ยัยไฮโซคนจน

ลำดับตอนที่ #1 : บางอย่างของความคิด

......เปรี้ยง....!!!.
....เปรี้ยง!!....
เปรี้ยง.....

เปาะ แปะ เปาะ แปะ....ซู่ว~!!

เสียงฟ้าผ่าในยามค่ำคืนดังขึ้นพร้อมๆกับสายฝนเทกระหน่ำลงมาจากเบื้องบน  แต่ถึงกระนั้นบรรยากาศในห้องนอนกลับร้อนระอุราวกับนั่งอยู่บนปากปล่องภูเขาไฟ
   หนุ่มหน้าหวานกับลังบิดตัวไปมาไม่หยุด ใบหน้าและร่างกายที่ฟกช้ำดำเขียวหลายแห่งชุ่มไปด้วยเหงื่อถึงแม้จะเปิดแอร์อยู่ก็ตาม
....

"อย่า....อย่า...พ่อครับ แม่~!...พ่อครับ.แม่ครับ อย่า..อย่าน๊ะ!!.....อย่าาาาา!!!!! "
เฮือก~!....

เขาสะดุ้งขึ้นสุดตัวเมื่อในฝันนั้นมีคน3คนกำลังใช้มีดแทงพ่อกับแม่เขา และตัวเขาก็วิ่งหนีสุดชีวิตเมื่อกำลังจะโดนไล่ตามฆ่าเช่นกัน

ใช่.....พ่อกับแม่เขา ถูกฆาตรกรรมไปนานแล้ว...... และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาฝันแบบนี้ แต่ทว่า ยิ่งฝันมันก็ยิ่งดูเหมือนจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนไม่แน่ว่า สักวัน.....มันอาจจะฆ่าเขาตายอยู่ในฝันเลยก็ได้...

ปึง ปึง ปึง ปึง!!!

"ชูสึเกะ  เปิดประตูหน่อยสิ!!"

เสียงของแม่บุญธรรมเอ่ยกระแทกเสียงพลางเคาะประตูดังปึงปังๆ

"นี่!..เป็นอะไรน่ะห๊ะ บอกให้เปิดไง  ไม่ได้ยินเรอะ!!"

"ครับ แม่...มีอะไรไหมครับ?"
"...แกเป็นอะไรน่ะห๊ะ!....แอร์มีไม่เปิดหรือไง?"
"........"
"แล้วแกเป้นอะไร? ร้องว๊ากซะลั่นบ้านเล๊ย...ผีหลอกหรือไง?"
"......."

อีกฝ่ายยังคงเงียบและยืนกึ่งก้มหน้าเหมือนเดิม เขาไม่กล้าสบตาผุ้หญิงคนนี้เลย.....ถึงเธอจะเก้บเขามาเลี้ยงแต่ก็เลี้ยงอย่างทาสรับใช้....ไม่ถูกใจอะไรมาจากไหนก็เอามาลงที่เขา ตบตีราวกับไม่ใช่คน...ตีเอาเป็นเอาตาย....แต่...เขาจะทำอะไรได้  ถ้้าเธอไม่เก็บเขามาเลี้ยง เขาอาจะเป็นเด็กกำพร้าข้างถนนไปแล้วก็ได้ป่านนี้...

"ชั้นถาม ทำไมแกไม่ตอบห๊ะ....ปากมีไว้ทำอะไร!?"
ว่าจบก็ตีเข้าที่ต้นแขนเขาไปทีนึง ซ้ากับรอยไม้เรียวที่ฟาดเข้าให้เมื่อวาน เล่นเอาเขาร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวดทีันที....

"คืิอ...ผมฝันร้ายน่ะครับ...ก็เลยเผลอร้องดังไปหน่อย...ผมขอโทษครับแม่..โอ๊ย!!.. "
"เผลอเหรอ? เผลอได้ไง?  รู้มั๊ยว่าเสียงแกมันทำให้ชั้นนอนไม่หลับ~!!......บอกไว้ก่อนนะ!! ถ้า้พรุ่งนี้ชั้นตื่นไม่ไปทำงานไม่ไหว แกก็ไม่ต้องเอาเงินไปมหาลัยเลยคอยดู!!..."

