รักวุ่น ๆ ของยัยเฉิ่มสุดน่ารัก

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1

1

                ก๊อก ๆ !

                เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นเวลาครู่ใหญ่ และนี่ก็เป็นเสียงที่ทำให้ชวนน่ารำคาญที่สุด ฉันจำได้ต้องรีบอาบน้ำเร็ว ๆ สงสัยว่าเป็นยัยแอนนากับพิมพาแน่นเลย

                “ นี่ยายฟ้า ยัยเฉิม อาบน้ำให้เร็ว ๆได้ไหม ”

            แอนนา เพื่อนสนิทฉันตั้งแต่อนุบาลมาจนถึงม.ปลาย แต่อะนะ ยัยนี่ขอบอกไว้เลยว่าเธอ เป็นหนอนหนังสือ ทั้งวันอยู่กับหนังสือ

                “ พี่ฟ้า เร็วได้ไหมค่ะ ตอนนี้จะ 8 โมงเช้าแล้ว เดี๋ยวไปเรียนไม่ทันหรอ ”

                ส่วนคนนี้ พิมพา รุ่นน้องที่อยู่มหาลัยเดียวกันและยังเป็นน้องรหัสของฉันด้วย พวกเราทั้ง 3 คนอยู่หอพักหญิงของมหาลัยและยังอยู่ห้องเดียวกันอีกด้วย

                “ เสร็จแล้ว ทำไมต้องเร่งด้วย ”

                ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำ พร้อมแต่งตัว จัดทรงผมที่กระเซอะกระเซิง แล้วก็มานอนต่อ ส่วนยัย 2 คนก็อาบน้ำกันจนเสร็จเห็นนั้นนอนน้ำลายยืด

                “ ยัยเฉิ่มตื่นไปมหาลัยได้แล้ว นอนน้ำลายยืดอยู่ได้ ”

                “=O= ตื่นแล้ว ”

                หลังจากโดยยายแอนนาด่าฉันก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วก็ไปล้างหน้าใหม่ เราทั้ง 3 ก็เดินไปเข้ามหาลัย อ๋อเกือบลืมแนะนำตัวไป ฉันชื่อ ฟ้าใหม่ เพื่อนในคณะเรียกว่าอยากเฉิ่ม พ่อ แม่ พี่สาวของฉันท่านไม่ค่อยอยู่บ้านเพราะพวกเขาทั้งสามไปดูงานที่เมืองนอกกันบ่อย ๆ ฉันก็เลยต้องมาอยู่หอด้วยความจำเป็น (ว่าง่าย ๆ ไม่มีใครจะเอา ไปอยู่ด้วย ) พอเดินมาถึงหน้า มหาลัย

                “ไปเข้ามหาลัยได้แล้ว ”

                พอฉัน ยัยแอนนาและก็พิมพาเดินเข้ามหาลัย

                “ นั่นไงยัยเฉิ่มคนที่เดินมาตรงกลางไง ”

                “ เนี่ยเหรอ ยัยเฉิ่ม เฉิ่มเกินบรรยายเลย ”

                “ หา เนี่ยนะ แย่กว่าที่คิดไว้อีก ”

                ...ตามด้วยเสียงวิพาษวิจารณ์ต่าง ๆ นานาลอยมาเข้าหูฉันในขณะที่เดินเข้าประตูจนมาถึงหน้าคณะ ถ้าไม่ติดว่าเป็นสถาบันอันทรงเกียรติล่ะก็ ฉันจะเข้าเท้าไปยัดปิดปากพวกปากหมาพวกนั้นเลย เจ็บใจชักมัด เอ่อนันยอมรับก็ได้ว่าเฉิม แต่ไม่ทันบ่นในใจเสร็จ

                “ นี่จะเข้าไหมห้องเรียน ”

                “ แอนนา ยืนเรียกอยู่ที่หน้าห้องเรียน ”

                “ เฮ้อ... เบื่อชะมัด ฉันได้แต่บ่นเบา ๆ ”

                “ ก็ถ้าแกเลิกใส้แว่นแล้วก็เลิกมัดผมสัก ”

                ว่าแล้วยังไม่ทันตอบโต้อะไร ยัยแอนนาก็ก็คว้าแว่นตากับหนังยางที่มัดผมฉันไป >_< เอาคืนมานะยัยแอนนา ฉันไม่มั่นใจ ไอ้ความจริงก็คือฉันไม่ใช่คนสายตาสั้น เอียง หรือยาวอะไรหรอนะ แต่มีไว้เพื่อหลอกว่าเป็นเด็กเรียนเท่านั้นล่ะ (แอบเลวว่างั้น)

                “ เอาคืนมานะยัยแอนนา ”

                “ เฮ้ย! แบบนี้เธอน่ารักเป็นบ้าเลยยัยฟ้า ”

                ในระหว่างที่ฉันกำลังพยายามเอาแว่นคืออยู่นั้น ตุบ ! ฉันไปชนกับใครก็ไม่รู้เข้าอย่างจังจนเขาและฉันล้มลงกับพื้น ทำไมนะวันนี้ซวยจริง ๆ เลยเรา เฮ้อ= = ++  แล้วแอนนาก็วิ่งเข้ามาหาฉัน

