คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : You belong with me
You belong with me
ชายหนุ่ม ผิวขาว ร่างสูง ชะรูด ประมาณ 186 ได้ ใส่เสื้อกล้ามสีดำ กางเกงยีนส์สีซีด ผมสีน้ำตาลเข้มถูกเซตมาเล็กน้อย เข้ากับหมวกไหมพรมสีเขียว และแว่นกันแดด ยี่ห้อดังได้อย่างลงตัว ยืนยิ้มมุมปากก่อนจะเอ่ยปากถาม หนุ่มทั้ง 5 ที่ยืนมองหน้าเค้าอยู่
“นี้พวกนายรู้จักฉันด้วยหรอ” เค้าถอดแว่น เห็นดวงตาสีน้ำตาลอ่อน
“รู้สิ...แล้วมาทำไม” ไนออลรีบตอบไปเพราะอยากรู้คำตอบที่จะได้กลับมา
“ฉันมาหาเจส...เจสอยู่ไหม”
“นายมีธุระอะไรกับเจสอ่ะ”
“อ้าว!!...ลูอิส หวัดดีไม่ได้เจอกันนานเลยเรา...ฉันมีธุระจะคุยกับเจสอ่ะ”
“ธุระอะไร” แฮรรี่หน้าขมวดกับไป
“คือ ฉันมาหาเจส เพราะมีธุระ คำว่า “ธุระ” ยังไม่เข้าใจอีกหรอ”
“เฮ้ย!!...แม่ง กวนแหละ” เซนที่นิ่งอยู่นานขึ้นเมื่อได้ยินประโยคที่ลุคพูด พร้อมผลักไหล่ของลุคอย่างแรง แต่ที่ได้กลับมาจากเค้าก็แค่รอยยิ้มอย่างเยาะเย้ย…
“เฮ้ย!!....ใจเย็นๆ เซน” เลียมเข้ามาห้ามเหมือนเข้าข้างลุค แต่ไม่ใช่เลย
“เจสไม่อยู่เชิญกลับไปได้ล่ะ...”
“เดี๋ยวฉันไปเรียกเจสให้ เธออยู่ในครัวน่ะ”
“เฮ้ย!!...ลูพูดรัยว่ะ”
“เออ...ไว้ใจเจสกันหน่อยดิ....ลุคมันอาจจะมีธุระจริงๆก็ได้”
“แมนๆ กันหน่อย สะกดเป็นป่ะ” ลุคพูดเย้ย ทั้ง 4 คนโดยไม่ได้กลัวมือเซนที่ง้างจะมาต่อยหน้าเค้าเลย ดีที่ถูกลูอิสคว้าไว้ทัน
“จะใจร้อนอะไรนักหนาเนี่ย...”
“ก็ดูดิ ดูมันเย้ยพวกฉันดิ”
“นั้นดิ” 3 คนที่เหลือก็ไม่ใช่ย้อย
“สปาเก็ตตี้ เสร็จแล้วนะ...เอ่อ...มีอะไรกันหรอ...”
“อ้าว เจส ลุคมาหาน่ะ” ลูอิสหันไปบอกเมื่อเห็นรางบางเดินเข้ามาใกล้
“ลุค....” เธอเดินเข้าไปกอดทักทายตามประสาเพื่อนกัน แต่ สายตา 4 คนไม่ได้คิดอย่างนั้นอ่ะดิ
“เฮ้ย!!...”
“มาฮง มาเฮ้ย อะไรกับเค้าล่ะ....ไปนั่งดูทีวีกับฉันดีกว่า”
“แต่ลู...มัน”
“ไปเถอะน่า...” ทั้ง 3 คนถูกลูอิสดึงไปที่ห้องนั่งเล่น เหลือแต่ไนออลที่ลูอิสไม่ได้พาไป เรียกว่าแกล้งไม่สนใจและปล่อยให้ตามไปดูมากกว่า ไนออลเดินตามไปแอบดูเธอ กับ ลุค อย่างใกล้ๆ หลังต้นไม้โดยไม่ให้รู้ตัว
“ฮึ่ย...มาทำไมอีกเนี่ย....ใช่ไหม ลัคกี้ ไปกัดมันไล่มันไปเลยไป...” ไนออลหันมาพูดกับเจ้าลัคกี้ ที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนที่จะหันมาพบกับภาพที่เค้าไม่อยากจะเห็นที่สุด
“เฮ้ย o[]o ” ระหว่างที่เธอคุยกับลุคอยู่ เธอเสียหลักเซหงายหลัง แต่วงแขนของลุคคว้าเธอไว้ได้ทัน สันจมูกเธอชิดกับหน้าอกของเค้าพอดี ก่อนจะมีมือเรียวสวยมาคว้าเธอแยกออกจากตรงนั้นอย่างไว
“แกจะทำรัยเจสอ่ะ...”
