ทำไมต้องรักเธอ(yuri)

กริ๊งงงงง 

“ฮัลโหล แพร “

“กัน ตื่นได้แล้ว จะมีบ้างไหมสักวันเนี่ยที่ตื่นโดยที่แพรไม่ต้องโทรมาปลุก”

“อือๆ ตื่นแล้ว บ่นอยู่ได้”

“แล้วอย่าหลับต่ออีกล่ะ”

“ค่า คุณแม่ รู้แล้วน่า แค่นี้แหละ”

กันเด็กสาวเพื่อนสนิทกับแพร เป็นลูกตำรวจ นิสัยชอบนอนตื่นสาย ชีวิตไม่เคยมีอะไรเป็นระเบียบเลย (ไหงเป็นแบบนั้นว่ะ) ต้องให้แพรเพื่อนสนิทคอยโทรปลุกประจำ(เอากะมันสิ)

แพรเพื่อนสนิทของกันเด็กผู้หญิงเรียบร้อย ไฮโซ ลูกคุณหนู จอมเนี้ยบ นิสัยคนละขั้วกับกันมีหน้าที่โทรปลุกกันทุกเช้า (มันเป็นเวรเป็นกรรมอะไรของฉันเนี่ย!!!!) เป็นเหมือนผู้จัดการส่วนตัวของกันก็มิปาน

วันนี้ก็เหมือนเช่นเคยที่แพรต้องทำหน้าที่เดียรถีย์ต้องมารับกันไปมหาลัยทุกเช้า(สบายจริงๆเลยนะแก) ที่ต้องขับมารับทุกเช้าก็เพราะว่าบ้านกันอยู่ทางผ่านไปมหาลัยพอดีและอีกอย่างถ้าขืนให้กันมาเองมีหวังมันได้มาสายทุกวันแน่  

“เอานี่ ของโปรดแก นมหมี ไม่คิดจะเปลี่ยนยี่ห้อมั่งเลยรึไง”

“ไม่อ่ะ ก็ฉันชอบกินของฉันแบบนี้ แกขับรถไปเถอะอย่าพูดมาก”

แพรส่ายหัวเบาๆ กับนิสัยของเพื่อนสนิท นี่ก็หน้าที่อีกอย่างของเธอเหมือนกันที่ต้องจัดหา “นมหมี” มาให้มันทุกๆเช้า (มันจะติดอกติดใจอะไรกันหนักกันหนาเนี่ย) แพรก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจะต้องคอยทำโน่นทำนี่ให้ไอ้เพื่อนคนนี้อยู่ตลอด แต่ก็มีความสุขนะเวลาที่ได้เห็นรอยยิ้มของมันแพรคิด ตั้งแต่คบกับกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งแพรจำได้ว่าไม่เคยเห็นกันโกรธใครเลย กันอารมณ์ดีตลอดไม่ว่าจะเจอสถานการณ์แบบไหน แพรก็ไม่เคยเห็นอารมณ์บูดบึ้งออกมาจากหน้ากันเลย(นิสัยนอกนั้นอย่าให้พูดถึง) ในขณะที่รถติดไฟแดงอยู่นั้นแพรก็นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย สงสัยคงจะเพลินมากจนเผลอจ้องมองกันจนยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

“มองอะไรอ่ะ หน้าชั้นมีอะไรผิดปกติเหรอ” กันถามเพราะเห็นว่าเพื่อนชักจะจ้องนานไปแล้ว (จ้องทำไมนานๆว่ะใจสั่นนะเนี่ย)

ในขณะนั้นไฟก็เขียวพอดี แพรเหมือนจะได้สติกลับคืนมา ”เปล่า ไม่มีอะไร๊” (ทำไมต้องขึ้นเสียงสูงด้วยเธอ) แพรรีบเปลี่ยนเรื่อง”แกไปตัดผมมาเหรอ ไม่คิดจะปล่อยให้มันยาวบ้างรึไง”

“ใช่ สวยป่ะล่ะ ชั้นขี้เกียจไว้ผมยาวน่ะ ไว้ผมสั้นแล้วสบายดี ไม่ต้องดูแลรักษาอะไรมาก ถึงว่าจ้องอยู่นานเชียว”

“ไม่เห็นจะสวยเลย สู้ผมยาวสลวยของชั้นก็ไม่ได้ 555”

“ย่ะ เอาเถอะ”

