ยัยไฮโซคนจน

ลำดับตอนที่ #3 : ฉันไม่ยอมรับนายเด็ดขาด!.....

+5555+......ขอประทานโทษนะคร้า ที่ให้พระเอกออกช้าไปหน่อย
ไม่ว่ากันนะ...

--------------------------------------------------------------

...... เวลาบ่ายโมงครึ่ง....ที่ห้องนั่งเล่น  อายานะกำลังนั่งดูนิตยสารอยู่กับฟูจิ ลุกบุณธรรมที่สูญเสียความทรงจำไป....

"กลับมาแล้วครับ"
"กลับมาแล้วเหรอลูก....มากินของว่าสิแม่เตรียมไว้ให้"
"นั่นใครครับแม่.....ญาติเรหอฮะ ผมไม่เห็นรู้จักเลย"
ร่างสูงที่เดินมาเห็นฟูจินั่งอยู่กับแม่เขาก็เอ่ยขึ้นแต่สีหน้ากับยิ้มให้นิดๆเพราะไม่อยากเสียมารยาท ก่อนจะโค้งให้อีกฝ่ายหลังจากอีกฝ่ายโค้งให้แล้ว  ก่อนจะโดนแม่เขาดึงให้มานั่งข้างๆเธอ....

"ชูสึเกะ ทำความรู้จักมิสึไว้สิลูก"
"สะ...สวัสดีครับ..."
เทะสึกะทำหน้างงก่อนจะตีสีหน้าเรียบเฉยปนเย็นชาเมื่อสายตาของฟูจิไม่จ้องเข้าเลย ใช่~เขากลัวที่จะต้องสบตากับอีกฝ่ายเพราะอีกฝ่ายนั้นดูน่ากลัวและเย็นชาเหลือเกินเวลาจ้องเขา
"มิสึ...อย่ามองน้องเขาแบบนั้นสิลูก ไม่เอาสิ"
"แม่หมายความว่ายังไงครับ?...ผู้ชายคนนี้เป้นใคร?...เขาเป็นอพไรกับแม่ครับ?"

.....อายานะถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนตัดสินใจเล่าเรื่องที่ไปเจอฟูจิตั้งแต่ต้นให้ฟัง.....พอเธอเล่าจบ ร่างสูงก็ลุกจากโซฟาทันที

"ขอตัวก่อนนะครับ"
"อ้าว~ มิสึ...เดี๋ยวสิ....เฮ้อ จริงๆเลย"
"ขอโทษครับ"
แล้วอายานะก็หันขวับทันที  เธอไม่แน่ใจว่าเธอได้ยินอีกฝ่ายพูดว่าขอโทษเธอหรือเปล่าหรือหูฝาดไปเอง

"ชูสึเกะ เมื่อกี้ลูกว่าอะไรนะ"
"ผมขอโทษฮะ...ที่ทำให้คุณ.....คุณแม่ลำบากใจ"
   เขารู้สึกผิดจริงๆ  รู้สึกว่าเป็นเพียงแตค่บุคคลอื่นที่เข้ามาออาสัย....เหมือนกับว่าเขาเป็นคนที่มาสร้างปัญหาให้กับคยในครอบครัวนี้ให้เกิดรอยร้าวระหว่างพวกเขา....

"ชูสึเกะ....อย่าพูดแบบนี้สิลูก....ลูกไม่ใช่คนผิดซักหน่อย....แม่คงไม่คิดไล่คนที่จำอะไรไม่ได้เลยแบบนี้ไปอยู่ที่อื่นหรอกนะ"
  พูดไปยิ้มไป แต่กลับยิ่งทำให้คนที่ถูกเรียกว่าลูกยิ่งรู้สึกแย่ลงไปอีก...

