~สะดุดใจ...นายสุดเฮี้ยว~

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5:ไม่ได้เป็นห่วง แต่...

"ถูกใจอย่างนั้นเหรอ...ถูกใจที่นายอุตส่าห์เซอร์ไพร์สฉันโดยการเอาสิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดมาอยู่เต็มห้องส่วนตัวของฉันเนี่ยนะ  นายมันร้ายจริงๆเลยนะ  ฉันยอมตายซะดีกว่าที่จะมาอยู่ในโลกแห่งคิตตี้น้อยนี่ซะอีก –O-^^"

                    ฉันตะโกนฉอดๆใส่อีตานี่โดยไม่ปล่อยให้อีตาวูฮูคนั่นปริปากซักคำ   ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามเถียงเท่าไหร่ก็ตามเหอะ  เชอะ! ให้ตายซิ  นายนี่มันร้ายใช้ได้เลยจริงๆ  แล้วที่ฉันปริปากชมตานี่ตอนที่อยู่ในรถนั้นน่ะยกเลิกข้อมูลไปให้หมดเลยแล้วกัน -_-^^ ( ซะงั้น  เสียเวลาตูหมด  -_-;; )

"อะไรของเธอเนี่ย!! แม่ของเธอเป็นคนบอกกับแม่ฉันเองแล้วฉันก็ฟังจากแม่ฉันเองด้วยว่า..."

"ว่าฉันชอบไอ้แมวประหลาดเนี่ยนะ!!  -_-^^"

"ก็ใช่...^_^;; ( พยายามยิ้มสู้อสูรหมูร้ายที่กำลังตกมัน  [ หมูมีตกมันด้วย  เพิ่งรู้ - -"] )"

"แล้วแม่ไม่บอกนายด้วยเลยเหรอว่าฉันชอบสีชมพูน่ะ -*-"

"ก็บอก..."

               แน่ะ! ยังมาต่อล้อต่อเถียงกับฉันอีก  แล้วแม่เองก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าฉันเกลียดคิตตี้  เกลียดสีชมพู  แล้วฉะไหนมาบอกว่าฉันชอบไอ้สองอย่างนี้ล่ะ  สงสัยแม่คงจะทำงานจนสมองแปรปรวนอย่างรุนแรง -_-^^

"แน่ใจใช่มั๊ยว่าแม่ฉันเป็นคนบอกน่ะ"

"ก็แน่น่ะซิ  ฉันหลอกเธอแล้วได้เงินงั้นเหรอ  ไม่ได้!  แล้วฉันจะหลอกเธอทำไม"

"เดี๋ยวจะได้เห็นดีกัน"

               ฉันพูดจบก็ค้นหาโทรศัพท์มือถือเป็นพัลวัน  แต่มัน...ไม่มี!!  หายไปไหนล่ะเนี่ย  เครื่องตั้งแพงนะจะบอกให้  TOT  ส่วนอีตาวูฮูคนั่นก็กำลัง...กำลังหยิบมือถือของฉันขึ้นมา!! O_O!!

"เธอหานี่อยู่ใช่มั๊ย ^ _++"

"นะ...นี่นายเอาไปได้ไงน่ะ  เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ -_-^^"

"ไม่ได้! เพื่อป้องกันว่าเธอจะไม่มีชู้...ฉันจะเก็บมันไว้เองนับตั้งแต่นี้  เธอคงเข้าใจ ^_^ ...เออแล้วอีกอย่าง...ถ้าเธอต้องการติดต่อกับใครล่ะก็  นู่นโทรศัพท์บ้าน  เธอใช้ได้ทุกเครื่องเว้นแต่ว่าถ้าเธอจะใช้นอกลู่นอกทางล่ะก็ระวังฉันรู้แล้วกัน"

"นายเห็นฉันเป็นอะไรกันแน่  ว่าที่คู่หมั้นนายนะ  ไม่ใช่นักโทษต้องโทษกุมขัง –O-^^"

"อ่าว ~ สุดท้ายเธอก็ยอมรับแล้วเหรอว่าเธอเป็นว่าที่คู่หมั้นของฉัน  ฮ่าๆๆๆ ^O^"อย่าพูดนอกเรื่องเซ่!!  ตาบ้า!

