คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : BABY KITH. 2
BABY KITH.
BABY KITH. 2
‘ผมมาหาคุณ คิมจงอินครับ’
เซฮุนเอ่ยกับชายผิวสีแทนตรงหน้า ร่างโปร่งมองมาที่เขาอย่างสงสัย พร้อมกับเอียงคอเล็กน้อย ผมรู้สึกว่ากลิ่นที่ผมได้กลิ่น เหมือนกับคัพเค้กที่ผมเพิ่งกินไป กลิ่นหอมหวานแบบนี้.. ผมชอบจัง
‘ผมคือ คิม จงอินครับ ’ คนตรงหน้าเขาเอ่ย
!!!!
‘คุณคือ.. คิมจงอินหรอครับ ?’ ผมเอ่ยถามคนตรงหน้าชัดๆ.. และอีกอย่าง ผมเริ่มแน่ใจแล้วว่า กลิ่นหอมๆเป็นกลิ่นของเขา คล้ายๆกลิ่นน้ำหอม Britney Spears fantasy น้ำหอมที่คล้ายขนมหวานที่ผมชอบ...คัพเค้กไงละ แต่..น้ำหอมนี้มันเป็นของผู้หญิงนี่น่า.. ผมเหม่ออยู่สักพักก็ได้ยินเสียงของเขา ใกล้เขามาเรื่อยๆ ..
‘เอ่อ..คุณครับ’
‘คุณครับ !’
‘นี่คุณ!! ’
ผมสะดุ้งตื่นจากความคิด แล้วเงยหน้าขึ้น ผมเพิ่งรู้ว่าใบหน้าของเราใกล้กันขนาดนี้.. กลิ่นหอมนั้น ..เสียงของเขา ใบหน้าของเขา อยู่ห่างจากผมแค่คืบเดียว เขาเรียกผม พร้อมกับยื่นหน้ามาใกล้เรื่อยๆ ริมฝีปากของเขาขมุบขมิบพูดคำว่า คุณออกมาไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่แล้ว จนผมเผลองับริมฝีปากของเขาเบาๆ ... รสชาติเหมือนคัพเค้กที่เพิ่งกินไปเลย
‘เฮ้ย คุณ!! ’ ตอนแรกผมกะแค่จะปลุกให้ไอ้เด็กนี้ที่ยืนเหม่อมองหน้าผมอยู่นานๆเฉยๆนะ ไหงเป็นงี้ จงอินอยากจิกรี๊ด อรั๊ยยยยย!-3-
จู่ๆใบหน้าของผมก็เห่อร้อนขึ้นมาทั้งๆที่อยู่ในร้าน ที่มีห้องแอร์เย็นแท้ๆแค่โดนงับปากนิดเดียว.. ทำให้ตรงนี้ในร้านของผมร้อนไปเลย
เซฮุนมองคนร่างโปร่งที่ใบหน้าแดงก่ำ ที่ไม่รู้ว่าโกรธ หรือ เขินเขากันแน่
‘ผมขอโทษครับ ’ เซฮุนพยายามเก็บอาการขำท่าทางของคนตรงหน้า ที่ฟึดฟัดเล็กน้อย
‘ว่าแต่ คุณมาหาผมทำไมหรอ’ ในเมื่อไม่อยากให้เกิดความเงียบรอบด้าน จงอินยอมเงยหน้าจากถาดคุกกี้ของตนเองเพื่อที่จะถามเด็กที่มาแตะอั๋งปากเขาตะกี้
‘ผมมาเรียนทำ ...’
‘คุณจงอินคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบ!’ เสียงทุ้มต่ำของผู้มาใหม่ทำเอาเซฮุนต้องหันไปมอง มาขัดจังหวะเหลือเกิน ไอ้ !..
