คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : โกรธ+ง้อ
ณ สนามบินญี่ปุ่น
“ หาว…เมื่อยอ่ะนอนก็ไม่ได้นอน ” จะไม่ให้ผมบ่นได้ไงล่ะครับท่านผู้อ่านทั้งหลาย รุ่นพี่เล่นนอนเอาหัวมาเกยไหล่ผมอย่างเดียว แล้วผมจะนอนยังไงอ่ะคิดดูเมื่อยก็เมื่อย ง่วงก็ง่วง
“ ชิชิชิ บ่นไรอยู่หรอจ๊ะเมียจ๋า ”
“ ผมไม่ได้บ่นไรสักหน่อย แล้วผมก็ไม่ได้เป็นเมียรุ่นพี่ด้วย ไปฐานวองโกเล่ดีกว่า ” ฟรานพูดเดินไปข้างหน้าแล้วหันมาพูดกับเบลว่า “ ส่วนรุ่นพี่ไปเองนะ โกรธแล้ว ” แล้วฟรานก็หายไปเพราะมายา
“ โกรธไรเจ้าชายเนี่ย งง? ชั่งเหอะไปฐานทัพวองโกเล่ดีกว่าเดี๋ยวก็เจอเองแหละ ” แล้วเบลก็เรียกแท็กซี่เพื่อไปที่…
ณ ฐานทัพวองโกเล่
“ อ่าว…ฟรานไหงมาคนเดียวอ่ะเบลไปไหน เห็นสควอโล่บอกว่าจะมาด้วยกันนิหน่า ” สึนะที่อาสาจะมารับฟรานกับเบลที่หน้าฐานแต่พอเห็นฟรานเดินมาคนเดียวก็สงสัย
“ อ๋อ ผมทิ้งเค้าไว้สนามบินนะครับ ไม่รู้ป่านนี้ตายรึยัง ” ฟรานปากก็ยังไม่เปลี่ยน ปากเสียแค่ไหนก็เสียแค่นั้น
“ อ่าว ” สึนะเอียงคอ 45 องศา และในความคิดฟรานในภาพนี้
‘ น่ารักได้ตลอดเลยนะคุณสึนะเนี้ยนอกใจรุ่นพี่เลยนิ ’
“ คุณสึนะนี่น่ารักไม่เปลี่ยนเลยนะครับ…ถึงว่าคุณฮิบาริถึงห่วงนักห่วงหนา”
“ o//////o อะไรเล่าฟรานก็ ไปข้างในกันเถอะ ” สึนะพูดพร้อมจูงมือฟรานไปในห้องอาหารที่มีทุกคนรออยู่แล้ว พอทุกคนกินอาหารเย็นเสร็จกันส่วนเบลพึ่งมาถึง แล้วพอถึงห้อง(เบลนอนห้องเดียวกับฟรานเด้อ//แรนร่า)ฟรานก็ไม่ได้คุยกับเบลแม้แต่คำเดียว ถึงแม้เบลจะชวนคุยขนาดไหนก็ตามฟรานก็ทำเหมือนเบลเป็นคนนอกสายตา
วันที่จัดงานเลี้ยง
ในงานเลี้ยงก็มีทั้งการแสดงบนเวทีมีสปอตไลท์สาดไปทั่วงาน มีอาหารมากมาย ดูแล้วเหมือนเป็นงานที่สนุกแต่สำหรับเบลเฟกอลตอนนี้ไม่มีความสุขเอาซะเลยเพราะเบลไม่ได้คุยกับฟรานมาสามวันแล้วแต่ไม่รู้ว่าฟรานโกรธเขาเรื่องอะไร
“ ขอประกาศครับ คุณโกคุเดระ ฮายะโตะ คุณสเปลบี สควอโล่ และ คุณฟราน บอสวองโกเล่เชิญที่ห้องแต่งตัวครับ ”
เสียงของพิธีกรประกาศมาจากเวทีว่ามห้บุคคลทีมีรายชื่อไปที่ห้องแต่งตัว แต่ขณะที่ฟรานจะเดินไปเสียงพิธีกรบนเวทีก็พูดขึ้นมาอีก
“ วันนี้เราจะแขกผู้มีเกียรมาร้องเพลงให้ฟังนะครับ นั่นคือ เบลเฟกอลนะครับเชิญครับ ”
“ เพลงนี้ขอมอบให้ คนที่สำคัญที่สุดของชั้น ” แค่คำพูดนั้นทำให้ฟรานหยุดเดินแล้วหันหลังหลับมาแล้วก็พบกับเบลที่อยู่บนเวทีแล้วส่วยิ้มมาให้ แล้วเบลก็เริ่มร้อง
แอบยิ้มเมื่อเธอดีใจ แอบทุกข์เมื่อเธอเสียใจ
หัวเราะและร้องไห้ ไปกับเธอทุกครั้ง
แม้เธอจะไม่หันมา ฉันยังเฝ้ามองทุกวัน
ได้เฝ้าดูห่างๆ มันก็ยังพอใจ
ไม่หวังให้เธอมีใจ ไม่หวงถ้าเธอมีใคร
ไม่หวังยืนใกล้ๆ ไม่ต้องการร้องขอ