แล้วทั้งคู่ก็เถียงกันไปเถียงกันมาในระหว่างทางขับรถไปมหาลัยและแล้วรถเก๋งคันงามของแพรที่คุณแม่ซื้อให้เป็นของขวัญในการเข้ามหาลัยก็ได้มาเยื้องกรายจอดตั้งเด่นเป็นสง่าพร้อมๆกับที่สองสาวก้าวลงมาจากรถถึงมหาลัยเวลาแปดโมงนิดๆกำลังโอเค ทันทีที่ก้าวมาถึงห้องก็เห็น โอ๋ นุ่น ไหม เพื่อนสนิทอีกสามคนมาถึงก่อนหน้านี้แล้ว

“โหชั้นว่าชั้นมาเร็วแล้วนะ ยังสู้พวกแกไม่ได้เลย ทำไม จะมาเฝ้าอาจารย์นพสุดหล่อกันรึไง ชั้นรู้ทันแกสามคนนะ” กันเอ่ยทักเพื่อนทั้งสามอย่างรู้แกว

“แกไม่ต้องมาทำปากดีเลย นี่ถ้าไม่ได้ผู้จัดการส่วนตัวอย่างยัยแพรมีหรือที่แกจะมาแต่เช้าอย่างนี้” นุ่นตอกกลับจนกันเงิบไปเลยทีเดียว

“เออ เรื่องสายน่ะไม่ต้องย้ำมากก็ได้” กันตอบกลับอย่างเคืองๆ

“เห็นไหมแก เพื่อนๆยังรู้เลย 555”  คุณแพร แม่ลูกคุณหนูหัวเราะอย่างผู้มีชัย กันได้แต่มองอย่างเคืองๆ เถียงไม่ออก ก็มันเป็นความจริงนี่

นี่สรุปชั้นโดนรุมอยู่ฝ่ายเดียวใช่ม้ายยยยย แพรนะแพรไม่คิดจะช่วยเล้ย แถมยังมาซ้ำเติมอีก มันน่านัก

“ นี่ถ้าแกสองคนเป็นผู้หญิงกับผู้ชายนะ ชั้นคิดว่าเป็นแฟนกันซะอีก แหม่ๆ ไปรับไปส่งกันทุกเช้าเย็น ตัวติดกันตลอด ” โอ๋แซว

“นี่ ไม่ต้องมาจับคู่ให้ชั้นเลย แกหาของแกให้ได้ก่อนเถอะ” เป็นไงล่ะโดนฤทธิ์คุณหนูแพรเข้าไป เรียบๆแต่โดน

“ หือ ยัยแพร สงสัยวันนี้ได้มีตบคุณหนู ” พูดจี้จุดโอ๋เข้าเต็มๆ

 “เฮ้ยๆ อาจารย์มาแล้ว”

อาจารย์นพสุดหล่อ ใจดี ขวัญใจของยัยสามคนนั่น สอนวิชาภาษาอังกฤษ วิชาโปรดของกันแต่เป็นวิชาที่ยัยแพรเกลียดที่สุด นี่อาจารย์หล่อขนาดนี้มันไม่ช่วยให้แกชอบภาษา อังกฤษขึ้นมาเลยเหรอแพร ถึงแม้อาจารย์จะหล่อบาดจิตแค่ไหนแต่ก็ยังสู้ความน่ารักของคนข้างๆ ไม่ได้หรอก ทำไมนะฉันถึงได้ชอบมองแกจัง ฉันไม่รู้จริงๆว่าทำไม ทำไมต้องทำตัวมีปัญหาให้แกคอยห่วงใย ทำไมถึงชอบให้แกดุ และทำไม ทำไมอีกหลายๆสิ่ง

“แพรตอนเที่ยง ไปกินข้าวที่ใหนดีอ่ะ”

“ห๊ะ เพิ่งเก้าโมงเอง แกหิวแล้วเหรอ”

“เปล่า นึกตั้งไว้ก่อน”

“สมองแกนี่ นึกแต่เรื่องอาหารอย่างเดียวนะ”

“งั้นไปกินบ้านชั้นนะ แม่ทำกับข้าวไว้เยอะเลย อีกอย่างชั้นจะได้ติวอังกฤษให้แกด้วยไง ชั้นรู้ว่าแกเรียนไม่รู้เรื่องหรอก” (ที่จริงหาข้ออ้างต่างหาก)