~สะดุดใจ...นายสุดเฮี้ยว~

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4:คิตตี้เหรอ O_o?!

"นี่! ว่าแต่แกเหอะ  จะหนีไปอยู่ไหน  ถ้าไม่กลับไปบ้านน่ะ"

               ยัยมินอาที่ตกลงว่าจะร่วมมือปฏิบัติการในครั้งนี้เอ่ยถามฉัน  พอนึกถึงเรื่องนี้ฉันก็ชะงักทันทีเมื่อในบทสรุปมันได้ปรากฏมาแล้วว่า...มืดแปดด้าน  -_-;;  T-T TOT  ฉันควักเงินในกระเป๋ามาดูอย่างเพ่งพินิจ  อืม...น่าจะพอนะ

"หาอพาร์ทเม้นแถวนี้พักก็ได้ฉันพอมีเงินน่ะ ^_^"มินอาพยักหน้าอย่างเห็นด้วยเพราะถ้ามันไม่เห็นด้วยก็คงไม่มีทางเลือกอื่นแล้วล่ะ -*-

"แล้วข้อแก้ตัวที่จะไปบอกพี่ชายฉัน  พ่อแม่แกล่ะ  อะไร"โธ่!  ยัยบ้านี่ก็ทำให้ฉันใช้หัวสมองอยู่ได้

"ไปทำรายงานที่บ้านเพื่อน"ไม่เห็นจะยากเลยก็แค่ใช้ข้อแก้ตัวเก่าๆ 

"ตามใจแก  แต่หัดเปลี่ยนข้อแก้ตัวใหม่ๆบ้างนะ -_-;;"

"จะพยายามนะ  แต่แบบว่า...เราจะเริ่มปฏิบัติการกันยังไงดีล่ะ ^_^;;"

               และแล้วคนที่ค้านในตอนแรกอย่างยัยมินอากลับเป็นหัวโจกวางแผนการทั้งหมดอย่างเสร็จสรรพและสมบูรณ์  ยัยนี่เจ้าแผนการอยู่แล้ว  อย่าให้โม้ ( ไม่ได้ขอร้องก็โม้ไปแล้วง่ะ  -_-;; ) เราจะเริ่มหนีออกทางประตูหลังโรงเรียนก่อนเวลาที่ออดจะดังเพราะไม่งั้นคงหนีไม่พ้นเงื้อมมือของวูฮูคแน่

+ตอนนี้นาฬิกาบอกเวลา 4 โมงเย็นแล้ว  อีก 30 นาทีออดจะดัง+

ฉันกับยัยมินอาย่องออกมาจากห้องพยาบาล ( จะย่องทำไมก็ไม่รู้  แถวนั้นก็มีพวกนักเรียนที่มาติดต่องานที่ห้องปกครองกับห้องวิชาการเดินกันพลุกพล่าน )แต่พอเลยละแวกนั้นไปก็จะเข้าทางบริเวณหลังโรงเรียน...ทางปลอดโปร่ง  ฉันยังสงสัยว่าทำไมยัยนี่รู้ลึกนักทั้งๆที่เพิ่งมาเรียนวันแรก  ยัยมินอาเดินนำไปเขย่าประตูอย่างหัวเสียที่รู้ว่ามันดันล็อคอยู่

"ล็อค!!  -_-;; มีทางเดียว...ปีนข้ามกำแพง"

"อะไรนะ!!  ปีนข้ามกำแพงเหรอ...แล้วนี่แกแน่ใจนะว่ามันไม่มีทางอื่นอีกน่ะ"

จะให้ปีนน่ะไหวแต่ถ้าไม่จำเป็นเจ้ขอเซย์โน  >O<  ( ความจริงไม่กล้าปีนมากกว่าน่ะ -.,- )

"แน่ยิ่งกว่าแน่ซะอีก –O- …แกไปก่อนนะฉันจะได้ช่วยดันก้นช้างของแก"ดู๊  ดู มันพูด -*-

"ดีเหมือนกัน  ฉันจะได้ไม่ต้องดันก้นฮิปโปโปของแก"

