`( exo ) ♡ YOU NOT STYLE l LUMIN

ตอนที่ 2 : YOU NOT STYLE ♡ M R. L U H A N

M R. L U H A N

Luhan x Minseok

 

 ฉันชอบมินซอกเพราะมินซอกน่ารัก

          และก็อยากได้มินซอกเป็นแฟนด้วย

          คบกับฉันได้มั๊ย?

            “คบพ่อง!” ผมตะโกนออกมาเสียงดังในขณะที่นั่งลอกการบ้านจากเพื่อนในห้องพร้อมกับไอ้ชานยอลที่นั่งลอกอยู่ข้างๆกัน มันเงยหน้าขึ้นมาจากการบ้านตรงหน้าก่อนจะขมวดคิ้วพร้อมกับบ่นผมชุดใหญ่

            “มึงจะอะไรนักหนาวะ ไอ้ห่านั่นก็แค่ล้อเล่นกับมึงเอง มีผู้ชายบ้าที่ไหนมาขอผู้ชายด้วยกันเป็นแฟน มึงเองก็ซีเรียสเกินไปมินซอกแถมกูไม่เห็นว่าไอ้ลู่หานอะไรนั่นจะเลวร้ายสักเท่าไร เทียบกับมึงแล้วมึงเลวกว่าเยอะ” อยากถามมันจริงๆว่ามันยังเห็นผมเป็นเพื่อนอยู่มั๊ย - - ที่มึงว่ากูเลวมึงก็พอๆกันกับกูละไอ้โย่งเอ้ย!

            “มึงไม่เห็นสายตามันชานยอล หยาดเยิ้มซะจนกูที่ถูกมองถึงกับขนลุกไหนจะประโยคชวนอ้วกนั่นอีกนี่ก็ไม่ฆ่ามันตรงนั้นก็ดีเท่าไรแล้วดีนะที่มินซอกสุดหล่อคนนี้มีความใจดีต่อมวลมนุษย์เพศเดียวกันไม่งั้นนะมึงไอ้ห่านั่นไม่รอดจากตีนกูหรอก” ผมพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาบีบและหักดังกรอบแกรบเพื่อให้รู้ว่าถ้าผมเอาจริงละก็ไอ้นั่นไม่เหลือชีวิตรอดแน่ๆ แต่อย่างว่าละครับช่วงนี้จะทำตัวเป็นคนดีให้แม่สักหน่อย ดังนั้นเรื่องมีเรื่องกับคนอื่นๆเลยถูกยกยอดไปเอาไว้เรียนจบเมื่อไรมาเคลียร์ทีหลังก็ไม่สาย

            “มึงมั่นมาก -0-“

            “อยู่แล้วคนอย่างมินซอกพูดไรทำจริงเว้ย” ผมตบตรงหน้าอกของตัวเองที่มีแต่กล้ามเนื้อพร้อมกับแลบลิ้นใส่ไอ้ชานยอลเป็นการตบท้าย แต่อยู่ดีๆไอ้ชานยอลก็กดยิ้มมุมปากของตัวเองพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงกวนตีนจนผมรู้สึกฉงน

            “กูรู้ละมินซอกว่าไอ้ห่านั่นมองว่ามึงน่ารักยังไง”

            “ยังไงวะ?” ผมถามด้วยความสงสัยก่อนที่ไอ้ชานจะค่อยๆเอามือป้องปากพร้อมกับพูดเบาๆ เดี๋ยวนะ? มึงอยู่กับกูแค่สองคนมึงจะกลัวใครได้ยินครับไอ้คุณโยดาปาร์คชานยอล = =

            “ก็มึงเหมือนผู้หญิงจะตาย ตัวเล็ก ขาวๆ ปากแดงๆ แก้มป่องๆ แถมยังหน้าหมวยอีก ถ้าจับแต่งตัว
ใส่วิกนี่อย่างกับผู้หญิงเลยนะมึง”

            “ไอ้ดวกเอ้ย!”

