00:00

ลำดับตอนที่ #2 : 00:02

B
E
R
L
I
N
❀

 

Register. [M]

"You’ll always be my Day 1 Day zero when I was no one I’m nothing by myself, you and no one else Thankful you’re my Day 1 Thankful you’re my Day 1" Day 1 - HONNE  > cover <

'รสชาติของเธอเหมือนนม ส่วนฉันเป็นกาแฟขมพร่า 

ถ้าอย่างนั้นเราคงจะเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมากที่สุดบนโลกแล้วล่ะ'

'..ไม่ชอบรสจูบจากกาแฟที่คุณดื่มเลย...มันขมพร่าติดปลายลิ้น

แต่ก็ชอบมันมากๆเลย..."

“ตอนที่เชือกกระตุกมันทรมานมากๆเลยนะคะ...แต่พอคิดไปเรื่อยๆ ไม่มีอะไรทรมานกว่าการที่ยังมีชีวิตอยู่บนโลกอันแสนเลวร้ายที่สุดใบนั้นเลยสักนิดเดียวจริงๆ..."

ที่รักในอนาคต (?) :: [7] milk and coffee ; reborn )

ชื่อ-นามสกุล :: อาสึโกะ  มาโมรุ  [ Atsuko Mamoru ]

     ☆ ; โอบกอดปกป้องความอบอุ่นนี้เอาไว้

     ☆ ; Atsuko - อบอุ่น / Mamoru - ปกป้อง

ชื่อเล่น :: 

     ☆ ; atsuko / อาสึโกะ - ตั้งแต่เกิดพ่อแม่หรือคนอื่นๆก็เรียกเธอว่าอาสึโกะ ไม่มีชื่อเล่นอื่นใดทนแทนได้ และยังไม่มีใครตั้งชื่ออื่นมาเรียกแทนชื่อนี้แม้แต่น้อยนิด อ่ะ แต่ก็คงยกเว้นเขาที่เรียกเธอว่า "ยัยหนู" บ่อยๆ

นิยามพรที่อยากได้ :: การได้เป็นสิ่งดีๆในชีวิตของคนอื่น 

ช่วงเวลาที่ดีที่สุด :: เวลาเห็นรอยยิ้มที่จริงใจจากคนอื่นในช่วงเวลานึงในชีวิตของตนเอง

รูปลักษณ์โดยรวม ::

          อาสึโกะ มาโมรุ เป็นเด็กหญิงเจ้าของใบหน้าที่มีรอยยิ้มสวยสบายตา ชวนให้ทุกคนอยากจะมองใบหน้าของเธอที่มักจะยิ้มและหัวเราะออกมา กระนั้นกลับไม่เคยมีใครเห็นความโศกเศร้าจากแววตาสีอำพัน สีอำพันที่หม่นลงนั้นไม่เคยมีใครเคยมองจ้องเข้าไป ไม่เคยมีใครรับรู้ในความรู้สึก ทุกคนล้วนลุ่มหลง และ มองเพียงแต่รอยยิ้มจากริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนที่กำลังยิ้มเพียงเท่านั้น... เธอเป็นเด็กหญิงที่มีเส้นผมสีฟ้าอ่อน สีของท้องฟ้ายามสายที่ปกคลุมด้วยกลุ่มเมฆเป็นปุยสีขาว มีกลิ่นแชมพูของเด็กบนเส้นผมอ่อนๆจางเป็นกลิ่นเฉพาะของเจ้าตัว อาสึโกะ มาโมรุ  เธอเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึง เรือนร่างผอมบาง ส่วนโค้งเว้าไม่เด่นชัดนัก อาจเพราะร่างกายยังเจริญไม่เต็มที่ด้วยอายุเยาว์ กระนั้น...ถ้าดูจากภายนอกจะเห็นว่าเธอผอมบาง แต่ภายใต้ชุดที่สวมใส่ เธอเป็นเด็กหญิงที่ท้องลงพุงนิดหน่อย... ผิวเธอขาว กลับขึ้นรอยสีแดงได้ง่ายๆ เพียงจับหรือบีบมัน

______________________________________________________________________

"เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงวัยสิบสี่ธรรมดา ไม่ได้แตกต่างหรือโดดเด่นจากฝูงชนเลย"

เขาเคยคิดแบบนั้น 

กระทั่งใบหน้าหวานอ่อนเยาว์ด้วยอายุของเธอ ส่งรอยยิ้มหวานออกมา

อาสึโกะเป็นเด็กน้อยที่มีรอยยิ้มวิเศษแสนไร้เดียงสา ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนของเธอ ทำให้เขารู้สึกสั่นไหว

ยิ่งเธอส่งรอยยิ้มมามากเท่าไร เขายิ่งถลำลึกลงไปเท่านั้น ถลำลึกและหาทางขึ้นจากหลุมนี้ไม่ได้สักที

เขาชอบเวลาลูบมือไล้สัมผัสกับเส้นผมสีฟ้านุ่ม กลิ่นแชมพูเด็กอ่อนๆส่งกลิ่นออกมา จนเผลอฝังจมูกลงไปหลายครั้งครา