                    ยัยมินอาทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อยแต่ก็ยอมดันก้นอันเล็กกะทัดรัดของฉันข้ามกำแพงไปอย่างชำนิชำนาญ ( ยังไม่วายปริปากชมแม้กระทั่งก้นของตัวเอง -.,- ) เมื่อเท้าฉันแตะถึงพื้นได้  ความโล่งอกก็แผ่ซ่านไปทั่วตัว  ไม่นานมินอาก็กระโดดลงมายืนข้างๆฉัน  ว่าไปยัยนี่ก็คล่องแคล่วมิใช่น้อยถึงได้รวดเร็วขนาดนี้

"ทำไมแกลงมาเร็วจัง  อย่างกับชำนาญ O_o?"

"พอดีว่าสายตาอันเฉียบคมของฉันไปสะดุดเข้ากับบันไดที่พิงอยู่ที่กำแพงน่ะ...ก็เลยใช้มัน  ^_^;;"

               ยัยเพื่อนบ้าเอ๊ย!  ฉันอยากจะจับยัยนี่กดน้ำเสียจริงเลย  ถ้าไม่นับว่ายัยนี่ต้องสานต่อแผนการให้สมบูรณ์  แน่ะ!  ยังมาทำหน้าเอ๋อใส่ฉันอีก  แกนี่มันยังไงกันนะ  ฉันชักจะหัวเสียแล้วซิ -_-^^

"แกทำตาโตอย่างนี้หมายความว่าไง  กินแรงเพื่อนแล้วยังทำหน้าหาเรื่องอีกเหรอ -*-"

"ปะ...เปล่า  คะ...คือ O_O!!"

"อะไรของแก  อ้ำๆอึ้งๆ  ยังไม่ตอบอีก!!  -O-^^"

"กะ...แกก็หันไปด้านหลังเซ่!!"

                    ฉันเริ่มเอะใจกับลางสังหรณ์อันหน้าสะพรึงกลัวบวกกับหน้าตาแบบว่าตกอกตกใจโอเวอร์ของเจ้าหล่อนก็ทำเอาคนน่ารักอย่างฉันถึงกับขนลุกซู่ซ่า =_+  ฉันเริ่มหันหน้าอันสวยสด ( เอากับมันซิ -*- ) ไปด้านหลังและ...และจนในที่สุดฉันก็ได้พบกับบทสรุปที่ว่าเซ้นท์ฉันมันไม่เคยพลาดจริงๆ  อ๊ากกกก!!  นายชอย  วูฮูค O_O!!

"คิดจะหนีว่าที่คู่หมั้นเหรอฮัน  ซูยอง ฮึๆ  -_+ + ( รอยยิ้มอย่างผู้ครอบครองชัยชนะ อ๊ากกก!)"

                    'ใช่' ฉันควรจะตอบอย่างนี้มั๊ย  ถ้ามันจะทำให้ฉันหลุดพ้นกับสายตาอันอาฆาตของตาบ้านี่น่ะ  หรือฉันจะตอบว่า 'ไม่' แล้วก็แก้ตัวไปว่า  'ฉันก็แค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศในการออกจากโรงเรียน' ถ้าเขาไม่โง่หรือปัญญาอ่อนเขาก็คงเชื่อฉันแหละ  แต่นี่สติปัญญาดีสมบูรณ์ทุกอย่าง!!  นี่  ยัยมินอาแกจะช่วยฉันคิดหน่อยนึงไม่ได้เลยเหรอฟะ  แกไม่ใช่เหรอที่วางแผนจนฉันต้องมายืนจังงังฉี่จะราดอยู่ตรงนี้น่ะ –O- ( แล้วไม่ใช่เธอเหรอที่บังคับให้เพื่อนช่วยน่ะ -.,- )

"ว่าไงล่ะ  ซูยอง!!  มินอา!! +_++ ( ชิ้งๆ )"

"คะ...คือ -_-;;"

"คืออะไรล่ะ!!"ปัดโธ่!! นายก็อย่าตะหวาดใส่ฉันเซ่!!

