ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เพชรที่ไม่เจิดจรัส(ตอนที่1)
บ่ายแก่ๆ ของวันที่เพิ่งผ่านพ้นการสอบไปหมาดๆ กลุ่มหนุ่มสาวกลุ่มหนึ่งเดินคุยกันอย่างออกรสออกชาติ “โม...โมจ๋าใจลอยไปไหน” หนูนัดหรือปนัดดาสาวร่างเล็กที่สุดในกลุ่มถามขึ้นทำให้มณฑการหรือโมรู้สึกตัวออกจากภวังค์ “หา อะไรนะหนูนัด ใครจะไปไหน” มณฑาการถามหน้าตาเหลอหลา
“นัดถามว่าโม-ใจ-ลอย-ไป-ไหน” ปนัดดาลากเสียงตอบอย่างเน้นย้ำที่ละพยางค์
“เปล่าหรอก คิดอะไรเพลินๆอยู่” มณฑการตอบอย่างแบ่งรับแบ่งสู้พลางคิดในใจว่า จะให้บอกได้ยังไงหละว่าคิดถึงธารอยู่ ธารน้ำหนุ่มหล่อร่างสูงประจำกลุ่มที่มณฑการแอบชอบอยู่
“งั้น รีบเดินเถอะ เรารั้งท้ายอยู่นะ” ทั้งสองรีบสาวเท้าตามมาอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันสังเกตเลยว่าธารน้ำเริ่มเดินแยกออกไป ทั้นใดนั้น เสียงแหลมสูงก็ตวาดขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด “นี่! พวกเธอเห็นธารไหม” ต้นเหตุที่ทำให้ธารน้ำแยกตัวออกไปก็คือเจ้าของเสียงนั่นเองเธอชื่อว่าพิมมลรัตน์หรือคุณหนูพริม เธอเป็นสาวเปรี้ยว แต่งตัวทันสมัยอีกทั้งเธอยังเป็นดาวเด่นประจำคณะนิเทศอีกด้วย เธอเริ่มหันมาสนใจธารน้ำก็เพราะว่าเธอเห็นธารน้ำ
ปรากฏตัวบนเวทีในฐานะของประธานชมรมหมากล้อมของมหาวิทย์ลัยและเป็น ‘หนุ่มวิศวะ’ ที่เข้าสเปคของเธอซึ่งก็คือหนุ่มหล่อพ่อรวย “ฉันไม่เห็นหรอก” เพชรลดาสาวหน้าหมวยผมยาวหยักโสก ตอบตามที่ตกลงไว้กับธารน้ำอย่างแนบเนียน“แน่ในหรือยะ เมื่อตะกี้ฉันยังเห็นเขาอยู่เลย” หญิงสาวกวาดสายตามองโดยรอบแล้วก็ต้องสะดุดเข้ากับร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มที่เดินห่างออกไปไกลแล้ว
“ธาร! รอพริมด้วยสิคะ ธาร!” หลังจากที่พิมลรัตน์ตามธารน้ำไปความสงบก็กลับมาเยือนอีกครั้ง
“ตกลงว่าจะไปเที่ยวที่ไหนกันครับ”รนภัทรหนุ่มนักวิชาการประจำกลุ่มถามขึ้น
“ผมว่าถามความคิดเห็นรายบุคคล แล้วนับคะแนนเสียงเอาดีกว่า”เสียงที่ตอบมาคืออานนท์หนุ่มเจ้าเนื้อนิสัยเฮฮาและถูกขนานนามจากเพื่อนๆว่า ‘นักวิชาการ(จอมปลอม)’
