คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เวทย์บทที่ 4 : พี่น้อง
เวทย์บทที่ 4 : พี่น้อง
“ ถอดชุดที่เธอใส่ออกซะ! ออเดรย์ ” เสียงซีลีก้าบอกด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจสมเป็นรองควีนที่เป็นที่นับถือทั่วโลกแอมโบรส หล่อนชี้นิ้วไปที่ชุดธรรมดาๆ(สำหรับโลกนี้) ตั้งกางเกงยีนยันเสื้อผ้าสีขาวที่ใส่เป็นที่นิยมในโลกมนุษย์
เดี๋ยว!!!! มันควรห่วงเรื่องนี้ไหมเนี้ย!!!!?
“ ทะ ทำไมต้องถอดคะ? ” เธอถามตะกุกตะกัก
เธอไม่เคยคิดหรอกนะว่า...คุณซีลีก้าชอบดูผู้หญิงถอดเสื้อน่ะ
ไม่เคยคิดเลยจริงๆนะ...
“ เธอต้องใส่ชุดของโลกแอมโบรสเท่านั้น ชุดของเธอมันดูสะดุดตาจนน่าประหลาด แล้วโลกมนุษย์นี่? ผู้หญิงใส่กางเกง? รสนิยมแย่ชะมัด... ” คุณซีลีก้าอธิบายเสร็จสรรพ
หยุดความคิดไปไกลและอัปมงคลของเธอได้ทันที
ออเดรย์ยื่นมือไปรับชุดผู้หญิงประจำโลกแอมโบรสจากมือซีลีก้าก่อนกางชุดมากวาดสายตามอง
ดูจากความยาวชุดคงยาวจนถึงข้อเท้า ไหนจะลายบนเนื้อผ้าสีน้ำตาล ขาว และชมพูอ่อน ที่ตัดกันอย่างลงตัว เนื้อผ้าที่จับดูนุ่มลื่นอย่างกับสั่งทำ ถึงชุดและลายที่ตัดเป็นลายทางจะดูเรียบๆ แต่ก็มีความรู้สึกว่าชุดนี่ดูหรูหราในระดับหนึ่ง
“ ชุดดูสวยดีนะคะ ” ออเดรย์เอ่ยปาก
“ งั้นเหรอ... ชุดนั้นมีเป็นของขวัญกำนัลจากคนเบื้องล่างมาให้ฉันน่ะ ฉันใส่มันไม่ได้ เอาไปสิ ” ซีลีก้ายิ้มหวาน
“ แต่มันดูราคาแพง... ”
ซีลีก้าส่ายหน้าและอมยิ้ม
“ เอาไปเถอะ มันเหมาะกับเธอดีนะออเดรย์ สามสีที่ตัดกันอย่างนี้ดูดีเหมาะกับเธอมากกว่าฉัน ”
“ ขอบคุณคะคุณซีลีก้า ”
“ ไม่เอาอ่ะ... เราอายุเท่ากันไม่ต้องมีคะ และเรียกชื่อฉันแค่สั้นๆก็พอ ฉันชื่อซีเลีย ไหนเรียกชื่อฉันสิ ”
“ แต่คุณเป็นรองควีน ” มันจะดีเหรอ? สถานะเธอมันต่ำต้อยนะ!
“ เร็วๆ ” ซีลีก้าเอ่ยเสียงดุนิดๆ
ออเดรย์กัดริมฝีปากเล็กน้อยก่อนพูดออกไป
“ ซีเรีย... ” เธอเอ่ยเสียงแผ่วก่อนจะหลบสายตาที่ซีเรียจ้องมาอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ ให้ตายเถอะ! เราอายุเท่ากันแท้ๆ!!! ทำไมหน้าเธอมันเด็กกว่าฉันได้นะ ไหนจะเมื่อกี้ทำหน้าน่ารักสุดๆเลย ” ซีเลียยื่นมือมาจับโครงหน้าเธอแน่นแล้วกวาดสายตาสำรวจ
“ ไม่รู้สิ คงเพราะฉันอยู่ในสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้ามาตั้งแต่เกิดล่ะมั้ง ”
ซีเลียชักมือออกแล้วเปลี่ยนมาจับมือเธอลากไปนั่งที่เตียง
“ ใช่สถานที่เลี้ยงเด็กที่ไม่มีพ่อแม่หรือญาติใช่ไหม? ”
ออเดรย์พยักหน้ารับ...
