พี่จ้า

ลำดับตอนที่ #3 : เธอเป็นใครกันนะ

ออดดดดด.........

เสียงออดสัญญาณว่าพักกลางวันได้แล้ว



   ฉันจึงตรงเข้ามาที่โรงอาหารทันทีซึ่งในโรงอาหารมีคนเข้าแถวกันยาวเหยียดเชียวและเก้าอี้ก็มีคนนั้งอย่างคับคั่งทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องที่บ้างก็คุยบ้างก็นั้งสวีตกันแบบว่าโรคนี้มีแต่เราสองคน หรือจะเป็นบ้างคนที่นั้งกินไม่สนใจใครยังกับว่าฉันเกิดมาเพื่อกินงั้นแหละ



เฮ้อ...ในที่สุดก็ได้อาหารมาจนได้

  ฉันพยายามจะใช้สายตาเรด้าเพื่อหาที่นั้งที่มีคนนั้งอยู่มากจนจะล้นโรงอาหารอยู่แล้ว

นั้นไงเจอจนได้....ฉันเดินตรงไปยังที่ว่างที่มีหญิงสาวคนหนึ่งนั้งอยู่คนเดียว.....แต่...น่าแปลกทั้งที่คนนั้งโรงอาหารกันเยอะแยะ...แต่ทำไมเธอถึงนั้งอยู่คนเดียวทั้งที่โต๊ะก็ใหญ่......ดูท่าจะ....

  ฉันคิดๆๆแต่เท้าก็ยังเดินตรงไปหาเธอ

“ขอนั้งด้วยคนได้ไหม”

หญิงสาวค่อยๆแหงะมองมาพร้อมสายตาที่ไม่เป็นมิตรเท่าไร

“ขอนั้งด้วยคนได้ไหม” ฉันถามเธอซ้ำ   ...   แล้วฉันถึงกับร้อง อ้อ ว่าเธอก็คือคนเมื่อเช้าที่ให้ฉันหลบนี่เอง

“ไม่ได้” เสียงที่ตอบนั้นกลับมาจากชายร่างสูงใหญ่ที่ควรจะอยู่เวทีมวยปล้ำมากกว่าจะมาอยู่ที่สถานศึกษานี่

“อยากนั้งก็นั้งซิ”คราวนี้เสียงตอบมาจากผู้ที่ฉันถามจริงๆ

“ขอบใจจะ”

ฉันจะรู้สึกไปเองหรือเปล่าไม่รู้ที่ว่ามีสายตาหลายคู่มองมาที่ฉัน ... ฉันเป็นตัวประหลาดไปแล้วหรอเนี้ย

เงียบ...............

ฉันต้องคุยกับเธอซะหน่อยดีกว่า

“เธอชื่ออะไรเหรอ”

“จีอึน”

ฉันรู้สึกค้นหูกับชื่อนี้ซะแล้วซิ...เคยได้ยินที่ไหนนะ...นึกซิจูฮี...นึก...นึก  

ออดดดดดดดดดดด

สัญญาณข้าห้องเรียนอีกแล้วซิ

“เออ...งั้นแล้วเจอกันนะ”แต่ขณะที่ฉันลุก

  เพล้ง  

โอไม่ น้ำก้วยเตี๋ยวของ จีอึน หกลงกระโปรงตัวใหม่ของฉัน  ฉันเห็นว่าเธอปัดชามก้วยเตี๋ยวชัดๆ  ...  นี่มันแกล้งกันนี่น่า

“เข้าเรียนเถอะค่ะคุณหนู” เสียงชายอีกคนที่อยูข้างตัวนายล่ำนั้นพูด

“นี่ๆๆๆๆเธอ  จีอึน  นี่จะไม่ขอโทษกันเลยหรอ”  

วันนี้ทำไมถึงซวยจริงๆนะ



เธอ ........จีอึน  เป็นใครกันแน่

เธอ.........คือใครทำไมฉันถึงได้คุ้นหู....เหมือนเคยได้ยิน...แต่ที่ไหนล่ะ