คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : You don't know you're beautiful ^ ^
You don't know you're beautiful ^ ^.
แสงที่ส่องผ่านเปลือกตาทำให้เธอตื่นจากนิทรา ไร้ซึ่งความฝัน มีเพียงภาพน้ำตาของชายหนุ่ม ความจำสุดท้ายที่เธอจำได้
“….You don't know you're beautiful…oh..oh…But that's what makes you beautiful” ไนออลฮัมเพลงของเค้าเอง เดินวนไปวนมารอบเตียงอย่างไม่มีอะไรทำ
“นะ....ไนออล...”
“ เจส!!...ตื่นแล้วหรอ...เธอหลับไปตั้งหลายชั่วโมง“
“ฉันหิวน้ำ...ขอกินน้ำหน่อยได้ไหม” ไนออลยื่นน้ำให้เธอ และจดจ้องเธออย่างไม่ละสายตา
“แล้ว....ทำไมอยู่คนเดียวอ่ะ….คนอื่นไปไหนกันหมด” เธอมองไปรอบห้อง แล้วเห็นว่าทั้งห้องไร้ซึ่งคนมีแต่ ไนออลยืนยิ้มอยู่คนเดียว ไนออลรับแก้วน้ำที่เธอยื่นมาให้ไปเก็บ ก่อนจะดึงเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียง และตอบคำถามเธอ
“พวกนั้นไปถ่ายรายการน่ะ......ฉันอาสาเฝ้าเธอเอง”
“อ๋อ…..ฮะ!!...แล้วฉันอยู่นี้...พวกนั้นจะแต่งหน้าทำผมไงอ่ะ”
“ก็ความสามารถสุดตัวเลยล่ะ.....” ไนออลพูด และอมยิ้ม เมื่อนึกภาพแต่ละคน ทำผมกันเอง
“ฉันนี้แย่จิงๆ.....นายช่วยพาฉันออกไปได้ไหม...ฉันจะไปทำงาน” เธอพยายามจะลุกจาก เตียง แต่ก็ถูกไนออลรั้งไว้
“เธอจะไปได้ไง..ยังเจ็บอยู่นะ”
“แต่....”
“ไม่มีแต่แล้ว.....พวกนั้นถ่ายเสร็จตั้งนานแล้วล่ะ....เห็นบอกว่า อีก 15 นาที ก็จะมาถึงที่นี้”
“เพราะฉะนั้น....พักผ่อนซะ”
“เอ่อ....”
“อะไรอีกล่ะ...ฉันบอกแล้วไงเดี๋ยวพวกนั้นก็มา”
“ป่าว....คือฉันหิวอ่ะ ^^‘ ”
“อ้าว...แฮ่ๆ…..ฉันทำซุปมาพอดีเลย...เดี๋ยวฉันเอาให้นะ” ไนออล เดินหันหลังกลับไปเอาให้เธอ ก่อนจะหันมายิ้มกับความน่ารักและรอยยิ้มของเธอ
“ซุป....เย้ๆๆๆ....ฉันจะได้กินซุป” เธอคงไม่รู้หรอก ไม่ว่าเธอจะทำอะไร จะเต้น จะร้องไห้ มันก็ทำให้ไนออลยิ้มได้เสมอ แต่สิ่งที่เธอสามารถฆ่าเค้าตายได้เลย คือ รอยยิ้ม และดวงตาคมโตของเธอนั้นเอง
“ฉันทำให้เธอกินแล้ว เธอต้องทำ ขะ...ขาว ตม ให้ฉันกินมั้งนะ"
“ข้าวต้ม”
“นั้นแหละ....นะ ^^”
“ได้สิ ”
“เย้ๆ..”
“อร่อยไหม...”