            ผมเบิ๊ดกะโหลกเข้าที่หัวไอ้โย่งอย่างรุนแรงด้วยแรงอันสุดรักจากผม แหม่มึงพูดมาได้ว่ากูอย่างกับผู้หญิง ทุกคนดูก่อนครับความสูงชะลูดราวกับหลักกิโลเนี่ยดึงดูดหญิงได้มากแค่ไหน แถมหน้าตาหล่อเหลาอย่างกับซุปเปอร์สตาร์ฮอลลีวูดของกูเนี่ยผู้หญิงเขาชอบกันแค่ไหนไม่นับกล้ามแขนที่ใหญ่พอๆสูสีกับไอ้ชานยอล ไอ้ชานยอลรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรมันเลยพูดดักทางผมทันทีที่ผมกำลังจะเอ่ยปาก

            “อ๊ะๆ กูรู้ว่ามึงจะบอกว่ามึงแมนเต็มร้อย ตัวเล็กแต่ใจใหญ่ใช่มั๊ยวะ”

            “เออ!” ผมพยักหน้าด้วยความหงุดหงิด ไม่มีอารมณ์ทำการบ้านต่อเลยครับตอนนี้เจอไอ้ชานยอลพูดแบบนี้รู้สึกเสียใจนิดๆ เป็นผู้ชายอยู่ดีๆเสือกมีผู้ชายหน้าหวานอีกคนมาบอกชอบแถมยังขอเป็นแฟน ชีวิตนี้มีอะไรที่จะเฟลไปมากกว่านี้มั๊ย ผมวางปากกาลงพร้อมกับฟุบลงกับโต๊ะด้วยความหงุดหงิด

            “เป็นไรของมึงวะ”

            “กูเครียดว่ะชานยอล” นอกจากจะเครียดแล้วผมยังรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนจ้องจากสายตาของใครบางคนอีกด้วย แต่ไม่บอกก็พอจะรู้มีแค่คนเดียวละครับที่เมื่อวานประกาศว่าจะจีบผมอย่างเป็นทางการ นี่ทำเอานักเลงสุดซ่าอย่างผมถึงกับเครียดกินไม่ได้นอนไม่หลับ ลองมาเป็นผมดูสิครับ เจอเพื่อนผู้ชายในห้องบอกชอบแล้วคุณไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากจะรอดูแผนการที่จะจีบของมัน คุณจะรู้สึกอึดอัดแค่ไหน

            “ปกติมึงเคยเครียดกับเรื่องไร้สาระแบบนี้ด้วยเหรอวะ?” เสียงทุ้มของมันที่เอ่ยติดตลกทำให้ผมผงกหัวขึ้นมาตวัดตามองมันให้หุบปาก ใช่สิ มันไม่ได้โดนบอกรักแบบผมนิมันเลยพูดได้

            “กูก็ไม่เครียดเท่าไรหรอกแต่สงสัยกูคงต้องประกาศถึงความแมนของกูให้มันได้รู้เสียแล้วว่าคนอย่าง
กูไม่ควรมาเล่นด้วย”

            “เอาจริงนิ? -0-“

            “กูพูดจริง งั้นวันนี้แมร่งไปหาเรื่องโรงเรียนตรงข้ามกันมั๊ย? กูรู้สึกคันไม้คันมือมานานแล้ว อยากลองมีเรื่องสักวัน” ผมพูดอย่างจริงจังพร้อมกับมองหน้าไอ้ชานยอลที่มันเริ่มจะยิ้มและดวงตาของมันนี่ก็วิบวับแสดงออกมาว่ามันรอเวลาที่ผมจะพูดแบบนี้มานานแล้ว  ถ้าให้เรื่องต่อยตีผมสองคนนี่ชอบครับมีเรื่องที่ไหนต้องมีผมสองคนตลอดแต่ช่วงนี้มันไม่ว่างเลยไม่ค่อยมีเวลา สงสัยเย็นนี้ต้องไปยืดเส้นยืดสายซะหน่อยแล้ว รู้สึกเหมือนมันจะเคล็ดมานาน

            “กูรอเวลานี้มานานแล้วเว้ยมึง *0*”

            “คราวนี้แหละไอ้ห่านั่นจะได้รู้ว่ากูไม่ใช่เคะให้มันเต๊าะ”

