คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Start Date ^^
Start date ^^
ตุบ!!
โอ๊ย!!
ร่างบางประคองตัวเอง ที่พื้นให้ขึ้นมาบนเตียงตามเดิม ดวงตาเบิกกว้าง หายง่วงเลยทันที
“ฮ่ะ...8โมง แล้ว....ตายๆๆ ชั้น”
“อาบน้ำๆ”
“โอ้ย...เสร็จซะที”
“ตายแน่...8 โมง ครึ่งแล้ว...เสื้ออยู่ไหนล่ะเนี่ย”
ร่างบางวิ่งวนรอบห้อง เห็นหลังขาวเนียน ไม่ใส่เสื้อ มีเพียง บราสีดำคู่ใจ กับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้ม ตัวโปรด
ผ่าง!!
“ว้ายยย!!....ไนออลนายเข้ามาได้ไงเนี่ย..>//<” มือเรียวหยิบเสื้อขึ้นมาบังหน้าอกเอาไว้ หาเจอขึ้นมาเลย - -‘
“เอ่อ...ห้องมันไม่ได้ล็อคอ่ะ”
“แล้วนายมาทำอะไร”
“ก็มารับเธอไง”
“รับฉัน!!...ฉันไปเองได้ย่ะ”
“มองอะไรเล่า....หันไปเดี๋ยวนี้นะ”
“เอ่อ...ขอโทด” สายตาที่มองมาเป็นสายตาที่มองอย่างทะนุทะนอม ไม่ใช่สายตาลวนลามแต่อย่างใด หน้าเค้าเปลี่ยนสี ก้มหน้าหันหลังอย่างรับผิด แทนที่เธอจะต่อว่ากลับเอ็นดูขึ้นมาซะงั้น
อ๊ายยย....ทำไมทำหน้าหงอยอย่างนั้นล่ะ
ร่างบางรีบใส่เสื้อ จัดการตัวเองให้เรียบร้อย
แปะ! เค้าสะดุ้งตกใจเล็กน้อย เมื่อเธอตบไหล่เค้า
“ไป..…เป็นรัยหรือป่าว”
“เอ่อ.....ป่าว”
“ขอโทดนะ” หน้ากลม ผมบลอนด์ เปลี่ยนสีหน้าจากแดง กลายเป็นซีดขาวทันที
^^ ดุไม่ลงจิงๆ
“อืม...ไม่เป็นรัยหรอก นายไม่ได้ตั้งใจนิ ....ฉันให้อภัย”
“จริงนะ..”
“อืม...”
“เย้ๆๆ” หนุ่มน้อยที่อยู่ตรงหน้าดีใจลัลล้าสุดขีด ไม่เหลือคาบความเรียบร้อยเมื่อกี้เลย
“ไปกันเถอะ”
“แล้วนายมายังไงอ่ะ....ขับรถมาหรอ” ร่างบางพูดขณะเกล้าผมสีแดงสดแบบลวกๆ
“ป่าว...dark ขับมาน่ะ” ไนออลตอบสลับมองผมสีสดนั้น
“dark ? ”
“บอดี้การ์ด พวกเราน่ะ”
“อืม....เอ๊ะ!! แล้วนายขึ้นมาบนนี้ไม่มีใครจำได้หรอ”
“อ๋อมี.......2-3 คนน่ะ”
“ฮ่ะ...แล้วนายขึ้นมาทำไม”
“ ทำไมอ่ะ...ฉันก็ขึ้นมารับเธอไง”
“นี้มันคอนโดนะ....แฟนคลับนายเค้ารู้อยู่แล้วว่านายไม่มีทางมาอยู่ที่นี้ได้ นายไม่กลัวเป็นข่าวหรอ”
“ไม่เป็นไรหรอกมั้ง”
“ไม่เป็นไร !!....ถ้าเค้าเห็นฉันเดินออกมาจากห้องกับนาย.....นายไม่รอดแน่”
“ถ้าอย่างนี้เธอก็ต้องเสียหายนะสิ”
“ฉันก็แค่คนธรรมดา.......ไม่มีใครมาสนใจหรอก....ฉันห่วงนายมากว่า”
“เธอห่วงฉันหรอ” หน้าขาวเริ่มเปลี่ยนสี แอบอมยิ้ม อย่างมีหวัง
“ใช่น่ะสิ!!.....ฉันก็เหมือนคนดูแลนายคนหนึ่งนะ ถึงแม้จะไม่ได้เป็นผู้จัดการก็เถอะ”
“เป็นอะไรอ่ะ....หน้าแดงเชียว ตัวร้อนหรือป่าว” มือเรียวนุ่มสัมผัสที่หน้าผากอย่างนุ่มนวล หน้าที่เขยิบเข้าใกล้อย่างเป็นห่วง ดวงตาสีฟ้าคมโตจับจ้องไปที่หน้าผาก แต่อีกคู่หนึ่งกับจับจ้องมาที่เธอ
“ปะ...ป่าว....เรารีบไปกันเถอะ...คงไม่มีใครเห็นหรอก ^^ ”
“อืม”
ประตูถูกเปิดจากด้านนอก
“hi…โทดทีนะมาสาย”
“ให้อภัยคับ” แฮรรี่ฉีกยิ้ม เมื่อเห็นรอยยิ้มที่สดใสของเธอ
“แล้วทำไมเธอมาสายจัง” ลูอิสถามด้วยความสงสัย เพราะมันเกินเวลาไปตั้ง 30 นาทีแล้ว
“ฉันแวะซื้อแฮมเบอร์เกอร์นานไปหน่อยน่ะ” ไนออลเดินเข้ามาตอบแทน
ขวับ!!
