คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : PRINCESS 1 (TAOKAI)
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
PRINCESS 1
ณ ทะเลทรายคาราฮาริฝั่งใต้ ได้มีหมู่บ้าแห่งหนึ่งที่ค้าขายเพรชพลอยส่งออกให้ต่างประเทศ และยังมีเพรชศักดิ์สิทธ์ที่เป็นของตกทอดไว้ปกปักรักษาหมู่บ้านไม่ให้มีอันตราย เพรชนั้นมีนามว่า incomparable diamond (อินคอมพาราเบิล)สีเหลืองปนน้ำตาล เมื่อแสงแดดตกกระทบ เพรชนี้จะเรืองแสงและแวววาว มีขนาดถึง 407.48 ไร้ตำหนิ ซึ่งเพรชนี้ หัวหน้าหมู่บ้านจะเป็นคนปกปักรักษาและส่งต่อรุ่นถึงรุ่น ซึ่งปัจจุบัน ลี แทมิน เป็นชีคเผ่าอาเมด ได้สมรสกับ คิม คีย์บอม ทั้งสองครองรักกันจนคีย์บอมตั้งท้อง
“ท่านชีค.. ลูกดิ้นใหญ่เลย” คีย์บอมลูบท้องแก่ของตัวเองที่จวนจะคลอดอย่างมีความสุข
“ข้าหวังให้เขาสืบต่อเพรช และเป็นผู้ดูแลคนต่อไป เจ้าว่าไง” แทมินลูบผมภรรยาตัวเอง แล้วก้มลงไปจูบที่ท้องของคีย์บอมอย่างรักใคร่
“ท่านชีค มีโจรมาปล้นเหมืองแร่ของเรา!! ” หวง หวางจื่อวิ่งกระหืบกระหอบเข้ามาภายในบ้านที่เหมือนเต้นท์ แต่ทำมาจากผ้า พื้นที่กว้างขวางรายล้อมไปด้วยตะเกียง มีอุปกรณ์สะดวกครบครัน คล้ายๆเต้นผ้าสามเหลี่ยม แสงไฟสลัวส่องกระทบถึงหน้าแทมิน ก่อนที่จะจูบกระหม่อมของคีย์บอม แล้วลุกขึ้นหยิบดาบ วิ่งออกไป
“ระวังตัวด้วยนะ!.. ” คีย์บอมร้องตามแทมิน ก่อนที่จะประคองตัวเองไปหลบหลังตู้เสื้อผ้า
เคร้ง !
เสียงของมีคมแหลมยาวปะทะกันระหว่างคนในหมู่บ้านกับกลุ่มโจรดังขึ้นสนั่นหมู่บ้าน บ้านหลายหลังถูกเผา เพลิงไหม้สีแดงฉานกำลังลุกลามไปทั่ว
เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ตามด้วยเสียงครวญครางของหยิงสาวในหมู่บ้านที่โดนข่มขืน
แทมินตวัดดาบไปที่แขนของหัวหน้าโจร เลือดสีแดงสดไหลซิบออกตามรอยบาด
“มึง ตายซะเถอะ!!! ” หัวหน้าโจรกัดฟันแน่น ก่อนที่จะคว้าปืนมายิงใส่แทมินอย่างไม่ยั้ง
ปัง! ปัง ! ปัง ! ปัง!!
“ อึก...” ร่างของแทมินทรุดฮวบลง ลมหายใจรวยรินของแทมิน ทำให้หัวหน้าโจรยิ้มอย่างสะใจ แทมินพิมพัมสักพัก ก่อนที่ร่างแทมินจะสิ้นลม
“ข้าแต่เทพราห์ โปรดปกปักรักษาหมู่บ้านของข้า และลูกบ้านของข้าด้วยเถิด เทวีเทาเอเร็ท โปรดคุ้มครองลูกของข้าด้วย.....”
