คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การเดินทางที่น่าปวดหัว
บทที่ 2: การเดินทางที่น่าปวดหัว
ส่วนของ โซว์
ตอนนี้ข้ากำลังนั่งดูเฮคเตอร์ลุกๆนั่งๆหันไปหันมาอยู่บนรถม้า เจ้านี่ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ โอ๊ย รำคาญ(โว้ย)ถ้ายังไม่นั่งดีๆนิ่งๆ แล้วเส้นข้าเกิดกระตุกแล้วเสยเข้าตื่นอีกที่โรงเรียนโน้นนะ “นี้เจ้านั่งนิ่งๆไม่ได้หรือไง” ข้ากัดฟันถามเพราะเส้นมันเริ่มอยากกระตุกเอาเต็มทน
“ก็คนมันหิวนี้นาจะให้นั่งนิ่งเป็นรูปปั้นไม่กินข้าวไม่กินน้ำหรอ?” เฮคเตอร์ตอบเสียงอ่อยทำหน้าจ๋อยเอามือลูบท้อง ทำเอาข้าใจอ่อน
“งั้นจะแวะหาอะไรกินก่อนไหม? อีกนานกว่าจะถึงโรงเรียน” ข้าถามเพราะตนเองก็ชักจะเริ่มหิวแล้วเหมือนกัน
“อือ! เอาสิ กินข้าวกินข้าว” เฮคเตอร์พูดย้ำไปย้ำมาตาเป็นประกายอย่างสนอกสนใจ
แต่ข้าว่าเขาคงจะไม่หิวมากเกินไปจนกินกระทะกับตะหลิวเข้าไปหรอกนะ เพราะว่าถ้าเกิดเขาตายอนาถขนาดนั้น ข้าจะไม่จัดงานศพให้เด็ดขาด ดูสิหยิบออกมาจนหมดกระเป๋าแล้วมั้งนั้น เฮ้อ! ข้าล่ะหนักใจกับเขาจริงๆเลย
“นี่เจ้า ช่วยแวะร้านอาหารที่ใกล้ที่สุดให้หน่อยได้ไหม” ข้าหันไปพูดกับคนขับรถม้า
“ได้ขอรับ”
เขาหันมาตอบแทบจะทันที แล้วก็รีบเข้าไปจอดในร้านอาหารที่ใกล้ที่สุดทันที ข้าบอกเฮคเตอร์ให้ลงไปหาอะไรกิน แล้วให้ซื้ออะไรมาเพื่อข้าด้วยข้ากินได้หมด เฮคเตอร์มีเงินตราปีศาจที่แลกมาแล้วจำนวนหนึ่งซึ่งน่าจะพอค่าอาหาร ถ้าเขาไม่ทำเงินหายไปซะก่อนนะ
ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที
โครม!
ปัง!
ตึง! ตึง! ตึง! ตึง!ตึง!
... ข้าก็ได้ยินเสียงคนตกบันไดหรือว่าเฮคเตอร์จะโดนปีศาจโรคจิต(มาก) มาจับไปกินอีกน่ะ ไม่ได้การแล้ว! ไปดูหน่อยดีกว่า ข้าเองก็เป็นห่วงเจ้านั้นพอตัว(มั้ง)นะ
ข้าเดินลงจากรถไปเปิดประตูเข้าร้าน แต่แทนที่จะเจอเฮคเตอร์โดนปีศาจ(โรคจิต)งับหัว ไม่สิไม่ระดับเฮคเตอร์ต้องครึ่ง เอ้ย! ทั้งตัวเลยดีกว่า แต่ว่าภาพที่ข้าเห็นกลับกลายเป็น... เฮคเตอร์ที่โดนชามบะหมี่ครอบหัวเส้นบะหมี่เต็มหน้า เท้าลอยค้างเหมือนกำลังเตะใครอยู่ข้างหนึ่ง และ เอ่อ... ปีศาจโชคร้าย(สุดๆ)ที่โดนเฮคเตอร์ถีบตกบันไดไปนอนเอ้งแม้งอยู่บนพื้น ในสภาพหัวแตกเลือดอาบโชกไปทั้งตัว หรือพูดง่ายๆก็ตายนั้นแหละ
เห็นแบบนี้แล้วรู้สึกผิดคาดนิดๆ(มากๆต่างหาก)นะเนี่ย เจ้าเฮคเตอร์นี่เก่งกว่าที่ข้าคิดซะอีก! คราวก่อนก็ฆ่าปีศาจยุงไป มาคราวนี้ก็ฆ่าปีศาจตั๊กแตน(ตำข้าว)ซะด้วย ถ้าจำไม่ผิดปีศาจนี้ไม่ได้กำจัดง่ายง่ายแบบ(นี้)ที่ถีบตกบันไดแล้วก็ตายเนี่ย
เอ๋ แต่ถ้าเกิดลองดูดีๆ ที่หัวเจ้าปีศาจนั้นมีไม้จิ้มฟันเล็กๆปักอยู่เต็มไปหมด อืม แต่คิดดูๆแล้ว ถ้าตายอนาถแบบนี้ข้าก็คงจะไม่รับจัดงานศพเหมือนกันนะเนี่ย เพราะว่ามันเปลืองงบ(มากกกกก) แค่จ่ายค่าขนศพ กระเป๋าก็ฉีกหมดไม่เหลือชิ้นดีแล้ว ไหนจะยังมีค่าแต่งหน้าศพ ค่าโรงศพ ค่ากระดาษพิมพ์บัตรเชิญงานศพ(?) ก็ปาเข้าไปเท่าไรแล้ว ไหนยังจะค่านู่นค่านี้ค่านั้นอีกสารพัดเต็มไปหมด ถ้าเกิดว่าให้เวลาข้าพูดแค่วันเดียวก็คงจะไม่หมดหรอกงั้นเอาแค่นี้ล่ะกัน และข้าก็คงจะเสียดาย(เงินใน)กระเป๋าที่ฉีก(หายไป)ตายเลย มาจัดงานศพให้ใครก็ไม่รู้เนี่ย! เอ๋ ว่าแต่ข้าจะไปจัดงานศพให้ปีศาจแปลกหน้าทำไมล่ะเนี่ย?
