คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : H I G A N B A N A #8 "Nozomi Ibuki"
Application
"บอกตัวเองเสมอมาตลอดเลยค่ะ ว่า ทุกครั้งที่มีความสุขเพราะเรื่องอะไรๆ ก็ต้องยิ้มเสมอ เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่จะสามารถยืนยันความรู้สึกของเราได้ว่าเรากำลังมีความสุขค่ะ!"
|| เด็กสาวว่าแล้วยิ้มจนตาหยี ||
____________________________________
"ไม่ชอบเลยค่ะ ที่ต้องมาเข่นฆ่ากันแบบนี้
แต่ว่า...คิดว่ามันคือการสนองในสิ่งที่พวกเขาทำ
มีคนมากมายที่ต้องเจ็บปวด เสียใจ สูญเสียเพราะพวกเขา
ดังนั้นหากจะปราณีเพียงเพราะสงสาร
ฉัน...ฉันว่ามันไม่ยุติธรรมกับพวกเขาเลยค่ะ"
|| เธอเอ่ยพร้อมกับจับดาบของตัวเองให้แน่นๆ สายตาคู่นั้นจากซุกซนสดใส มันเปลี่ยนเป็นการแสดงความมุ่งมั่นที่เข้ามาแทนที่ ||
บท : เสาหลักคนที่ 9
หน่วย : นักล่าอสูร
ชื่อ - นามสกุล : โนโซมิ อิบุกิ } Nozomi Ibuki
》คั่นเล็กน้อย | Nozomi - หัวใจแห่งความปรารถนา | Ibuki - ลมหายใจ || Nozomi Ibuki - "เด็กสาวผู้ที่จะมีลมหายใจเพื่อหัวใจแห่งความปรารถนาของตัวเอง"
ชื่อเล่น : โนโซมิ } Nozomi
เพศ : Female
อายุ : 16
อาชีพ : นักเรียนม.ปลาย / รับทำพาร์ทไทม์ของเด็กม.ปลาย เช่น แจกใบปลิว หรือ ช่วยเสิร์ฟอาหารในร้านอาหาร ทำความสะอาดบ้าน ช่วงวันหยุด หรือ หลังเลิกเรียน(บางวัน)
ฐานะทางบ้าน : ค่อนข้างจะยากจน
ลักษณะทางกายภาพ ::
"
ลูกกระต่ายตัวน้อย
เธอมีท่าทางร่าเริงเสมอ ดูสดใสเหมือนฤดูใบไม้ผลิที่ซากุระสีชมพูต่างเบิกบาน
รอยยิ้มสดใสจากริมฝีปากสีหวานที่มักจะส่งยิ้มให้คนอื่น อีกทั้งยังพูดจาอ่อนหวาน สุภาพ น่ารัก ดูออดอ้อนเป็นประจำ
แววตาซุกซนที่ดูน่ารักและใสซื่อ ภายใต้ดวงตากลมโตสีม่วงที่ผสมผสานกับสีชมพู
เด็กน้อยเป็นเด็กสาวที่มีท่าทางคล่องแคล่ว ว่องไว ดูกระตือรือร้น กระฉับกระเฉงตลอดเวลา
มือสองข้างนั้นนิ่มแต่ก็หยาบกร้านเล็กน้อย
ตามตัวมีรอยแผลถลอกต้องแปะพลาสเตอร์เอาไว้อยู่บ้าง
ก็เด็กมันซน...
ซุ่มซ่ามขนาดนั้น แต่ยังขยันอยู่ได้
เส้นผมสีน้ำตายาวสยายถึงกลางหลัง มีหน้าปรกหน้าผาก
และกลิ่นอบอวลของแชมพูหอม
ที่ทำให้เคลิ้มไป
"
รู ป ลั ก ษ ณ์ ข อ ง โ น โ ซ มิ นั้ น เธอเป็นเด็กสาวที่ดูเหมือนลูกกระต่ายตัวน้อยน่าเอ็นดู เธอมีท่าทางซุกซน สดใสร่าเริง เหมือนเด็กสาววัยสิบหกโดยทั่วไป รอยยิ้มหวานพิมพ์ใจอ่อนหวานจากริมฝีปากสีชมพูหวานที่มักจะมีบนใบหน้า ทำให้โนโซมินั้นเป็นคนที่มีรอยยิ้มที่ทำให้ผู้คนต่างๆหลงจนเผลออมยิ้มตามของเด็กสาววัยรุ่นตัวน้อยคนนี้ แววตาของเธอนั้นมีความสดใสและซุกซน เป็นดวงตากลมโตที่สีของม่วงและชมพูปะปนกันผสมผสานกันอย่างลงตัว
โนโซมินั้นเป็นสาวน้อยที่สวมส้นสูงเพื่อให้ตัวเองดูสูงขึ้นมาบ้าง แหงสิ เธอก็อยากสูงๆบ้างนี่นา แต่กระนั้นด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง คล่องแคล่วว่องไว ก็ทำให้ใส่ส้นสูงคล่องขึ้นมากพอสมควร อาจมีบางครั้ง (ก็บ่อยอยู่...) เด็กสาวจะหกล้ม หรือซุ่มซ่ามจนบาดเจ็บ ทำให้ผิวขาวนั้นเป็นรอยฟกช้ำ หรือถลอกจนเป็นรอยแผล มือทั้งสองข้างนั้นนิ่มหากแต่ก็มีความหยาบกร้านจากการทำงานหยิบจับสิ่งต่างๆเมื่อลองจับดู
เด็กสาวมีเรือนผมสีน้ำตาลเข้มไว้หน้าม้าปรกหน้าผากของตัวเอง เรือนผมนั้นยาวสยายถึงกลางหลัง บางครั้งเธอจึงต้องมัดผมรวบเอาไว้เพื่อความสะดวกสบายในการทำสิ่งต่างๆ เส้นผมของเธอน่ะนุ่ม จัดเป็นทรงต่างๆได้ดี อีกทั้งมีกลิ่นของแชมพูหอมๆออกมาให้ได้กลิ่น
สไตล์การแต่งตัวนั้น เป็นการแต่งชุดในโทนสีขาวและชมพู ไม่ว่าจะเป็นกระโปรง กางเกง เสื้อ ต้องแมตช์กันด้วยสีสองสีนี้ เธอใส่ต่างหูรูปดอกซากุระเพียงข้างขวาข้างเดียว และสวมส้นสูงเพื่อเพิ่มส่วนสูงให้ตัวเองขึ้นมาบ้าง || ex. A / B / C / D / E / F
ส่วนสูง/นํ้าหนัก : 166.6 (รวมส้นสูง3นิ้ว) 159 /48.5
กรุ๊ปเลือด : A positive
ลักษณะการพูด :
"
น้ำเสียงหวานพริ้ม สดใส
ชวนเบิกบานใจ
เธอมักมีท่าทางที่มอบความสุข
ทั้งรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
พูดจาฉะฉานตรงไปตรงมา ดูซื่อๆ
เสียงดังฟังชัด ยิ่งทำให้ดูสดใสเหมือนดวงอาทิตย์
แต่บางครั้งก็แล้วแต่สถานการณ์
"
ลั ก ษ ณ ะ คำ พู ด ของโนโซมินั้น เธอเป็นคนพูดจาฉะฉาน สดใส มีพลัง และตรงไปตรงมาดูมีความซื่อ เป็นธรรมชาติตามแบบฉบับของวัยรุ่นสาวทุกประการ เธอเป็นคนพูดจาเสียงดังฟังชัด น้ำเสียงหวานเจื้อยแจ้วเหมือนนกร้องเพลง ชวนให้รู้สึกเพลิดเพลินเบิกบานใจ และมักจะมีรอยยิ้มเสมอๆในระหว่างที่พูด มักเรียกคนที่ไม่สนิทด้วยว่า "คุณ" และเรียกคนสนิทด้วย "ชื่อเล่น (จัง/คุง)" แต่ถ้าหากเป็นคนสนิทที่อายุมากกว่า "พี่ (ชื่อที่อีกฝ่ายอยากให้เรียก)" เด็กสาวมักแทนตัวเองว่า "ฉัน" ในหลายๆโอกาส แต่ถ้าหากสนิทใจกับใครจะใช้คำว่า "เรา" ส่วนคำว่า "หนู" ใช้กับคนในครอบครัวหรือผู้ใหญ่ที่อายุมากกว่ามากๆและมีหางเสียงตามแต่ละโอกาส
เหตุการณ์ที่ 1 ;
เด็กสาวเคาะปากกาจิ้มๆลงกับสมุดเบาๆ
ขณะที่กำลังฟังอาจารย์สอนในคาบ
ดวงตาของเธอฉายแววความสงสัยอย่างงุนงง
ก่อนจะตัดสินใจยกมือขึ้น เมื่อไม่เข้าใจสิ่งบนกระดาน
และเพราะแบบนั้นสายตาของทั้งห้องก็จ้องมองมา
โนโซมิรู้สึกทำตัวไม่ถูกขึ้นมาในทันที
"อ...เอ่อ"
เธอเกร็งกับสายตาของคนมากๆ
"อิบุกิ มีอะไรสงสัยเหรอ?"
