ยัยไฮโซคนจน

ลำดับตอนที่ #2 : ลูกเหรอ?....

มาต่อแล้วจร้า...

โทดนะคะ ที่ช้ามั่กๆ

กำลังแก้เนื้อเรื่องแต่ละตอนอยู่ด้วย พอดีเกิดความผิดพลาดเล็กน้อย

--------------------------------------------------------------------------------------------------------
.
.

ผ้าชุบน้ำถูกประคบตามใบหน้าของคนที่สลบอยู่บนโซฟา

"เสื้อผ้าได้แล้วค่ะ"

สาวใช้นำเอาเสื้อผ่้าของลูกชายเขาที่ออกไปมหาลัยแล้วมาให้
"เดี๋ยวไปเตรียมห้องให้เขาด้วยนะ"
"ไม่ทราบว่าเอาห้องไหนคะ ห้องคุณนามิกิก็ล็อกไว้้ด้วยค่ะ"
"งั้นเอา...ห้องของมิสึละกัน ถ้าเขากลับมาแล้ว ฉันจะคุยเอง"

สาวใช้รับคำก่อนจะไปจัดเตรียมห้องไว้ให้

"อะ....โอย...."
เธอรีบหันกลับไปมองทันทีที่ได้ยินเสียงครางเบาๆจากคนบนโซฟาที่บอกว่าฟื้นแล้ว

"ฟื้นแล้งเหรอจ๊ะ? เป็นไงบ้าง?"
"เอ่อ...คุณคือ..."
เธอยิ้ม
"ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่ทำอะไรเธอ....ว่าแต่เธอทำไมไปเดินขวางถนนแบบนั้นล่ะ ไมกกลัวรถชนเหรอ?"

    ฟูจิสะดุ้งเล็กๆทันทีที่ได้ยินอีกฝ่ายพูดออกมาแบบนั้น
"ผม....ไปเดินขวางถนนเหรอฮะ"

เธอพยักหน้าแบบงงๆว่า ไม่รู้ตัวเลยรึไง ก่อนจะถามขึ้นอีกครั้ง
  "เธอพอจะเล่าเรื่องราวให้ฉันฟังได้มั๊ย? ว่าเธอเป็นใครเกิดอะไรขึ้นถึงำด้เป็นแบบนี้..."
"ผะ....ผม...ผม...ผม...คือ..."
ฟูจิเริ่มกังวล เขาไม่รู้จะพูดอะไรดี นึกอะไรไม่ออกเลย...

"ใจเย็นๆนะจ๊ะ ค่อยๆพูด...หนูชื่ออะไร?"
  ฟูจิเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวตรงหน้าที่ยิ้มให้ครู่หนึ่ง รอยยิ้มนั้นมันทำเขาคุ้นๆนะว่าเหมือนใครคนหนึ่ง
"ผม ฟูจิ ชูสึเกะครับ....แต่....ผมไม่รู้ว่าผมเป็นใคร ผมไปเดินอยู่บนถนนเมื่อไหร่"
แล้วเขาก็ต้องพูดออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นรอยฟกช้ำตามตัว
"นี่!!...เกิดอะไรขึ้นกับผมเหรอ ทำไมผมเป้นแบบนี้ ?"
หญิงสาวอึ้งไปตั้งแต่ประโยคที่ว่า ตัวเขาเป้นใคร....เกิดอะไรขึ้นกับเขา ทไให้เธอฉุกคิดได้ว่าต้องไปเจออะไรร้ายๆที่กระทบไปถึงจิตใจด้วยแเน่ๆ

..."เอาอย่างนี้นะ....เธอมีพ่อกับแม่มัี้ย?"
อีกฝ่ายนั่งนิ่งไปสักพัก ราวกับกำลังนึกถึงอะไรซักอย่าง....แตามันก็....   เขาส่ายหน้าไปมาเบาๆพลันสีหน้าก้หงอยลงด้วย
"ไม่มีเหรอ?"
"ผมไม่รู้ฮะ.....จำอะไรไม่ได้เลย"