“ป่าวนี้...”
“จะป่าวไง...ก็...” ไนออลยังพูดไม่ทันจบ ก็โดนเจสแทรกขึ้นมาก่อน
“ไม่มีอะไรหรอก...นายกลับได้เลยลุค แล้วเจอกัน”
“เฮ้ย!!...เดี๋ยวดิ”
“เข้าบ้านเถอะไนออล”
“เธอคุยอะไรกะมันอ่ะ...แล้วเจอกัน เจออะไร”
“ไม่มีอะไรหรอก...”
“ไม่มีอะไร .. เธอก็พูดอยู่แค่นี้อ่ะเจส..”
“ไว้ใจกันหน่อยสิ...ลุคก็แค่ชวนฉันไปงานวันเกิด ริซ่า เพื่อนของฉัน” ไนออลเมินหน้าหนี เค้าทำอย่างกับว่าเค้าเป็นแฟนเธออยู่อย่างนั้นแหละ
“ฉันรักนายนะ” เธอพูดประโยคภาษาไทย ที่เธอฝึกพูดเกือบ อาทิตย์ให้เค้าฟัง มันทำให้ไนออล หายงอนและมาสนใจคำพูดที่เค้าฟังไม่รู้เรื่องนั้นทันที
“เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ....”
“ไม่งอนแล้วหรอ...จะงอนก็ได้นะตามใจ ฉันจะไปกินสปาเก็ตตี้ล่ะ” เธอยิ้ม หยักคิ้ว เยาะเย้ยเค้า ก่อนจะเดินหนีเค้าออกมา เพื่อเข้าบ้าน
“เดี๋ยวดิ…เจส..รอฉันด้วย”
วันต่อมา
“คอนเสิต คราวนี้ทำให้ดีๆนะ...ฉันเป็นกำลังใจให้”
“เป็นกำลังใจให้พวกฉัน หรือเป็นกำลังใจให้ใคร...”
“ขวับ...”
“จะเป็นกำลังใจให้ใครได้ล่ะลู...ฉันก็เป็นกำลังใจให้พวกนายทุกคนนั้นแหละ…….ไปๆๆ..รีบเตรียมตัวหลัง สเตจได้แล้ว - - ‘ ” ทุกคนเดินออกไปจากห้องแม้แต่ไนออลก็ไม่รู้เรื่องกับคำพูดลูอิส เหลือแต่ลูอิสที่ออกเป็นคนสุดท้าย
“ฉันรู้นะว่าเธอคิดไรอยู่....” ลูอิสจ้องเธอตาโต ก่อนจะโดนเธอผลักหัวที่เข้ามาใกล้ออกไป
“ฉันจะคิดอะไรได้ >//< ...ฉันคิดว่านายควรจะไปได้แล้ว…ไป๊..”
รถตู้กลับบ้าน...
“เส็รจแล้ว...เหนื่อยจัง” ไนออลที่เข้ามาในรถพร้อมกับ เซน ลูอิส และแฮรรี่ ที่นั่งข้างหลัง ก่อนที่เลียมจะเดินมาพร้อมเจส เลียมกับเจสกำลังจะขึ้นรถแต่ก็ถูกไนออลห้ามไว้
“หยุด!!...เลียมนายเข้ามานั่งริ่มหน้าต่าง”
“ไม่เป็นรัย...นายนั่งอยู่แล้วนิ นั่งไปเลย ฉันนั่งกลางก็ได้..,ม่ะ..เจสขึ้นรถ”
“ไม่!!...ฉันจะนั่งข้างเจส”
“ขวับ...”