            คาบภาษาจีน

            ในช่วงบ่ายของวันนี้พร้อมกับเปิดประเดิมด้วยวิชาภาษาจีนที่พึ่งเพิ่มหลักสูตรนี้เข้ามาได้ไม่นานและรุ่นทดลองของวิชานี้ก็เป็นพวกผมที่ทดลองเป็นรุ่นแรก ขอบอกเลยครับว่าแมร่งผมฟังไม่รู้เรื่องอ่านก็ไม่ออกได้แต่ครางพึมพำๆไปกับเพื่อนๆในห้อง นี่เด็กวิทย์คณิตต้องมาเรียนภาษาด้วยเหรอเนี่ย ผมเคาะดินสอกับตะตัวเองเป็นว่าเล่นก่อนจะเหลือบมองไอ้ชานยอลที่นั่งข้างผมที่ตอนนี้ฟุบหลับเฝ้าพระอินทร์ไปเป็นที่เรียกร้อยโดยมีหนังสือที่มันเอาตั้งขึ้นมาบังหน้ามันไว้ มึงฉลาดมากครับเพื่อนกู เสียงของเพื่อนๆที่พากันอ่านโจทย์ภาษาจีนทำให้ผมรู้สึกง่วงนอนจนอดไม่ไหวที่จะหาวขึ้นมา แย่ละ ผมอยากนอนแล้วสิ U_U

            ป๊อก!

            “คุณซิ่วหมิน ตอนนี้เป็นเวลาเรียนนะคะไม่ใช่เวลานอนกรุณาลืมตาขึ้นมาพร้อมกับอ่านโจทย์ในหนังสือพร้อมกับเพื่อนคนอื่นๆด้วยค่ะ” สิ้นเสียงมิสคิมครูสอนภาษาจีนของห้องผมเพื่อนๆคนอื่นๆในห้องต่างก็หัวเราะคิกคัก นี่พวกนี้มันนึกว่าความง่วงนอนของผมมันเป็นเรื่องตลกหรือไง ผมเลยส่งสายตาอาฆาตฝากไว้ก่อนที่ทุกคนจะเลิกหัวเราะแล้วกลับไปตั้งใจอ่านโจทย์ดังเดิม และแล้วสายตาของผมก็สบเข้ากับคนที่อยู่หน้าห้องที่หันมามองผมเพียงแค่เสี้ยวหน้าจนเห็นว่าจมูกนั่นมันโด่งแค่ไหน แถมยังหน้าหวานๆเหมือนผู้หญิงอีก ถ้าไม่ติดว่ามันคือไอ้ลู่หานที่บอกชอบผมเมื่อวานผมก็คงจะรู้สึกดีกว่านี้ ผมถลึงตามองมันก่อนจะเปลี่ยนไปปลุกไอ้ชานยอลให้มันขึ้นมาอ่านบ้าง ในเมื่อมินซอกคนนี้ไม่ได้นอน มึงก็อย่าหวังว่าจะได้นอนครับไอ้ชานยอล

            “ตื่นดิวะเหี้ยชาน” ผมสะกิดพร้อมกับกระซิบเบาๆแต่สักพักก็เปลี่ยนเป็นตบหน้าขามันเบาๆจนมันสะลืมสะลืองัวเงียขึ้นมา เปลือกตาที่ยังไม่เปิดของมันทำให้ผมอดหมั่นไส้ไม่ได้ นอนเชี่ยสบายเลยนะมึง ผมเลยแกล้งดึงขนตาของมันอย่างแรงจนมันร้องจ๊ากออกมากลางห้อง

            จ๊ากกกกกกกกก!

            0.0

            แน่นอนครับทุกคนในห้องหันมามองด้วยสนใจแม้แต่มิสคิมที่กำลังสอนอยู่ ไม่เว้นแม้แต่ไอ้ลู่หาน หรือบางทีไอ้นี่อาจจะมองอยู่ตลอดเวลา

            ผมขนลุกอ่ะ T^T

            “มึงดึงเหี้ยอะไรของมึงห๊ะไอ้เตี้ย!” มันกระซิบกระซาบกับผมเบาๆพร้อมกับลองจับขนตาบางส่วนที่ผมดึงก่อนจะเห็นว่ามันติดมือของมันมาด้วย อ๊า นี่ผมดึงแรงไปปะเนี่ยผมว่าผมออมแรงแล้วนะเนี่ย

            “ไอ้เหี้ยหลุดติดมือกูมาด้วยเลยอ่ะ” ไอ้ชานยอลทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แต่ผมรู้ครับว่ามันเป็นการเสแสร้งชนิดหนึ่งของมันผมเลยได้แต่ยักคิ้วให้พร้อมกับเอ่ยขอโทษมันเบาๆ