จบคำก็เดินกลับไปที่ห้องดังเดิมอย่างหัวเสีย....ส่วนฟุจิก็ได้แต่กลับไปนั่งที่เตียงดังเดิม....นี่ถ้าเขาสามารถหนีออกจากบ้านได้ละก็นะ...

แล้วความคิดหนึ่งก็พุ่งเข้าสู่สมอง..... หนีออกจากบ้าน....คำๆนี้เข้ามาอยู่ในหัวเขาแล้ว...

"ไม่....ไม่....ฉันจะไม่ทำอย่างนี้เด็ดขาด...ฉันจะไม่ทรยศเด็ดขาด  ออกไปนะ ออก...ไป...ออกไปจากหัวฉันเดี่ยวนี้...ฮึก.." 

ซุกหน้าลงกับเข่าตัวเองพลางสองมือกุมขมับ ร้องไห้สะอึกสะอื้นให้เบาที่สุด....ยิ่งเงียบได้ยิ่งดี......
แต่ความคิดเดิมก็ยังคงไม่ออกไป หนำซ้ายังมีความคิดอีกมากมายแทรกเข้ามาไม่หยุด  จนหนุ่มน้อยยิ่งสะบัดหน้าแรงขึ้นน้ำตาไหลพรากมากขึ้น แต่กลับกลั้นเสียงร้องที่อยากว๊ากกกเอความทรมานออกไปให้หมด.....!!....

.......และแล้วร่างของฟูจินอนหมดสติอยู่บนเตียง มีเพียงความเงียบเข้าปกคลุมและหยาดน้ำตาที่ไหลจากดวงตาคู่สวยเท่านี้น.....
.
.
.
.
.......เช้ารุ่งขึ้น....

ปึง ปึง ปึง
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง...หากแต่ไร้การตอบรับจากคนข้างใน
"ชูสึเกะ....ใจคอแกจะนอนอีกนานมั๊ย!?  ไม่คิดจะไปเรียนรึไง~?"

ชายผู้เป็นพ่อบุญธรรมตะเบงเสียงใส่พลางเคาะประตูดังขึ้นกว่าเดิม แต่ก็ยังเงียบจึงเปิดประตูเข้าไปแต่ก็พบกับความว่างเปล่้่า...
"...ชูสึเกะ...นี่แกอย่ามาเล่นตลกกับชั้นน๊ะ! ชั้นรู้นะว่าแกอยู่ในห้อง...อกมาเดี๋ยวนี้!"
 ถึงแม้จะตะโกนไปเท่าไหร่แต่กไม่มีการตอบรับอยู่ดี...เพราะคนที่เขากำลังเรียกหานั้น ก้าวออกจากบ้านนี้ไปเรียบร้อยแล้ว...
ตามทางที่ผู้คนเริ่มสัณจรกันไปมา กลับมีหนุ่มน้อยในชุดมหาลัยที่ไม่ค่อยเรียบร้อยนักเดินอยู่ท่ามกลางฝูงคนอย่างไร้จุดหมาย เขาบอบช้ำทั้งทางร่างกายและจิตใจ ตอยยี้เขาอยากได้ใครสักคน...ใครสักคนที่สามารถเยียวยาความเจ็บปวดพวกนั้นได้......คนที่ทำให้เขาลืมช่วงเวลาแห่งความทุกข์ทั้งหมด....

 เอี๊ยด~!.....เอี๊ยด~!.....
 
"เฮ้ย!!นี่....มาเดินขวางถนน อยากตายรึไง~!!"
"ไม่เห็นสัญญาณไฟรึไงเนี่ย!!"

  แล้วก็ค่อยๆตามมาด้วยเสียงเอะอะโวยวายใส่ฟูจิอีกมาก ซึ่งฟูจิกำลังเดินขวางถนนราวกับศพเดินได้ เขาไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นแม้กระทั่งว่าจะมีรถคันไหนพุ่งเข้าชนเขากระเด็นหรือเปล่า......เขาไม่รู้แล้วว่าจะอยู่ไปเพื่อใครอีก....


".....เสียงเอะอะโวยวายอะไรน่ะ?"

หญิงสาวเอ่ยถามคนขับรถเมื่อกำลังเห็นคนกำลังมุงดูอะไรบางอย่างอยู่กลางถนน
"จู่ๆก็มีคนเดินขวางถนนครับ"
"งั้นเหรอ?  ตายแล้ว โดนชนมั๊ยเนี่ย?!"