"นี่นาย..."

"นั้นฉันไปก่อนนะ  ฮ่าๆๆ  บ๊ายบาย  ^_^"

"นะ..."

               ไม่ทันแล้วล่ะ  อีตาบ้านั่นเดินดุ่มๆเข้าห้องตัวเองไปแล้ว  แต่อย่างน้อยฉันก็รู้จากเสียงนะว่าตานี่อยู่ห้องข้างๆฉัน  จ๊ากกก!!  แล้วฉันจะสนใจทำไมกันเล่า!! O_O^^ แต่ก็ชั่งมันเถอะ  ฉันตัดใจเดินไปที่โทรศัพท์...ลายคิตตี้นั่น  แย่ะ! ฉันจะโทรดีมั๊ยเนี่ย  เอาเถอะชั่งมัน

"ฮัลโหล"เสียงแม่ทักจากปลายทาง  ทำเอาฉันถึงกับยิ้มร่า ~

"คุณนาย ~ นั่นใช่คุณนายมั๊ย  ...นี่หนูเองนะ ซูยอง  ยังจำกันได้ใช่มะ ^_^"

"จ้ะๆๆ  ซูยอง แม่จำได้  แม่เป็นห่วงหนูมากเลยนะ  ( อยากถามแม่จริงจริ๊งว่าห่วงฉันแล้วเหตุไฉนพาฉันมาเข้าขุมนรกอย่างนี้ ) เป็นยังไงบ้างเขาดูแลลูกดีรึเปล่า  แล้ว...เอ...O_o? แต่เบอร์นี้มันไม่ใช่เบอร์ที่บ้านของคุณหญิงอะ...( เอ...สัญญาณไม่ดีเลยแฮะ  แม่จะพูดอะไรนะ )"

"แม่!ๆๆ ได้ยินมั๊ย...ที่หนูโทรมาหาแม่ก็เพราะว่าหนูจะถามว่าแม่เป็นคนบอกทางนี้เหรอคะว่าหนูชอบคิตตี้กับสีชมพูน่ะ"

"เอ...O_o?? เปล่านี่จ้ะ  แต่เอ...หรือว่าแม่จะบอกจริงๆ  ทำไมเหรอจ้ะ"

"ก็เปล่า...ชั่งมันเถอะ  ว่าแต่...นายวะ..."

"เออ...ซูยองจ้ะ  แค่นี้ก่อนนะจ้ะ  แม่ติดงานอยู่  แล้วช่วงนี้แม่ก็มีงานยุ่งด้วย  ขอโทษทีนะจ้ะ  แล้วแม่จะโทรไปหา...ตึ้ดๆๆ"

               แล้วแม่ก็ตัดสายไปบทสรุปก็คือไม่รู้เรื่องอะไรกันเลยสักเท่าไหร่  แม่จะพูดว่าอะไรเหรอ ตอนที่สัญญาณมันหายไปน่ะ  แต่ชั่งมันเถอะ  ขี้เกียจคิด -*-  ถึงตอนนี้ไอ้หัวที่มันก็เริ่มเหนียวๆคันๆ  แกรกๆๆ คันๆๆ >O<  ตัวก็เริ่มคันบ้างเหมือนกัน  ดวงจันทร์เต็มดวงทอแสงสดใส  คงถึงเวลาแล้วซินะที่ฉันต้องกลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่า  จะบ้าเหรอ!! โลกมนุษย์นะเฟ้ยไม่ใช่โลกเวทมนตร์ -*-  คงถึงเวลาแล้วที่ฉันต้อง...อาบน้ำ แต่จะให้ฉันอาบใน  kitty's  toilet  เนี่ยนะ   ไม่อาววว –O- 

                    ฉันตัดสินใจไปหายัยมินอาที่ห้อง  ก้อกๆๆ  แต่เคาะอยู่ตั่งนานสองนานก็ไม่มีทีท่าว่ายัยนี่จะเปิดประตูแม้แต่น้อย  โธ่เว้ย!!  มันอะไรกัน  แกกะจะนอนโต้รุ่งเลยเหรอฟะเนี่ย  แล้วจู่ๆนายวูฮูคก็พูดขึ้นก่อกวนต่อมอารมณ์ของฉันเข้าไปอีก