"ตรงนั้นมาได้ยังไงเหรอคะ..คือ เอ่อ มันน่าจะไม่มีคำตอบรึเปล่าคะ?"
เสียงใสถาม คราวนี้คนเป็นอาจารย์กลับไปดูบนกระดานอีกครั้ง
ก่อนจะลบมันออก
"ขอโทษทีนะ ครูคิดผิด เดี๋ยวเอาใหม่ เก่งมากอิบุกิ"
เหตุการณ์ที่ 2 ;
"อิบุกิจัง คิดเงินด้วยจ้า"
"โอเคค่ะ กำลังจะไปเดี๋ยวนี้เลย!"
ว่าตอบอย่างร่าเริง มือเขียนออเดอร์ของโต๊ะที่ตัวเองมารับหน้าที่เขียนรายการอยู่ เด็กสาวยิ้ม
"เดี๋ยวมารับออเดอร์นะคะ คุณลูกค้าเลือกกันไปก่อนเลยนะคะ"
เธอหันไปขออนุญาตก่อนจะหันกลับไปหาโต๊ะที่เรียกคิดเงิน
และไม่ทันไรความซุ่มซ่ามก็ออกโรง สะดุดขาล้มไปกองกับพื้น
"โอ๊ย ซุ่มซ่ามจริงๆเลย"
และบ่นกับตัวเอง
เหตุการณ์ที่ 3 ;
กลิ่นเลือดคละคลุ้งไปหมดจนชวนเวียนหัว
โนโซมิเช็ดดาบของตัวเองที่ใช้มันปาดคออสูรไปเมื่อครู่
"วันนี้ก็...จบแล้วสินะคะ"
เธอผ่อนลมหายใจออกเบาๆ
"การฆ่าแบบนี้มันไม่ดีหรอก...แต่ว่าเราก็จำเป็นที่จะต้องทำเพื่อปกป้องคนอื่นๆอีกมากมาย...สินะคะ?"
เธอถามพวกเขาที่อยู่ด้วยกัน...ที่ร่วมมือกันจัดการไปเมื่อครู่
เหตุการณ์ที่ 4 ;
"จะจีบ"
คนตรงหน้าพูดออกมาเสียงดังฟังชัด
"คะ?"
เด็กสาวถามกลับอย่างไม่ค่อยเข้าใจนักกับรุ่นพี่สาวที่อยู่ตรงหน้า
"ชอบ จะจีบ"
เธอคนนั้นยืนยันแบบเดิม
โนโซมิก้มหน้าลงหัวเราะออกมาเบาๆอย่างมีความสุข
ก็อีกฝ่ายคือคนที่เธอหลงรักและชื่นชมมาตลอดนี่นา
"หัวเราะอะไรของเธอ?"
"เราหัวเราะพี่น่ะแหละ"
โนโซมิยิ้มออกมากว้างๆให้คนตรงหน้า
"เราก็ชอบพี่เหมือนกันค่ะ อยากจะจีบพี่ด้วย...เอ่อ อนุญาตไหมคะ?"
ยิ่งดวงตาที่เป็นประกายสวยแบบนั้นน่ะ
คิดว่าขอแบบนี้แล้วคนอื่นเขาจะไม่อนุญาตรึไง?
นิสัย :
โนโซมิเป็นเด็กสาวผู้เรียกได้ว่าสดใสประหนึ่งดวงอาทิตย์ที่ส่องสว่างอยู่บนฟ้า เธอมีความสดใสที่ทำให้ผู้พบเห็นรู้จักและประทับใจในตัวเธอ เด็กสาวมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าเสมอ จึงไม่น่าแปลกที่จะไม่เคยมีใครได้เห็นใบหน้าบึ้งตึง โนโซมิชอบที่จะยิ้มอยู่เสมอ เธอมองว่ารอยยิ้มนั้นสร้างสันติสุข และสร้างพลังงานด้านบวกมากมาย อย่างน้อยในความคิดเธอน่ะนะ เด็กสาววัยสิบหกปีนั้นมองโลกในแง่ดี มองโลกในแง่เป็นบวก ไม่ชอบที่จะมองโลกในแง่ร้ายอะไรเท่าไรนัก เพราะสำหรับโนโซมิ อิบุกินั้น ถ้าหากมองโลกในแง่ร้ายไปแล้ว เราจะเกิดความคิดด้านลบ สู้ยิ้มสู้กับทุกอย่างด้วยการมองโลกในแง่ดี อะไรดีๆจะได้เกิดขึ้นดีกว่านะ เด็กสาวนั้นดูใสซื่อ ไร้เดียงสาตามวัย เธอนั้นเป็นคนที่ยังตามโลกไม่ค่อยทันนัก ยังไม่เข้าใจบางเรื่องแบบพวกผู้ใหญ่ กระนั้นก็ใช่ว่าจะยังแยกแยะไม่ได้ว่าอะไรดีไม่ดี เธอยังคงแยกแยะได้ว่าสิ่งไหนควร สิ่งไหนไม่ควร เป็นเด็กดี เชื่อฟังคนอื่น กระนั้นก็ไม่ได้หัวอ่อนเชื่อเขาไปหมด ก็บอกแล้วไงว่าเธอแยกแยะได้ว่าอะไรดีไม่ดี! เด็กสาวเป็นผู้รับฟัง ชอบฟังคนอื่นพูด ชอบฟังเสียงโหวกเหวกโวยวาย หรือเสียงต่างๆของคนอื่นๆเพราะมันทำให้รู้สึกว่าพวกเขาเป็นตัวของตัวเอง และดูมีความสุขดีจะตาย โนโซมิเป็นคนสนุกสนาน เฮฮา ร่าเริง เธอมีทีท่าแบบนั้น เป็นเด็กสาวที่ดูซุกซน ชอบทำนั้นทำนี้ ตัวไม่อยู่กับที่ ดูมีความแอกทีฟ กระตือรือร้น พลังเหลืออยู่ตลอดเวลา
เพราะแบบนั้นเธอเลยเป็นเด็กสาวกระตือรือร้น พร้อมทำนั้นทำนี้ ชอบทำสิ่งใหม่ๆ และพร้อมสนุกสนานไปกับคนอื่นๆ และยังมีความโก๊ะกัง ป๋ำๆเป๋อๆเปิ่น ทำให้เธอเป็นเด็กสาวที่น่าเอ็นดูเข้าไปอีก กระนั้นโนโซมิเป็นคนที่เรียกได้ว่าซุ่มซ่ามเป็นอันมาก เธอค่อนข้างที่จะเจ็บตัวบ่อย ไม่เชื่อลองดูตามตัวเช่นมือ แขน หรือ หัวเข่าดูสิ บาดแผลถลอกเต็มไปหมดอันเกิดจากความซุ่มซ่ามของตัวเอง ทำให้เป็นคนน่าเป็นห่วงเหลือเกินว่าจะเกิดอะไรอันตรายกับตัวเธอ เรียกได้ว่าความน่าไว้ใจว่าจะปลอดภัยในชีวิตค่อนข้างน้อย แต่กระนั้นเจ้าตัวก็เอาแต่หัวเราะแล้วก็ทำท่าทางเหมือนมันไม่ใช่ปัญหาอะไร โนโซมิเป็นคนสุภาพ และตลก เธอไม่ใช่เด็กที่ไม่มีมารยาท และก็ไม่ใช่คนไม่จริงจังอะไร เธอเป็นคนตลก ชอบพูดอะไรขบขัน และตามด้วยเสียงหัวเราะดังๆเวลามีความสุข กระนั้นจะไม่พูดหรือเล่นมุกในแง่ไม่ดี เช่น มุกแซะคนอื่น มุกที่เหยียดโดยเด็ดขาด เรียกได้ว่าเป็นคนที่ค่อนข้างใส่ใจ และเห็นอกเห็นใจผู้อื่น มีหัวใจที่อ่อนโยนอยู่และหวังดีกับคนอื่นจริงๆ