พอทำแบบนั้น ดวงตาสีอำพันอ่อนของเธอก็จะเบิกกว้างขึ้น

เขายอมรับว่าดวงตาของเธอมันสะกดได้ดีจริงๆ มันสะกดเขาให้มองเพียงแค่เธอ

และเพราะแบบนั้น...ความเศร้าของเธอ เขาจึงเห็นมันเสมอ

อยากจะจูบซับที่เปลือกตาครั้งที่น้ำตาของเธอรินไหลไม่หยุดหย่อน

เพราะแบบนั้น เขาอยากจะถนอมเด็กคนนี้เอาไว้ โอบกอดเรือนร่างบาง

แค่กอด..เขายังกลัวว่าเธอจะแหลกสลาย

แม้จะอยากฟัดพุงนุ่มนิ่มของเธอเล่นเพียงใด ความกลัวก็ยิ่งทำให้ไม่กล้า

ผิวขาว เพียงแค่แตะต้องก็ขึ้นรอยมือแดงเป็นจ้ำๆ

อาจเพราะยังเป็นเพียงเด็กหญิงอายุสิบสี่ ร่างกายยังเจริญไม่เต็มที่

"กระนั้น...ต่อให้เธอโตมากกว่านี้

ผมก็กลัวว่ารอยยิ้มของเธอจะแหลกสลายอยู่ดี"

ส่วนสูง / น้ำหนัก  :: 156.3 / 45.1

รหัสประจำตัววิญญาณ  :: AM ( จาก Atsuko Mamoru )

สาเหตุการเสียชีวิต :: จบชีวิตของตัวเองด้วยการผูกคอตายในห้องนอน

ถิ่นฐานเดิม :: ญี่ปุ่น

แต้มบุญ / แต้มบาป :: 3.29/10

นิสัย ::

      อาสึโกะ มาโมรุ เป็นเด็กหญิงที่มาพร้อมกับรอยยิ้มละมุนละไมบนใบหน้า เป็นเจ้าของรอยยิ้มที่ตราตรึงในความทรงจำและสร้างภาพลักษณ์ติดตรึงให้ผู้อื่นตั้งแต่แรกพบ กิริยาท่าทาง นุ่มนวล อ่อนหวานของเธอ ทำให้ใครๆต่างใคร่เอ็นดูโดยเฉพาะผู้ใหญ่ จะเรียกว่า อาสึโกะมักจะเป็นขวัญใจของผู้ใหญ่หลายๆคนก็ไม่ผิดนัก เธอเป็นขวัญใจนอกจากท่าทางและกิริยา รอยยิ้ม เธอเป็นคนมีระเบียบวินัย อาสึโกะเป็นเด็กที่อยู่ในกรอบที่ถูกขีดเอาไว้ ไม่ออกจากเขตแดน จึงไม่แปลกที่พวกผู้ใหญ่จะเอ็นดู รักใคร่ และพร้อมสนับสนุนในทุกๆอย่างของเด็กผู้หญิงคนนี้

      เธอเป็นคนเรียบง่าย ไม่ได้เรื่องมากอะไร และก็ไม่ได้จะบอกกับทุกคนว่ายังไงก็ได้ เธอเป็นผู้หญิงที่มีท่าทีสบายๆไม่ได้ถือตัวกับคนอื่น เป็นคนที่มีอัธยาศัยดี มีความเป็นกันเองสูง เป็นคนหัวเราะง่าย ขบขันกับมุกตลกธรรมดาๆ และเธอแสดงท่าทีแบบนี้ออกมาให้กับทุกคน ไม่เคยเว้นไว้กับใครเลยแม้แต่น้อย อาสึโกะจึงเป็นเด็กที่มีความเท่าเทียมเป็นอย่างมาก  ทั้งนี้ทั้งนั้นยังชอบสังเกตคนอื่น เธอมีนิสัยช่างสังเกตคนอื่นโดยไม่รู้ตัว และ มักจะจดจำรายละเอียดความชอบของคนอื่นๆได้ ว่า คนนี้ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร กลัวอะไร แพ้อะไร

      เพราะแบบนี้ อาสึโกะ มาโมรุ จึงเป็นเด็กที่ใส่ใจและรักคนอื่นจนลืมที่จะรักตัวเอง คุณเชื่อไหมว่า เด็กคนนี้รักคนอื่นจนตอบคำถามง่ายๆกับตัวเองไม่ได้ เช่น คำถามที่ว่า "เย็นนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า?" อาสึโกะจะหลุบตาลง และไม่สามารถตอบออกมาได้ทันที แต่กับคำถามที่ถามว่า "รู้ไหมว่า คุณ xx จะกินอะไรได้บ้าง" อาสึโกะกลับตอบได้ มันน่าเศร้าดี การที่เรานึกถึงคนอื่นมากๆ จนลืมนึกถึงเรื่องของตัวเอง อาสึโกะใส่ใจความรู้สึกของคนอื่น กลัวคนอื่นไม่พอใจ กลัวคนอื่นเสียใจ แต่ไม่เคยกลับมาถามตัวเองเลยว่า... ความรู้สึกของตัวเองมันแหลกสลายไปบ้างหรือไม่?

      เธอเป็นคนขี้สงสาร ขี้เกรงใจ เห็นอกเห็นใจผู้อื่น ชอบช่วยเหลือ และมีนิสัยปฏิเสธคนไม่เก่ง ไม่กล้าที่จะปฏิเสธใครเขาได้แบบเด็ดขาด เพียงแค่พวกเขาพูดคำว่าขอร้อง เด็กหญิงก็พร้อมจะกระโจนเข้าไปช่วยเต็มที่โดยไม่เผื่อใจอะไรเอาไว้บ้างเลย และยังชอบโทษตัวเองทั้งๆที่ไม่ผิด เธอมักจะพูดขอโทษคนอื่น จนติดปาก และไม่ว่าจะอะไรก็ตามต่อให้ตัวเองผิดจริงหรือไม่ผิด อาสึโกะก็จะเป็นฝ่ายขอโทษคนอื่นก่อนทุกครา เธอจึงมักโทษตัวเอง...

