คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เพชรที่ไม่เจิดจรัส(ตอนที่5)
บทที่ 5
“เมื่อวานเป็นยังไงบ้าง” ประกายดาวถามขึ้นทันทีที่เจอหน้าเพชรลดาแทนคำทักทาย เพชรลดา
ได้แต่ทำหน้างุนงง”ช่างเถอะ ไปหาคุณหยกกันดีกว่า” ทั้งสองเดินไปคุยไปตลอกทางจนถึงห้องสมุด
ประกายดาวกวาดสายตามองหาหยกผกา เมื่อเจอหยกผกาเธอก็ลายเพชรลดาตรงรี่ไปนั่งกับหยกผกา
แต่ยังไม่ทันที่จะได้คุยกันเสียงโทรศัพท์ของเพชรลดาก็ดังขึ้นจึงทำให้เธอต้องลุกออกไปจากห้องสมุด
“สวัสดีค่ะ” เพชรลดารับสายแต่ไม่มีคนตอบกลับ ได้ยินแต่บทสนทนาของผู้ชายคนหนึ่งกับเสียง
แหลมสูงที่คอยก่อกวนเธออยู่เป็นประจำ
“ธารขา พาพริมไปเที่ยวหน่อยสิคะ”พิมลรัตน์พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนสุดฤทธิ์สุดเดชแต่ก็ต้อง
ถูกชายหนุ่มปฏิเสธด้วยเหตุผลที่ว่าธารน้ำต้องไปส่งเพชรลดา แต่ความพยายามของเธอก็ไม่ได้ลดลงเลย
แม้แต่นิดเดียว
“เพชรขับรถมาเองก็ต้องขับกลับได้สิคะ ไปเที่ยวร้านคุณพ่อพริมก็ได้ท่านเพิ่งเปิดร้านใหม่”
“ก็ได้...เดี๋ยวผมไปบอกเพชรก่อน”
“ธารเนี่ย น่ารักที่สุดเลย ขอหอมทีนะ” สายถูกตัดทิ้งไปแล้ว แต่เพชรลดายังคงยืนแข็งทื่อราว
กับหิน ใบหน้าขาวซีดและริมฝีปากสั่นระริก หญิงสาวได้แต่ปลอบใจตัวเอง หวังว่าคงจะไม่มีอะไร ไม่ทันไร
เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้งแต่คราวนี้เป็นเสียงเรียกเข้าพิเศษที่ทำให้หญิงสาวรู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร
“หวัดดัจ้าเพชร”
“มีอะไรเหรอโทรมาแต่เช้า” หญิงสาวพยายามควบคุมเสียงที่สั่นเครือให้ปกติมากที่สุดยังไม่ทัน
ที่ชายหนุ่มจะได้พูดอะไรตอบเพชรลดาก็ตัดบทเสียดิ้อๆ
“เย็นนี้ธารไม่ต้องไปส่งเพชรนะ”เมื่อพูดจบหญิงสาวก็ตัดสายทิ้งทันที ส่วนธารน้ำก็งงก็สถาน
การที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมากแต่ชายหนุ่มต้องไปเรียนแล้วเขาจึงปล่อยให้ความงุนงงนั้นรบกวนจิตใจเขาต่อ
ไปเรื่อยๆ จนถึงตอนบ่าย ซึ่งชายหนุ่มมีคาบว่าง เขาจึงมาหาเพชรลดาที่คณะเพื่อจะปรับความเข้าใจกลับ
เพชรลดา แต่เมื่อพิมลรัตน์มาถึงทุกอย่างก็ต้องจบลง
“ธารมาหานังหน้าด้านนี่ทำไม” เมื่อพิมลรัตน์เห็นว่าธารน้ำธารอยู่กับเพชรลดาเธอก็อาละวาด
ทันที เพชรลดาเมื่อเห็นพิมลรัตน์มาเธอก็ลุกจากไปเหมือนกัน
“พริมไม่มีสิทธิ์ที่จะมาว่าเพชรอย่างนี้นะ ผมสงสัยจริงๆว่าใครกันแน่ที่หน้าด้านหน้าทน”คำพูด
