คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 เธอมาได้ไง!70%
เบื่อจริงๆเล๊ยยยยยยยย.....................................ที่ต้องย้ายบ้านเรื่อยๆแบบนี้ เพราะอะไรหนะเหรอ ก็เพราะงานของพ่อผมนะซิ ย้ายไปทำงานตรงนั้นมั้ง ตรงนี้มั้ง จนผมย้ายบ้านจะครบห้าครั้งแล้วถ้ารวมครั้งนี้ก็เป็นครั้งที่หก ทั้งๆที่ตอนนี้ผมอายุ 18 เท่านั้น
“พ่อครับ เมื่อไหร่เราจะมีบ้านจริงๆกับเค้าซะที” ผมมองหน้พ่อที่ขับรถมาส่งผมที่ รร แห่งใหม่ของผม
“ก็แกพึ่งออกจากบ้านแกมาเมื่อกี้ไง ตะวัน” พ่อหันมายิ้มให้ผม แล้วกลับไปสนใจการจราจรตรงหน้า
“พ่อ.............พ่อรู้ว่าผมหมายถึงอะไร” เบื่อจังเล๊ย พ่อที่ไม่เข้าใจผมเนี้ย
ผมนึกว่าบ้านหลังก่อนจะเป็นหลังสุดท้ายของผมกับพ่อซะแล้ว เราอยู่บ้านนั้นเกือบสามปี ผมมีเพื่อนสนิท และก็คนรู้ใจ แต่ผมก็ต้องย้ายตามพ่อผมมาที่นี้.........เพราะพ่อ คือ คนที่ผมรักมากที่สุด ตั้งแต่ผมเสียแม่กับพี่ชายไปเมื่อหลายปีก่อนด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ เราต้องอยู่ด้วยกันสองคน แม้จะคิดถึงแม่ และพี่ชายมากก็ตาม แต่เราก็ต้องเดินไปข้างหน้า
“เอาน่า.........พ่อว่าจะอยู่ที่นี้อย่างถาวรละ” เห้อ................เห้ย!!!!!! จริงดิ
“จริงเหรอครับพ่อ” ผมมองพ่อที่นั่งยิ้มอยู่เบาะคนขับ
“ก็จริงซิ นี่ฉันยังไม่เล่าอะไรดีดีให้แกฟังแน่ๆ” แล้วพ่อก็เกรินไว้ แต่กลับจอดเร็วอย่างรวดเร็ว
“ไปๆๆถึงโรงเรียนแกแล้ว” เอ้า..........อะไรกัน
“แล้วเรื่องดีดี ผมยังไม่ฟังเลย” ผมมองหน้าพ่ออย่างอยากรู้
“เอาไว้หลังเลิกเรียน จะเล่าให้ฟัง” แล้วท่านก็บอกให้ผมรีบๆลงไปก่อนที่จะสาย ทั้งๆที่ตอนนี้ 7.20 น. แล้วออกรถไปอย่างรวดเร็ว
เอ้า เอาวะ โรงเรียนใหม่ ย้ายมาก็บ่อยจะกลัวไรเนี้ย สองเท้าที่สวมรองเท้าหนังนักเรียนเดินสาวเข้าไปยังประตูที่เปิดรออยู่ ตอนนี้ผู้คนไม่มากนัก เล่านักเรียนหลายคนจับกลุ่มกันตามที่นั่งใต้ต้นไม้ และม้านั่งต่างๆ แล้วผมก็ต้องหยิบเอาตารางเรียนจองผมมาดูว่า เรียนอะไร ที่ไหน เอ่อ แล้วกูจะรู้มั้ยว่าอาคารไหนเป็นอาคารไหน เยอะแยะแบบนี้
ป้าย!!!!!!!!!!อยู่ไหนวะ
“อื้ม....อือ...........อย่า......” เสียงหวานดั่งออกจากห้องน้ำห้องหนึ่ง อ้าวเห้ย ผมจะเจอของดีป่าวเนี้ย
“อือ.........อะ...........” ยังดังได้อีก เอาเข้าไป ผมไม่อยู่แล้วครับ เดินไปอีกทางดีกว่า
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะหันหน้าออกจากประตูบานนรกนั้น ประตูก็ถูกเปิดออก แล้วผมก็พบว่ามีผู้ชายสองคนอยู่ในนั้น
อ้าว นี่เล่นกันเองแบบนี้เลยเหรอวะ
“เอ่อ..........เราไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นแหละ” ผมรีบพูดออกไป แล้วมาคิดได้อีกที กูจะบอกมันทำไมเนี้ย
“เหรอ” คนตัวสูงพูดเสียงเรียบๆ แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินไปที่อ่างล้างมือ
“นายเป็นใคร” ไอ้สูงนั้นยังมีหน้าคุยกับผมอีกเหรอ แล้สมันไม่คิดจะไปดูคนที่ยังอยู่ในห้องน้ำเลยเหรอเนี้ย
“เอ่อ....เราอ๋อง” ผมบอกมันกลับ ทั้งๆที่ขาสองข้างกำลังพาผมออกไปจากห้องน้ำชายแห่งนี้
“เรา โจ้ ม.6” นักร้องตามผม แต่ไม่ได้ตามมา เห่อ.........โล่ง ไม่ต้องตามกูมานะมึง
จะไปเข้าห้องน้ำแท้ๆ ดันเจอของแปลก เอาละตอนนี้ผมมาอยู่ที่หน้าป้ายใหญ่ที่บอกรายชื่ออากคารและแผนผังใหญ่ แล้วผมก็เจอห้องเรียนของผมครับ(จากในแผนผังอะนะ) รู้อาคารแล้วก็ออกเดินซิครับ
ความคิดเห็น