      เป็นเด็กที่คิดแล้วคิดอีกก่อนจะพูดอะไรออกมา เพราะกลัวไปกระทบใจของคนอื่น สำหรับอาสึโกะ เธอไม่ชอบการถูกพูดจาร้ายๆใส่ แล้วมาบอกว่าเพื่อให้เกิดความพัฒนา สำหรับเด็กหญิงมันไม่ต่างจากการตบหัวและลูบหลัง ซึ่งไปซ้ำกับความเจ็บของคนอื่น อาสึโกะมีโทนเสียงนุ่มนวล และมักจะพูดให้คนฟังรู้สึกบวกตาม เป็นเด็กสาวพาวเวอร์แบงค์พลังด้านบวกอย่างแท้จริง เธอเป็นคนมีทัศนคติ ตรรกะที่คิดบวก คนที่คิดบวกจนทำให้คนอื่นคิดบวกตามไปด้วย ไม่ใช่พากันอึมครึมไปหมด ยิ่งรอยยิ้มสวยพวหนั้นด้วยแล้ว ทำให้ทุกคนรู้สึกดีตามไปด้วย ซึ่งจุดนี้อาสึโกะก็รักรอยยิ้มของตัวเองมากๆ เธอจึงมักชอบฝึกยิ้มอยู่ที่หน้ากระจก และเล่นมุกหัวเราะกับตัวเองในเวลาเช้าเป็นประจำ

      อาสึโกะไม่ใช่คนขี้อาย และก็ไม่ได้กล้าแสดงออกจ๋าขนาดนั้น อาสึโกะออกจะไปทางเขินง่ายเสียมากกว่า เป็นคนขี้เขิน เวลาเขินจะค่อยๆหลุบตาลง ยิ้มคล้ายประหม่า มือยกขึ้นเกาแก้มของตัวเองที่จากสีขาวผ่องขึ้นริ้วสีแดงเต็มไปหมด น่าอายจริงๆด้วย และเพราะแบบนั้น... ท่าทีแบบนี้อาจทำให้ชวนน่าแกล้งไม่น้อย ยิ่งเธอเขินก็จะยิ่งน่าแกล้ง แก้มขาวย้วยเหมือนซาลาเปากลมขึ้นสีแดง จนน่าแกล้ง เป็นมนุษย์ที่ทำให้รู้สึกอยากแกล้งขึ้นเรื่อยๆอย่างไม่รู้สึกเบื่อจริงๆ

      และเพราะแบบนั้นการกลั่นแกล้งจึงเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนหัวใจแก้วบอบบางบริสุทธิ์แตกเป็นเสี่ยงๆได้ อาสึโกะคือเด็กที่พยายามเข้มแข็ง ทั้งๆที่เนื้อในเปราะบาง แตกสลายง่ายๆ เป็นคนที่ต่อให้เจ็บก็จะไม่ยอมร้องไห้ออกมา ชอบกลั้นน้ำตาของตัวเอง ต่อให้ยิ้มมากแค่ไหน ดวงตาก็สะท้อนความรู้สึกออกมาว่าเจ็บปวด แต่ก็ยังพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้อยู่ดี จึงเป็นคนที่ร้องไห้ยากคนนึง แต่เชื่อไหมว่าแค่การดึงเธอเข้าไปกอดแล้วค่อยๆลูบหัวปลอบโยน ความรู้สึกทุกอย่างราวกับเขื่อนแตก เธอจะส่งเสียงร้องออกมา กอดเอาไว้แน่นราวกลับไม่เหลืออะไรอีกแล้ว จะระบายทุกสิ่งอย่างออกมาผ่านการกอด จะเรียกได้ว่า อาสึโกะพ่ายแพ้ในอ้อมกอด แพ้การได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองที่ดังพอๆกับเสียงหัวใจของคนอื่น แพ้ความอบอุ่นของมันอย่างราบคาบ เธอรักการกอดและแพ้มันพอๆกัน

      บริสุทธิ์จนน่าปกป้อง หากแต่แค่จะกอดปลอบก็ยังกลัวเลยว่าเธอจะแตกสลาย...แล้วจะปกป้องเธอได้ยังไงกัน?

      เป็นคนไม่เก่งอะไรสักอย่าง เรียนหนังสือก็ปานกลาง ดนตรีก็เล่นไม่เก่ง ร้องเพลงก็พอร้องได้ไม่ให้เพี้ยน ทำอาหารก็ยังไม่ได้เยอะ แต่ก็ทำได้ กีฬาก็ไม่เอาไหน อาสึดกะเป็นเด็กที่ไม่ได้เก่งอะไรเป็นพิเศษ กระนั้นก็ยังเป็นคนที่พยายาม เป็นคนพยายาม มุมานะ มุ่งมั่น ตั้งใจ ตั้งใจทำทุกสิ่งทุกอย่าง คาดหวังในผลลัพธ์ในการพยายามของตัวเอง เพราะเชื่อว่า "ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั้น" ไหนจะ "ความพยายามไม่เคยทำร้ายสักคนที่ตั้งใจ" เธอมีความคิดแบบนี้เสมอ.. จนกระทั่งได้รับรู้ว่า "ความพยายามไม่ใช่คำตอบของทุกอย่าง"  และการคาดหวังทำให้กดดันในตัวเอง เมื่อผิดหวังจึงอาจรู้สึกเฟลบ้างเป็นธรรมดา เธอเป็นคนซื่อสัตย์ เป็นคนมีความยุติธรรมสูงอยู่มาก และไม่เคยตัดสินใครก่อน

