~สะดุดใจ...นายสุดเฮี้ยว~

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2:เปิดเทอมวันแรกที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ (ยาวจัง)

กะ...กริ้งงงงง!

ฉันตื่นขึ้นมาเพราะเสียงดังจากนาฬิกาปลุกที่ดังจนขี้หูฉันเกือบออกมาเต้นระบำเป็นจังหวะเทงโก้  หลายคนคงเกลียดเสียงนาฬิกาปลุกสุดๆและแน่นอนฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น  ฉันกดมันอย่างหัวเสียกับขี้ตาก้อนโตที่ติดอยู่ที่ตาของฉันและการที่ฉันยังนอนไม่เต็มอิ่ม - -^^

“ไม่อยากจะเชื่อว่าฉันลืมกดปิดมัน  นี่มันเพิ่ง...เที่ยงเองนะ  เฮ้อออ”บ้านใครเขาใช้คำว่า ‘เพิ่ง’ กับเวลาเที่ยงกันฟะเนี่ย -*-

               ฉันลุกขึ้นเปิดหน้าต่างเพื่อหวังว่ามันจะเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันตาสว่าง  บรึ๋วส์ O_= แต่มัน...หนาวชะมัดเลยแฮะ  ฉันรีบปิดหน้าต่างอย่างฉับพลันทันใด  และทันทีที่หันหลังกลับมาฉันก็พบกับชุดกระโปรงแบบซูทรีสีชมพู  ว่าไงนะ!! สะ...สีชมพูงั้นเหรอ  ( ก็ใช่น่ะซิ  สี-ชม-พู )  เคยบอกรึยังว่านอกจากที่ฉันจะเกลียดผู้ชายกวนส้นตี-นเป็นงานอดิเรก  เกลียดคิตตี้เป็นอาชีพเสริม  แล้วฉันยังเกลียดสีชมพูเป็นชีวิตจิตใจอีกด้วย

               ใส่ชุดนี้ลงมาข้างล่างนะจ้ะ  พ่อกับแม่จะรออยู่ข้างล่าง...โน้ตบ่งบอกว่าเป็นลายมือของคุณนายเสียบอยู่ที่ไม้แขวนเสื้อ  ฉันมองมันอย่างพิจารณา  ก่อนจะ...ฉันคิดว่าฉันไม่ควรเสี่ยงกับการตกอยู่ในความครอบงำของชุดกระโปรงซูทรีสีชมพูทั้งวันหรอกนะ...ว่ามั๊ย?

               ฉันเดินลงมาด้วยเสื้อยืดสีฟ้าตัวเก่งกับกระโปรงยาวเกือบถึงเข่าสีขาว  ใครจะว่าอะไรถ้าฉันจะใส่อย่างนี้

“อ้าว...ซูยองทำไมหนูไม่ใส่ชุดที่แม่เตรียมไว้ให้ล่ะจ้ะ –O-”

“คุณนายก็รู้ว่าหนูไม่ชอบ  เพราะฉะนั้นก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะทำให้หนูต้องใส่...หรือคุณนายจะว่าอะไร”

“ก็...ถึงหนูจะไม่ชอบแต่ คีทะ...”

               เหมือนว่าแม่จะพูดอะไรบางอย่างแต่จู่ๆก็ชะงักไปเมื่อชุกคิดอะไรบางอย่างได้  อะไรของเขาน้า  -.,-

“แม่ว่ารีบไปกันเถอะจ้ะ - -“ ”

“เดี๋ยว! แม่กับพ่อจะพาหนูไปไหนเนี่ย  เกี่ยวกับตาคนที่หนูต้องมั่นด้วยรึเปล่า”

“ปะ...เปล่าจ้ะ  ไม่เกี่ยวเลย  ไม่เกี่ยวเลยจริงๆ  เราก็แค่จะพาลูกไปกินข้าวนอกบ้านเท่านั้นเองน่ะจ้ะ  ยังไงพรุ่งนี้หนูก็จะเปิดเทอมแล้ว  ไม่เกี่ยวจ้ะ  ไม่เกี่ยว...”