“อ้าว!!...นายมากับเจสได้ไง” เซนถามเมื่อเห็นไนออลกินแฮมเบอรไม่สนใจใคร
“ฉันอยากกินแฮมเบอเกอน่ะ เลยแวะไปรับเธอด้วยเลย”
“ฮ่ะ!!..” ทั้ง 4 คนมองไนออลด้วยสายตาที่ไม่เชื่ออย่างแน่นอน แต่เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมจึงตัดบทเลย
“เอ่อ...ฉันว่าเรามาเริ่มทำผม แต่งหน้ากันเลยดีกว่า” เธอกวาดสายตาไปทั่วห้องก่อนจะหันมาสะดุดหนุ่มหน้าเข้ม ผมดำคนนั้น
“เซน..นายก่อนเลย”
การทำผมเป็นไปได้ด้วยดี แต่ถ้าไม่บอกก็คงไม่รู้ว่าเนี่ยห้องแต่งตัว เพราะ หนุ่มๆ เล่นกันอย่างกับเด็กอนุบาลเลย ^^
“อืม...ผมนายสีดำเหมือนคนไทยเลยนะเนี่ย”
“ชั้นว่าชั้นจะทำสีใหม่ ....เธอว่าดีไหม”
“อืม....ก็ดีนะ....แต่ชั้นว่าแค่เปลี่ยนทรงก็พอแล้วล่ะ”
“อืม...เป็นความคิดที่ดี” ความจริงเรื่องแบบนี้คิดเองก็ได้มั้ง
“เดี๋ยวนาย...อยู่นิ่งๆนะเดี๋ยวฉันจะทาลิปมันให้ ”
“อืม...เสร็จล่ะ หล่อมากหน้าผมเป๊ะ”
“โอ้ย...อะไรเข้าตาฉันก็ไม่รู้อ่ะ...”
“ไหนอ่ะ....”
“ข้างในตาอ่ะ...เธอดูดีๆดิ มันมีอะไรอยู่”
”ไม่เห็นมีอะไรเลย”
“มีสิ...ก็เธอไง” สายตาเจ้าเลห์จ้องมาที่เธอไม่ละสายตา สายตาแบบนี้แหละที่สาวๆอยากเห็น
“อืม....มุกนี้ดีนะ สาวๆกรี๊ดตายเลย” เธอหันหลังเก็บอุปกรณ์ ก่อนจะได้ยินเสียงที่ข้างหูอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเดินออกไป
“แล้วเธอไม่กรี๊ดหรอ” เธอได้แต่ยิ้มละหัวเราะเบาๆ ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรมาก ก่อนจะหันมาเจอ หนุ่มหัวหยองนั่งรอต่อคิว
“อ้าว...แฮรรี่ ฉันยังไม่ได้เรียกเลย” ดวงตาสีเขียวใส ยิ้มหวาน รับหลังจากที่เธอพูด
“555....”
