ตุ๊กตาแก้ว

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

มีใครเคยคิดอย่างฉันบ้างไหม?

ฉันคิด...เพราะความโชคดีมักหลบลี้หนีหายฉันเสมอ

ชีวิตยี่สิบห้าหนาวมักมีเรื่องเศร้าเผาใจไม่รู้จักจบจักสิ้น

เรื่องที่คนอื่นทั้งชีวิตไม่เจอแต่ฉันกลับเจอ...ราวกับว่าฉันเกิดมาเพื่อแต่งงานอยู่กินกับความซวย

บาดแผลร้าวลึกในอดีตยากแก่การลบเลือน

รอยแผลเหวอะหวะในจิตใจหากโดนขยี้ซ้ำอีกเพียงนิด...ลมหายใจก็คงปลิดปลิวติดมือไปกับผู้ขยี้!!

ชีวิตนี้จะมีสิ่งใดให้น่าอภิรมย์อีกเล่า มีสิ่งใดให้อนาทรร้อนใจอีก

หากความตายเป็นทวารประตูแห่งการดับทุกข์...ฉันก็ยินดีที่จะดับชีวิตนี้เสียให้สิ้นไป... 

เนื้อเรื่อง

โลกใบนี้ บางครั้งมันก็สวยงามแต่บางครั้งก็มืดดำสนิทเหมือนดาวอับแสง ชีวิตบางคนโชคดีพบเจอแต่สิ่งที่ดีๆ แต่ชีวิตของแก้วไม่เคยรู้จักคำว่าโชคดีเลยสักครั้ง หากไม่ใช่เพราะใครคนนั้นหยิบยื่นความเมตตา...ยินดีที่จะใช้ความรักล้างบาดแผลชีวิตให้แก้วในวันนั้น ป่านนี้คงไม่มีตัวหนังสือบนกระดาษใบนี้ก็เป็นได้

เวลานั้นแก้วเป็นเด็กสาว ที่อายุ 17 ปี โลกใบนี้แม้จะไม่ใช่สีชมพูสำหรับแก้วแต่มันก็ไม่ได้มืดมิดเป็นสีดำ แม้ชีวิตจะค่อนไปทางทุกข์มากกว่าสุขก็เหอะ แต่แก้วก็ยังยิ้มได้ จนถึงวันหนึ่ง... วันที่แก้วรู้สึกว่าโลกนี้ช่างโหดร้ายเกินไป

                ข้างทางรถไฟ...ทรชนหยาบช้าแฝงตัวในคราบคนขับรถแท็กซี่ กำลังยกหูโทรศัพท์มือถือเรียกพวกมารุมโทรมแก้วที่นอนหมดเรี่ยวแรงเพราะฤทธิ์ยา เด็กสาวรู้ตัวตลอดแต่ไม่มีแรงแม้แต่ขยับแขนขา หัวใจตระหนกสุดขีดรู้ถึงชะตากรรมของตนเองดีว่า ‘ไม่รอด’

                แก้วไม่เคยคาดคิดว่าการนั่งรถแท๊กซี่จะไม่ปลอดภัย เธอถูกสอนมาว่ารถเมล์ต่างหากที่ไม่ปลอดภัย เสี่ยงต่อการปล้นจี้ลวนลาม ไม่มีความคิดเข้ามาสักแว๊บเดียวว่า ในโลกใบนี้ยังมีเล่ห์กลที่เหนือชั้น แก้วที่เพิ่งกลับจากต่างจังหวัดอยากรีบกลับเข้าหอไม่อยากเรียกรถเมล์เพราะมันนาน จึงลากกระเป๋าเสื้อผ้ามาโบกเรียกรถแท๊กซี่ที่หน้าสถานีขนส่งหมอชิต เธอบอกคนขับให้ไปส่งที่พักย่านวงเวียนใหญ่ มื่อคนขับตกลงเธอก็รีบขึ้นรถแท๊กซี่ทันที ทำแบบที่เคยทำทุกครั้งเมื่อกลับจากต่างจังหวัด เมื่อเข้ามาในรถแก้วสังเกตเห็นว่าคนขับปรับหน้ากากแอร์ขยับไปมาอยู่หลายครั้ง อีกทั้งรถก็มีกลิ่นหวานเอียนๆ แปลกๆ แต่ก็ไม่ได้เอะใจ เพราะคิดว่าคงปรับความเย็นให้ทั่วถึง