ได้ยืนอยู่บนผืนดิน ผืนเดียว กับเธอก็พอ
ฉันก็มีความสุข อยู่กับฝันของฉันเท่านี้
อยู่นอกสายตา ของเธอตั้งไกล
ฉันนั้นก็ทำได้ แค่มองจากตรงนี้
แต่ฉันยังรอ ซักวัน เธอหันมองผ่านทางนี้
แค่ซักวินาที เธอเห็นฉันคนนี้ในสายตา
และแม้ว่านานเพียงใด และแม้ว่าไกลดังเดิม
ยังเฝ้ารอเธออยู่ ต่อให้ไกลแค่ไหน
ไม่เคยอยู่ในสายตา ไม่เคยอยู่ในหัวใจ
แต่ขอมีเธอใกล้ อยู่ในฝันของฉันก็พอ
อยู่นอกสายตา ของเธอตั้งไกล
ฉันนั้นก็ทำได้ แค่มองจากตรงนี้
แต่ฉันยังรอ ซักวัน เธอหันมองผ่านทางนี้
แค่ซักวินาที เธอเห็นฉันคนนี้ในสายตา
อยู่นอกสายตา ของเธอตั้งไกล
ฉันนั้นก็ทำได้ แค่มองจากตรงนี้
แต่ฉันยังรอ ซักวัน เธอหันมองผ่านทางนี้
แค่ซักวินาที เธอเห็นฉันคนนี้ในสายตา
เพลง นอกสายตา
แปะๆๆๆ
พอเบลร้องจบทุกคนก็ตบมือให้ตามมารยาท แล้วเบลก็ตรงมาหาฟรานที่ตอนนี้มีน้ำเอ่ออยู่ที่ตานิดๆ
“ โกรธไรเจ้าชายล่ะเราอ่ะ ” พอเบลเดินมาอยู่หน้าฟรานก็พูดออกมา แล้วเช็ดน้ำตาให้ ฟรานก็กอดเบลทันทีเบลก็ยิ้มแล้วก็ลูบหัวฟรานพร้อมถามอีกว่า…
“ สรุปโกรธเจ้าชายเรื่องไรยังไม่บอกเจ้าชายเลยนะมะ… ” แต่เบลยังพูดไม่จบประโยคฟรานก็แทรกขึ้นมาก่อน
“ ผมโกรธเรื่องนี้แหละครับเรียกเมียจ๋าอยู่ได้ ” ฟรานก็อธิบายเรื่องที่ตัวเองโกรธให้เบลฟัง
“ ถ้าไม่ให้เจ้าชายเรียก เมียจ๋าแล้วจะให้เรียกว่าไรอ่ะ ที่รัก ไหม ” ก็ยังคงกวนล้อฟรานต่อไป
“ ถ้าเรียกอีกผมจะไม่มีวันหายโกรธด้วยครับ เรียก ฟราน เฉยๆก็พอ ”
“ ได้แต่… ” เบลยิ้มเจ้าเลห์แล้วพูดต่อว่า
“ ฟรานต้องเรียกเจ้าชายว่า เบล ด้วยนะไม่งั้นเจ้าชายจะเรียกฟรานว่า… ”
เบลหยุดพูดไปแปปนึงแล้วไปกระซิบที่หูฟรานว่า…
“ เมียจ๋า ”
“ ครับๆนั้นผมไปก่อนนะ ” ฟรานโบกมือให้เบลแล้วเดินออกจากงานเลี้ยง แล้วเบลก็เดินไปหาแซนซัน
ณ ห้องแต่งตัว
“ มาแล้วครับ ^_^ ” ฟรานเปิดประตูออกมาพ้อมยิ้มหน้าระรื่น แล้วถ้าสังเกตดีจะเห็นว่าทุกคนที่โดนเรียกมาอยู่ในชุดผู้หญิง
“ เอ่อ…แล้วทำไมทุกคนแต่งตัวกันแบบนี้ล่ะครับ ”
“ มานี่สิฟราน -_-* ” สึนะเรียกฟรานพร้อมกวักมือเรียก
“ ครับ ว๊ากกกกกกกก ” ที่ฟรานร้องออกมาเพราะสึนะฉุดฟรานมานั่งที่โต๊ะแล้วบอกกับช่างแต่งหน้าว่า…
“ คนนี้เอาให้สวยที่สุดนะครับ แล้วเอาชุดสีแดงนะ ” ตอนนี้ฟรานนั่งเหงื่อตกอยู่บนเก้าอี้
“ ค่ะคุณสึนะ ” พอช่างแต่งหน้าพูดกับสึนะเสร็จก็หันมายิ้มให้ฟรานทันที
_________________________________________________________________________จบจร้ารู้สึกว่าตอนนี้มันยาวจังนะ แต่คนมันมีอารมณ์แต่งเนอะ
มันจะจบแล้วนะคอยอ่านด้วยย T_T ไม่อยากให้จบเลยเอาของมาฝากด้วยนะบังเอิญไปเจอในยูทูปอ่ะนะ
>>>http://www.youtube.com/watch?v=o6iLIfMql-k<<<
ความคิดเห็น