“ เธอคงลำบากแย่เลยนะ แล้วเธอมีคนสนิทมั้งไหม? ” ซีเลียถามต่อ
“ ไม่มีหรอก ถ้าเกิดจะให้บอกว่าฉันคุยกับใครมาที่สุดล่ะก็... เป็นซีเลียล่ะมั้ง เพราะอยู่ที่นั่นฉันไม่มีเพื่อนเลย คุยกับใครก็นับคำได้ ”
ซีเลียหรี่ตาอ่อนโยนก่อนจะยกมือลูบหัวที่ปรกคลุมไปด้วยเส้นผมสีบรอนด์เหมือนปลอบอย่างไงอย่างงั้น
“ ฉันเป็นเพื่อนและพี่สาวให้เธอได้นะ ฉันอยากมีเพื่อนหรือไม่ก็น้องสาวน่ารักๆแบบนี้มานานแล้ว ” ซีเลียยิ้มร่าก่อนจะกางแขนมากอดเธอหมับ
อา...บางทีโลกใบนี้ก็ไม่เลวร้ายเท่าไหร่
แต่ทำไม...เวลาเอาจริงถึงได้ กดดันจนแทบจะมุดดินหนีอย่างนี้!!!!!...
ตื่นเช้ามาก็มีอเลน คริริส ผู้ชายที่อายุอ่อนกว่าเธอตั้ง 2 ปีมาปลุกพร้อมกับบอกกำหนดการแปลกๆแต่เช้า
“ เธอต้องไปที่ศาลเพื่อตัดสินสินการเป็นควีน ”
ประโยคที่พาชวนอึ้ง...
พอทำอะไรอืดอาดก็บ่นว่าเป็นเต่า...
“ ฉันไม่ใช่เต่านะ! ”
“ อ๋อเหรอ... หอยทากสินะ ”
“ ลามปามจริงๆนะ! ฉันแก่กว่านายตั้งสองปี! ”
ช่างเป็นเช้าที่สดใส...
ที่มีเสียงทะเลาะกันแต่เช้า... แต่ยังไงเธอก็ชนะด้วยความที่อายุมากกว่า...
(กลับมาปัจจุบัน)
“ จากรายงานที่รองอาคีลัสเขียนมานั้น เราได้อ่านหมดแล้ว แต่ผู้หญิงคนนี้ก็มีสายเลือดมนุษย์ เราจะเอาผู้หญิงคนนี้มาเป็นควีนจริงๆเหรอ! ”
เสียงคัดค้านกันไปคัดค้านมาดังไปทั่วห้อง...
ฝ่ายหนึ่งไม่ยอมเพราะเธอมีเลือดมนุษย์...
อีกฝ่ายหนื่งยอมเพราะเป็นเด็กในคำทำนาย...
“ ไม่ยอมก็ดีนะ ” เธอพูดกับตัวเองเบาๆ
ใครๆก็อยากได้ตำแหน่งนี้... เว้นเธอคนหนึ่งแหละ...
“ ถ้าเป็นอย่างงั้น เธอมีสิทธิ์โดนประหารชีวิตนะ... ” เสียงโอเว่นที่นั่งประชุมไม่ห่างไปจากเธอดังขัดความคิด
ออเดรย์สดุ้งตัวโยน...
อะไร! ประหารเลยเรอะ!!!!
…จากการที่เถียงกันไป ตอนนี้ก็ยังเอาแน่เอานอนไม่ได้ ทางกองกลางจึงต้องประชุมกันเงียบๆกลุ่มเดียว เธอและคนอื่นๆจึงออกมาได้อย่างอิสระเสียที
ถึงจะอย่างงั้น... เธอไม่มีสิทธิกลับโลกเดิมแล้ว...
เพราะอย่างไงเธอก็เป็นคนของโลกแอมโบรส...
ก็ต้องอยู่ที่นี้!
ความคิดเห็น