"แล้วถ้า....เกิดผมความจำกลับมา คุณจะไล่ผมไปใช่มั๊ย?"
"พูดแบบนี้ทำไมล่ะจ๊ะ  มีปัญหาอะไรรึเปล่า  ถ้าปัญหาคือคุนิมิสึล่ะก็เดี๋ยวแม่จัดการเอง"
พูดจบก้ทำท่าจะลุกไปหาลูกชายที่อยู่ในห้อง แต่ก็ถูกคว้าไว้ก่อน...
"ผมไม่ได้หมายความว่างั้นฮะ...ผมไม่ใช่คนในครอบครัวนี้ เป้นเพียงคนที่ถูกเก็บมาเลี้ยง  ไม่มีค่าอะไรหรอกครับ"
จากคำพูดของฟุจิทำให้เธอประหลาดใจอย่างมาก เพระาถ้าเป้นปกติ.....ถ้าเป็นคนอื่น.....คงพยายามทำตัวออดอ้อนร้องเรียกความสนใจเพื่อขออะไรบางอย่างอย่างแน่นอน....แต่นี่กลับคิดว่าตัวเองไม่เหมาะสม ไม่คฦู่ควร  ไร้ค่าสำหรับคนอื่น....เธอคว้าอีกฝ่ายเข้สมากอดแน่นเล่นเอาฟูจิทังอึ้งทั้งตะลึง.....ดวงตาที่ปิดอยู่เปิดขึ้นอีกครั้ง

"คุณแม่......"

"อย่าได้คิดแบบนี้อีกนะ.....ลูกเป็นลุกแม่แล้ว....ก็เหมือนเป้นคนในครอบครัวนี้ด้วย....ต่อไปอย่าได้คิดหรืพูดอะไรแบบนี้อีกนะลูก"
ฟูจิร้องไห้ออกมาทันทีที่อีกฝ่ายคลายอ้อมกอดออก  เขาดีใจมากจริงๆ รู้สึกดีใจอย่างที่ไม่เคยเป้นมาก่อน

"เดี๋ยวเย็นๆ ออกไปซื้อของกับแม่นะจ๊ะ"
"แล้ว...เอ่อ...ไม่ชวนคุริมิสึไปด้วยเหรอฮะ ? เขาเป็นลูกแท้ๆของของคุณแม่นะครับ"
คำพูดของฟูจิทำให้เธอชักภูมิใจในตัวเด็กคนนี้มากขึ้น.....เขาไม่เพียงแต่เรียบร้อย(จริงรึ) อ่อนน้อมและมีมารยาทเท่านั้นแต่ยังคิดถึงคนในครอบครัวนี้ด้วย เผลอๆอาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ...
"ลูกก็ลองไปชวนดูสิจ๊ะ"

ฟูจิถึงกับนิ่ง...เขาจะพูดได้เหรอ ก็ในเมื่อฝ่ายนั้นดูไม่ชอบเขาแถมพวกเขาก็ยังไม่รู้จักกันเลยด้วย
.
.
"ก๊อก ก๊อก ก๊อก"

"เชิญครับ"
มืบางเปิดประตูเข้าไปอย่างสั่นๆ...ร่งสูงกำลังนะั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา ไม่ละลายตาซักนาที  คงจะรู้ล่ะมั้งวา่เป็นเขา

"เอ่อ...คือ..."
"ไม่มีอะไรก้ออกไปซะ"

   เขาสะดุ้งเล็กน้อยกับคำพูด  ถึงแม้น้ำเสียงจะฟังดูเรียบหากแต่ภายในน้ำเสียงนั้นแสดงถึงความไม่พอใจอยู่ด้วย

"ขอโทษครับที่เข้ามารบกวน......พอดีคุณแม่ให้เข้ามาชวนคุณไปซื้อของด้วยเย็นนี้"
สายตาและใบหน้าหลุบต่ำตลอดเวลา กลัวเหลือเกินที่จะต้องสบตาผุ้ชายคนนี้ แต่อีกฝ่ายก็ยังคงนิ่งเหมือนเดิม ฟุจิจึงตัดสินใจลุกเดินออกไปแต่....
"ฉันสั่งให้นายไปเหรอ?"