            “ขอโทษว่ะ”

            “กูอยากโกรธมึงจริงๆเลยไอ้เตี้ย T^T โธ่! ขนตาอันเป็นสิ่งที่จะทำให้ปาร์คชานยอลสุดหล่อหล่อขึ้นกลับหลุดออกมาเพราะมึงแท้ๆ” เมื่อโทษใครไม่ได้มันก็โทษผมละครับ แหะๆ ใครบอกมึงอยากหลับในห้อง
เองนี่หว่า

            “มึงทำหน้าเหี้ยแบบนี้แมร่งน่าเกลียดชะมัด”

            “เออสิ ใครจะไปหล่อเหมือนมึง โอ๊ะโอ ไอ้ลู่หานนั่งหน้าห้องมองมึงด้วยล่ะซอก” ผมขมวดคิ้วก่อนจะมองตามนิ้วชี้ใหญ่ของไอ้ชานยอลก่อนจะพบว่าไอ้ลู่หานนี่มองผมอยู่จริงๆ อย่าบอกนะว่ามันมองผมตลอดเวลาอ่ะ! โห่ นี่กูอยู่ในสายตาของมึงมานานเท่าไรละ กูจะดีใจหรือเสียใจดี

            “มองแบบนี้แสดงว่ามันต้องมึงมานานแล้วดิ” ไอ้ชานยอลพูดพร้อมกับจับปลายคางพลางทำหน้าคิด ส่วนผมน่ะเหรอทำหน้าเบื่อหน่ายสุดขีด พอได้ยินไอ้ชานยอลพูดแล้วผมเอียนอยากอ้วกอ่ะ

            “ห่านี่แมร่งเป็นเกย์ชัวร์” ผมพูดอย่างใจคิด ถ้าผู้ชายที่ชอบผู้ชายด้วยกันนี่ต้องเป็นเกย์แน่ๆ อี๋~ ขยะแขยง

            “กูก็คิดเหมือนมึง แต่บางทีไอ้นี่อาจจะมีรสนิยมชอบผู้ชายแบบมึง” ไอ้ชานยอลหันกลับมามองผมก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากแต่มันกลับดูไม่น่ากลัวเท่าใครบางคนที่ผมรู้สึกขนลุกอยู่เรื่อยๆเวลาที่พูดถึง

            “แบบกู?”

            “ตัวเล็กแบบมึงคงเป็นสเปคมันสินะ” ถ้างั้นผมคงผิดที่เกินมาตัวเล็กแล้วโดนใจไอ้ลู่หานมันสินะ  - -

            “คิดแล้วสยอง แล้วกูควรทำยังไง?”

            “ต่อยแมร่งไปสองสามทีรับรองมันไม่กล้าจีบมึงแน่มินซอก เชื่อกู!”

            ผมเชื่อใจไอ้ชานยอลเพื่อนรักได้ใช่มั๊ย?

            เลิกเรียน

            “มินซอก!” เสียงเรียกจากหน้าห้องทำให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมองว่ามันเป็นใครกันที่เรียกชื่อผมในขณะที่ผมกำลังเก็บของเข้ากระเป๋า ตอนนี้เหลือแค่ผมกับไอ้คนที่เรียกชื่อผม ส่วนไอ้เพื่อนตัวสูงของผมมันรีบแจ้นออกไปตั้งแต่เสียงออดดังปล่อยให้ผมบ่นและเก็บกระเป๋าอยู่คนเดียว ตอนนี้ตัวผมแข็งทื่อไปหมดต่างกับมือของผมที่มันกำลังกำแน่นด้วยความคันยุกยิก มึงเรียกชื่อกูทำไมห๊ะไอ้ลู่หาน!

            “เรีกชื่อกูทำไม?”

