คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Beautiful Girl >//
Beautiful girl >//<
“ เฮ้ย !! แน่ใจนะว่าจะไม่มีใครจำพวกเราได้ “เสียงที่นุ่มทุ้ม แฝงความกังวลพูดขึ้น
“เอาเถอะน่า...นี้นานๆเราจะได้ออกมาข้างนอก โดยไม่มีใครมาคุมทั้งทีนะ”
“เออ..จะเอาไงก็เอา ปลอมตัวกันมาขนาดนี้แล้ว ”
“ใช่...ตอนนี้ฉันก็หิวจะแย่แล้ว หวังว่าร้านนี้คงมีอะไรให้ฉันกินน๊า ^o^”
“เออ....พวกนาย ไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวฉันไปโทหาเอเลเนอร์ก่อน”
“เฮ้ย!!...ลูอิส เดี๋ยวดิ ” เสียงหนุ่มๆเรียก เพื่อนจอมวางแผนของพวกเขากันอย่างเสียงหลง - o - เมื่อเห็นเค้ารีบเดินออกไปโทรายงานให้แฟนสาวรู้ว่าเค้าทำอะไรอยู่ หนุ่มๆก็เข้าใจดี ก็แน่ล่ะ เพราะทุกคนก็รู้ว่า เอเลเนอร์น่ารักมากแค่ไหน โดยเฉพาะ แฮรรี่ กามเทพน้อยที่ทำให้ 2 คนนี้รักกัน
“เออ...ปล่อยมันไปเหอะ” ถ้าไม่บอก หรือไม่ใช่แฟนคลับตัวจริง ก็คงจะไม่รู้แน่ๆ ว่านี้ คือ แฮรรี่ เพราะเค้าใส่หมวกปิดหน้าปิดตา ใส่วิกผมสีคำเงา ไม่เหลือคาบความหยองให้เห็นเลย
“อืม...นั้นฉันว่าเราเข้าไปข้างในเถอะ ” เลียม ในเสื้อแจ็ดเก็ตสีดำ ใส่แว่น กันแดดมิดชิด ทุกอย่างลงตัวกับผม สกินเฮดได้อย่างดี อย่างกับตำรวจ FBI ปลอมตัวมาอย่างไงอย่างนั้น ร้านนี้ ชื่อว่า ‘dream teen’ คลับเล็กๆ ที่มีวัยรุ่มเข้า ออกมากที่สุด ในย่าน นี้เลย
“เบบี้ ๆ ๆ โอ้...กินข้าวๆ” ไนออลฮัมเพลงของ จัสติน บีเบอร์ นักร้องสุดหล่อขวัญใจของเค้า ก่อนจะเหลือบตาไปมองโต๊ะทางด้านซ้าย ของร้าน
“wow ^0^”
“เฮ้ย!!...หยุดทำไมว่ะ...ไม่เดินอ่ะ...”
“อ้าว...เซนหยุดทำไมอ่ะ”
“ก็ดูไนออลดิ.....ยืนนิ่งเลยเนี่ย”
“มีอะไรหรอ เลียม”
“ก็ไนออล เนี่ย - - ‘ ”
“เฮ้...ไนออล ๆ”
“ฮ่ะ..ๆๆ อะไรหรอ”
“ทำไมไม่เดินอ่ะ นายหิวไม่ใช่หรอ”
“นั้นดิ รีบเดิน...เดี๋ยวก็มีคนจำเราได้หรอก”
“อ๋อ...ได้ๆ”
“อ้าว...ไนออลกินรัยอ่ะ สั่งดิ ” 3 คน มองหน้ากัน แบบงงๆ กับท่าทีของไนออล
“นี้!!...ไนออล มองคัยว่ะ ฉันเห็นนาย มองตั้งแต่เมื้อกี้แล้วนะเนี่ย” แฮรรี่ แสดงอาการหงุดหงิดและสงสัยอย่างชัดเจน ก่อนจะหันมาสะดุดที่สาวผมน้ำตาลบลอนด์ทอง
“เฮ้....ผู้หญิงคนนั้น”