                “ ยัยฟ้าเป็นไงบ้าง ”

                “ ก็เจ็บสิถามได้ ”

                และแล้วฉันก็คว้าแว่นคืนจากแอนนาแล้วก็ใส่ หันกลับมาถามคนที่ฉันชน

                “ เป็นไงบ้างค่ะ ฉันขอโทษนะค่ะ ”

                และเขาก็เงยหน้าขึ้นมา โอ้พระเจ้าช่วยกล้วยปิ้ง สริงทอด หล่อดังเทพบุตรลงมาเกิดเลย ไม่อยากเชื่อ

                “ ครับ ไม่เป็นไรหรอครับ ”

                เขาตอบพร้อมลุกขึ้นแล้วก็เดินไป

                “ ยัยฟ้า ยัยเฉิ่ม ”  

                “ หา อะไร ”

                “ รู้ไหมเขาเป็น หนุ่มหล่อที่สาว ๆ ใฝ่ฝันที่จขะเป็นแฟนด้วย แล้วเห็นว่า รุ่นพี่คนนี้เขายังลงประกวดเดือนมหาลัยด้วยนะ ”

                “ แล้วมาบอกฉันทำไม ยัยแอนนา ”

                แล้วฉันก็เดินไปทำงานที่ชมรม ชมรมของพวกเราเป็นชมรมเกี่ยวกับการทดลอง(เด็กวิทย์ ประมาณนั้น) ทำงานไปไม่นานอาจารย์ที่ปรึกษาชมรมก็เข้ามาพร้อม ๆ กับคนๆ หนึ่ง

                “ นี่ นักศึกษาวันนี้อาจารย์ มีเรื่องจะบอก พอดีประธานชมรมของเราเปลี่ยนใหม่เขาเป็นรุ่นพี่ ”

                “ ค่ะ/ครับ ”

                “ สวัสดีครับผม ที เป็นนักศึกษาปี 4 ครับ ”

                พอเขาพูดจบฉันก็เงยหน้ามามองจึงจำได้คนที่เดินชนกันเมื่อเช้านิ มาอยู๋ชมรมเดียวกับเราเลยนี่นะ

                “ งั้นฟ้าใหม่ เธอดูแล ประธานคนใหม่ด้วยนะ ”

                “ ค่ะ ได้ค่ะ ”

                แล้วฉันก็ต้องเป็นคนดูแลคนนี้นี้ พี่นิคกี้ที่ทุกคนแอบปลื้ม อยู่เนี่ยนะ ด้วยสายตาของเพื่อนในชมรมมองฉันจนไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว

                “ น้องชื่อ ฟ้าใหม่ใช่ไหม คนที่เดินชนพี่เมื่อเช้า ”

                พี่ทีพูด ทำให้ทุกคนมองมากขึ้น

                “ ค่ะใช่ค่ะ ขอโทษนะค่ะ รุ่นพี่เป็นอะไรมากหรือเปล่าค่ะ ”

                “ ไม่เป็นไรหรอ ”

                หลังจากเลิกชมรมทุกคนแยกกันกลับบ้าน กลับหอพัก ส่วนฉันก็ต้องเก็บห้องทดลองกับยัยแอนนาสองคน เหมือนสรรค์แกล้งที่ต้องให้มาทำความสะอาด เฮ้อ = = ++

                “ เรียบเถอะเดี๋ยวยัยพิมพารอนาน ”

                ฉันก็พูดกับแอนนา ทำความสะอาดไปเรื่อย ๆ ก็เจอสมุดบันทึก ฉันก็เลยถือวิสาสะเปิดอ่าน เอ๋ นี่มันของพี่วิทย์นี่หน่า เอาเป็นว่าวันศุกร์หน้าแล้วกัน

                “ ทำไรอยู่ยัยเฉิ่ม เสร็จแล้วก็กลับหอกันเถอะ ”

                “ กลับไปก่อนนะพอดีฉันจขะไปทำธุระและก็จะรวดไปซื้อข้าวมาให้พวกเธอกินด้วย ”

                ฉันก็ถอดแว่นกรอบดำและก็แยกทางกับยัยแอนนา พอมาถึงตลาดเพื่อเลือกซื้อข้าวให้ยัยสองคนนั้นกิน

                แซ่ด ๆ ช่วยรับโทรศัพท์ด้วยคับบบบบ

                “ ฮัลโหลว่าไงค่ะแม่ ”

                (ลูกหรอจะพอดีสัปดาห์หน้าพี่สาวลูกจะมาลูกมารับพี่เขที่สนามบินนะจ๊ะลูก)

                ตู้ด…

                กรี๊ดดดดด... แม่นะแม่โทรมาไม่เคยจะถามเลยว่าเป็นไงบ้างสบายดีไหม ได้แต่สั่งเอาสั่งเอา อะไรก็สั่ง อย่างกะลูกเป็นลูกน้องของแม่ เอ๋ แต่เมื่อกี้ พี่สาวแสนสวยจะมานิ พี่ปลายรุ้ง กรี๊ด พี่ปลายรุ้งจะมาสัปดาห์หน้า