            “ฉันอยากไปส่งมินซอก” มันเก็บของกระเป๋าเสร็จมันก็สาวเท้าเดินเข้ามาใกล้กับผมอย่างรวดเร็วจนผมยังแอบตกใจ ไอ้ห่านี่มึงเดินมาเร็วไปมั๊ยแถมยังเดินเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจที่รดอยู่ตรงปลายจมูกของผมเอง นี่ผมเตี้ยกว่ามันขนาดนี้เลยเหรอ? นึกว่าจะห่างกันนิดเดียว

            “กูกลับเองได้ไม่ต้องให้ใครไปส่ง  กูโตแล้ว”

            “แต่ฉันอยากไปส่งมินซอกนี่นา บอกแล้วไงฉันชอบมินซอก อยากจีบมินซอก และก็อยากได้มินซอกเป็นแฟน” แค่มึงพูดกูยังขนลุกนะไอ้สัสนี่แมร่งเล่นส่งสายตาหวานเชื่อมาให้กูอย่างกับกูจะหลงคารมของมึงงั้นแหละ ขอโทษทีกูไม่ใช่สาวน้อยที่มึงจะมาเต๊าะเล่นด้วยง่ายๆ กูชอบเล่นตัว?

            “มึงหยุดพูดได้มั๊ย? ว่ามึงจะจีบกู กูอยากอ้วกมึงไม่ขนลุกหรือไง” มันส่ายหน้าให้ผมก่อนจะฉวยโอกาสในขณะที่ผมพูดกับมันดึงกระเป๋าเป้ของผมไปอย่างรวดเร็วจนผมร้องตามแทบไม่ทัน

            “เฮ้ย! มึงเอากระเป๋ากูมานะไอ้สัส!”

            “มินซอกพูดไม่เพราะเลย”

            “ก็กูเป็นอย่างนี้ของกูอยู่แล้ว มึงเอากระเป๋ากูมาเดี๋ยวนี้นะ!”

            “ไม่ให้ มินซอกให้ฉันไปส่งมินซอกที่บ้านก่อนสิ” ผมระอากับมันจริงๆเลย ตอนนี้ยิ่งใกล้เวลาที่ผมต้องไปตีกับไอ้พวกโรงเรียนตรงข้ามแล้วสิแต่เสือกมีตัวมารมาขวางเอาไว้ นี่พระเจ้ากำลังเล่นตลกอะไรกับผม!

            “กูไม่ได้จะกลับบ้าน” ผมพูดด้วยเสียงอ่อนๆแต่ก็แอบเขม่นมันในใจ ไอ้ห่านี่เมื่อไรมึงจะเอากระเป๋า
กูมา!

            “แล้วมินซอกจะไปไหน?”

            “ไปตีคน” พอผมพูดแค่นั้นมันก็ขมวดคิ้ว มึงจะสงสัยอะไรกูนักหนาห๊ะ! ไอ้ห่านี่ คนยิ่งรีบๆอยู่ ผมจิ๊ปากอย่างขัดใจก่อนจะพยายามยื่นมือไปแย่งกระเป๋าคืนแต่มันเล่นดันเอากระเป๋าผมไปไว้ด้านหลังทำให้ผมแย่งคืนไม่ได้ ไอ้ลู่หานพูดด้วยน้ำเสียงติดเจือๆไม่พอใจ แต่ช่างสิ ชีวิตกูอ่ะ!

            “ไม่กลัวเจ็บหรือไง ชอบหรือไงการใช้กำลัง”

            “มึงจะบอกว่ากูใช้กำลังมากกว่าสมองสินะ!” ขึ้นครับขึ้น ของแบบนี้มายั๊วะอารมณ์ผมแบบนี้ของมันขึ้นครับ ว่าผมไม่มีสมองนี่มึงวอนตีนกูมากใช่ป่ะ!

            “เปล่าสักหน่อย แค่เตือนด้วยความเป็นห่วง ฉันไม่อยากเห็นมินซอกเจ็บตัว”

            “ร่างกายกู ก็จะเป็นยังไงก็เรื่องของกูดิ มึงจะยุ่งอะไรกับกูมากนักห๊ะไอ้หน้าหวาน! กูบอกไว้เลยนะต่อให้มึงบอกชอบบอกเป็นห่วงกู กูก็ไม่เคลิ้มยอมเป็นเคะให้มึงเสียบง่ายๆหรอก กูแมนเว้ย!”