ขวับ ! หนุ่มๆ หันมองเป็นทางเดียวกันกับสายตาและนิ้วที่ชี้ตรงไปที่เธอ
ร่างบางที่พวกเค้าเห็นตรงหน้า ผิวขาว ปากแดงอมชมพูธรรมชาติ ตาฟ้าคมโต ผมน้ำตาลทอง ปล่อยยาว กลางหลัง สวย ร่าเริงถึงแม้ไม่ได้เข้าไปคุยก็สัมผัสได้ถึงความน่ารักของเธอ ที่ออกมาโดยหาคำบรรยายไม่ได้
“อืม...น่ารักดีนี้...นายชอบหรอไนออล” แฮรรี่ พูดแซวเมื่อเห็นไนออลยังไม่ละสายตามาจากเธอ
“เอ่อ...ป่าวๆ ” ร่างสูงหน้าคมเข้ม ยืนยิ้ม เห็นด้วยกับแฮรรี่
“อืม..ไม่ได้ชอบ แต่อยากเข้าไปจีบใช่ป่ะ”
“อืม....ใช่ เห้ย!! ไม่ใช่….ฉันไม่ได้ชอบเธอ ฉันก็แค่มองน่ะ จะไม่ฉันมองผู้หญิงคนไหนบ้างหรือไง วันๆฉันก็เจอแต่พวกนายเนี่ย”
“สรุป...นายไม่ได้ชอบใช่ไหม”
“ไม่!! ”
“ดี...พวกฉันจะได้มีโอกาส”
แป๊ะ !! เสียงตบมือ ไฮไฟว์ ของทั้ง 3 คนดังขึ้นไปทั่วร้าน
“อ้าว...นี้ยังไม่ได้สั่งอะไรอีกหรอเนี่ย...มันมองอะไรกันว่ะไนออล”
“นั้นน่ะ...”
“ฮึ...ใคร”
“เฮ้ย...!!”
“น่ารักใช่ป่ะ”
“น่ารัก...บ้ารัยล่ะ”
ขวับ!!
“เอ่อ...ไม่ได้ความว่าอย่างงนั้น ....แต่ฉันรู้จักยัยนี้”
“ฮ่ะ...รู้จักได้ไง”
“นั้นดิ...เธอเป็นอะไรกับนาย”
“ชื่ออะไร...อายุเท่าไร”
“เป็นลูกครึ่งอะไร หรือป่าว”
“โอ๊ย.!!...ถามทีละคนได้ไหมเนี่ย เดี๋ยวฉันบอกเลยจะได้ไม่ต้องถาม -_- ”
“เธอชื่อ เจสซิก้า หรือ เจสซี่ เป็นลูกครึ่งไทย-อังกฤษ แม่เป็นไทย พ่ออังกฤษ แต่แทบจะไม่ได้เชื้อไทยมาเลย ว่าไปก็ไม่มีเลยแหละ เธอเป็นเพื่อนกับฉันตั้งแต่ สมัยเรียนแล้วล่ะ”
“เอ๊ ?”
“อะไรหรอ”
“ ความจริงเจส ไม่ได้ผมสีน้ำตาลนี้ โอ๊ะโอ!! ….เอาอีกแล้ว”
“ไม่ได้ผมสีนี้....ยังไง”
“แล้ว...ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นอ่ะ”
“ จะไม่ให้ตกใจได้ไง....นี้เป็นสิ่งที่พวกนายต้องรู้เลยถ้าคิดจะชอบเจสอ่ะ”
“อะไรอ่ะ ?”
“ก็เจสเนี่ย มันชอบเปลี่ยนสีผม ”
“ก็ไม่แปลกนะ ผู้หญิงก็ต้องคู่กับของพวกนี้อยู่แล้วนี้” เลียมพูดสลับมองกับเจส
“อืม...ใช่ไม่เห็นจะแปลกเลย” แฮรรี่พยักหน้าเห็นด้วยกับเลียม
“มันก็คงจะไม่แปลกหรอกนะ....ถ้ายัยนี้ไม่ทำ เดือนนึง ตั้ง 2 -3 ครั้ง”
“ฮะ!!..ทำไมทำเยอะจังอ่ะ – O– ” ไนออลหน้าเหวอ อึ้งไปกับคำพูด ลูอิส
“เอาอย่างงนี้เดี๋ยวฉันไปตามเธอมาคุยด้วยดีไหม.......อยากรู้อะไรจะได้ถาม”
“ดี!”