น้ำเสียงของร่างสูงแข้งกระด้างขึ้นอีก ฟุจิแทบนิ่งเป้นหินก่อนจะหันกลับมาสบตากับอีกฝ่ายที่ลดหนังสือลงพอดี
".....ก็คุณไม่ยอมบอกว่า...."
"ใครใช้ให้เถียงไม่ทราบ.....บอกไว้ก่อนนะว่าถึงคุณแม่กับคุณพ่อฉันจะยอมรับนาย  แต่ฉันหนึ่งล่ะที่ไม่รับ สำหรับพ่อกับแม่อาจรับนายในฐานะลูกบุญธรรม  แต่กับแันนายก็เป็นได้แค่คนอาศัย แต่ถ้าอยากมีฐานะสูงกว่านี้ ก็ให้ได้แค่คนรับใช้เท่านั้น..... คุณพ่อคุณแม่สั่งนายได้ ฉันก้สั่งนายได้เหมือนกัน...เพราะฉะนั้นนายไม่สิทธิ์เถียงฉันหรือแม้แต่จะคิดเถียงจำไว้! แล้วอีกอย่างนายไม่มีสิทธฺิ์ทำอะไรตามใจชอบเด็ดขาด! "

ฟุจิแทบเหมือนกับกลายเป้นคนใบ้ในพริบตา อยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา...ร้องไม่ได้ เขาเถียงไม่ออกจริงๆ ถึงแม้จะเจ็บที่ถูกว่าแบบนี้ อยากตอกกลับเหมือนกัน แต่แค่นึกถึงสภาพในตอนนี้ จะไปทำอะไรเขาได้.....ไดเแต่คิดว่าตัวเองก่อนที่จะเป็นแบบนี้....เป็นคนที่ ยอมก้มหัวให้ใครง่ายๆแบบนี้เลยรึเปล่า ถึงแม้จะยังไม่รู้ก็ตาม แต่ก้ยังมีหวังอยู่บ้างว่า ถ้าเผื่อสักวันความทรงจำเขากลับคืนมา เขาอาจจะสามารถเอ่ยปากเถียงคนตรงหน้าให้กงายหลังได้ก็ได้
 
    ร่างสูงมองร่างบางที่นั่งนิ่งอยุ่กับพื้น ก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา

"เก้บหนังสือเข้าตู้ให้ฉันด้วย  ฉันจะไปอาบน้ำ....เรียงดีๆล่ะ...."
 เอ่ยปากสั่งก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำ

'หนังสือมากมายขนาดนี้....จะเก็บไหวได้ไง'

ถอนหายใจออกมาก่อนจะค่อยๆจัดหนังสือแล้วนำไปเรียงเข้าตู้

โครม~!

หนังสือหล่นกระจายเพราะฟุจิทิ้งมันลง เนื่องจากรู้สึกปวดที่แขนจากอาการฟกช้ำที่ยังไม่หายดี...
"ถ้านหังสือพวกนั้นเป็นอะไรไป....นายซื้อใช้ทั้งหมดแน่"

เสียงของคนที่ฟูจิคิดว่าเข้าห้องน้ำไปแล้วเอ่ยขึ้นเบื้องหลัง แววตาเย็นชามองมาที่เขา ในมือถือขวดพลาสติกที่มีของเหลวสีม่วงอ่อน

"....มองทำไม? ฉันลืมของ มีอะไรมั๊ย.....รีบเก็บให้เสร็จก่อนที่ฉันจะออกมา  ไม่งั้น.....เจอดีแน่"
ปัง~
เมือ่ประตูห้องน้ำปิดลง ฟุจิก็ถอนหายใจอย่างหน่ายๆ คิดว่าเขาจะหนีออกไปจากที่นี่หรือไม่หรือจะทนอยู่แบบนี้ต่อดี  คิดไปคิดมาก็นึกขึ้นได้ว่า....ถึงแม้หมอนี่จะแกล้งเขา ซึ่งไม่รู้ว่าจริงๆคิดยังไง แต่ก็ยังมีผู้หญิงอีกคนที่รักเขาเหมือนลูกแท้ๆ.....ถ้าเขาทำหยั่งงั้น ก็เท่ากับว่า 'เขา...กลายเป้นคนทรยศ '  จริงๆก็อยากจะเถียงออกไปเหมือนกัน  แต่ถ้าทำยังงั้น จะกลายเป็นว่าเขาจะกลายเป้นคนสร้างปัญหาให้พวกเขาซะเอง...
.
.