ชอบช่วยเหลือ ปฏิเสธคนอื่นไม่เก่ง เด็กสาววัยสิบหกปีนั้นเป็นคนที่พร้อมช่วยเหลือคนอื่นเมื่อคราวเดือดร้อน ความเป็นจริงก็แอบเป็นคนที่ปฏิเสธคนอื่นไม่เก่ง หรือ ปฏิเสธใครไม่ค่อยจะเป็น ทำให้เผลอรับปากคนอื่นอยู่บ่อยๆ แล้วพอรับปากไปแล้วก็ต้องทำให้ได้ด้วย ไม่ชอบการผิดสัญญา รักษาสัญญาต้องรักษาให้ดีจริงๆนะ เป็นเด็กสาวที่ไม่ได้มีความมั่นใจในตัวเอง เธอค่อนข้างจะขาดความมั่นใจ เช่น เรื่องของประสบการณ์ ความสามารถ หน้าตา บุคลิกภาพ เด็กสาวมักจะคิดว่าตัวเองไม่พร้อมสักเท่าไร และเพราะแบบนั้นพออยู่ต่อหน้าคนมากๆ มันทำให้รู้สึกเขินอายจนประหม่า ทำอะไรไม่ถูก หน้าขึ้นสี จากเด็กพูดมากกลายเป็นเด็กพูดน้อยในบัดดลทันที เรียกได้ว่ามีความขี้อายต่อคนหมู่มาก เพราะถ้ากับคนน้อยๆทุกคนจะเห็นว่าโนโซมิเป็นเด็กพูดมาก เสียงใสเจื้อยแจ้ว ดูเข้ากับคนง่าย ไหลลื่นไปกับบทสนทนา มีความเป็นธรรมชาติที่เข้าถึงได้ง่ายโดยไม่ปรุงแต่งอะไร และนิสัยขี้เกรงใจปฏิเสธคนไม่เก่ง มันทำให้เธอดูไม่มีความหนักแน่นในฐานะผู้นำเท่าไรนัก และมันก็ทำให้เธอดูไม่มีนิสัยของผู้นำสักเท่าไรในสายตาของคนอื่น และเธอก็ยอมรับในข้อผิดพลาดตรงนี้
บุคลิกที่ดูไม่เหมือนผู้นำตรงนั้นอาจเป็นทั้งข้อดีและข้อเสีย เพราะในความเป็นจริงคนเรามันจะมีช่วงเวลาที่ฉายแววออกมาในบางสถานการณ์ โนโซมินั้นก็เป็นเช่นนั้น บางครั้งหรือบางเหตุการณ์เธอก็เป็นผู้นำที่ดีได้ เพราะเธอรับฟังความคิดเห็นของคนอื่น เป็นผู้ที่ให้ความร่วมมือในทุกสถานการณ์ดี เช่นการให้ความคิดเห็น และความพยายามที่เต็มที่ เป็นเด็กสาวที่มีความพยายาม เธอเป็นคนที่สู้กับงานและความลำบากมาตลอดชีวิต ทำให้เป็นคนที่พยายามมากๆ แต่กระนั้นเธอไม่ใช่คนที่ฝืนอะไร เธอรู้ว่าอะไรควรที่จะพยายาม และถ้าเห็นว่าความพยายามนั้นไม่ได้มีความหมายก็จะเบรกทั้งตัวเองและคนอื่นๆ มันอาจดูยอมแพ้ แต่สำหรับโนโซมิมันคือทางเลือกที่ดีที่สุดต่างหาก เด็กสาวมีความเป็นผู้ตามที่ดี เธอเคารพการตัดสินใจของคนที่เป็นผู้นำ"ที่ดี" และเธอจะปฏิบัติหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายให้ดีที่สุด ไม่ได้ขอไปที โนโซมิไม่ใช่คนเก่งกาจมากมายอะไร เธอเป็นคนที่ยังคงต้องการพลังของคนอื่น แต่กระนั้นเธอไม่ได้หลอกใช้พลังอะไรของใครเขาหรอกนะ เธอก็แค่อยากให้ทุกคนช่วยกันสู้มากกว่าคนๆเดียวสู้น่ะ เน้นระบบสามัคคี... และมันทำให้เธอเป็นคนที่เคารพคนอื่นเสมอเวลาขอให้คนอื่นๆมาช่วยเหลือ หรือแม้กระทั่งเวลาอื่นๆ มีเป้าหมายและมุ่งมั่นที่จะทำให้สำเร็จ
เป็นคนจิตใจดี อ่อนโยน และมีหัวใจที่เป็นคุณธรรมอยู่มาก เธอไม่ใช่คนไม่ดีอะไร เด็กสาวเป็นคนที่มีหัวใจที่เข้มแข็ง ถึงเธอจะเป็นคนขี้อาย แต่กระนั้นเธอก็ซื่อตรงต่อคุณธรรม เป็นคนที่พร้อมที่จะพุ่งชนหาสิ่งที่ผิดอยู่เสมอ ไม่เลยที่จะหันหลังต่อสิ่งที่ถูกต้อง เธอทนไม่ได้จะต้องเห็นใครทุกข์ทรมานในเรื่องที่ผิด ถึงจะดูเป็นคนที่ไม่มีความหนักแน่นในฐานะผู้นำ แต่ในฐานะมนุษย์ปกติ โนโซมิมีหัวใจหนักแน่นในเรื่องของคุณธรรม เป็นคนมั่นคงไม่ไหวหวั่นต่อสิ่งที่เข้ามากระทบได้ง่ายๆ และพร้อมยิ้มสู้ไปในทุกสถานการณ์เสมอนั้นคือตัวของเด็กสาววัยสิบหกปีคนนี้ และเธอเองก็เป็นแบบนี้มาเสมอ โนโซมิเป็นคนใจเย็นไม่ได้ใจร้อนอะไร เธอมักจะมีเหตุผลและในหลายสถานการณ์ก็เป็นคนที่เป็นได้ทั้งที่ปรึกษาและคนที่รับฟังที่ดีคนนึงอย่างบอกไม่ถูก แต่การคุยกับคนแบบเธอมันก็แก้เครียด หรือ แก้เมฆหม่นๆในใจให้ออกไปได้นะ เด็กสาวเป็นคนจริงใจกับคนอื่นๆ เธอมีเพื่อนมากมายและอยากรักษาทุกๆคนเอาไว้ให้ได้ในชีวิต อะไรที่ยอมๆได้ก็เลยยอมๆเพื่อนไปบ้าง