      จิตใจอ่อนโยน ชอบเล่นกับเด็กเล็กๆ เธอชอบเด็กทารกตัวน้อยเอามากๆ กระนั้นกลับไม่กล้าไปหอมไปฟัดเด็กน้อยเพราะกลัวว่าเด็กน้อยจะติดไข้ เธอรักเด็ก และ นอกจากนี้ยังรักสัตว์ตัวเล็กตัวน้อยที่อ่อนแออีกด้วย เธอมักจะสงสารพวกมันบ่อยๆ

      ภูมิคุ้มกันในร่างกายต่ำทำให้เป็นคนป่วยบ่อย ป่วยง่าย กระนั้นก็ยังฝืนตัวเองบอกว่าไม่เป็นไรอยู่ดี ร่างกายอ่อนแอไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไรนัก เธอเป็นเด็กที่นอนไว แค่หัวถึงหมอนก็หลับแล้ว 

      มุมมองสำหรับความรักของอาสึโกะ อาสึโกะยังไม่รู้จักกับสิ่งเล็กๆที่เรียกว่าความรัก เธอไม่เข้าใจเวลาหัวใจเต้นสั่นรัว ไม่เข้าใจเวลาเผลออมยิ้มกับคำหยอดหยอกเย้าจากปากของผู้ใหญ่บางคน เธอไม่เข้าใจอารมณ์ความรักสักเท่าไรนัก ประสบการณ์ในความรักจึงเป็นศูนย์ หากแต่อาสึโกะกลับเข้าใจคำว่ารักครอบครัวเสียมากกว่า เธอรักคุณพ่อคุณแม่มากๆเลย 

ประวัติ  ::

      อาสึโกะ มาโมรุ

      เวลาเที่ยงไม่ใช่เวลาที่สงบเท่าไร เสียงวุ่นวายในโรงอาหารของโรงเรียนมัธยมต้นหญิงล้วนอันดับต้นๆของประเทศโรงเรียนนี้ก็เช่นกัน การเกาะกลุ่มคุยกันของสาวๆไม่ว่าจะรุ่นพี่รุ่นน้องต่างไม่ได้สงบอะไรเท่าไรนัก ขาของอาสึโกะก้าวเข้าไป เธอถือข้าวกล่องที่พวกพี่เลี้ยงในบ้านเตรียมไว้ให้ กล่องข้าวสีชมพูห่อด้วยลายผ้าดอกซากุระ เพื่อนๆหลายคนบอกให้เธอรอที่โต๊ะเลย พวกเธอจะไปซื้ออาหารกลางวัน ดังนั้นเด็กหญิงจึงนั่งอยู่ที่โต๊ะรอทุกคนเพียงตัวคนเดียว

      เป็นแบบนี้ทุกวันๆ เด็กหญิงอายุสิบสี่ ม.ต้นปีสองอย่างเธอใช้ชีวิตแบบนี้มาตั้งแต่วันแรกที่เหยียบเข้ามาในสถานศึกษาระดับต้นๆของประเทศ

      น้ำสีแดงเหนียวเหนอะหนะถูกราดลงบนเส้นผมสีฟ้า มันไหลลงมาจนถึงหน้านวลขาว ตัวของอาสึโกะแข็งทื่อ เพื่อนในกลุ่มหัสเราะคิกคักมองมาที่เธอ พวกหล่อนหัวเราะ

      "มาโมรุ เธอนี่ตลกจังเลย5555"

      "มาโมรุ เธอไปตกบ่อน้ำแดงมาเหรอเนี่ย5555"

      ทำไมกันนะ รู้สึกโกรธมากๆ โกรธจนมือสั่นไปหมด จนดวงตาสีอำพันสะท้อนแววตาไหววูบออกมา กระนั้นมือก็ยกขึ้นพยายามปัดน้ำสีแดงเหนอะหนะพวกนี้ไม่ให้เข้าตา จนเปื้อนไปหมด พวกหล่อนก็ยังคงหัวเราะ ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจอะไรเลย...

      ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมตัวเองถึงยังยิ้มออกไป

      ใช่...ยิ้มสิ มาโมรุ เธอต้องยิ้ม ยิ้มนะ...

      แค่ไปล้างคราบพวกนี้ในห้องน้ำก็พอแล้ว.... แค่นั้นเอง แค่นั้นเองจริงๆ

      อาสึโกะ มาโมรุ

      เหมือนทุกๆวัน เลิกเรียนเสร็จ เธอก็ต้องไปเรียนพิเศษต่อ ชีวิตก็เป็นแบบนี้ อาจเพราะไม่ได้เกิดมาเก่งอะไรเลย เธอดลยต้องพยายามเป็นสองเท่า ตารางเรียนพิเศษของวันนี้คือการเรียนดนตรี คนขับรถของบ้านรู้ดีว่าเขาจะต้องพาเธอไปที่ไหนในแต่ละวัน เขาเปิดประโยคพูดคุยกับเธอเหมือนทุกครั้งว่าจะกลับบ้านหรือไปทำหน้าที่ของตัวเอง แวบแรกก็คิดอยากจะกลับบ้าน...หากแต่ ถ้าไม่ไป ถ้าไม่เรียนก็จะไม่เก่ง ไม่เก่ง คุณพ่อคุณแม่ก็จะผิดหวัง