ของธารน้ำเปรียบเสมือนลูกระเบิดลูกย่อมๆเลยทีเดียว ชายหนุ่มทิ้งมันไว้ก่อนที่จะเดินไปที่รถ พิมลรัตน์
กรี๊ดสั่นทันทีเมื่อรู้ว่าคนที่ธารน้ำหมายถึงคือตัวเธอเอง เมื่อเธอได้สติเธอจึงรีบเดินตามไปควงแขนธารน้ำ
ไปจนถึงที่รถ
“จะมานั่งตักผมหรือยังไง”ธารน้ำประชดเพื่อที่จะเตือนสติหญิงสาวแต่คำตอบที่ได้กลับมา
แสดงให้เห็นว่าพิมลรัตน์ไม่ได้รู้สึกละอายใจขึ้นมาเลย
“ถ้าธารให้ก็นั่งสิคะ”
“นี่คุณผมถามจริงเถอะ ทำตัวเป็นกุลสตรีหน่อยมันจะตายไหม พ่อเป็นถึงนักธุรกิจใหญ่ ทำไม
ปล่อยให้ลูกสาวทำตัวอย่างนี้ อย่าหาว่าผมหยาบคายนะ เป็นผู้หญิงอะไร ไร้ยางอาย”พอธารน้ำพูดจบใบ
หน้าที่สะสวยของหญิงสาวก็หงิกงอทันที พร้อมกับแขนของชายหนุ่มที่ถูกปลดปล่อยให้พ้นจาก
พันธนาการของพิมลรัตน์ เธอเดินย่างกระฟัดกระเฟียดไปขึ้นรถทางด้านข้างของคนขับและนั่งเงียบไป
ตลอดทาง ดังนั้นบรรยากาศระหว่างการเดินทางจึงทำให้ธารน้ำรู้สึกอึดอัดยิ่งนัก
**************************************************************************************
เมื่อถึงร้านก็มีพนักงานต้อนรับมาพาทั้งสองคนเข้าไป ภายในร้านนั้นตกแต่งไว้อย่างหรูหรา
เฟอร์นิเจอร์ราคาแพง ส่วนพื้นปูด้วยพรมขนสัตว์อย่างดี โต๊ะที่ชายหนุ่มนั่งนั้นเพียบพร้อมไปด้วยเครื่องดื่ม
อัลกอฮอลหลากหลายชนิดซึ่งแต่ละอย่างก็ราคาสูงๆทั้งนั้นแต่ธารน้ำเป็นผู้ชายที่ไม่ดื่มของมึนเมาเพมื่อ
พิมลรัตน์หยิบโน่นยื่นนี่มาให้ธารน้ำดื่มชายหนุ่มก็ได้แต่ปฏิเสธ แต่พอเจอหลายๆอย่างมากเข้าจนน่า
รำคาญ ธารน้ำก็ลุกเดินไปขึ้นรกและขับออกไปด้วยความเร็วสูงทันที ส่วนพิมลรัตน์ได้แต่ยินนิ่งเมื่อแผน
ลวงของเธอไม่สำเร็จเธอจึงหันมาทำให้ธารน้ำและเพชรลดาทะเลาะกันแทน ”ฮัลโหล! ใช่เพชรลดาหรือ
เปล่า นี่เธออยู่ที่ไหน ฉันพริมนะ”
“ค่ะ ฉันเอง ฉันอยู่ที่มหา’ลัย คุณพริมมีปัญหาอะไรเหรอคะ “เพชรลดาตอบกลับไปด้วยน้ำ
เสียงนิ่งและเยือกเย็นขนาดที่ตัวเธอเองยังปลกใจ
“ธารตกลงเป็นแฟนกับฉันแล้ว ฉันต้องการให้เธอ เลิก-ยุง-กับ-ธาร”
“ค่ะ ฉันจะเลิกยุ่งกับเขา แต่คุณต้องคุมคนของคนไม่ให้มายุ่งกับฉันเช่นกัน”เมื่อเพชรลดาพูดจบ
เธอก็ตัดสายทิ้งและน้ำใสๆ อุ่นๆ ก็ไหลออกจากดวงตาของเธออย่างช้าๆ เธอเดินไปที่ลานจอดรถและขับ
รถกลับบ้านพร้อมคราบน้ำตาและจิตใจที่หดหู่
ขณะที่เพชรลดากำลังจะเลี้ยวรถเข้าบ้านเธอก็เห็นรถของธารน้ำจอดอยู่ก่อนแล้ว เมื่อเธอจอด
รถเข้าที่เรียบร้อยแล้ว เพชรลดาก็เดินเข้าบ้านพร้อมกลับใบหน้าที่ปรับให้ดูปกติ