ด้วยหัวใจที่อ่อนโยนทำให้เธอเป็นคนที่ค่อนข้างจะรักและเป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อมต่างๆได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะ คน สัตว์ หรือสิ่งของ เป็นคนมือเย็นแบบที่โบราณว่า หมายถึงคนที่ปลูกอะไรก็ขึ้น งอกงามไปเสียหมด เธอนั้นชอบปลูกต้นไม้ และมีความสุขกับการได้รดน้ำต้นไม้ไปในทุกๆวัน ทำให้เด็กสาวมีนิสัยช่างใส่ใจ กับสิ่งรอบตัว รวมไปถึงคนรอบข้าง เธอมักจะสนใจและช่างสังเกตคนอื่นอยู่เสมอ มักจะจำได้ตลอดว่าใครเขาชอบอะไรไม่ชอบอะไร เด็กสาวมีนิสัยเหมือนเด็กๆคือมุมขี้อ้อน และช่างเอาอกเอาใจคนอื่นๆ มันจึงทำให้เธอดูเป็นขวัญใจของคนหลายๆคนเลยแหละ ทำให้คนอื่นๆรู้สึกรักใคร่ เอ็นดูได้ในเวลาไม่นานจริงๆเลยยัยเด็กคนนี้ แม้จะมีนิสัยแบบเด็กๆเพราะพึ่งเป็นวัยรุ่นได้ไม่นาน แต่ตัวของโนโซมิไม่ใช่เด็กผู้หญิงงอแง น่ารำคาญอะไร เพราะเธอมีเหตุผลมากพอ แถมเธอก็โตแล้วนะ คุยรู้เรื่องถ้าเขาไม่โอเคที่เธอเข้าไปยุ่ง เธอก็จะไม่เข้าไปยุ่งหรอก บอกเลย บู่ว แต่เวลาเขินน่ะ จะอายจนพูดอะไรไม่ค่อยถูก แก้มมีสีแดงจางๆ แล้วก็ชอบบอกคนที่ทำให้เขินว่า "น่าตี" เพื่อกลบเกลื่อน
เพราะใส่ใจคนอื่นมาก เธอเลยค่อนข้างจะดีใจจนใจฟูเวลามีใครมาทำอะไรเล็กๆน้อยๆให้มันเป็นสิ่งที่เมดมายเดย์ของเด็กสาวอย่างเธอมากๆเลย โนโซมิเป็นคนที่มีความสุขอย่างง่ายดาย เธอเมดมายเดย์กับอะไรง่ายๆ เป็นคนที่เหมาะกับเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม มากกว่าน้ำตา ถึงจะบอกว่าเธอเป็นคนที่จิตใจเข้มแข็ง หนักแน่น ไม่อ่อนไหวกับอะไรง่าย แต่มนุษย์เราก็ต้องมีช่วงที่อ่อนแอกันทั้งนั้น เธอเองก็เหมือนกัน โนโซมิไม่ชอบการร้องไห้ ไม่ชอบการมีน้ำตาไหลอาบข้างแก้ม แต่ในบางครั้งก็ห้ามมันไม่ไหว จนร้องไห้ออกมา สิ่งที่ทำให้เธอร้องไห้นั้นอาจเป็นในบางครั้งที่ทะเลาะกับคนที่ตัวเองใส่ใจเขามากๆ หรือไม่ก็เป็นการร้องไห้กับอะไรที่สะเทือนใจ เช่นเรื่องราวเศร้าๆ และสำหรับใครบางคนน้ำตาของโนโซมิก็อาจทำให้เขารู้สึกว่าเมื่อเธอร้องไห้ โลกทั้งโลกของเขาก็แทบสลายลงได้ก็เป็นได้ เมื่อร้องไห้เด็กสาววัยสิบหกดันเป็นประเภทร้องแล้วหายยาก เธอเองก็พยายามห้ามน้ำตานะ ไม่ใช่ไม่พยายามแต่มันยากมากๆเลยพอปล่อยให้น้ำตาไหลออกมามันหยุดไม่ได้แล้วซะงั้น และโนโซมิก็หวังแค่ว่าจะมีใครที่พร้อมจะโอบกอดเธอเอาไว้ในวันที่เธอร้องไห้ เขาไม่ต้องพูดอะไรก็ได้ แค่กอดเธอเอาไว้ แล้วปล่อยให้เธอหลับหรือหายร้องไปเองก็พอ เพราะโนโซมิน่ะแพ้อ้อมกอดมากๆเลยแหละ
เป็นคนโกรธยาก แถมโกรธอะไรใครไม่ค่อยจะจริงจังอะไรเท่าไรนัก มีเรื่องให้โกรธอยู่น้อยมาก จนบางทีก็ดูเหมือนคนที่โกรธอะไรไม่เป็น และเป็นคนให้อภัยคนอื่นง่ายๆเพียงแค่เขาพูดคำว่าขอโทษ เธอจึงไม่ใช่มนุษย์ประเภทที่ที่เจ้าคิดเจ้าแค้น หรือเก็บสิ่งเหล่านี้ไว้ในใจ เรื่องที่เธอโกรธก็มีอยู่เช่นเรื่องการดูถูกคนอื่น ไม่ว่าจะเป็นเธอหรือใครให้ได้ยิน แต่ถึงจะบอกว่าเด็กสาวเป็นคนที่ไม่ค่อยคิดอะไร แต่จริงๆก็แอบเป็นคนที่เก็บคำพูดของคนอื่นมาคิดอยู่เหมือนกัน ลึกๆแล้วก็เป็นคนคิดมาก ไม่ใช่คนที่จะปล่อยวางกับทุกเรื่องได้ และถึงไม่ใช่คนที่โกรธง่าย แต่ก็ไม่ใช่คนที่มีความมั่นใจและคิดว่าตัวเองดีพอ เธอแอบเป็นคนคิดมาก แต่กระนั้นก็ไม่ได้คิดมากจนมันมีผลกระทบอะไร เธอพยายามผ่อนคลายมันลงน่ะ ความรู้สึกด้านลบของใครคนนั้นก็ต้องดูแลสิ ไม่ใช่เอามันไปทำร้ายคนอื่น
ไม่ค่อยเก่งงานบ้านงานเรือน ความสามารถทางนี้นับได้ว่าโนโซมิมีความสามารถในระดับกลางๆ พอใช้ได้ ไม่ได้เก่งเลิศเลออะไร ทำอาหารพอกินได้ งานบ้านงานเรือนอื่นๆก็พอถูๆไถๆไปได้ เพราะถึงอาจไม่ได้ดีที่สุด เธอก็พยายามทำมันออกมาเต็มที่แล้วนะ ไม่ว่าจะอาหาร หรือ การเย็บปักอะไรก็ตามแต่ เธอก็ทำสุดความสามารถแล้วจริงๆ เด็กสาวกินเก่ง เธอเป็นคนกินเก่งอยู่นะ หมายถึงคิดว่ากินเก่ง กินนั้นกินนี้ไปเรื่อยๆ เวลากิน ความสดใสจะเพิ่มขึ้นอีก เป็นคนมีความสุขกับการกินอะไรอร่อยๆ และค่อนข้างจะเสียดายหากกินไม่หมด แต่กินเก่งที่ว่าก็คือกินได้ทุกอย่างแหละ จริงๆเธอคิดว่าเธอกินเก่งนะ แต่มันก็...ทำไมส่วนสูงกับน้ำหนักไม่เพิ่มสักที กินจนแน่นท้องแล้ว อาจเพราะว่าทางบ้านฐานะไม่ค่อยดีด้วยน่ะแหละ ทำให้มีนิสัยที่ประหยัด ไม่กล้าใช้เงินฟุ่มเฟือยอะไรเลยสักนิด ไม่ค่อยกินอะไรตามใจปาก หรือซื้อของอะไรตามใจตัวเองก็สาเหตุนี้ด้วยน่ะแหละ และก็เธอมีนิสัยที่เรียกว่าความรับผิดชอบ เป็นคนมีความรับผิดชอบต่อภาระหน้าที่ต่างๆแต่เด็ก เธอน่ะเป็นคนปากกันตีนถีบ ดันทุรังพยายามเพื่อยกฐานะของตัวเองให้สูงขึ้นมาเหมือนๆกันนะ และต่อให้มันจะโคตรท้อ เธอก็ห้ามท้อนานเด็ดขาด เพราะถ้าท้อ ถ้าเลิกตอนนี้มันจะไม่มีความหวังอะไรให้หวังอีกแล้ว ไม่ใช่ไม่เหนื่อย แต่มันไม่จำเป็นที่จะต้องเหนื่อย...