      "คุณลุงคะ ไปเลยค่ะ" เธอยิ้มออกมา บอกคนขับให้พาไปตามหน้าที่ของเขาไม่ได้ขัดอะไร กระนั้นเธอกลับไม่ได้นั่งอยู่ในรถเฉยๆ เด็กหญิงหยิบหนังสือการบ้านของตัวเองออกมา พยายามหามุมและจังหวะในการเขียนออกมาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ดวงตาสีอำพันมองตัวหนังสือในการบ้าน การบ้านมันยากเหลือเกิน ยากมาก ยากจนไม่คิดเลยว่าตัวเองจะทำได้หรือไม่ แต่ก็ต้องทำ มันเยอะด้วย แต่ก็ต้องไปเรียนอ่า...

      "ถ้าคุณหนูอยากกลับบ้านก็ได้นะครับ"

      "ไม่เป็นไรค่ะ..."

       ไม่เข้าใจตัวเองเลย

       ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงยังยิ้ม

      อาสึโกะ มาโมรุ

      คุณพ่อคุณแม่กำลังง่วนกับการทำงานอยู่ตรงนั้น เด็กหญิงอยากจะเดินเข้าไปหอดเหลือเกินจากความเหนื่อย...แต่พอเห็นพวกเขาแล้วก็ตัดสินใจเดินขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง หยิบตุ๊กตาหมีตัวน้อยขึ้นมากอดแนบอก ฝังหน้าลงไปกับตุ๊กตา รู้สึกสึกเหนื่อย...เหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยจนน้ำตาไหลออกมาและซึมไปกับเจ้าหมี

      "ไม่เอานะคะ ไม่ร้องไห้..."

      "ต้องยิ้มนะ"

      พร่ำบอกตัวเองแบบนั้น

      อาสึโกะ มาโมรุ

      "มาโมรุ ช่วยพวกเราหน่อยนะ"

      "มาโมรุ ช่วยพับกระดาษตรงนี้หน่อย"

      "มาโมรุ ช่วยทำงานให้เราหน่อยนะ"

      "มาโมรุ"

      "มาโมรุ"

      "มาโมรุ"

      เฮือก!

      เป็นอีกคืนที่เหมือนฝันร้าย...ใจของเด็กหญิงสั่นคล้ายหวาดกลัว ความน่ากลัวของฝัน เธอฝันเห็นทุกคนกรูเข้ามาขอความช่วยเหลือทุกๆคนที่วิ่งเข้ามาต่างหอบภาระหน้าที่แต่ละอย่างมาให้ เด็กหญิงกอดเข่าของตัวเอง ยกมือปิดหู ระบายน้ำตาออกมา ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มด้วยคำที่ปลอบโยนตัวเองว่าไม่ร้องไห้นะ...ไม่ร้อง ห้ามร้องไห้

      เธอไม่ได้นอนเลย...ลุกขึ้นมาตั้งแต่ตีสี่ตีห้า ไปมองพวกคุณแม่บ้านทำอาหาร และพวกเขาก็หันมาเจอกับเธอพอดี

      "อ้าว คุณหนู อรุณสวัสดิ์นะคะ"

      "อรุณสวัสดิ์ค่ะ"เธอยิ้มบางๆให้กับคุณป้า

      "อยากทานอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าคะ คุณหนู..."

      อยากทานข้.....อ่า ไม่ได้สิ

      "เออ....รบกวนทำข้าวตุ้มกุ้ง ของโปรดคุณพ่อคุณแม่ให้ด้วยนะคะ"

      เด็กหญิงยิ้มก่อนจะค่อยๆเดินออกมาจากห้องครัว

      อาสึโกะ มาโมรุ

     "มาโมรุ ช่วยงานหน่อยนะ"

     "มาโมรุ ดูตรงนี้ให้หน่อย"

     "มาโมรุ-----"

     ที่พวกเขาขอให้ช่วบเพราะเธอเป็นเด็กดี...เป็นที่นรักของทุกๆคนนี้ เพราะฉะนั้นต้องยิ้มเอาไว้นะ พวกเขาไว้ใจเธอ เธอจะต้องทำทุกอย่างให้ได้ตามที่พวกเขาหวังนะ อาสึโกะ ห้ามท้อ ห้ามท้อเด็ดขาดนะ

     เพราะสิ่งที่ได้มาคือรอยยิ้ม และ คำชื่นชมจากคนอื่นๆ

     เพราะสำหรับเด็กที่ไม่เก่งอะไรเลย ไม่ดีอะไรเลย

     การได้รอยยิ้ม คำขอบคุณ คำชมจากคนอื่น มันคือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตเลย

     ดีที่สุด....ถ้าเธอไม่บังเอิญไปได้ยิน

     "ยัยคุณหนูมาโมรุนั้นโง่ดีจังเลยนะ"

     "นอกจากโง่แล้วยังยิ้มได้ตอแหลมากอ่ะ"

     "อยากจะราดน้ำแดงใส่หัวนางแล้วเอารองเท้าขยี้ซ้ำชะมัด"

     เสียงนินทาเหล่านั้นเงียบลงเมื่อเธอปรากฎตัว เธอยิ้มออกมาเหมือนทุกๆครั้ง พลางก้มหัวลง

     "ขอโทษนะคะ...จะพยายามปรับปรุงตัวนะ" มันไม่ใช่การประชดประชัน มันคือการขอโทษ

     การแบกรับความผิดทุกอย่าง แบกรับทุกอย่าง...