               ปากก็ปฏิเสธกันเข้าไป  แต่ท่าทางกับแววตามันส่อพิรุธเต็มที่เลยค่ะคุณน้ายยย -*- แต่เอาเถอะอย่างน้อยก็จะได้ไปข้างนอกกับพ่อแม่ทั้งที  ไปก็ไปฟะ ^O^

               ฉันเดินมาขึ้นรถอย่าง ( พยายาม ) ไม่เอะใจอะไร  และไม่นานคนขับรถก็ออกรถ  เอ...ฉันบอกรึยังว่าพ่อกับแม่ฉันเป็นนักธุรกิจใหญ่  ก้ากๆๆๆ  พ่อแม่รวยแล้วยังมีลูกน่าตาดีอีก  เฮ้อออ  ฉันล่ะเบื่อจริงจริ๊งงง –O- ( พอดีบ้านของยัยซูยองไม่มีกระจก -.,- ) เอ่อ...เอาจริงๆก็ได้  พ่อฉันเป็นเจ้าของกิจการภัตตาคารหรูอยู่หลายแห่งทั้งในเกาหลีและต่างประเทศ  แม่เองก็ช่วยพ่อด้วยเหมือนกัน  ฉันก็...ไม่ค่อยรู้อะไรมากหรอก  นอกจากกิจการนี้พ่อฉันเป็นหุ้นส่วนกับเพื่อนพ่ออีก 3 คน  ใช่...เพื่อนที่พ่อหมายจะเอาลูกชายของเขามามั่นกับฉันนั่นแหละ

               เอี๊ยดดด!!

               เมื่อรถจอดสนิทหน้าภัตตาคารหรูแห่งหนึ่งพวกเราจึงลงมาจากรถ  ฉันรีบกระโจนเข้าไปในร้านตามการเรียกร้องของน้ำย่อยในกระเพาะอาหารแทบจะทันที

“สวัสดีครับ”

“O_o คะ...ค่ะ”

               เสียงทักจากพนักงานต้อนรับชายทำเอาฉันสะดุ้งตัวลอย  น่าแปลกที่พนักงานต้อนรับทุกคนต่างก็มองฉันแปลกๆ  ฉันหมายถึง  เขาจะยิ้มให้ฉันทำไม O_o? โธ่...ไม่น่า...ลูกค้ามาทุกคนก็ต้องต้อนรับอยู่แล้ว  ก็เราเอาเงินมาทุ่มใส่หัวให้เขาชัดๆ

“นี่ยัยตัวแสบ  มาทางนี้เร็ว  มัวแต่ยืนมองอะไรอยู่”

               เสียงของพ่อทำเอาฉันตื่นจากภวังค์  เห็นได้ชัดว่าพนักงานต้อนรับคนนี้ยืนหน้าแดงบิดเป็นเกลียวอาจเป็นผลที่ฉันยืนจ้องหน้าเขาอยู่นาน  ตาบ้าเอ๊ย!! ฉันก็แค่สงสัย  ไม่ได้ชอบนายซะหน่อย –v-  ฉันรีบเดินไปหาพ่อเมื่อน้ำย่อยในท้องมันเริ่มทักท้วงอีกครั้ง

“ค่า...-O-”

“เข้าไปก่อนนะจ้ะ  เดี๋ยวพ่อกับแม่มา^_^”

               ฉันก็งงๆอยู่นิดหน่อย  แต่ก็ยอมเข้ามานั่งรอแต่โดยดี  ห้องนี้สมกับที่เป็นห้องที่เรียกว่า VIP มีโซฟาสีแดงนุ่มสบาย  ฉันตัดสินใจนั่งรอแม่กับพ่อบนโซฟา  พลางมองไปที่โต๊ะด้านหน้า  ถ้าพ่อแม่สั่งไก่งวงมาให้ฉันสักตัวก่อนไปก็คงจะดีไม่น้อย  ซึ้ดดดด หิว  ( แต่ฉันว่าหน้าตายัยนี่เหมือนต้องการช้างแมมมอธสักตัวมากกว่า - -“ )

10 นาทีผ่านไป...พ่อกับแม่คงเข้าห้องน้ำอยู่มั้ง – 20  นาทีผ่านไป...พ่อกับแม่คงกำลังกดชักโครกอยู่มั้ง – 30  นาทีผ่านไป  แกร๊กกก! เสียงประตูเปิดออกตามด้วยเสียงอึกกระทึกคึกโครม

“นี่  นายกล้าบังคับฉันอย่างนั้นเหรอ  ฉันจะฟ้องพ่อกับแม่หลังจากที่ท่านกลับมา  นี่!!  นาย  ปัง!!  โธ่เว้ย...ธะ...เธอมัน...ยัยขอทานโดนแฟนทิ้งนี่!!”