หัวสมองของโนโซมิจัดอยู่ในระดับกลาง เธอไม่ใช่สาวน้อยที่ฉลาดเป็นอัจฉริยะหัวใส แต่เป็นคนที่พยายามทำทุกอย่างเพื่ออนาคต กลับบ้านมาก็กินข้าวไปทำการบ้านไป อ่านหนังสือเตรียมสอบไปเป็นประจำ ถ้าไม่เก่งก็ต้องจำให้ได้ เอาความพยายามชนะ อย่างน้อยก็แค่ให้เกรดถึงตามเป้าก็พอ และเธอเองก็ไม่ใช่อัจฉริยะทางการต่อสู้ขนาดนั้น แต่ก็พอรู้ว่าจุดอ่อนจุดแข็งของตัวเองคืออะไร เธอน่ะเป็นได้ทั้งเหยื่อล่อ และก็ถนัดการลอบฆ่ามากกว่าการเข้าปะทะกันโดยตรงๆน่ะ เธอไม่ได้มีความสามารถมากขนาดที่จะเข้าปะทะโดยตรง แต่เธอมีลูกเล่นแพรวพราวเช่นการสร้างสถานการณ์และเข้าประชิดตัวก่อนจะสังหารได้
เด็กสาวน่ะ มักจะนับถือคนเท่ๆ เช่น คุณเสาหลักเมฆา เธอชอบเขามากๆเลยแหละ คุณเขาน่ะทั้งกล้าหาญ ห้าวหาญมากๆ เป็นคนที่เท่สุดๆไปเลย สำหรับเธอ ทำเอาอยากเป็นกระต่ายของเขาเอาเสียมากๆเลยแหละ ก็ถ้าถามว่าชอบเขาไหม ก็จะตอบและยิ้มกว้างๆว่าชอบค่ะ ชอบมากๆเลย ทั้งรู้สึกนับถือแล้วก็รู้สึกอยากเป็นให้ได้แบบอีกฝ่ายบ้างจริงๆ ถ้าจะเรียกความรู้สึกแบบนี้ ก็คงเป็นทั้งรักและนับถือ ศรัทธา เชื่อมั่นในตัวของเธอคนนั้นมากเลย ในหลายๆอย่างที่เด็กสาววัยสิบหกไม่สามารถเป็นแบบนั้นได้ โนโซมิเป็นเด็กที่ใสซื่อในเรื่องของความรักความรู้สึก เธอไม่ใช่เด็กที่มีประสบการณ์มากมาย เอาตรงๆก็คือไม่มีประสบการณ์ความรักเลยในชีวิตนี้ ก็เธอน่ะเอาแต่เรียน ทำงานพิเศษนี่นา แต่กระนั้นก็เข้าใจความรู้สึกเวลาใจเต้นหรือใจฟูดีว่ามันดีแค่ไหน เด็กสาวชอบนะเวลาตัวเองมีความรัก มันทำให้รู้สึกเหมือนมีแรงจูงใจที่จะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปไม่ว่าจะลำบากแค่ไหนเลยแหละ เธอเป็นคนรักเดียวใจเดียว รักใครก็รักคนๆนั้นจากใจจริงๆ ให้ความไว้ใจ ให้พื้นที่เขามากๆ และคิดว่าการจะเรียกมันว่าความรัก ก็คงต้องแน่ใจแล้วว่ามันคือความรักจริงๆ
ตัวโนโซมินั้นไม่ได้อยากจะเป็นสายน้ำที่เอาแต่เป็นห่วงคนที่รักจนเขาไม่มีพื้นที่ว่างของตัวเอง เธออยากเป็นแค่คนที่เตือนสติอีกฝ่ายในยามที่อีกฝ่ายไม่มีสติ อยากจะเป็นแค่คนที่กอดอีกฝ่ายตอนอีกฝ่ายเสียใจ อยากจะเป็นเพื่อนที่จะทำสิ่งใหม่ๆไปพร้อมกัน ไม่ใช่ผู้ปกครองที่คอยห้ามเขา และมันก็เป็นนิยามความรักของเด็กสาววัยสิบหกอย่างเธอ
งานอดิเรก :
☆ ทำงานพาร์ทไทม์
☆ อ่านหนังสือทบทวนบทเรียน
☆ ปลูกต้นไม้
☆ ร้องเพลง
สิ่งที่ชอบ :
☆ สัตว์น้อยตัวเล็กๆน่าเอ็นดู - Attack กระแทกใจ รุนแรง มีผลต่อหัวใจ พยายามเก็บเสียงและท่าทางที่กระโจนไปเล่นกับน้อง
☆ คุณเสาหลักเมฆา - ก็...ก็เพราะเขาเท่น่ะแหละ แถมใจดีด้วย ในสายตาของเธอนะ ค่ะ ใช่ค่ะ เขาเป็นคนดีจริงๆนะคะ....
☆ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ - เวลาเห็นใครมีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ มันทำให้โนโซมิมีความสุขเอามากๆ และเธอเองก็มีสีหน้าที่ยิ้มแย้มเสมอเพราะเหตุผลข้อนี้
☆ การปลูกต้นไม้/ดอกไม้ - มันฝึกความอดทนได้ดีและเธอเองก็ชอบเห็นมันเติบโตในแต่ละวัน
☆ การกินของอร่อยๆ - อันนี้มีความสุขที่สุดในโลกไปเลย!