     เหมือนท้องฟ้าที่แบกทั้งก้อนเมฆ แสงสว่าง ดวงดาว และ มืดมืด

     แบกจนกว่าหัวใจหรือร่างนี้จะแหลกสลาย

     อาสึโกะ มาโมรุ 

     เด็กหญิงที่ถูกกลั่นแกล้ง...ที่พยายามปลอบกล่อมตัวเองว่ามันคือการแกล้งแบบเด็กๆ มันเริ่มไม่ใช่สิ่งที่เด็กๆแกล้งเพราะรักกัน เป็นมิตรภาพ แต่มันเริ่มทวีคูณความแกล้งราวจงเกลียดจงชังเกิดขึ้นมา

     ทัศนศึกษา

     เด็กหญิงอายุสิบสี่รุนราวคราวเดียวกันทั้งหมดออกไปทัศนศึกษาที่ต่างจังหวัด อาสึโกะเข้าห้องพักรวมๆกับพวกเด็กคนอื่นๆ แต่ละคนมีสัมภาระแต่ละอย่างมากันตามกิจของตนเอง วันแรกๆก็ไม่มีอะไร...

     คืนต่อมา

     ระหว่างที่กำลังกินข้าวอาจเพราะลืมของเลยกะจะกลับมาเอาของ เธอเห็นเพื่อนคนอื่นๆโดยเฉพาะเพื่อนที่สนิทที่สุด

      'อิจิโนเสะ รามิ'

      กับเพื่อนผู้หญิงคนอื่นๆอีกสี่ห้าคน กำลังรวมกันที่เตียงของเธอ ในมือพวกหล่อนมีคัตเตอร์... อาสึโกะมองภาพนั้นที่ประตู น้ำตามันไหลหยดลงมาหากแต่ไม่มีเสียงสะอื้นใดๆเลยแม้แต่น้อยนิด พวกหล่อนกำลังกรีดแทงไปที่ตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลจนนุ่นที่ยัดมันทะลักออกมา

      กว่าที่ปีศาจในตัวพวกเขาจะหยุด เธอก็เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง

     "ไม่เป็นไรๆ...ขอโทษ...ขอโทษนะ"

     อาสึโกะ มาโมรุ

     ตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล สายระโยงระยางเต็มไปหมด หลังจากเจอเหตุการณ์พวกนั้นก็เข้ามาทำร้ายทุบตี และจับหัวเธอโขกกับกำแพงจนหมดสติ อาสึโกะตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกหัวใจด้านชาของตัวเอง เจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไง ทำไมพวกเพื่อนถึงทำกับเธอแบบนี้ได้นะ

     "ทำไมลูกถึงอ่อนแอแบบนี้กัน อาสึโกะ!"คนเป็นพ่อตะโกนตวาดหลังจากที่เธอฟื้นขึ้นมาไม่นาน

     "คุณคะ...ใจเย็นๆนะคะ"

     ขอโทษนะคะ ขอโทษ

     ขอโทษที่หนูมันไม่ได้เรื่อง และ ทำให้ผิดหวังแบบนี้ หนูขอโทษจริงๆ 

     อาสึโกะ มาโมรุ

     หลังจากออกจากโรงพยาบาล..อาสึโกะก็ยังคงโทษตัวเอง เจ็บไปหมด ไม่อยากไปเจอใครอีกแล้ว ไม่อยากเลย เราดีไม่พอสินะ...ถ้าดีไม่พอ....ถ้าดีไม่พอ

     น้ำตาของเด็กอายุสิบสี่ไหลออกมาจากกรอบตา

     เธอลากเก้าอี้ หยิบเชือกผูกให้แน่น เขียนจดหมายลาตาย

'ขอโทษ...ขอโทษนะคะ ขอโทษที่หนูดีไม่พอเลย'

     เธอค่อยๆปีนขึ้นเก้าอี้ แล้วแขวนคอตัวเองกับเชือก ปล่อยตัวไป...ปล่อยไป...

     วินาทีที่เชือกกระตุกแสนทรมาน ร่างของเธอดิ้นพล่าน..ก่อนจะสงบนิ่ง

     อาสึโกะ

     จากไปอย่างสงบในห้องนอนสีฟ้าของตัวเอง...

อาชีพ :: เด็กนักเรียน 

ลักษณะการพูดจา ::

    เสียงหวานเสนาะหู ดูนุ่มนวล ไม่กระโชกโฮกฮาก คำพูดคำจาสุภาพเรียบร้อย มีหางเสียงไม่ว่าจะกับใครๆ มักจะแทนตัวเองว่า "ฉัน" แต่แทนตัวเองกับคนอายุมากกว่าว่า "หนู" เธอมักจะเรียกคนอายุมากกว่า "คุณ" และเรียกชื่อคนอายุพอกันหรือน้อยกว่าด้วยนามสกุล 

"ขอโทษ...ขอโทษจริงๆนะคะ จะพยายามปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นนะคะ"

"มัน...ฮึก..อึก"

"กินกาแฟมากๆตาจะค้างเอานะคะ"

"ไม่ได้อยากกินอะไรเลย... คุณอยากกินอะไรรึเปล่าคะ?"

"ที่จริง...มันก็เจ็บนะคะ แต่มันไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้  นอกจากการยิ้มออกมาแล้ว"

ชอบ ::

    นมสด - หอมหวาน อร่อย กินแล้วรู้สึกผ่อนคลายเลยล่ะ!