“ไป.....เถอะใกล้ดี”อรอนงค์หรืออรสาวหน้าเข้มเค้าโครงเจือเชื้อบาหลีเอ่ยชื่อห้างสรรพสินค้าชื่อดังแถวย่านลาดพร้าว”มีใครจะเสนอที่อื่นไหมครับ? ถ้าไม่มีไปกันได้หมดนะครับ”อานนท์สรุปเพื่อให้ไม่เสียเวลา มีเพียงรนภัทรเท่านั้นที่ยังไม่สามารถบอกได้แน่ชัดเพราะเนื่องจากเขามีภารกิจที่ต้องทำเกี่ยวกับการแข่งขันเพื่อชื่อเสียงของมหาวิทยาลัยมากมายนัก ”ตกลงไปกันได้หมดนะ” “เดี๋ยวนนท์! แล้วธารเพชรโทรไปถามหน่อยสิ เออ แล้วถามด้วยว่าเย็นนี้จะไปร้าน’ระเบียงลม’หรือเปล่า”เสียงของเนตรนภาสาวผมซอยสั้นระท้ายทอยจอมวางแผนและช่างพูดแทรกขึ้น เพชรลดาจึงควานหาโทรศัพท์มือถือรุ่มใหม่ล่าสุดเครื่องจิ๋วมากดเบอร์ของธารน้ำอย่างแม่นยำตามคำสั่งของเพื่อนจอมบงการ“สวัสดีธาร ตอนนี้อยู่ที่ไหนอ่ะ”
“อยู่ในห้องน้ำ หลบยายคุณหนูพริมอยู่”ธารน้ำกระซิบอย่างเบาที่สุด(เหมือนพรายกระซิบเลย อิอิ)
“คือ เราโทรมาถามว่าพรุ่งนี้วันศุกร์ ธารจะไปเที่ยวที่.....กับพวกเราไหม”
“อืม...ไปสิ ไม่พลาดอยู่แล้ว แต่ขากลับเพชรแวะไปสางเราได้รึเปล่า เดี๋ยวขาไปมากับนนท์”
“ได้ ไม่มีปัญหา เออนี่ แล้วเย็นนี้จะไป’ร้านประจำ’หรือเปล่า”
“ไปแต่เดี๋ยวตาไปที่หลังนะ”เมื่อจบบทสนทนาบุคคลทั้งกลุ่มก็ตกลงว่าจะไปนั้งคุยกันตามประสาเพื่อนที่ร้านประจำที่มีชื่อว่าระเบียงลม โดยที่ธารน้ำจะตามไปทีหลังส่วนเนตรนภานั้นจะต้องไปเรียนต่อโดยที่ปนัดดาขอติดรถไปด้วยเพราะเธอจะแวะไปเยี่ยมคุณย่าสุดที่รัก
กรุงเทพนี้รถติดเป็นบ้าเลยน่าเบื่อจริงๆ เฮ่อถึงซะที่ “คนอื่นมารึยังเนี่ย”สาวหน้าหมวยพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะก้าวลงจากรถของเธอและตรงรี่ไปยังประตูด้านหน้าของห้างพลางกวาดสาตามองหาเพื่อนๆและก็เจอกับสองหนุ่มเพื่อนซี้ต่างSizeธารน้ำและอานนท์นั่นเอง ทั้งสามคนทั้งทายกันและก็รู้ว่าเนตรนภาและมณฑการมาแล้วแต่อยู่ในห้องน้ำเพื่อเตรียมการ ‘โบ๊ะ’กันอยู่และทันใดนั้นรถเต่าสีเขียวออ่นคันจิ๋วก็แล่นมาจอดพร้อมกับเจ้าของรถที่จิ๋วพอกัน ปนัดดาเดินมาสมทบกับพวกที่รออยู่หน้าประตูห้าง เนตรนภากับมณฑการออกมาจากห้องน้ำแล้ว
“สวัสดีจ้า โม เนตร เพชร ธาร นนท์”ปนัดดาทักทายทุกคนอย่างแจ่มใสแล้วจึงพูดต่อว่า
“อรกำลังมาจ้า นัดว่าเราไปนั่งรอที่ร้าน....กันก่อนเถอะ”หญิงสาวเอ่ยชื่อร้านกาแฟอันดับหนึ่งของห้างขึ้น และระหว่างที่ทุกคนกำลังสั่งเครื่องดื่มที่ต้องการเสียงโทรศัพท์ของปนัดดาก็ดังขึ้นและที่ปลายสายเสียงของอรอนงค์ก็ร้อนรนชอบกล”เป็นอะไรหรือเปล่าจ้ะ ตอนนี้เราอยู่ที่ร้าน...” “ไม่ได้เป็นอะไรหรอกแต่ อรเห็นคุณหนูพริมอยู่แถวนี้ งั้นเดี๋ยงอรไปหาที่ร้านนะ อยู่ใกล้เอง”ปนัดดาวางสายจากอรอนงค์ไปได้สักพักอรอนงค์ก็ปรากฏตัวขึ้น(พูดซะน่ากลัวเลย )“จะไปไหนก่อนดี” เสียงหนึ่งถามขึ้น “ไปถ่ายรูป เสร็จ แล้วก็ไปดูหนัง กินข้าวเที่ยงแล้วก็ไปโยนโบว์