และกลิ่นหวานเอียนก็คงมาจากน้ำหอมที่ติดตัวมาจากผู้โดยสารคนเก่าก็เป็นได้

เมื่อนั่งรถไปได้ไม่ถึงห้านาทีแก้วก็รู้สึกหมดเรี่ยวแรง สมองยังรับรู้แต่แขนขาขยับไม่ได้ ก็รู้สึกว่าต้องมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้น แก้วคิดว่าต้องกดปุ่มลดกระจกลงเพื่อเรียกใครช่วย สมองสั่งแต่แขนไม่ขยับ คนขับพาลัดเลาะไปทางรถไฟทันที  เมื่อรู้ว่าตนเองตกเป็นเหยื่อแน่นอน แก้วก็ทำอะไรไม่ได้ สมองคิดภาวนาว่าใครก็ได้ช่วยที

                ไม่นานรถแท๊กซี่สีขาวแดงก็จอดลงข้างทางรถไฟที่เป็นหญ้ารกสูง ทรชนหยาบช้าลุกออกจากที่นั่งคนขับมาเปิดประตูหลังลากตัวแก้วลงพงหญ้าอย่างไม่ปราณี  ก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์มือถือโทรหาพวกชั่วด้วยกัน ให้มาร่วมลงแขก

                แก้วถูกกระทำอย่างไม่ปราณี ทรชนหยาบช้าสี่ตัวผลัดกันข่มเหงเด็กสาว ไม่มีท่าทีละอายต่อบาปสักนิด

เมื่อสมใจก็ลากแก้วมาวางพาดบนรางรถไฟหวังทำลายหลักฐาน แต่เดชะบุญ ก่อนที่รถไฟจะมาขยี้ร่างของแก้ว

หญิงชรา ที่อยู่ชุมชนข้างในออกมาตามหาลูกสุนัขพอดีจึงเจอเข้ากับแก้ว หญิงชรามองดูก็รู้ว่าถูก ‘ข่มขืน’มา เสื้อตัวบนถูกเลิกขึ้นไร้วี่แววของกางเกง หญิงชราลากแก้วให้พ้นทางรถไฟ ก่อนร้องเรียกแก้วพลางร้องไห้สงสารชะตากรรมของเด็กสาวอย่างแก้ว

                “หนูๆ โอ๊ยกูจะทำไงดี ไอ้พวกเลวดูทำเข้าไปได้ หนูไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวป้าจะพาไปโรงพยาบาล”

                ฤทธิ์ยาเริ่มคลายแก้วพอที่จะเริ่มขยับปลายนิ้วได้ ก็พยายามบังคับให้ตนเองส่ายหน้า แก้วไม่อยากเจอใครทั้งนั้น แก้วรู้สึกหวาดกลัว รู้สึกเจ็บปวดต่อสิ่งที่ถูกกระทำ รู้สึกไม่อยากพบเจอใคร เด็กสาวรู้สึกว่าหมดสิ้นทุกสิ่งแล้ว อยากตายไปให้พ้นๆ

                หญิงชราถอดผ้าถุงออกเหลือแต่กางเกงยางยืดตัวในเอาไว้ แกเอาผ้าถุงมาคลุมร่างของแก้วไม่ให้อุจาดตาจนเกินไป

                แก้วที่เพิ่งจะเริ่มขยับปากได้ก็ร้องบอกหญิงชราว่าให้ช่วยพากลับบ้าน...

 

ว่างแล้วจะมาอัพต่อค่ะ เรื่องนี้เอามาจากเรื่องจริงของใครคนหนึ่ง เอามาให้เป็นอุทาหรณ์ว่า ขึ้นแท๊กซี่ต้องระมัดระวังตัว อย่าขึ้นแท๊กซี่กลางคืนคนเดียว คุณอาจจะเจออย่างแก้วก็ได้... ไม่ใช่แท๊กซี่ไม่ดีทุกคนมันก็ปนๆกัน

ยังไงก็ระมัดระวังตัวดีที่สุดค่ะ