เธอมองศัญญาณข้ามถนนก่อนจะก้าวลงจากรถ 
"เดี๋ยวครับ คุญผู้หญิง"
เมื่อไปถึงจุดเกิดเหตุเพียงไม่กี่ก้าว ก็เห็นฝูงคนกำลังมุงดูคนที่เดินปาดหน้ารถเมื่อครู่ซึ่งล้มลง เขาอยู่ในสภาพโทรม ตามตัวมีรอยช้ำๆเต็มไปหมด แต่ไม่มีรอยที่แสดงถึงการถูกรถชน....แสดงว่าต้องไปโดนทำร้ายมาจากที่ไหนสักแห่ง

"ตายมั๊ยคะนั่น?"

เสียงๆหนึ่งเอ่ยถามเธอ แต่เธอกลับเหล่ไปมองก่อนจะ...
"พวกคุณเป็นอะไรกันหมด ทำไมไม่ส่งเขาไปโรงพยาบาลล่ะ ถ้าเขาตายอยู่กลางถนน พวกคุณก็หาว่าทำให้เสียเวลา....แทนที่จะมีใครอาสาพาไปโรงพยาบาลหรือไม่ก็ลากไปไว้ตรงทางเดินก่อนแท้ๆ จะได้ไปไม่เปลืองเวลาพวกคุณ...แต่กลับมายืนดูเฉยๆโดยไม่ทำอะไรแบบนี้....."

แล้วเธอก็เงียบไปซึ่งเเน่นอนว่าคนรอบข้างก็เงียบไปเช่นกัน....หลายคนในกลุ่มนี้รู้จักเธอ เพราะเธอเป็นประธานบริษัทชื่อดังในญี่ปุ่น....

"เอาตัวไปขึ้นรถ....วันนี้ฉันไม่เข้าบริษัทแล้ว"
สั่งคนขับรถจบก็กลับไปขึ้นรถดังเดิม
.....การจราจรกลับมาสะดวกขึ้นอีกครั้ง  หญิงสาวหันมองคนหมดสติที่นอนอยู่ข้างๆโดยไม่รู้เรื่องอะไรเลย  จนกระทั่งรถเคลื่อนตัวกลับเขา้มาในบ้าน และชายผุ้เป้นสามีก็กำลังจะออกไปทำงานด้วยพอดี

"อ้าว~คุณ....ยังไม่ไปอีกเหรอ?"
"ฉันไม่ไปแล้วค่ะ ฝากคุณไปดูบริษัทให้แทนด้วยนะคะ"
"คุณผู้หญิง จะให้พาไปไว้ในดีครับ"
"อุ้มเขาเข้าไปในบ้านเลยจ๊ะ บอกคนไปเตรียมน้ำอุ่นแล้วผ้าไว้ด้วยนะเดี๋ยวฉันไปเช็ดตัวให้เอง"
"ใครเหรอ อายานะ"
อีกฝ่ายเอ่ยถามขึ้นเมื่อถรรยาพูดจบ
"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ มีคนบอกว่าเดินโทรมโซซัดโซเซ ไม่กลัวว่ารถจะชนด้วย...พออกไปดูก็เห็นสลบไปแล้ว น่าสงสารจังเลยลูกเต้าใครก็ไม่รู้ ใจร้ายใจดำที่สุดเลย...."
"คุณก็เลยพากลับมาว่างั้นเถอะ"
เธอพยักหน้าเเทนคำตอบ
"ระวังไว้หน่อยก็ดีนะ ผมไม่ค่อยไว้ใจเลย....กลัวจะเป็นพวกไม่ดีแอบแฝงตัวเข้ามา"
"ค่ะ....ฉันจะระวังนะ คุณไม่ต้องห่วงหรอก ไปทำงานเถอะ"
"งันผมไปก่อนนะ"
.

.


จบไปตอนนึงล่ะ..เฮ้อ ดองไว้เป็นชาติ

ขอโทดด้วยนะคะที่มาอัพช้า  ติดเรียนติดกิจกรรม....แถมโดน ฟูจังกับป๋ารุมด่าที่แต่งไม่จบอีก.....ทำไมชีวิตนี้มันเศร้าจังเน้อ....