ระหว่างที่ลูอิส กำลังเดินไป กับมีเสียงตะโกนเรียกคนที่เค้าคุ้นเคยมาจากข้างหลัง Luke Edward ชื่อนี้ทำให้เค้าเปลี่ยนใจและเดินหันหลังกลับมาอย่างไม่ลังเล
“อ้าว!!....เจสอ่ะ” เซนถามเมื่อไม่เห็นคนที่เค้าอยากเจอ
“ฉันว่าพวกนายคงไม่อยากเจอเจสแล้วล่ะ...”
“อ้าวทำไมอ่ะ..”
“ก็คนที่นั่งข้างเจสน่ะ...มันชือ ลุค แฟนเจส”
“ฮะ...อะไรนะ”
“ไอ้นั้นอ่ะนะ....”
4 วัน ผ่านไป
กริ๊ง ๆ.....เสียงโทรศัพท์ดังอยู่ใกล้หมอน เลียมงัวเงีย ตื่นจากความฝัน ที่แทบจะจำไม่ได้ ก่อนจะตั้งสติแล้วกดรับมัน
“ฮัลโหล...ตอนนี้เลยหรอคับ....วันนี้ไม่ต้องไปไม่ใช่หรอคับ....อ๋อ โอเคคับ”
ก๊อกๆๆ ...
“.......” เลียมเดินเข้าไปในห้องอย่างไม่ลังเล เพราะถ้ารอก็คงอีกนาน
“เห้ย!!...ตื่นๆ...เคทให้ไปประชุมที่ปริษัท” สองมือของเลียม ร่วมมือช่วยกันคนละด้านอย่างแข็งขัน ด้านซ้ายดึงผ้าห่มเซน ขวา แฮรรี่
“โอ้ย!!..ปลุกอยากจังพวกนี้…ลุก...เอ๊ะ!! เดี๋ยวๆ แล้วมานอนด้วยกันได้ไงเนี่ย”
“ฮะ..ฮ่ะ” เซนยังคงไม่ได้สติ จากอาการแฮ้งค์ หนักเมื่อวานที่ไปฉลองหลังคอนเสิร์ตจบ
“วันนี้ มันวันหยุดเรานะ....ยังไม่หายแฮ้งค์เลยเนี่ย...ง่วงด้วย” แฮรรี่ เอามือลูบหน้าไป บ่นอึงๆไปก่อนจะหันมาพูดตลกยั่วยวนเซน
“เฮ้ย!!....เซนนายมานอนนี้ได้ไงอ่ะ........ไม่น๊า….ร่ายกายที่บริสุทธิ์ไม่ผ่านมือชายอย่างชั้น จะต้อง....><” แฮรรี่พูดยั่วยวน ส่ายหัวไปมาก่อนก้มมองร่างกายตัวเอง รีบเอามือป้องหน้าอก ที่เปล่าเปลือยไม่ได้ใส่เสื้อ แม้แต่ส่วนล่างก็มีเพียงผ้าห่มผืนโปรดของเค้าที่ช่วยปกปิด อย่างกับเสียร่างสูงนี้ให้เซนไปแล้ว ทั้งที่สายตาเซนแทบอยากจะกระโดดเตะ แฮรรี่เต็มแรง
“ประสาทแหละ....- - ” ตามคาดเซนผลักหัวแฮรรี่หน้าทิ่ม ไปกับที่นอน ด้วยความหมั่นไส้
“แล้วนายมานอนห้องฉันทำไมล่ะ....ฮะ...ฮะ”
“ชั้นง่วง..ขี้เกียจเดินไปห้อง เลยมานอนนี้”
“ฮึ...ห้องนายไกลตายล่ะ ข้างๆ ชั้นเนี่ยนะ”
“แฮ่ๆ...”
“สองคนนี้เลิกเถียงกันได้แล้ว แยกย้ายกันไปอาบน้ำ”
“รับทราบคับ.....แดดดี้” 2 หนุ่ม พยักหน้า ทำท่าวันทยหัตถ์ ยั่วเลียม ก่อนที่เซนจะเยื้องย่างออกไปจากห้องแฮรรี่
“เซนฝากเดินไปปลุก...ไนออล กับลูอิสด้วย”
ขวับ!!
ตูม!!