            “มินซอก”

            “ไปยุ่งกับเรื่องเรียนของมึงไป กูจะรีบไปตีคน” ผมบอกด้วยความโมโห อยู่ดีๆความคิดของผมดันคิดไปถึงคำพูดของไอ้ชานยอลที่บอกในชั่วโมงเรียนภาษาจีน ผมคิดอย่างใจอย่าง ที่จริงอยากต่อยไอ้นี่ให้มันตายห่าตรงนี้แต่ว่าอีกใจผมก็ไม่อยากทำร้ายคนตรงหน้า ผมรู้ดีผมเป็นคนดีพอ(ยักคิ้วในใจ)ดังนั้นเพื่อที่จะไม่เสียเวลาผมเลยไม่ทำร้ายมัน แต่ในตอนนี้มือผมกลับยุกยิกๆครับ

            “ฉันไม่ให้มินซอกไป” มันด้วยน้ำเสียงเรียบๆเหมือนจะขู่และห้ามผมไม่ให้ไปแต่คนอย่างผมหรือจะฟังมัน เพื่อนก็ไม่ใช่เพื่อน

            “มึงเป็นใครมายุ่งอะไรกับกูนักหนาวะเนี่ย!”

            “ก็เป็นสามีในอนาคตมินซอกไง”

            พลั๊วะ!

            ผมชกออกไปเต็มแรงก่อนที่มันจะกุมเบ้าตาด้วยความเจ็บ ผมเลยฉวยโอกาสตอนมันเผลอแย่งเอากระเป๋ากลับมาไว้กับตัวพร้อมกับกำลังจะวิ่งออกไปแต่มือของมันกลับมาคว้าเอามือของผมไว้ก่อน ผมเลยมองไปที่มันอีกครั้งแล้วจัดการชกตาขวาซ้ำกับข้างเดิมของมันแล้วเปลี่ยนไปชกตาซ้ายเพื่อที่ผมจะได้หลุดออกจากการจับกุมของมัน

            พลั๊วะ!

            “โอ๊ย!” ผมมองมันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะทำท่าส่งจูบให้มันเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อเป็นการบอกลาครั้งสุดท้ายที่มันจะได้ยุ่งกับผม ต่อจากนี้ไปมันจะได้เลิกชอบผมสักทีและได้รู้ด้วยว่าผมไม่ใช่เคะอ้อนแอ้นที่มันจะเต๊าะเล่น รู้ไว้เลยมินซอกโครตแมน!

            “ไปก่อนนะจ๊ะลู่หาน จุ๊บ!” ผมกดยิ้มมุมปากก่อนจะวิ่งหนีออกจากห้องไปโดยไม่ฟังเสียงที่ร้องตามหลังของผม

            “มินซอกรอฉันด้วย!”

            LUHAN PART

            ผมมองมินซอกทิ่วิ่งออกจากห้องไปจนลับสายตาก่อนที่ผมจะเอามือที่กุมตาตัวเองออก ให้ตายสิ แผนสำออยแกล้งเจ็บผมไม่ได้ทำให้มินซอกสนใจสักนิด แต่อย่างน้อยมินซอกก็ส่งจูบให้ผมถือว่าคุ้มก็แล้วกันแลกกับการแสดงบทบาทเล็กๆน้อยๆ ผมเอามือแตะริมฝีปากตัวเองก่อนจะเลียมันด้วยความกระหาย ดูท่าวันหน้าผมคงจะไม่พลาดได้เอาริมฝีปากตัวเองไปประทับปากเล็กๆนั่น ดูสิ ถ้าหากเป็นอย่างนั้น ปากเล็กๆของมินซอกนั้นจะหวานแค่ไหนกันนะ

            ตัวเล็กสเปคหาญ  คำๆนี้ผุดขึ้นมาในหัวของผมในขณะที่ผมก้าวเท้าออกจากห้องเพื่อเดินไปตามที่มินซอกกำลังไป นอกจากจะน่ารักแล้วยังซาดิสต์อีกด้วย เอาสิ ผมชอบมินซอกที่เป็นแบบนี้อยู่แล้ว มาเจอหมาป่าในคราบลูกแมวอย่างผม คิดดูละกันว่ามินซอกจะรอดจากผมหรือเปล่า ไอ้ผมมันก็ท่องนิยามตื๊อเท่านั้นที่ครองโลกอยู่แล้ว ให้ทายว่ามินซอกดิ้นไม่หลุดจากกรงที่ผมกำลังจะสร้างให้แน่ๆ

            “คิดว่าแค่นี้ฉันจะยอมเหรอมินซอก”

            ของฉัน

TBC.

CR.SQ