“อืม....อร่อยมากเลย...” เธอเอามือเรียวจับไปที่แก้มทั้ง 2ข้างก่อน จะหันมาส่งสายตาหวานจ้องที่ไนออล ทำให้ไนออลอดยิ้มไม่ได้
“นี้อร่อย...หรือหิว กันแน่เนี่ย”
“แฮ่ๆ...2อย่าง” เธอชูสองนิ้ว ก่อนจะก้มหน้ากินต่อ ไนออลทนความน่ารักน่าหยิกเธอไม่ไหว เลยขยี้หัวเธอเบาๆอย่างเอ็นดู ก่อนเปลี่ยนสีหน้ามาตึงเครียด และก้มหน้าพูดไป
“ฉันขอโทด กับเรื่องทั้งหมดนะ”
“ไม่เป็นไร...นายไม่ได้ตั้งใจนิ ^^” เธอยิ้มให้เค้ารู้ว่าเค้าไม่ผิด แต่มันไม่สามารถห้ามน้ำตาคลอเบ้า และกำลังไหลรินนั้นได้เลย
“ฉะ..ฉันขอโทดนะ...ฉันไม่คิดว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น...ถ้าฉันไม่ลากเธอมาจากเซน แฮรรี่ เธอก็คงไม่ต้องเจ็บแบบนี้” เสียงที่สั่นเครือพูดสารภาพรับผิดทุกอย่าง เธอเอามือขวา ปาดน้ำตา และจับแก้มเค้าอย่างทะนุทะนอม
“มันไม่ใช่ความผิด..นายซะหน่อย.....ไม่เอาไม่ร้องแล้ว....มันเป็นความผิดยัยนั้นต่างหาก....ฮึ!!...มาว่าสีผมฉันได้ไงเนี่ย...สวยจะตาย.ใช่ไหม”
“55..ใช่”
“เย้..นายหัวเราะแล้ว....นายหัวเราะดูน่ารักกว่าตั้งเยอะ....ไนออล ฮอแรน นะ ไม่หัวเราะก็ไม่ใช่ไนออลสิ.......อย่าร้องไห้อีกนะ....มันทำให้ฉันไม่มีความสุขไปด้วย...ฉันยอมฟังนายหัวเราะทั้งวัน ดีกว่า ต้องมาทนเห็นนายร้องไห้นะ”
“555...ได้ฉันจะไม่ร้องอีก”
“อืม...ดีมาก” เธอหยิกแก้มป่อง เค้าอย่างเอ็นดู หน้าขาวใส เปลี่ยนสีทันที
ประตูถูกเปิดมาจากด้านนอก พร้อมเสียงเจื้อยแจ้วที่ไม่ใครที่ไหนไกล
“เจส.....” แฮรรี่ตะโกนเสียงใสเรียก ทั้งทียังไม่เห็นตัวเธอด้วยซ้ำ เมื่อเปิดเข้ามาในห้อง ก่อนจะถูกเลียมอุดปากไว้
“เบาๆ...เดี๋ยวเจสตื่น”
“555”
“ขำอะไรเซน....” เซนหยักคิ้วให้เค้าอย่างยียวน
“อ่า....เจสตื่นแล้ว” เลียมเดินตรงมา เตรียมโผเข้ากอดเจส ด้วยความคิดถึงแต่ก็ต้อง ....
“หยุด!!...เมื้อกี้...นายว่าฉัน....ฉันกอดก่อน” แฮรรี่พูดก่อนจะมีมือหนา นุ่มยันหน้าเค้าออกไป
“อะไรอีกล่ะ...”
“ฉันกอดก่อน....”
“ไม่เอา...” แฮรรี่ กับเซนดึงเสื้อกันไปมา เพื่อแย่งกอดเธอก่อน
“ฉันกอดเอง....” เธอมองพวกเค้าอย่างเอ็นดู ก่อนได้รับอ้อมกอดที่อบอุ่นและเป็นห่วงเธอจากเพื่อนสนิท อย่างลูอิส
“เฮ้ย!!....ลูอิส “ เซน กับแฮรรี่ตะโกนพร้อมกันอย่างหน้าตาตื่น ไนอลลขำกับท่าทางของ ทั้ง 2 คน
“ก็ลีลากันนัก....” ทั้ง 3 คนรีบเดินตรงมากอดเธออย่างรวดเร็ว
“เธอเป็นไงบ้าง..พวกฉันเป็นห่วงมากนะ” เลียมถามหลังจากผละตัวออกจากอ้อมกอดเป็นคนสุดท้าย
“ปวดหัวนิดหน่อยนะ....เดี๋ยวก็หาย……ขอบคุนพวกนายนะที่เป็นห่วง”
“ไม่เป็นรัย....เธอก็เหมือนเพื่อนพวกฉันนะ” เซนพูดด้วยสายตาที่เป็นห่วง
“ใช่...” แฮรรี่เดินตรงมาขยี้หัวเธอเบาๆ
“แล้วนี้ใครทำซุปมาหรอ”
“ฉันเอง...”
“นายนี้นะ...” ทุกคนถามพร้อมกัน
ขวับ!!
“ทำไมพวกนายต้องตกใจขนาดนั้นล่ะ......ไนออลเค้าทำอร่อยนะ”
“ไม่จริ๊งงงง...”
“นี้มันเกิดอะไรขึ้น....บอกฉันหน่อยสิ” เสียงที่กำลังใกล้เข้ามา บอกได้เลยว่าคือใครแม้จะไม่ได้ เห็นหน้า
“สวัสดี ค่ะเคท...”
“อืม ....เปิดทีวีสิ” เคทหันไปสั่ง ลูอิส
แน่นอน!!...ข่าวหน้าทีวีจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากข่าว ที่เธอโดนแฟนคลับไนออล ตบ พร้อมมีรูปที่คอนโดเธอประกอบ และ.....