สิ่งที่ไม่ชอบ :
☆ ของแพงๆ - จับแล้วรู้สึกคันยุบยิบไปหมด เกร็งด้วย
☆ กาแฟ - กินแล้วตาค้าง ขมด้วย ไม่ชอบเลย ;_____;
☆ รถที่ซิ่งเร็วๆ - เธอค่อนข้างจะเอ่อ ตกใจง่ายน่ะ เวลานั่งรถที่เร็วๆก็จะเหมือนมีฟีลเต้อกระต่ายตื่นตูมตกใจกลัวเลย
สิ่งที่เกลียด :
☆ คนที่เอาเปรียบคนอื่น คนที่ชอบพูดโกหก คนที่ชอบทำร้ายจิตใจคนอื่น ดูถูกคนอื่นอะไรแบบนี้ - คนแบบนี้น่ะ นิสัยไม่ดีเลย มันทำให้เธอรู้สึกแอบหงุดหงิดจนไม่ค่อยอยากพูดด้วยเท่าไร อาจเพราะว่าเป็นคนที่เอ่อ ไม่ถูกกับไทป์ราวๆนี้ด้วย
☆ อากาศหนาว - เธอขี้หนาวน่ะ เป็นคนที่หนาวง่ายมาก พออากาศเย็นขึ้นหน่อยก็อยากจะซุกผ้าอุ่นๆ หรือ กอดอะไรก็ได้
☆ การกินยา การนอนป่วย - เพราะเวลาป่วยแล้วขยับตัวไม่ไหวเลยน่ะสิ แถมยาก็ขมมากจนไม่อยากจะกินด้วย
สิ่งที่กลัว :
☆ การปกป้องใครไม่ได้ - จริงๆแล้ว การเห็นใครร้องไห้ต่อหน้าต่อตา และรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าเพราะปกป้องใครไม่ได้ มันก็ทำให้คนที่มองโลกในแง่ดีอย่างเธอหัวใจแตกสลายได้เหมือนกัน
☆ เข็มฉีดยา - เหงื่อแตกไปหมด พอเห็นเข็ม กลัวจนสลบเวลาเข็มใกล้จะแทงที่เนื้อ เป็นโรคที่พยายามจะแก้ ก็แก้ไม่หายสักที
แพ้ : -
ประวัติ :
โ น โ ซ มิ อิ บุ กิ เป็นเด็กหญิงที่เกิดขึ้นมาท่ามกลางความรักของผู้เป็นพ่อแม่ที่มีให้ มันเป็นความรักที่แสนอบอุ่นของสองนักล่าอสูรที่มีใจให้กันหลังร่วมงานกันบ่อยๆ จนกระทั่งได้แต่งงาน ได้ใช้ชีวิตคู่ตามที่ปรารถนากันไว้ทั้งคู่ จึงไม่แปลกเลยว่าลูกสาวอย่างเธอจะชื่อที่สวยงามอย่างชื่อโนโซมิที่แปลความได้ว่าหัวใจแห่งความปรารถนา เป็นชื่อจริงของตัวเอง
ในวันที่เธอลืมตาดูโลก เธอร้องเสียงดังลั่นในโรงพยาบาล มันเป็นเสียงที่สดใสเจื้อยแจ้ว แต่กระนั้นมันก็ไม่ต่างอะไรจากเสียงร้องไห้... เพราะในวันที่โนโซมิลืมตาขึ้นมามองโลกกว้าง พ่อผู้เป็นนักล่าอสูรก็พลาดท่าเสียทีอสูรจนต้องเสียชีวิตลงไปในวันเดียวกันกับวันที่เธอเกิด
มันเป็นเรื่องที่แสนเศร้า
แม่ของเธอก็ละทิ้งหน้าที่นั้นไม่ได้
ท่านทำได้แค่ทิ้งเด็กสาวเอาไว้กับผู้เป็นตายาย
โนโซมิจึงใช้ชีวิตอยู่กับคนแก่ทั้งสองมาตั้งแต่เด็กๆ โดยที่ไม่เคยถามถึงผู้เป็นพ่อ เป็นแม่เลยสักครั้ง เธอใช้ชีวิตเติบโตมาด้วยความรักที่คนแก่สองคนให้ในบ้านหลังน้อยๆที่ไม่ได้ร่ำรวยมากนัก กลับกันพวกเขามีฐานะค่อนข้างไปในทางยากจน แต่สองตายายก็ไม่เคยบ่นอะไรออกมา พวกเขาพยายามหาสิ่งต่างๆมาให้เด็กหญิงตามที่เด็กหญิงต้องการ พวกเขาพยายามและช่วยเหลือเสมอว่าตัวเธออยากได้อะไร เป็นแบบนี้มาตั้งแต่สมัยเด็ก
และหลานสาวอย่างเธอก็ซึ้งใจในความรักนั้นเอามากๆ จนไม่อาจเอารัดเอาเปรียบความรู้สึกของผู้ปกครองทั้งสอง เธอรับความรักจากพวกเขา และเติบโตด้วยความรัก เป็นเด็กหญิงที่ร่าเริงสดใสประหนึ่งดวงอาทิตย์ที่สว่างไสวเจิดจ้า เป็นตัวของตัวเอง
ชีวิตเธอไม่ได้ดี แต่ก็ไม่ได้แย่อะไร เธอได้รับความรักใคร่จากบรรดาผู้ใหญ่รอบข้างที่มอบโอกาส มอบงานนั้นงานนี้ให้มาลองทำ และได้รับค่าจ้างเป็นค่าขนมเล็กๆน้อยๆ เพื่อนๆก็ต่างให้ความรักกับเธอเป็นอย่างดีในสมัยประถม ทุกคนต่างมองว่าโนโซมิเป็นเด็กผู้หญิงร่าเริง เข้าหาง่าย เป็นมิตร ขยันขันแข็ง เป็นโชคดีที่เธอเติบโตมาในสังคมที่ดี เป็นสังคมที่สดใส และควรค่าเหมาะสมที่เธอจะได้มันมา
โนโซมิทำงานพิเศษ เป็นการทำงานพิเศษครั้งแรกในชีวิต สมัยพึ่งเข้าม.ต้นใหม่ๆ เธอได้ถูกจ้างให้ช่วยทำความสะอาดบ้านในวันหยุดของตัวเอง เด็กสาวอายุสิบสามขยันขันแข็งช่วยทำงานบ้าน ด้วยท่าทางแบบนั้นอาจเพราะ เพราะคุณนายของบ้านเขาสงสารในโชคชะตาของเธอก็ได้จึงอยากจะจ้างเธอมาทำความสะอาดบ้านให้ในทุกวันหยุด และมันก็เป็นความตั้งใจของโนโซมิที่อยากจะมีเงินเก็บใช้ ด้วยความเอ็นดู เขาก็ส่งเงินให้กับครอบครัวของเด็กหญิงอยู่บ้าง
เด็กหญิงม.ต้นพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุด มีหลายครั้งที่เธอท้อกับชีวิต เมื่อหัวถึงหมอนน้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุดอาจเพราะความเหนื่อยล้ากับโชคชะตาของตัวเอง เธอที่ไม่เคยตั้งคำถามกับครอบครัวของตัวเอง ไม่เคยคิดจะตั้งคำถามว่าพ่อ...แม่ ทั้งคู่เป็นใคร เธอไม่เคยคิดจะตั้งคำถามเลยสักนิด
แต่เพราะความเหนื่อยล้า
เด็กหญิงก็อยากรู้ว่าครอบครัวของเธอ
พ่อแม่ของเธอถึงไม่เคยอยู่ข้างตอนเธอเจ็บปวดบ้างเลย
เมื่อรุ่งเช้ามาถึง เด็กหญิงขยับตัวยากลำบากเล็กน้อย รู้สึกถึงแรงกอดจากคนแก่ทั้งสองที่กอดเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ที่พวกเขาเข้ามากอดปลอบแบบนี้ อาจเป็นตั้งแต่ตอนเห็นโนโซมิกลับมาถึงบ้านด้วยท่าทางเหนื่อยล้า
มันยิ่งทำให้เธอเป็นเด็กดีที่ไม่อยากเห็นเขาสองคนต้องเสียใจ
"คุณตาคะ คุณยายคะ หนูขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ?"โนโซมิถามออกไปในวัยสิบสี่ เป็นครั้งแรกที่เธอคิดจะถามเรื่องนี้ทั้งๆที่มันไม่เคยมีความคิดในหัวที่อยากจะถามเลยสักนิด "คุณพ่อกับคุณแม่ของหนูเป็นใครเหรอคะ? พวกเขา...พวกเขาเป็นอะไรกันรึเปล่าคะ?"
พวกเขา...รักหนูบ้างรึเปล่าคะ?