“เฮ้ย!!...เป็นรัยป่าว”
เซนค่อยๆ ประคองร่างที่ล้มลงไปอย่างไร้เรี่ยวแรงขึ้นตอบเลียม
“นายดูชั้น...เดินยังล้มเลย จะให้ชั้นไปเรียกใครได้”
“ไปๆ ไปอาบน้ำไป...เดี๋ยวชั้นไปตามเอง” เลียมเดินออกมาจากห้อง ผ่านเซนที่กำลังช่วยประคองร่างสูง ของตัวเองไปอาบน้ำ
ก๊อกๆๆ
“ไนออล ตื่นๆๆ”
“ชั้นอยู่นี้...” เสียงที่ดังขึ้นมาจากชั้นแรก ด้านขวาของบ้าน แน่นอน ห้องครัว
“ อ้าว...ทำไมตื่นเช้าจัง”
“ ชั้นไม่ค่อยแฮ้งค์น่ะ”
“ อย่ามาเลย...ไนออล นายหิวก็บอกเลียมไป”
“แฮ่ๆ...^^‘ ”
“อ้าว...ลูอิส นี้ก็หิวเหมือนกันหรอ”
“ป่าวอ่ะ...ก็ไอ้ผมบรอนด์ มันให้ชั้นมาทำอะไรให้กิน……”
“แล้ว @#$%&…” แซนวิชที่เต็มปากไนออล ทำให้เค้าพูดอะไรไม่รู้เรื่อง
“ไนออล ไม่รู้เรื่อง”
อะแฮ่มๆ
“ชั้นถามว่านายเรียกชั้นทำไม”
“เออ ลืมเลย .....นาย2คนรีบไปอาบน้ำนะ เคทเรียกประชุม”
“เสร็จยัง ....ไปได้แล้ว”
“คับผม แดดดี้...” ทุกคนยืนประจำที่หน้าห้อง ทำท่าวันทยหัตถ์ เหมือนทหาร ก่อนจะเดินจากหน้าห้องตัวเอง ตามลำดับ เลียมเหมือนพ่อที่ปลุกลูกไปโรงเรียนทุกวัน ประมาณนั้น
“ เคท เค้ามีอะไรกับเราอ่ะ....เ.ค้าได้บอกนายไหม” แฮรรี่หันมาถามเลียม หลังจากเข้ามานั่งที่ห้องประชุม
“อืม...เค้าบอกแค่ว่าให้มาประชุมเช้านี้ แปปเดียว เพราะว่าเค้าจะต้องรีบไปประชุมต่อ”
“ อ้าว...มากันแล้ว โทดทีนะ ที่ต้องรบกวนวันหยุดพวกเธอ แต่เรื่องนี้กระทันมากจริงๆ เนื่องจากทางเราไม่เคยรับ hair stylist มาทำงานเลย มีแต่ช่างแต่งหน้าที่ความสามารถในการแต่งหน้ามากกว่ามาทำตลอด ชั้นเลยตัดสินใจว่า ชั้นจะรับ hair stylist คนใหม่เข้ามา เพื่อ แบ่งหน้าที่กันไปเลย....แต่ ก็ต้องโชคร้ายอีก เพราะ ช่างแต่งหน้าของพวกเธอ ดันขอลาออก เห็นว่าได้งานที่ดีกว่านี้แหละ”
“ฮ่ะ....มีงานที่ไหนดีกว่าทำงานกับพวกเราอีกเนี่ย” ลูอิสพูดด้วยความสงสัย เพราะงานที่ไหนจะได้เงินดีเท่าที่นี้อีก
“ชั้นโชคดีมาก เพราะคนที่จะมาทำงานกับพวกเธอมีคุณสมบัติ ครบทั้ง 2อย่าง ทีชั้นเรียกประชุม..ก็เรื่องนี้แหละ เพราะอีก 2 วันเธอจะได้ร่วมงานกับเธอได้…”
“แล้วไหนอ่ะคับ....” เลียม พูดเมื่อคนที่เคทพูดถึงไม่มีตัวตนในห้อง
ประตูห้องถูกเปิดมาจากด้านนอก ด้วยร่างบาง ที่กำลังหอบ ด้วยความเร่งรีบ
“hi …ขอโทดนะคะที่มาสาย” ร่างบาง ปากอมชมพู ผมแดง ตัดกับ ตาฟ้าอย่างลงตัว ยืนฉีกยิ้มกว้าง
“ไม่เป็นไรจ้า....นี้ hair stylist คนใหม่...เจสซิก้า....”