“นายก็เหมือนกัน...นะ...นายมันไอ้คนไร้มารยาท!!”

               ไม่ผิดหรอก  ตาคนที่โหวกเหวกเข้ามาน่ะ  ก็คืออีตาคนไร้มารยาทนั่นแหละ  ตาคนที่ทำหน้าได้กวนอวัยวะเบื้องล่างสุดๆ!!O_O แล้วดูเหมือนตานี่ก็ตกใจไม่น้อยที่เห็นหน้าสวยๆของฉัน ( ลืมอะไรลืมได้  แต่ไม่เคยลืมชมตัวเอง - - )  โลกอะไรมันชั่งกลมขนาดนี้  ฉันอุตส่าห์เชื่อว่าโลกแบนแล้วนะเนี่ย  ผิดคาดแฮะ  ว้า...เสียดายจัง ( เห้ย!  นอกเรื่องแล้วเว้ย ฮิ้วววว  แป้กอีกแย้วว ) แล้วนายนี่มาทำอะไรที่นี่กันเนี่ย  ฉันสวยถึงขนาดสะกดรอยตามหาเลยเหรอเนี่ย ( ขออีกที -_-;; )

[……………….……]

“เฮ้อออ”

“เฮ้อออ”

               ฉันกับตาคนไร้มารยาทนั่นพลัดกันแลกลมหายใจซึ่งกันและกัน ( อ๊ากกก  จะพูดให้มันดีๆไม่ได้เหรอ  พูดจนคนเขานึกไปถึงสุไหงโกลกแล้วเนี่ย  )  ฉันหมายถึงตานั่นกับฉันพลัดกันถอนหายใจกันเฮือกใหญ่บ้างเล็กบ้าง  จนฉันเองที่เป็นคนทนไม่ไหวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ( ความจริงขี้เกียจถอนหายใจ ~ ขนาดถอนหายใจยังขี้เกียจ  นางเอกภาษาอะไรฟะ ~ ) ฉันจริงโพลงขึ้นมาก่อน

“นาย – มา – ที่ – นี่ – ทำ – ไม – ห๊า!!”

“...”

“ฉันถามเนี่ยนายไม่ได้ยินเหรอ”

“...”

“นี่!! –_-^^”

“ถ้าเธออยากหาเรื่องนะ  ฉันไม่มีอารมณ์  ฉันจะบอกให้ก็ได้ถ้ามันจะทำให้เธอหุบปากไปซะที  ...ฉัน – ถูก – บังคับ  พ่อบอกให้ฉันมั่น”

               มะ...มั่นเหรอ!!  อะไรกันอย่าบอกว่าตานี่เป็นคนเดียวกับที่พ่อแม่ฉันพูดถึง  เป็นคนที่ต้องมามั่นกับฉัน  แสดงว่าพ่อกับแม่วางแผนกัน  แล้วก็แสดงว่าฉันต้องมั่นกะอีตาคนที่ฉันหมายหัวไว้ในบัญชีดำของฉันแล้วเนี่ยนะ!O_O!!++

“เธอกำลังคิดอะไรอยู่น่ะ  ถ้าคิดว่าฉันยินดีที่จะรู้จักเธอ ...ก็หยุดความคิดไว้แค่นั้นซะเถอะ -*- ”

“หนอย! นายนี่มันนอกจากจะกวนส้นแล้วเนี่ยนะนายยังจะปากปีจออีกต่างหาก –O- ^^”

“นี่!  เธอ  เธอว่าอะไรนะ -_-^^”

“ก็...กำลังพูดความจริงที่จริ๊งจริงๆอยู่น่ะซิ  นายนี่มันเข้าใจอะไรอยากจริงๆนะ  หรือจะเป็นพวกไอคิวต่ำ”