"หลานรักของยาย..."หญิงชราพูด ก่อนจะกอดเธอเอาไว้เบาๆแล้วลูบหลังพร้อมกับลูบหัว ชายชราข้างๆก็พยายามเอื้อมมือลูบหัวอะไรเธอเอาไว้ พวกเขาต่างเล่าที่มาที่ไปของเด็กหญิงว่าอะไรเป็นอะไร พวกเขารักเธอมากและที่ทิ้งเธอไว้ก็เพราะความรักอีกน่ะแหละ
พวกเขาอยากเห็นเธอเติบโตมามีความสุข
ชีวิตเป็นปกติ
และมันก็ควรเป็นชีวิตที่ปกติกว่านี้ หากเธอไม่ได้เจออสูรซะเองในวันนั้น วันที่กำลังทำความสะอาดบ้าน เสียงกรีดร้องดังลั่นออกมาจากที่ใดที่ใกล้ๆ โนโซมิวางไม้ถูพื้นของตัวเองลง เธอกะจะเดินออกไปดูว่ามีนมีอะไร หากแต่แรงที่จับที่ไหล่ก็เป็นสัญญาณบ่งบอกถึงการให้เธอหยุดในสิ่งที่เธอคิดจะทำ
เจ้าของบ้านคนนั้น คนที่เอ็นดูเธอมาตลอดกำลังเดินตรงไป ในมือของผู้หญิงคนนั้นถือดาบ... โนโซมินึกถึงลักษณะของนักล่าอสูรที่ได้ฟังจากคุณตาคุณยายมาเมื่อไม่นานมานี้ และเธอเองก็ได้เห็นอสูรที่เปื้อนเลือดนั้นเช่นกัน ท่าทางน่าขยะแขยงอีกทั้งน่าสะอิดสะเอียนทำให้โนโซมิรู้สึกคลื่นไส้
เสียงร้องไห้จากที่นึงยังคงดังขึ้น โนโซมิพยายามอ้อมหลบไปตามหาเสียงร้องไห้ ปล่อยให้คุณเจ้าของบ้านนั้นได้สู้ตามใจตัวเองไป เด็กหญิงเข้าไปในบ้านที่เกิดเหตุเห็นเด็กตัวเล็กที่อายุน้อยกว่าเธอกำลังร้องไห้กอดร่างที่แหลกสลายของครอบครัว
เธอกอดเด็กคนนั้น ปลอบด้วยคำพูดอ่อนโยน ให้กำลังใจ ริมฝีปากเม้มเข้าหากันรู้สึกแย่ที่ที่ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง รู้สึกอยากปกป้อง อยากดูแล อยากทำให้ดีกว่านี้ อยากที่จะช่วยเหลือ อยากที่จะมีพลัง มีพลังมากไปกว่านี้
กว่าเหตุการณ์จะสงบสุข เด็กน้อยวัยห้าหกขวบคนนั้นก็สลบสงบลงในอ้อมแขนของโนโซมิ เด็กสาววัยสิบสี่ไม่กล้าขยับไปไหน เธอมองรอบกายที่มีแต่คนล้มตาย กลิ่นเลือดคาวคลุ้งเต็มอบอวลในอากาศ และไม่นานนัก หญิงสาวผู้เป็นเจ้านายก็เดินมาเจอเธอ นักล่าอสูรวัยกลางคนมองเธอสลับกับเด็กในอ้อมแขน "เด็กคนนั้นเป็นยังไงบ้าง?"
"ร้องไห้จนสลบไปค่ะ"โนโซมิตอบ เธอมองที่นักล่าอสูรตรงหน้าที่รับเด็กคนนั้นไปอุ้ม ทั้งยังมองมาที่เด็กสาววัยสิบสี่ "มีอะไรรึเปล่าคะ คุณน้า?" โนโซมิถามกลับออกไปหลังเห็นสายตาที่มองมาคล้ายจะถามอะไรสักอย่าง
"ต่อไปนี้ไม่ต้องมาทำความสะอาดแถวบ้านของน้าแล้วนะ"นักล่าอสูรบอก "มันอันตราย"
"เดี๋ยวก่อนค่ะ หนู...หนูอยากจะเป็นให้ได้แบบคุณนะคะ!"โนโซมิเอ่ยออกไป "กรุณา ช่วยกรุณาให้หนูสามารถ สามารถเป็นแบบคุณทีเถอะนะคะ"เด็กสาวร้องขอ "หนูไม่อยาก ไม่อยากเห็นใครต้องเจ็บปวดต้องทรมานแบบนี้อีกแล้ว"
อยากเข้มแข็งขึ้น และ ปกป้องทุกคน
ด้วยพลังใจที่ยิ่งใหญ่ของตัวเอง
และเพราะความมุ่งมั่นของเด็กอายุสิบสี่
บนเส้นทางที่มีแต่กลิ่นคาวคลุ้ง
แต่หัวใจที่กล้าหาญแบบนั้น
ความมุ่งมั่นแบบนั้น
มันก็ดูเข้าท่าดีเหมือนกัน
ปราณ : ความรัก
ดาบนิจิริน :
》ดาบนิจิรินของโนโซมินั้นเป็นดาบสั้นที่พกสะดวกอย่างง่ายดายและถือจับได้ถนัดมือของเด็กสาว คมมีดใบนั้นคมวาววับ ด้ามดาบเป็นสีชมพูอ่อน เธอเก็บรักษามันไว้ในปอกดาบสีขาวสะอาดตาที่ผูกด้วยเชือกสีเดียวกับด้ามดาบมัดเอาไว้
เครื่องแบบ : แบบที่ 14 - ไม่ปรับค่ะ ชอบแบบนี้แล้ว ฮาาา
ความสามารถพิเศษ1 :
☆ สู้เน้นระบบสามัคคี ทีมเวิร์ค
☆ สร้างสถานการณ์ที่เหมาะกับการลอบฆ่า
☆ ช่างสังเกต
☆ คล่องตัว ความเร็ว
☆ การเป็นเหยื่อล่อ
ความสามารถพิเศษ2 :
☆ เก็บเงิน
☆ ปลูกต้นไม้
☆ แอกทีฟ กระตือรือร้น
☆ เป็นคนตลกและผ่อนคลาย
☆ ใจมุ่งมั่น
รสนิยมทางเพศ/สเป็คที่ชอบ : โนโซมิเป็น โฮโมเซ็กชวล ค่ะ เธอไม่ได้เป็นเพราะปมในอดีตหรืออะไร แต่มันคือความสบายใจ ความชอบของเธอที่ชอบเพศเดียวกันและรู้สึกกับเพศเดียวกันแค่นั้นเลย ความรักมันเกิดขึ้นได้กับทุกคน ฮา ส่วนสเป็คก็คงจะเป็น คุณเสาหลักเมฆาน่ะแหละ
บุคคลที่เกี่ยวข้อง ::
☆ คามินาริ อิบุกิ & ริซากิ อิบุกิ || สามีภรรยาคู่รักนักล่าอสูรทั่วไปที่ตัวของคามินารินั้นเสียชีวิตในวันเกิดของลูกสาว ส่วนริซากิเธอผู้ไม่สามารถเลี้ยงดูลูกสาวได้จึงได้ทิ้งผู้เป็นลูกไปทำหน้าที่ของตน เธอไม่เคยติดต่ออะไรกลับมาอีกเลย จนไม่สามารถทราบได้ว่าเธอหายสาปสูญ มีชีวิตอยู่หรือตาย แม้เด็กสาวจะกลายเป็นเสาหลัก แต่เธอก็ไม่สามารถตามหา หรือรู้ข่าวคราวของผู้เป็นแม่ของตัวเองได้
☆ จินอิจิโร่ โคงะ & ฟุมิโอะ โคงะ || สองตายายเป็นผู้ปกครองของเด็กหญิง ปัจจุบันเด็กหญิงก็ได้บอกพวกท่านถึงการเป็นนักล่าอสูรของตัวเอง และพยายามไม่ให้พวกท่านเป็นห่วง
☆ อาเคโนะ ฮอนดะ || เจ้าของบ้านที่เธอไปทำความสะอาด หญิงสาวอาศัยอยู่ตัวคนเดียว และเป็นคนที่คอยสนับสนุนเธอมาตลอด ไม่ว่าจะเป็นการใช้ชีวิตแบบปกติจนถึงการเป็นนักล่าอสูร จนเธอได้เป็นเสาหลัก เราก็ได้ติดต่อกันอยู่บ้าง... แม้อาจไม่ค่อยบ่อยนัก
เหตุผลที่มาเข้าร่วมหน่วยนี้ : เพราะอสูรทำให้ผู้คนเจ็บปวด แม้ว่าตัวของโนโซมินั้นจะไม่ได้สัมผัสกับการเจ็บปวดจากอสูรโดยตรง แต่ว่าการเห็นน้ำตาของคนที่สูญเสียทำให้เธอทนไม่ได้ จนอยากปกป้องผู้คนจากสิ่งเหล่านั้น
เทคนิคในการฆ่า : เน้นระบบทีม ทำตามแผนและอาศัยโอกาสลอบฆ่าโดยการปาดคอด้วยดาบสั้นให้ตายในคราวเดียว บางครั้งก็เลือกที่จะยอมเป็นเหยื่อล่อเพื่อให้คนอื่นสามารถจัดการอสูรในทีเผลอ
ความรู้สึกที่มีต่ออสูร : พวกเขามีประวัติอย่างไร เธอไม่สนใจหรอก แต่พวกเขาไม่ควรจะทำให้คนอื่นเจ็บปวดหรือสูญเสีย โนโซมิไม่ได้เกลียดอสูร แต่ก็ไม่เข้าข้างพวกเขา
ในยามสังหารอสูร : ใบหน้าที่จับดาบนั้นมีความมุ่งมั่นอย่างชัดเจน และเมื่อสังหารเสร็จ เธอก็ถอนหายใจออกมา ดวงตาไหววูบลงเล็กน้อย และหากใครเรียกชื่อเธอหลังสังหารไม่นาน แววตาของเธอจะกลับมาซุกซนและยิ้มให้คนอื่นๆเป็นปกติ
ข้อมูลเพิ่มเติม : - ไว้เพิ่มเติมในภายภาคหน้าค่า แง 55-
โรลเพลย์
1) ยามรัตติกาลที่มองไม่เห็นแม้แต่แสงจันทร์ในยามคํ่าคืนเดือนมืดนี้ปรากฎร่างของคนๆหนึ่งขึ้นมา ในมือนั้นกระชับอาวุธเอาไว้แน่นราวกับรอคอยบางสิ่งบางอย่างที่จะปรากฎออกมาให้เห็น กระทั้งสิ่งมีชีวิตที่น่าเกลียดน่ากลัวพวกมันถูกเรียกว่าอสูรนั้นได้พุ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็วจากความมืด หมายจะเอาชีวิต
::
เธอใช้ความเร็วและความคล่องตัวของตัวเองพุ่งเข้าหาร่างของอสูรน่าเกลียด น่ากลัวนั้น
ดวงตาที่มีความมุ่งมั่น มือที่จับปลายดาบสั้น
และวาดมันลงกับอากาศปาดคออสูรจากทางด้านหลัง
โนโซมิผ่อนลมหายใจของตัวเองออกช้าๆ
ก่อนจะยิ้มอ่อนโยนบางๆ
"ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมคะ?"