เสร็จแล้วก็ไปร้องคาราโอเกะต่อ”เนตรนภาอธิบายแผนที่เธอวางไว้ เธอพูดรัวเร็วติดกันยาวเป็นรถไฟ(ก็จอมวางแผนอยู่แล้วนิ) “เหนื่อยไหมเนี่ย พูดอย่างกะจะมีใครมาแย่งพูด” เพชรลดาล้อและพยายามกลั้นหัวเราะจนตัวโก่ง
แชะ! “อ้าวยิ้มครับ ดีๆ สวยมาก “ แชะ! “ย้าย สลับที่เร็ว ยิ้มๆ” แชะ! “เดี๋ยวรอรับรูปข้างนอกเลย”
หนุ่มสาวทั้งกลุ่มค่อยๆทยอยเดินออกมาด้านนอกและช่วยกันเลือกรูปก่อนที่จะตกลงกันว่าจะไปดูหนังก่อนและค่อยกลับมารับรูปภายหลัง”จะดูเรื่องอะไรกันหละ” มณฑการถามอรอนงค์แต่เสียงที่ตอบกลับนั้นกลายเป็นเสียงของ
เนตรนภา “ดู อ่ะ ซินโดร เลร่า สตอรี่ไง น่าหนุกดี” “ธารไปซื้อตั๋วกับโมหน่อยสิ”เสียงใสๆของปนัดดาเอ่ยขึ้น
“เราเหรอ” ธารน้ำชี้หน้าตัวด้วยความงง ส่วนมณฑการนั้นได้แต่ก้มหน้างุดๆด้วยความเขินอายเพราะแผนช่วยของผองเพื่อน(แผนช่วยหรือแผนชั่วกันแน่)
“หนังสนุกดีนะ”เพชรลดาเอ่ยขึ้น ”อืม....สนุกกว่าที่คิด เพชรรู้ไหม เราไม่เคยคิดจะดูหนังประเภทนี้เลย เราคิดว่ามันเป็นหนังที่พวกผู้หญิงชอบดูกัน”ธารน้ำออกความคิดเห็น “เราหิวแล้วจะกินอะไรกันดี”เนตรนภาเอ่ยขึ้นทั้งหมดใช่เวลาในการตกลงกันอยู่พักใหญ่กว่าจะได้มาหนึ่งร้านซึ่งเป็นร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง
ขณะรับประธารอาหารเรื่องราวปัญหาต่างๆถูกขุดคุ้ยขึ้นมาคุยจนหมดรวมถึงคำถ่มนี้ ‘ธารที่แฟนหรือยัง’ด้วยเช่นกันมันคือสาเหตุที่ทำให้มณฑการขอตัวไปห้องน้ำโดยมีอรอนงค์ตามมา ”โม! เป็น อะไรหรือเปล่า อยู่ๆก็ลุกออกมา” อรอนงค์ถามด้วยน้ำเสียงเจือความห่วงใย “ไม่เป็นไรหรอก เราแค่ไม่อยากฟังคำตอบ” มณฑการตอบด้วยเสียงอันสั่นเครือ”ไป!กลับเหอะเดี๋ยวเพื่อนๆจะเป็นห่วงนะ” อรอนงค์ให้กำลังใจหลังจากที่ทั้งหมดไปรวมตัวกันอีกครั้งก็ตกลงกันว่าจะแบ่งเป็น 2 ลุ่ม อรอนงค์ ปนัดดาและมณฑการจะไปเดินดูเสื้อผ้าส่วนทางด้าน เนตรนภา
เพชรลดา ธารน้ำและอานนท์จะไปอยู่ที่ร้านหนังสือ
“นี่!ท่านประธานชมรมคะ จะซื้อไปทำไมตั้งเยอะตั้งแยะ ไอ้หนังสือโกะเนี่ย” เพชรลดาถามแกมประชดหลังจากที่ธารน้ำเลือกหนังสือได้หกเจ็ดเล่ม
“ก็เอาไปอ่านดิ ถามได้ เพชรเนี่ยน้า.....” “ทำไม!ฉันทำไมไม่ทราบ เราว่านายซื้อไป นายก็ไม่เคยอ่าน”ระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังจ่ายเงินค่าหนังสือ ก็อุทานออกมา”เฮ้ย! บัตรประจำตัวนักศึกษาหาย”