"คือฉันก็แค่อยากเซอร์ไพร์สนาย  โดยการไปรอนายหน้าโรงเรียนน่ะ ^_^"

ความคิด ( โง่ๆ )นี้เป็นสิ่งแรกที่ฉันคิดได้  อย่างน้อยมันก็เป็นสิ่งที่ทำให้ฉันหลุดพ้นจากสายตาอาฆาตที่จับจ้องฉันอยู่น่า...>O<  เขาทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะปรากฏรอยยิ้มบางๆขึ้นบนใบหน้าของเขาทำเอาฉี่ฉันย้อนคืนไปเก็บกักไว้ในกระเพาะปัสสาวะในฉับพลันทันใด ( อธิบายซะอุ – บา – ทา เชียว -.,- )

"งั้นเหรอนั้นก็แล้วไป  ในเมื่อเธอบอกว่าเธอจะมารอฉันทุกวันเธอก็ต้องมารอฉันหน้าโรงเรียนทุกวัน  ตกลงมั๊ย"

เอาแล้วไงความซวยที่ตามมาหลังจากปากพล่อยๆได้หลุดสิ่งที่ไม่น่าจะพูดออกไป  แล้วฉันจะกลัวตาบ้านี่ทำไมเนี่ย!! –O-

"ตกลง ^_^;; ( ฝืนยิ้ม )"แล้วยัยมินอาไม่คิดจะปริปากพูดอะไรออกมาบ้างเลยเหรอเนี่ย

               ฉันกับยัยมินอาที่เพิ่งเงยหน้าจากการก้มหน้าก้มตาอยู่นานสองนานก็ได้แต่ยืนมองวูฮูคที่กำลังโทรศัพท์หาใครบางคนอยู่...ในเมื่อเวลาผ่านไปจนขาอันเรียวบางสองข้างของเราสองคนที่ตกอยู่ในสภาพคนต้องโทษเริ่มอ่อนล้าฉันกับมินอาจึงพร้อมใจนั่งแม่ะลงกับพื้นซะอย่างนั้น   ส่วนผู้คุมห้องขัง  จ๊ากกก! ฉันหมายถึง  วูฮูคน่ะก็ได้แต่ยืนด้อมๆมองๆอะไรบางอย่างอยู่...อ๊ากกก!! ฉันไม่อยากจะนึกถึงคืนนี้เลยว่าฉันจะต้องโดนวูฮูคทำอะไรบ้าง T^T  TOT ( โดนม้ากระทึบโรง  หนุมานถวายแวนตบท้ายด้วย  จระเข้ฟาดห้างล่ะซิไม่ว่า -.,-  [ เอ O_o? เกาหลีนี่มันมีรึเปล่าฟะเนี่ย ] )

"นี่! มินอาคือว่า...พี่แกเค้าเป็นคนยังไงเหรอ  ดุรึเปล่า  ฉีดยารึยังล่ะ –O-"

"พี่ฉันเป็นคนน่ะว้อยไม่ใช่หมา!! -*-…ก็...พี่วูฮูคเป็นคนน่ารัก  หล่อใสวันซน  ชอบดูหนังโป๊เป็นงานอดิเรก  ชกต่อยกับโรงเรียนข้างๆเป็นอาชีพเสริม  แล้วยังชอบพาผู้หญิงเข้าบ้านเป็นชีวิตจิตใจอีกต่างหาก ^O^"

"จะ...จริงเหรอเนี่ย  ความเลวมันรวมอยู่ในตัวพี่แกหมดเลยนะเนี่ย -_-;;"

"ฉันล้อเล่นน่า  ^O^…พี่ฉันน่ะไม่เลวขนาดนั้นหรอก  พี่วูฮูคน่ะ  เป็นคนดีม๊ากกก  ไม่เจ้าชู้ ด้วยเพราะพี่เป็นคนอินโดเซ้นท์ในเรื่องความรักน่ะ"

"พี่แกเนี่ยนะ...ไม่อยากจะเชื่อ  (- -  ) ( - -)"