---------------------------------------------------------
2) "พี่ฮะๆพี่เชื่อในเรื่องของอสูรรึเปล่าฮะ?" เด็กน้อยดวงตากลมโตส่งสายตาแวววาวแสดงออกถึงความอยากรู้อยากเห็น "ผมเคยอ่านหนังสืออยู่เล่มนึงที่เค้าบอกกันว่าอสูรมีจริงแต่พ่อกับแม่ของผมบอกว่านั้นเป็นแค่เรื่องไร้สาระ" เด็กน้อยตรงหน้าดูมีท่าทีที่สับสนเล็กน้อย "พี่คิดว่ามันมีจริงรึเปล่า?"
::
เด็กสาวยิ้มบาง ค่อยๆใช้มือของตัวเองลูบกลุ่มผมของเด็กน้อย "สำหรับพี่ พี่คิดว่ามันมีจริงนะคะ"
เธอบอกไป
"มันอาจเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับคนอื่น แต่สำหรับพี่มันมีอยู่จริงค่ะ ที่พวกผู้ใหญ่บอกว่ามันไร้สาระเพราะพวกเขาไม่เคยเจอต่างหาก"
"เราสามารถที่จะเชื่อได้ว่ามีอยู่จริงหรือไม่มีจริงได้ค่ะ"
"อืมมมม..... อย่างนั้นเหรอครับ ผมก็เชื่อแบบนั้นนะ" เขามีท่าทีที่ครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาทำให้เห็นฟันซี่หนึ่งที่เป็นรูโหว่ง "แล้วพี่คิดว่าอสูรน่ะจะมีตัวดีๆมั้ยอ่ะเพราะที่บอกๆกันมามีแต่ตัวที่น่ากลัวๆทั้งนั้นเลย"
::
โนโซมิยิ้มตามรอยยิ้มของเด็กน้อย
"สำหรับพี่...อสูรที่น่ากลัวก็คืออสูรที่ทำร้ายคนอื่นค่ะ"
ตอบออกไป ก่อนจะเสริมต่อ "ส่วนอสูรที่ดีถ้ามีอยู่จริง เราคงไม่เห็นพวกเขาออกมาทำร้ายใคร จริงไหมคะ?"
"ฮ่ะๆผมก็คิดเหมือนกับพี่นะ คุยกับพี่นี่สนุกจังแต่ผมต้องไปแล้ว..." ท้ายประโยคนั้นเจือไปด้วยความเสียดาย เด็กน้อยกระโดดลงมาจากม้านั่งอย่างร่าเริงก่อนจะหันมายิ้มแย้มด้วยใบหน้าที่มีเลศนัย "ขอให้โชคดีนะครับคุณนักล่าอสูร" หลังจากจบประโยคขาสั้นๆทั้งสองข้างก็ออกวิ่งด้วยความรวดเร็ว
::
"ค่ะ โชคดีนะคะ"
รอยยิ้มที่ยังไม่หายไปจากใบหน้า สายตาของโนโซมิมองแผ่นหลังที่วิ่งออกไปไกลจากสายตาเรื่อยๆ
แผ่นหลังน้อยๆนั้นก็ค่อยๆลับสายตาไป จนภาพเบื้องหน้านั้นเห็นแต่ความว่างเปล่าราวกับว่าเหตุการณ์เมื่อกี้เป็นเพียงแค่ความฝัน ความฝันที่ไม่อาจจะเกิดขึ้นได้อีก....
คุยกับนักเขียน
ไรท์ ; สวัสดีค่าไรท์มีชื่อว่าใบหม่อนนะคะ มีนามแฝงว่าสมายด์ อยากทราบชื่อของทางนั้นจังเลยค่ะ!
♥ ; แมวน้ำค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ คุณสมายด์
ไรท์ ; ชื่อน่ารักจังค่ะ/// ก่อนอื่นเลยต้องขอขอบคุณที่เข้ามาสมัครน้า แต่ทำไมถึงมาสมัครเรื่องนี้เหรอคะ? //เลิกลั่กๆ
♥ ; ตอนแรกๆส่องๆมาสักพักค่ะ ก่อนจะตัดสินใจลงเลยแล้วกัน
จริงๆแมวอยากส่งน้องอัญมณีก่อนนะคะ แต่ไหงน้องปราณความรักได้เกิดก่อนซะได้ 555
เข้าใจแล้วค่ะ ต้องบอกก่อนเลยว่าขึ้นชื่อว่า Yaiba ต้องมีคนตายอย่างแน่นอนรวมถึงการมีฉากที่รุนแรง คือในเรื่องนี้น่ะค่ะจะยอมรับได้มั้ยถ้าเกิดลูกๆของทางนั้นจะต้องโดนทรมาณ?และนอนแบบไม่ฟื้นขึ้นมาอีกTT
♥ ; รับได้ค่ะ ;____;
ดังนั้นแล้วเพื่อเป็นการฮีล?หัวใจ อยากจะให้น้องในเรื่องทำอะไรในเนื้อเรื่องดีคะ? ใช้ดาบฟันลุงข้างบ้านก็ได้ค่ะ//โดนตรบ รีเควสมาได้เลยค่า
♥ ; ความรักที่น้องมีให้คุณเสาหลักเมฆาค่ะ ฮา
ถ้าเกิดมีส่วนที่ต้องปรับเปลี่ยนหรือเพิ่มเติมไรท์จะแจ้งให้ทราบอักทีนะคะ โชคดีค่า ขอบคุณสำหรับคำตอบนะคะ 3
♥ ; ได้เลยค่า /// ปิ้วๆ //ยิงกำลังใจให้
ความคิดเห็น