‘เฮ้ย ชานยอล! ’ เซฮุนมองผู้มาใหม่อย่างอึ้งๆ ไม่นึกว่าเพื่อนร่วมห้องจะมาเจอกันที่นี้
‘โอ้ว ไงไอ้ฮุน ’ ชานยอลยักคิ้วให้เซฮุนก่อนที่จะเดินตรงไปหาจงอิน
‘คือ ผมมาคุยเรื่องของเรานะครับ คุณจงอิน ’ ชานยอลมองจงอินด้วยสายตาวิบวับ จงอินยิ้มแหย่ๆให้ก่อนที่ปาร์คชานยอล จะยิ้มกว้าง อวดฟันขาวที่เรียงกันอย่างเป็นระเบียบ
‘เฮ้ย คุยไรกันว่ะ ’ เซฮุนเขามาแทรกกลางระหว่างจงอินกับชานยอล ที่กำลังจะสร้างโลกส่วนตัวสองคน(โดยชานยอล)
‘คือ ผมขับรถชนรถคุณชานยอลเข้านะ ..ว่าแต่คุณชานยอลมาหาผมมีเรื่องอะไรหรอครับ ’ จงอินบอกเซฮุนเสร็จสรรพก่อนที่จะหันไปถามชานยอล
‘ในนามบัตรของคุณมีบอกว่าสอนทำขนมฟรี จริงหรอครับ’ เซฮุนหรี่ตามองไปทางชานยอลที่จะมาทำขนมเหมือนเขา ไอ้นี้จะมาเต๊าะคุณจงอินรึไง ฝันไปเถอะเซฮุนต้องได้คุณจงอินมาครอง
ห้ะ...
เมื่อกี้เขาพูดอะไร...
ลองเลื่อนขึ้นไปใหม่สิรีดเดอร์ผู้หน้ารัก
ผมเผลอพูดอะไรออกไปเนี้ย..
‘อ่อ ครับ งั้นจะให้เริ่มวันไหนดีครับ’ จงอินยิ้ม
‘วันนี้!//วันนี้ครับ!’ เซฮุนกับชานยอลพูดออกมาพร้อมกัน
จงอินยืนมองสองคนที่จ้องหน้ากัน ก่อนที่จะขำเบาๆแล้วพูดว่า
‘งั้นตามมานะครับ ’ จงอินถือถาดคุ้กกี้ไปไว้หน้าเคาท์เตอร์ ก่อที่จะเดินไปหยิบผ้ากันเปื้อนมาให้ทั้งสองคน ชานยอลกับเซฮุนตรงดิ่งไปยื้อแย่งผ้ากันเปื้อนทั้งสองผืนกัน ในสายตาคนทั้งร้านที่จับจ้องที่พวกเขา
‘ไอ้โยดา เอามา!’ เซฮุนคำรามเบาๆในลำคอ ก่อนที่จะส่งสายตาพิฆาตไปให้ชานยอล
‘แกสิเอามาไอ้หน้าปลาไหล ’ชานยอลกัดฟันพูดก่อนมาทางตัวเอง
จงอินมองภาพตรงหน้าอย่างเอื่อมระอา ก่อนที่จะเดินหนีเขาครัว ทั้งสองเห็นจงอินที่กำลังเดินเข้าครัวไป จึงรีบวิ่งตามไปประกบตัวของจงอินคนละข้าง อย่างไม่มีใครยอมใคร ลองนึกภาพตอนนี้ดูคล้ายกับแฮมเบอร์เกอร์ ที่มีจงอินเป็นไส้อยู่ตรงกลาง จนทำให้จงอินรู้สึกอึดอัดจนทนไม่ไหว
‘โว้ย....ใส่ผ้ากันเปื้อน ถุงมือและตามผมมา’