“อ้าว! กลับมาแล้วเหรอลูก ธารรออยู่บนห้องแน่ะ ไม่ต้องมองแม่อย่างนั้นเลย แม่ห้ามแล้ว
นะ”หลังจากฟังคำบอกเล่าของมารดา เพชรลดาก็ขึ้นไปยังห้องตัวเองด้วยสีหน้าไม่พอใจและเมื่อพบว่า
ประตูห้องถูกล็อก เธอก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ เมื่อเธอออกแรงพลักคนข้างในก็เปิดประตูจึงทำให้หญิงสาวเซ
ไปอยู่ในอ้อมกอดของล่างสูง
เมื่อเรียกสติกลับคือมาได้เพชรลดาก็ผละออกจาร่างสูงทันที
“นี่นายมีสิทธิ์อะไรเข้ามาอยู่ในห้องฉัน”
“ข้อ 1 เป็นคนที่เจ้าของห้องรักและข้อ 2 ก็รักเจ้าของห้องด้วย สิทธิ์แค่นี้พอมั้ย”
“ฮึ! ยังจะมีหน้ามาพูดอีก ไปตกลงเป็นแฟนใครไว้หละ โทรไปคุยกับสุดที่รักของนายเองสิ” ธาร
น้ำ งุนงงกับอารมณ์ที่ฉุนเฉียวของเพชรลดาอย่างแรง ชายหนุ่มรับโทรศัพท์มาจากหญิงสาวและนิ้วมือ
เรียวยาวก็กดปุ่มโทรออกทันทีเพราะอยากรู้ว่าใครกันที่เป็นคนเหตุทำให้สุดที่รักตัวจริงของเขามาวางระ
บิดกับเขาได้ และเมื่อปลายสายส่งเสียงเขาก็เลิกสงสัยทันที พิมลรัตน์ เธอคือคนรับสาย
“นี่เธอ! โทรมาทำไม ฉันกำลังมีความสุขอยู่กับธาร เธอนี่ไร้มารยาทจริงๆ โทรมากวนชาว
บ้านอยู่ได้” หญิงสาวกุเรื่องขึ้น โดยหวังว่าเพชรลดาจะโกรธแค้นและแตกหักกับธารน้ำในที่สุด
“มีความสุขกับผม โดยที่เที่ยวไปโกหกให้คนอื่นเข้าใจผิดเนี่ยนะ ผมถามจริงๆเถอะพริมคุณทำ
แบบนี้ทำไม มันไม่ได้ทำให้ผมรักคุณมากขึ้นเลยแต่มันกลับทำให้ผมสมเพชคุณ”
“ธะ...ธาร ทำไม..ทำไมธารถึง” พิมลรัตน์ถึงกับพูดไม่ออกเมื่อรู้ว่าแท้จริงแล้วปลายสายคือใคร
“คิดไม่ถึงหละซิว่าผมจะเป็นคนโทรมา ผมขอสั่งให้คุณเลิกยุ่งกับผมและเพชร ไม่งั้นเราสองคน
จะไม่เหลือแม้แต่มิตรภาพแห่งความเป็นเพื่อน”ธารน้ำร่ายประโยคยาวเสร็จเขาก็นำมือถือมาคืนเพชร
ลดาแล้วก็เดินออกไปจากห้องทันที ตามดูเสียงกระแทกประตูปิดดัง ปัง! หญิงสาวได้แต่ยืนอึ้ง เธอไม่รู้ว่า
พิมลรัตน์พูดกับธารน้ำว่าอย่างไร แต่เธอรู้เพียงแค่ว่าธารน้ำโกรธมากถึงขนาดต้องตัดเพื่อนกันเลย เธอ
คงไม่ต้องเอ่ยถามเขาอีกแล้วว่าจะเอายังไง ฉันได้ยินทุอย่างที่นายพูด ฉันเข้าใจในทุกสิ่งที่นายทำเพื่อฉัน
และสิ่งสำคัญที่สุดที่ นายไม่เคยมองคนอื่นเลยสินะ คนที่ทำให้นายน้อยใจหรือเสียใจไม่ใช่ใครอื่นนอก
จากตัวฉันเอง
********************************************************************************************************
ความคิดเห็น