“ เจส”
“ลูอิส..”
2 คนวิ่งเข้ากอดทักทายกัน ตามประสาเพื่อนสนิท แต่ทำให้สายตา 4 คู่เบิกกว้างเมื่อเห็นสิ่งตรงหน้า
“อ้าว!!...รู้จักกันหรอ ”
“เธอเป็นเพื่อนผมเองน่ะคับ”
“ดีเลย...อย่างนั้น ลูอิสก็แนะนำให้ทั้ง 4 คนรู้จักล่ะกันนะ ชั้นจะรีบไปประชุมต่อ”
“ได้คับ”
“ ส่วนนี้ใบคิวงาน....เธอต้องเริ่มทำงานกับเรา อีก 2 วันถัดไป อุปกรณ์ทุกอย่างเรามีให้......ลูอิสดูแลเธอดีๆ ล่ะ ถ้าเสร็จธุระก็กลับได้เลยนะ”
“ค่ะ...ขอบคุนนะค่ะ”
“จ้ะ”
ประตูห้องถูกปิดลง บทสนทนาของเพื่อนสนิทก็เริ่มขึ้น
“บังเอิญจัง....ได้เจอเธออีกครั้ง”
“เอ๊ะ!!...นายเคยเจอชั้นด้วยหรอ ชั้นจำได้ว่าหลังจากนายเป็นนักร้องแล้ว ชั้นก็ไม่เคยเจอนายเลยนะ”
“เคยสิ...ที่ร้าน ‘dream teen’ ”
“แล้วทำไมไม่เข้ามาทักฉันอ่ะ”
“ชั้นกลัวไอ้ลุค มันจะต่อยชั้นอ่ะดิ ทำไมเธอคบกับมันนานจังอ่ะ” ทั้งห้องเหมือนมีแค่ ลูอิส และเธอ เพียง 2คน เพราะนอกจากเสียงทั้ง 2 คนก็ไม่มีเสียงอื่นอีก
“ฉันกับมันไม่ได้คบกันแล้ว...วันนั้นฉันก็ไปกินข้าวกับกลุ่มเพื่อนๆกันน่ะ”
“อ้าว!!...นั้นเพื่อนฉันก็มีหวังอ่ะดิ”
“ใครหวังอะไรกันหรอ”
“ป่าว...มารู้จักสมาชิกในวงฉันดีกว่า…..นี้ เซน...เลียม...ไนออล....และแฮรรี่” หนุ่มๆ ทั้ง 4 ลุกยืนตามลำดับของตัวเอง
“ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ....อันที่จริงชั้นก็รู้จักพวกคุณอยู่แล้ว พวกคุณดังจะตาย”
“ไม่ต้องแทนตัวเองคุณหรอก....เรียกชื่อก็ได้ เราก็เหมือนเพื่อนกัน” เสียงจากกลางห้อง ใบหน้ากลม แก้มแดง ผมบลอนด์ จัดฟัน เหล็กสีขาว หันมายิ้มอย่างเป็นมิตรให้เธอ เธอพยักหน้ารับ
“เรียกชั้นว่า ‘เจส’ ล่ะกัน”
“เฮ้ย!!..เจส นี้เธอทำสีผมใหม่อีกแล้วหรอ…ครั้งที่แล้วชั้นยังเห็นเป็นสีน้ำตาลอยู่เลยนะ”
“โอ้ย...ลูอิส...น่ารักมากเลย ฉันนึกว่านายจะไม่ทักแล้วนะเนี่ย” เธอหยิกแก้มลูอิสเบาๆ เพื่อเป็นการขอบคุณที่เขาช่างสังเกต แต่สายตาทั้ง 4 เบิกกว้างด้วยความอิจฉา
“ชั้นเป็น hair stylist นะ จะให้ทำผมสีเดิม ทรงเดิมอยู่ได้ไง ......ใช่ไหมทุกคน”
เธอหันมาโปรยยิ้ม ถามทุกคน
“ใช่” ทุกคนยิ้มและหัวเราะในความน่ารัก ไร้เดียงสาของเธอ แต่เธอคงไม่รู้ตัวหรอก ว่าการกระทำแบบนี้ มันทำให้คนที่ใกล้เธอละลายได้เลยล่ะ
ความคิดเห็น