    ท้องฟ้า - เธอชอบมองท้องฟ้า อาจไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา แต่ก็เผลอจ้องมันบ่อยๆ ยังหาสาเหตุไม่ได้เลยว่าทำไมถึงชอบ

    ตุ๊กตาหมี - กอดแล้วอบอุ่น จะได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเด่นชัดขึ้น มักจะชอบกอดมัน... 

    รอยยิ้ม - เพราะรอยยิ้มคือเครื่องหมายของความสุข เวลาเห็ยรอยยิ้มหัวใจมันจะพองฟู เธอเองก็ชอบยิ้มเหมือนกัน

    เด็ก - เพราะเด็กน่ารัก และ ใสซื่อบริสุทธิ์....สำหรับเธอ จะมีท่าทีเอ็นดูเอาเสียมากๆ

    สัตว์เล็กสัตว์น้อย -เหตุผลเดียวกับเด็กเลย

    กลิ่นกาแฟ - มันหอมรู้สึกผ่อนคลายเลย

ไม่ชอบ  ::

    รสกาแฟ - ชอบกลิ่น ไม่ชอบรส เพราะมันขมติดปลายลิ้น

    ออกกำลังกาย.. -ร่างกายไม่แข้งแรง วิ่งทีก็เหนื่อย เธอไม่ชอบเวลาเหนื่อยเลย มันไม่อยากทำอะไรไปอีก

    นอนดึก - ปวดหัว... รู้สึกนอนไม่พอเลย ทำให้หน้าตาจะง่วงๆ แถมอึนๆคุยมะรุ้เรื่อง

เกลียด  ::

    ตัวเอง - เกลียดตัวเองที่สุด เกลียดที่เข้มแข็งไม่พอ เกลียดไปหมด เกลียดที่ตัวเองอ่อนแอ...

    การหักหลัง ทรยศ - อาจเพราะเห็นเพื่อนของตัวเองทำแบบนั้นก็ได้.... เลยทำให้ตัวเองเกลียดมัน

    การโกหก - ใครๆก็อยากได้รับความจริง...จริงไหมล่ะ

กลัว ::

    กลัวว่าตัวเองจะเป็นสิ่งแย่ๆในชีวิตของคนอื่น - เธออยากเป็นสิ่งดีๆในชีวิตของคนอื่น จากหลายๆเหตุการณ์เธอมักจะโทษตัวเอง รู้สึกเป็นสิ่งไม่ดีในชีวิตของคนอื่น เธอไม่ชอบและกลัวมากๆ ปฏิกิริยาคือนิ่งงัน น้ำตาค่อยๆไหลออกมา

แพ้  ::

     เกสรดอกไม้ - จามไม่หยุดเลย

งานอดิเรก ::

     × อ่านหนังสือ

     × ฟังเพลงเบาๆสบายหู

     × ฝึกทำนู้นนี้ เช่น ขนม อาหาร เย็บผ้า วาดรูป และอื่นๆ

     × ฝึกยิ้มหน้ากระจก

ความสามารถพิเศษ  :: ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ

เพิ่มเติม ::

♡ ก่อนนอนต้องดื่มนมหนึ่งแก้ว จะได้สูง ๆ 

♡ เกิดวันที่ 1 กรกกฎาคม

♡ กรุ๊ปเลือด A

♡ อิจิโนเสะ รามิ คือเพื่อนที่คิดว่าสนิทที่สุด หากแต่เพราะอิจฉาและคิดว่าเธอเสแสร้งเลยกระทำทุกสิ่งอย่างไป

♡ งานศพของเด็กน้อย เต็มไปด้วยความโศกเศร้าของพ่อและแม่ตัวเอง

TALK CHARACTER

Quiz :: ยินดีต้อนรับเข้าสู่โปรเจคกรรมวิถีการชำระแต้มค่ะ คุณอาสึโกะ มาโมรุขอความกรุณาแนะนำตัวเองและอธิบายชีวิตของคุณแบบคร่าวๆ สักสามสี่ประโยคด้วยค่ะ

Ans ::

      ใจของเด็กหญิงเต้นสั่นระรัวเธอหลุบตาไม่กล้ามองตรงๆ ก่อนจะค่อยๆสูดลมหายใจแล้วเงยหน้าขึ้นมา ด้วยรอยยิ้มสวยละมุนละไมของตัวเอง "สวัสดีค่ะ.. อาสึโกะ มาโมรุค่ะ..."

      "ชีวิตของหนู..หนูคิดว่าหนูคือความผิดพลาด..."

      "เป็นความผิดพลาด..."

      ถ้าต้องพูดมากกว่านี้น้ำตาอาจไหลออกมาได้....

Quiz :: ยังมีความคิดอยากจะกลับไปมีชีวิตในโลกเดิมของตัวเองอยู่รึเปล่าคะ?

Ans :: 

      เด็กหญิงส่ายหัว... "ไม่เลยค่ะ...ที่จริงตอนเชือกกระตุกมันทรมาน...อยากกลับไปเหมือนกัน แต่...ความเจ็บปวดในการใช้ชีวิตมันมากกว่าวินาทีความเจ็บปวดพวกนั้นอีก.."

Quiz :: คิดว่าตัวเองจะสามารถนำเอาsecond changeที่ได้มาไปใช้ยังไงบ้างคะ คิดเล่นๆ ก็ได้ว่าไหนๆ ก็มีชีวิตหนที่สองแล้ว..ถึงจะเป็นโลกหลังความตายก็เถอะ..คุณอยากจะมีชีวิตแบบไหนล่ะคะ?