"พี่เพิ่งมีแฟนมา 3 คนเองนะ  ไม่อยากจะโม้ว่า พี่ไม่เคยโดนใครบอกเลิกส่วนคนสุดท้ายนี้พี่โดนบอกเลิก  พี่รักเค้ามากนะรู้มั๊ย  ( ก็แหงล่ะ  เพิ่งมีแค่ 3 คน...ฉันยังไม่เคยมีเลยสักคน -_-;; ) ถึงแม้ว่าพี่จะดูกวนๆในสายตาของแก  ไม่ดีในสายตาของแก  แต่ฉันก็ไม่อยากคุยเลยว่าพวกผู้หญิงส่วนใหญ่ในโรงเรียนและโรงเรียนข้างๆมองพี่ว่าพี่เป็นคนที่เพอร์เฟ็คที่สุด  แต่เชื่อมั๊ยว่าพี่ฉันน่ะชอบมาบ่นให้ฟังอยู่เรื่อยว่ารำคาญ"

"งั้นเหรอ ^_^;;"

               'พวกผู้หญิงส่วนใหญ่ในโรงเรียนและโรงเรียนข้างๆมองพี่ว่าพี่เป็นคนที่เพอร์เฟ็คที่สุด' งั้นเหรอฉันไม่เห็นว่าตานี่จะดีตรงไหน  -O-

               'พี่เป็นคนอินโดเซ้นท์ในเรื่องความรักน่ะ' แล้วที่ตาวูฮูคจูบฉันล่ะนี่พอจะเรียกว่าอินโดเซ้นท์ได้มั๊ย  ยังไม่นับที่ตานี่ถือวิสาสะจับมือเรียวสวยของฉันอีก  เฮ้ออ  -_-;;

               'เป็นคนดีม๊ากกก' คงยกเว้นเฉพาะปากของตาวูฮูคนะ  เพราะตั้งแต่ที่ตานั่นด่าฉันว่า  ร่างเท่าตูดช้างกับมือเหม็นเนี่ยฉันก็เลิกความคิดในฉับพลันทันใดว่าตานี่พูดเพราะ -_-^^ ( ก็ไม่เคยคิดอยู่แล้วนี่ว่าวูฮูคเค้าปากหวาน ) แต่ถึงยังไงตานี่ก็ไม่ดีอยู่ดี  เพราะนอกจากจะปากพล่อยแล้ว การกระทำยังหน้าอดสูอีกซะนี่  ไม่ต้องคิดหรอก  ก็ที่ตานี่ปล่อยให้ผู้หญิงร่างบางอย่างฉันถูกรุมตบตีจากพวกชะนีปากหนาน่ะเซ่!! ซี้ดดด!! -_-^^ พูดแล้วก็น่าเจ็บใจชะมัด  โอ๊ย!!-O- เจ็บแผลด้วย  ความเจ็บก็มีอยู่แล้ว  แล้วยังเพราะยัยมินอาทำเอาแผลฉันทวีความเจ็บปวดขึ้นอีก  ( แล้วจะบ่นให้มันได้ครกได้สากกะเบืออะไรเล่า!!++ )

               จบความคิดได้เพียงเท่านี้เมื่อมีรถสีดำคันหรูจอดอยู่เบื้องหน้าของเราทั้งสามคน  ไม่นานวูฮูคก็หันหน้ามาหาหน้าเอ๋อๆงงๆของเราทั้งสอง O_o?

"ขึ้นมาซิ  อย่าบอกนะว่าจะนอนเฝ้าโรงเรียนกันน่ะ ^O^"

               อ๊ากกกก!! รอยยิ้มนายมันกำลังทำให้ฉันละลาย  อะไรกัน!! ฉันแค่ชมโชเฟอร์ขับรถต่างหากล่ะ –O-;; ( รสนิยมแปลกแฮะ -.,- ) ฉันเดินไปยืนที่ประตูรถเพื่อรอให้วูฮูคทำในสิ่งที่ควรจะทำ  ส่วนยัยมินอาเข้าไปนั่งร่าตากแอร์แล้ว  1...นาทีผ่านไป  2...นาทีผ่านไป  ไหนบอกว่าพี่แกเป็นคนดีไงยัยมินอาแต่ทำไมพี่แกตอนนี้เข้าไปนั่งร่าทำหน้าบานอยู่ในรถแล้วล่ะ  โดยที่เขาไม่คิดจะเปิดประตูให้ฉันเลยเนี่ยนะ  ในเมื่อฉันก็ยังคงยืนมองประตูรถอยู่อย่างนั้นวูฮูคจึงตัดสินใจเปิดหน้าต่างโผล่หน้ามาถามฉันอย่างสงสัย + งงๆ ( มันอย่างเดียวกันเฟ้ย –O-^^ )