   จำอะไรไม่ได้เลย นอกจากชื่อตัวเอง...เธอถอนหายใจครั้งหนึ่งก่อนที่เธอจะนึกอะไรขึ้นได้เมื่อมองคนตรงหน้า...
แล้วเธอก็ได้ตัดสินใจพูดอะไรบางอย่างออกมา

"งั้น...ฉันจะให้ชูสึเกะมาเป้นลูกฉันอีกคนละกัน"
"อะ....อะไรนะครับ?"
  ฟูจิแทบไม่เชื่อหุตัวเอง นี่เขาหูฝาดไปใช่มั๊ยเมื่อกี้คนๆนี้พูดว่าไงนะ
"อย่างที่ได้ยินแหล่ะ....ฉันจะรับเธอมาป้นลูกฉันอีกคน  ฉันชื่ออายานะ เรียกฉันว่า 'แม่' นะ"
อีกฝ่ายจ้องหน้้าเธอค้าง ดวงตาที่ปิดอยู่ลืมขึ้นมา น้ำตาไหลออกมาไม่รุ้ตัว แต่ก้ถูกมือของผุ้หญิงที่ให้เรียกเขาว่าแม่ปาดออกไป...
"ไม่เป็นไรลูก.....ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนสิ ดูสิไปเล่นอะไรซกมกมาเชียว"
"คะ....ครับ....คุณ...คุณแม่"
ตอนนี้เขาทำตัวไม่ถูก เขาไม่รู้จะทำยังไง และควรทำยังไงดี......เขามีพ่อแม่จริงๆหรือเปล่าหรือถูกผู้หญิงคนนี้ให้เรียกว่าแม่ชั่วคราว...
สาวใช้ก็ลงมาหาพอดีกับที่ฟูจิกำลังขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อ
"ห้องที่ให้เตรียมไว้เสร็จแล้วค่ะ"
"ดีมาก...เดี่ยวพาขึ้นไปอาบน้ำแล้วทำแผลให้ลูกฉันด้วยนะ  ไปสิลูกชูสึเกะ"
.
.
.
"คุณอายานะรับคุณเป็นลูกเหรอคะ?"
สาวใช้เอ่ยถามพลางทายาให้คนที่เพิ่งอาบน้ำเสร้จ
ส่วนฟุจิก็มองไปรอบๆห้องที่ทั้งกว้าง ทั้งหรู และสะอาดสะอ้านราวกับเพิ่งขัดเสร็จหมาดๆ
"ครับ....ว่าแต่นี่ห้องของใครเหรอฮะ?"
"ห้องของลูกชายคุณอายานะค่ะ เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยโตเกียวผปี2แล้ว"
"เหรอครับ? พวกคุณขึ้ันมาทำความสะอาดให้หมดเลยเหรอครับ?"
"เปล่าหรอกค่ะ คุณมิสึเค้าไม่ยอมให้พวกเราเข้ามาทำความสะอาดหรอกค่ะ"
"งั้นแสดงว่าเขาทำเอง...ว่าแต่เจ้าของห้องชื่ออะไรนะครับ"
"คุณคุนิมิสึค่ะ เป็นคุณหนูของบ้านนี้"
"เขาไม่ไว้ใจพวกคุณให้มาทำเหรอ?"
"เปล่าค่ะ คุณมิสึเขาบอกว่าไม่อยากรบกวนเพราะงานพวกเราก็เยอะอยู่แล้ว...ว่าแต่คุณเป็นอะไรมากมั๊ยคะเนี่ย ถามเยอะจัง..."
"ผมขอโทษครับ  อาจจะสงสัยมากไปหน่อย"
เมื่อได้รู้ว่าพูดมากไปจึงโค้งศีรษะขอโทษก่อนจะกลับมาเงียบอีกครั้งเมื่อสาวใช้ถือกล่องยาออกไปแล้ว