“เอ่อ...ฉันหมายถึงฉันอยากนั่งกลางอ่ะ...นั่งริมหน้าต่างมันมึนหัว” หน้าไนออลแดงขึ้นมาทันที
“อะไรไนออล...ฉันห็นนายนั่งริมตลอดไม่เห็นเคยเป็นไรเลย” เซนเลิกคิ้วพูดด้วยความสงสัย และเหมือนจะจำผิดเค้าได้ แฮรรี่เหมือนกัน
“นั่นดิ ปกตินายก็ขอนั่งริมหน้าต่างตลอดนะ ไม่เห็นนายเป็นรัยเลย....”
“เอาเถอะน่า...มันอาจจะมึนหัวจิงๆก็ได้ ^^” ลูอิสช่วยพูด
“อืมก็ได้ เปลี่ยนก็ได้....แล้วนายไม่เป็นรัยมากน่ะ ไนล์” เลียมรีบเอามือมาจับที่หน้าผากไนออล ด้วยความเป็นห่วง (น่ารัก ใสซื่อจิงๆ)
“อืม...ขึ้นรถเถอะ.”
รถขับไปเรื่อยๆ ซึ่งกว่าจะถึงบ้านก็คงอีกนาน.....
“หิวอ่ะ... ดาร์ค แวะ ร้าน แฮมเบอร์กอร์หน่อยได้ไหม”
“ไนออลนายหิวอะรัยเนี่ย...ฉันขอแฮมเบอร์ 2 ดับเบิ้ลด้วย”
“ฮึ!!...นี้ฉันยังไม่หิวเท่านายเลยนะ เซน”
“ผมว่าแวะก็ดีเหมือนกันนะ..กว่าจะถึงบ้านนานเลย”
“ใช่ แฮซ พูดถูก”
ร้านแฮมเบอร์เกอร์ มีเพียงเซนกับไนออลที่ลงไป นอกนั้นฝากซื้อแล้วแกล้งหลับกันไปหมด
“omg..ไนออล เซน ขอถ่ายรูปหน่อยค่ะ”
“ได้คับ...” ไนออลยิ้มกว้าง ให้ถ่ายโดยดี
“มากันแค่นี้หรอค่ะ เซน...คนอื่นล่ะค่ะ”
“อยู่ในรถอ่ะคับ...ผมขอตัวไปซื้อแฮมเบอเกอร์ก่อนนะ” เซนแยกออกมาจากแฟนคลับ ทิ้งให้ไนออลยืนถ่ายรูปคนเดียว เซนสั่งทุกอย่างเรียบร้อย และกำลังจะหยิบบุหรี่มาสูบ...
“เซนค่ะ...” หญิงสาวแฟนคลับ ผมบลอนด์ ยื่นบางอย่างให้แก่เค้า ก่อนที่มันจะทำให้เค้าน้ำตาไหลออกมา และเข้าสวมกอดแฟนคลับคนนั้นเพื่อเป็นการขอบคุนที่เตือน
“เซนจะไปไหนอ่ะ...”
“ฉันสั่งไว้แล้วนายรอเอาก็แล้วกันนะ....”
ทุกคนกินแฮมเบอร์เกอร์กันอย่างอร่อยมีเพียงเซนที่ไม่กิน และเงียบตลอดทางโดยอ้างว่าปวดหัว ไม่อยากกินไร
“ก็เมื่อกี้นายหิวมากไม่ใช่หรอ...” แฮรรี่หันมาถามเซน
“ฉันอยากพักผ่อนน่ะ...ถึงบ้านแล้วเรียกฉันนะ” ทุกคนมองหน้ากันงงๆ เพราะไม่รู้ว่าเซนเป็นรัย ปกติ เค้าก็เงียบๆอยู่แล้ว
“ปัง..”