"นี่  ยัยต๊อง  จะยืนตากแดดเป็นหมูแดดเดียวอยู่อย่างนี้ใช่มั๊ย  ฉันจะได้ไปหาอะไรมานั่งกินในรถก่อน  เพราะรู้สึกท้องฉันมันจะร้องใหญ่แล้วล่ะ -_-^^ "

               โธ่เว้ย!!  ในที่สุดฉันก็ต้องยอมขึ้นรถมาแต่โดยดีเพราะไม่อยากเป็นหมูแดดเดียว  สะเมื่อไหร่ล่ะอย่างฉันมันต้องปลาแดดเดียวร่างเพรียวอรชร ( -*- กลุ้มจายย )

               บัดนี้ยัยเพื่อนซี้ตัวแสบของฉันได้ไหลลงไปนอนน้ำลายยืดบนเบาะรถแล้ว -.,- ผิดกับฉันที่นั่งหัวโด่อยู่อย่างหวั่นเกรงว่าวูฮูคจะทำอะไร  แต่เค้าคงไม่มีสิทธิ์ทำอะไรแล้วล่ะเพราะในเมื่อเขาก็นอนหลับตาปุ๋ยอยู่ที่เบาะด้านหน้าฉันแล้ว  ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะได้สัมผัสกับคำว่าคู่หมั้นตั้งแต่ยังอยู่แค่ม.ปลาย  แล้วที่ยิ่งไม่อยากเชื่อไปกว่านั้นก็คือ  คนที่จะมาหมั้นกับฉันก็คืออีตาคนที่ฉันเจอครั้งใดเป็นต้องทะเลาะด้วยทุกที >.<  ฉันกระเถิบตัวไปด้านหน้าเพื่อมองหน้านายนี่ชัดๆ  เพิ่งรู้ว่านายนี่ก็มีแววหล่อกับเค้าเหมือนกัน (O_o? เอ...หมายความว่ายอมรับแล้วใช่ม้า ) ทุกอย่างดูเหมือนว่ามันจะลงตัวไปหมด  ดวงตากลมโตชั่งเข้ากับคิ้วที่เข้มคม  จมูกโด่งเป็นสัน  ผิวขาวเนียนสวยกับหน้าเรียวได้รูปยังไม่นับปากเรียวสวยที่ยิ้มเมื่อไหร่เป็นต้องเห็นเขี้ยวบาดใจสาวนั่นทุกที  โฮะๆๆ ^O^

                    ในขณะที่ฉันก็ยังคงเพ่งพินิจใบหน้าของวูฮูคอยู่ชั่วครู่  รถก็ดันจอดกะทันหัน  วูฮูคลืมตามาฉับพลัน  เฮือกก!!…เขากำลังจ้องหน้าฉันอย่างสงสัย -_- + + ชิ้งๆๆ

"หลงเสน่ห์ฉันแล้วล่ะซิ ^O^"ฉันรีบผละหน้ามานั่งพิงเบาะในทันทีทันใด   นายนี่มันหลงตัวเองจริงๆ

"//-.,-//  ใครชอบนายกันเล่า"

"^_^ งั้นเหรอ  แล้วทำไมเธอต้องหน้าแดงด้วยล่ะ"

"ใครบอกกันเล่า!!  ฉันก็แค่ร้อนเท่านั้นเอง -_-;;"วันหลังหาข้อแก้ตัวให้มันที่มันใกล้ความเป็นจริงหน่อยเด้ออ  -  - "

               ฉันรีบลงมาจากรถเพื่อหวังว่ามันจะเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันหลุดพ้นจากสายตาค้นหาความจริงของตานั่น  แต่ไม่นานตานั่นก็ลงมาจากรถ  -O- แต่เค้าไม่สนใจฉันแล้วล่ะ  ในเมื่อตอนนี้เขาเดินดุ่มๆเข้าบ้านไปนู่นแล้ว  ฟูว์...โล่งอกไปที  ^_^ หลังจากนั้นมินอาก็ลงมาจากรถ  แต่แกจะช่วยเช็ดน้ำลายของแกที่มันไหลเยิมเต็มหน้าของแกสักหน่อยไม่ได้เลยเหรอฟะ  มันอุจาดตาเฟ้ย!! -_-^^

