ดรากูน โรงเรียนฝึกมังกร ภาค 2 ตอน : ดาบแห่งราชัน

ลำดับตอนที่ #1 : กลุ่มดราโกบลัด

                ท้องฟ้าที่ถูกปกคลุมด้วยหมอกเมฆสีดำ ทำให้ผืนฟ้านั้นคล้ายกับเวลากลางคืน แสงสว่างของดวงอาทิตย์ไม่สามารถเล็ดลอดผ่านมาได้แม้แต่น้อย ภูเขาสูงชันหลายสิบลูกเรียงรายราวกับปราการขนาดใหญ่ เสียงฟ้าร้องดังรุนแรงผสานกับเสียงคำรามของสัตว์ยักษ์ที่ทุกคนรู้จักในนาม...มังกร

                มังกรขนาดใหญ่สีดำบินฝ่าลมมรสุม ที่เปรียบได้กับด่านทดสอบด่านแรกของผู้ที่มาเยือนดินแดนแห่งนี้ ลายขวางสีขาวตรงช่วงท้องของมังกรดำดูโดดเด่นยิ่งนักในดินแดนที่เต็มเปี่ยมด้วยความมืดมิด บนหลังของมังกรยักษ์มีชายสวมเสื้อคลุมสีขาวที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน เขาจับหมวกทรงสูงสีเดียวกับเสื้อคลุมไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างจับหน้ากากสีดำที่เขาสวมอยู่

                ชายสวมเสื้อคลุมสีขาวควบคุมพาหนะของเขาให้พุ่งเข้าไปในน้ำตกของภูเขาลูกหนึ่ง ซึ่งด้านหลังของน้ำตกนั่นเป็นถ้ำขนาดใหญ่

                ภายในถ้ำไม่ต่างจากถ้ำทั่วไป ชายลึกลับลงมาจากหลังมังกรและให้พาหนะของเขาบินกลับออกไป ส่วนตัวเองเดินไปหยิบคบไฟตรงด้านข้าง และเดินลึกเข้าไปภายใน

                หนทางที่ชายชุดขาวเดินผ่านไม่มีสิ่งใดเป็นจุดสนใจเลยแม้แต่น้อย ทุกสิ่งทุกอย่างถูกปกคลุมไปด้วยความมืด จนกระทั่งมาถึงห้องแห่งหนึ่งที่จุดไฟเอาไว้ตามคบเพลิงรอบๆห้อง ในห้องนี้มีหินย้อยที่ทำหน้าที่เสมือนเขาที่ค้ำจุนระหว่างพื้นและเพดานห้อง ผนังด้านหนึ่งถูกเจาะให้เป็นรูคล้ายกับหน้าต่างเพื่อให้มองเห็นสภาพภายนอก ชายคนนั้นมองไปรอบๆและเห็นว่าเขาไม่ได้อยู่เพียงลำพัง

                “งานนี้คงยากเกินไปสำหรับคุณสินะ” เจ้าของเสียงที่แต่งตัวแบบเดียวกับชายชุดขาวพูด เขาเดินมาดึงหน้ากากออกจากหน้าของชายผู้เข้ามาใหม่ “น่าเสียดายนะ...ครูจอร์จ”

                สีหน้าของผู้ที่ถูกดึงหน้ากากออกบ่งบอกได้ถึงความโกรธ เขาปลอมตัวเข้าไปเป็นครูสอนภายในโรงเรียนฝึกมังกรชื่อว่าดรากูน เป็นเวลาหลายปี เพื่อดำเนินแผนการชิงตัว ‘ดีโน่ เรย์แกน’ เด็กชายวัยสิบสามปี ผู้เป็นองค์ชายเลือดผสมระหว่างมนุษย์กับมังกร และเป็นกุญแจสำคัญในการปลดผนึก ‘ราชันย์มังกร’ มังกรผู้เป็นจ้าวแห่งมังกรทั้งปวง ที่ถูกพ่อของดีโน่ผนึกไว้ แต่แผนการทั้งหมดกลับถูกขัดขวางและล้มเหลวอย่างไม่เป็นท่า โชคดีที่ตัวเขาสามารถหนีกลับมาได้ มิฉะนั้นคงทำให้ ‘กลุ่มดราโกบลัด’ ที่เขาเป็นสมาชิกอยู่ต้องด่างพร้อย เพราะมีสมาชิกถูกส่งตัวไปยังสถาบันตรวจสอบผู้ใช้มังกรไปในทางที่ผิด ซึ่งไม่เคยมีมาก่อนตลอดระยะเวลายี่สิบกว่าปี และตอนนี้ยังมีสมาชิกใหม่มาหยามเขาอีก ครูจอร์จกำหมัดแน่นและกำลังจะชกใส่หน้าของคนที่ดูถูกเขา

                “ฉันคิดว่าเจ้านายคงไม่ค่อยพอใจนายสักเท่าไร” ชายที่สวมชุดแบบเดียวกันพูดพลางเดินออกมาจากมุมมืดมุมหนึ่งของห้อง

                “บารอน เปเทน” ครูจอร์จเรียกชื่อของชายที่เดินเข้ามาใหม่พร้อมทั้งทำความเคารพตามกฎระเบียบ “ท่านมาที่นี่ด้วยหรือ”