ข้าเดินไปหาเฮคเตอร์แล้วถาม “เกิดอะไรขึ้นหรอ”
เฮคเตอร์ไหวไหล่น้อยๆ “ไม่รู้สิ ฉันกำลังยืนรออาหาร อยู่ดีๆก็มีคนมาตบฉัน ฉันตกใจก็เลยเผลอถีบคนนั้น ปลิวไปตกบันได(ตาย)ก็แค่นั้นเอง” เฮคเตอร์ทำหน้างงๆ
เอ่อ นี้ยังเรียกว่าแค่นั้นได้หรอเนี่ย ฆ่าปีศาจตาย(แบบอนาถ)ทั้งตนนะ พูดเหมือนกับเหยียบมดตายแค่ตัวเดียวเท่านั้นแหละ ข้าล่ะอึ้งจริงๆเลย
“อาหารได้แล้วขอรับ” พนักงานของร้านที่ไม่สนใจการตายของลูกค้าพูดและยื่นกล่องอาหารให้เฮคเตอร์ เขาจ่ายเงินให้พนักงานแล้วหันมาหาข้า
“รีบไปขึ้นรถกันเถอะนะ โซว์ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว” เฮคเตอร์เขย่าเเขนเร่งข้า “อืม” ข้าตอบรับแล้วก็เดินตามเฮคเตอร์ไป
และแล้วตอนนี้รถก็แล่นไปอย่างสันติ เฮคเตอร์ที่เคยลุกๆนั่งๆอยู่ตลอดเวลาเพราะหิว ก็กินซุปสาหร่ายกับเค้กก้อนละปอนด์ไปอีกสองก้อน เลยอิ่มจนหลับไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวไปแล้ว ดีชะมัด!
ผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้จนถึงตอนนี้ก็เกือบๆจะตีสามแล้ว ข้าเองก็หลับมาแล้วหนึ่งตื่น ส่วนคนที่หลับยาว(!?)แต่อีกสักพักก็จะต้องตื่นก็คือเฮคเตอร์ อีกไม่นานก็จะถึงโรงเรียน ข้าอยากให้เฮคเตอร์ตื่นมาดูบรรยากาศโดยรอบด้วยตนเอง ไม่ใช่มาถามเอากับข้ามันน่าเบื่อ คำถามแต่ละข้อก็ซ้ำไปซ้ำมา บางเรื่องถามมาเป็นสิบรอบแล้วก็ยังถามอยู่เลย น่ารำคาญมากๆ “เฮคเตอร์ ตื่นได้แล้ว” ข้าพูดและเขย่าตัวเฮคเตอร์อย่างแรง มันได้ผล! เขาสะดุ้งโหยง
“มีอะไรโลกแตกรึไง?” เขาถามเสียงหงุดหงิด
“เปล่าโลกไม่ได้จะแตกหรอก แต่ว่าตอนนี้จะถึงโรงเรียนแล้วนะ เจ้าไม่อยากจะดูวิวรอบๆหน่อยหรอ” ข้าถามกวนประสาทเฮคเตอร์เล่น เฮคเตอร์บอกว่าอยาก แต่ก็ยังคงหลับต่อ แล้วจะมองอะไรเห็นไหมเนี่ย!
เมื่อรถแล่นมาจนถึงหน้าโรงเรียน
ที่ข้าเห็นก็คือปีศาจผึ้งขวางทางอยู่เป็นฝูงหน้าประตูโรงเรียนและนักเรียนที่บาดเจ็บเพระพยายามจะเข้าโรงเรียน เป็นโชคดีของข้าที่เฮคเตอร์หลับไป(อีก)แล้ว ข้าเรียกดาบยาวเล่มโปรดที่มีชื่อว่า ไอซ์แอท์แทกค์ ออกมามันมีสีน้ำแข็งสลักรูปปีกหงส์ที่ด้ามดาบ ข้าเก้าขาลงจากรถผึ้งทั้งฝูงก็โจมตีข้าทันที่ ข้าเลยวาดดาบออกไปคร่าชีวิตมันได้กว่าครึ่ง มันไม่ยอมแพ้รีบรวมร่างกันเป็นผึ้งยักษ์ทันที "ข้าไม่มีธุระกับเจ้าหลบไปซะ" มันคำรามอย่างโกรธแค้น
ข้าเชิดหน้าขึ้นเอาดาบยันพื้นวางมาดหยิ่งๆ "งั้นมีธุระกับใคร?" ข้ายักคิ้วถามตามปกติ
"เฮคเตอ... " ยังไม่ทันที่มันจะพูดจบข้าก็วาดดาบไปตัดมันขาดสองท่อนทันที
"เสียใจ... ข้าไม่ให้น้องชายข้าไปกับเจ้าหรอก" ข้าทิ้งท้ายไว้อย่างเย็นชาก่อนจะกลับขึ้นรถไปงีบต่อสักพัก เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว...
ความคิดเห็น