“เซนมันเป็นรัยของมันว่ะ....เงียบตลอดทางเลยเนี่ย” ลูอิสงงเมื่อได้ยินเสียงปิดประตูจากห้องเซน
“เออ!!...นั้นดิ ไนล์ นายลงไปซื้อแฮมเบอร์เกอร์ กับเซนมาไม่ใช่หรอ..รู้มั้ยเซนเป็นรัย” เลียมเริ่มแสดงสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่รู้ดิ ตอนแรกก็ยังดีๆอยู่เลย ถ่ายรูปกับแฟนคลับปกตินะ พอเซนเดินไปสั่งแฮมเบอร์เกอร์ แล้วก็เดินออกมาเลยอ่ะ...หลังจากนั้นก็เป็นอย่างที่พวกนายเห็นอ่ะ”
“ปกติ ก็เดา อะไรจากมันไม่ได้อยู่แล้วอ่ะ....นี้มาเป็นอย่างนี้อีก” แฮรรี่พูดเสริมไปอีกคน
“เออ นึกออกแล้ว ฉันเห็นเซนคุยกับแฟนคลับคนนึง แล้วมันก็เดินออกมาพร้อมหนังสือเล่มนึงอ่ะ”
“งั้นฉันว่าเราขึ้นไปดูมันซะหน่อยไหม ฉันรู้สึกสบายใจเลย”
“ฉันว่าอย่าเพิ่งเลยลู...ให้เซนเค้าได้คิดอะไรไปคนเดียวก่อน”
“ฉันเห็นด้วยกับเจสนะ” เลียมเดินเข้ามาพูด ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบ
“…………”
“ไปพักผ่อนกันเถอะ...พวกนายเหนื่อยกันมามากแล้ว ” ทุกคนพยักหน้ารับ ก่อนที่จะเดินหน้าหงอย พอๆกับเซน ออกไป สำหรับพวกเค้าแล้ว ใครเป็นอะไรไปคนหนึ่ง มันก็คงไม่ใช่ 1D
ตี 2 ของวันนั้น
“เสียงอะไรอ่ะ...” เธอเดินถือขวดน้ำออกมาจากครัวเพื่อตรงเข้าห้องแต่ก็ต้องสะดุดกับ เสียงที่ไม่ดังมาก แต่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“อ้าว เซน...มาทำรัยมืดๆ .....ทำไมไม่ไปนอนอ่ะ มันตี...” เธอพูดกับเค้าและเดินมานั่งข้างๆเค้าก่อนจะได้รับอ้อมกอดที่เสียใจอย่างบอกไม่ถูก พร้อมทั้งคราบน้ำตา ที่เค้าปล่อยโฮออกมา
“โอะ!!...เป็นอะรัยเซน ใจเย็นๆ นะ มีอะไรบอกฉันได้” เธอค่อยๆ ลูบหลังเค้าอย่างแผ่วเบา ก่อนจะมีร่างสูง เดินเข้ามา
“ไนออล....” ไนออลหายใจเค้าลึกๆ พยายามไม่คิดอะรัยกับภาพตรงหน้า
“เซนเป็นอะรัยหรอ...” เซนค่อยผละออกจากตัวเธอ และยื่นหนังสือให้ไนออลที่เค้ามานั่งข้างๆเค้า
“why smoking is bad for you นี้มันหนังสือ...”
“ใช่...แฟนคลับเค้าให้ฉันมา” เซนปล่อยโฮออกมาอย่างหนักและเข้าสวมกอดไนออล ไนออลตกใจเล็กน้อย เพราะหลังจากที่ปู่เซนเสีย นั้นก็คงเป็นภาพสุดท้ายที่เห็นร้องไห้หนักขนาดนี้
“ใจเย็นๆ นะเซน ไม่ต้องร้อง..” ไนออลค่อยๆ ลูบหลังเค้า
“ฉันไม่ได้โกรธ แฟนคลับหรอกนะ แต่ฉันโกรธตัวเอง...ฉันมันไม่ดีเอง ” เซนค่อยๆ คลายกอดที่แน่นออกจากตัวไนล์ และก้มหน้าไป
“อย่าไปคิดมากเลยเซน ทุกคนก็ต้องมีข้อผิดพลาดกันทั้งนั้นแหละ อยู่ที่ว่าจะแก้ไขข้อผิดพลาดนั้นอย่างไง”
“ฉันเห็นด้วยกับเจสนะ นายทำผิด แต่ก็แก้ตัวได้นี้..”
“ฉันคิดว่านายทำได้นะ”
“ขอบคุนนะเจส....”