"เธอ...จะทำอะไร"

"อุจจาระอยู่ม้าง ~ ( อุ๊ย! หยาบคาย )"

"ยัยบ้าเธอจะมาเรี่ยราดตรงหนีได้ยังไง!!  สอนไม่จำว่าให้ไปถ่ายในถาดที่ใส่ทรายนู่น!!++"

               เขาพูดติดตลก  แต่ฉันไม่ตลกด้วยเฟ้ย! คนกำลังอารมณ์เสีย -_-^^ ( กำลังเครียดว่าจะหนีไอ้แมวประหลาดนั่นได้ยังไง ) แต่เมื่อสายตาไปสะดุดเข้ากับกล่องปฐมพยาบาลที่เขาถือมาด้วยอารมณ์ฉันก็เปลี่ยนเป็นสงสัยในฉับพลันทันใด ( เป็นโรคอารมณ์แปรปรวนระยะสุดท้าย -_-;; )

"นาย...ถือไอ้นั่นมาทำไม O_o?"

"ไอ้นี่น่ะเหรอ  ^O^"

               อย่าบอกนะว่านายจะมาทำแผลให้ฉัน  พระเจ้า! ใครช่วยบอกฉันที่ว่านี่มันไม่ใช่ความฝัน  ชั่งโรมานซ์ซะจริงๆ  พ่อเทพบุตรสุดหล่อ  ไม่ยักรู้ว่านายเองก็ดูละครกับเขาเหมือนกัน  //^_^//

"ฉัน...//^_^// ( รอยยิ้มอายแบบนี้...ใช่แน่เลย  อ๊ายยย!! >O<  ฉันชักจะทำตัวไม่ถูกแล้วซิ )  คือฉัน...ฉันจะเอามาให้เธอไปทำแผลเองน่ะ  เอาไปซิ  ฉันกลับก่อนล่ะ"

               เขาโยนกล่องนั่นให้ฉันแล้วฉันก็รับมาได้ด้วยความพยายาม  ถึงแม้ว่ายังไงก็เถอะฉันก็ยังเห็นรอยยิ้มที่ตานั่นแอบอมไว้อายๆก่อนจะเดินก้มหน้าหันหลังกลับไป  แต่ถึงแม้ว่าถึงอย่างนั้นหรือถึงอย่างไหนฉันก็ขอยกเลิกข้อมูลล่าสุดอีกครั้งว่าหมอนั่นเป็นเทพบุตรสุดโรมานซ์  แล้วฉันก็ขอสัญญาว่า...ต่อไปนี้ฉันจะไม่มีวันชมนายอีกวูฮูค!!  -_-^^

                    แล้วฉันจะอาบน้ำยังไงล่ะเนี่ย...จะไปขอความช่วยเหลือจากตาบ้านั่นน่ะเหรอ  ไม่มีทางซะหรอก! –O-

( แต่ถึงอย่างนั้นถึงอย่างนี้  เจ้าหล่อนก็ได้เดินไปหน้าห้องวูฮูคเรียบร้อยแล้ว - -" ) ฉัน...จะเคาะประตูดีรึเปล่านะ เคาะ...เอ  ไม่เอาน่า...แต่จะทำยังไงต่อล่ะ...ทนไงทนนอนไปก็ได้...แต่...ฉันความอดทนต่ำสุดๆไปเลยล่ะ  บทสรุปตอนบั้นปลายก็คือ...เคาะก็เคาะฟะ -_-;;   ก้อกๆๆ...