                บารอนเปเทนไม่สนใจกับคำถามของครูจอร์จ แล้วเดินตัดหน้าสมาชิกทั้งสองคนตรงไปหน้าเก้าอี้หินหน้าห้อง

                “สมาชิกคนหนึ่งของเราทำแผนที่เราวางเอาไว้พังหมดแล้ว” บารอนเปเทนพูด “มีใครเสนอแผนใหม่ที่จะพาองค์ชายมาที่นี่บ้างหรือไม่”

                คำถามของบารอนเปเทนทำให้สมาชิกคนอื่นๆทยอยออกมาจากที่ซ่อนด้วยวิธีการต่างๆ บ้างก็เดินเข้ามาทางหน้าต่างโดยเดินมาตามเกล็ดของมังกรที่เป็นพาหนะ บ้างก็ออกมาจากช่องว่างกลางอากาศที่ครูจอร์จเคยพยายามจะให้ดีโน่ใช้ หรือออกมาจากเงาของครูจอร์จก็มี จนกระทั่งภายในห้องเต็มไปด้วยคนที่สวมเสื้อคลุมกับหมวกสีขาวและหน้ากากสีดำเกือบยี่สิบคน

                สมาชิกทุกคนทำความเคารพบารอนเปเทนผู้เปรียบเสมือนตัวแทนของราชันย์มังกร ไม่มีใครรู้ว่าภายใต้หน้ากากสีดำของบารอนซึ่งต่างจากหน้ากากของสมาชิกคนอื่นตรงลวดลายสีทองรอบขอบตาเป็นเช่นไร แต่บารอนเป็นสมาชิกกลุ่มแรกของกลุ่มดราโกบลัดที่ยังหลงเหลืออยู่ ดังนั้นทุกคนจึงให้ความเคารพยำเกรงมากเป็นพิเศษ

                “เราควรบุกเข้าไปชิงตัวองค์ชายมาเลย!” เสียงออกความเห็นที่ดังราวกับเสียงคำรามดังขึ้น

                เจ้าของเสียงนั่นคือ ชายสวมหน้ากากสีดำที่เสื้อคลุมของเขาขาดวิ่น และสกปรกจนแทบไม่มีเค้าของเสื้อสีขาวเหลืออยู่ บารอนเปเทนยกมือขึ้นห้ามสมาชิกที่เลือดร้อนคนนั้นและบอกว่ายังไม่ถึงเวลาที่กลุ่มดราโกบลัดจะเปิดสงครามกับมนุษย์

                “แผนการคราวนี้ขอผมเป็นคนจัดการได้หรือไม่ บารอนเปเทน” สมาชิกคนหนึ่งพูดด้วยท่าทางอ่อนน้อม

                สมาชิกทุกคนหันมามองเจ้าของเสียงคือสมาชิกที่ยืนอยู่หลังสุด และเป็นคนเดียวกับที่มีเรื่องกับครูจอร์จเมื่อสักครู่ บารอนเปเทนที่ยืนสูงกว่าสมาชิกคนอื่นเดินลงมาตามขั้นบันไดและเดินตรงมายังสมาชิกคนนั้น

                “ตามใจเจ้า...” บารอนเปเทนบอกและเดินออกจากห้องไป

                ครูจอร์จเดินออกจากห้องประชุมด้วยท่าทีที่หงุดหงิด เขาอยากจะระบายอารมณ์กับใครสักคน บังเอิญเขาเดินชนกับสมาชิกคนหนึ่งซึ่งเป็นคนที่หาเรื่องเขาเมื่อสักครู่

                “แกอีกแล้วเหรอ!” ครูจอร์จตวาด ในตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องแสดงเป็นคุณครูอารมณ์ดีเหมือนตอนที่อยู่ดรากูนอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงแสดงออกมาได้อย่างเต็มที่ “ฉันไม่รู้ว่าแกแน่มาจากไหน แต่สมาชิกใหม่อย่างแก ควรให้ความเคารพฉันตามกฎของกลุ่ม”

                “ผมให้ความเคารพแน่นอน...” ชายคนนั้นพูด “แต่ต้องเป็นสมาชิกที่มีผลงานนะ ไม่ใช่คนที่ทำแผนพังอย่างคุณ”

                หมัดของครูจอร์จพุ่งตรงไปโดยมีเป้าหมายคือใบหน้าของรุ่นน้องที่เยาะเย้ยเขาทันที พริบตาเดียวครูจอร์จรู้สึกเหมือนโลกตีลังกากลับด้าน เมื่อครูจอร์จรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าเขานอนนิ่งอยู่บนพื้น โดยที่มือของสมาชิกคนนั้นจับที่หมัดของเขาอยู่

                “คุณนี่ไม่ได้เรื่องจริงๆด้วยนะ” คู่กรณีของครูจอร์จเอ่ย “แต่ยังไงคุณก็เป็นส่วนหนึ่งในแผนของผม”

                ครูจอร์จแปลกใจในคำพูดของรุ่นน้อง เมื่อเขาลุกขึ้นชายคนนั้นก็เดินจากไป ทิ้งให้ครูจอร์จยืนงงอยู่เพียงลำพัง