Ans ::

     "เป็นสิ่งดีๆในชีวิตของคนอื่นค่ะ" ยิ้ม

Quiz :: ขอบคุณสำหรับคำตอบนะคะ ในข้อสุดท้ายอยากจะถามสักหน่อยว่า สมมติถ้ามีตัวเลือกให้ลบทรงจำได้ก่อนจะเข้าสูู่โปรเจค คุณต้องการให้ทางเราลบความทรงจำในช่วงไหนออกหรือคะ? อ้อ แต่จะไม่ลบก็ได้นะคะ นั่นเป็นสิทธิของคุณอยู่แล้ว

Ans :: 

     "หนูอยากจะลบมันออกไปให้หมด..."

     "หนูอยากจดจำตัวเองในฐานะอาสึโกะ ไม่ใช่อาสึโกะ...มาโมรุ"

TALK PARENT

สวัสดีค่ะชาวโลก ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ เราชื่อรันรัน หรือจะเรียกอาร์ซีก็ได้ค่ะ!

:: มอแอวอ แมว นออำนำไม้โท น้ำ แมวน้ำค่า ❤

คำถามเบสิคมันต้องมีทุกเรื่อง แต่เรื่องนี้ไม่มีหรอกค่ะ (?)--//อะแฮ่ม เรื่องของเรื่องคืออยากทราบแรงบันดาลใจในการสร้างตัวละครตัวนี้น่ะค่ะ

:: แมวน้ำเคยฟังเพลงนึง เป็นเพลงญี่ปุ่น เคยอ่านซับไทย มีท่อนนึงที่จำติดใจมาจนถึงตอนนี้ แต่จำไม่ได้ว่าเพลงอะไร เขาบอกว่า "ฉันอยากปกป้องคุณ แต่ฉันไม่สามารถปกป้องคุณได้" เราเลยว่าเค้าโครงให้อาสึโกะออกมาแบบนี้ การเป็นสิ่งอ่อนแอที่น่าปกป้อง น่ากอดเอาไว้ให้หายร้องไห้ ให้ปลอดภัย หากแต่แค่คิดจะกอดแบบนั้นก็กลัวว่ารอยยิ้มของเด็กน้อยคนนี้จะแตกสลาย ดังนั้นต่อให้อยากปกป้องคุณแค่ไหน ก็ไม่สามารถปกป้องคุณได้เลย

    นอกจากนี้ยังได้แรงบันดาลใจจากท้องฟ้า เรามองว่าท้องฟ้า ไม่ได้เป็นเพียงแค่แสงสว่าง เป็นเมฆ แต่มันคือท้องฟ้า ท้องฟ้าที่แบกทุกอย่างเอาไว้จริงๆ

    และเกิดจากความรู้สึกของแมวน้ำด้วย ตอนเขียนเรามีคำถามถึงตัวเองก่อนหน้านี้ว่า เราเคยเป็นสิ่งดีๆในชีวิตของคนอื่นบ้างไหม เราเคยทำอะไรให้คนอื่นพอใจไหม จนตอนนี้ แมวน้ำพยายามเข้มแข็งขึ้น : )

สาเหตุที่เลือกคู่นี้มีอะไรเป็นพิเศษไหมคะ

:: เราชอบคอนเซปต์ความคอนทราสต์กันของนมและกาแฟนะคะ ฟีลแบบความเข้ม อีกอันคือละมุน ให้ฟีลว่าแตกต่างแค่ไหน แต่ก็ต้องมีจุดรวมกัน ให้มันผสานกันได้ เราชอบคอนเซปต์นี้มากๆเลย ดูจากดีเทลแล้วน่าจะคอนทราสต์กันหลายๆอย่าง คนนั้นเขาเข้มๆ ยัยหนูก็ละมุนๆ คอนทราสต์ตั้งแต่นิสัยยันอายุเรย //โดนตึ้บ

ถ้าไม่ติดมีสองทางเลือกนะคะ คือหนึ่งรับกลับ สองมาร่วมขบวนการตัวประกอบกับเรา---เลือกได้ตามสะดวกเลยค่ะ (?) ถ้าอันที่สองเลือกบทบาทที่อยากเป็นได้เลยเนอะ จะกำชับว่าอยากมาในพาร์ทไหนเป็นพิเศษก็ได้ค่ะ (ห้ามตอบตัวร้ายนะคะ! 555)

:: ร...รับกลับเลยดีกว่าค่า //น้ำตา

อยากได้คำจำกัดความของน้องหน่อยน่ะค่ะ!

:: ท้องฟ้า

เนื้อเรื่องอาจจะมีฟิลลิ่งที่ผสมๆ กันหน่อยนะคะ โดยปกติโทนมู้ดจะละมุนติดคอมเมดี้เรื่อยๆ ประสาชีวิตประจำวัน แต่ก็มีดราม่าแทรกมาช่วงๆ ตลอด แต่เรื่องตอนจบ..ไม่ต้องห่วงค่ะ อย่างน้อยในสายตาเรามันก็Happy Endเนอะ

:: ถ้ารันว่าดี แมวก็ว่าดีก่า

สุดท้ายนี้อยากบอกว่ารักยู ขอกอดสักที----/แค่ก ลล.ค่ะ 5555 ยังไงขอขอบคุณที่มาร่วมสนุกกับทางเรามากนะคะ เลิ้ป ♥

:: เลิ้ปๆรันเหมือนกันน้า