เมื่อร่างสูงออกมาก็พบว่าฟูจิไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว ส่วนหนังสือก็ถูกเก็บเข้าตู้อย่างเรียบร้อย เรียงตามหมวดหมุ่อย่างดีเยี่ยม  แต่ก่อนที่เขาจะคิดมากไปกว่านั้น....

"มิสึ เสร็จรึยังจ๊ะ"
"แม่เหรอฮะ เชิญครับ"

พอเปิดประตูเข้ามาแม่เขาก็พาคนเมื่อครู่เข้ามาด้วย
"เป้นไงลูก น้องใส่ชุดนี้แล้วขึ้นมั๊ย? แม่ว่าชุสึเกะน่าจะเป้นผู้หญิงมากกว่านะ"
เธอยิ้มพลางจับฟูจิในชุดกระโปรงหมุนไปหมุนมา  แต่คนดูนี่สิกลับยิ่งไม่พอใจเข้าไปอีก

แบบชุดที่ฟูจิลองค่ะ หาไม่ได้ก็เลยเอาแบบนี้แทน




"แม่ฮะ....ไปเอาชุดพี่เค้ามาให้ใส่ ถ้าพี่รู้เข้าไม่ได้เป้นเรื่องหรอครับ แล้วอีกอย่างหมอนี่ก็เป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผุ้หญิง"
"อ้าว~ ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ พี่เค้าอยู่อเมริกาโน่น พูดยังกับว่าพี่เค้ากำลังจะกลับมาแล้วงั้นแหล่ะ....อ้อ อีกอย่าง เดี๋ยวพรุ่งนี้ลูกพาน้องไปมหาลัยด้วย"

ร่างสูงที่กำลังสวมเสื้อก็หันมามอง แบบว่า ทำไมต้องพาไปด้วย  แม่เขาก็ดูออกซะงั้น

"น้องต้องไปถามหาคณะว่าเรียนอยู่คณะไหน จะได้รู้"
".....แล้วเรียนอยู่ไหนล่ะฮะ"
ได้ยินอย่างนั้นถึงกับยิ้ม...มันเหมือนกับว่าชายหนุ่มตรงหน้ารับปากแล้ว
"ที่เดียวกับลูกนี่แหล่ะ"

ร่างสูงหันขวับ ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน....หน้าใสซื่อแบบนี้เนี่ยนะ....

"แม่ล้อผมเล่นใช่มั๊ย?"
อายานะส่ายหน้า
"แม่ไม่ได้ล้อเล่น ไม่รู้ล่ะยังไงลูกก็ต้องพาน้องไปอยู่ดี.....ถ้าน้องไม่มีที่เรียน ลูกนั่นแหล่ะจะต้องเป็นคนหา....อ้อ~แล้วคืนนี้ลูกต้องให้น้องนอนด้วย"

ทั้งเทะสึกะและฟุจิอึ้งสนิทกับประโยคหลังของอายานะ

"คุณแม่.....หมายความว่าไงครับ?"

พูดออกไปทั้งๆที่รู้อยุ่แล้วว่าความหมายมันคืออะไร เขาต้องนอนกับผู้ชายคนนี้...แต่....ทำไมเขาต้องกลัวขนาดนี้ด้วยล่ะ
"แม่จะให้คนความจำเสื่อมแบบนี้มานอนกับผมเหรอครับ....ให้ตายผมก็ไม่ให้....ความจำเสื่อมจริงรึเปล่าก็ไม่รู้ เกิดเผลอตัวแป๊บเดียวหมอนี่คงได้ทำอะไรที่พวกเราไ่มรู็แหงๆ"

"เลิกพูดแบบนี่กับน้องนะ...ดูสิสั่นไปหมดแล้ว..."

'เล่นละครได้เนียนมากเลยนะ....ใช้มนต์จนแม่ฉันหลงได้ขนาดนี้ หึ แต่ขอโทษ กับฉันมันไม่ได้ผลหรอกจะบอกให้'
"มิสึ ถ้างั้นแม่จะให้น้องไปนอนห้องพี่"
"....!!...อะไรนะครับ?"
"ไม่มีแต่...ก็ลูกปฏิเสธหน้าตายแบบนี้ ถ้าน้องไม่นอนนี่จะให้เขาไปนอนไหนล่ะ?"