“โวยวายทำซากอะไร” อานนท์หันมาถามอย่างหัวเสีย “บัตรหายอ่ะ ไปทำหล่นตอนไหนหว่า”
“จะให้กระผม ไปหาให้ไหมขอรับคุณชายยยยย” อานนท์ลากเสียงประชดด้วยอารมณ์ที่กรุ่นๆ
ส่วนธารน้ำนั้น ทำไมเขาจาดูไม่ออกเล่าว่าเพื่อนซี้ปึก ของเขาคนนี้กำลังคิดยังไง เขาจึงโบกมือเป็นการปฏิเสธเพราะเขารู้ว่าถ้าเกิดเค้าแกล้งกวนน้ำใสให้ขุ่นเขาอาจจะไม่มีโอกาสรอดชีวิตกลับไปอย่างแน่นอน
“นี่ๆ ไปเอารูปกันได้แล้ว เพชรช่วยโทรไปบอกหนูนัดที่นะว่าให้ไปเจอกันที่ร้านรูปเลย”เนตรนภาออกคำสั่งซึ่งเพชรลดาก็ต้องจำใจทำอีกเช่นเคย เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ทั้งหมดก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
วันนี้ฉันไปเที่ยวกับเพื่อนๆมา รถติดมาก เราไปมันกันแบบสุดๆ และที่สำคัญ ‘เขา’ ไปด้วยแหละ
วันนี้ฉันมีความสุขมาก จนถึงมากที่สุดเลยแหละ เพชรลดาถอนหายใจอย่างมีความสุขก่อนที่จะปิดสมุดบันทึกเล่มเล็กและเก็บไว้ใต้หมอน
***..............................................................................................................................................***
เรื่องนี้เปงเรื่องยาวเรื่องแรกอยากรู้ว่าเปงอย่างไร้บาง ไงก็คอมเม้นกานเยอะนะคะ ขอบคุญค่า^_^
“นัดถามว่าโม-ใจ-ลอย-ไป-ไหน” ปนัดดาลากเสียงตอบอย่างเน้นย้ำที่ละพยางค์
“เปล่าหรอก คิดอะไรเพลินๆอยู่” มณฑการตอบอย่างแบ่งรับแบ่งสู้พลางคิดในใจว่า จะให้บอกได้ยังไงหละว่าคิดถึงธารอยู่ ธารน้ำหนุ่มหล่อร่างสูงประจำกลุ่มที่มณฑการแอบชอบอยู่
“งั้น รีบเดินเถอะ เรารั้งท้ายอยู่นะ” ทั้งสองรีบสาวเท้าตามมาอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันสังเกตเลยว่าธารน้ำเริ่มเดินแยกออกไป ทั้นใดนั้น เสียงแหลมสูงก็ตวาดขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด “นี่! พวกเธอเห็นธารไหม” ต้นเหตุที่ทำให้ธารน้ำแยกตัวออกไปก็คือเจ้าของเสียงนั่นเองเธอชื่อว่าพิมมลรัตน์หรือคุณหนูพริม เธอเป็นสาวเปรี้ยว แต่งตัวทันสมัยอีกทั้งเธอยังเป็นดาวเด่นประจำคณะนิเทศอีกด้วย เธอเริ่มหันมาสนใจธารน้ำก็เพราะว่าเธอเห็นธารน้ำ