“พวกฉันจะอยู่เคียงข้างนายตลอดนะ ไม่ต้องกังวล”
“อืม...นายไปพักผ่อนเถอะ มันดึกมากแล้ว”
“ขอบคุนนายมาก นะไนออล” ไนออลตบไหล่ เค้าเบาๆ ก่อนที่เซนจะเดินขึ้นไปที่ห้องเค้า เหลือเพียง ไนออล และ เจส
“เธอก็ไปนอนได้แล้ว...good night นะ” เธอพยักหน้ารับ ไนออลเดินหันหลังไป ยิ้มกว้างที่เค้าสงบสติ เพราะภาพที่เค้าเห็นไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าคิด และมันทำให้เค้ามั่นใจตัวเองมากขึ้น
เช้าวันถัดมา
ทุกอย่าสดใสดี และจะพลิกผันในอีกไม่ช้า
“อ้าว! เลียมจะไปไหน เดี๋ยวก็ไปสายหรอก”
“ฉันลืมโทรศัพน่ะ...เดี๋ยวขึ้นไปเอาแปปดียว พวกนายไปรถก่อนเลย” เค้ากำลังรีบไปเอา แต่ถูกร่างบางจับไว้
“นายไปเลย เลียม เดี๋ยวฉันไปเอาให้” เค้าพยักหน้ารับ และรีบวิ่งไปรถ
“อยู่ไหนน้า...อ่า!..เจอแล้ว”
“เอ้าช์!!...หนังสืออะไรเนี่ย” เธอร้องออกมา เมื่อเท้าเธอไปเหยียบกับหนังสือ เล่มไม่ใหญ่มาก คาดว่าเลียมคงทำตกไว้
“ไดอารี่หรอ....” เธอหยิบขึ้นมา ทั้งๆที่มั้นเปิดอยู่ ก่อนที่เธอจะปิดก็ต้องไปสะดุด กับชื่อ และตามมาด้วยรูปภาพหญิงสาว....ก่อนจะอุทานออกมาอย่างอึ้งๆ
“เลียมมม..”
เธอยื่นโทรศัพท์ให้เค้าเมื่อมาถึงรถ...
“ขอบใจนะเจส...” เธอพยักหน้ายิ้มให้เค้า
ตั้งแต่ถ่ายมา จนถ่ายทำทุกอย่างเสร็จ เสียง massage จากโทรศัพเลียมดังตลอด
“โอ้ย!! เลียมเสียง โทรศัพนายไม่ไหวแล้วนะ ดังอยู่นั้นแหละ”
“……….”
“แล้วนายไปยุ่งอะไรกับเค้า ฮ่ะ ลู..” เธอกระซิบ และผลักหัวเค้าเบาๆ
“พวกนายกลับกันไปก่อนเลยนะ....ฉันไปทำธุระก่อน”
“เฮ้ย!!..จะไปไหนอ่ะ”
“มันจะรีบไปไหนของมันว่ะ....”
“เออ...ฉันว่าปล่อยเลียมไปเถอะ ให้เค้ามีเวลาส่วนตัวบ้าง เค้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ” เธอพอจะเดาได้ว่าเลียมน่าจะไปไหน
“นี้เธอรู้อะไรเกี่ยวกับเลียม แล้วไม่บอกพวกเราหรือป่าวเนี่ย” แฮรรี่ชี้หน้าจับผิด มาที่เธอ
“ป๊าว ...ฉันจะไปรู้อะไรได้..”
“รถพร้อมแล้วนะคับ...” เสียงดาร์ค เปิดประตูเรียกเข้ามา
“อ่า!!...ดาร์คมาแล้วไปกันเถอะ ^^‘ ”
“อ้าว....เคท มีอะไรหรือป่าวค่ะ พวกเรากำลังจะกลับพอดี”
“ฉันจะมาบอกว่าพรุ่งนี้มีการเลื่อนคิวนะ...พวกเธอว่างไม่ต้องไปไหน”
“เย้ๆๆ...”
“ไปพวกเรากลับบ้านกัน ^^ ” ทุกคนดีใจที่ไม่ต้องไปไหนในวันพรุ่งนี้ เลยลืมเรื่องของเลียมไปสนิท แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่า เรื่องของเลียมนี้ล่ะจะเป็นจุดพลิกผันเรื่องของใครบางคน.............
ความคิดเห็น