               ก้ากๆๆ ^O^  สะใจเป็นบ้าเลยล่ะ  ดูหน้าตานี่ซิ ( ฉัน ~ มองไม่เห็น ) จะอธิบายให้ฟังก็แล้วกัน  เส้นเลือดบริเวณขมับปูดออกมาประมาณ 2-3 เส้น  ยังไม่นับที่ลำคออีก 4-5 เส้น  ระหว่างคิ้วมีรอยย่นประปราย  มันน่าขำ ( ตรงไหน )ใช่มั๊ยล่ะ  ก้ากๆๆ ^O^

               ฉันนั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้งหลังจากได้รับชัยชนะครั้งใหญ่ ( ตรงไหน ) จากการทะเลาะกับตานี่มาครอบครอง  ส่วนตานั่นน่ะเหรอก็ยอมนั่งลงอย่างหัวเสีย ( หรือเบื่อเถียงฉันไม่แน่ใจ ) บนโซฟาฝั่งตรงข้าม  พอสายตาของสองเรามาจ๊ะกันพอดีเท่านั้นล่ะไฟฟ้าสถิตหลายพันโวลต์ก็กำเนิดเกิดขึ้น -_- + + -_- แต่จู่ๆตานั่นก็โพลงขึ้นมาแบบว่าเปลี่ยนอารมณ์ในฉับพลันทันใด  รอยยิ้มนั่น  รอยยิ้มของอีตานั่น  อ๊ากกกก!!

“เอาล่ะ...ฉันชอย  วูฮูค  คนที่จะมาเป็นคู่มั่นของเธอ  ไงล่ะ  เธอไม่คิดจะแนะนำตัวหน่อยเหรอ  พอดีพ่อแม่ฉันลืมบอกน่ะว่าเธอชื่ออะไร  แล้วที่สำคัญฉันก็ไม่อยากสนใจ –O-”

“ฉะ...ฉัน  ฮัน  ซูยอง”

               ฉันตอบออกไปในขณะที่สมองยังคงไม่เข้าที่เข้าทาง  แบบว่าตามอารมณ์หมอนี่ไม่ทันน่ะ  ท่าทางตานี่จะเพิ่งหมดประจำเดือนถึงได้อารมณ์แปรปปรวนรวดเร็วขนาดนี้ O_o  ไม่พูดเปล่าไหงยังยื่นมือมาทำความรู้จักอีกซะนี่  เกิดอาการง.งูสองตัว ( เป็นโรคใหม่ที่ระบาดในหมู่คนที่มีหัวสมองอันน้อยนิด ) ฉันยังยืนกรานไม่ขอจับมือกับตาบ๊องนี่  แต่ไฉนหมอนี่ถึงคว้ามือฉันไปจับโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาติอย่างนี้ล่ะ

“O_O!!”นี่ฉันเอง

“^_+”ส่วนนี่ก็อีตานั่น

“เพื่ออะไร?”เป็นคำถามเดียวที่หลุดออกจากปากอันเรียวบาง + สวย ( ยังจะชมตัวเองอีก - -“ )

“เพื่อฉัน...งงเหรอ  ก็มันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เธอไม่มีความสุข  ฮ่าๆๆๆ  อุวะฮ่ะๆๆๆ ^O^”

“นายนี่ท่าทางจะบ้าแฮะ”

               พอฉันทำหน้างง  อีตานี่ก็อธิบายให้ฟังอย่างบ้าคลั่ง  ท่าทางอีตานี่จะบ้าเนาะ  ( - -“ )  แต่พอดีว่าฉันคิดดังไปหน่อยเลยเผลอหลุดปากออกมา  ทำเอาค้อนลูกใหญ่ลอยมาอยู่เหนือหัวฉันเตรียมจะฝาดลงมาได้ทุกวินาที  อ๊ากกกก! –O-

“นี่เธอว่าอะไรนะ!  เธอกล้าว่าฉันอย่างนั้นเหรอ - _-^^”ท่าทางเขากำลังโมโหขั้นรุนแรงเลยใช่มั๊ย?