“เธอหัวเราะรัยอ่ะ...หัวฉันมีอะไรหรอ”
“55..ป่าว...ฉันหัวเราะความโชคดีของฉันต่างหาก”
“โชคดีที่ได้อยู่ใกล้ฉันหรอ” แฮรรี่ส่งสายตาเป็นประกายมาให้เธอหวังคำตอบนั้นเล็กน้อย
“ป่าว...ฉันโชดดีที่ได้ทำผมให้นายต่างหาก..... รู้ไหมผมนายทำง่ายมาก” แฮรรี่เซ็งอย่างชัดเจน เมื่อไม่ได้คำตอบอย่างที่คิด และถามเสียงอ่อยกลับไป
“ยังไง”
“ก็นี้ไง.....แค่ฉันหวีแล้วก็จัดอีกเล็น้อย...แค่นี้ก็เสร็จแล้ว...ส่วนหน้านายเนี่ยนะ ไม่ต้องทำไรมากเลย ปัดๆๆ เสร็จ...หล่อเลย 55”
“อืม...” แฮรรี่ยังหน้าหง่อยเหมือนเดิม ก่อนที่เค้าจะดีใจจนหัวใจแทบหยุดเต้น
“แต่ฉันก็โชดดีนะ ที่ได้อยู่ใกล้นายอ่ะ....คิดดูสิ คนอื่นอิจฉาตายเลย....อย่าทำหน้าบึงอย่างนั้นอีกนะ มันไม่เข้ากับนายเลย....baby” เธอพูดก่อนจะขยี้หัวหยองของเค้าเบาๆ อย่างอ่อนโยน
“ฉันฝากนายเรียกเลียมด้วยนะ...ฉันจะไปเข้าห้องน้ำก่อน” ร่างบางเดิน ผ่านแฮรรี่ที่นั่งยิ้มไม่หยุด ทำให้เธออดขำไม่ได้
“เอ่อ...55 เลียมฉันลืมไปว่านายทำผม สกินเฮดไปแล้วนี้”
“555”
“ถ้าอย่างนั้นแต่งหน้าเลยล่ะกัน”
“ฉันก็ได้คุยกับเธอแค่แปปเดียวอ่ะดิ...เสียดายจัง”
“ไม่เห็นเป็นรัยเลย....นายก็มาคุยกลับฉันได้ตลอด….ไช่ไหม”
“อืม..>//<.” เลียมก้มๆเงยๆ มองหน้าเธออย่างเขินๆ
“55...นายนี้น่ารักจังเลย” เธอพูดพร้อมหยิกแก้มเค้าอย่างเอ็นดู เมื่อเห็นเค้าเขินไม่กล้ามองหน้าเธอ ถ้าจะบอกว่าเลียมดูเป็นผู้ใหญ่ในความคิดเธอคงไม่ใช่ เค้าเหมือนเด็กจะตาย 100% ในความเป็นผู้ใหญ่ เธอคงให้เค้า 20 %
“เลียมเป็นอะไรอ่ะ” ไนออลถามเมื่อเห็นเลียมลูบแก้มไปเดินไป ^^
“ไม่มีอะไรหรอก..มาทำผมเถอะ”
เมื่อไนออลนั่งลง เค้าก็เริ่มถามคำถามที่เค้าอยากรู้
“มีอะไรหรอ” สายตาสีฟ้าประกายที่จ้องผ่านกระจกทำให้เธอต้องถาม
“ผมเธอความจริงสีอะไรหรอ....”
“ก็สีประมาณนายนี้แหละ”
“แล้วทำไมเธอถึงชอบทำสีอ่ะ....”
“ก็ฉันไม่ชอบสีผมเดิมๆอ่ะ...เห็นแล้วมันน่าเบื่อ........ฉันถึงมาเป็น hair stylist เองนี้ไง”
“เธอนี้แปลกดีนะ”
“แปลก...ยังไงหรอ”
“ก็...ไม่รู้สิ...ความมั่นใจตัวเอง แล้วก็ความคิดล่ะมั้ง”
“ฉันจะถือว่ามันเป็นคำชมล่ะกัน..55” เธอเปลี่ยนจากการทำผมมาเป็นแต่งหน้าต่อ แต่เสียงคำถามจากไนออลก็ยังไม่หมด
“เธอเป็นลูกครึ่งไทยหรอ...สอนฉันพูดไทยบ้างสิ”
“ใช่..แต่พูดจริงๆนะ...ภาษาไทยฉันไม่กระดิกเลยล่ะ....ดูฉันสิหน้าไทยตอนไหน...ที่ได้จากไทยก็เรื่องทำอาหารไทยบ้างอย่างน่ะ”
“จริงหรอ...แล้วต้มยำกุ้งล่ะ ทำเป็นไหม”
“โอ้...ไม่ได้หรอก ฉันทำได้แต่ ข้าวต้ม รู้จักไหมฉํนทำกินตอนป่วยบ่อยๆน่ะ”
“ขะ..ข่าว..ตม” ไนออลพยายามออกเสียง
“555....ฉันว่าช่างมันเถอะ”
“แล้วนายว่าสีผมฉันเป็นไง....ฉันจะไปทำสีใหม่นายว่าดีไหม”
“ไม่นะ!!...สีนี้สวยแล้ว...มันเหมือนตัวเธอดี..สดใส ร่าเริง มั่นใจ ” แปลกคำพูดธรรมดา ไม่ได้เจ้าชู้ แต่สายตาที่จ้องมาที่เธอมันทำให้เธอเขินเค้าได้ ซึ่งเธอสัมผัสได้ว่าไนออลเป็นคนเดียวที่ถามเรื่องของเธอมากที่สุด
“เสร็จแล้วใช่ป่ะ....เดี๋ยวฉันไปตามลูอิสให้นะ”
แปะ!! มือขวาของลูอิสที่ไหล่ข้างซ้ายของเธอ
“ว่าไงเพื่อน....เพื่อนฉันเป็นไง”
“อืม...ก็ดีนะ เฟรนลี่เหมือนนาย นั้นแหละ”
“ก็ดี.....พวกมันไม่มาหยอดอะไรเธอมั้งหรอ”
“ก็ป่าวนะ...ก็คุยปกติ”
“แต่....”
