัญชีกับนายแน่  ฮ่าๆๆ  นายเสร็จฉันแน่นายวูฮูค!!  ( ไม่ใช่โว้ยย –O-^^ )

"นี่นาย!!  ซึ้ดดดด! นายมันใจดำชะมัดเลย  นี่! หยุดหัวเราะซะทีซิโว้ยยย -_-^^"

"หวัดดีคุณหัวเหม็นนี่ผม...ลี  ฮยอนวู"นายหน้าหล่อผมสีชานั่นพูดขึ้น

"ส่วนผม...ปาร์ค  มินวูครับ คุณมือเหม็น  ก้ากๆๆๆ"ตานี่ก็อีกคน!  ซึ้ดดดด!

                นายนี่มัน...! TOT โธ่! หน้าสวยๆของฉันตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความขายขี้หน้า  >o< //T^T// ...ฉัน – ไม่ – มี – วัน – ยกโทษ – ให้ – นายยย!! -_-^^…ซึ้ดดดด! -.,-