"ใครวะ!!  เข้ามา!!"ฉันเปิดประตูเข้าไปอย่างหวั่นเกรง ( มือสั่นเล็กน้อย )

"ฉะ...ฉันเอง ^_^;;"แล้วฉันจะกลัวทำไมเนี่ย

"อ่าว...เธอเองเหรอ  มีธุระอะไร ~"

"คือฉันจะมายืมชุดนอนกับผ้าขนหนูนายน่ะ  ขอผ้าห่มด้วยก็ดี  หมอนด้วยก็ได้นะ  หรือถ้าจะให้แบบเพอร์เฟ็คที่สุดก็ยกห้องนอนให้ฉันเลยแล้วนายก็ไปนอนห้องฉันแทนน่ะ...ได้มะ ^O^"

"อะไรของเธอ  เข้ามาก็มาขออะไรฉันฉอดๆทั้งที่ห้องเธอเองก็มีครบถ้วนสมบูรณ์ -_-;;"

"ก็...นายไม่เข้าใจหรือไงว่าฉันไม่ชอบคิตตี้กับสีชมพู...ก็ใช่แม่ฉันบอกผิดเองแหละ  ขอโทษด้วยนะ  แต่ถ้าจะให้ดี  นายควรสั่งให้คนจัดห้องให้ฉันใหม่  เป็นลายหมีพูแล้วก็...สีแดง"

"แต่แม่เธอบอกผิดเอง...เรื่องนี้ก็ช่วยไม่ได้ -.,-"

"แต่ถ้านายไม่ช่วยฉัน...ฉันก็จะมานอนกับนายทุกคืน ^_^"

                    ได้ผล  เขากระเด้งตัวขึ้นมาในฉับพลันทันใด  ท่าทางตัวฉันมันคงจะน่ารังเกลียดจนวูฮูคได้ยินเป็นต้องสะดุ้งสะเทือน  สะเมื่อไหร่กันล่ะ!! นายนั่นคงอดใจไม่ไหวถ้าเห็นร่างบางอรชรของฉัน  ก้ากๆๆ ^O^

"ก็ได้ -_-^^"

               พอเขาพูดจบก็เดินไปควานหาบางอย่างในตู้เสื้อผ้า  แล้วเมื่อเจอผ้าขนหนูผืนสีขาวกับชุดนอนที่ดูเหมือนว่าจะเป็นของเขาเขาก็ควักมันออกมา  +_+ พระเจ้า!  นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันถวิลหา...สิ่งที่ไม่มีหน้าเจ้าแมวประหลาดนั่น  สิ่งที่เรียบง่าย  ซี้ดดด!! น้ำหูน้ำตาไหล T^T

"นะ...นี่เธอจะร้องไห้ทำไมเนี่ย  ฉะ...ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะเนี่ย  นี่!"

"เปล่าน่ะ  ชี้ดดด! ( ปาดน้ำตา ) ขอบคุณนะที่ให้ฉันยืม  จะเป็นพระคุณอย่างสูง ^_^  ซาบซึ้ง  ซึ้ดดด"

               ฉันคว้าผ้าขนหนูกับชุดนอนที่วูฮูคหยิบมาให้ได้ก็เดินออกมาจากห้องของวูฮูค  ทิ้งให้เหลือเพียงเครื่องหมายเควคชั่นมาร์คที่แปะอยู่บนหน้าของวูฮูค...ต่อจากนี้ก็คงเป็นการกลายร่าง  ไม่ใช่โว้ย!!  อาบน้ำต่างหากล่ะ

               10  นาทีผ่านไป...ฉันเดินออกมาจากนอกห้องน้ำโดยที่ใส่ชุดนอนเรียบร้อยแล้วไม่งั้นเดียวใครมาทำอะไรฉันอีก ( ไม่มีใครทำอะไรเธอหรอกย่ะ -*- ) แต่ดูเหมือนมันจะหลวมไปถนัดตา  ก็แหงล่ะผู้หญิงร่างบางกะทัดรัดอย่างฉันมาใส่ชุดของผู้ชายอย่างวูฮูคก็ต้องหลวมเป็นธรรมดา (ยังชมตัวเองไม่เลิก - -" ) ฉันตัดสินใจไปนอนที่ห้องนั่งเล่นที่อยู่ข้างๆห้องมินอา  นึกซะว่าพรุ่งนี้วูฮูคคงจะจัดห้องให้ฉันใหม่...แล้วกันนะ ^_^;;