Seoul Korea 2015
“คุณ คิม จงอินคะ ท่านประธานเรียกเข้าพบคะ” เลขานุการสาวเดินถือแฟ้มเอกสารมาให้ จงอินพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนที่จะทิ้งตัวลงเก้าอี้ทำงานเต็มแรง เพรช พลอย อัญมณี เพรช พลอย อัญมณี เพรช พลอย อัญมณี เพรช พลอย อัญมณี พ่อก็มีแต่ให้เขาศึกษาเรื่องพวกนี้ทั้งนั้น ทั้งๆที่ในใจอยากไปศึกษาสัตว์โลกที่ในสารคดีที่เขาทำกันบ้างมากกว่า
“เฮ้อ.. ” จงอินถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่จะเดินตรงไปยังห้องที่มีป้ายติดไว้ว่า ท่านประธาน ตัวเด่นหราแปะอยู่หน้าห้อง จงอินผลักปรพตูเข้าไปก่อนที่จะนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามผู้เป็นพ่อ
‘พ่อมีอะไรรึป่าวครับ ?’ จงอินจ้องผู้เป็นพ่ออย่างสงสัย จงฮยอนขำเล็กน้อยกับอาการฟึดฟัดของลูกชายคนเดียว
‘อีก2-3วันนี้ ไปคาราฮาริหน่อยสิ’ จงฮยอนมองดูลูกชายวัย18กำลังขมวดคิ้วอย่างหนักเพียงแค่แปปเดียวก่อนที่โวยลั่น
‘พ่อ!นั้นมันทะเลทรายนะคัรบ มันร้อนมาก! ไม่มีอุปกรณ์อะไรเลย! ไม่เอานะ!’ จงอินเดินวนไปวนมาก่อนที่จะมองคนเป็นพ่ออย่างหมดหนทาง
‘แค่ไปเอาเพรชที่มีค่ามากที่สุดในโลกมา.. มันเป็นของสำคัญ พ่อไม่อยากให้ลูกน้องทำมัน’ จงฮยอนอธิบายให้จงอินฟัง จงอินพยักหน้ารับเบาๆก่อนที่จะลุกขึ้นยืนเต็มตัว
‘งั้นเดี๊ยวผมไปเก็บเสื้อผ้าก่อนะครับ ’
‘อย่าลืมไปหาแม่ก่อนละ ’ จงฮยอนมองตามลูกชายที่เดินออกจากห้อง ก่อนที่จะเปิดดูข้อมูลเพรชที่เขาต้องการ ...ถึงแม้มันอาจเสี่ยง แต่ก็เหมือนกับเขาส่งจงอินกลับไปบ้านเกิดอีกครั้ง ที่อยู่ในเขตหมู่บ้าอาเมด..
หมู่บ้านอาเมดแห่งคาราฮาริใต้
‘แม่ครับบบบบบบบบบ’ จงอินกลับมาบ้าน พร้อมวิ่งเข้าไปกอดคนเป็นแม่
‘ว่าไงหื้ม นีนี่’ คีย์บอมกอดตอบจงอิน พลางลูบผมนุ่มเบาๆ
“นีนี่ต้องไปทะเลทรายอ่า นีนี่ไม่อยากไปเลย” จงอินซุกคอคนเป็นแม่
ตราบใดที่อาเมดต้องการเจ้า...
อาเมดจะลิขิตให้เจ้าต้องกลับไป
วันรุ่งขึ้นจงอินเดินทางไปสนามบินอินชอนตั้งแต่ไฟล์บินแรก การนั่งเครื่องบิน15-16 ชม.ไปแอพฟริกาใต้ มันไม่ควรจะนั่งเฉย ๆ คุณรู้ใช่มั๊ย ?
เปลือกตาสีน้ำตาลอ่อนของจงอินค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ เขามองเห็นเงาบางอย่างเคลื่อนไหวผ่านหน้าเขาบ่อยครั้ง ก่อนที่จะมากระซิบที่หูว่า
ยินดีต้อนรับกลับบ้าน ท่านชีค
ณ สนามบินในเวสเทิร์นซาฮารา / ซาฮาราตะวันตก
จงอินตื่นจากการผักผ่อนเป็นเวลาหลายชั่วโมง เมื่อพนักงานประการใส่ไมค์เป็นภาษอาหรับว่าใกล้ถึงแล้ว เขาลุกขึ้นพร้อมหยิบกระเป๋าสัมภาระบางอย่างที่ต้องติดตัว ส่วนกระเป๋าเสื้อผ้าให้คนของพ่อถือให้
ทันทีที่ก้าวงจากเครื่องบิน จงอินแทบพยุงตัวไม่อยู่ อากาศที่ร้อนระอุกว่าเกาหลีเป็นพันเท่าให้ทำจงอินปรับสภาพตัวไม่ทัน มือบางปาดเหงื่อที่ไหล่ตามใบหน้า ก่อนที่จะค่อยๆเดินลงและตรงไปยังจุดตรวจคนเข้าประเทศ รถลีมูซีนคันหรู สีดำวาว จอดเทียบกับประตู คนขับเดินอ้อมมาเปิดประตูให้จงอินอย่างสุภาพพร้อมคำนับเบาๆ
จงอินสอดตัวเข้าไปนั่งในรถหรูคันงาม ภายในตกแต่งไปด้วยอุปกรณ์อำนวยความสะดวกหลายอย่างเช่น คอมพิวเตอร์ ทีวี ที่นอน ตู้เครื่องดื่ม แต่จงอินกลับสนใจในสิ่งที่แม่เขาให้มาต่างหาก มันคือสร้อยเงินที่ประดับด้วยเพรชเล็กๆ
“แม่จะให้มาทำไมเนี้ย” จงอินพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะทอดสายตามองไปรอบๆด้าน เส้นทางที่เขากำลังไป มันไกลห่างจากในเมืองมากขึ้นทุกที กระบองเพรชและโขดหินเล็กๆน้อยๆเต็มตามถนนหนทางที่เขากำลังไป พื้นที่ทะเลทรายเพิ่มวงกว้างมากขึ้น อดคิดไม่ได้ว่าถ้าลงจากรถเค้าจะไม่ไห้หมดเลยหรอ ....