จนอินร้องขึ้น สั่งเซฮุนและชานยอลเสร็จก็เดินนำออกไป
‘เพราะมึงนั้นแหละ ทำให้จงอินโกรธ’ชานยอลกล่าวโทษเซฮุน
‘มึงนั้นแหละ ไอ้โยดา’เซฮุนตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้
‘จะเรียนกันมั๊ย ?’ เสียงจงอินตะโกนออกมาจากห้องครัว
เพื่อง่ายในการทำ เนย 1 ถ้วย , น้ำตาล 2 ถ้วย , แป้ง 3 ถ้วย , ไข่ไก่ 4 ฟอง , นม 1 ถ้วย ,ผงฟู 1 ช้อนโต๊ะ ของทั้งหมดถูกเตรียมไว้บนโต๊ะยาวสีขาวที่แยกออกเป็นสองฝั่ง โดยจงอิน
ชานยอลกับเซฮุนประจำที่ก่อนที่จะจ้องมองไปจุดศูนย์กลางคือจงอิน
‘วันนี้เราจะมาทำคัพเค้กสูตรง่ายๆกันก่อนนะครับ เริ่มจากร่อนแป้ง ผงฟู และเกลือเข้าด้วยกันครับ ’ จงอินเดินตรงไปยังไมโครเวฟ เพื่อตั้งอุณหภูมิให้อยู่ใน 175 องศาเซลเซียส
ชานยอลกับเซฮุนทำตามที่จงอินบอกอย่างขะมักเขม้น จงอินแกะเนย แล้วนำไปละลายและ พักไว้
‘โอ๊ย! จงอินครับ แป้งเข้าตา’ชานยอลโอดครวญออกมา จงอินรีบวิ่งไปดูชานยอลก่อนที่จะหยิบผ้ามาเช็ดตาให้ชานยอล
‘เจ็บมากมั๊ย’ จงอินเขย่งเท้าเช็ดตามรอบตาชานยอล ซึ่งทั้งหมดอยู่ในสายตาของเซฮุน
หึ๊ย... ไอ้ซุงแหล เซฮุนมองภาพข้างหน้าก่อนที่จะเบือนหน้าหนี
‘ไม่เป็นอะไรแล้ว งั้น..ช่วยเอาไข่ นม น้ำ น้ำตาลมาผสมกับแป้งที่ร่อนไว้ด้วยนะครับ ’ จงอินบอกเซฮุนกับชานยอล ก่อนที่ทั้งสามจะทำจนถึงเย็น เซฮุนมองกล่องคัพเค้กที่ทำด้วยตัวเองอย่างภูมิใจ
‘งั้นผมกลับนะครับ พรุ่งนี้เจอกัน ’ ชานยอลโบกมือให้จงอิน ก่อนที่จะเดินออกจากร้าน .. อีกแค่ก้าวเดียวชานยอลก็จะพ้นจากร้านละ แม่งยังหันหน้ามายิ้มให้คุณจงอินอีก น่าปาคัพเค้กใส่ซะจริง เซฮุนกระตุกยิ้มก่อนที่จะหันมาหาจงอิน
‘อ้าว ยังไม่กลับหรอ ’ จงอินเดินตรงมายังเซฮุนก่อนที่จะเอียงคอมอง ให้ตายสิ ! กลิ่นหอมๆนี้ฟุ้งออกมาอีกแล้ว ทั้งท่าทางน่ารักแบบนั้นอีก มองเขาทั้งที่หน้าตัวเองเลอะด้วยแป้ง ยังไม่วายเอียงคอมองเขา ส่งสายตาแอ๊บแบ๊วนั้นมาให้อีก ให้ตายสิ คิม จงอินน่ารักเป็นบ้า!