“นี้...นายอุ้มฉันด้วยหรอ” เขาพยักหน้าเขินๆ
“มันเกิดขึ้นได้ไง....แล้วบอดี้การ์ดพวกนายไปไหนกัน...ตอบฉันมาสิ”
“ผม ผิดเองน่ะคับ คือ ผมพาเจสเค้า แยกออกมาซื้อขนม…ก็เลยมาเจอแฟนคลับกลุ่มนี้”
“แล้วรูปล่ะ....”
“รูปนั้น...ตอนที่ผมไปรับเจสที่คอนโด วันที่เธอต้องมาทำงานอ่ะคับ”
“ต่อไปนี้..ฉันขอสั่งห้ามไม่ให้เธอ 2 คน ไปไหนด้วยกันนะ”
“เอ่อ..”
“ไนออล เธอเป็นคนดังนะ...จะไปไหนกับใครต้องระวัง....มันเสียชื่อเสียง.... เข้าใจนะเจส..”
“ค่ะ...” เธอพยักหน้ารับ ไม่ไดพูดอะไรต่อออกไป
“แต่...ผมว่า คงไม่ต้องถึงขั้นไม่ให้เจสไปไหนมาไหนกับผมหรอก....” ไนออลหันมามองเธอเป็นระยะๆ พูดเพื่อถนอมน้ำใจเธอไปด้วย ในใจเค้าก็ไม่ได้อยากให้เป็นอย่างนี้เหมือนกัน
“เอ่อ...ผมว่าไนออลพูดถูกคับ...ทางที่ดี เราก็แจ้งข่าวไปว่า เจสเป็นช่างทำผมของเรา เท่านี้ก็คงไม่มีอะไรแล้วล่ะคับ.....คงไม่ต้องห้ามเจสไปไหนมาไหนกับเราหรอกคับ” เลียมช่วยพูดเมื่อเค้าเห็นสถานการณ์เริ่มไม่ดี
“………”
“ก็ได้...เดี๋ยวฉันจะกลับไปแจ้งข่าวให้....แต่ก็ต้องระวังตัวกันไว้บ้างล่ะ”
“คับ”
“ค่ะ”
“รักษาตัวด้วยล่ะเจส....ที่ฉันพูดเพราะฉันเป็นห่วงเธอนะ”
“ค่ะ...ขอบคุนนะค่ะ”
“ฉันกลับล่ะ...ดูแลเจสดีๆ ล่ะ”
“คับ...”
“อย่าคิดมากนะเจส....เคทเค้าคงเครียดน่ะ” ไนออล พูด และประคองมือน้อยนั้นเอาไว้ไม่ปล่อย
“อืม...ฉันเข้าใจ”
“พรุ่งนี้...เธอก็ออกก็แล้วใช่ไหมเจส” ลูอิสถามเพื่อนสาวของเค้า
“อืม...เธอออกได้พรุ่งนี้” ไนออลตอบแทน เมื่อเห็นสายตามองมาที่เค้า
“เฮ้ย!!....;มีบอลเตะนี้หว่า....”
“อะไรว่ะไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลย นายมั่วแล้ว ลูอิส” เลียมพูด ก่อนจะนึกได้ถึงแผนการที่นัดกันไว้
“มีดิ...กลับไปดูกันเหอะ....” เซนหันมาพูด
“ใช่....” แฮรรี่พูดเสนออีกคน
“แล้ว...ใครจะอยู่เฝ้าเจสล่ะ” ทั้งที่ก็รู้อยู่แล้ว แต่ก็ต้องเนียนต่อไป
“ไม่เปนรัยหรอก เลียม...เดี๋ยวฉันเฝ้าเจสให้”
“เอาอย่างนั้นหรอ”
“อืม...”
“เดี๋ยวฉันดูเพื่อนายล่ะกัน”
“นายกลับเลยก็ได้นะ...ฉันอยู่คนเดียวได้.....ฉันแข็งแรงจะตาย” เธอพูดหลังจากทุกคนออกไปจากห้อง
“ไม่เป็นรัยหรอก .... อยู่กับเธอดีกว่า ^^”
“ตามใจนายล่ะกัน”
“เธอพักผ่อนเถอะ...” ไนออลค่อยๆ ประคองร่างบางให้นอนลง ก่อนที่เธอจะหลับไปอย่างง่าย เหมือนแมวขี้เซา
“You don't know you're beautiful….นี้เธอไม่รู้จิงๆ หรอ ว่าเธอน่ารักขนาดไหน..” ไนอลล จ้องมองร่างบางด้วยสายตาเอ็นดูก่อนโน้มตัวลงมา ประทับจูบที่แก้มขวาอย่างอ่อนโยน ก่อนละออกจากแก้มมาที่ปากอมชมพูของเธอ ปากบางของไนออล กดลงที่ปากเธออย่างแผ่วเบา
“ฝันดีนะคับ...เจ้าหญิงของผม”
“ค่ะ....>//< ” เสียงเธอตอบในใจ สลับกับเสียงหัวใจที่เต้นรัวอย่างผิดจังหวะ แต่ไม่สามารถแสดงออกมาได้
ความคิดเห็น