                    หลังจากที่ฉันทำแผลให้ตัวเองเสร็จ ( ชีวิตชั่งรันทด-.,- ) ฉันจึงตัดสินใจนอนลงบน

โซฟาที่ฉันคาดว่ามันคงใหญ่พอในวงรัศมีการนอนดิ้นของฉัน  ฉันเปิดทีวีเพื่อหวังว่ามันจะเป็นสิ่งเดียวที่อยู่เป็นเพื่อนฉัน  ก็แหงล่ะ  ยัยมินอาเพื่อนยากของฉันนอนตีโป่งอยู่ในฝันยามคืนอย่างไม่คิดจะตื่นอยู่น่ะ-_-;;  ขนาดไม่ได้เปิดแอร์ยังหนาวได้ถึงขนาดนี้  คงใกล้เข้าฤดูหนาวแล้วซินะ  ฉันใช้ผ้าขนหนู  สิ่งเดียวที่ฉันคิดว่ามันคงทำให้ฉันหายหนาว  แต่มันชื้นชะมัด   ถ้าโชคยังช่วย  หวังว่าพรุ่งนี้ฉันคงสบายดี...^_^;;   zzZZzz ~ -O-

+ผมเองครับ...ชอย  วูฮูค+

ผมให้เธอยืมผ้าขนหนูกับชุดนอนที่ผมคิดว่าเล็กที่สุดของผม  เธอบอกว่าเธอเกลียดคิตตี้กับสีชมพูทั้งๆที่แม่เธอก็บอกเองว่าเธอชอบมัน  แล้วเธอจะทนอยู่ในห้องที่แม้แต่ผมเข้าไปก็แทบจะกระอักออกมาเป็นคิตตี้ได้เหรอเนี่ย  เอ...O_o?  แล้วผมจะห่วงยัยนั่นทำไมล่ะ  แต่เอาเถอะยังไงตอนนี้ผมก็ยืนถือผ้าห่มผืนใหญ่อยู่หน้าห้องที่มีแสงทีวีออกมาจากนอกห้องแล้ว  ผมคงเดาไม่ผิด...เธอคงมานอนห้องนี้แน่ 

               ผมผลักประตูเข้ามาช้าๆ  แล้วผมก็เดาไม่ผิดจริงๆ  ซูยองนอนอยู่บนโซฟา  ดูเหมือน...เธอกำลังสั่นเหมือนเจ้าเข้า  เอ๋ O_o? ผ้าขนหนูนี่ชื้นนี่แล้วเธอจะเอามาห่มทำป้ะอะไรเนี่ย !!  เธอนี่มันดื้อจริงๆ ^_^ (ว่าแล้วยิ้ม  เอ...มันแปลกพิกล ) ผมเปลี่ยนผ้าขนหนูที่เปียกชื้นเป็นผ้าห่มที่ผมถือมาแทน  น่ารักเหรอ...จะใช้กับเธอได้มั๊ย  เห้ย!! แล้วนี่ผมคิดอะไรออกไปผมไม่มีทางบอกว่ายัยนี่น่ารักหรอก!! ~ -_-;; ( อนิจจาหนอคนเรา -*- )

               ในเมื่อผมทำธุระเสร็จแล้วผมคิดว่าผมควรจะออกไปแล้วทำไขสือบอกว่ายัยมินอาเอาผ้าห่มมาให้  เท่านี้ก็ไม่มีทางที่ยัยซูยองจะรู้  แต่มันจะเป็นอย่างนั้นเว้นแต่ถ้าไม่มีเสียงของซูยองหยุดผมไว้ซะก่อน!!

"นี่นาย!!"

               O_O!!  ซวยแล้วครับงานนี้  แล้วผมจะแก้ตัวยังไงดีล่ะ 'บอกว่าฉันก็แค่จะมาปิดทีวี  มันเปลืองค่าไฟ' หรือจะแบบวางฟอร์มหน่อยๆ 'เอ่อ...คือว่า  ฉันไม่อยากเสียเงินพาเธอไปหาหมอ' แล้วเก๊กเสียงหล่อนิดๆ หรือว่าผมจะบอกว่า... ( พอเหอะๆ  เอาไว้คิดตอนต่อไปก็แล้วกัน - - ~ )