อายานะเริ่มหงุดหงิดเล็กๆแล้วกับลูกชายตรงหน้า....ปกติเทะสึกะไม่เคยเป็นแบบนี้เลย แต่ทำไมวันนี้ถึง...

"พอเถอะครับคุณแม่....ผมไม่มีปัญหาหรอกครับ นอนไหนก็ได้ทั้งนั้นแหล่ะครับ จะให้นอนนอกบ้านก็ยังได้เลย"
เขารีบตัดบททันทีก่อนที่เรื่องจะบานปลายไปมากกว่านี้ เขาไม่อยากให้มาทะเลาะกันเพราะเขาคนเดียว....แค่ลำพังเรื่องที่เขาจำอะไรไม่ได้เลยก็แย่มากพอแล้ว

"แม่บอกแล้วใช่มั๊ยว่าห้ามพูดอะไรแบบนี้อีก....เรื่องแค่นี้แม่ไม่ห่วงหรอกแต่แม่ยอมให้ลูกออกไปนอนข้างนอกไม่ได้ ึคงเข้าใจนะ.."
"....เอาสิ จะไปนอนตรงไหนก็ได้ สนามหน้าบ้านหลังบ้านก็มีเก้าอี้เตรียมไว้...หรือจะไปสระก็ได้นะ ห้องเก็บของก็มี เลือกเอาตามสบาย"
ราวกับเย้ยยันให้ฟุจิต้องเจ็บมากขึ้นอีก....แต่ก็พยายามอดทนกับความกดดันต่างๆจากคนตรงหน้าจนกว่าจะถึงที่สุดของที่สุด....ถ้าถึงตอนนี้นจริงๆ เขาก็มีทางเดินของเขาอีกละกัน...
"มิสึ ถ้าไม่ให้น้องอยุ่ด้วยก็เงียบไปเลยนะ....ตกลงเราจะเอายังไง ปกติเราก็ไม่เคยเป้นแบบนี้นี่....ไปเก็บกดอะไรมารึเปล่า?"

อีกฝ่ายเงียบทันที เขาก็ไม่รุ็เหมือนกันว่าทำไมอยู่ๆโมโหขนาดนี้ รู้แค่ว่าเขาไม่ชอบหมอนี่ก็เท่านั้น....ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างหน่ายๆ

"ก็ได้ครับแม่....ให้เขานอนนี่เนี่ยแหล่ะ"
.
ฟูจิในตอนนี้ยืนก้มหน้านิ่งในขณะที่อีกคนก็จจ้องเขานิื่่่งราวกับจะเเช่ให้แข็งอยู่ตรงนั้น

"ชื่ออะไร?"
"............."
"ฉันถาม...ตอบ..."

"ฟูจิ ชูสึเกะ"

ร่างสูงพิจารณาอีกฝ่ายเพียงครู่เดียว ก็ฉุดคิดขึ้นมาว่าคนตรงหน้าต้องเคยเป้นคุณหนูมาก่อน ก่อนจะความจำเสื่อมแน่ๆ ไม่งั้นไม่เรียบร้อยแบบนี้หรอก.....เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบชุดออกมาก่อนจะโยนให้กับฟูจิ
"ถอดชุดพี่ชั้นออกซะ ก่อนที่มันจะเปื้อนคราบอะไรต่ออะไรจากตัวนาย"
น้ำเสียงเย็นชาปนกระด้างเอ่ยขึ้นอีกครั้งพลางจ้องอีกฝ่ายที่กอดเสื้อผ้าจนสั่น
"หึ...คงกลัวล่ะสิ ก็ดี...จะได้รู้จักที่ของตัวเองซะบ้าง....."
ฟูจิตัดสินใจเดินไปทางห้องน้ำเพื่อหนีทั้งคำพูดและสายตาของอีกฝ่ายแต่ทว่า....
"ถอดเดี๋ยวนี้~!!...ไม่ใช่ในห้องน้ำ แต่ตรงหน้าฉัน"

-----------------------------------

อ๊ายยย~!!!....>( )<  ป๋าบ้าๆๆๆๆๆบ้าที่สุดเลยอ่ะ...
ทามมายทำกับฟูๆแบบนี้เนี่ย!?

ฮือออ...... TT____TT