“ถึงแล้วครับคุณหนู”
จงอินเหม่อสักพักก่อนที่จะหันไปตามเสียง
“ที่นี้เนี่ยนะ ? นายจะให้ฉันไปอยู่ไหน บ้านก็ไม่มี ไม่มีโรงแรม รีสอท ร้อนก็ร้อน ” จงอินหน้างอพร้อมกวาดสายตาไปทั่วบริเวณ เห็นแต่อูฐกับเต้นท์ผ้าไม่กี่หลังเองนะย้ะ!
“ไปเปลี่ยนชุดกันครับ ” คนขับรถเดินมาเปิดประตูให้จงอิน ไอร้อนจากด้านนอกปะทะเข้าหน้าจงอินจนเกิดริ้วแดงบนหน้าเบาๆ
‘ร้อน..’ จงอินเดินไปยังเต้นและเดินดูชุดสำหรับการเดินทางสู่ข้างหน้า(?) อย่างช้าๆ ก็ในนี้มันเย็นนี้น่า -3-
เสื้อกุรงวัรดะปักลายสีขาวแขนยาวถูกสวมไว้ด้านใน โต๊บแขนยาวม่วงอ่อนถูกสวมทับบนร่างกายของจงอิน ผ้าบาวาสีอ่อนลายดอกไม้ถูกพันไว้รอบศรีษะแถมด้วยผ้าคลุมสีขาวอีกที ตบท้ายด้วยเสื้อคลุมแขนยาวมิชลาฮ์
“เสร็จแล้ว..” จงอินโผล่หัวออกมาจากห้องแต่งตัวก่อนที่จะเดินตรงไปหาลูกน้องคนสนิทของพ่อ
“พี่ฟ่าน..” จงอินสะกิดคนตรงหน้าเบาๆ คนตัวสูงหันมามองจงอินในชุดสูงส่งอย่างเอ็นดู พร้อมผูกเชือกบนศรีษะจงอินเพื่อกันผ้าไม่ให้หลุดในตอนเดินทาง
“ไปกันเถอะ ” อี๋ฟ่านเปิดเต้นท์ออกให้จงอิน แล้วเดินนำไปอย่างช้าๆ
จงอินมองอูฐตรงหน้าก่อนที่จะสัมผัมมันเบาๆตามสันจมูก
“จะค่ำแล้วจงอิน เดี๊ยวเราต้องค้างกลางทางนะ ” อี๋ฟ่านกระโดขึ้นหลังอูฐพร้อมกระตุกเชือกเบาๆ จงอินทำตามอย่างว่าง่าย พร้อมขี่อูฐเข้าไปใกล้อี๋ฟ่านมากขึ้น
“เรามาเอาเพรชอะไรอะ ทำไมถึงให้จงอินมาเอง” เสียงอู้อี้ลอดผ่านผ้าปิดหน้าทำให้อี๋ฟ่านหันไปตอบอย่างช่วยไม่ได้
“ก็นายเชื่อมต่อกับมันไงละ มันถึงได้ยากมาก”
TBC.
Talk
ตอนนี้แทบจะไม่มีบอทพูดเยอะอ่า ขอโทษนะค่า
แต่สัญญาว่าตอนหน้ามีเยอะแน่นอน *อย่าลืมเม้นให้กำลังใจด้วยนะ
ความคิดเห็น