“นี้นั่งเฉยๆ...ได้ไหมเนี่ย” เธอผลักหัวเค้าเบาๆ เพื่อให้เค้าหยุดถามเธอ
“เอ้าช์”
การสัมภาษณ์เป็นไปได้ด้วยดี ทุกอย่างลงตัว เป๊ะทั้งเสื้อผ้า หน้าผม และความสนุกสนานที่มีอยู่ในตัวของพวกเคาอยู่แล้ว โดยไม่ต้องสรรหาเพิ่มจากที่อื่นมันทำให้การสัมภาษณ์เป็นอย่างลงตัว
“เจส...วันนี้เธอทำได้ดีมากเลยนะ” เสียงผู้หญิงใจดีดังมาจากข้างหลัง
“อ้าว...เคท ขอบคุนค่ะ”
“อืม...เจส งานของเราต้องเริ่มเช้าและต้องเดินทางทุกวันเลย.....ฉันอยากจะให้เธอมาพักกับหนุ่มๆได้ไหม....จะได้ไม่ต้องเดินทางไกล...เธอจะลำบากใจไหม”
“อืม...ไม่ลำบากใจหรอกค่ะ....ดีเลย จะได้ไม่มาสาย...อีกอย่างฉันก็อยู่คนเดียวอยู่แล้ว......มาอยู่กับพวกนี้ก็คงสนุกดี”
“ดีเลย....เดี๋ยวฉันไปบอกหนุ่มๆให้”
“อ่ะนี้หนุ่มๆ...หยุดเล่นกันก่อน” หนุ่มๆ ทั้ง4 คน กำลังรุมปาหมอนใส่ หัวแฮรรี่อย่างสนุกสนาน ไม่เหลือความเท่ของ 1D เลย ถ้าไม่บอกก็คงคิดว่าเข้าห้องผิด ก็อย่างว่า พวกนี้ก็เหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไป จะให้ฉีกยิ้มตลอดเวลาก็คงไม่ใช่ เค้าก็ต้องมีวามเป็นเด็กกันบ้าง
“นี้หยุด....โอ้ยพวกนี้นิ”
“เดี๋ยวฉันจัดการให้ค่ะ”
“เฮ้!!...หยุด >0< ” ไม่ใช่เสียงที่ดังทั่วห้องของเธอหรอกที่ทำให้พวกเค้าหยุด แต่เพราะเป็นเสียงของเธอต่างหาก
อะแฮ่ม!!
“ฉันจะมาบอกว่า...เจส เค้าจะไปพักกับพวกนาย ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป….ฉันจะให้บอดี้การ์ดไปรับเธอมาจากคอนโด.....ฉันหวังว่าพวกนายจะดูแลเธออย่างดีนะ”
“เย้ๆๆ...ได้เลยคับ” หนุ่มๆลัลลาดีใจสุดขีด
“บ้านจะได้สดชื่นซะที” แฮรรี่ ตะโกนออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะพุ่งเข้ามากอดเธอ แต่ก็ต้องถูกเพื่อน ทั้ง 4 รุมไว้
“ชั้นจะดีใจดีไหมค่ะเนี่ย” เคทตบไหล่เธอเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป
ความคิดเห็น