"เข้าไปในบ้านกันเถอะซูยอง =.,= ( หน้ามันอุ –บา – ทา มั่กม๊ากก )"

               มินอาเดินนำฉันเข้าไป  ส่วนฉันก็ ( พยายาม ) เดินตามเพื่อนซี้เข้าไปเหมือนกัน  ถึงแม้บ้านฉันจะใหญ่โตมโหระทึกขนาดไหนแต่ฉันเชื่อว่าสายตาฉันคงไม่ดูผิดว่าบ้านของยัยมินอากับอีตาวูฮูคนั่นดูใหญ่กว่าฉันถนัดตา  +_+  ปิ้งๆๆ

"เดี๋ยวฉันจะพาแกไปที่ห้องเอง...งั่มๆ"มินอาพูดแล้วปาดน้ำลายที่กำลังไหลย้อยลงมา

               มินอาพาฉันเดินขึ้นบันไดมาชั้นที่สองแล้วไม่นานก็มาหยุดอยู่หน้าห้องๆหนึ่งที่ติดโปรสเตอร์รูปคิตตี้เอาไว้  ว่าไงนะ!! คะ...คิตตี้อย่างนั้นเหรอ  O_O!! มองไม่ผิดใช่มะ ที่จะมีสิ่งที่ฉันทั้งเกลียดทั้งกลัวติดอยู่หน้าห้อง!!

"O_O!!"

"แก...เป็นอะไร...ของแกน่ะ  ห้าวววว -O-"

"กะ...ก็"

"ไม่มีอะไรนั้นฉันไปนอนต่อแล้วนะ  งั่มๆๆ  ง่วงจาง ~"

                    พอยัยมินอาพูดจบก็เดินเข้าไปนอนในห้องของตัวเองที่ห้องข้างๆห้องฉันด้านซ้าย  ทิ้งให้เลยเพียงหญิงสาวแสนสวยที่ยืนอ้าปากหวอรอให้แมลงวันเข้าไปทำรัง  สะเมื่อไหร่กันเล่า!! แค่กำลังคิดว่าฉันควรจะเข้าไปในห้องที่มีรูปสัตว์ประหลาดหน้าแมว ( มันเรียกว่าคิตตี้เฟ้ย!!++ ) นี่ดีรึเปล่า  แต่เอาเถอะยังไงมันก็แค่หน้าห้อง  ฉันตัด ( สิน ) ใจเปิดประตูเข้าไปในห้องอย่างเสียไม่ได้และแล้วก็พบกับสัจธรรมที่แท้จริง  หน้าประตูมีรูปคิตตี้แต่แท้จริงแล้วมันเป็นประตูที่เปิดมาสู่ kitty's  wold  ต่างหากล่ะ O_O!!

                    ทุกสิ่งทุกอย่างเต็มไปด้วยหน้าแมวประหลาดที่เรียกกันว่าคิตตี้  ทั้งผ้าห่ม  หมอน  โทรศัพท์  โคมไฟ  โต๊ะ  หรือแม้กระทั่งพรมรองบาทายังมียัยคิตตี้ยืนทำหน้าสลอนอยู่เลย  คิดดูเซ่!! TOT  ยังไม่นับสิ่งต่างๆที่อยู่ในห้องน้ำอีกล่ะ  พระเจ้าจอร์จมันสุดจะยอดแย่ไปเลย ~ ฮือๆๆ T^T

"ถูกใจเธอมั๊ย ^O^"

               แล้วจู่ๆเสียงของบุรุษนามว่าวูฮูคผู้ที่ฉันหมายหัวไว้ให้เป็นเชลยเอกก็ดังสะท้านเข้ามาในโสตประสาท  กรอดดด!!  -_-^^  ใช่ถูกใจฉันจนเหมือนได้ปลาร้าทองคำเลยล่ะ!! -*-