‘เอ่อ...เฮ้อ...เหนื่อยจังเลย อ่า...รู้สึกหิวน้ำจังเลย’ เซฮุนกล่าว
ผมมองคนตรงหน้างงๆ อย่างไม่เข้าใจว่าเข้าต้องการอะไรหรือปล่าว จนเข้าพูดคำว่าน้ำขึ้นมา ผมจึงคิดว่าเข้าคงอยากดื่มอะไร
‘คุณอยากดื่มอะไรรึปล่าว’ จงอินเอ่ยถามคนตรงหน้า
‘ลาเต้..เอ่อ..ผม..ลาเต้’ เซฮุนกล่าวขึ้นอย่างกะตุกกะตัก
‘คุณอยากได้ลาเต้ ใช่มั้ยครับ’
‘ใช่’
อยู่ดีดีผมก็รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลย เกิดอะไรขึ้นนะ เกิดอะไรขึ้นกับผมกันเนี้ยยย
จงอินเดินหายเข้าไปในเคาท์เตอร์สักพัก ก่อนที่จะเดินออกมาพร้อมแก้วลาเต้ในมืออีกข้างมีเค้กออกมาด้วย ดีจังแฮะ..
‘นั่งคุยกันก่อนสิ’ จงอินกล่าวพร้อมกับวางเค้กลงตรงหน้าผม ก่อนที่จะเลื่อนมันมาให้
‘ขอบคุณ’ ผมรับลาเต้มาดูดให้ชื่นใจ ไม่ขมเกินไป ไม่หวานเกินไปหอมกาแฟคั่ว ..หื้มมม
จงอินหยิบแว่นมาใส่ ใบหน้าสีแทนกับแว่นสีครีม คุณว่ามันจะเข้ากันมั๊ย ทั้งหน้าม้าที่สีน้ำตาลอ่อนๆประปรายตามหน้าผาก ริมฝีปากสีส้มเม้มเป็นเส้นตรง มองมาที่ผม
‘นายเป็นเพื่อนเทา ? ’ จงอินถามผม ในขณะที่กำลังกินเค้ก
อื้ม.. อร่อยจังแฮะ ได้รสชาติที่เข้ากันของช็อคโกแลตกับสตอเบอร์รี่ อ่า..เชอร์รี่หวานกำลังดี เค้กแบล็คฟอเรสต์นั้นเอง
‘ใช่ครับ แล้วพี่ก็ทำคัพเค้กได้อร่อยมากด้วย’เซฮุนตอบ
‘เอ่อ...อื้ม ’
ผมรู้สึกแปลกๆกับสรรพนาม และคำพูดที่เปลี่ยนไป
‘ผมขอเรียกคุณจงอินว่า...พี่ได้มั้ย’
ผมมองคนตรงหน้าที่เหมือนกำลังครุ่นคิด
‘ผมคิดว่าจะทำให้เราสนิทมากขึ้น จะได้ไม่เกร็งเวลาอยู่ในคลาส’
เฮ้อ..ให้ตายสิ มันอะไรก๊านนนนนนน สาบานได้ผมไม่เคมพูดมากขนาดนี้มาก่อนเลย
‘งั้น พี่จะเรียกนายว่าเซฮุนพอมั๊ย? ’ ดวงตากลมใสใต้แว่นมองมาที่ผม พร้อมยิ้มเป็นมิตร ให้ตายสิ ทั้งกลิ่น ทั้งยิ้ม จะยั่วกันรึไง!?
หลังจากที่คุยกันเสร็จ พี่จงอินก็ออกมาส่งผมที่หน้าร้าน ก่อนที่จะเขย่งตัวมาจุ้บแก้มผม
ผมเดินออกจากร้าน แล้วหยุดมองซ้ายขวา ... แถวนี้คุ้นๆนี้หว่า ผมเดินอ้อมมาทางซ้ายประมาณ 200 เมตรก่อนที่จะเจอบ้านตัวเอง ...หิบหายเหอะ ใกล้กันแค่นี้ คุณคิดว่าผมควรจะเป็นแค่นักเรียนของคิม จงอินดีมั๊ย รีดเดอร์ :)
หึ...ชักน่าสนใจแล้วสิ คิม จงอิน
TBC.
Talk.
*คิดว่าควรต่อดีมั๊ย ? ให้กำลังใจกันหน่อยจิ ._.*
.
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
..
.
.
.
.
.
ถ้าไม่เม้น ไรท์จะยั่วละนะ!(?)
ความคิดเห็น