ปรากฏตัวบนเวทีในฐานะของประธานชมรมหมากล้อมของมหาวิทย์ลัยและเป็น ‘หนุ่มวิศวะ’ ที่เข้าสเปคของเธอซึ่งก็คือหนุ่มหล่อพ่อรวย “ฉันไม่เห็นหรอก” เพชรลดาสาวหน้าหมวยผมยาวหยักโสก ตอบตามที่ตกลงไว้กับธารน้ำอย่างแนบเนียน“แน่ในหรือยะ เมื่อตะกี้ฉันยังเห็นเขาอยู่เลย” หญิงสาวกวาดสายตามองโดยรอบแล้วก็ต้องสะดุดเข้ากับร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มที่เดินห่างออกไปไกลแล้ว
“ธาร! รอพริมด้วยสิคะ ธาร!” หลังจากที่พิมลรัตน์ตามธารน้ำไปความสงบก็กลับมาเยือนอีกครั้ง
“ตกลงว่าจะไปเที่ยวที่ไหนกันครับ”รนภัทรหนุ่มนักวิชาการประจำกลุ่มถามขึ้น
“ผมว่าถามความคิดเห็นรายบุคคล แล้วนับคะแนนเสียงเอาดีกว่า”เสียงที่ตอบมาคืออานนท์หนุ่มเจ้าเนื้อนิสัยเฮฮาและถูกขนานนามจากเพื่อนๆว่า ‘นักวิชาการ(จอมปลอม)’
“ไป.....เถอะใกล้ดี”อรอนงค์หรืออรสาวหน้าเข้มเค้าโครงเจือเชื้อบาหลีเอ่ยชื่อห้างสรรพสินค้าชื่อดังแถวย่านลาดพร้าว”มีใครจะเสนอที่อื่นไหมครับ? ถ้าไม่มีไปกันได้หมดนะครับ”อานนท์สรุปเพื่อให้ไม่เสียเวลา มีเพียงรนภัทรเท่านั้นที่ยังไม่สามารถบอกได้แน่ชัดเพราะเนื่องจากเขามีภารกิจที่ต้องทำเกี่ยวกับการแข่งขันเพื่อชื่อเสียงของมหาวิทยาลัยมากมายนัก ”ตกลงไปกันได้หมดนะ” “เดี๋ยวนนท์! แล้วธารเพชรโทรไปถามหน่อยสิ เออ แล้วถามด้วยว่าเย็นนี้จะไปร้าน’ระเบียงลม’หรือเปล่า”เสียงของเนตรนภาสาวผมซอยสั้นระท้ายทอยจอมวางแผนและช่างพูดแทรกขึ้น เพชรลดาจึงควานหาโทรศัพท์มือถือรุ่มใหม่ล่าสุดเครื่องจิ๋วมากดเบอร์ของธารน้ำอย่างแม่นยำตามคำสั่งของเพื่อนจอมบงการ“สวัสดีธาร ตอนนี้อยู่ที่ไหนอ่ะ”
“อยู่ในห้องน้ำ หลบยายคุณหนูพริมอยู่”ธารน้ำกระซิบอย่างเบาที่สุด(เหมือนพรายกระซิบเลย อิอิ)
“คือ เราโทรมาถามว่าพรุ่งนี้วันศุกร์ ธารจะไปเที่ยวที่.....กับพวกเราไหม”
“อืม...ไปสิ ไม่พลาดอยู่แล้ว แต่ขากลับเพชรแวะไปสางเราได้รึเปล่า เดี๋ยวขาไปมากับนนท์”
“ได้ ไม่มีปัญหา เออนี่ แล้วเย็นนี้จะไป’ร้านประจำ’หรือเปล่า”
“ไปแต่เดี๋ยวตาไปที่หลังนะ”เมื่อจบบทสนทนาบุคคลทั้งกลุ่มก็ตกลงว่าจะไปนั้งคุยกันตามประสาเพื่อนที่ร้านประจำที่มีชื่อว่าระเบียงลม โดยที่ธารน้ำจะตามไปทีหลังส่วนเนตรนภานั้นจะต้องไปเรียนต่อโดยที่ปนัดดาขอติดรถไปด้วยเพราะเธอจะแวะไปเยี่ยมคุณย่าสุดที่รัก