( ก็ใช่น่ะเซ่! )

“คือฉันหมายถึงว่านายนี่มันหล่อเป็นบ้าเลยน่ะ >.<”ตาย  ต๊าย  ตาย  นี่ฉันพูดอะไรออกไป  ฉันไปชมไอ้คนที่เป็นศัตรูฉันได้ยังไงเนี่ย  ปากหนอปากโธ่ -_-;;

“งั้นเหรอ  นั้นก็แล้วไป...นั้นพรุ่งนี้เตรียมตัวเข้ามาอยู่ในบ้านฉันให้ดีก็แล้วกัน  ฉันไปก่อนล่ะ”

“เดี๋ยว! นายว่าไงนะ  นี่นายจะให้ฉันเข้าไปอยู่บ้านนาย  นี่นายจะทำอะไรฉันกันแน่  ไม่น้าาาา  สิ่งศักสิทธิ์ช่วยลูกช้างด้วย  T-T”

“นี่เธอจะบ้าเหรอฉันจะไปกล้าทำอะไรกับผู้หญิงร่างเท่าตูดช้างอย่างเธอกันเล่า -*-”( ว่าซะนางเอกเสียเลยแฮะ  -_-;; )

“นี่นาย!!  อีตาบ้านี่!!”

“ฉันก็แค่ทำในสิ่งที่เธอไม่ต้องการจะทำ  เอาล่ะ  ฉันเสียเวลามามากแล้ว  บ๊ายบาย  ^_^”วูฮูคพูดจบก็เดินจากไปในกลีบเมฆ ( ความจริงก็ออกทางประตูนั่นแหละ )

               อีตาบ้าเอ๊ย!!  คิดว่าทำหน้าอย่างนั้นจะหล่อเหรอ  แล้วดันมาว่าฉันว่าร่างเท่าตูดช้างอีก  โธ่  ฉันออกจะร่างบางอรชรซะขนาดนั้น >.< แต่ฉันจะให้อภัยนายก็ได้ที่ว่าฉันว่าร่างเท่าตูดช้างเพราะฉันก็เบื่อคำด่าคำว่าเก่าๆเดิมๆที่พวกผู้ชายว่าฉันแล้วล่ะ  เฉกเช่น  หน้าตาดั่งนางฟ้า  ดวงตาดั่งพญาหงส์  ทรวดทรงงามสะโอดสะอง  ยังคงมีอีกรอยยิ้มที่พริ้มใจ  ก้ากๆๆๆๆ ^O^  ^_^  ^O^  ^_^ + + + +

               ฉันนั่งคิด ( หลงตัวเอง ) อยู่นานประมาณ 5-10 นาที พ่อกับแม่ก็โผเข้ามาในห้องแล้วนั่งลงข้างๆฉัน...รอยยิ้ม  เป็นสิ่งแรกที่ฉันได้จากแม่กับพ่อ ^_^ : ^O^  ...และดวงตาอาฆาตแค้นเพราะความโกรธที่พ่อกับแม่โกหก ( ความจริงโกรธเพราะพ่อกับแม่ไม่ยอมสั่งอาหารให้กิน -_-;; ) เป็นสิ่งแรกที่พ่อกับแม่ได้จากฉัน...-_-^^

“พ่อ – กับ – แม่ – หลอก – หนู -_-;;”

“จ้ะ...แต่คือว่าถ้าแม่กับพ่อไม่ทำอย่างนี้หนูก็ไม่ยอมมาอยู่ดี  เห็นมั๊ยล่ะจ้ะว่าหนูก็เข้ากับเขาได้  ( ที่ไหนล่ะ )”

“แม่!  พ่อ! แต่...”

“เอาเถอะจ้ะ  ถ้าหนูยังไม่เข้ากับเขาก็ไม่เป็นไร  แต่พรุ่งนี้หนูต้องไปอยู่ที่บ้านเขา  ใช้เวลาระหว่างนั้นทำความรู้จักกันก็ได้นี่จ้ะ”

“แต่พ่อคะ...”

“อย่างน้อยเขาก็เป็นรุ่นพี่หนู  หนูจะได้มีคนคอยปกป้องยังไงล่ะจ้ะ...”

“ตะ...”

“เอาเถอะจ้ะ  พ่อแม่เชื่อว่าหนูต้องเข้ากันได้ดีอย่างกับกิ่งทองใบหยกเลยล่ะจ้ะ...”

               ปัดโธ่! นี่จะไม่มีใครคิดจะฟังความคิดเห็นฉันเลยเหรอเนี่ย  ใครว่าจะเข้ากันได้ล่ะ  เข้ากันอย่างกะส้มตำกับสเต็กล่ะไม่ว่า.... ( วูฮูคเป็นสเต็ก – ซูยองเป็นส้มตำ  ~บ้านน๊อกก บ้านนอก ~)