"นี่้เรา....เป็นคนพูดมากอย่างนี้เหรอ?"
เขาอยากรู้จริงๆว่า ตอนที่ยังจำอะไรได้เหมือนเดิมนั้น เขาเป็นคนขี้สงสัยแบบนี้หรือเปล่า พูดมากแบบนี้มั๊ย?...แต่ตอนี้เขาไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้ว่าตัวเองมาจากไหน เรียนอยู่ที่ไหน พ่อกับแม่เป็นใคร.....เขารู้ชื่ิตัวเองแต่กลับจำนิสัยของตัวเองไม่ได้เลยว่า ชอบอะไรไม่ชอบอะไร ชอบไปเที่ยวที่ไหน งานอดิเรกของเขาคืออะไร....
ตอนนี้เขาก็เหมือนหุ่นยนต์ที่เพิ่งถูกสร้างเสร็จ....รอแค่การที่มีคนมาป้อข้อมูลให้อย่างเดียว...
เสียงเรียกได้ทำเอาเจ้าตัวหลุดจากภวังค์ทันที...อายานะเดินเข้ามาพร้อมกับถาดข้าวต้มที่เธอทำเอง และคัพเค้ก2-3ชิ้นและน้ำชา

"แม่เอาขึ้นมาให้ เผื่อลูกคงหิวแล้ว"
"ขอบคุณมากครับ...แต่ลูกคุณอายานะจะไม่ว่าเอาเหรอครับ"
"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ เดี๋ยวแม่จะคุยกับเขาเอง"
เขาไม่รู้ว่าทำไม...ยิ่งอีกฝ่ายเรียกเขาว้่ลูกและทำดีกับเขามันทำให้ฟูจิรู้สึกผิดขึ้นมา ทะัั้งๆที่เขาก๊จำอะไรไม่ไดเเบนี้
"ชูสึเกะ ลูกเรียนอยู่ที่เดียวกับมิสึเลยนี่"
แล้วอายานะก็ได้ป้อนข้อมูลใหม่ให้เขา เล่นเอาฟูจิแทบสำลักน้ำทันที
"เมื่อกี้ว่าอะไรนะครับ?"
"ลูกเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกับมิสึเลยนะ...ดีใจจัง"
จากคำพูดของเธอ ทำฟุจิงงขึ้นมาทันที เขาไม่คิดว่าตัวเองเรียนอยู่ระดับสูงขนาดนี้ แล้วเขาเรียนอยู่ที่ไหนล่ะ ที่ว่ามหาวิทยาลัยเดียวกับคุนิมิสึเนี่ย....แต่แล้ว เขาก็นึกถึงคำพูดของสาวใช้ขึ้นมา  มหาวิทยาลัยโตเกียว 
"ลูกเรียนอยู่มหาวิทยาลัยโตเกียว แม่ดูที่เนคไทของลูกน่ะ มันมีเข็มกลัดของมหาวิทยาลัยอยู่....ลูกเรียนอยู่คณะไหนเดี๋ยวก็คงได้รู้กันไม่ยากล่ะ....ไม่ต้องคิดมากนะจีะ"
ว่าพลางกุมมืออีกฝ่ายและให้กำลังใจราวกับนี่คือลูกแท้ๆของเธออีกคน
.
.

--------------------------------------------------------------------------------------

จบล่ะ....หนุกมั๊ย?  ออกจะเศร้านิดนึงเนาะ

แต่งไปคิดถึงแม่ไป....น่าสงสารฟูจังอ่ะ

ช่วงนี้ไรเตอร์ต้องออกไปอยู่หอพัก ไม่ค่อยได้โทรกลับไปหาที่บ้านด้วย

คิดถึงแม่ง่ะ เดี๋ยวเย็นนี้โทรไปดีก่า

ขอบคุณนะคะทีั่ติดตาม