กรุงเทพนี้รถติดเป็นบ้าเลยน่าเบื่อจริงๆ เฮ่อถึงซะที่ “คนอื่นมารึยังเนี่ย”สาวหน้าหมวยพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะก้าวลงจากรถของเธอและตรงรี่ไปยังประตูด้านหน้าของห้างพลางกวาดสาตามองหาเพื่อนๆและก็เจอกับสองหนุ่มเพื่อนซี้ต่างSizeธารน้ำและอานนท์นั่นเอง ทั้งสามคนทั้งทายกันและก็รู้ว่าเนตรนภาและมณฑการมาแล้วแต่อยู่ในห้องน้ำเพื่อเตรียมการ ‘โบ๊ะ’กันอยู่และทันใดนั้นรถเต่าสีเขียวออ่นคันจิ๋วก็แล่นมาจอดพร้อมกับเจ้าของรถที่จิ๋วพอกัน ปนัดดาเดินมาสมทบกับพวกที่รออยู่หน้าประตูห้าง เนตรนภากับมณฑการออกมาจากห้องน้ำแล้ว
“สวัสดีจ้า โม เนตร เพชร ธาร นนท์”ปนัดดาทักทายทุกคนอย่างแจ่มใสแล้วจึงพูดต่อว่า
“อรกำลังมาจ้า นัดว่าเราไปนั่งรอที่ร้าน....กันก่อนเถอะ”หญิงสาวเอ่ยชื่อร้านกาแฟอันดับหนึ่งของห้างขึ้น และระหว่างที่ทุกคนกำลังสั่งเครื่องดื่มที่ต้องการเสียงโทรศัพท์ของปนัดดาก็ดังขึ้นและที่ปลายสายเสียงของอรอนงค์ก็ร้อนรนชอบกล”เป็นอะไรหรือเปล่าจ้ะ ตอนนี้เราอยู่ที่ร้าน...” “ไม่ได้เป็นอะไรหรอกแต่ อรเห็นคุณหนูพริมอยู่แถวนี้ งั้นเดี๋ยงอรไปหาที่ร้านนะ อยู่ใกล้เอง”ปนัดดาวางสายจากอรอนงค์ไปได้สักพักอรอนงค์ก็ปรากฏตัวขึ้น(พูดซะน่ากลัวเลย )“จะไปไหนก่อนดี” เสียงหนึ่งถามขึ้น “ไปถ่ายรูป เสร็จ แล้วก็ไปดูหนัง กินข้าวเที่ยงแล้วก็ไปโยนโบว์
เสร็จแล้วก็ไปร้องคาราโอเกะต่อ”เนตรนภาอธิบายแผนที่เธอวางไว้ เธอพูดรัวเร็วติดกันยาวเป็นรถไฟ(ก็จอมวางแผนอยู่แล้วนิ) “เหนื่อยไหมเนี่ย พูดอย่างกะจะมีใครมาแย่งพูด” เพชรลดาล้อและพยายามกลั้นหัวเราะจนตัวโก่ง
แชะ! “อ้าวยิ้มครับ ดีๆ สวยมาก “ แชะ! “ย้าย สลับที่เร็ว ยิ้มๆ” แชะ! “เดี๋ยวรอรับรูปข้างนอกเลย”
หนุ่มสาวทั้งกลุ่มค่อยๆทยอยเดินออกมาด้านนอกและช่วยกันเลือกรูปก่อนที่จะตกลงกันว่าจะไปดูหนังก่อนและค่อยกลับมารับรูปภายหลัง”จะดูเรื่องอะไรกันหละ” มณฑการถามอรอนงค์แต่เสียงที่ตอบกลับนั้นกลายเป็นเสียงของ
เนตรนภา “ดู อ่ะ ซินโดร เลร่า สตอรี่ไง น่าหนุกดี” “ธารไปซื้อตั๋วกับโมหน่อยสิ”เสียงใสๆของปนัดดาเอ่ยขึ้น
“เราเหรอ” ธารน้ำชี้หน้าตัวด้วยความงง ส่วนมณฑการนั้นได้แต่ก้มหน้างุดๆด้วยความเขินอายเพราะแผนช่วยของผองเพื่อน(แผนช่วยหรือแผนชั่วกันแน่)
“หนังสนุกดีนะ”เพชรลดาเอ่ยขึ้น ”อืม....สนุกกว่าที่คิด เพชรรู้ไหม เราไม่เคยคิดจะดูหนังประเภทนี้เลย เราคิดว่ามันเป็นหนังที่พวกผู้หญิงชอบดูกัน”ธารน้ำออกความคิดเห็น “เราหิวแล้วจะกินอะไรกันดี”เนตรนภาเอ่ยขึ้นทั้งหมดใช่เวลาในการตกลงกันอยู่พักใหญ่กว่าจะได้มาหนึ่งร้านซึ่งเป็นร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง
ขณะรับประธารอาหารเรื่องราวปัญหาต่างๆถูกขุดคุ้ยขึ้นมาคุยจนหมดรวมถึงคำถ่มนี้ ‘ธารที่แฟนหรือยัง’ด้วยเช่นกันมันคือสาเหตุที่ทำให้มณฑการขอตัวไปห้องน้ำโดยมีอรอนงค์ตามมา ”โม! เป็น อะไรหรือเปล่า อยู่ๆก็ลุกออกมา” อรอนงค์ถามด้วยน้ำเสียงเจือความห่วงใย “ไม่เป็นไรหรอก เราแค่ไม่อยากฟังคำตอบ” มณฑการตอบด้วยเสียงอันสั่นเครือ”ไป!กลับเหอะเดี๋ยวเพื่อนๆจะเป็นห่วงนะ” อรอนงค์ให้กำลังใจหลังจากที่ทั้งหมดไปรวมตัวกันอีกครั้งก็ตกลงกันว่าจะแบ่งเป็น 2 ลุ่ม อรอนงค์ ปนัดดาและมณฑการจะไปเดินดูเสื้อผ้าส่วนทางด้าน เนตรนภา
เพชรลดา ธารน้ำและอานนท์จะไปอยู่ที่ร้านหนังสือ
“นี่!ท่านประธานชมรมคะ จะซื้อไปทำไมตั้งเยอะตั้งแยะ ไอ้หนังสือโกะเนี่ย” เพชรลดาถามแกมประชดหลังจากที่ธารน้ำเลือกหนังสือได้หกเจ็ดเล่ม
“ก็เอาไปอ่านดิ ถามได้ เพชรเนี่ยน้า.....” “ทำไม!ฉันทำไมไม่ทราบ เราว่านายซื้อไป นายก็ไม่เคยอ่าน”ระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังจ่ายเงินค่าหนังสือ ก็อุทานออกมา”เฮ้ย! บัตรประจำตัวนักศึกษาหาย”
“โวยวายทำซากอะไร” อานนท์หันมาถามอย่างหัวเสีย “บัตรหายอ่ะ ไปทำหล่นตอนไหนหว่า”
“จะให้กระผม ไปหาให้ไหมขอรับคุณชายยยยย” อานนท์ลากเสียงประชดด้วยอารมณ์ที่กรุ่นๆ
ส่วนธารน้ำนั้น ทำไมเขาจาดูไม่ออกเล่าว่าเพื่อนซี้ปึก ของเขาคนนี้กำลังคิดยังไง เขาจึงโบกมือเป็นการปฏิเสธเพราะเขารู้ว่าถ้าเกิดเค้าแกล้งกวนน้ำใสให้ขุ่นเขาอาจจะไม่มีโอกาสรอดชีวิตกลับไปอย่างแน่นอน
“นี่ๆ ไปเอารูปกันได้แล้ว เพชรช่วยโทรไปบอกหนูนัดที่นะว่าให้ไปเจอกันที่ร้านรูปเลย”เนตรนภาออกคำสั่งซึ่งเพชรลดาก็ต้องจำใจทำอีกเช่นเคย เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ทั้งหมดก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
วันนี้ฉันไปเที่ยวกับเพื่อนๆมา รถติดมาก เราไปมันกันแบบสุดๆ และที่สำคัญ ‘เขา’ ไปด้วยแหละ
วันนี้ฉันมีความสุขมาก จนถึงมากที่สุดเลยแหละ เพชรลดาถอนหายใจอย่างมีความสุขก่อนที่จะปิดสมุดบันทึกเล่มเล็กและเก็บไว้ใต้หมอน
***..............................................................................................................................................***
เรื่องนี้เปงเรื่องยาวเรื่องแรกอยากรู้ว่าเปงอย่างไร้บาง ไงก็คอมเม้นกานเยอะนะคะ ขอบคุญค่า^_^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น